02. Metoda bezpośrednia

Jest to jedna z najwcześniejszych metod nauczania stosowana od czasów greckich nauczycieli-niewolników w Rzymie aż do chwili obecnej. Oparta jest na naturalnym kontakcie w toku przebywania ze sobą nauczyciela i ucznia. Metoda ta za główny cel nauki uznaje umiejętność prowadzenia rozmowy, toteż niekiedy bywa nazywana metodą konwersacyjną. Podstawowy sposób nauczania to włączanie ucznia do uczestnictwa
w naturalnych rozmowach toczących się w języku obcym. Jedną z dróg osiągnięcia tego celu to przebywanie z nauczycielem, najlepiej obcokrajowcem - rodzimym użytkownikiem tego języka, inna to wyjazd na naukę do kraju tego języka. Nie ma tu mowy o zbyt systematycznym uczeniu się gramatyki, słownictwa czy wymowy. Nie istnieje określona selekcja czy gradacja treści nauczania. Nauczyciel używa naturalnych zdań w naturalnym tempie i naturalnych sytuacjach, a jedyną pomocą w zrozumieniu jego wypowiedzi jest kontekst i sytuacja, w której odbywa się rozmowa. W toku konwersacji właściwie nie poprawia się błędów popełnionych przez ucznia. Chodzi bowiem o to, by go maksymalnie ośmielić i uzyskać tym samym swobodę oraz płynność wypowiedzi. Dopiero na etapie swobodnej konwersacji wprowadza się stopniowo czytanie tekstów literackich, czasopism czy pisanie listów, zawsze jednak raczej jako element życia codziennego, niż jakiejkolwiek sformalizowanej nauki.

Metoda ta opiera się na silnym przekonaniu o roli żywego języka, o wartości sytuacji
i kontekstu, a także o znaczeniu naturalnego kontaktu z autentycznym, nieszkolnym językiem obcym. Stosowana jest do dziś w szkołach opierających nauczanie na pracy tzw. native speaker’ów oraz w szkołach językowych działających w kraju języka docelowego. To jej wartości leżą u podstaw działania przedszkoli i szkół nauczających poszczególnych przedmiotów w języku obcym.