Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy im. J. J. Śniadeckich w Bydgoszczy

Organizacja zaplecza technicznego

Temat: Kosztorys ocieplenia laboratoriów znajdujących się w budynku nr 2 styropianem frezowanym o grubości 100 mm.

Katarzyna Szczecina

Patryk Kaczmarek

Transport drogowy

gr. E, sem. VI

Rok Akad. 2013/2014

Spis treści:

1. Wprowadzenie 2

2. Opis techniczny wybranego obiektu budowlanego 3

2.1. Zestawienie powierzchni 3

2.2. Specyfikacja budynku 3

2.3. Zaopatrzenie budowy 4

2.4. Opis przyjętych metod wykonawczych robót 4

3. Przedmiar robót 10

4. Kosztorys zadania inwestycyjnego 10

5. Zestawienie materiałów 10

6. Specyfikacja kosztów zadania inwestycyjnego 10

7. Koszty prac projektowych 12

8. Koszty zarządzania projektem 13

9. Analiza kosztorysu 14

10. Podsumowanie i wnioski 15

1. Wprowadzenie

Specyfika kosztorysowania robót budowlanych

Specyfika cenotwórstwa w budownictwie wynika przede wszystkim z charakteru produkcji budowlanej, wobec czego różni się od ustalania cen w innych branżach przemysłu. Budynki i obiekty budowlane różnią się usytuowaniem, długowiecznością i z reguły dużymi wymiarami, co wpływa na różnorodne strony organizacji i ekonomiki budownictwa oraz wiąże się z dłuższym okresem produkcji w porównaniu z innymi branżami.

Budownictwo różni się od innych branż przemysłu także brakiem stale powtarzającego się cyklu produkcji. Na przykład roboty betoniarskie w jakimś obiekcie są wykonywane jeden raz i mogą powtórzyć się w innym obiekcie, ale już w innej konstrukcji, z użyciem innych mieszanek betonowych, z innymi wymaganiami technicznymi itp.

Roboty budowlane i montażowe są wykonywane przeważnie w systemie zleconym.

Lokalne warunki terenowe, klimatyczne i inne bezpośrednio wpływają na konstrukcję obiektów i nadają produkcji budowlanej indywidualny charakter. Bezpośrednio wpływają także na cenę kosztorysową.

Oprócz warunków podanych trzeba uwzględniać inne lokalne warunki, które wprawdzie nie oddziałują na projektowe rozwiązania, ale rzutują na wartość kosztorysową budynku lub obiektu.

Do nich zalicza się:

-          różny poziom cen materiałów budowlanych,

-          różne koszty transportu samochodowego, energii, wody itp.,

-          zróżnicowane koszty zatrudnienia robotników.

Wymienione wyżej właściwości budownictwa warunkują specyfikę tworzenia cen na roboty budowlane. Do ustalenia ceny obiektu budowlanego służy kosztorys.

Kosztorys to dokument określający całkowite wynagrodzenie wykonawcy w ofercie, ustalone na podstawie przedmiaru robót z podaniem cen szczegółowych, odniesionych do poszczególnych pozycji przedmiaru.

Podane w kosztorysie ceny na wykonanie jednostek elementów konstrukcyjnych i rodzajów robót są liczone na podstawie:

-          nakładów rzeczowych,

-          stawek robocizny,

-          cen materiałów wraz z kosztami ich zakupu,

-         stawek najmu sprzętu i środków transportu technologicznego wraz z kosztami jednorazowymi oraz

-          narzutów na koszty pośrednie,

2. Opis techniczny wybranego obiektu budowlanego

Nazwa inwestycji: Ocieplenie laboratorium nr2, ul. Sucha Bydgoszcz

Inwestor: Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy w Bydgoszczy

Wykonawca: Katarzyna Szczecina, Patryk Kaczmarek

2.1. Zestawienie powierzchni:

Tab.1. Zestawienie powierzchni ścian.

Ściana	Powierzchnia m^2
Zachodnia	125,34
Północna	98,42
Wschodnia	139,44
Południowa	98,42

Powierzchnia całkowita ścian 461,62 m ²

Tab. 2. Zestawienie powierzchni cokołu.

Cokół	Powierzchnia m^2
Zachodnia	5,24
Północna	3,71
Wschodnia	7,24
Południowa	3,71

Powierzchnia całkowita cokołu 19,90 m ²

2.2. Specyfikacja budynku:

Ocieplane laboratorium jest budynkiem jedno kondygnacyjnym o wysokości maksymalnej 5,5m. Ściany wykonane z gazobetonu o szerokości 24cm; tynk cementowo-wapienny o gr 1,5cm od wewnątrz. Stolarka okienna wykonana jest w większości z drewna, nieliczna z plastiku. Stolarka drzwiowa z metalu.

2.3. Zaopatrzenie budowy

Warunki zaopatrzenia budowy w materiały:

Styropian: PSB ul Fabryczna 15, 85-222 Bydgoszcz – 15,4 km

Warunki zaopatrzenia budowy w wodę i energie elektryczną: Działka uzbrojona.

2.4. Opis przyjętych metod wykonania robót

Przygotowanie podłoża

Podłoże, na którym przyklejane będą płyty styropianowe, powinno być nośne, suche, równe, oczyszczone z brudu czy kurzu.

Przed przyklejeniem płyt styropianowych, należy wykonać próbę przyczepności. W różnych miejscach należy przykleić kilka kawałków styropianu (wielkości ok. 10×10 cm) i po 3 dniach spróbować oderwać je od powierzchni. Jeżeli rozerwanie nastąpi w warstwie styropianu, to nośność podłoża jest wystarczająca do rozpoczęcia prac ociepleniowych. Jeżeli jednak oderwie się cały styropian z warstwą podłoża – konieczne będzie usunięcie słabych tynków, powłok malarskich czy niezwiązanych cząstek muru.

Powierzchnię należy wyrównać, zreperować uszkodzone miejsca zaprawą wyrównawczo-murarską, wysuszyć, a na koniec, jeśli to konieczne, zagruntować.

Gruntowanie należy wykonać również w przypadku, gdy podłoże stanowi np. słabsze tynki cementowe i cementowo-wapienne, jak również w przypadku murów z betonu komórkowego lub pustaków żelbetowych.

Przygotowanie zaprawy

Zaprawa klejąca powinna być rozrobiona w pojemniku w odpowiedniej ilości wody. Proporcje zawsze podane są na opakowaniu i należy ich bezwzględnie przestrzegać.

Mieszankę należy rozrobić za pomocą wiertarki z mieszadłem do uzyskania jednolitej konsystencji.

Wysokiej jakości zaprawy klejące pozwalają zamocować płyty bez łączników mechanicznych nawet do wysokości kilku kondygnacji. Jednak warto wiedzieć, że przy montażu wełny obowiązkowo należy zastosować zaprawę klejącą i kołki, które są podstawą mocowania.

Mocowanie płyt izolacyjnych ze styropianu

Klej nakłada się na płyty, nigdy na podłoże, i w taki sposób, by nie dostał się między boczne krawędzie sąsiednich płyt.

Najpopularniejszym i najlepszym sposobem rozprowadzania zaprawy na płycie, jest nanoszenie jej metodą „pasmowo-punktową”:

1. na obrzeżach płyty nakłada się ramkę – pasy o szerokości 3-6 cm, oddalone od krawędzi płyty o ok. 3 cm,

2. na pozostałej powierzchni nakłada się „placki” o średnicy ok. 8-10 cm (przy standardowym wymiarze płyty 50×100 cm należy nałożyć ok. 10 punktów.

W ten sposób pokrywa się klejem ok. 40 procent powierzchni płyty, co jest wystarczające do trwałego jej umocowania.

Rys. 1. Schemat nakładania kleju.

Uwaga! Wszelkie ubytki i szpary pomiędzy płytami oraz zagłębienia po montażu kołków uzupełnia się odpowiednio dociętymi klinami z materiału izolacyjnego, a nie klejem czy inną zaprawą. Użycie do wypełnienia szczelin zaprawy klejącej, którą charakteryzuje duża przewodność cieplna, mogłaby powodować powstawanie w tych miejscach mostków termicznych!

Płytę z nałożoną zaprawą należy bezzwłocznie przykleić do ściany i docisnąć przez uderzenie pacą. Uwaga! Nie należy w żadnym wypadku dociskać przyklejonych płyt po raz drugi, jak i korygować ich ułożenie po upływie kilkunastu minut. Jeżeli okaże się, że płyta jest niewłaściwie przyklejona – należy ją oderwać, usunąć zaprawę klejącą ze ściany, ponownie nałożyć ją na płytę i zamocować.

Płyty układa się rzędami, od dołu do góry. Na początek warto zastosować listwę cokołową, która poziomuje i stabilizuje pierwszą warstwę płyt. Poszczególne rzędy muszą być ułożone kaskadowo, przesunięte jeden wobec drugiego (np. o połowę długości płyty), i z zachowaniem odpowiedniego układu przy oknach i drzwiach – krawędzie płyt nie mogą leżeć na przedłużeniu tych otworów. Frezy płyt powinny nachodzić na siebie w całości. Krawędzie płyt powinny też dobrze przylegać do podłoża – są wówczas zabezpieczone przed uszkodzeniem, a ściany zyskują lepszą odporność mechaniczną.

Rys. 2. Schemat połączenia styropianu frezowanego.

Jak prawidłowo wykonywać ocieplenie budynków?

Aby izolacja ścian spełniała swoje najważniejsze funkcje, musi być wykonana systemowo, czyli z wykorzystaniem dopasowanego system produktów (najlepiej jednego producenta!), niezbędnych do prawidłowego wykonania izolacji termicznej budynku i elewacji z tynku.

Wszystkie etapy robót ociepleniowych wymagają staranności i przestrzegania odpowiednich zasad. W tym artykule podpowiadamy krok po kroku, jak prawidłowo wykonać każdy z nich w systemie opartym na płytach styropianowych.

Kołkowanie

Jak wspomnieliśmy, dobrej jakości zaprawa nie wymaga kołkowania styropianu. Jeżeli jednak planujemy mocowanie mechaniczne, należy je wykonać nie wcześniej niż po dwóch dniach od przyklejenia styropianu.

Sposób zakotwienia łączników mechanicznych musi być odpowiednio dobrany do rodzaju podłoża, zgodnie z projektem technicznym ocieplenia:

1. 5 cm w betonie, bloczkach betonowych, cegle pełnej ceramicznej i silikatowej,

2. 8 cm w gazobetonie, keramzytobetonie, pustakach.

Najczęściej stosuje się łączniki z trzpieniem metalowym z główką z tworzywa lub z trzpieniem z tworzywa wzmocnionego. Talerzyk kołka powinien mieć średnicę co najmniej 60 mm a jego powierzchnia powinna być chropowata z otworami zapewniającymi przyczepność zaprawy klejącej.

Liczba użytych łączników zależy od wysokości budynku. W strefie krawędziowej zaleca się stosowanie zwiększonej liczby łączników, ze względu na dodatkowe czynniki wpływające na osłabienie przyczepności, takie jak ssanie wiatru:

Wysokość budynku	Liczba łączników ściana	Liczba łączników strefa krawędziowa
do 12 m	4 szt./m^2	6 szt./m^2
12 – 20 m	6 szt./m^2	8 szt./m^2
powyżej 20 m	8 szt./m^2	12 szt./m^2

Po związaniu zaprawy klejącej i poza zamocowaniu mechanicznym płyt styropianowych należy wyrównać powierzchnię, szlifując ją gruboziarnistym papierem ściernym.

Rys. 3. Łącznik fasadowy (kołek do mocowania termoizolacji)

Wykonanie warstwy zbrojnej siatką z włókna szklanego

Kolejnym etapem prac ociepleniowych jest wykonanie warstwy zbrojnej siatką z włókna szklanego, która ma za zadanie chronić izolację termiczną przed uszkodzeniami mechanicznymi, przenosić obciążenia wiatru oraz kompensować naprężenia termiczne. Stanowi ona również podłoże pod tynki zewnętrzne.

Prace związane z wykonaniem warstwy zbrojonej należy rozpocząć nie wcześniej niż po 2 dniach od przyklejenia płyt styropianowych.

Zaprawę przygotowuje się przez wsypanie całej zawartości worka do odmierzonej dokładnie ilości wody. Mieszać należy do uzyskania jednorodnej konsystencji bez grudek.

Na odpowiednio przygotowanej powierzchni płyt styropianowych (zeszlifowanej) należy nanieść gotową zaprawę, rozprowadzając ją stalową pacą zębatą, na grubość 2 – 3 mm i zatopić w niej siatkę zbrojoną z włókna szklanego.

Siatkę zaleca się zatapiać pionowo z zachowaniem zakładów 10 cm i zaszpachlować na gładko. Następnie nanieść drugą warstwę zaprawy o grubości ok. 1 mm tak, aby siatka była całkowicie niewidoczna.

Rys. 4.Siatka z włókna szkalnego.

Gruntowanie podłoża

Po ok. 2 dniach od nałożenia zaprawy klejowo szpachlowej powierzchnię można gruntować. Podkład gruntujący nanosimy równomiernie na powierzchnię za pomocą pędzla, wałka lub przez natrysk mechaniczny.

Wykonanie wyprawy tynkarskiej

Tynk nakładamy warstwą o grubości ziarna kruszywa, przy pomocy gładkiej pacy ze stali nierdzewnej. Nadmiar materiału należy ściągnąć z powrotem do wiadra i przemieszać.

Tynki mogą mieć różną fakturę. Zacierając warstwę tynku ruchami okrężnymi w jedną stronę uzyskamy fakturę „baranek”, a ruchami okrężnymi, pionowymi, poprzecznymi – fakturę „kornik”.

Warto wiedzieć, że faktura baranka, dzięki odpowiedniej wielkości kruszywa tworząca charakterystyczną strukturę gruboziarnistego grysu, może ukryć drobniejsze nierówności podłoża. Uwaga! Należy pamiętać, by najpierw wybrać fakturę, a później kupić materiały elewacyjne, ponieważ każdy tynk ma określony zakres możliwości fakturowania.

Materiał należy nakładać metodą „mokre na mokre”, nie dopuszczając do zaschnięcia zatartej partii przed naciągnięciem kolejnej. W przeciwnym razie miejsce tego połączenia będzie widoczne. Przerwy technologiczne należy z góry zaplanować (np. w narożnikach i załamaniach budynku).

Malowanie elewacji

Farby elewacyjne możemy nakładać pędzlem, wałkiem lub metodą natryskową, choć w przypadku tej pierwszej metody najlepiej jest rozcieńczyć ją wodą. Aby otrzymać zamierzony efekt, najlepiej jest położyć co najmniej dwie warstwy (farby o intensywnej barwie mogą potrzebować dodatkowej warstwy).

Pomiędzy nakładaniem kolejnych warstw trzeba zachować co najmniej 6 godzinne przerwy technologiczne. Kolejną warstwę należy nakładać stosując metodę „na krzyż”, pamiętając o zachowaniu dla danej warstwy jeden kierunek nakładania.

Należy również z góry zaplanować przerwy technologiczne podczas malowania np. w narożnikach i załamaniach budynku, na styku kolorów itp. Na jednej płaszczyźnie prace należy prowadzić bez przerw, w sposób ciągły, stosując technologię „mokre na mokre”, unikając przerw w pracy. Aby uniknąć różnic w odcieniach barw należy na jedną płaszczyznę stosować farbę z tej samej serii produkcyjnej.

Zarówno w trakcie aplikacji, jak i schnięcia, istotna jest temperatura, około +8 do +25 stopni oraz niezbyt duża wilgotność. Przy niesprzyjających warunkach takich jak silne nasłonecznienie, opady atmosferyczne czy silny wiatr konieczne jest stosowanie elewacyjnych siatek osłonowych.

Rys. 5. Poszczególne warstwy ocieplenia budynku.

3. Przedmiar robót

Załącznik 1 - Tabela 1

4. Przedmiar robót

Załącznik nr 2

5. Zestawienie materiałów

Załącznik nr 3

6.Specyfikacja kosztów zadania inwestycyjnego.

Schemat 1.Specyfikacja kosztów

Wk – wartość kosztorysowa

Kb – koszty bezpośrednie

Kp – koszty pośrednie

Z - zysk

R - robocizna

M -materiały

S - sprzęt

Ko – koszty ogólne

Kz - koszty zarządu

Kp = Wkp · (R + S) / 100%

gdzie:

Wkp – wskaźnik kosztów pośrednich w % od R i S, przy czym:

1) Koszty ogólne budowy obejmują:

-koszty zużycia zaplecza budów,

-koszty bezpieczeństwa i ochrony zdrowia,

-płace i narzuty na płace pracowników nieprodukcyjnych budów,

-koszty składowania i konserwacji materiałów na budowie,

-koszty narzędzi i sprzętu (nie ujęte w składniku "S" ,kosztów bezpośrednich),

-inne koszty (np. koszty zużycia energii i wody, ogrzewania obiektów zaplecza, dozoru

budowy i in.),

2) Koszty zarządu obejmują:

-czynsze i ubezpieczenia,

-koszty biurowe i utrzymania obiektów ogólnego przeznaczenia,

-koszty zaopatrzenia materiałowego budów,

-płace i narzuty na płace pracowników zarządu,

-koszty eksploatacji służbowych samochodów osobowych wykorzystywanych w celach służbowych,

-koszty delegacji i przejazdów,

-amortyzację i remonty środków trwałych,

-inne koszty zarządu (np. kredytowania, ochrony mienia, obsługi geodezyjnej).

7.Koszty prac projektowych.

Koszty prac projektowych oblicza się wg następująco:

Gdzie:

- planowane koszty prac projektowych

- wskaźnik procentowy

- planowane koszty robót budowlanych

Dom jednorodzinny, wolnostojący, 2-kondygnacyjnymożnazaliczyć do kategorii 3 złożoności, tj. budynki niskie o małym stopniu trudności konstrukcyjnym i wykonawczym, o jednorodnej funkcji (mieszkalnej), wyposażony we wszystkie podstawowe instalacje.

Wartość kosztorysowa robót budowlanych w analizowanym budynku nie powinna przekroczyć 100 000 zł.

Zatem wskaźnik został przyjęty jako 5,00% (II kategoria złożoności wg tab.1. Dziennik Ustaw Nr 130 Poz.1389)

Wyznaczenie planowanych kosztów prac projektowych:

Całkowite koszty projektowania nie przekroczą 5000,00zł.

8. Koszty zarządzania projektem.

Do kosztów zarządzania projektem zaliczają się koszty związane z międzyinnymi:

-wynagrodzenie koordynatora/ kierownika projektu lub innej osoby mającej za zadanie koordynowanie lub zarządzanie projektem lub innego personelu bezpośrednio zaangażowanego w zarządzanie projektem i jego rozliczenie, o ile jego zatrudnienie jest niezbędne do zaangażowanego w zarządzanie projektem i jego rozliczenie, o ile jego zatrudnienie jest niezbędne do realizacji projektu

- wydatki związane z utworzeniem i/lub prowadzeniem wyodrębnionego na rzecz projektu subkonta na rachunku bankowym lub odrębnego rachunku bankowego

- zakup lub amortyzacja sprzętu lub wartości niematerialnych i prawnych oraz zakup mebli do zarządzenia projektem

- działania informacyjno –promocyjne związane realizacja projektu

- koszty zabezpieczenia prawidłowej realizacji projektu, których nie wlicza się do limitów procentowych kosztów zarządzania

- inne(o ile są bezpośrednio związane z koordynacją i zarządzaniem projektem)

- opłatami skarbowymi

- wykonaniem, jeśli to konieczne, tym czasowych przyłączy do rozmaitych

mediów (woda, prąd, do drogi, itp.)

- nadzorem inwestorskim

- uzyskiwaniem wszelkiego rodzaju pozwoleń (decyzja o zagospodarowaniu terenu, przyłącze energetyczne, przyłącze wodociągowe, ustalenia o przyłączenie podjazdu

9. Analiza kosztorysu

Wykres1.

Wykres2.

Wykresy są podobne do siebie, różnią się tylko tym, iż w drugim uwzględniono podatek VAT. Koszt materiałów oraz robocizny użytych do realizacji inwestycji stanowi ponad połowę kosztów budowy. Zysk wykonawcy w obu przypadkach oscyluje ok.5% i 6%. Analiza wykresów może być pomocna, w celu oszacowania na co inwestor ma przeznaczyć środki pieniężne.

10. Podsumowanie i wnioski

Wykonując kosztorys oparto się na bazie cen materiałów oraz kosztów maszyn z roku 2008. Kosztorys jako główny składnik dokumentacji projektowo-kosztorysowej ma na celu kalkulację kosztów jakie poniesie inwestor danej inwestycji budowlanej. Cena kosztorysowa ocieplenia budynku w przypadku analizowanego laboratorium wyniosła 77389,58 zł, zaś wartość kosztorysowa – 63982,37 zł. Kwota ta wydaję się rozsądna jak na gabaryty budynku oraz ceny z 2012r. Reasumując rola kosztorysów jest bardzo ważnym ogniwem w całym systemie funkcjonowania przedsiębiorstwa oraz niezbędną czynnością, którą należy wykonać przed rozpoczęciem prac budowlanych. Stwarza to możliwość uniknięcia nieprzewidzianych kosztów. Umożliwia on stworzenie takiej struktury nakładów, przy której straty i koszty ponoszone na działania projektowe jakościowe, są najmniejsze. Dzięki temu możliwa jest optymalizacja produkcji.