Pedagogika filozoficzno- normatywna wg Kotłowskiego

Według Kotłowskiego pedagogika wywodzi się z filozofii. Naukowiec uciłujący wyzwoli się od wpływów

filozofii w swoich badaniach z reguły popada nieświadomie w zależnośc od innej filozofii.

Podstawowe kategorie pojęciowe w teorii wychowania:

Wychowanie- (jedno z najbardzie złożonych działań człowieka)- jest nim oddziaływanie na drugą

ludzką świadomośc w celach wychowawczych.

Akt pedagogiczny- każda świadoma czynnośc człowieka, która jest zorientowana na jakiś cel wychowawczy.

Oddziaływanie pedagogiczne- ciąg powiązanych ze sobą i ukierunkowanych na jakiś cel wychowawczy

aktów pedagogicznych.

Proces wychowawczy lub pedagogiczny- współdziałanie świadomości wychowawcy i wychowanka dla osiągnięcia

wyznaczonego celu pedagogicznego.

Fakty pedagogiczne- są efektem pojedyńczych aktów lub procesów wychowawczych, na fakty te składają się:

·pożądane stany świadomości wychowanka,

·oparte na nich działania wychowanków,

·nowe sytuacje wychowawcze.

Działalność wychowawcza – takie działanie, mające na celu rozwój osobowości dziecka przez włączenie go

w służbę uznawanych przez społeczeństwo wartości.

Istotą wychowania jest dążenie do osiągnięcia jakichś wartości dla społeczeństwa i/lub dla jednostki.

Wychowawca powinien znać nie tylko cel, ale strukturę oraz hierarchię wartości.

Wychowanie człowieka jest procesem jego integracji wokół wartości z zachowaniem pewnych prawidłowości

(wyznaczają one fazy rozwoju psychofizycznego i naturę wartości i ich hierarchię).

W strukturze aktu zawarte są następujące działania wychowawcy:

- Analiza istniejącej sytuacji wychowawczej.

- Refleksja nad sytuacją pod kątem określonego celu wychowawczego.

- Obmyślenie sposobu postępowania prowadzącego do osiągnięcia postawionego celu.

- Sam czyn wychowawczy, mający na celu wywołanie pożądanych zmian w psychice wychowanka,

czyli wytworzenie nowej sytuacji wychowawczej.

Oddziaływania intuicyjne – są podświadomym syntetyzowaniem znanych sposobów wychowawczych lub też

naśladowaniem jednego z nich, w wyniku często długich lat praktyki, obserwacji i kumulacji doświadczeń.

Cele wychowania:

-Nie powinny być formułowane w sposób ostry i wyraźny; nie są one w stanie uwzględnić odmiennych warunków

ich stosowania ze względu na poszczególne środowiska życia i psychiczne właściwości dzieci oraz samych wychowawców.

-Nie podlegają też kryteriom prawdy i fałszu, gdyż są zestawem norm postępowania, czyli powinności,

które powinny się zrealizować w świadomości wychowanka.

-Są one zadaniami do realizacji, które można waloryzować w kategoriach ich adekwatności do określonej ideologii,

filozofii wartości, czy ich zgodności z warunkami społecznymi w jakich mają być realizowane.

Wychowawca dążąc do określonych celów wychowawczych doświadcza trzech sfer

swojej działalności pedagogicznej:

-Sfery faktów, w której przyjmuje rolę badacza rzeczywistości wychowawczej m. in. Stan rozwoju psychofizycznego

dziecka i jego środowiska wychowawczego, program wychowania i kształcenia itp.

-Sfery powinności (norm, ideałów, modeli wychowawczych), a więc dedukowanie norm moralnych z określonej ideologii i ich uzasadnianie.

-Sfery prakseologii pedagogicznej, czyli zasad i metod działania jest swoistego rodzaju pomostem prowadzącym

od tego co jest, do tego, co powinno być.

Wychowanie nie jest wszechmocne w żadnej ze sfer rozwoju dziecka (umysłowego, estetycznego, fizycznego, moralnego).

Nie da się nawet najbardziej obdarzonej talentami istocie osiągnąć możliwych i pożądanych sukcesów bez odpowiedniego wychowania i kształcenia.

Dziecko najlepiej rozwija się w umiarkowanym klimacie pedagogicznym. Zaspokajanie wszystkich jego kaprysów jest

tak samo szkodliwe dla jego moralnego kształtowania się, jak i pozbawienie wszystkich przyjemności.

Zbyt wielkie wymagania demoralizują je w tym stopniu, co zbyt małe, lecz nieco inaczej.

Ważna jest zatem – zdaniem Karola Kotłowskiego –świadomość reprezentowanych przez wychowawcę wartości,

które chce wpoić w dusze swoich wychowanków, własny perfekcjonizm moralny, oraz optymizm, jeśli nie chce szerzyć

zamętu w ich niedojrzałych jeszcze umysłach i cynizmu w ich sercach. Odchylenie bowiem postępowania dzieci i młodzieży

od akceptowanych powszechnie norm może być sygnałem alarmowym wskazującym na popełnienie także przez wychowawcę

jakichś błędów, bo w jego niedoskonałości tkwi z reguły przyczyna wszystkich pedagogicznych niepowodzeń.