A 9/A 10 Amerika Rakete
Projekt międzykontynentalnego pocisku rakietowego A 9/A 10 był ukoronowaniem projektowanej w Heeresversuchsanstalt Peenemünde (HVP) pod kierownictwem Wernhera von Brauna linii rozwojowej pocisków serii A (Aggregat). Pozwalać on miał na atakowanie celów w USA z terenu Europy, stanowiąc tym samym alternatywę dla holowanych przez U-Booty XXI silosów z pociskami A 4 (Vergeltungswaffe-2).
Projektowanie Amerika-Rakete rozpoczęte zostało z polecenia von Brauna w HVP pod kierownictwem Hermanna Obertha już w 1941, z założeniem ukończenia w ciągu 3 lat. W ramach projektu opracowano szereg wariantów studialnych, różniących się osiągami, napędem i układami kierowania. Do października 1942 Oberth opracował pierwsze szczegółowe studium pocisku międzykontynentalnego, a cała koncepcja została przedstawiona Hitlerowi przez von Brauna w początku 1944. Hitlerowi bardzo się ten pomysł spodobał i nakazał maksymalne zintensyfikowanie prac projektowych. Powstała w ten sposób A 9/A 10 Amerika-Rakete była pociskiem dwustopniowym, składającym się z pocisku uskrzydlonego A 9, połączonego ze stopniem startowym A 10, nadającym mu, przed rozdzieleniem, wstępną prędkość i pułap- umożliwiającym tym samym osiągnięcie zasięgu kilku tysięcy kilometrów. Budowę pierwszych Amerika-Raketen optymistycznie planowano rozpocząć jeszcze w 1945 , ale pomimo to aż do zakończenia wojny broń ta pozostała tylko na papierze. Jak się wydaje wiele problemów związanych z nową konstrukcją pozostawało nierozwiązanych - dotyczyło to zwłaszcza odpowiednio dokładnych układów kierowania, a także nagrzewania się konstrukcji podczas lotu w atmosferze z prędkościami hiperdźwiękowymi.
Pierwszy stopień Amerika-Rakete stanowił stabilizowany przez cztery stateczniki pocisk rakietowy A 10, na ciekły materiał pędny. Początkowo do jego napędu planowano użyć sześć rozwojowych silników planowanych dla pocisku A 4 połączonych wspólną komorą spalania niskiego ciśnienia i dyszą, o łącznym ciągu 180 ton, ostatecznie zdecydowano się na pojedynczy silnik rakietowy o ciągu 200 ton. W środkowej części cygarowatego kadłuba mieściły się zbiorniki materiałów pędnych, paliwa i utleniacza, powyżej zaś znajdował się, częściowo wsunięty do wnętrza, stanowiący drugi stopień pocisk A 9.
A 9 wywodził się z rakiety A 4b i był de facto standardową A 4 wyposażoną w parę skrzydeł delta o powierzchni 13 m2, powstałą przez zwiększenie przykadłubowej cięciwy jednej pary stateczników, tak że sięgały one aż do dziobu kadłuba. Napęd A 9 stanowić miał pojedynczy silnik rakietowy na ciekłe materiały pędne, bądź to taki sam jak w pocisku A 4, o ciągu 25 400 kg, zasilany etylenem i ciekłym tlenem, bądź też rozwojowa jednostka o ciągu 27 100 kg na hipergoliczną kombinację paliwa i czerwonego kwasu azotowego jako utleniacz. W dziobowej części kadłuba, powyżej przedziału z wyposażeniem układu kierowania, umieszczona miała być głowica bojowa a masie 1000 kg, konwencjonalna lub, w przypadku kombinacji A 9/A 10, jądrowa- jako, że A 9 używany mógł być też jako samodzielny pocisk rakietowy krótkiego zasięgu, osiągający odległości rzędu 480-750 km, co pozwalałoby mu atakować cele na terenie całej Anglii.
Pociski A 9/A 10 startować miały z wybrzeża atlantyckiego lub z okolic Hamburga. Po starcie rakieta wznosiła by się na wysokość 200-350 km i opadała torem balistycznym do pułapu około 50 km. Tutaj, w odległości nie większej niż 1 600 km od miejsca startu, następowałoby rozłączenie obydwu stopni. A 9 uruchamiałby własny napęd i wznosił się ponownie, tym razem na wysokość 75-100 km, z której, dzięki skrzydłom, długim lotem ślizgowym podążałby do celu, z prędkością maksymalną 9 936-11 880 km/h, zasięg do 5 600 km pozwalający na rażenie celów w USA. A 10 natomiast, w przypadku startu z Niemiec, mógłby być odzyskiwany, opadając na spadochronach na terenie Francji. W trakcie lotu kierowana miała być programowo lub zdalnie.
Ponieważ jednak metody te nie dawałyby, przy ówczesnym stanie rozwoju techniki, zadowalającej celności, nawet zważywszy na głowicę atomową, planowano także opracowanie załogowej wersji pocisku A 9, z zabudowaną w dziobie, w miejscu układu kierowania, ciśnieniową kabiną pilota osłoniętą kroplową owiewką. Zadaniem pilota byłoby naprowadzenie pocisku na cel i zrzucenie ładunku bojowego, a następnie lądowanie w kraju sprzymierzonym- Argentynie, z prędkością przyziemienia obliczoną na 160 km/h. A 9 mógłby w tym przypadku posiadać, jako dodatkowy napęd, odrzutowy silnik przepływowy, co wiązałoby się też z zainstalowaniem, przeznaczonego dla niego, trzeciego zbiornika paliwa.
Dane techniczne A 9/A 10 Amerika-Rakete:
Długość całkowita: 26,00 m,
Masa startowa: 100 000 kg,
Zasięg maksymalny: 4 500-5 600 km,
Pułap maksymalny: 350 km.
Dane techniczne stopnia A 10:
Długość: 20,00 m,
Średnica kadłuba: 3,45 [4,15?] m,
Masa całkowita: 87 000 kg,
Masa paliwa 62 000 kg,
Ciąg silnika 200 000 kg,
Prędkość maksymalna: 4 252-4 280 km/h,
Zasięg maksymalny: 1 600 km.
Dane techniczne stopnia A 9:
Długość: 14,20 m,
Średnica kadłuba 1,65 m,
Powierzchnia nośna: 13 m2,
Masa całkowita: 13 000 kg,
Masa paliwa: 8 750 kg,
Masa głowicy bojowej 1000 kg,
Ciąg silnika: 25 400 kg przez 68 s,
Prędkość maksymalna 9 936-11 880 km/h,
Pułap maksymalny 75-100 km.
Dane techniczne A 9/A 10 Amerika-Rakete, inny wariant:
Długość całkowita 26,00 m,
Masa startowa: 85 320 kg,
Zasięg maksymalny: 4 500-5 600 km,
Pułap maksymalny: 350 km.
Dane techniczne stopnia A 10:
Długość: 20,00 m,
Średnica kadłuba 4,15 m,
Rozpiętość stateczników: 9,00 m,
Masa całkowita: 69 200 kg,
Masa własna: 17 000 kg,
Masa paliwa: 50 960 kg,
Ciąg silnika 200 000 kg,
Prędkość maksymalna: 4 252-4 280 km/h,
Zasięg maksymalny 1 600 km
Dane techniczne stopnia A 9:
Długość: 14,20 m,
Średnica kadłuba: 1,65 m,
Powierzchnia nośna: 13 m2,
Masa całkowita: 16 260 kg,
Masa własna: 3 000 kg,
Masa paliwa 11 910 kg,
Masa głowicy bojowej: 1000 kg,
Ciąg silnika 27 100 kg przez 95 s,
Prędkość maksymalna: 9 936-11 880 km/h,
Pułap maksymalny 75-100 km.