20.03.2013r.
Wykonał: Michał Matejuk
Zespół: technik masażysta 17A
Nauczyciel prowadzący: mgr Justyna Kowalska

Przykurcze kończyn górnych i ćwiczenia

Przykurcze są trwałymi zniekształceniami dotyczącymi mięśni i stawów. Warunkuje je pięć zasadniczych grup zaburzeń, a mianowicie: stan spastyczny, uszkodzenia dolnego neuronu, miejscowe zmiany stawu i przystawowe, histeria, miejscowa choroba mięśnia lub uraz. Przykurcze moż­na podzielić w przybliżeniu na dwie klasy — przykurcze czynne i bierne,
chociaż rozgraniczenie to nie jest wyraźne, ponieważ długotrwałe przykurcze czynne mają skłonność
do przechodzenia w bierne. Odrębność ich zależy od prostego faktu fizycznego, że przykurcze czynne można pokonać, podczas gdy przykurcze bierne nie dają się usunąć bez rozerwania tkanki.
Czynne przykurcze należy oczywiście odróżniać od takich przykurczy jak kurcze czy skurcz toniczny lub tężcowy. Są to bowiem patologiczne postacie ruchów, które mogą okresowo wprowadzić zaatakowaną część ciała w pozycję przykurczu. Są one jednak przelotne i niestałe.
Hemiplegia (późna sztywność lub przykurcz). Późna sztywność lub przykurcz pojawia się dopiero
w kilka tygodni lub miesięcy po udarze mózgu i jest wynikiem znacznej przewagi jednej grupy mięśni nad ich antagonistami. Kciuk dotkniętej przykurczem strony jest zgięty i przyciśnięty do dłoni,
palce zaciśnięte, nadgarstek i łokieć zgięte, przedramię nawrócone, a ramię przy­wiedzione.
Przykurcze mogą zaczynać się ujawniać w ciągu kilku miesięcy ciężkiej choroby.
Koń­czyny zaatakowane są najbardziej, chociaż czasem rozwija się też skrzywie­nie kręgosłupa. Zniekształcenia kończyn powstają albo wskutek przykurczu nieporażonych mięśni albo z powodu następowego przykurczu mięśni pora­żonych. Zesztywnienie ze zniekształceniem stawu często jest wynikiem powiększania się zrostów, wyrośli chrzęstnych lub kostnych, co ogranicza zakres rucho­mości stawu i powoduje odpowiednie skrócenie mięśni, które są rozluźnione; wskutek tego wytwarza się przykurcz bierny. Przykurcze występują zawsze. W razie zajęcia kończyn górnych przybierają one pozycję przykurczu spo­tykanego w porażeniu połowiczym.
Występują następujące przykurcze:
-trwałe zgięcie piątego i czwartego palca ręki, rzadziej trzeciego, a bardzo rzadko palca wskazującego i kciuka, w wyniku skrócenia powięzi dłoniowej, które zaczyna się jako stwardnienie dłoni ze stopniowym marszczeniem skóry.
-przykurcz ze szponowatym ustawieniem ręki (przykurcz w stawach międzypaliczkowych
z wyprostowaniem stawów śródręczno-paliczkowych). W łagod­niejszej postaci można wyprostować palce przy zgięciu nadgarstka. W naj­cięższych przypadkach nadgarstek jest także silnie zgięty, przedramię jest nawrócone i lekko zgięte.
W zakresie górnych kończyn istnieje skłonność do zgięcia łokcia, nadgarstka i palców
z przywiedzeniem ramienia.

MIĘŚNIE TRÓJGŁOWE RAMION:
1.Stojąc w lekkim rozkroku unosimy jedna rękę, (której mięśnie będziemy rozciągać)pionowo w górę, zginając ją jednocześnie maksymalnie w łokciu. Drugą ręką chwytamy za łokieć i przyciągamy go za głowę.

            

2.Stojąc w lekkim rozkroku wykonujemy ruch wyprostu do tyłu kończyn górnych, które później staramy się spleść i rozciągnąć objęte ćwiczeniami mięśnie.
3.Stojąc w pozycji rozkroku wykonujemy ruch prawą kończyna górną i zakładamy ja za siebie zgiętą w stawie łokciowym i stawie barkowym, drugą robimy to samo tak aby ręce się splotły.

MIĘŚNIE DWUGŁOWE RAMION:

1.Klękamy na podłodze opierając ramiona o podłogę wewnętrzną stroną dłoni palcami skierowanymi w naszym kierunku. W tej pozycji prostujemy ramiona w łokciach, rozciągając jednocześnie mięśnie dwugłowe ramion. Ćwiczenie to rozciąga również mięśnie wewnętrznej części przedramion (zginacze nadgarstka).

            
 
                                           

2.Spleść dłonie na karku i próbować odciągnąć łokieć jednej ręki na zewnątrz, stawiając jednocześnie opór drugą ręką opierając ją wtedy na karku. Rękę wspomagającą pociągnąć rękę ćwiczącą jak najdalej w dół.
3.Wyciągnąć ręce nad głowę tak, jak trzyma się drabiny i wisi.

MIĘŚNIE PRZEDRAMION I ĆWICZENIA NADGARSTKA:

1.Stojąc w lekkim rozkroku dłonią jednej ręki chwytamy za palce drugiej (wyprostowanej).
W tej pozycji przyciągamy palce do siebie odginając jednocześnie dłoń w nadgarstku
do góry.
2.Stojąc w lekkim rozkroku łączymy ręce ze sobą tak, by stykały się całymi wewnętrznymi stronami i palcami (palce skierowane w naszym kierunku). Z tej pozycji staramy się prostować ramiona w łokciach, jednocześnie rozciągając mięśnie przedramion.

3.W klęku oprzeć całe dłonie na podłożu, palce skierowane w tył, kciuki na zewnątrz, odchylić ciało lekko do tyłu aż wyczuwalne będzie napięcie w części przedramion zwróconej do przodu.
4. Stanie twarzą do ściany, oprzeć dłonie o ścianę, ramiona wyprostowane, naciskać "ciężarem" swojego ciała na dłonie, starać się, aby nadgarstki były maksymalnie zgięte grzbietowo.
5. Spleść palce, naciskać palcami lewej dłoni na palce prawej, zgiąć prawy nadgarstek dłoniowo, wyprost, naciskać palcami prawej dłoni na palce lewej, zgiąć lewy nadgarstek dłoniowo i wyprostować.

    
 

MIĘŚNIE OBRĘCZY BARKOWEJ:

Stajemy w lekkim rozkroku, jedną rękę prostujemy przed siebie równolegle do podłogi,
drugą chwytamy się (podchwytem) za łokieć wyprostowanej ręki i z w tej pozycji przyciągamy do siebie wyprostowaną rękę pilnując jednocześnie, by pozostawała ona przez cały czas w pozycji równoległej do podłogi.