Przyimek (łac. praepositio) – nieodmienna część mowy, która łączy się z wyrazem i nadaje mu inny sens, np. rzeczownik stół tworzy z przyimkami wiele zestawień: na stole, o stole, za stołem, obok stołu, po stole, pod stołem, zza stołu, koło stołu, przy stole, ponad stołem, od stołu, ku stołowi. Przyimki to niesamodzielne części mowy, które w zdaniu muszą łączyć się z innymi wyrazami. Zasadniczo przyimki z następującymi po nich wyrazami piszemy oddzielnie, np. do domu, po drodze itd. Niektóre przyimki jednosylabowe mogą przyjmować końcówkę -e, co nie ma wpływu na rozdzielną pisownię tych przyimków z tymi wyrazami : beze mnie, przeze mnie, ode mnie, nade wszystko, przede wszystkim. Pisownię łączną stosujemy, jeżeli po przyimku następują cząstki: -bok, -dług, -koło, -czas, -miast, -śród, i -wnątrz.
Przyimek w połączeniu z rzeczownikiem, przymiotnikiem, liczebnikiem tworzy wyrażenie przyimkowe, np. z nudów, ze strachu, sklep z butami, zeszyt w kratkę, z piętnaście, ze sto, z milion.
Przyimki dzieli się na:
przyimki proste – np. z, do, na, bez, za, pod, u, w, nad, od, po...
przyimki złożone, są złożone z przyimków prostych (np. z + nad = znad, po + przez = poprzez)
Przyimki złożone pisze się łącznie np. sprzed (z + przed), zza (z + za = zza)
W wielu językach (np. język japoński, koreański, węgierski, języki tureckie, indyjskie, drawidyjskie itp.) przyimki stawiane są po rzeczowniku. Wówczas określa się je mianem postpozycji (rzadziej poimków). Przykłady japońskie:
basu he - do autobusu
basu kara - z autobusu
basu de - autobusem
basu (no naka) ni - w autobusie