JASEŁKA      

 

 

SCENA 1

 

Anioł (wychodzi przed kurtynę) – w ręku trzyma Pismo Święte i czyta:

„Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się światłość. Bóg widząc, że światłość jest dobra, oddzielił ją od ciemności. I nazwał Bóg światłość dniem, a ciemność nazwał nocą. I tak upłynął wieczór i poranek – dzień pierwszy” (Rdz 1,1-5).

 

            po chwili

           

            „A wreszcie rzekł Bóg: Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam. Niech panuje nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym, nad bydłem, nad ziemią i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi!

 Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. Po czym Bóg im pobłogosławił, mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną... Pan Bóg wziął zatem człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał... A przy tym Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz:” (Rdz 1,24-2,2,15,16a)

 

Zza kurtyny

 

Głos Boga – Możesz jeść do woli ze wszystkich drzew ogrodu, ale z drzewa, które daje wiedzę o dobru i złu, jeść nie będziesz! Gdybyś z niego zjadł, czeka cię pewna śmierć!

 

            Anioł – A ze wszystkich dzikich zwierząt, które stworzył Jahwe – Bóg, wąż był najchytrzejszy. I odezwał się do kobiety:

           

            Głos węża (zza kurtyny) – Czy doprawdy Bóg zapowiedział, że wolno wam jeść ze wszystkich drzew ogrodu?

 

            Głos Ewy – wolno nam jeść owoce ze wszystkich drzew tego ogrodu. Tylko o owocach drzewa, które jest w środku ogrodu powiedział Bóg: „Nie wolno wam jeść z niego, nie wolno dotykać, abyście nie pomarli”.

 

            Głos węża – Na pewno nie pomrzecie. Ale wie Bóg, że gdy zjecie owoc z niego otworzą wam się oczy i będziecie jak Bóg wiedzieli, co dobre, a co złe.

 

            częściowo odsłania się kurtyna, widać drzewo, na którym wisi owoc, zza kurtyny wyłania się ręka, zrywa owoc, słychać ugryzienie; potem podaje drugiej ręce, którą widać po drugiej stronie drzewa.

 

            Głos Boga – Adamie, gdzie jesteś?

 

            Głos Adama – Usłyszałem głos Twoich kroków w ogrodzie i przestraszyłem się, bo jestem nagi. Dlatego się skryłem.

 

            Głos Boga – Kto ci powiedział, że jesteś nagi? Czy zjadłeś z drzewa, z którego zakazałem ci jeść?

 

            Głos Adama – Kobieta, którą postawiłeś przy mnie, dała mi owoc z tego drzewa i zjadłem.

 

            Głos Boga – Cóżeś uczyniła?

 

            Głos Ewy – Wąż mnie zwiódł i zjadłam.

          

            Głos Boga – Ponieważ to uczyniłeś, bądź przeklęty wśród wszystkich zwierząt domowych i polnych, na brzuchu będziesz się czołgał i proch będziesz jadł po wszystkie dni twego istnienia. Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę.(Rdz ,14-15).

 

            Śpiew - Spuśćcie nam  na ziemskie niwy ...

  

            SCENA 2

 

          Noc, przy szopie śpią pasterze wsparci o kije pasterskie.

 

          Anioł (czyta) - „W owym czasie wyszło rozporządzenie Cezara Augusta, ażeby przeprowadzić spis ludności w całym państwie. Pierwszy ten spis odbył się wówczas, gdy wielkorządcą Syrii był Kwiryniusz. Wybierali się więc wszyscy, aby się zapisać, każdy do swego miasta. Udał się też Józef z Galilei do Judei, do miasta Dawidowego, żeby się dać zapisać z poślubioną sobie Maryją, która była brzemienna.

 

           Zbliża się Maryja z Józefem. Pasterze siedzą przy ognisku.

 

           I Pasterz – Cicho, patrzcie, idzie ktoś ...

 

           Najświętsza Panna – Już dalej iść nie mogę Józefie. Józefie, proś pasterzy, niech nas gdzieś przenocują.

 

           Józef – Dobrzy ludzie, tak pięknie się modlicie, tak pięknie śpiewacie, pewnie i serca macie dobre – dajcie nam schronienie ...

 

           II Pasterz – U nas schronienie ? Gdzie ? Pod gołym niebem ? Przecie zimno nocką. Chybaby w stajni z bydlętami, ale czy to wypada, piękna Pani ?

 

           Józef – Dajcie stajenkę, zawszeć to pod dachem ... A my tacy znużeni ...

 

           IV Pasterz – A w mieście nie było mieszkania ? Krewniaków nie macie w mieście ?

 

           Św. Józef – Są, ale dzisiaj wszędzie pełno ludzi, na spis ludności zbiegł się cały naród izraelski ze wszystkich krańców ziemi, wszystkie domy zajęte ... U obcych trudno mieszkanie dostać.

 

           I Pasterz – Wiemy , jacy to ludzie dzisiaj. Niejeden ma dwa i trzy mieszkania, Ale mu zawsze ciasno. Nie użyczy, chyba za duże pieniądze ... A wy biedni ...

           Św. Józef – Biedni i szukać nie mamy sił ...

 

           II Pasterz – No, jeśli w stajni chcecie nocować, to chodźcie do mojej, najcieplejsza i przestronna, choć w niej ciasno, bo wół i osioł tam stoją.

 

           Św. Józef i Najświętsza Maryja Panna – Bóg ci zapłać, pasterzu, Bóg zapłać.

 

           Pasterz wyprowadza ich za kurtynę, pozostali zasypiają.

 

            Śpiew – Wśród nocnej ciszy – I zwrotka.

 

          SCENA 3

 

         Anioł I – Była na świecie ciemna noc. Tylko gwiazdy świeciły jasno na niebie. Ludzie śpią już we wszystkich domach Betlejem. Ale za miastem, w maleńkiej stajence, wydrążonej w grocie skalnej, czuwa Najświętsza Maryja Panna i św. Józef. Cieszą się i dziękują Panu Bogu, bo oto narodziło się Boże Dzieciątko. Matka Boża owinęła Je w pieluszki i położyła w żłobie na sianie, bo nie było dla nich miejsca ani w żadnym domu, ani w gospodzie.

 

            Śpiew – „Nie było miejsca dla Ciebie” – 2 zwrotki.

 

            Wchodzi Maryja, Józef, wystawiamy żłóbek.

 

            Maryja – Nie płaczże, mój Syneczku, nie płacz,

            Woda będzie w balijce ciepła.

            Kolebeczki Bóg ci poskąpił,

Za to Matka ukołysa, ukąpie.

Wody trochę zaczerpnie w dłonie,

Włoski zleje, namaści skronie.

Ale zamknij oczęta. Synu

Sama woda do rączek bieży, sama woda u nóżek leży.

Nie płaczże Syneczku, nie płacz

bo u ojca jest dużo ciepła.

Wyprosimy sobie gniazdeczko, lulaj Synku, lulajże Syneczku.

 

Wchodzą Aniołki i mówią.

 

A ty, Jezusiku, a ty malusi, śpij grzecznie, nie kłopocz świętej Mamusi. A Ty, Jezusiku, a Ty kochany, śpij ładnie, kolędę Ci zagramy (Lulajże Jezuniu – grają na fletach).

 

Aniołek I

 

            Witaj Jezu na tej ziemi, położony w żłobie. Witają Cię Aniołowie, kłaniają się Tobie.

 

            Aniołek II

 

            Czy nie zmarzły Ci Maleńki, Twoje święte nóżki? Jak pozwolisz to ja trochę ogrzeję serduszkiem.

 

            Aniołek III

 

            Czym nie zimno Ci Dzieciątko w Twoje ręce obie? W moich skrzydłach ciepłe piórka. Baw się, ogrzej sobie!

 

            Aniołek IV

           

            W żłóbku leżysz, Jezu mały, w szopce masz mieszkanie. Ale chciałeś przyjść na ziemię, kochasz ludzi Panie.

 

            Aniołki podchodzą do pastuszków i mówią razem.

 

            Hej pastuszkowie. Nie lękajcie się! Biegnijcie do stajenki w Betlejem, gdzie Dziecię zrodzone, w pieluszki spowite, w żłobie położone. Oddajcie Mu pokłon Boski, On osłodzi wasze troski.

 

            Śpiew

 

            „Przybieżeli do Betlejem” – I zwrotka.

 

            Maryja

 

            Zaproś tych ludzi, Józefie, bo wiedzie ich droga daleka, niech i oni zobaczą Boga i człowieka.

           

            Józef

 

            Witajcie mili.

 

            Pastuszek I

 

            Boże wielki dziś zrodzony, co na sianku leżysz, przyjmij te ubogie dary od Twoich pasterzy.

 

            Pastuszek II

 

            Tak się cieszę – Dzieciąteczko, że zostaniesz z nami. Ja przyniosłem Ci w podarku koszyk z jabłuszkami.

 

            Pastuszek IV

 

            Daję Ci kożuszek w ofierze, jako pasterz nic więcej dać nie mogę, przyjmij Boża Dziecino, składam go bardzo szczerze.

 

            Maryja

 

            Bardzo wam dziękuję, niech was Syn mój umiłuje i ogrzewa swą miłością i oświeca swą jasnością.

 

            Maryja zwraca się do Dzieciątka.

 

            Maryja

 

            O syneczku najmilejszy

            Spośród ludzi najbiedniejszy,

            Tylko tu mi nie płacz, proszę,

            Bo żalu już nie zniosę.

            Czemu w ludziach brak litości;

            To przysparza mi żałości.

            Śpij, mój Synku, śpij Dzieciątko

            Pośród bydląt, Niebożątko.

 

            Śpiew

 

            „Gdy śliczna Panna” – I zwrotka.

 

            Anioł

 

            W odległym kraju żyli trzej mędrcy. Szukali prawdy, szukali światła. W bardzo daleką drogę poprowadziła ich Boża gwiazda.

 

            Śpiew

 

            „I trzej Królowie” – III zwrotka „Dzisiaj w Betlejem”

 

            Królowie razem:

 

            Z dalekich krain my za gwiazdą wyszli, by zobaczyć maleńkiego Jezusa narodzonego w mieście Betlejem. Dary niesiemy Jemu, by Mu dać z ochotą mirrę, kadzidło a także złoto, by Dziecina się ucieszyła i nas pobłogosławiła.

 

            I Król – złożyć złoto – naszemu Królowi

 

            II Król – złożyć mirrę – Jezusowi Chrystusowi

 

            III Król – złożyć wonne kadzidło – Synowi Bożemu, w lichej, zimnej stajence leżącemu.

 

            Anioł zwraca się do Królów:

 

            Dziękujemy wam Królowie za podarki wasze śliczne a za miłość waszą szczerą, z jaką każdy z was tu klękał, Dziecię Boże was nagrodzi.

 

          SCENA IV

 

         Śpiew

 

            „Ach witaj Zbawco” – IV zwrotka „Wśród nocnej ciszy”.

 

           

 

            Anioł

 

            Trzeba nam lecieć szybką strzałą

            Obudzić Polskę całą.

            Ze swoimi życzeniami do Bożej Dzieciny.

            Chodźcie wszyscy od Karpat do morza

            W szopce jest Dziecina Boża.

 

            Dziecko I

 

            Przy wigilijnym stole, łamiąc opłatek święty, pomnijcie, że dzień ten radosny, w miłości jest poczęty. Że jako mówi wam wszystkim dawne, odwieczne orędzie:

Z pierwszą na niebie gwiazdą, Bóg w waszym domu zasiądzie. Sercem Go przyjąć gorącym, szeroko otworzyć wrota, oto, co czynić każe miłość – największa cnota.

 

            Dziecko II

 

            To właśnie tego wieczoru, gdy mróz lśni jak gwiazda na dworze, przy stołach są miejsca dla obcych, bo nikt być samotny nie może. To właśnie tego wieczoru, gdy wiatr zimny śniegiem dmucha, w serca złamane i smutne po cichu wstępuje otucha.

            To właśnie tego wieczoru od bardzo wielu wieków, pod dachem tkliwej kolędy „Bóg się rodzi” w człowieku.

 

            Dziecko III

 

            O Jezu, żeby tak w Noc Betlejemską, cały świat się nad Tobą pochylił. I żeby wszyscy zaniemówili w świętym zdumieniu, i żeby jeden drugiemu spojrzał w oczy inaczej. Żeby w pokoju tej Nocy, pobladły troski nasze, i niepokoje zgasły. By żaden człowiek nie był obcy. Żeby nie było samotnych, by każdy z każdym dzielił się sercem, jak wigilijnym opłatkiem z dobrymi łzami w oczach. By drogi krzywe stały się prostymi, by ktoś przypomniał sobie nagle kolędę zapomnianą, by ktoś przebaczył, ktoś rozpłakał się nad winą darowaną. By ktoś zamknięte drzwi otworzyłby wszyscy byli dobrej woli, a ponad światem pokój..., Pokój Boży!

 

            Uczennica

 

            Dobry Jezu, udzielaj wszystkim uczniom polskich szkół, światłości umysłu. Rozniecaj w duszach naszych moc życia Bożego i jasność łaski uświęcającej. Natchnij wszystkich chrześcijan, aby jak najprędzej byli „jedno”. Młodzież szkolna tę księgę w darze Ci składa, zobowiązując się do udoskonalania ziemi rzetelną nauką, solidną pracą i miłością do drugiego człowieka.

 

            Śpiew

 

            „Podnieś rękę Boże Dziecię”.  

Opracowała:
mgr Bożena Kosior