HRABI – Kobieta i mężczyzna

Monolog kobiety, mężczyzna ogranicza się do stania w jednym miejscu i zachowania kamiennej twarzy. Nic nie mówi.

Kobieta: Jurek! Jurek! Słuchaj, Jurek, no strasznie nerwowa sytuacja, jestem taka zdenerwowana, rozumiesz, taka zdenerwowana, wyobrażasz sobie, no strasznie jestem zdenerwowana, bo byłam na wywiadówce w szkole w sprawie naszego Kuby i, no wiesz, dowiedziałam się, że Kuba bardzo źle się uczy, wiesz, ma same jedynki, same dwóje, wiesz, no strasznie beznadziejna sytuacja, pani Kasia powiedziała, że trzeba będzie, no jednak go wyrzucić ze szkoły, jestem zrozpaczona, po prostu…

To znaczy, nie wiem, coś mam z twarzy wyczytać? Po prostu byłam na wywiadówce w szkole, rozumiesz, Jureczku i dowiedziałam się, że nasza Kuba no fatalnie się uczy, po prostu z naszą Kubą jest bardzo źle, no wiesz, rozumiesz strasznie jestem wściekła, rozumiesz, w ogóle dotarły do ciebie jakieś informacje, że Kuba źle się, uczy, w ogóle… dotarły jakieś informacje? Że się uczy, w ogóle, coś tam? Coś w tym klimacie jakby jarzysz, że coś tam…?

Po prostu byłam na wywiadówce, nie wiem, czy już wspominałam. Ewentualnie chciałabym wspomnieć delikatnie, zapodać tekst, że byłam na wywiadówce, rozumiesz, w sprawie naszej Kuby, Kuba się źle uczy, rozumiesz, po prostu… no, y… WYWIADÓWKA (mówi z okularami przy ustach). WYWIADÓWKA. Byłam na WYWIADÓWCE w szkole. Jezu, Jurek, no, ja nie wiem, co się z tobą dzieje, no wywiadówka, szkoła, edukacja, wiedza, nie doświadczyłeś. Też nie…

Może inaczej… no szkoła, budynek, tynkowałeś. No to tam, gdzie tynkowałeś, ja tam poszłam, gdzie tynkowałeś i tam Kuba źleeee. Oj źleee, nieeee, bu, bu, bu, bu, wyrzucimy ze szkoły, wyrzucimy ze szkoły, źleee, źle. Też nie. Dobrze, Jureczku..

Dobra, inaczej: masz syna. Masz syna, nazywa się Kuba, chodzi po domu, żądza jedzenia. Się dziwiłeś na początku, że taki maały, a potem, że taki duże, mówiłeś ‘nie dokarmiaj, nie dokarmiaj’. No to właśnie to to, to twoje dziecko, tak? To jest twój syn i on chodzi do szkoły i tam w szkole źle. Także po prostu wróciłam, wiesz, z tej szkoły, jestem strasznie zdenerwowana, rozumiesz, ja jestem zdenerwowana, Kuba jest zdenerwowany i może ewentualnie ty też byś się zdenerwował. Byłoby miło. Bardzo proszę teraz, żebyś poszedł do Kuby do pokoju, i coś zrobił po prostu, musisz z dzieckiem porozmawiać, to nie może być tak, że nie ma rozmów między ojcem, a synem, bardzo proszę, już przebieramy nóżkami, raz, raz, raz, bardzo proszę. Ale już idziemy! Bardzo proszę nóżkami przebierać.

Jeszcze bardziej! Po prostu musisz pójść do Kuby i powiedzieć mu, że jesteś jego ojcem. Ale nie, absolutnie, nie patrz na mnie tak błagalnie, nie może dziecko, rozumiesz, cały czas żyć w nieświadomości, ono musi wiedzieć, że nie obcy je bije. A nie tak, wiesz, sobie myśli ‘o, o, obcy, obcy mnie bije’. Musi wiedzieć, że to jest jego stwórca, prawda? Musisz, powiedzieć, że jesteś jego ojcem, że ten, który ma wodopój przy telewizorku, to ojciec. Ten, co ma tak paśnik i żeruje, to ojciec. A nie dziecko cały czas w nieświadomości, myśli sobie, że jakaś zwierzyna lata po domu. Z rogami.

Bardzo proszę, już idziemy. Proszę do Kuby do pokoju pójść, drzwi nie wyważać, bo nie ma, i proszę porozmawiać z nim, bardzo, ale bardzo proszę, już. I coś przedsięwziąć. Bardzo proszę. A nie może być tak, jak wchodzę do domu, tu się nic nie przedsięwziwia. Nic się nie przedsięwia, wszyscy coś wezmą, jeden przedsięwzi, drugi przedsięwzi, trzeci przedsięwzi. Oni wszyscy wziują, oni wszyscy wziują, ten nie, ten się uparł i nie! Bardzo proszę wziąć kabel od żelazka i dokonać szeregu przedsięwzięć!

Ale przepraszam Jurek, czy ja się kłócę? Czy ja się kłócę, nie, no oczywiście, to jest moja wina, (bije się w pierś), moja, moja, moja wina! To ja wszystko źle zrobiłam, ja, ja. A gdzie ty? No gdzie ty byś źle wychował, no przecież, gdzie ty byś źle wychował? No gdzie ty byś wychował? No, ale Jurek, ale czemu ty masz wyrzuty sumienia, Jurek? Ty się aż garbisz od tego ciężaru, po co? To ja, ja się uparłam, rozumiesz, przecież nie pamiętasz jak było, przecież to ja sobie wymyśliłam tą ciążę, to ja. Przyszłam do ciebie i powiedziałam ‘cześć, chcę ciążę’. Powiedziałeś ‘proszę bardzo, ja się nie wtrącam’. Harowałam godzinę, ale ciąża była! Potem rozumiesz, urodziłam Kubę, bo nie było czasu, rozumiesz, dłużej urodzić, to w minutę urodziłam. Potem zdjęłam z Internetu taką fajną listę błędów wychowawczych i robiłam wiesz. Wszystkie były bardzo fajne, brałam i robiłam, brałam i robiłam.

Ty tam Jurek jeszcze przebywasz w środku? (podchodzi do niego, płacząc) Jurek, co oni z tobą zrobili? Jureczku! Oni cię porwali, tak? Ciebie nie ma w środku! Jureczku! (nagle przestaje płakać) O, ja nie wiem już, co się z tobą dzieje. No co się z tobą dzieje, nie wiem, no Małysz przegrał?

Mężczyzna: Tak.

Schodzą ze sceny.