Kruszarki szczękowe, młotkowe, walcowe.

1. KRUSZARKI SZCZĘKOWE

Stanowią najbardziej rozpowszechnioną grupę maszyn do rozdrabniania. Odznaczają się stosunkowo prostą i silną budową. Przeznaczone są do rozdrabniania grubego i średniego kopalin twardych i bardzo twardych. Elementami roboczymi tych kruszarek są szczęki. Jedna szczęka jest zazwyczaj nieruchomo umocowana do kadłuba kruszarki, druga zawieszona na poziomym wale, wykonuje ruchy wahadłowe, zgniatające ziarna materiału znajdującego się pomiędzy szczękami. Powierzchnia robocza szczęk może być pionowo rowkowana lub gładka. Kruszarki szczękowe należą do maszyn pracujących cyklicznie. Podczas jednego cyklu szczęka ruchoma wykonuje pełny ruch wahadłowy, podczas którego następuje kruszenie brył nadawy oraz wypadanie ziarn produktu. Produkt wypada pod wpływem władnego ciężaru.

2. KRUSZARKI MŁOTKOWE

Stosuje się je do rozdrabniania materiałów średnio twardych i miękkich jak np. rud żelaza, wapieni, kredy. W kruszarkach młotkowych rozdrabnianie materiału następuje w wyniku uderzenia w ziarna wirujących elementów roboczych – młotów, oraz w wyniku uderzania ziarn o rusztowiny lub opancerzone ściany przestrzeni roboczej kruszarki. Oprócz podstawowego zjawiska rozdrabniania występuje równocześnie działanie ścierające i ścinające. Elementami roboczymi tych kruszarek są przede wszystkim młoty umocowane przegubowo do tarcz osadzonych na wale napędowym lub pierścienie o powierzchni roboczej gładkiej lub uzębionej.

3. KRUSZARKI WALCOWE

Służą do rozdrabniania kopalin użytecznych miękkich, kruchych i średnio twardych. Elementem roboczym kruszarek tego typu są walce odpowiednio ułożyskowane obracające się ku sobie. Według rozwiązań konstrukcyjnych elementów roboczych rozróżnia się kruszarki: jednowalcowe, dwuwalcowe, wielowalcowe. Niezależnie od tego podziału kruszarki walcowe można podzielić w następujący sposób: o walcach gładkich, rowkowanych, uzębionych. W kruszarkach walcowych ziarno przeznaczone do rozdrabniania jest wciągane w szczelinę roboczą kruszarki mieszczącą się pomiędzy dwoma walcami.

Charakterystycznymi parametrami kruszarek są: średnica i długość walca, których iloraz w zależności od twardości rozdrabnianych skał może zawierać się w granicach D/L: 1,5-3, lub 0,4-0,8. Graniczny wymiar ziarn nadawy przyjmuje się w przybliżeniu jako równy 1/20 średnicy walców.

Hipotezy rozdrabniania: nazwy, definicje, zakresy zastosowań.

n=const dla określonej skały i sposobu rozdrabniania; E-energia elementarna deformacji ciała kruchego o średnicy x, wg WELKERA. Jest to ogólna hipoteza rozdrabniania.

-Hipoteza PITTINGERA –praca rozdrabniania jest proporcjonalna do nowo utworzonej powierzchni. n=2, zakres zastosowania: mielenie

-Hipoteza KICKA- energia potrzebna do rozdrabniania ciała o średnicy początkowej X_F do średnicy końcowej X_P jest proporcjonalna do logarytmu stopnia rozdrobienia (X_F/X_P); n=1 zakres zastosowania: rozdrabianie grube.

-Hipoteza BONDA- energia rozdrabiania wynosi: E=K (1/ X_P^0,5 – 1/ X_F^0,5); n=1,5

Bond określił doświadczalnie tzw. indeksy pracy W_i- jednostkową energię rozdrabiania dla dużej ilości różnych skał. Mając określone W_i można znaleźć pracę rozdrabiania danej skały. Zakres zastosowania: rozdrabianie drobne i średnie.

Do określenia zakresów zastosowań hipotez służy diagram Hukki’ego.