3881

- 1 -

Nazywał się Stefan Penczek, urodził się w roku 1968, a umarł w r. 1980, mając lat 12. Niedługo przed śmiercią napisał własnoręcznie list do Ojca św. Jana Pawła II takiej treści: "Kochany Ojcze Święty! Pragnę powiadomić, że jestem 12-letnim chłopcem, na imię mi Stefan, mieszkam pod Oświęcimiem. Jestem ciężko chory, wyrósł mi guz na podniebieniu. Jem tylko potrawy płynne, ciężko mi się oddychało, dopóki nie założono mi rurki. Gdy guz był mniejszy, miałem dietę. Trudno było - wokoło wszyscy jedli wędliny, słodycze, smaczne jedzenie, ja jadłem chleb 3-dniowy, ale zniosłem to cierpienie. Naprawdę dużo bym dał, żeby zjeść kromkę świeżego chleba, bo to już piąty miesiąc. Tę chorobę przechodzę po raz drugi. Ojciec Święty potrzebuje, żeby się za niego modlić. Dlatego te cierpienie i upokorzenie chcę ofiarować właśnie w intencji kochanego ojca z Rzymu i Kościoła św. - niech się rozwija, jak tylko Ojciec Święty Św. sobie życzy. Obfitych łask Bożych, zdrowia i sił do pracy, serdecznie życzy chory Stefan."

W ciągu dwóch tygodni nadeszła odpowiedź z Rzymu z własnoręcznym odpisem papieża. Nadejście tego listu wywołało wielką radość u Stefana. Ojciec św. podziękował mu za list, zapewnił o modlitwie i polecił opiece Matki Bożej - Uzdrowienia chorych i udzielił błogosławieństwa.

Ks. Falkowski S., Krzyż zbawienia, BK 1 /1984/, s. 36

- 2 -

"Zbawienie przyszło przez krzyż, ogromna to tajemnica.

Każde cierpienie ma sens, prowadzi do pełni życia.

Jeżeli chcesz mnie naśladować, to weź swój krzyż na każdy dzień i chodź ze mną zbawiać świat, dwudziesty już wiek.

Trzynastoletnia Małgosia też często nuci tę piosenkę. Lubi ją. W jej ustach słowa piosenki nabierają szczególnego znaczenia. Od urodzenia Małgosia jest kaleką. Prawie całkowicie sparaliżowana. Ciało jest jej zupełnie bezwładne. Umysł jednak, wprost przeciwnie, rozwija się lepiej niż prawidłowo. Odwiedzam ją w roku szkolnym raz na dwa tygodnie, by przeprowadzić z nią katechezę; przygotowuje się bowiem do sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej, czyli bierzmowania. W czasie tegorocznych wakacji odwiedzałem ją nawet częściej. Rozmawialiśmy na różne tematy. Któregoś dnia zaśpiewała mi wspomnianą piosenkę i powiedziała: dla mnie słowa tej piosenki są "małą ewangelią". Proszę księdza, ja nawet nie modlę się o uzdrowienie, ale by wypełniło się wszystko tak, jak chce dla mnie Bóg.

Ks. Andrzejewski R., Zbawcze cierpienie, BK 1 /1987/, s.19

- 3 -

W jednym małżeństwie, kilka lat po ślubie, mąż zaczął późno wracać do mocno pijany. Żona co wieczór czekając na męża kładła się krzyżem na

podłodze i modliła się za niego żarliwie. Kiedyś zmęczona długim oczekiwaniem zasnęła w tej pozycji. Mąż wszedł nie zauważony, tym razem trzeźwy. Obraz, który zobaczył, tak nim wstrząsnął, że od tego czasu przestał pić. Ofiara żony uratowała szczęście ich rodziny.

Ks. Wnęk J., Rodzina, szkołą wyrzeczenia, BK 1-2 /1990/, s. 69

- 4 -

Pisze młody człowiek - narkoman z więzienia do rodziców: "Nienawidzę was. Przez was nie widzę sensu mojego życia. Dlaczego nie nauczyliście mnie kochać? Dlaczego dawaliście mi wszystko gotowe? Dlaczego nie nauczyliście mnie, co to znaczy wyrzeczenie? Nie potrafię żyć. Nie potrafię zrobić, zrobić nic sensownego, nie chce mi się, nie widzę sensu. Nienawidzę was..."

Ks. Pierzchała R, Rodzina szkołą wyrzeczenia, BK 1-2 /1990/, s. 71

- 5 -

Opowiem wam rumuńską bajkę. Posłuchajcie! Pewien rolnik jechał saniami w zimę przez las. W pewnej chwili z zarośli usłyszał głos. Wystraszył się, bo było już ciemno. Opanował jednak strach, zatrzymał konia. Ruszył ostrożnie w kierunku zarośli. Zobaczył staruszka umierającego z zimna. Nie pytał, kim jest i w jaki sposób tutaj się znalazł. Owinął go w koc, przykrył sianem i szybko pojechał do domu. Wniósł go do izby, położył do łóżka i przykrył pierzynami. Żona nie była z tego wszystkiego zadowolona. Chodziła za nim i szemrała. Aż chłop nie wytrzymał i powiedział: Kobieto, czy ty nie masz chrześcijańskiego serca! Czy można zostawić człowieka na mrozie aby umarł?! Po tygodniu staruszek "przyszedł" do siebie. Odchodząc nie powiedział, kim jest i czego szukał w lesie. Nie powiedział też, dokąd teraz idzie. Powiedział jednak gospodarzowi, że kiedy księżyc będzie w pełni, ma udać się jeszcze raz na to miejsce, w którym go znalazł, zawiązać sobie oczy i kopać. Jeśli jego polecenie dokładnie wypełni - znajdzie skarb! Gospodarz wykonał dokładnie polecenie nieznanego bliżej starca: przy pełni księżyca pojechał do lasu, zawiązał sobie oczy i kopał. Odkrył szkatułę pełną złota! Stał się bogatym człowiekiem.

To tylko bajka! Tak! Ale w każdej bajce jest coś z prawdy. I z bajki możemy nauczyć się czegoś ważnego dla naszego życia. Rumuńska bajka mówi nam prawdę, że potrzebującemu należy zawsze udzielić pomocy. Zawsze! Nawet wtedy, kiedy spodziewamy się, że spotkają nas przykrości! Nawet wtedy, kiedy za okazaną pomoc nikt nam nie podziękuje! Do takiego działania zachęca nas przykazanie miłości Boa i bliźniego.

Ks. Machnacz J. SDB, To, co trudne zasługuje na uznanie, BK 1-2(1990), s.73

- 6 -

Staszek kilka wakacyjnych dni spędził u rodziny w Krakowie. Opowiadał księdzu i kolegom ministrantem swoje wrażenia ze starego Krakowa. W katedrze wawelskiej widział grobowce królów polskich. Najbardziej zapamiętał sobie grób byłej królowej Jadwigi wykonany z białego marmuru. Widział też duży krzyż, przed którym modliła się królowa. Bardzo chciał zobaczyć kopiec Wandy o którym słyszał piękną legendę. Wybrał się więc z ciocią, wujkiem i dwoma ich synami Bartoszem i Bernardem, do Nowej Huty - Mogiły, gdzie leży starożytny kopiec. Z jego wierzchołka podziwiali piękną panoramę Krakowa z licznymi wieżami kościołów. Zwiedzili zabytkowy klasztor - opactwo Cystersów położone niedaleko legendarnego kopca. W klasztorze mogilskim znajduje się łaskami słynący Krzyż Pana Jezusa, powszechnie nazywany Cudownym Krzyżem. Zakonnik oprowadzający pielgrzymów po kościele opowiadał historię opactwa i Cudownego Wizerunku Zbawiciela. Mówił, że przed tym Krzyżem modlili się polscy królowie, np. Kazimierz Wielki, Zygmunt Stary, królowa Bona. Przybywali tu sławni polscy hetmani i rycerze. Za nim przychodzili mieszkańcy Krakowa i okolic. Wszyscy pragnęli uczcić Krzyż Zbawienia. Przed Cudownym Krzyżem modlił się również Ojciec święty Jan Paweł II w czasie swojej pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny w 1979 r. Przewodnik zwrócił uwagę zwiedzających na napis znajdujący się w ołtarzu nad głową Chrystusa. Oto jego słowa: "Miłość bez granic. Ojciec cysters tłumaczył, że na krzyżu dokonało się największe dzieło miłości, dzieło zbawienia wszystkich ludzi. To krzyżem Pan Jezus otworzył nam niebo. Wskazał jeszcze na tablicę znajdującą się w kościele. Umieszczono na niej słowa Papieża wypowiedziane w Nowej Hucie - Mogile: Krzyż wpisany jest w życie ludzkie".

O. Jackiewicz K. 0. Cist, Abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, BK 1-2 /1993/ s. 20

- 7 -

Znam Piotrka z klasy szóstej. Jak wszyscy chłopcy, tak i on lubi grać w piłkę z kolegami. Mama zapowiedziała sprzątanie mieszkania, trzepanie chodników, odkurzanie mebli. A tu taka słoneczna pogoda! Chłopcy na podwórku kopią w piłkę, strzelają bramki. Piotrek od czasu do czasu wygląda przez okno. Ma wielką ochotę pobiec do nich. Jednak mówi sobie w sercu: Nie! Najpierw muszę zrobić to, co mi mama kazała wykonać. I tak postąpił. Piotrek odniósł duże zwycięstwo nad sobą.

Mam w pamięci Monikę, która ciągle grymasi przy jedzeniu. To zupa jest za gorąca, to znów za chłodna. To ziemniaki są za twarde, to herbata za gorzka.

O. Jackiewicz K. O. Cist, Abyście dali ciała swoje na ofiarę żywą, BK 1-2 /l993/, s. 21

- 8 -

Leżący w pewnym szpitalu ciężko chory pacjent poprosił kapelana o udzielenie mu trzech sakramentów: pokuty, namaszczenia chorych i Wiatyku. W dzień po przyjęciu tych sakramentów wyznał kapelanowi z radością na twarzy: "Zaczynam rozumieć moje cierpienia. Cieszę się, że mogę współcierpieć z Chrystusem".

Ks. Józef Hajda ZBAWCZE CIERPIENIE BK 87/1

- 9 -

W pracowni sławnego rzeźbiarza złożono wielki blok niekształtnego marmuru. Ma on z niego wykuć ni mniej, ni więcej, tylko doskonałość. Myślał więc długo w samotności i ciszy nad ideą, którą miał zawrzeć w posągu, ale wszystko budziło w nim tylko niesmak i zawód. "Wyrzeźbię dziewczynę tak piękną, że wszystkie greckie rzeźby pobije... Stworzę wspaniałego orła, jak szybuje wysoko... Wykuję Boga, Trójcę Przenajświętszą. Tak, to byłaby doskonałość..: Ale wnet posmutniał, bo i jak tu Boga wyrzeźbić w marmurze, jak oddać Jego istotę? Aż jego wzrok spoczął przypadkiem na krzyżu. Tak, to doskonałość. Na słupie pionowym wypiszę: "Miłość Boga", na poprzecznym umieszczę: "Miłość bliźniego". To będzie arcydzieło, to będzie dopiero prawdziwa doskonałość.

- 10 -

W lipcu dwunastoletni Romek wraz z kolegami z klasy był na obozie harcerskim nad pięknym jeziorem. Podziwiał piękno przyrody, ciesząc się słońcem i wodą, a już we wrześniu, kiedy koledzy rozpoczynali nowy rok szkolny, znalazł się z ciężką chorobą krwi zwaną białaczką w szpitalu. Bardzo cierpiał, organizm jego był coraz słabszy, dochodziło nawet do utraty przytomności, tylko świeża transfuzja krwi polepszała na pewien czas jego samopoczucie. Romek był dobrym chłopcem. Kiedy tylko znalazł się w szpitalu i zobaczył księdza, poprosił o spowiedź świętą i codziennie, o ile tylko mógł, przyjmował Pana Jezusa w Komunii św. Kiedyś przy odwiedzinach na zapytanie księdza, czy bardzo cierpi, odpowiedział spokojnie: "Pan Jezus też cierpiał". Innym razem powiedział: "Wiem za kogo ofiarować cierpienie". Choroba czyniła postępy. Mimo wielkich wysiłków lekarzy, Romka nie udało się utrzymać przy życiu. Po śmierci Romka przyszła do księdza jego zbolała matka. Wyznała księdzu: "Romek był dobrym dzieckiem, o niego przed Bogiem jestem spokojna. Cieszę się z tego, że mój mąż - ojciec Romka, po wielu latach wrócił do Boga, wyspowiadał się i obiecał dziecku, że tak będzie zawsze".

Historia choroby, cierpienia i śmierci dwunastoletniego Romka przypomina nam bardzo ważne prawdy zawarte w dzisiejszych czytaniach.

KS. MARIAN BENDYK ŻYĆ EWANGELIĄ - A -

- 11 -

Módlmy się słowami napisanymi przez żołnierza, który zginął w jednej z bitew. W kieszeni jego żołnierskiej bluzy znaleziono słowa tej modlitwy:

"Modliłem się o zdrowie, bym mógł dokonywać wielkich rzeczy; zostało mi dane kruche zdrowie, abym mógł czynić dobre rzeczy.

Prosiłem o bogactwo, abym mógł być szczęśliwy; otrzymałem ubóstwo po to, abym mógł stać się mądrzejszy.

Prosiłem o siłę, aby ludzie mnie podziwiali i chwalili; otrzymałem słabość po to, abym czuł, że Bóg mi jest zawsze potrzebny.

Prosiłem o wiele rzeczy, po to abym mógł cieszyć się życiem; otrzymałem życie, abym mógł cieszyć się wieloma rzeczami.

Nie otrzymałem niczego z tego o co prosiłem, ale otrzymałem wszystko co było mi potrzebne. Wbrew moim prośbom, moje niewypowiedziane modlitwy zostały wysłuchane, jestem pomiędzy ludźmi najbardziej błogosławiony.

KS. MARIAN BENDYK ŻYĆ EWANGELIĄ - A -

- 12 -

Słyszałem anegdotę o dwóch kolegach. Jeden drugiego namówił do kradzieży kur sąsiada: "Ty pilnuj - mówi - ja pójdę i podbiorę mu kilka sztuk. I tak ma ich za wiele! Z tobą się podzielę, ale dobrze patrz: gdy tylko zauważysz coś podejrzanego, daj mi znać cichym gwizdem". Poszli więc nocą razem na kradzież. Ale ów drugi kolega nie myślał obciążać swojego sumienia krzywda bliźniego i postanowił dać koledze nauczkę. Co czyni? - Zaczaił się za płotem i gdy tamten trzymając worek już otwierał furtkę - on zagwizdał z cicha. Czynił taki alarm kilka razy. Aż ów złodziejaszek podchodzi do niego i pyta: "Co tam? Czy ktoś jest?" - "Tak, nie tylko jest - odpowiada ów dobry kolega - ale wszystko widzi". Na dobre wystraszony złodziej ogląda się trwożliwie a potem szeptem pyta: "Gdzie on jest?" Wtedy kolega wskazał na niebo i rzekł: "Tam! Bóg nas widzi". A tamten na to: "Wiesz co, zupełnie o tym zapomniałem. Dziękuję ci za przestrogę". Uścisnęli sobie ręce i wrócili do domu.