Metody diagnostyki chorób skóry i leczenie w derpatologi

Diagnostyka (z gr. diagnostikós = "umiejący rozpoznawać") to nauka o sposobach rozpoznawania chorób na podstawie:

• badania podmiotowego (wywiadu lekarskiego)

• badania przedmiotowego

• badań dodatkowych, do których należą

  • badania fragmentów tkanek, wydzielin i wydalin

  • badania obrazowe

  • badania oparte na technikach endoskopowych.

Procedury diagnostyczne:

  1.  Biopsja skóry do badania histopatologicznego
  2.  Biopsja skóry do badania immunopatologicznego
  3.  Bezpośrednie badanie mikologiczne
  4.  Testy kontaktowe
  5.  Próby świetlne
  6.  Badanie świecenia w Lampie Wooda
  7.  Trichogram
  8.  Trichoskopia
  9.  Mikroskopia polaryzacyjna włosów
10.  Demoskopia zmian barwnikowych.
11.  Wideodermoskopia zmian skórnych
12.  Refleksyjna mikroskopia konfokalna
13.  Kompleksowa wczesna diagnostyka kliniczna nowotworów skóry

Procedury zabiegowe:

  1. Chirurgiczne usuwanie zmian skórnych (nowotworów skóry)
  2. Elektroresekcja oraz elektrokoagulacja zmian skórnych
  3. Łyżeczkowanie zmian skórnych
  4. Kriochirurgia zmian skórnych
  5. Nastrzykiwanie zmian skórnych triamcinolonem
  6. Światłolecznictwo dermatologiczne (PUVA, UVB311)
 

Trądzik pospolity jest na tyle łatwym diagnostycznie schorzeniem, że badania diagnostyczne wykonuje się bardzo rzadko. W przypadku trądziku bardzo długo utrzymującego się i nie poddającego się standardowemu leczeniu wykonujemy:

- posiew standardowy w celu określenia czy nie doszło do dodatkowego zakażenia innymi bakteriami niż bakteriami beztlenowymi  z grupy Propionibacterium acnes, swoistymi dla trądziku  (np. gronkowcem złocistym) 

- posiew na specjalne podłoże (dla bakterii beztlenowych) w celu określenia wrażliwość bakterii Propionibacterium acnes na  antybiotyki: tetracykliny, makrolity i inne stosowane w terapii trądziku

- testy identyfikujące wrażliwość na pokarmy, dodatki do żywności itp.

 

Nowoczesne leczenie trądziku pospolitego polega na zapobieganiu zatykania gruczołów łojowych. Leki ograniczają złuszczanie komórek w przewodach i rozrzedzają zbyt gęstą wydzielinę łojową. Im wcześniej rozpocznie się leczenie tym lepiej. Zaskórniki dają początek krostom – ograniczając ich powstanie możemy zatrzymać trądzik.

 
Leczenie:
 

- farmakologia ogólna i miejscowa ordynowana przez lekarza specjalistę chorób skóry
- laser FRAXEL

- peelingi medyczne
- mikrodermabrazja

- IPL/ VPL - terapia fotodynamiczna
- laserowy  piling węglowy

- HYDRAFACIAL - podciśnieniowe, głębokie  oczyszczanie skóry połączone z pilingiem
 

Trądzik różowaty jest przewlekłą chorobą skóry. Jej występowanie ograniczone jest zazwyczaj do skóry twarzy i niekiedy oczu. Choroba ma przebieg przewlekły z okresowymi zaostrzeniami. Częstość występowania trądziku różowatego oceniana jest na 10%. Oznacza to, że co dziesiąty Polak choruje na tę chorobę (14% chorych to kobiety, a 5% mężczyźni).

 

Diagnostyka w trądziku różowatym  polega na:

- stwierdzenia czy przyczyną przewlekłego stanu zapalnego skóry twarzy nie jest zbyt duża ilość roztoczy z gatunku Demodex folliculorum. Badanie polega na pobraniu materiału z powierzchni skóry np. za pomocą substancji szybkoschnących np. Super Glue i obejrzeniu tak utrwalonego naskórka w mikroskopie. Stwierdzenie w polu widzenia powyżej 5-6 roztoczy upoważnia nas do zastosowania  w terapii dodatkowo substancji roztoczobójczych: pochodnych siarki lub nowszej generacji substancji chemicznych

- wykonaniu diagnostyki, takiej jak w przypadku alergii (testy prick, prick by prick, rozszerzonych testów kontaktowych o składniki kosmetyków)

- diagnostyce hormonalnej, głównie dotyczącej funkcji tarczycy

- diagnostyce przewodu pokarmowego: niedokwaśność żołądka, choroba wrzodowa żołądka i/lub dwunastnicy nadkażona bakteriami Helicobacter pylori

 

Terapia: 

- leki  doustne o działaniu  przeciwzapalnym i przeciwhistaminowym

- suplementy  diety o działaniu  zmniejszającym stan zapalny i wrażliwość naczyń krwionośnych

- dermo kosmetyki 

- terapie laserowe

o VPL, IPL , ELOS

o Terapia fotodynamiczna

Łuszczyca należy do najczęstszych chorób skóry. Dotyczy w równym stopniu obu płci. Choruje ok. 2-3 % populacji. Nie jest chorobą zakaźną, nie można się więc nią zarazić.

Najważniejsze informacje:

- nie jest chorobą zakaźną, nie można się nią zarazić 

- jest chorobą ogólnoustrojową

- u podłoża tego schorzenia leży defekt genetyczny, łuszczyca może  występować rodzinnie

- na podstawie badań genetycznych wyróżnia się dwa typy łuszczycy:

typ I (młodzieńczy), ujawnia się zwykle przed 40 rokiem życia, ma cięższy  przebieg, częściej zdarza się rodzinnie;
typ II (dorosłych), ujawnia się po 40 roku życia, przebieg choroby łagodniejszy, rzadko występuje rodzinnie.

- lokalizacja zmian chorobowych 

o SKÓRA: najczęstsza  lokalizacja to okolice łokci, kolan, kręgosłupa krzyżowego, fałdy skórne - pachwiny, pachy, skóra  głowy, twarz, nierzadka lokalizacja to narządy płciowe, zmiany mogą zajmować różna powierzchnię

o PAZNOKCIE: może być to jedyna lokalizacja zmian łuszczycowych lub towarzyszyć zmianom skórnym. Objawy to: punkcikowate wgłębienia w płytce (tzw. objaw naparstka), nadmierne rogowacenie, zmiana zabarwienia na żółto-brunatną (tzw. objaw plamy olejowej), rozwarstwienie płytek paznokciowych

o STAWY: procesem chorobowym  mogą być zajęte drobne i duże stawy, często niesymetrycznie

 

- czynniki  sprzyjające  wysiewowi zmian łuszczycowych:

o ostre infekcje, przede wszystkim  angina, grypa

o infekcje przewlekłe np. stany zapalne wokół zębów , zatok , migdałków podniebiennych, pęcherzyka żółciowego

o niektóre leki: antybiotyki np. tetracykliny, leki „nasercowe” np. Propranolol

o stres

o mechaniczne drażnienie skóry – drapanie , szczotkowanie itp.

o doustne stosowanie preparatów sterydowych

- leczenie: jest bardzo złożone, długotrwałe i dobierane indywidualnie dla konkretnego pacjenta. Ogólne zasady  leczenia:

o MIEJSCOWE: 

- I etap leczenia obejmuje usunięcie łusek pokrywających zmiany łuszczycowe 

- II etap, po usunięciu łusek polega na zmniejszeniu - zredukowaniu zmian łuszczycowych. Do tego celu wykorzystujemy: cignolinę, preparaty dziegciowe, pochodne witaminy D, leki immunomodulujące, maści sterydowe (z dużą ostrożnością). Najbardziej efektywną metodą jest tzw. fototerapia. Do leczenia łuszczycy wykorzystuje się promieniowanie ultrafilotewe A i/lub B. Fototerapie można kojarzyć z innymi  metodami.

o OGÓLNE: leczenie ogólne prowadzone jest indywidualnie. W terapii najczęściej stosuje się:

- pochodne witaminy A np. Neotigason

- metotrexat

- cyklosporynę (Equral, Sandimmum  Neoral)

- inne leki o mniejszej efektywności np. sulfasalazynę

- obecnie wprowadzane są do terapii tzw. leki biologiczne, wpływają hamująco lub regulująco na procesy zapalne w ogniskach łuszczycowych

Atopowe zapalenie skóry

Atopowe zapalenie skóry (AZS) objawia się dokuczliwym swędzeniem. Skóra robi się sucha, a w zgięciach pod kolanami i przy łokciach widać czerwone grudki. Z czasem zmieniają się w czerwone plamy przypominające liszaj, który może pokryć całe ciało. Po każdym drapaniu pozostają bruzdy (przeczosy). Po latach choroby skóra wygląda jak natłuszczony pergamin. Jest tak cienka, że widać przez nią poszczególne żyły. Łatwo ją uszkodzić i zranić.
Leczenie AZS nie jest proste. Do niedawna jedynym lekarstwem były kremy sterydowe. To właśnie one sprawiały, że skóra robiła się coraz cieńsza, nadwrażliwa, nienaturalnie blada. Obecnie z powodzeniem stosuje się kremy przeciwzapalne, które działają jak sterydy, ale nie niszczą skóry. Długotrwałą poprawę przynoszą leki immunosupresyjne. Można też podawać tabletki przeciwuczuleniowe i przeciwalergiczne, które likwidują swędzenie. Najcięższe przypadki leczy się sterydami w tabletkach. Zaleca się też psychoterapię - to bardzo ważne, ponieważ stres nasila większość dolegliwości.
Wiele osób cierpiących na AZS ucieka się do naturalnych metod leczenia. Bezkarnie można się kąpać w krochmalu lub kisielku przygotowanym z siemienia lnianego. Na powierzchni skóry utworzy się cieniutka warstwa ochronna, która zmniejszy wrażliwość na dotyk i złagodzi swędzenie.
Najczęściej popełnianym błędem jest smarowanie ciała specyfikami zawierającymi kit pszczeli. Można sobie zafundować bardzo bolesne rany, które trzeba leczyć w szpitalu. Przy AZS nie powinno się też stosować preparatów na spirytusie, który wysusza skórę