Biblia jest… Księgą życia.

Abp Skworc: Biblia jest… Księgą życia.

Homilia Arcybiskupa Katowickiego;
Ekumeniczny Tydzień Biblijny; Katowice 2015.04.19

1.    Poeta i pisarz, Roman Brandstaetter, modlił się w jednym z Utworów o ustanowienie święta Biblii. Poeta prosił, aby było to święto Spożywania Pisma Świętego:

Niechaj w to święto,
Ustanowione ku chwale
Ksiąg Twoich,
Wszelka dusza ludzka
Posiądzie umiejętność ich czytania
I do syta nakarmiona ich treścią
Pogłębi swoją wiarę,
Pojmie
I zrozumie,
I wie,
Że bez znajomości Twoich wersetów,
Nieśmiertelnych,
Zbawiennych
I wyzwalających,
Każde życie jest figowcem uschniętym,
A każda śmierć bezowocna
(Modlitwa o ustanowienie Święta Spożywania Pisma Świętego)

Dziś, na progu Ekumenicznego Tygodnia Biblijnego, pragniemy włączyć się w modlitwę poety. Biblia bowiem jest dla nas pokarmem, który daje życie. Biblia jest dla nas Księgą życia. Rozumieli to prorocy, którzy jak Jeremiasz przekazywali Izraelowi słowo Boga. Ono ostatecznie było ich ojczyzną, w której znajdywali bezpieczną przystań, oparcie, pociechę i nadzieję. W świecie, który był śladem stwórczego słowa Boga prorocy ukazywali Bożą obecność i Boże działanie. Słowo wiernie przekazywane przez Jeremiasza i innych proroków wskazywało drogę, było nieustannym przewodnikiem dla narodu wybranego, który wciąż niejako przeżywał swój exodus. Było dla nich słowem nadziei, kiedy utracili ziemską ojczyznę i zostali z niej wygnani. Zapowiadało powrót, ostatecznie pojmowany jako Pascha do życia w królestwie Boga. 
Roman Brandstaetter w „Kręgu biblijnym” przywołuje zwyczaj swojego dziadka, który na wewnętrznych stronach okładek Biblii zapisywał daty śmierci przodków i najbliższych. Gdy czynił to po raz kolejny, młody Roman zapytał go: „Dlaczego zapisujesz w Biblii imiona umarłych?”. Dziadek odparł: „Bo jest księgą żywych”.

2. O Biblii można jednak powiedzieć jeszcze więcej: Biblia nie tylko jest Księgą żywych, ale jest Księgą życia! Przypomina nam o tym poemat o stworzeniu, który podkreśla wielokrotnie, że stwórcze słowo Boga daje życie. Człowiek, używając słowa, może jedynie nazywać różne przejawy życia. Bóg swoim słowem ma moc ich ustanawiania.
    Biblia jest także Księgą życia doczesnego. Zawiera bowiem na swoich kartach mądrość życiową. Daje odpowiedź na pytanie jak żyć, aby już w życiu ziemskim znaleźć radość, pokój, wiarę, nadzieję i miłość. 
Trzeba jednak, abyśmy słowu Boga byli posłuszni jak Jozue, który usłyszał od Pana wezwanie: „Niech ta Księga Prawa będzie zawsze na twoich ustach: rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie ci się i okaże się twoja roztropność.” 
Wieki później nasz Zbawiciel powiedział: „Błogosławieni, którzy słuchają słowa Bożego i zachowują je” (Łk 11,28) – błogosławieni, czyli szczęśliwi. Biblia zatem jest źródłem szczęśliwego – błogosławionego życia. 
Potwierdzają to także słowa Błogosławieństw, które stały się nowym kodeksem życia chrześcijańskiego. Posłuszeństwo Błogosławieństwom rodzi życie szczęśliwe już tu, na ziemi, a kiedyś w wieczności. Przypominał to wielokrotnie św. Paweł, który w II Liście do Tymoteusza pisał, iż „wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest] i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości – aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu” (2 Tm 3,16-17).
    Wiemy jednak, że człowiek nie zawsze chciał być posłuszny słowu Boga, skutkiem czego tracił życie, cierpiał niezwykły głód. Idąc za mirażami życia bez Boga, bez Jego słowa jako drogowskazu, skazywał się na wygnanie, wyłączenie z przestrzeni życia Bożego. Jak ostrzeżenie brzmią słowa, wygłoszone w imieniu Pana, przez proroka Amosa: „Oto nadejdą dni – wyrocznia Pana – gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich. Wtedy błąkać się będą od morza do morza, z północy na wschód będą krążyli, by znaleźć słowo Pańskie, lecz go nie znajdą.”   
    Kościół jest depozytariuszem objawionego słowa Bożego, a Biblia jest Księgą życia przez Kościół i dla Kościoła. Kościół bowiem rodził się i wciąż się rodzi ze słowa Bożego. To właśnie słowo Boże – jego głoszenie, słuchanie i zachowywanie – decyduje o żywotności i dynamizmie Kościoła. Dlatego święty Paweł tak usilnie zachęcał Tymoteusza: „Głoś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, w razie potrzeby wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili, ale według własnych pożądań – ponieważ ich uszy świerzbią – będą sobie mnożyli nauczycieli.”        
    Syn ziemi afrykańskiej, św. Augustyn, w dziele „De doctrina christiana” (cz. IV) dzieli się uwagami, które pomimo upływu kilkunastu wieków wciąż są aktualne i ważne. Biskup Hippony mocno przeżywał fakt, iż mówcy przekazujący fałszywe nauki zdobywali uwagę i życzliwość wielu słuchaczy, podczas gdy głosiciele prawdy ewangelicznej spotykali się z ograniczonym zainteresowaniem. Wydaje się, że dzisiaj bywa podobnie… 
Jakie wyjście widział z tej sytuacji Augustyn? Po pierwsze – uważał, że należy tym bardziej przepowiadać prawdę, głosić słowo Boże. Pisał: „Zgoda, że prawda nie jest łatwa do przyjęcia, nie tak bardzo uwodzicielska, nie tak wzruszająca, ale mimo to należy ją głosić”. 
Po drugie – wzywał do przemawiania opartego na mądrości, która zawarta jest na kartach Biblii. Podkreślał, że „człowiek przemawia mniej lub bardziej mądrze w zależności od postępu w znajomości Pisma Świętego”. 
Tak rozumiana mądrość winna być podstawą wszelkich form głoszenia Ewangelii. A jest to nasze główne zadanie: głosić słowa życia, głosić Jezusa Chrystusa – Ewangelię życia. Obowiązek misji, ewangelizowania człowieka i kultur ludzkich, jest fundamentalnym zadaniem wyznawców Chrystusa. Jesteśmy powołani, aby słuchacze słowa Bożego nie tylko kierowali się nim w życiu doczesnym, ale w jego świetle dążyli do życia wiecznego.
    Biblia jest Księgą życia wiecznego. Zawiera słowa prawdy prowadzącej ku życiu w domu Ojca w niebie. Wspomnijmy reakcję apostoła Piotra na pytanie Jezusa, który widząc odchodzących od Niego ludzi, zapytał uczniów: „czyż i wy chcecie odejść?” (J 6,67). Św. Piotr rzekł wówczas: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6,68). 
Ten pokarm prawdy, dający życie wieczne tym, którzy jej będą posłuszni, został złożony w nasze ręce, abyśmy dzielili się nim z innymi i tak wspólnie przekraczali granicę między teraźniejszością a wiecznością w pielgrzymce wiary. 

3. Jezus mówił do Apostołów, aby nakarmili tłumy: „Wy dajcie im jeść.” Podobnie i dziś mówi do nas: „Dajcie jeść Waszym siostrom i braciom. Karmcie ich moim Słowem i moim Ciałem, aby mieli życie i mieli je w obfitości.”
Tak czynią ci, którzy naśladują Chrystusa – Dobrego Pasterza. Głosząc Jego słowo pomagają im poznać Boga w Jego Synu, pokochać Go i za Nim iść. Naśladowca Jezusa – Dobrego Pasterza sam musi jednak wpierw być słuchaczem słowa przyjmując wszystkie tego konsekwencje aż do oddania życia za owce. Jezus bowiem nie tylko głosił, lecz i czynił, a między Jego słowem i czynem istniała i istnieje ścisła zależność, nie da się oddzielić słów Pana od Jego czynów. Podobnie i nauczyciel, który głosi słowo Boże, winien poświadczać je swoim życiem. 

Bracia i Siostry!
Akurat dziś w brewiarzu czytamy takie słowa wyjęte z I Apologii chrześcijan Justyna:
„A w dniu zwanym Dniem Słońca zbieramy się wszyscy razem w jednym miejscu, czy to z miast, czy też ze wsi i czyta się wtedy pamiętniki apostolskie albo Pisma prorockie tak długo, jak na to czas pozwala.    Gdy zaś lektor skończy czytać, ten, który przewodniczy, upomina nas i zachęca do wprowadzania w życie tych przepięknych pouczeń”.
Przyjmijmy te słowa starożytnego Autora! Zebraliśmy się razem – my przynależący do różnych Kościołów chrześcijańskich, aby wspólnie czytać „pamiętniki apostolskie”… 
Spożywajmy Pismo Święte, posilajmy się słowem Boga, medytujmy nad nim i wprowadzajmy w codzienne życie. Wtedy będziemy prawdziwie prorokami Boga i apostołami Słowa Wcielonego, naszego Pana Jezusa Chrystusa, Ukrzyżowanego i Zmartwychwstałego, który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.