KOREA
w 1948 r. na północnych terenach Korei, objętych przez Armię Czerwoną, powstała Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna rządzona przez komunistów, szybko uznana przez ZSRR. Jednakowoż w części południowej, objętej przez Amerykanów, powstała Republika Koreańska związana z Zachodem.
Tymczasem tocząca się od lat w Chinach, wojna domowa stopniowo dała przewagę siłom komunistycznym kierowanym przez Mao Tse-Tunga, a wspomaganym przez ZSRR. W 1949 r., wspierane przez USA, oddziały nacjonalistyczne Czang Kai-szeka poniosły klęskę, opuściły Chiny kontynentalne i przeniosły się na Tajwan. Zwycięzcy komuniści ogłosili utworzenie Chińskiej Republiki Ludowej (ChRL), z którą szybko nawiązały stosunki dyplomatyczne ZSRR. Natomiast na Tajwanie ukształtowała się Republika Chińska, współpracująca z Zachodem.
Przywódca Korei Północnej Kim Ir Sen, mając poparcie radzieckie i chińskie, zdecydował się pod koniec czerwca 1950 r. na ofensywę wojskową, której celem było zajęcie Korei Południowej. Przewaga militarna Północy sprawiła, że na początku odniosła ona znaczne sukcesy zajmując prawie cały Półwysep Koreański.
Z inicjatywy USA sprawa agresji stała się przedmiotem obrad Rady Bezpieczeństwa ONZ. Rada zażądała wycofanie wojski Korei Północnej i zaleciła członkom ONZ pomoc w wykonaniu rezolucji.
W sposób zdecydowany odpowiedziały Stany Zjednoczone, oferując wysyłanie lotnictwa i marynarki wojennej na pomoc wojskom Korei Południowej. W pomoc zaangażowała się także inne państwa, m.in. Wielka Brytania, Francja, Kanada, Australia - łącznie 15 państw.
Sojusznicze wojska wkroczyły do Korei Południowej pod flagą ONZ i w krótkim okresie usunęły agresora, a następnie zajęły znaczną część Korei Północnej. W nowej sytuacji ZSRR postępował dość ostrożnie, udzielając pomoc militarnej komunistycznej Korei i wysyłając pilotów wojskowych. W konflikt bezpośrednio zaangażowały się Chiny, gdy walki przeniosły się na północ od 38 równoleżnika, kierując na front ponad 400-tysięczną armię. Dodatkowe siły spowodowały odwrót wojsk ONZ-owskich i przez szerego miesięcy walki toczyły się wokół Korei Południowej Seulu i w pobliżu 38 równoleżnika.
W połowie 1953 r. doszło do podpisania rozejmu, do czego walnie przyczyniło się stanowisko, nowego prezydenta USA, Dwighta Eisenhowera. Jako linię rozgraniczającą wrogie wojska przyjęto 38 równoleżnik. Powołano także komisję nadzorującą z udziałem: Polski, Czechosłowacji, Szwecji i Szwajcarii, która miała swoją siedzibę w Panmundżon.
Wojna przyniosła ofiary wojskowe i cywilne (ok 4 mln osób) oraz wielkie straty gospodarcze.
Na dziesiątki lat utrzymał się podział Korei na dwa, wrogo do siebie nastawione państwa. Korea Północna kierowana przez Kim Ir Sena, zacieśniła współpracę z państwami komunistycznymi, a głównym sojusznikiem Korei Południowej stały się USA
W okresie wojny koreańskiej: Australia, Nowa Zelandia i USA podpisały Pakt Bezpieczeństwa Pacyfiku (ANZUS), zaś w 1954 r. w stolicy Filipin Manili, zebrała się konferencja z udziałem: USA, Francji, Anglii, Australii, Nowej Zelandii, Filipin, Pakistanu i Tajlandii, której rezultatem było podpisanie Paktu Południowo-Wschodniej Azji (SEATO). Pakt zobowiązywał uczestników do pokojowego rozwiązywania konfliktów, a zwłaszcza wspólnych działań w obliczu komunistycznej agresji
Japonia w 1972 r. nawiązała stosunki dyplomatyczne z Chinami. Chiny rzekły się reparacji wojennych. W 1978 r. podpisanie traktatu pokojowego pomiędzy Chinami a Japonią
w 1979 r. Chiny wymówiły układ z ZSRR o przyjaźni i pomocy wzajemnej. Chiny nawiązały kontakty z USA i innymi państwami zachodnimi, a przede wszystkim z Japonią.
W 1978 r, podpisano układ ekonomiczny ChRL-EWG, a w następnym roku Chiny nawiązały stosunki dyplomatyczne z USA. Pod wpływem poprawy stosunków politycznych, USA przyznały Chinom klauzulę największego uprzywilejowania, co wpłynęło na rozwój wzajemnego handlu. Żywo rozwija się również współpraca gospodarcza z: Francją, Japonią Niemcami Zachodnimi, Wielką Brytania i Włochami.
Do 5 września 1950 wojska KRLD opanowały prawie cały półwysep (95% terytorium Korei Południowej), zamykając wojska amerykańskie i południowokoreańskie w tzw. "worku pusańskim" – w tym momencie ofensywa północnokoreańska została powstrzymana. KRLD i ZSRR za pośrednictwem Indii (Jawaharlal Nehru) zaproponowały rokowania pokojowe, odrzucone przez Stany Zjednoczone (ONZ). W międzyczasie KRLD przeprowadziła na południu reformę rolną i nacjonalizację przemysłu oraz nabór do swojej armii. W ramach sił ONZ, 14 państw skierowało do Korei swoje kontyngenty wojskowe, które czasowo rozlokowano w Japonii. 95% tych sił stanowiły wojska amerykańskie. Głównodowodzącym wojsk ONZ został gen. Douglas MacArthur, który ze swoim sztabem opracował plan inwazji na Koreę Północną.
Udany desant amerykański (ONZ) 15 września 1950 roku gen. Douglasa MacArthura pod miastem Inch'ŏn oraz jednoczesne kontruderzenie z miasta Pusan doprowadziły do odzyskania zajętych przez wojska Północy terenów. Jednostki Koreańskiej Armii Ludowej odcięte na południu Korei próbowały przejść do działań partyzanckich, tworząc tzw. "drugi front", ale próby te zostały szybko udaremnione, ponieważ ludność południowokoreańska już zniechęciła się do KRLD (z powodu postępowania jej wojsk i organów bezpieczeństwa). W październiku działania przeniosły się na północ od 38 równoleżnika, a 90% Korei Północnej do 25 października znalazło się pod okupacją amerykańską (ONZ).
W okresie od kwietnia do maja 1951 roku wojska chińskie i północnokoreańskie przeprowadziły wielką ofensywę, która załamała się i czerwcowa kontrofensywa ONZ z powrotem przywróciła front na linii Kansas-Wyoming. Od tej pory działania wojenne przyjęły postać wojny pozycyjnej przeplatanej walkami niewielkich oddziałów. W lipcu 1951 roku rozpoczęła się pierwsza tura rokowań pokojowych, podczas której nie osiągnięto porozumienia z powodu dwóch konfliktów – po pierwsze w sprawie granicy (Chiny i KRLD chciały linii 38 równoleżnika, a ONZ linii Kansas-Wyoming), a po drugie w sprawie jeńców (spora część jeńców z Chin i Korei Północnej nie chciała wracać do tych państw, które tutaj żądały przymusowego odesłania ich wszystkich). W 1952 roku generał Ridgway został zastąpiony przez generała Marka Clarka – przyczyną było to, że Głównodowodzący Wojsk NATO gen. Dwight Eisenhower wystartował w wyborach prezydenckich i zrezygnował ze stanowiska, a gen. Ridgway go zastąpił. Pomimo liczebnej przewagi lotnictwa chińsko-północnokoreańskiego, wzmocnionego radzieckimi "ochotnikami", lotnictwo amerykańskie (i innych państw ONZ – za najlepszych uchodzili piloci z RAF) odnosiło sukcesy
Wybór Eisenhowera i zmęczenie społeczeństwa amerykańskiego wojną (jednorazowo w Korei przebywało 500 tys. żołnierzy amerykańskich, zmieniani byli co 6 miesięcy, w sumie przewinęło się przez front 2,5 mln Amerykanów), a z drugiej strony śmierć Stalina i walka o schedę po nim oraz brak znaczących efektów działań militarnych po obu stronach zmusiły wreszcie obie strony konfliktu 27 lipca 1953 roku[11] w Panmundżomie do podpisania rozejmu i ustanowienia strefy demarkacyjnej (po 2 km na północ i południe, zatem szerokość tej strefy wynosi 4 km) dzielącej półwysep na dotychczasowej linii frontu (linii Kansas-Wyoming; w sprawie jeńców swoje stanowisko także przeforsowała strona ONZ – w rezultacie część jeńców północnokoreańskich osiedliła się w Korei Południowej, a jeńców chińskich na Tajwanie).