Do podstawowych parametrów okresowego sygnału napięciowego należą: wartość maksymalna, wartość skuteczna i wartość średnia.

wartość skuteczna bywa zazwyczaj określana skrótem RMS (Root Mean Square – pierwiastek średniego kwadratu).

W energetyce najbardziej przydatną jest wartość skuteczna napięcia Usk, gdyż od tej wartość uzależniona jest moc czynna i energia czynna pobierana przez odbiornik z sieci. Utrzymanie odpowiedniej wartości skutecznej napięcia w sieci gwarantuje, że pobór mocy i energii przez odbiorniki będzie zgodny z ich znamionowymi parametrami. Z tego powodu dokładny pomiar wartości skutecznej napięcia jest istotnym zagadnieniem.

Twierdzenie o próbkowaniu (zwane również twierdzeniem Kotielnikowa-Shannona) mówi że sygnał ciągły może być ponownie wiernie odtworzony z sygnału dyskretnego, jeśli był próbkowany z częstotliwością fs co najmniej dwa razy większą od częstotliwości granicznej fg swego widma (tak zwany warunek Nyquista): fs ≥ 2 ⋅ f g .

W technice pomiarowej przyjęło się określać szybkość próbkowania nie za pomocą częstotliwości fs, ale parametrem SR (Sample Rate – szybkość próbkowania) podawanym w SPS (Samples per Seconds – liczba próbek na sekundę).

Każdy sygnał okresowy może być przedstawiony w postaci szeregu Fouriera: u(t)=U₀+ΕU_nsin(nωt+φ_n), gdzie U0 jest składową stałą a Un amplitudą kolejnych składowych harmonicznych o pulsacjach nω i fazach ϕn.

Współczynnik szczytu (ang. Crest Factor CF) jest to stosunek wartości maksymalnej

(szczytowej) Umax do wartości skutecznej sygnału Usk: k_s=U_max/U_sk.

Współczynnik kształtu (ang. Waveform Factor WF) jest stosunkiem wartości skutecznej Usk

do średniej z wartości bezwzględnej (wyprostowanej) Usr: k_k=U_sk/U_sr.

Niepewność pomiaru (uncertainty) jest zdefiniowana jako parametr, związany z wynikiem pomiaru, charakteryzujący rozrzut wartości, które można w uzasadniony sposób przypisać wielkości mierzonej.

Zakłócenia przewodzone występują w układach, w których różne odległe od siebie punkty masy obwodu pomiarowego posiadają różne potencjały, co powoduje przepływ prądów wyrównawczych w przewodach masy, powstawanie dodatkowych spadków napięć sumujących się z sygnałem mierzonym i objawiających się błędami pomiarowymi.

Zakłócenia przenikające poprzez sprzężenia pojemnościowe mogą wystąpić, gdy w

pobliżu układu pomiarowego znajdują się przewody pod wysokim napięciem przemiennym.

Poprzez niewielkie pojemności zawsze występujące pomiędzy obwodem pomiarowym a

przewodem znajdującym się pod wysokim napięciem płynie prąd pojemnościowy,

wywołujący dodatkowe spadki napięć będące źródłem błędów.

Zakłócenia przenikające przez sprzężenia magnetyczne pojawiają się, gdy w pobliżu

układu pomiarowego tworzącego zamkniętą pętlę znajduje się przewód przewodzący

przemienny prąd, wokół którego tworzy się przemienne pole magnetyczne. Pole to

przenikając do obwodu pomiarowego indukuje w nim prądy będące źródłem błędów. Efekt

ten powiększa się, gdy w pobliżu znajdują się elementy ferromagnetyczne tworzące obwód

magnetyczny zwiększający to oddziaływanie.

Przenikanie zakłóceń poprzez oddziaływanie fali elektromagnetycznej występuje, gdy w

pobliżu układu pomiarowego pracuje urządzenie będące źródłem fal radiowych. Przewodzące

elementy układu pomiarowego.

Techniczna metoda pomiaru rezystancji polega na zmierzeniu napięcia UX i natężenia prądu IX w danym dwójniku. Rezystancję RX dwójnika oblicza się następnie na podstawie prawa Ohma: R=U/I.

W układzie z poprawnie mierzonym prądem (Rys.2a) amperomierz mierzy dokładnie prąd płynący przez mierzoną rezystancję (IA=IX), natomiast woltomierz mierzy sumę spadków napięć: UX na mierzonej rezystancji i UA na rezystancji amperomierza.

Układ z poprawnie mierzonym prądem zapewnia mniejsze błędy przy pomiarze dużych rezystancji, a układ z poprawnie mierzonym napięciem jest korzystniejszy przy pomiarze małych rezystancji.

W torze prądowym potrzebna jest konwersja prądu w napięcie. Dokonywane jest to na rezystorze Rb stanowiącym obciążenie strony wtórnej przekładnika prądowego. Podobnie jak w torze napięciowym tu także zostało zastosowane zabezpieczenie w postaci transila T2.

Dla przebiegów ciągłych moc czynną określamy z zależności: $P = \frac{1}{T}\int_{0}^{T}{u\left( t \right)i\left( t \right)\text{dt}}$, gdzie: u(t), i(t) - wartości chwilowe napięcia i prądu, T - okres napięcia i prądu.

W przypadku przebiegów mocno odkształconych problematyczne staje się wyznaczenie przesunięcia fazowego. Z mocy nie jest wyznaczany cosj lecz wartość określana jako PF (Power Factor). PF=P/(U_skI_sk).