Poeci z epoki romantyzmu często w swoich dziełach odnosili się do twórczości Szekspira. C.K. Norwid w utworze „W Weronie” nawiązuje do dramatycznej historii miłości Romea i Julii. Wiersz ten napisany został w 1847 bądź 1848 roku. Miejsce akcji to tytułowa Werona. Opisane wydarzenia dzieją się po śmierci pary kochanków. Liryk jest więc kontynuacją dramatu.
Pierwsza strofa przedstawia obraz Werony, która została „spłukana deszczem, poruszona gromem”. Burza symbolizuje tragedię, czyli śmierci Romea i Julii.
Natomiast „Łagodnym okiem błękitu” Norwid określił niebo- symbol Boga oraz jego troskliwości, który patrzy na to, co zaszło na Ziemi i roni łzy nad ludzką niedolą.
W kolejnej części wiersza ukazane są gruzy domów zwaśnionych rodzin oraz „rozwalone bramy do ogrodów”. Wynika z tego, że albo tragedia rozegrała się bardzo dawno temu, albo to burza doprowadziła rzeczy materialne do takiego stanu. Jednak cokolwiek by nie zaszło, Bóg bądź niebo posyła na ziemię gwiazdę. Być może jest aluzją do wielkiej i prawdziwej miłości Romea i Julii, którzy nie mogąc zaznać szczęścia na ziemi, doznali go w raju.
Strofa trzecia to refleksje upersonifikowanych cyprysów- drzew uznawanych za nieśmiertelne, które były sadzone na cmentarzach, by odganiać złe duchy. Uważają one, że owa gwiazda to „łza znad planety”, czyli kolejny (po deszczu) symbol współczucia Boga. Spadający meteoryt może również symbolizować szczęśliwe życie wieczne pary kochanków oraz ich miłość, która „groby przecieka”- jest ponadczasowa, wieczna.
Jednakże tylko natura dostrzega prawdziwe znaczenie tych wydarzeń. Ludzie (uczenie) obserwujący tę gwiazdę twierdzą, „że to nie łzy są, ale że kamienie”, czyli zwykły meteoryt. A na dodatek są przekonani, że nikt na takie zjawiska nie czeka, nie potrzebuje ich.
Jak widać miłość dwojga zakochanych jest silniejsza niż śmierć- mógłby tak rzec podmiot liryczny. Ludzie nie są w stanie dostrzec tego, co ważne, piękne i prawdziwe. Warto zwrócić uwagę, na współczucie przyrody. Niebo i kwiaty okazały się być bardziej przejęte tragedią, niż ktokolwiek inny. Ponad to podobny motyw można dostrzec w balladzie A. Mickiewicza „Romantyczność”. Bez wątpienia oba dzieła ukazują wątek dyskusji między racjonalistą i romantykiem.
Wiersz jest zbudowany z 4 strof po 3 wersy, z których pierwszy i drugi został napisany 11-zgłoskowcem, trzeci ośmiozgłoskowcem. Występują tutaj też rymy żeńskie