Wybrane cech techniczne materiałów budowlanych

1. Przepuszczalność pary wodnej. Miarą paro przepuszczalności jest współ czynnik przepuszczalności pary wodnej (δ), który wyraża ilość pary w gramach, jaką przepuszcza materiał o powierzchni 1m² i grubości 1m w czasie 1 godziny, jeżeli różnica ciśnień pary między przeciwległymi powierzchniami wynosi 1Pa. Wartość liczbowa współczynnika δ dotycząca materiałów szczelnych (np. szkło, blacha) jest równa zero. Beton zwykły ma δ= 3 × 10⁻⁵ g/(m • h • Pa), drewno 6, 2 × 10⁻⁵ g/( m × •h • Pa), tj. około dwa razy więcej niż beton zwykły, cegła bez otworów 1 × 10⁻⁴ g/ (m • h • Pa), tj. ponad trzykrotnie więcej niż beton zwykły, a beton komórkowy 1, 5 × 10⁻⁴ g/( m • h • Pa), a więc 1,5 raza więcej niż cegła bez otworów. W pomieszczeniach domów mieszkalnych wykonanych z materiałów o większej wartości współczynnika δ panuje lepszy klimat niż w pomieszczeniach, do których użyto materiałów o małej paro przepuszczalności.

2. Kapilarność (włoskowatość). Jest to zdolność podciągania wody przez włoskowate, otwarte kanaliki materiału pozostającego w zetknięciu z wodą. Ze względu na kapilarność materiałów ściennych układa się (podczas wznoszenia budynków) warstwę poziomej izolacji przeciwwilgociowej, która uniemożliwia podciąganie wody z zawilgoconego gruntu. Zdolność kapilarnego podciągania wody zależy od wewnętrznej budowy materiału.

3. Higroskopijność. Jest to zdolność materiału do wchłaniania wilgoci z otaczającego go powietrza Materiały higroskopijne mają zwykle podwyższoną wilgotność. dodatek chlorku wapnia (materiału silnie higroskopijnego) do betonu lub zaprawy powoduje, że wyrób będzie odznaczał się podwyższoną stale wilgotnością. Jeżeli taki beton będzie użyty do ścian zewnętrznych, to w konsekwencji budynek będzie miał podwyższoną wilgotność. małą higroskopijnością odznaczają się wyroby ceramiczne oraz drewno.

4. Przewodność cieplna. Jest to zdolność materiału do przewodzenia strumienia cieplnego powstającego na skutek różnicy temperatury na jego powierzchniach. Właściwość tę charakteryzuje współczynnik przewodzenia ciepła (λ) równy ilości ciepła przepływającego w czasie 1 godziny przez jednolitą (jedno) rodną warstwę materiału, jeżeli różnica temperatury (Δt) po obu stronach warstwy wynosi 1°C/m. Jednostką miary tego współczynnika jest W/(m • ), czyli wat na metr i stopień Celsjusza, lub W/(m • K), czyli wat na metr i kelwin. Wartość współczynnika λ zależy od struktury materiału, jego składu chemicznego i stopnia zawilgocenia. W miarę wzrostu zawilgocenia materiału wartość współczynnika λ zwiększa się, a zatem izolacyjność cieplna materiału pogarsza się.

5. Pojemność cieplna. Jest to zdolność materiału do kumulowania ciepła podczas ogrzewania. Ilość ciepła podczas ogrzewania. Ilość ciepła Q potrzebna do ogrzania materiału o temperaturze t₁ do temperatury t₂ można określić korzystając ze wzoru:

Q=c_p(t₂-t₁)m [kJ]

w którym:

c_p -ciepło właściwe materiału próbki, kJ/(kg • ),

t₁ -temperatura początkowa materiału, ,

t₂ -temperatura przy konicu ogrzewania, ,

m -masa próbki, kg

Ciepło właściwe c_p (współczynnik pojemności cieplnej) wody wynosi 4,187kJ/(kg • ), drewna 2,4÷2,7 kJ/(kg • ), powietrza 1,0 kJ/(kg • ), ceramiki, betonów, zapraw i materiałów kamiennych 0,75÷0.92kJ/(kg • ). Metale charakteryzują się małym współczynnikiem C_p, np. stopy aluminium – 0,92kJ/(kg • ), stal – 0,46kJ/(kg • ), a ołów zaledwie 0,13kj/(kg • ).Z powyższych przykładów wynika, że największą pojemność cieplną ma woda i dlatego należy do materiałów najbardziej przydatnych do magazynowania ciepła.

Źródło:

• Edward Szymański, Materiały budowlane część I, WSiP, Warszawa 2003