Dokumentacja technologiczna

Dokumentacja techniczna jest to jeden z rodzajów dokumentacji nieaktowej . Występuje w postaci opisów technicznych, obliczeń konstrukcyjnych, rysunków, planów, kosztorysów i harmonogramów. Przechowywana jest w archiwach użytkowników, inwestorów, wykonawców inwestycji, w archiwach instytucji, które w zakresie swoich kompetencji mają wydawanie zezwoleń budowlanych oraz archiwach jednostek projektowania. Dokumentacja techniczna służy do realizacji inwestycji, utrzymania obiektów w dobrym stanie technicznym, do produkcji określonych wyrobów, utrzymania w ruchu linii technologicznych, a także dla zachowania sprawności pojedynczych urządzeń.

Dokumentację techniczną można podzielić z uwagi na jej zakres rzeczowy na:

• dokumentację inwestycyjną

• dokumentację konstrukcyjną

• dokumentację technologiczną

• dokumentację fabryczną

• dokumentację naukowo-techniczną

• dokumentację badawczo-rozwojową

Dokumentacja technologiczna

Dokumentacja technologiczna jest to zbiór dokumentów technologicznych określających proces technologiczny produkowanego wyrobu i potrzebne do tego środki technologiczne. Celem dokumentacji technologicznej jest ułatwienie pracy bezpośred­nich wykonawców i skrócenie okresu wykonywania, opracowanie dokumentacji powoduje podniesie­nie kosztów i odsuwa moment rozpoczęcia czynności technologicznych. Dokumentacja powinna zawierać tylko takie opracowania, które rzeczywiście są potrzebne i przyniosą oszczędności większe niż koszt ich wykonania. Zakres dokumentacji i szczegółowość opra­cowań powinny zmieniać się zależnie od charakteru wyrobów, kwalifikacji załogi i przede wszystkim skali produkcji.

Elementy składowe dokumentacji technologicznej

W skład dokumentacji technologicznej wchodzi wiele pozycji. Do najważniejszych należą: karta technologiczna i instrukcja technologiczna(obróbki).

Kartę technologiczną wykonuje się dla konkretnego wyrobu. Stanowi opis operacji uzupełniony stanowiskami roboczymi dla każdej z nich oraz pomocy warsztatowych. Podaje się w niej czas przygotowawczo - zakończeniowy, czas jednostkowy oraz łączny czas wykonania operacji dla serii. Dla produkcji jednostkowej i małoseryjnej karta technologiczna stanowi całość dokumentacji i dlatego poszczególne informacje są opisane szerzej (rys.1).

Karta technologiczna powinna zawierać:

• Nazwę i oznaczenie części, zespołu lub wyrobu,

• Określenie materiału, surówki lub półfabrykatu względnie montowanych zespołów,

• Wykaz wszystkich operacji należących do procesu w kolejności ich wykonywania z oznaczeniem stanowisk pracy,

• Normy czasowe operacji i grupy zaszeregowania operacji,

• Informacje o innych dokumentach związanych z opisywanym procesem technologicznym, np. numery kart instrukcyjnych.

Rys.1 Wypełniona karta technologiczna dla produkcji małoseryjnej

Instrukcję obróbki (instrukcje technologiczną) sporządza się w celu podania treści operacji pracownikowi obsługującemu obrabiarkę. Karta instrukcyjna jest przeznaczona dla pracownika bezpośrednio wykonującego daną operację i powinna zawierać wszystkie informacje potrzebne do jej wykonania. Ze względu na pracochłonność wypełniania karty instrukcyjnej po­winna ona być wystawiona dla wszystkich operacji tylko w przypadku produkcji masowej i wielkoseryjnej. W przypadku produkcji seryjnej karty powinny być wystawione dane tylko dla operacji bardziej skompli­kowanych, kiedy określenie operacji wymagałoby długich opisów i poda­wania wielu wymiarów. W przypadku produkcji jednostkowej karty in­strukcyjne opracowuje się tylko w wyjątkowych przypadkach.

W karcie wyszczególnia się:

• stanowisko robocze,

• liczbę i kolejność zabiegów, warunki obróbki w poszczególnych zabiegach,

• niezbędne pomoce do wykonania operacji.

Na szkicu powierzchnie obrabiane zaznacza się grubą linią, a naniesione wymiary są wymiarami końcowymi dla danej operacji. Istotne jest podanie na szkicu sposobu ustalenia przedmiotu i jego zamocowania, do czego służą symbole umowne wg PN. Sposób ustalenia i zamocowania podany przez technologa stanowi podstawę do projektowania uchwytu lub przyrządu dla danej operacji (albo ustalenia i zamocowania bezpośrednio na obrabiarce). Ogólny znak obróbki (prawa dolna strona szkicu) odnosi się do chropowatości powierzchni po dokonanych zabiegach. Po prawej stronie instrukcji wpisuje się pomoce, uchwyty, przyrządy, narzędzia, sprawdziany wg PN oraz według oznaczeń przyjętych w danym zakładzie.