Docieplenia budynków

Odpowiednie ocieplenie budynku oznacza komfort użytkowania i dużą oszczędność pieniędzy. Energooszczędność jest w tej chwili bardzo ważną cechą budynku.
Energochłonność - jest to ilość energii zużywana na eksploatację budynku w ciągu roku.
Wskaźnik zapotrzebowania ciepła E - wartość wyrażona w kWh/m² na rok, określa wartość sezonowego zapotrzebowania na energię, potrzebną do ogrzania 1 m² powierzchni domu.
Budynki w Polsce mają współczynnik E czasami daleko odbiegający od norm zalecanych przez Instytut Techniki Budowlanej w Warszawie. Według ITB powinien on mieścić się w granicach od 91 do 125 kWh/m² na rok. Budynki z lat 70-tych posiadają ten współczynnik powyżej 220 kWh/m² na rok, budynki z lat 90-tych już trochę lepszy - 120 o 180 kWh/m² na rok. Dla przykładu w Niemczech wskaźnik zapotrzebowania ciepła E wynosi 70 kWh/m² na rok.

Straty ciepła powodowane są w około 70% przez niewłaściwe zaizolowanie lub nieocieplone ściany, dachy, podłogi. Znaczącą rolę odgrywają tu ściany.

Stosowane metody docieplenia ścian budynku to:

• Metoda lekka mokra - polega na przyklejeniu do ściany warstwy izolacyjnej ze styropianu lub wełny izolacyjnej, nałożeniu na to siatki zbrojącej zatopionej w odpowiednim kleju, a następnie otynkowaniu (metoda ta nie dotyczy ścian drewnianych).

• Metoda lekka sucha - pomiędzy elementami rusztu zamocowanego do ściany umieszcza się materiał izolacyjny, pokrywa go wiatroizolacją, a na to montuje się siding winylowy lub drewnianą oblicówkę.

Najpopularniejsza jest metoda lekka mokra.
Większość producentów systemów dociepleń ma w swojej ofercie tynki pełne lub zacierane, dające wspaniałe efekty faktury. Tynk zewnętrzny warstwy docieplającej może występować w kilkunastu wersjach kolorystycznych. Istnieje także możliwość indywidualnego, powtarzalnego koloru dzięki komputerowym systemom precyzyjnego dozowania pigmentów barwiących.
Warstwa termoizolacyjna może być wykonana ze styropianu lub wełny. Ważny jest dobór grubości tej warstwy. Uzależnia się ją od współczynnika przenikania ciepła U dla danego rodzaju ściany. Wg aktualnej normy cieplnej może on wynosić maksymalnie 0,30 W/m²K. W przypadku ścian w starych domach grubość styropianu lub wełny wystarcza w granicach 10-12 cm.

Rys.: ATLAS

STYROPIAN - do docieplania używany jest styropian samogasnący odmiany nie mniejszej niż FS 15. Oprócz tego, że jest przyklejany do ściany na specjalnym kleju do styropianu, powinno się stosować również kołki mocujące materiał izolacyjny do ściany - daje to pewność, że nie oderwie się on od ściany. W budynkach o wysokości większej niż 8 m, lub gdy stare podłoże jest w złym stanie, jest to wymóg konieczny. Do mocowania styropianu do ścian używa się kołków rozprężnych o trzpieniu z tworzywa sztucznego (4 sztuki na 1 m²). Najczęściej do docieplania stosowany jest styropian o grubości 10 cm, płyty nie powinny być większe niż 120 X 60 cm.

WEŁNA - do dociepleń stosuje się płyty o grubości od 8 do 12 cm, nie stosuje się mat wełnianych. Wełna powinna mieć gęstość 80-150 kg/m3, na cokoły warto wykorzystać wełnę o wyższej gęstości, nasączoną preparatem zmniejszającym jej nasiąkliwość. Wełnę oprócz przyklejenia do ściany specjalnym klejem cementowym mocuje się równocześnie kołkami z trzpieniem stalowym w ilości 8 sztuk na 1 m².

Siatka zbrojąca - główne jej zadanie to nadanie odpowiedniej wytrzymałości tynkowi i zabezpieczenie warstwy termoizolacji przed uszkodzeniem. Najczęściej używane są siatki z włókna szklanego o wadze 140-190 g/m² - od wagi siatki uzależniona jest jej wytrzymałość. Siatka powinna być równomiernie otulona specjalnym klejem cementowym, zatapia sieją w warstwie kleju, a następnie przykrywa drugą warstwą.

Preparaty gruntujące - główne ich zadanie to poprawienie przyczepności tynku do warstwy z siatką. Pokrywa się nimi warstwę z wtopioną siatką przed wykonaniem tynku.

TYNKI - służą do statecznego wykończenia elewacji, rozróżnia się następujące rodzaje tynków:

• Tynki mineralne - sprzedawane w postaci suchych mieszanek cementowo-wapiennych, mają dobrą paroprzepuszczalność, występują w kolorystyce białej i jasno-pastelowej.

• Tynki akrylowe (żywiczne) - gotowe masy tynkarskie, w których spoiwem są polimery (żywice akrylowe), mają niską paroprzepuszczalność, są natomiast mniej nasiąkliwe od mineralnych. Cechują się dużym bogactwem kolorystyki - mogą być barwione praktycznie w nieograniczonej palecie. Są łatwiejsze w utrzymaniu - mniej się brudzą, są jednak droższe od tynków mineralnych.

• Tynki silikatowe - sprzedawane jako gotowe do użycia masy, w swoim składzie mają potasowe szkło wodne oraz plastyfikatory, które ułatwiają nanoszenie, mają dobrą paroprzepuszczalność. Dobór tynku powinien być uwarunkowany rodzajem materiału zastosowanego do wykonania warstwy termoizolacyjnej. Obowiązują tu następujące zasady:

  • dla docieplenia ze styropianu (materiał o niskiej paroprzepuszczalności) stosuje się tynki akrylowe, mineralne i silikatowe,

  • dla docieplenia z wełny (materiał o wysokiej paroprzepuszczalności) stosuje się tynki mineralne i silikatowe.

Chcąc dobrze położyć tynk cienkowarstwowy należy pamiętać, że:

• tynki mineralne wymagają równego podłoża - służy do tego odpowiednia mineralna szpachlówka,

• podłoża pod tynki cienkowarstwowe muszą być zagruntowane,

• przy wykonywaniu wypraw cienkowarstwowych, na jednej płaszczyźnie zaleca się pracować bez przerw,

• należy przestrzegać temperatury stosowania tynków cienkowarstwowych, od +5°C do + 30°C,

• konieczne jest stosowanie osłon na rusztowaniach (padający deszcz może rozmyć świeżo położony tynk, słońce może spowodować zbyt szybkie wysychanie).

Farby elewacyjne - jeżeli jest potrzeba zmiany koloru tynku, to można go pomalować odpowiednią farbą elewacyjną w żądanym kolorze. Należy jednak pamiętać, aby rodzaj farby dobrać do rodzaju tynku. Do tynków mineralnych mogą być używane praktycznie wszystkie farby, najlepiej wodorozcieńczalne, o dużej paroprzepuszczalności. Do tynków akrylowych nadają się farby akrylowe, a do tynków silikatowych farby silikatowe.