Kryterium Rayleigha - obrazy dwóch leżących blisko siebie oddzielonych punków świecących można uważać jeszcze za rozdzielone, jeżeli środek głównego maksimum dyfrakcyjnego jednego z nich leży w pierwszym minimum dyfrakcyjnym drugiego.
Zdolność rozdzielcza mikroskopu - odwrotność odległości dwóch punktów, które są widziane w okularze oddzielnie. Informuje ile elementów możemy zobaczyć oddzielnie na jednostce długości. 1/d = sin α/λ.
Mikroskop elektronowy - mikroskop wykorzystujący do obrazowania wiązkę elektronów, który pozwala na dostrzeganie obiektów nawet milion razy cieńszych niż ludzki włos (0,1 nm). Mikroskop elektronowy pozwala badać strukturę materii na poziomie atomowym. Dzięki niemu możliwa jest obserwacja organelli komórkowych i wirusów. Próbka znajduje się w próżni i najczęściej jest pokrywana warstewką metalu. Wiązka elektronów przemiata badany obiekt i trafia do detektorów. Urządzenia elektroniczne odtwarzają na podstawie zmierzonych sygnałów obraz badanej próbki. Pierwszy mikroskop elektronowy skonstruował w 1931 roku Ernst Ruska razem z Maksem Knollem w Berlinie.
Polaryzacja - zjawisko charakterystyczne dla fali poprzecznej. Fala spolaryzowana oscyluje tylko w pewnym wybranym kierunku (jest uporządkowana). Jeśli drgania wektora świetlnego drgają tylko w jednej płaszczyźnie, światło takie nazywamy światłem spolaryzowanym liniowo (płasko). Jeśli koniec wektora świetlnego zatacza okrąg - światło spolaryzowane kołowo (w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara - prawostronnie, lub przeciwnym - lewostronnie).
Dwójłomność kryształów - zjawisko polegające na tym, że promień świetlny rozdziela się na dwa promienie. Oba promienie są liniowo spolaryzowane, lecz w kierunkach do siebie prostopadłych. Zjawisko wynika z faktu, że substancja jest anizotropowa, co oznacza że współczynniki przenikalności elektrycznej ε i wynikająca z niego prędkość światła, a co za tym idzie współczynnik załamania światła, w krysztale zależą od kierunku drgań pola elektrycznego fali elektromagnetycznej (polaryzacji fali). W krysztale takim istnieje oś optyczna, jest to kierunek w którym światło biegnąc nie rozdziela się na dwa promienie, ponieważ prędkość światła jest taka sama dla wszystkich możliwych polaryzacji fali biegnącej w tym kierunku. Kierunek tej osi nie zależy od kształtu kryształu. Istnieją kryształy jedno i dwuosiowe. Wprowadza się pojęcie: płaszczyzna główna, jest to płaszczyzna przechodząca przez dany promień światła i przecinającą go oś optyczną. Innymi słowy jest to płaszczyzna wyznaczona przez dwie proste - zawierającą promień światła oraz oś optyczną.
Kwantowa teoria promieniowania - energia promieniowania jest sumą bardzo małych porcji energii zwanych kwantami energii, czyli fotonami. Wartość energii fotonu jest określana częstotliwością promieniowania. Energia fotonu = hv. Gdzie h - stała Plancka (6,62 x 10-34 [J x s]. Charakter kwantowy przejawia się, gdy rozpatrujemy zjawiska na poziomie molekularnym, czyli analizujemy oddziaływanie światła z poszczególnymi cząsteczkami substancji.
Absorpcja światła - proces pochłaniania energii fali przez ciało. W procesie absorpcji światło zachowuje się jak cząstka elementarna i może być pochłaniane tylko w porcjach zależnych od częstotliwości światła. Kwant energii fali przenoszony jest przez foton, który zderza się z cząstka, np. elektronem, czy jądrem atomowym. Cząstka pochłania zawsze całą energię fotonu i tylko wtedy, gdy pozwalają jej na to jej dopuszczalne stany kwantowe.
W wyniku absorpcji światła przechodzącego przez substancje (np. gaz) z widma światła zostają usunięte pochłaniane częstotliwości, na tej podstawie można stwierdzić przez jakie substancje przechodziło światło. Zjawisko to służy np.: do badania składu chemicznego mieszanin, związków chemicznych, jest to spektroskopia absorpcyjna.
Barwy ciał: barwa biała - barwnik odbija wszystkie długości fal, czarne - barwnik pochłania wszystkie długości fal, szary - wszystkie długości fal są jednakowo pochłaniane, niebieski - barwnik pochłania wszystkie długości fal, oprócz niebieskiej.