Piętra klimatyczno - roślinne
Kolejnym, wspomnianym wczesniej zróżnicowaniem są piętra klimatyczno-roślinne. W Tatrach występuje pięć pięter. Są to: regiel dolny, regiel górny, kosodrzewina, piętro alpejskie - hale i turnie.
Regiel dolny to liczne polany i doliny poprzecinane potokami usytuowane do wysokości 1200 m n.p.m. Występują tu głównie lasy świerkowe i bukowo-jodłowe. Las bukowo-jodłowy ze względu na swoją gęstość, wzniosłość i potęgę tworzących go gatunków należy do jednego z najpiękniejszych lasów mieszanych. Występuje on na podłożu wapiennym. Niestety ze względu na silne eksploatowanie buków, z których otrzymywano węgiel drzewny, ten typ lasów występuje coraz rzadziej. Można go spotkać w okolicach Doliny Strążyskiej, Doliny Białego i Doliny za Bramką. Aby załagodzić proces zanikania lasów bukowo-jodłowych TPN wprowadził gospodarkę leśną, której głównym celem jest zastępowanie lasów iglastych lasami mieszanymi. Celem tego działania jest zapobiegnięcie tragedii jaka miała miejsce w Tatrach Słowackich, gdzie regiel dolny składający się wyłącznie z drzew iglastych został kompletnie zniszczony przez silne jesienne wiatry. Polany tatrzańskie są natomiast siedliskiem roślin kwiatowych - występuje tu ich ponad 100 gatunków. Wczesną wiosną na wilgotnych terenach, pokrytych zalegającym śniegiem pojawiają się krokusy. Są one zapowiedzią budzącej się do życia przyrody. Wyżnia Kira Miętusia, Dolina Białej Wody, Kalatówki są miejscami szczególnego wysypu tych fioletowych zwiastunów wiosny. Bardziej suche łąki są siedliskiem pierwiosnki wyniosłej. w pobliżu potoków, na terenach podmokłych można spotkać wełniankę szerokolistną.
Regiel górny - jest to flora występująca na wysokości 1200 m n.p.m - 1500 m n.p.m. Jest pewnego rodzaju kontynuacją regla dolnego, ulegającego stopniowemu rozrzedzeniu. Charaktrystycznym elementem wyznaczającym koniec regla górnego jest górna granica lasu - miejsce w którym kończy się las, a zaczyna kosodrzewina poprzedzona limbą. Limba jest drzewem żyjącym do 500 lat, występującym na glebach żyznych, dobrze nawodnionych. Jej siedliskiem są głównie miejsca odpowiednio nasłonecznione. Jej głównym "zadaniem" jest ochrona świerków przed silnymi wiatrami, a także zmniejszanie skutków lawin i osuwisk. Na granicy lasu występują także takie gatunki jak: wierzba śląska, brzoza karpacka i jarząb nieszpułkowy. Poniżej tej granicy, w reglu górnym występują głównie lasy świerkowe. Ich ściółka jest uboga, ale obfitujaca w liczne grzyby - głównie borowiki. Poza grzybami można tu spotkać mchy i paprocie. Jako że dominujacy tu świerk jest drzewem nieodpornym na zanieczyszczenia przemysłowe, jego występowanie jest gwarancją czystości powietrza. Na podłożach granitowych występują borówki. Do najbardziej przyciągających gatunków roślin zielnych i kwiatów regla górnego należy zaliczyć powszechnie występujące goryczki: goryczkę trojeściową, goryczkę orzęsiową, a także owadożernego tłustosza alpejskiego i urdzika karpackiego, będącego endemicznym gatunkiem Tatr Zachodnich. W reglu górnym panuje klimat chłodny.
Kolejnym piętrem jest kosodrzewina. Rozciąga się ona na wysokościach 1500 - 1800 m n.p.m. Jak sama nazwa wskazuje dominującym tu gatunkiem są krzewy kosodrzewiny, zwanej inaczej sosną górską lub kosówką właściwą. Tuż nad górną granicą lasu występuje ona gęsto, a jej pnie osiagają nawet do 3.5m wysokości. W wyższych partiach ulega ona przerzedzeniu, staje się coraz niższa. W piętrze hal występuje już tylko w małych ilościach, niewiele odrastając od ziemi. Kosodrzewina dobrze toleruje suche tereny, gdzie też jest często sztucznie sadzona ze względu na jej ogromną funkcję jaką pełni w ochronie gleby przed erozją, w zapobieganiu tworzenia się lawin i osuwisk. W wyższych partiach towarzyszą jej takie gatunki jak: wierzba śląska, porzeczka skalna i róża alpejska.
Na wysokościach 1800 - 2300 m n.p.m pojawia się piętro zwane halami lub też piętrem alpejskim. Granice tego piętra jednak nie wszędzie są jednakowe. Na silnie zacienionych stokach hale występują dużo niżej, przykładem jest północna strona Świnicy i Giewontu. Flora hal jest zróżnicowana ze względu na typ podłoża. Inne gatunki występują na obszarach wapiennych, a inne na grnaitowych. Granit zdominowany jest przez: sit skucinę, mietlicę skalną, kostrzewę niską. Na wapieniu występuje natomiast sesleria tatrzańska i kostrzewa pstra. Wszystkie przytoczone nazwy są gatunkami traw, dominujących w piętrach hal. Do flory kwiatów zamieszkujących hale zaliczamy między innymi: sasankę alpejską, dzwonka alpejskiego, niezapominajkę alpejską, zerwę kulistą. Sasanka występuje na podłożu granitowym, z domieszką próchnicy. Można ją zaobserwować w szcelinach skał. Dzwonek alpejski uchodzi w Tatrach za roślinę pospolitą. Występuje wyłąznie na grnaitach. Jest typową rośliną górską (orofitem). Do górskich warunków przystosowuje się poprzez zwiększenie owłosienia, które następuje wraz ze wzrosem wysokości nad poziomem morza. Niezapominajka alpejska zwana też żabimi oczkami jest w Tatrach rośliną rzadką. Jest uważana za gatunek ozdobny, często uprawiany w domach. Nie ma specjalnych wymagań glebowych, lubi natomiast miejsca dobrze nasłonecznione.
Ostatnim piętrem są turnie, rozciągajace się powyżej 2300 m n.p.m. Flora turni jest najuboższa ze wszystkich pięter. Wystepują tu głównie porosty, mchy i niskie murawy. Panuje tu klimat zimny, a silne wiatry i mrozy powodują, że ta nieliczna roślinność chowa się pod półkami skalnymi. W piętrze turni bardzo mało jest roślin kwiatowych. Do tych, które radzą sobie z trudnymi warunkami panującymi na szczytach zaliczamy lepnicę bezłodygową, starca kraińskiego i goryczkę przezroczystą. Lepnica bezłodygowa należy do bylin. Zwana jest też kwitnącym mchem. Jest odporna na przymrozki. Goryczka przezroczysta jest orofitem. Wystepuje jedynie na grafitowym podłożu.