1 Podkład to elem konstrukcyjny do ktorego mocowane jest pokrycie. Rodzaj podkladu zalezy od konstrukcji dachu i rodzaju pokrycia. Na stropodachach- z zaprawy cementowej. Na dachach o konstr drewnianej- podkł drew z desek, sklejek i łat. Wiotkie pokrycie- podklad sztywniejszy.
Pod. z gładzi cemen: Klasa zaprawy 10MPa. Grubosc podkladu- 2cm na plytach zelbetowych lub 3,5-4 na izolacji termicznej. Dylatacje najcz. wykonuje sie poprzez naciecie kielnia.
Deskowanie: deski o szerokosci 12-18cm i grubosci 2,5-3,2cm laczone na pioro i wpust.
Łaty: przekroj od 3,8x5 do 5x5cm. Do krokwi przybijac 1 gwozdziem a ich styki na krokwiach. Jezeli chcemy izolacje to laty przybija sie do kontrlat pod ktorymi jest folia.
2 Ukł papy na pod beton: Podklad suchy i oczyszczony. Pod pape roztwor lub emulsja asfaltowa. Ukladanie rozpoczyna sie od okapu. Dwuwarstwowo- 1 pas ½ wstegi, 2 pas cala szer; 3 warstwowo- 1 pas 1/3 a drugi 2/3 wstegi, 3 pas cala wstega. Warstwy przykleja sie za pomoca lepikow bitumicznych (w termozgrzew asfalt zawarty w strukturze). Zaklady podluzne 10cm z kierunkiem splywu wody, poprzeczne 12-15cm. Zaklady przesuniete w kolejnych warstwach. Ukł papy na pod drew: 1 warstwa mocowana gwozdziami, nastepne klejone i dodatkowo gwozdzie. Zaleznie od spadku:
- krycie rownolegle do okapu: 1 pas o szer. ½ rolki i aby arkusz wystawal o ok 6cm poza okap. Mocuje sie go wzdloz gornego brzegu gwozdziami co pol metra i wzdol pionowej krawedzi deski okapowej co 5cm. Nastepny arkusz z zakryciem 10cm poprzedniego mocowany na gorze co 50cm i na dole co 10cm. Zaklady skleja sie dodatkowo lepikiem. 2 warstwa na lepiku o szer calej rolki + gwozdzie na gorze co 30cm. Zaklad nast pasma zakrywa gwozdzie.
- krycie prostopadle do okapu: 1 warstwa ½ rolki prostopadle do okapu przekladajac przez kalenice na 20cm i mocujac jednostronnie wzdol pionowej krawedzi co 10cm. Nastepne warstwy z zakladem na lepik i gwozdzie. 2 warstwa na lepiku (szer calej rolki) + gwozdzie na obrzezu co 30cm.
3 na ogol 2warstwowe (papa+gont) na pelnym deskowaniu. !!Jak sie robi podklad z papy jest w 2!! Gont zaczynamy od okapu mocujac 1 pas wycieciem do gory. Nastepne uklada sie wycieciem w dol laczac na styk. Gorna warstwa powinna dochodzic do wyciecia dolnej. Wyciecia przesuniete wzgl siebie o ½ szerokosci gonta. Mocowane zszywkami na ogol 16: 2x2- 2cm przy krawedziach i 3x4- 2 cm nad wycieciami. Przy pochyleniu dachu >50o dodatkowo lepik asfaltowy. Do kalenicy i naroznikow stosuje sie wyciete pojedyncze „dachowki” lub pasy tego samego koloru. Miejsca zagiecia gontow nalezy podgrzewac palnikiem.
4 Blach plaska, bez tloczen, wykonana z blachy zabezp. przez ocynowanie, blachy cynkowej lub miedzianej. Do obrobek rowniez blacha olowiana i tytanowa. Podklad: b miedziana- deskowanie pelne na piora; inne blachy- desk azurowe max rozstaw 5cm. Pokrycie blacha stalowa i ocynkowana: roboty przy temp +15C. Krycie rozp od umocowania pasa usztywniajacego i okapowego. Pas usztyw z blachy 0,5-0,8 mm i szer ok 20cm. Przybija sie go do deski okapowej 2 rzedami gwozdzi mijanokowo co 15cm. Pasy okapowe z blachy pokryciowej, laczone na rąbki leżące 1ńcze lub 2ójne mocowane żabkami do podkladu. Do krycia arkusze o szer 60-100 i dł 100-150. Przed mocowaniem na dachu zagina sie odpowiednio krawedzie. Polaczenia (szwy) biegna prostopadle do okapu bez przesuniec przez caly dach. Szwy prostopadłe łączy się na rąbki 2ójne stojące o wys 25-45 mm mocowane do podkladu lapkami. Polaczenia rownolegle powinny byc przesuniete w sasiednich ark o min 10cm. W szwach równoległych do okapu stosuje się rąbki 1dyńcze (dach >35%) i 2ójne (dach <35%) leżące mocowane do podkladu żabkami. Żabki i lapki przybite sa 1 koncem do podkladu a 2wpuszczone w rabki, rozstaw 30cm. Gwozdzie i zabki do blach miedzianych - miedziane. Polaczenie na kalenicy na podwojny rabek stojacy 35-45mm. W koszach arkusze profilowane do styku polaci laczone na rabki lezace podwojne zwiniete do srodka kosza. Pokrycie blacha cynkowa: Roboty przy temp +5C. Blacha nie powinna stykac sie z betonem, zaprawa, metalami (zabezpieczyc lepikiem asfalt.). Akrusze do krycia- zgina sie boczne krawedzie w zwoje i lutuje sie do dolnej krawedzi blaszane jezyki co 30cm. Gorny brzeg: 6-8 gwozdzi. Dolny brzeg przykrywa nizszy arkusz na min 10cm. Jezyki gornego powinny byc podsuniete pod dolny. Gorny dotyka dolny tylko krawedzia by zapezpieczyc podciaganiu wody. Boki laczy sie na zwoje okragle o śr. 15-20mm nasuwane na siebie i przytw zabkami co 50cm. Kierunek zawijania zgodny z kierunkiem wiatrow zachodnich. Gwozdzie i zabki ze stali ocynkowanej. W kalenicy i narozach arkusze laczone na podwojne rabki stojace.
5 Pokrycia z b trapezowych i falistych: Szersze dno bruzdy na spodzie. Mocowac ocynkowanymi wkretami z uszczelka. Wkrety na grzbiecie fali. Na mocowaniu stosowac dystansowe wkladki stalowe. Pokryc z blach dachowkowych: Montaz od okapu do kalenicy. Mocuje sie do lat w dolinach fal wkretami z uszczelka zaczynaja od dolu. Na ogol 6 wkretow na 1m2 (co drugi rzad i kolumna dachowki). Zaklady boczne i poprzeczne powinny obejmowac grzbiet jednej fali. Wzdluz polaczen arkuszy, na okapie i kalenicy wkret na kazdej fali. -30lat). Trwalosc systemu mocowan nalezy uwazac za nizsza.
6 Pods rodzaje: karpiowki, esowki, zakladkowe. Jako podklad najczesciej laty drewniane. Krycie zaczyna sie od okapu zawieszajac dachowki na latach. Dolne brzegi 1go rzedu dachowek oparte na desce okapowej Kolejny rzad nachodzi 7-14cm na nizszy zaleznie od rodzaju.
7 Leżące: stosowane przy dachach z blach plaskich, rzadko. Wiszace: polkoliste mocowane na uchwytach przy okapie. Stojące: mają uchwyty rynnowe wspierane na obróbce blaszanej gzymsu.
8 Odprowadzają wody opadowe z rynien. Najczęściej przekrój okrągły, średnica mniejsza niż rynny (¾ przekroju rynny) Do jednej rury woda z odcinka rynny max 12m. Przebieg powinien być pionowy, unikać załamań, jeżeli załamania konieczne to kąty 110-130o. Połączenie rynny z rurą spustową wykonywane jest w postaci leja lub wpustu przylutowanego do rynny. Jeżeli rura przechodzi przez gzyms, wykonuje się wpust dolny i górny. W przypadku rur z tworzyw sztucznych wpusty produkowane są bezpośrednio z odcinkiem rynny. Rury spustowe mocuje się obręczami w odstępach max 2m dla rur z tworzyw sztucznych lub 3m dla rur metalowych. Rura może być zakończona kolankiem spustowym o dl, do 20cm,
9 Przy odwodnieniu wewn. woda powinna mieć zapewniony spływ do koryt dachowych i odprowadzenie przy pomocy co najmniej dwóch wpustów dachowych oddalonych od siebie o max 25m. Konstrukcję wpustu tworzą nast. elem.: Korpus- mocowany pod pokryciem dachowym, Klin dociskowy- dociskający warstwy pokrycia do wnętrza korpusu, Kosz z siatki metalowej- zabezpieczający przed przedostawaniem się zanieczyszczeń do wnętrza wpustu.
10 Przy kominie wykonuje sie kolnierze z blachy do wysokosci 15-20cm na calym obwodzie komina. Gorna krawedz z wydra na 1,5cm. Od strony kalenicy i po bokach obrobka wpuszczona pod pokrycie a od strony okapu ulozona na pokryciu na 25cm. Mury ogniowe nizsze niz 50cm zabezpiecza sie blacha z obydwu stron i z wierzchu, a wyzsze- tylko z wierzchu. Na krawedziach obrobki nalezy wyrobic kampinosy.
11 Okna krosnowe- rama okienna 1 element o przekr prostokątnym, ustawionym tak ze dłuższy bok jest prostopadły do płaszczyzny ościeży. szklone pojedynczo ze względu na mała izolac cieplna i akust. stosow najcz w piwn poddaszach niemieszk oraz bud gosp. Okna ościeżnicowe- rama o przekr prostokąt ustaw krótszym bokiem prostopadle do muru. Na zew i wew krawędzi ramy zawieszane są dwa skrzydła, z których 1 otwiera się do wew a 2 na zew. maja niewielka izolac cieplna,.Okna skrzynkowe- rama okienna składa się z 2 części -krosna i ościeżnicy, konstr przypomina skrzynkę. Skrzydła zew i wew otwierają się do wew. Zawiasy skrzydeł zew mocowane są w krośnie a zawiasy skrzydeł wew w ościeżnicy. Okna zespolone-rama składa się z ościeżnicy. Skrzydła zew i wew są połączone śrubami i otwierają się na wspólnych zawiasach. Skrzydła można rozłączyć do mycia/malowania. Okna zesp oszklone są dwiema lub trzema szybami.
12 Sztuczne-Zalety: żywotność, niepalności, b. dobra izolacyjność akust, wys szczelnośc-ochr przed wilgocią i wiatrem, duża odporność mechan, bogata gama koloryst, wysoka odporność na czynniki atmosf, tania konserw. Wady: duża waga skrzydeł, szczeg w przyp stosow stalowych kształtow wzmacniaj, z czym związane jest ograniczenie szerokości skrzydeł, szczelność- często zbyt wysoka, szczególnie w pomieszczeniach o dużej wilgotności(kuchnia, łazienka), wysoka rozszerzalność materiału, ruch okna względem ściany.
Drewniane-Zalety: wyższa izolac cieplna ramy niż z tworzyw, wyższa wytrz i sztywność niż PCV, wyższa trwałość, większa stabilność wymiarowa, możliwość naprawy uszkodz ramy. Wady: konieczność okresowej renowacji powłoki malarskiej (średnio, co 5-6 lat) Metalowe-Zalety: duża wytrzymałość profili, można montować ciężkie szyby lub szklic duże powierzchnie. Wady: powierzchnia wymaga ochrony przed korozja, mała izolacyjność cieplna
13 Otwor wiekszy od wymiaru okna, szer 3cm wys 6cm, miedzy osciaznica a murem luz 1,5cm, na dole 4cm. W scianie 1warstw osadzic w ½ szerokosci. W 2warstw najblizej zew krawedzi muru przed ociepl, w szczelinowej mocowane w poziome ocieplenia. Dolna krawędź oscieznicy opiera się na klockach lub na katowniku stalowym, oscieznice ustawia się w poziomie i pionie a nastepnie unieruchamia klinami, kliny powinny być umieszczane w narożach lub przy slupkach. mocuje się w ścianach kotwami stalowymi typu Z śrubami lub tulejami, okna osadzone w płaszczyźnie ocieplenia można mocować tylko kotwami. Połączenie okien ze sobą lub drzwiami balkonowymi wykonuj się przy pomocy śrub. Luzy wokół okna uszczelnia się tak żeby nie dostawały się przez nie wiatr i woda. Uszczelnienie wewnętrzne powinno zabezpieczać przed przenikaniem pary wodnej z wnętrza budynku.. Uszczelnienia środkowe zabezpieczają przed przenikaniem ciepła i dźwięków Jako zewnętrzne uszczelnienie wodoszczelne stosuje się materiały trwale plastyczne
14 -rodzaj materiału, z jakiego wykonana jest ościeżnica i skrzydła –
-ilość i rodzaj szyb – zwiększenie ilości szyb poprawia parametry termiczne-szczelność polaczeń szyb ze skrzydłem, skrzydła z ościeżnica, ościeżnicy z murem
-rodzaj oszklenia – zwiększa izolacyjność akustyczna zyskuje się przez zastosowanie grubszych i cięższych szyb a także przez zwiększeni ilości szyb i odległości miedzy nimi
-szczelność polaczeń części składowych oraz osadzenie okna w murze
15 ażurowe – z desek stosowane w piwnicach najczęściej mogą być deski z prześwitem albo deski na wpust.skrzydła drzwi klepowe. z ram wzmocnionych poprzeczkami. Wew i zew płaszczyz. wypełniona deszczułkami gr. 15-19mm szer. 40-80mm połączonych na nakładkę. Przestrzeń pomiedzy nimi wypełnia się izolacją. Zawieszane na ościeżnicach drewnianych. Płycinowe- skrzydło złozone z ramy zew. podziel. na pola z wyżłobieniami, wpuszczamy płyciny z drewna litego. Wypełnienie szybą. Drzwi płytowe – wew. rama usztywniona poziomymi poprzecz. belkami, rama oklejona płytą pilśniową lub sklejką gr. 3-4mm. Wypełnienie płytą wiórową, tworzywem piankowym lub kratownicą z płyty pilśniowej. Drzwi z tworzyw sztucznych skrzydła z profili wielokomorowych. wypełnienie stanowią szyby zespolone, panele z PCV lub blachy.
16 Ościeżnice drzwiowe najczęściej osadza się podczas murowania ścian. Po ustawieniu i wypoziomowaniu ościeżnic mogą być one dodatkowo usztywnione od wewnątrz sztywnymi rozpórkami. Elementy mocujące (kotwy lub wkręty) powinny być umieszczone w odstępach o około 20cm od nadproża i progu ościeżnicy, dodatkowe mocowanie rozmieszcza się równomiernie na wysokości stojaków w odległości 75-80cm.Sposoby mocowania: -za pomocą kotwi przybitych do ościeżnic drewnianych lub przyspawanych do ościeżnic stalowych, zamurowywane lub zabetonowywane w ścianie
-za pomocą wkrętów wkręcanych przez ościeżnice drewniane w zamurowane klocki drewniane za pomocą kołków rozporowych kotwionych bezpośrednio w murze
-za pomocą listew przybijanych do krawędzi ościeżnicy stalowej materiałem ścianki i zaprawą
Jeżeli ościeżnica jest osadzona po wykonaniu ścianek działowych to najpierw powierzchnie ościeży należy wyrównać lub oczyścić. Po ustawieniu ościeżnicy w otworze i wypoziomowaniu krawędzi stabilizuje się jej położenie klinami i rozpórkami. Następnie mocuje się ościeżnice do muru wkrętami a polaczenie uszczelnia się pianka poliuretanowa, skrzydło drzwiowe zaleca się zawieszać dopiero po 4-5 dniach
17 Tynki tradycyjne- z zapraw budowlanych zwykłych: cemen, cem-wap, wap, wap-gips i gips. Stosowane wewnątrz pomieszczeń. Tynki cienkowar – wyprawy 1,5-10mm stosuje się do wypraw w systemach dociepleń metoda lekka i wykonywania zew warstwy tynków i zapraw tynkar, spoiwem używanym do ich produkcji najczęściej jest cem port biały, wapno silnie hydrauliczne. Tynki lekkie – wykon z lekkich zapraw tynkarskich wew i zew pom na podłożach z materiałów o wys izolac cieplnej. Tynki ocieplające –podst elem systemów ocieplania zew bez wykorz płytowych materiałów termoizolac. Mogą stosowane na bardzo nierównych pow ścian, nanoszone maszynowo. Znajdują zast przy ocieplaniu ścian 1materiałowych i szachulcowych, grubość do 10cm. Tynki renowacyjne i konserwatorskie – tynki zaporowe nie przepuszczają wilgoci i soli, 1warstwowe tynki kompresowe stosow w murach o szczeg dużym stopniu zawilg, wielowarstw systemy tynków renowac tworzą powlokę gromadząca sole przenikające wraz z wilgocią z muru do tynku. Tynki specjalne – wyciszające poprawiają akustykę pomieszczeń, wykonywane jako natryskowe, wyciszanie żłobków, szkol, kościołów, bibliotek, pomieszczeń produkcyjnych, mogą być zastosowane do powłok ogniochronnych i antykondensacyjnych na konstrukcjach stalowych i żelbetowych, rentgenowskie zabezpieczają przed przenikaniem promieni x, produkuje się je przy wykorzystaniu piasku barytowego jako kruszywa ciężkiego, ich zdolność do osłabiania promieniowania określa sie za pomocą równoważnika ołowiowego
18 + chropowatość powierzchni, zwiększa przyczepność dzięki mechanicznemu zazębieniu się zaprawy i podłoża, powstawanie związków chemicznych miedzy materiałem tynku a podłożem (krzemiany wapniowe)
- napręzenia termiczne bedace efektem roznych wspolczynnikow rozszerzalności cieplne sasiednych materiałów (od 0,006mm/m*C dla muru z cegly i drewna przez 0,009mm/m*C dla tynku wapiennego do 0,012mm/m*C dla betonu i stali, zjawisk skurczu i pęcznienia związanych z wysychaniem lub zawilgoceniem podłoza i tynku, dyfuzja wilgoci przez sciane
19 z trzech warstw:- obrzutki, 1 warstwa tynku, bezpośrednio na podłoże. powinna wniknąć we wszystkie nierówności podłoża, aby stworzyć jednolite podłoże pod zew warstwy tynku. z zaprawy bardzo rzadkiej o dużej ilości spoiwa. unikać zaprawy tłustej- pękanie tynków, i chudej- wykruszanie się. Ze względu na rzadką konsystencję grubość obrzutki wynosi 4÷5 mm.
- narzutu, 2 warstwa tynku na obrzutke po jej stwardnieniu (6-12 godzin) i skropieniu wodą. z gęstej zaprawy o mniejszej niż obrzutka zawartości spoiwa. grubość narzutu 8÷15 mm, można w dwóch fazach po 6÷7 mm. układać po tym jak nastąpi stężenie pierwszej-można poznać po zbieleniu powierzchni. wyrównuje się łatami tynkarskimi. pozwala na korygowanie nierówności ścian i decyduje o wytrzymałości mechanicznej tynku.
-gładzi, nanosić po związaniu narzutu, lecz przed stwardnieniem. Grubość 2÷3 mm, wykonuje się z rzadkiej zaprawy z drobnym przesianym piaskiem. Po stężeniu zaciera się powierzchnię packą drewnianą, stalowa lub z tworzywa sztucznego
| Odmiana tynku | Kategoria tynku | Charakterystyka tynku | Grubość |
|---|---|---|---|
| Tynki surowe | 0 | Narzut jednowarstwowy bez wyrównywania | 4-16 mm |
| I | Narzut jednowarstwowy wyrównywany kleiną | ||
| Ia | Narzut jedno lub dwuwarstwowy ściągany pacą | ||
| Tynki pospolite | II | Tynk dwuwarstwowy wyrównywany od ręki, ale jednocześnie zatarty pacą | 10-18 mm |
| III | Tynk trójwarstwowy zatarty pacą na ostro | ||
| Tynki doborowe | IV | Tynk trójwarstwowy gładki zatarty pacą | 14-20 mm |
| IVf | Tynk trójwarstwowy o powierzchni starannie wygładzonej paca i zatartej paca obłożona filcem | ||
| Tynki wypalane | IVw | Tynk trójwarstwowy z ostatnią warstwą z samego cementu zatarta pacą stalową | 14-20 mm |
20.Tynki zwykłe
21. Płyty gipsowo kartonowe składają się z rdzenia gipsowego obustronnie oklejonego kartonem, maja szerokość do 1,2m długość do 3,6m i grubość do 9-15mm. Rodzaje płyt : -zwykłe przeznaczone do pomieszczeń o wilgotności względnej nie przekraczającej 70%. –wodoodporne. impregnowane: przeznaczone do pomieszczeń o podwyższonym poziomie wilgotności. ogniochronne: z rdzeniem gipsowym z dodatkiem włókna szklanego.
Płyty montowane sa bezpośrednio do ściany za pomocą zaprawy lub za pośrednictwem rusztu przy użyciu łączników metalowych. Mocowanie za pomocą zaprawy klejonej polega na narzuceniu w wyznaczonych miejscach na ścianie placków z zaprawy klejonego o średnicy od 10cm do 15cm. Placki powinny być rozmieszczone w szachownice i pokrywac ok. 25% powierzchni płyty. Przy krawędziach płyt nakłada się pasy zaprawy o szerokości ok. 5cm.
22. Podłogą nazywamy element wykończenia budowli ułożony na podłożu gruntowym lub stropie składający się z jednej lub kilku warstw z których górna o powierzchni płaskiej jest przystosowana do wymagań użytkowych. Wymagania dotyczące poziomu podłóg w pomieszczeniach:
-w pomieszczeniach mieszkalnych poziom podłogi od strony ściany z oknami nie powinien znajdować się poniżej przyległego terenu.
-w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi poziom podłogi powinien znajdować się co najmniej 0,3m powyżej przyległego terenu, w pomieszczeniu produkcyjnym i usługowym poziom podłogi może znajdować się na poziomie terenu.
Najważniejszym częściami podłogi są: posadzka, podkład, warstwy izolujące, podłoże.
Podział podłóg ze względu na przeznaczenie:
-podłogi wewnętrzne : podłogi do pomieszczeń przeznaczonych na stały lub czasowy pobyt ludzi przewidziane do ruchu pieszego, podłogi do pomieszczeń techniczno produkcyjnych i składowych, podłogi do pomieszczeni lub budynków podrzędnych.
-podłogi zewnętrzne : wykonane z materiałów odpornych na działanie czynników atmosferycznych i mechanicznych.
23. Izolacja termiczna : wełna mineralna, płyty z włókna szklanego, styropian, ograniczająca przepływ ciepła stosowana w podłogach na stropach pomiędzy pomieszczeniami ogrzewanymi a nieogrzewanymi. W przypadku podłóg na stropach izolacja cieplna wykonywana jest na całej powierzchni stropu. W przypadku podłóg na gruncie izolacja cieplna układana jest w pasie o szerokości jednego metra wzdłuż ścian zewnętrznych budynku a jej usytuowanie może być pionowe lub poziome.
Izolacja akustyczna : wełna mineralna, styropian, płyta pilśniowa. Zabezpiecza przed przenikaniem dźwięków pomiędzy pomieszczeniami mieszkalnymi. Izolacyjność od dźwięków powietrznych zależy od masy i konstrukcji stropu. Ze wzrostem masy stropu wzrasta izolacyjność od dźwięków powietrznych. Izolacyjność od dźwięków uderzeniowych jest dla wszystkich rodzajów stropów niedostateczna i wymaga wprowadzenia w podłodze warstwy tłumiącej dźwięki.
Podłoga z ułożoną bezpośrednio na stropie wykładziną podłogową.
Izolacja wodochronna : papa, folia. Zabezpieczająca przed przenikaniem przez przegrodę wilgoci z gruntu lub sąsiednich pomieszczeń. Wyróżniamy izolacje przeciwwodne zabezpieczające przed wodą wyporową wywierającą ciśnienie hydrostatyczne oraz izolację przeciwwilgociową stosowaną w konstrukcjach podłóg na gruncie oraz na stropach pomieszczeń narażonych na zawilgocenie a także w konstrukcjach podłóg zewnętrznych tarasów.
24. Podkład jest sztywną i wytrzymałą warstwą o równej gładkiej powierzchni na której układa się posadzkę. Wyróżniamy podkłady wylewane : z zaprawy cementowej lub betonu, wykonywane sa z cementu portlandzkiego i drobnego żwiru lub piasku, układane sa pomiędzy listwami wyznaczającymi grubość podkładu. Podkład powinien być oddylatowany od pionowych elementów budynku np. paskiem papy. Podkłady prefabrykowane : przyspieszają pracę z wykonaniem posadzek ze względu na wyeliminowanie procesów mokrych ale stwarzają trudności w uzyskaniu równej gładkiej powierzchni. Podkłady z płyt gipsowych : o grubości nie mniejszej niż 40mm ,płyty takie układa się na warstwie izolacji cieplnej lub akustycznej albo na podsypce z suchego piasku o grubości 10-20mm. Podkłady gipsowe i gipsowo-betonowe samopoziomujące: wykonywane są z czystego zaczynu gipsu budowlanego lub mieszaniny gipsu z kruszywem, zalecane do stosowania jedynie w pomieszczeniach suchych.
25. Posadzka jest ostatnią warstwą wykończeniową podłogi. Posadzki mocowane sa do podkładu lepiszczem lub łącznikami mechanicznymi. Wyróżniamy posadzki : a) Z drewna lub materiałów drewnopochodnych stosowane przede wszystkim w pomieszczeniach suchych, mieszkalnych lub użyteczności publicznej. – z desek z drzewa iglastego: deski te o grubości 25-40 mm przybijane sa gwoździami bezpośrednio do drewnianych belek stropowych lub legarów . – z deszczówek litych z twardego drewna liściastego: deszczułki o grubości 16-22mm do podkładu drewnianego przybijane są gwoździami a do podkładu cementowego lub gipsowego przyklejane są specjalnymi klejami lub lepikiem asfaltowym posadzkowym. – z wiór płytowych: o grubości 16-25 mm płyty takie można układać na legarach drewnianych w rozstawie od 30cm do 55cm. – Z desek stosowane sa rzadko ze względu na znaczne zużycie drewna , zalecane są do pomieszczeń w których podłoga powinna wykazywać znaczną elastyczność. b) z tworzyw sztucznych lub materiałów tekstylnych: stosowane w budynkach mieszkalnych lub użyteczności publicznej. Posadzki te układane są przede wszystkim na podkładach cementowych lub gipsowych o bardzo gładkiej powierzchni. ( wyróżnia się z płytek lub wykładzin rulowych z PCV) c) z materiałów mineralnych stosowane w budynkach mieszkalnych głównie w pomieszczeniach higieniczno sanitarnych. (Wyróżnia się posadzki z płytek terakotowych i lastrykowych). d) posadzki bezspoinowe cementowe wykonywane jako jednowarstwowe lub dwuwarstwowe najczęściej w pomieszczeniach gospodarczych, lastrykowe wykonywane jako jednowarstwowe o grubości 15-20mm lub dwuwarstwowe o łącznej grubości nie mniejszej niż 50mm.
26. Izolacje wodochronne dzielimy na: parochronne: stosowane w celu ochrony przegród budowlanych przed działaniem pary wodnej stos. w stropodachach, przeciwwilgociowe: stosowane w celu ochrony przed działaniem wody nie wywierającej ciśnienia hydrostatycznego np: wody z opadów atmosf. stosowana w pomieszczeniach mokrych , przeciwwodne: stosowane w celu ochrony przed działaniem wody wywierającej ciśnienie hydrostatyczne, stosowana do ochrony fundamentów i piwnic położnych poniżej poziomu wody gruntowej.
27. W budynkach podpiwniczonych rodzaj izolacji zależy od położenia wód gruntowych Izolacje typu średniego stosujemy w warstwie poziomej izolacji w podłodze i ścianach w przypadku gruntu przepuszczalnego, jeśli woda występuje poniżej poziomu posadzki. Wykonuje się ją z dwóch warstw papy przyklejonych lepikiem lub 1 warstwy folii. Izolacje typu lekkiego stosujemy na zewnętrznych powierzchniach ścian. Wykonujemy ją ze szczelnej zaprawy cementowej 2cm, lub powłoki asfaltowej. W gruntach średnio-przepuszczalnych stosujemy izolację typu średniego w podłodze jak i w ścianach. W gruntach nieprzepuszczalnych stosujemy izolację typu ciężkiego w przypadku braku drenażu oraz jeśli zwierciadło wody znajduje się powyżej poziomu posadowienia.
$$Q = \frac{\text{Σm}*c}{F}$$
m-ilość poszczególnych materiałów palnych w pomieszczeniu
c-ciepło spalania materiałów
F- powierzchnia podłogi danego pomieszczenia
Budynki mieszkalne zamieszkania zbiorowego charakteryzowane są kategorią zagrożenia ludzi i oznaczane ZL : wśród tych budynków wyróżnia się następujące kategorię –ZL I obejmująca budynki zawierające pomieszczenia do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób nie będących ich stałymi użytkownikami.-ZL II obejmująca budynki przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się. –ZL III obejmująca budynki użyteczności publicznej nie zakwalifikowane do kategorii ZL I lub ZL II. –ZL IV obejmująca budynki mieszkalne. – ZL V obejmująca budynki zamieszkania zbiorowego nie zakwalifikowana do kategorii ZL I i ZL II.
Ze względu na wysokość wyróżniamy budynki : -niskie, do 12 metrów włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji, -średniowysokie, ponad 12m do 25 włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji. – wysokie, ponad 25 do 55m włącznie nad poziomem terenu, mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji wysokościowe powyżej 55m nad poziomem terenu.
30. Odporność ogniowa elementów budynku jest to zdolność konstrukcji lub elementu budynku do spełniania swojej funkcji w określonym czasie, w warunkach odpowiadających działąniu pożaru. Miarą odporności ogniowej jest czas tf od początku badania do chwili osiągniecia przez element próbny jednego ze stanów granicznych:
-Stan graniczny nośności ogniowej R- stan konstrukcji lub elementu konstrukcji, w którym następuje zniszczenie mechaniczne, wyczerpanie nośności przekroju, przekroczenie dopuszczalnych przemieszczeń lub odkształceń (albo szybkości narastanie przemiszczeń lub odkształceń) lub inne zmiany uznane za niebezpieczne w znormalizowanych warunkach badania.
-Stan graniczny szczelności ogniowej E- stan w którym w warunkach znormalizowanej próby ogniowej element przestaje spełniać funkcje oddzielające.
-Stan graniczny izolacyjności ogniowej I – stan w którym nastąpiło przekroczenia dopuszczalnej temperatury nieogrzewanej strony elementu lub przeroczenie dopuszczalnej wartości promieniowania cieplnego od nieogrzewanej strony elementu w znormalizowanych warunkach badania.
31. W zakresie niepalności wyróżnia się:
-materiały niepalne (pochodzenia nieorganicznego : baton, stal, ceramika…): materiały, których znormalizowane próbki poddane badaniom w określonych warunkach ( w urządzeniach pomiarowych) w ciągu ustalonego czasu: -nie zapalają się, -nie powodują wydzielania palnych gazów, które można by zapalić za pomocą pobierczego płomienia umieszczonego nad powierzchnią próbki, -nie powodują w procesie spalania wydzielania ilości ciepła warunkującego podniesienie temperatury do określonej wartości.
-materiały palne : materiały które nie zostały zaliczone do mat niepalnych. Pochodzenia organicznego zaliczane są do tej grupy automatycznie, natomiast sprawdzeniu podlegają materiały składające się z cząsteczek nieorganicznych z domieszkami organicznymi lub polimerowymi.
W zakresie stopnia palności wyróżnia się:
-materiały niezapalne, materiały których znormalizowanie próbki, w określonych warunkach badań, poddane działąniu płomienia lub źródła promieniowania cieplnego nie zapalają się płomieniem.
-materiały trudno zapalne, których znormalizowanie próbki, w określonych warunkach badań, poddane działąniu płomienia lub źródła promieniowania cieplnego palą się płomieniem jedynie w zasięgu działania źródła ciepła, po usunięciu tego źródłą lub po miejscowym zniszczeniu materiału płomień gaśnie.
-materiały łątwo zapalne, których znormalizowanie próbki, w określonych warunkach badań, poddane działąniu płomienia lub źródła promieniowania cieplnego zapalają się płomieniem, a po usunięciu źródła palą się dalej.
32. W budynku na wysokości powyżej 25m od poziomu terenu okłądzina elewacyjna i jej zamocowanie mechaniczne , a także izolacja cieplna ściany zwe., powinny być wykonane z materiałów niepalnych (dopuszcza się ocieplenie ściany zew. Budynku mieszkalnego, wzniesionego przed dniem 1 kwietnia 1995 r., o wysokości do 11 kond. Włącznie, z użyciem samo gasnącego polistyrenu spienionego w sposób zapewniający nieroprzesztrzenianie ognia). W ścianach zew. Budynku ZL II dopuszcza się zastosowanie izolacji cieplnej palnej, jeżeli osłąniająca ją od wewnątrz okłądzina jest niepalna i ma klasę odporności ogniowej co najmniej: -w budynkach klasy odporności pożarowej „B” E I 60, -w budynkach klasy odporności pożarowej „C” i „D” E I 30.
33. Sposoby docieplania ścian zew. –Metoda „ciężka mokra” rozwiązanie to polega na przeklejaniu płyt styropianowych „na mokro” przy pomocy zaprawy lateksowo-cementowej i wykończeniu powierzchni tradycyjnym tynkiem zewnętrznych o grubości około 30mm.
Ze względu na znaczny ciężar warstwy wykończeniowej konieczne było wykywanie jej na konstrukcji nośnej z prętów stalowych. Metoda ciężka mokra zostałą zastąpiona przez metodę lekką mokrą.
Metoda „lekka mokra” (BSO). Bezspoinowy system ociepleń może być stosowany nie tylko na powierzchni ścian, ale także na powierzchniach płąskich lub nachylonych. Metoda polega ociepleniu przegród płytami styropianowymi lub z wełny mineralnej i wykończeniu powierzchni tynkiem cienkowarstwowym. Do wysokości 26 m ponad poziomem terenu stosować można zaróna styropian jak i wełne mineralną. Powyżej 25m we względów przeciwpożarowych dopuszczalne są jedynie systemy wykorzystujące materiały całkowicie niepalne.Mocowanie wyłącznie klejowe w budynkach do 12m ocieplanych styropianem, z odpowiednio pewnym podłożem. W pozostałych przypadkach mocowanie klejowe należy wzmocnić łącznikami mechanicznymi ( co najmniej 4 sztuki na 1m2 – styropian , 6sztuk na 1m2 – wełna mineralna).
W metodzie „lekkiej suchej” warstwę osłonową ocieplenia stanowią gotowe elementy elewacyjne, mocowane bez użycia procesów mokrych przy pomocy łączników mechanicznych. Dzięki temu montaż może być prowadzony w niskich temperaturach.
Jako materiał ocieplający stosowane jest na ogół wełna mineralna w postaci twardych płyt. Rodzaje okładzin elewacyjnych mogą być następujące: -fałdowa blacha stalowa, -płyty włóknisto cementowe, -profile PCW (tylko w budynkach niskich).
34. Ławy kierunkowe złożone z wbitych w ziemię na głębokość co najmniej 60cm słupków ( o średnicy 10-15cm) o wciętych głowicach i przybitych do nich deskach „na kant”. Ustawia się je poza przewidywaną górną krawędzią zbocza wykou w odległości co najmniej 0,5m, aby nie uległy przemiszczeniu lub uszkodzeniau w trakcie prac. Należy je umieszczać w narożnikach i przedłużeniach ścian wew., na zbliżonym poziomie. Po ustawieniu ław przenosi się na nie linie ścian zaznaczając je wbitymi z wierzchu gwoździami albo trójkątnymi nacięciami. Położenia drutów określa się przez zawieszone na nim pione murarskie opuszczone na gwoździe wbite w paliki. Od tak zaznaczonych punktów odmierza się na łąwach odcinki odpowiadające: odległości od krawędzi dna wykopu, szerokościom odsadzek, szerokościom fundamentów, grubościom ścian.
35. W skład umocnień ścian wchodzą następujące elementy: -pionowa obudowa ścian przejmująca parcie grunt , najczęściej z desek lub dyli ułożonych pionowo lub poziomo, -belki podtrzymujące deski ściany ,układane prostopadle do desek w obudowie, -elementy podpierające i dociskające belki, rozpory poziome opierane o przeciwległe ściany w wykopach wąsko przestrzennych lub podpory kotwione w dnie wykopu lub na poziomie terenu w wykopach szerokoprzestrzennych.
Dobór sposobu umocnienia zależy od rodzaju gruntu i poziomu wody gruntowej. Najczęściej stosowane umocnienia ścian wykonywane są jako: -deskowania ażurowe,-deskowania pełne,-ścianki szczelne.
Deskowania ażurowe można stosować w gruntach spoistych (II i IV kategorii) do 3m głębokości.
Deskowaniem pełnym zabezpiecza się skarpy w przypadku wykopów szerokoprzestrzennych.
Ścianki szczelne z profili stalowych (Larsena) stosuje się do zabezpieczenia wykopów w gruntach nawodnionych.
36. Dobór techniki zamocowania płyt elewacyjnych zależy od rodzaju konstrukcji i parametrów elementów konstr budynku. W budynkach o konstrukcji murowej najczęściej stosowanym jest system montażu „na sucho” natomiast budynkach o konstrukcji szkieletowej stosuje się najczęściej montaż okładzin na ruszcie stalowym.
Okładziny montowane „na mokro”
Montaż płyt polegał na osadzaniu na ścianach nośnych płyt kamiennych za pomocą zapraw. Ze względu na mała paro przepuszczalność mocowanej w ten sposób warstwy kamiennej takie rozwiązanie może wywoływać kondensację pary wodnej w przegrodzie. Dodatkowo należy zwrócić uwagę na możliwość zmiany barwy i estetyki niektórych kamieni pod wpływem działąnia wody zarobowej przesiąkającej w warstwę okładziny.
Systemy mocowania bezpośredniego – metoda montażu „na sucho” Konstrukcje elewacji dzięki zastosowaniu szczeliny wentylacyjnej i odpowiedniej izolacji termicznej pozwalają na ochronę lub ograniczenie niekorzystnych wpływów czynników atmosferycznych działających na budowlę. Wentylowana szczelina powietrzna pozwala na odprowadzenie pary wodnej dyfundującej z wnętrza budynku oraz ułatwia wysychanie okładziny kamiennej.
37. Ściany przeznaczone do wykonania okładziny z płytek szkliwionych(glazury) powinny być odp przygotowane: oczyszczane z zaciekó, zaprawy, brudu i kurzu, a następnie obmyte wodą. Nierówności i odchylenia od pionu i prostopadłości krawędzi wyrównane zaprawą, a po jej związaniu podłoże powinno być zagruntowane preparatami do gruntowania. Płytki układa się warstwami poziomymi poczynając od dołu do ewentualnym wcześniejszym zamocowaniu poczynając od dołu po ewentualnym wcześniejszym zamocowaniu narożników i listew wieńczących. Płytki mocujemy do podłoża używając specjalnej zaprawy klejowej o odpowiednio plastycznej konsystencji.Dla osiągnięcia równych spoin pomiędzy płytkami umieszcza się „krzyżyki dystansowe” które po związaniu kleju są usuwane, a spoiny wypełniane specjalną zaprawą do spoin o barwie dobranej do kolorystyki płytek. Wskazane jest po wyschnięciu spoin zagruntowanie powierzchni okładziny preparatami o własnościach hydrofobowych, które zmniejszają nasiąkliwość i zwiększają odporność spoin na zabrudzenie.
38. Malowanie olejne na podłożu z drewna, tynku i elementach metalowych
a) Na podłożu drewnianym: drewno przeznaczone do malowania musi być suche, powierzchnie po uprzednim przyolowaniu i zagruntowaniu maluje się 2-3 razy, do trzeciego malowania stosowane są bezbarwne lakiery
b) Na tynku: można malować dopiero po ich całkowitym wyschnięciu (dla tynków cementowo-wapiennych zaleca się malowanie olejne dopiero po roku). Tynki mogą być malowane na ‘gładko’ lub ‘ostro’.
Malowanie na ‘ostro’ powierzchnia tynku nie jest szpachlowana i szlifowana, pomalowana powierzchnia jest chropowata ale daje się zmywać.
Malowanie na ‘gładko’ polega na tym, że powierzchnia tynku jest poddawana jest kolejno zabiegom: reperacji podłoża; gruntowanie pokostem; szpachlowanie i szlifowanie; malowanie farbą podkładową; kolejne szpachlowanie i szlifowanie; malowanie farbą powierzchniową; trzecie malowanie(tylko gdy wymagana jest szczególnie wysoka jakość) farbą powierzchniową, lakierem lub emalią
c) Na elementach stalowych: powinny być oczyszczone z rdzy i odtłuszczone. Elementy stalowe znajdujące się w pomieszczeniach mokrych należy zabezpieczyć przed korozją (np. przez miniowanie). Elementy stalowe i żeliwne powinny być malowane dwukrotnie.