Psalm

Nikt nie ulepi nas ponownie z ziemi i gliny,

nikt nie omówi naszego prochu.

Nikt.

Bądź pochwalony ty, Nikt.

Ku twemu zadowoleniu

chcemy kwitnąć.

Ku

tobie.

Niczym

Byliśmy, jesteśmy, po-

zostaniemy , kwitnąc:

różą nicości – tą

różą niczyją.

Szyjką słupka w jasności duszy,

nitką pręcika w pustce nieba,

koroną czerwoną

od słowa w purpurze, które wyśpiewaliśmy

ponad , o, ponad

cierniem.

tł. Feliks Przybylski

Psalm

Nikt nie ulepi nas raz jeszcze z ziemi i z gliny,

nikt nie zmówi naszych pyłów.

Nikt.

Chwała Tobie, o Nikt.

Z miłości do Ciebie chcemy

kwitnąć.

Na zderzenie z Tobą.

Niczym

byliśmy, jesteśmy,

pozostaniemy, kwitnąc:

róża Niczego, róża Nikogo.

Ze

słupkiem jak dusza jasnym,

z nitką pyłku jałowego jak niebo,

z koroną nabiegłą czerwienią

od słowa-purpury, które śpiewaliśmy

ponad, o ponad

cierniem.

tł. Jan Goślicki

Ingeborg Bachmann

Wyrazić ciemność

Jak Orfeusz gram śmierć

na strunach życia,

w piękno ziemi

i twoich oczu władających niebem

umiem powiedzieć tylko to, co ciemne.

Nie zapominaj, że ty także

tego ranka, gdy twoje posłanie

było jeszcze mokre od rosy a goździk

spał na twoim sercu,

ujrzałeś nagle mroczną rzekę

płynącą obok ciebie.

Nastroiłam strunę milczenia

na falę krwi

i chwyciłam twoje rozbrzmiewające serce.

W widmowe cienie nocy

były zmienione twoje włosy,

ośnieżały ci twarz

czarne płatki ciemności.

A ja nie należę do ciebie.

Uskarżamy się teraz oboje.

Lecz jak Orfeusz poznałam życie

po stronie śmierci,

błękitnieją mi

twoje na zawsze zamknięte oczy.

Przełożyli: Sława Lisiecka i Zdzisław Jaskuła

Paul Celan

Corona

Jesień zbiera z mej dłoni ostatni liść: zostaliśmy przyjaciółmi.

Wspólnie wyłuskujemy czas z orzechów, by uczyć go chodzić:

on powraca do sklepienia skorupy.

W zwierciadle niedziela,

zasypiamy w letargu.

Wargi głoszą prawdę.

Wzrok mój pada na łono ukochanej:

spoglądamy ku sobie,

wyrażamy się niejasno,

kocham wzajemnie jak mak i wspomnienia,

zasypiamy jak wino w muszlach,

jak morze w krwawej smudze księżyca.

Objęci stoimy w oknie, podglądają nas z ulicy:

nadszedł czas uświadomienia!

Nadeszła pora, gdy kamień do rozkwitu się chyli,

gdy niepokój rytmem serca bije.

Nadeszła pora, by spełnił się czas.

Nadszedł czas.

Przełożył Stefan H. Kaszyński