1. Przemieszczenie – wektor przesunięcia, jest to wektor łączący położenie początkowe A z końcowym B - AB. Dla dowolnego ruchu krzywoliniowego wartość tego wektora jest mniejsza bądź równa drodze pokonanej przez ciało.

2. Droga – długość przebytego odcinka toru. Jednostką drogi w układzie SI jest metr - [m]

3. Prędkość liniowa – wektorowa wielkość fizyczna wyrażająca zmianę wektora położenia w jednostce czasu. Jednostka prędkości w układzie SI to metr na sekundę.

4. Prędkość kątowa – stosunek kąta zakreślonego przez ciało poruszające się po okręgu w danym czasie do tego czasu. Oznacza się ją symbolem ω (mała omega).

5. Prędkość polowa – to stosunek pola powierzchni figury ograniczonej torem ruchu ciała poruszającego się wokół jakiegoś punktu (ogniska) (łukiem), przebytym w pewnym czasie i odległościami od końców toru (łuku) do ogniska, do tego czasu.

6. Przyspieszenie – jest to zmiana prędkości w jednostce czasu. Przyspieszenie jest więc szybkością zmian prędkości ruchu ciała.
   Jednostką przyspieszenia w układzie SI jest metr na sekundę do kwadratu - 1 m/s2 = 1m * s^-2. Jest to przyspieszenie w takim ruchu ciała, podczas którego prędkość w ciągu sekundy zmienia się o 1 m/s.

7. Przyspieszenie kątowe – jest wielkością opisującą ruch krzywoliniowy utworzoną analogicznie do przyspieszenia, tylko wyrażoną w wielkościach kątowych. Jednostką przyspieszenia kątowego w układzie SI jest jeden radian przez sekundę do kwadratu

8. Przyspieszenie styczne – Jest to składowa przyspieszenia styczna do toru ruchu, powodująca zmianę wartości prędkości, ale nie powodująca zmiany kierunku ruchu.

9. Przyspieszenie normalne (dośrodkowe) –Jest to składowa przyspieszenia prostopadła do toru ruchu. Reprezentuje tę część przyspieszenia, która wpływa na zmianę kierunku prędkości, a zatem na kształt toru, ale nie wpływa na zmianę wartości prędkości.

10. Masa – jest jedną z podstawowych wielkości w fizyce, będącą miarą jednocześnie trzech właściwości ciał:
    1. bezwładności /definiuje się ją za pomocą II zasady dynamiki Newtona/;2. wielkości sił działających na ciała ze strony pola grawitacyjnego /definiuje się ją za pomocą prawa powszechnego ciążenia Newtona/;3. ilość substancji.
    Masa jest wielkością skalarną spełniającą zasadę zachowania /nie powstaje z niczego i nie może ulec unicestwieniu/. Jednostką masy w układzie SI jest kilogram

11. Pęd – iloczyn masy i prędkości ciała. Pęd jest wielkością wektorową. Kierunek i zwrot wektora pędu jest taki sam jak kierunek i zwrot wektora prędkości. Jednostką pędu w układzie SI jest: kilogram razy metr na sekundę.

12. Siła –  wektorowa wielkość fizyczna będąca miarą oddziaływań fizycznych między ciałami. Jednostką miary siły w układzie SI jest niuton [N]. Nazwa tej jednostki pochodzi od nazwiska wybitnego fizyka Isaaca Newtona.

13. Środek masy – ciała lub układu ciał jest punktem, w którym skupiona jest cała masa w opisie układu jako masy punktowej.

14. Praca –  skalarna wielkość fizyczna, miara ilości energii przekazywanej między układami fizycznymi w procesach mechanicznych, elektrycznych, termodynamicznych i innych. Jednostką miary pracy w układzie jednostek miar SI jest dżul (J) określany jako niuton · metr.

15. Energia kinetyczna – energia ciała związana z jego ruchem.

16. Energia potencjalna – energia jaką ma układ ciał umieszczony w polu sił zachowawczych, wynikająca z rozmieszczenia tych ciał. Równa jest pracy, jaką trzeba wykonać, aby uzyskać daną konfigurację ciał, wychodząc od innego rozmieszczenia, dla którego umownie przyjmuje się jej wartość równą zero. 

17. Tarcie statyczne – tarcie ślizgowe, występujące między dwoma ciałami gdy nie przemieszczają się względem siebie. Siła tarcia równoważy siłę działającą na ciało. Maksymalna siła tarcia jest proporcjonalna do siły, z jaką ciało naciska na podłoże

18. Tarcie kinetyczne – nazywa się tarcie zewnętrzne, gdy dwa ciała ślizgają się lub toczą po sobie. Siła tarcia przeciwstawia się wówczas ruchowi.

19. Moment bezwładności – miara bezwładności ciała w ruchu obrotowym względem określonej, ustalonej osi obrotu. Im większy moment, tym trudniej zmienić ruch obrotowy ciała, np. rozkręcić dane ciało lub zmniejszyć jego prędkość kątową. Jednostka momentu bezwładności kilogram razy metr do potęgi drugiej (kg · m²)

20. Moment siły – jest to iloczyn wektorowy promienia wodzącego r, o początku w punkcie O i końcu w punkcie przyłożenia siły, oraz siły F

21. Moment pędu – (inaczej kręt) wielkość fizyczna opisująca ruch ciała, zwłaszcza ruch obrotowy. Jednostka momentu pędu kilogram razy metr kwadratowy na sekundę (kg · m²/s)

22. Siła grawitacji – to siła, jaką Ziemia przyciąga każde ciało. Jednostką siły grawitacji jest 1 N. 

23. Natężenie pola grawitacyjnego – wektorowa wielkość fizyczna charakteryzująca pole grawitacyjne. Równa jest sile, z jaką dane pole grawitacyjne działa na jednostkową masę. Inaczej mówiąc natężenie pola grawitacyjnego można obliczyć dzieląc siłę grawitacyjną działającą na pewne ciało przez masę tego ciała. Jednostka: metr prze sekundę kwadrat.

24. Potencjał grawitacyjny – w danym punkcie nazywamy stosunek energii potencjalnej, jaką ma w tym punkcie umieszczone tam ciała, do masy tego ciała. Jednostka: [V]=J/kg

25. Masa zredukowana – wielkość służąca do opisu układu oddziałujących ze sobą ciał.

26. Prędkości kosmiczne – prędkość początkowa, jaką trzeba nadać dowolnemu ciału (np. rakiecie), by jego energia kinetyczna pokonała grawitację wybranego ciała niebieskiego.

I Prędkość Kosmiczna -  najmniejsza pozioma prędkość, jaką należy nadać ciału względem przyciągającego je ciała niebieskiego, aby ciało to poruszało się po zamkniętej orbicie

II Prędkość Kosmiczna - prędkość, jaką należy nadać obiektowi, aby opuścił na zawsze dane ciało niebieskie poruszając się dalej ruchem swobodnym, czyli jest to prędkość, jaką trzeba nadać obiektowi na powierzchni tego ciała niebieskiego, aby tor jego ruchu stał się parabolą lub hiperbolą .

1. Siła bezwładności d’Alembetra – Podczas ruchu punktu materialnego w każdej chwili wszystkie siły rzeczywiste działające na punkt materialny oraz jego siła bezwładności pozostają w równowadze.

2. Siła bezwładności odśrodkowa – jedna z sił bezwładności występująca w obracających się układach odniesienia. Układy takie zalicza się do układów nieinercjalnych. Przykładem jest siła, którą odczuwamy siedząc w skręcającym samochodzie (względem samochodu jesteśmy w spoczynku, jednak skręcający samochód jest nieinercjalnym układem odniesienia).

3. Siła bezwładności Coriolisa – efekt występujący w obracających się układach odniesienia. Dla obserwatora pozostającego w obracającym się układzie odniesienia, objawia się zakrzywieniem toru ciał poruszających się w takim układzie. Zakrzywienie to zdaje się być wywołane jakąś siłą, tak zwaną siłą Coriolisa.

4. Siła harmoniczna – działająca na ciało siła, która jest proporcjonalna do przesunięcia ciał od początku układu i która jest skierowana ku początkowi układu. Dla przesunięcia wzdłuż osi x, siła sprężystości jest dana równaniem F = −k x

5. Amplituda – jest to największe wychylenie z położenia równowagi. Jednostka amplitudy zależy od rodzaju ruchu drgającego: dla drgań mechanicznych jednostką może być metr, jednostka gęstości lub ciśnienia (np. dla fali podłużnej); dla fali elektromagnetycznej tą jednostką będzie V/m.

6. Częstość kołowa – (pulsacja), wielkość określająca, jak szybko powtarza się zjawisko okresowe. Pulsacja jest powiązana z częstotliwością (f) i okresem

7. Częstotliwość - określa liczbę cykli zjawiska okresowego występujących w jednostce czasu. W układzie SIjednostką częstotliwości jest herc (Hz). Częstotliwość 1 herca odpowiada występowaniu jednego zdarzenia (cyklu) w ciągu 1sekundy. Najczęściej rozważa się częstotliwość w ruchu obrotowym, częstotliwość drgań, napięcia, fali.

8. Okres drgań – czas wykonania jednego pełnego drgania w ruchu drgającym, czyli czas pomiędzy wystąpieniami tej samej fazy ruchu drgającego. Okres fali równy jest okresowi rozchodzących się drgań. Okres dotyczyć może również innych zjawisk fizycznych (np. prądu przemiennego), które mają charakter oscylacji (powtarzających się zmian jakiejś wielkości).

9. Długość fali – najmniejsza odległość pomiędzy dwoma punktami o tej samej fazie drgań (czyli pomiędzy dwoma powtarzającymi się fragmentami fali). Dwa punkty fali są w tej samej fazie, jeżeli wychylenie w obu punktach jest takie samo. Tradycyjne długość fali oznacza się ją grecką literą λ.

10. Liczba falowa – w fizyce jeden z parametrów fali harmonicznej. Zdefiniowana jest wzorem gdzie, k — liczba falowa, w układzie SI jednostką jest 1/m, λ — długość fali, w metrach.

11. Wektor falowy –  wektor oznaczany , wskazujący kierunek rozchodzenia się fali i zwrot promienia fali. Wartość wektora falowego k, to liczba falowa.

12. Prędkość fazowa – fali jest to prędkość, z jaką rozchodzą się miejsca fali o tej samej fazie.

13. Prędkość grupowa – wielkość opisująca rozchodzenie się fal nieharmonicznych (innych niż sinusoidalne) w sytuacji, gdy natężenie fali nie wpływa na prędkość ruchu fali.

14. Ciśnienie – siła działająca prostopadle na powierzchnię odniesioną do pola powierzchni. Jednostką ciśnienia w układzie SI jest niuton na metr kwadratowy - 1 N/m² = kg * m - 1 * s^-2;  jest to takie ciśnienie, przy którym na każdy element powierzchni o polu wynoszącym 1 m.2 działa w kierunku prostopadłym siła wynosząca 1 N.

15. Temperatura – jedna z podstawowych wielkości fizycznych w termodynamice, będąca miarą stopnia nagrzania ciał. Jednostki: Kelvin, Celsjusz, Farenheit, Rankine, Delisle, Newton, Romer.

16. Energia wewnętrzna – w termodynamice całkowita energia układu będącą sumą energii oddziaływań międzycząsteczkowych i wewnątrz cząsteczkowych układu, a także energii ruchu cieplnego cząsteczek oraz wszystkich innych rodzajów energii występujących w układzie.

17. Ciepło – ilość energii wewnętrznej przekazywanej w procesie cieplnym. Ciepło (jako wielkość fizyczna) przepływa między ciałami, które nie znajdują się w równowadze termicznej (czyli mają różne temperatury) i wywołuje zwykle zmianę temperatur ciał pozostających w kontakcie termicznym.

18. Praca gazu doskonałego – zwany gazem idealnym jest to abstrakcyjny, matematyczny model gazu, spełniający następujące warunki: brak oddziaływań międzycząsteczkowych z wyjątkiem odpychania w momencie zderzeń cząsteczek, objętość cząsteczek jest znikoma w stosunku do objętości gazu, zderzenia cząsteczek są doskonale sprężyste, cząsteczki znajdują się w ciągłym chaotycznym ruchu.

19. Entropia –  termodynamiczna funkcja stanu, określająca kierunek przebiegu procesów spontanicznych (samorzutnych) w odosobnionym układzie termodynamicznym. Entropia jest miarą stopnia nieuporządkowania układu

20. Ciepło właściwe i molowe gazu – ciepło potrzebne do zwiększenia temperatury ciała o jednostkowej masie o jedną jednostkę. W układzie SI jednostką ciepła właściwego jest dżul przez kilogram i przez kelwin.

21. Sprawność maszyn cieplnych – zespół urządzeń energetycznych realizujący zamknięty cykl przemian (obieg termodynamiczny), w wyniku których następuje wymiana energii między układem mechanicznym, a dwoma zbiornikami ciepła o różnych temperaturach. Sprawność maszyny cieplnej to jest stosunek uzyskanej pracy W do pobranego (z otoczenia) w tym celu ciepła delta Q.

22. Ciśnienie hydrostatyczne – ciśnienie, wynikające z ciężaru cieczy znajdującej się w polu grawitacyjnym. Ciśnienie hydrostatyczne nie zależy od wielkości i kształtu zbiornika, a zależy wyłącznie od głębokości. Jednostką jest kilogram przez metr razy sekunda kwadrat.

23. Współczynnik dyfuzji – wielkość charakteryzująca dyfuzję, pojawia się w prawach prawach Ficka, ma wymiar [cm²/s], zależy od temperatury i ciśnienia. Współczynnik dyfuzji równy jest liczbowo ilości składnika dyfundującego przez jednostkową powierzchnię w jednostce czasu, przy jednostkowym gradiencie stężenia powodującym dyfuzję. 

24. Współczynniki lepkości –właściwość płynów i plastycznych ciał stałych charakteryzująca ich opór wewnętrzny przeciw płynięciu.. Stałą η nazywamy współczynnikiem lepkości Jednostką η w układzie SI jest [Pa·s].

25. Współczynnik przewodnictwa cieplnego - (oznaczany symbolem λ lub k), określa zdolność substancji do przewodzenia ciepła. W tych samych warunkach więcej ciepła przepłynie przez substancję o większym współczynniku przewodności cieplnej. Jednostką współczynnika przewodzenia ciepła w układzie SI - J/(m s K) = W m^-1 K^-1 (wat na metr kelwin).