Scenariusz I: role wychowawcze rodziców potrzeby psychiczne dziecka
Scenariusz II: czas dla dziecka
Scenariusz III: pochwały i kary
Scenariusz IV: dziecko i telewizja
SCENARIUSZ I
TEMAT: Role wychowawcze rodziców. Potrzeby psychiczne dziecka.
CELE:
uświadomienie rodzicom ich roli i ważności w poszczególnych etapach rozwojowych dziecka.
zapoznanie rodziców z zagrożeniami, wynikającymi z preferowania skrajnych postaw wychowawczych,
uwrażliwienie na potrzeby psychiczne dziecka,
uświadomienie sobie znaczenie psychicznych potrzeb dziecka dla ich prawidłowego i pełnego rozwoju cielesno - duchowego.
PRZEBIEG SPOTKANIA:
Rozmowa kierowana nauczyciela z rodzicami:
O roli wychowawczej rodziców
Nauczyciel przytacza (teorię) wiedzę, na temat niezastąpionej roli rodziców względem dziecka:
rodzice wychowują - czyli kształtują i ukierunkowują nowego człowieka poprzez fakt, że są z nim w bliskim i jedynym kontakcie uczuciowym i stwarzają mu jedyną w swym rodzaju rzeczywistość domu,
nikt nie może ich w pełni zastąpić (dziecko zawsze dąży do odzyskania rodziców, nawet ogromnym kosztem),
nieodwracalny brak rodzica - to zawsze trwałe szkody w osobowości dziecka,
zadania rodzicielskie wymagają głębszych przygotowań, ponieważ wszelkie zaniedbania i błędy wynikające z niewiedzy, trudno później lub nie można wcale ich naprawić,
rodzicielstwa nie można znaleźć w żadnym podręczniku, ale równocześnie wiedza, refleksja i świadoma dobra wola jest potrzebna każdemu z rodziców, zwłaszcza w trudniejszych chwilach,
role ryzykowne to:
z jednej strony:
nadmierna spontaniczność,
żywiołowy stosunek do dziecka,
zdanie się na swoje uczucia względem niego, z drugiej strony:
nadmierna programowość,
zasadniczość,
profesjonalne traktowanie roli wychowawczej.
WNIOSKI:
Wszystko zależy od wyrobienia samych rodziców, od ich wewnętrznego rozwoju.
Rodzic musi uświadomić sobie podstawowy fakt, że istnieje związek między ich życiem, a późniejszym życiem dziecka, między ich postawami a tym, co dziecko w siebie wchłonie; czego nie zrobią oni teraz, nikt nie zrobi tego za nich.
O potrzebach psychicznych dziecka
Rozmowa kierowana uświadomienie sobie najważniejszych potrzeb każdego dziecka
Najważniejsza - potrzeba miłości
Bez miłości dziecko nie potrafi się prawidłowo rozwijać (można to obserwować w domach dziecka). Pełne odkrycie znaczenia miłości dla rozwoju dziecka nastąpiło dopiero w latach 50-tych XX w. Miłość do małego dziecka przejawia się nie tylko w dbaniu o nie, ale także w pieszczotach, których dziecko bardzo potrzebuje.
Przykład:
Pewien kierownik szkoły opowiedział, iż kiedyś przyjął do I-ej klasy 7-letniego chłopca, który wprost "kleił się" do dorosłych, szukając przytulenia i pieszczoty. Gdy kierownik porozmawiał o tym z matką dziecka, ta powiedziała: "... Unikam wszelkich pieszczot, bo jak syn się ich nauczy, to będzie biegał za dziewczętami ...". Relacja matki wskazywała na brak wiedzy z zakresu psychiki dziecka.
Pytanie skierowane do rodziców:
Potrzeba bezpieczeństwa
Przejawia się ona w miłej, życzliwej atmosferze rodzinnej, widocznej wzajemnej miłości rodziców.
Gdy dzieci widzą, że ojciec i matka odnoszą się do siebie serdecznie, cieszy je to; wzrasta ich poczucie bezpieczeństwa. Dzieci zawsze dostrzegają czułe gesty rodziców:
trzymanie się za ręce,
pocałunek na pożegnanie czy powitanie.
Naśladują to wobec rodziców, a w przyszłości we własnych małżeństwach. Dzieci kochających się rodziców pragnąć będą dla siebie dobrego i trwałego związku. Dziecko, które dostrzega wprost brak miłości między rodzicami, bardzo nad tym ubolewa, czuje się niepewne i zagrożone. Nie można przed dzieckiem udawać czegokolwiek, bo ma ono wspaniałą intuicję.
Potrzeba rozwoju i aktywizacji
U małego dziecka przejawia się to w sferze ruchowej.
U starszego natomiast przejawiać się będzie w twórczości własnej (rysowanie, budowanie ...). czerpie stąd radość z nowych odkryć i doświadczeń.
Rodzicom zdarza się hamować ten rozwój, np. nie pozwalają się bawić w piaskownicy, żeby się nie pobrudziły. Wzbudzają żal we własnym dziecku.
Rodzice muszą zdawać sobie sprawę z faktu, że zabawy stymulują rozwój dzieci i przygotowują ich do przyszłych ról społecznych: np.: zabawy w dom, szkołę, sklep, teatrzyk itp.
Dziecko odreagowuje w nich wewnętrzne stresy i trudności.
Rodzic powinien się im przysłuchiwać!
Czasem w zabawie ujawnić się mogą specjalne predyspozycje czy uzdolnienia.
Przykłady:
Pewien chłopiec był niemożliwym psujkiem - psuł urządzenia domowe, rozkręcał meble itp. po tych szkodach w domu rodzicielskim, wyrósł na bardzo cenionego mechanika.
Ja z moją przyjaciółką najczęściej bawiłyśmy się w szkołę. Dziś obydwie jesteśmy nauczycielkami!
Potrzeba uznania i akceptacji
Na czym polega?
Dziecko tworzy sobie obraz samego siebie (ocenę siebie) na podstawie tego, jak traktują je najbliższe osoby. Obraz ten powstaje i utrwala się do 5 - 6 roku życia.
Trzy modele postaw rodzicielskich
Jeśli jest kochane i akceptowane, jeśli słyszy pochwały i słowa uznania, wyrasta wówczas dorosły człowiek, który ma poczucie własnej wartości.
Taki człowiek czerpie z życia radość i posiada umiejętność akceptacji siebie i innych.
Jeśli dziecko słyszy dużo słów krytycznych i jest często karane, wówczas rozwija się w nim zaniżony obraz siebie, czyli kompleks niższości, małej wartości własnej osoby.
W okresie późniejszym trudno go wyrównać.
SIMONE WEIL (filoz. ang.) powiedziała:
Wychować kogoś - to podnosić go w jego własnych oczach.
Jeśli rodzice są chwiejni w ocenie, raz chwalą a innym razem za to samo krytykują czy karzą, to w dziecku rodzi się niepewność.
Dziecko potrzebuje stabilnej linii wychowawczej.
Potrzeba kontaktów społecznych
Dotyczy to zwłaszcza dzieci w wieku szkolnym. One potrzebują kontaktów z rówieśnikami na co dzień. Jest on niezbędny dla prawidłowego rozwoju. Odseparowanie dziecka jest niepożądane.
W grupie uczy się:
wrażliwości na aprobatę czy dezaprobatę,
zasad i reguł postępowania,
dostosowania się do zasad.
NA ZAKOŃCZENIE:
Próba odpowiedzi na poniższe pytania:
Jak byłem sam wychowany?
Czy dostatecznie obdarzono mnie miłością i akceptacją?
Które z metod moich rodziców stosuję sam, których pragnę uniknąć, a w czym pragnę postępować inaczej?
Czy jestem zadowolony z własnego sposobu wychowywania dzieci, czy chciałbym coś zmienić?
Może łatwiej będzie nam wychowywać dalej swoje dzieci?
MOTTO DLA RODZICÓW:
Wielkość macierzyństwa, ojcostwa, rodzicielstwa leży w tym, że dając życie, rodzice przekazują także człowieczeństwo - uczą być człowiekiem. A najpotężniejszym środkiem wychowawczym do tego aby być człowiekiem, jest dojrzałe człowieczeństwo, wzór człowieczeństwa.
Jan Paweł II
SCENARIUSZ II
TEMAT: Czas dla dziecka.
CELE:
uświadomienie rodzicom, jak ważny wpływ ma dzielenie się swoim czasem z dziećmi na ich rozwój i psychikę,
uwrażliwienie na poczucie osamotnienia dziecka,
uświadomienie, w jakich sytuacjach możemy tracić pozytywny kontakt fizyczny i psychiczny z własnym dzieckiem,
rozpoznanie typów charakterologicznych dzieci.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Nauczyciel odczytuje list pewnej dziewczynki do swojej mamy:
Kochana Mamo!
Dzisiaj w szkole pani czytała nam opowiadanie o mamie - czarodziejce. Cała klasa, po prostu, zakochała się w tej mamie. Bo ona jest naprawdę niezwykła. Jakie robi czary! Wyobraź sobie, że potrafi znaleźć radę na smutek olbrzyma, karmi sałatą dinozaura, zamienia zabawkę w prawdziwą ciężarówkę. Ale chyba największym czarem mamy jest, że ma zawsze dużo, dużo czasu dla dzieci. A ja już tak dawno z Tobą nie rozmawiałam ... Tak trudno nam się spotkać w tym naszym mieszkaniu. Widujemy się przy stole i przy telewizorze, ale najczęściej to ja jestem sama. I wiesz, czasami myślę, że gdybym się zgubiła, to Ty nie wiedziałabyś gdzie mnie szukać. Pewnie nie wolno tak myśleć ... Nie gniewaj się na mnie. Ja przecież wiem, że mnie kochasz - dajesz mi wiele prezentów. Ja przecież wiem, że mamę trzeba kochać najbardziej, nawet gdy nie będziesz mi kupowała nowych zabawek.
Nasza Pani zapytała nas, który z czarów chcielibyśmy podarować swojej Mamie. I wiesz, prawie wszyscy chcieli móc chociaż raz, z mamą i z całą rodziną, polecieć poduszkowcem na spacer. Mi on nie jest potrzebny. Ja mogę iść z Tobą nawet na piechotę.
Moja Mamo - czarodziejko! Wyczaruj dla mnie jedno popołudnie. Ja mam Ci do powiedzenia jeszcze wiele, wiele innych bajek.
Twoja kochana i kochająca Cię mocno, mocno
Jak mieć dobry kontakt z własnym dzieckiem?
Kontakt z dzieckiem, to wysłuchanie jego zwierzeń, przeżyć związanych ze szkołą, z przyjaciółmi, z przeczytaną książką.
Wysłuchanie dziecka, wspólne przedyskutowanie spraw przeciwdziała poczuciu osamotnienia, rodzi wiarę we własne siły i wzbudza motywację do dalszego działania. Poświęcony czas powoduje, że dzieci czują się dowartościowane i cenione.
Ważne są opowiadania rodziców o sobie, swojej pracy, obowiązkach i pragnieniach.
Co czuje dziecko osamotnione?
Dziecko osamotnione przez brak rozmów doświadcza, że nie jest dla rodziców ważne, że jego kłopoty, radości i pytania, w ogóle się nie liczą. Czasami, choć zdarza się to coraz rzadziej, dziecko znajduje zrozumienie u dziadków.
Czas dla dziecka ważny jest nie tylko ze strony matki, ale również ze strony ojca. Każde z nich wywiera nieco inny wpływ na dziecko.
Przykład:
Pewien ojciec, uświadomiwszy sobie, że za mało czasu poświęca swemu kilkuletniemu synkowi, wybrał się z nim na spacer. W drodze zainteresowali się kamykami. Wybrali najładniejsze, przynieśli do domu, ojciec wyszukał w encyklopedii ich nazwy. Zainteresowali się też owadami. Jaka nić przyjaźni nawiązania została między nimi!
Jakim typem charakterologicznym jest moje dziecko?
Są dzieci, które nie mają trudności z wypowiadaniem się i wprost wymuszają słuchanie.
Są dzieci bardzo wrażliwe (tzw. typ sentymentalny), którym mówienie o sobie sprawia dużą trudność, i które potrafią robić to tylko w bardzo serdecznej i osobistej atmosferze.
Te dzieci potrzebują szczególnie tego specjalnego czasu i uwagi, aby je ośmielić i umożliwić wypowiadanie się. Są one szczególnie wrażliwe na dyskrecję. Zamykają się w sobie, gdy zdradzi się ich jakąkolwiek tajemnicę.
Co się stanie, gdy odsuwane od rozmów dziecko przyzwyczai się milczeć?
Wówczas, któregoś dnia, że zdumieniem i żalem spostrzeżemy, że obok nas wyrósł obcy człowiek, którego nie znamy i nie rozumiemy, z którym nie potrafimy nawiązać bliższego kontaktu, bo nie mamy z nim żadnej głębszej więzi.
Będziemy wówczas oskarżać nasze dziecko o niewdzięczność, nie zastanawiając się nad naszymi błędami.
Jaki czas rozwojowy jest najlepszy?
Trzeba wykorzystać do tych rozmów okres, gdy dziecko jest w wieku do około 13 lat. Nastolatki bowiem szukają coraz bardziej kontaktów na zewnątrz rodziny i coraz mniej mówią o sobie rodzicom.
Gdy zabraknie więzi z domem, dziecko może zwrócić się do jakichś grup aspołecznych (narkomani, sekty, itd.).
Jeżeli zaś dziecko wzrasta w przekonaniu, że jego sprawy traktowane są poważnie i partnersko (a nie z pozycji silniejszego), to zachowują zaufanie do rodziców i z trudniejszymi problemami zwrócą się do nich.
Jakie są moje (rodzica) codzienne relacje z moim dzieckiem?
POZYTYWY
Pocałunek Przytulenie Wspólne posiłki Wspólne zabawy Czytanie bajek, książek Wspólne spacery
PON.
WT.
ŚR.
CZW.
PT.
SOB.
NIEDZ.
NEGATYWY
Krzyczysz na dziecko Bijesz je Dajesz słodycze za coś ... Okłamujesz je Zmuszasz do czegoś Karzesz je
PON.
WT.
ŚR.
CZW.
PT.
SOB.
NIEDZ.
ZAKOŃCZENIE:
Oby te słowa, z filmu MARY POPPINS nie stały się naszą rzeczywistością:
... Ma pan tyle rzeczy do zrobienia, że nigdy nie ma pan czasu ... a tym bardziej na to, aby spróbować uszczęśliwić innych. Nie powinien się pan jednak niepokoić, pewnego dnia pańskie dzieci wyfruną, odejdą i pozostanie pan sam ... Wtedy, być może, zda pan sobie sprawę z tego, że się pan mylił.
SCENARIUSZ III
TEMAT: Pochwały i kary.
CELE:
uświadomienie sobie, że kary i nagrody są nieodłącznym elementem wycho-wywania dziecka,
rozpoznawanie rodzajów kar i nagród,
uwrażliwienie na krzywdzące stosowanie kar z pozycji osoby starszej i silniejszej,
uświadomienie sobie skuteczności stosowania pochwał i nagród i ich przewagi nad używaniem karania dziecka.
PRZEBIEG SPOTKANIA:
Rozmowa kierowana nauczyciela z rodzicami:
Próba odpowiedzi na pytania, dotyczących naszego dzieciństwa:
Jakie wspomnienia - negatywne czy pozytywne - budzą we mnie kary stosowane w moim domu rodzinnym?
Czy upamiętniło mi się jakieś szczególne przeżycie z tej dziedziny?
Czy wobec swoich dzieci pragnę postępować tak samo, czy inaczej?
Wychowanie dziecka do odpowiedzialności wymaga zarówno pochwał, jak i kar.
Zagadnienie karania i nagradzania jest dość trudne i wywołuje zwykle wiele kontrowersji u rodziców.
Kary
Czy są one konieczne?
Z czego wynikają?
Przykład:
5-letni Stefanek zwierza się swojej cioci: Mama jest lepsza od taty, bo tata mnie bije! Ależ Stefciu - oponuje ciocia - przecież sama kilka razy widziałam, jak cię mama zbiła. Mały marszczy czoło, zastanawia się: Tak - przyznaje - ale mama mnie bije, jak coś źle zrobię, a tata bije, gdy jest zdenerwowany!
WNIOSKI:
Dziecko bezbłędnie odróżnia kary zasłużone od niezasłużonych.
Niestety, dorośli często karzą, wyładowując swoje emocje.
Co na temat kary bicia mówią pedagodzy i psychologowie?
Większość zachęca do wykluczenia tej kary z wychowania bo:
Uwłacza ona godności dziecka,
Wywołuje żal do rodziców,
Wcale nie wnosi dobrych rezultatów wychowawczych.
Jakie kary wpływają lepiej na dziecko?
pozbawienie dziecka jakiejś przyjemności,
nakazanie wyjścia do innego pokoju,
wstrzymanie kieszonkowego, itp.
Kara wymierzona spokojnie i stanowczo, nigdy nie osłabi szacunku i miłości dziecka do rodziców.
Które jeszcze kary, oprócz bicia, uwłaczają godności dziecka?
Kary z triumfującą miną typu: Ja ci pokażę, kto tu jest silniejszy - łamanie siłą woli prowadzi do trwałych urazów.
Kary upokarzające, bezsensowne, antywychowawcze.
Przykłady:
A:: upokarzająca: Pewna starsza pani do dnia dzisiejszego pamięta karę wymierzoną przez ojca, gdy miała 6 lat. Kazał jej klęczeć w korytarzu, który był także przejściem do sąsiada. Dziecko przeżywało katusze. Nie chciało, by ktokolwiek ją zobaczył.
B: bezsensowna: to np. zakaz pójścia na mszę św. lub na kółko zainteresowań czy wycieczkę.
C: antywychowawcza: to np. przepisywanie po kilkadziesiąt razy sformułowań typu: Nie posłuchałam mamusi.
Jak karać małe dziecko?
Tuż po przewinieniu. Odkładana nie spełni swej roli. Jednak karanie np. 2,5 letniego dziecka nie ma sensu, gdyż tak małe dziecko nie rozumie swych przewinień i nie jest w stanie pracować nad sobą.
Warto go raczej uczyć przepraszania za wyrządzoną krzywdę.
Co ma zły wpływ na dziecko?
Brak konsekwencji w wychowaniu.
Chwiejność rodziców, tzn. stosowanie raz kary, innym razem pochwały za to samo.
Brak jednolitej linii wychowawczej między rodzicami, np. matka rozpieszcza dziecko, a ojciec karze, lub odwrotnie.
Zwroty rodziców typu:
Już cię nie kocham!
Jesteś kłamczuchem.
Jesteś niedobry.
Zastąpić je należy zwrotami:
Źle, że skłamałeś.
Źle teraz postąpiłeś.
Martwię się, że byłeś nieposłuszny, itp.
Niedozwolone są zwroty zastraszające dziecko: np.
Oddam cię do domu poprawczego.
Zamknę cię w ciemnej piwnicy.
Trzeba także unikać ciągłego przypominania winy dziecka, ponieważ może to wywołać zniechęcenie, nadmierne poczucie winy czy odrzucenie.
Nagradzanie, pochwały.
Czego potrzebują dzieci?
Potrzebują zachęty.
Potrzebują wiary w ich dobre skłonności, dobry charakter, w swoje możliwości.
Jakie są najskuteczniejsze metody oddziaływania na dziecko?
Tzw. zasada wzmacniania, która polega na wyrażaniu uznania czy pochwały za jakieś określone zachowanie.
Przykłady:
1. 6-letnia Krysia sprząta swój pokój, matka chwali ją i okazuje radość. Krysia lubi być chwalona, jest to więc bodziec do pracy. Pochwała matki wzmacnia zachowanie dziewczynki.
2. 12-letni Tomek myje w sobotę samochód swego ojca i dostaje za to małą nagrodę pieniężną.
Tomek cieszy się z kieszonkowego, chętnie umyje też innym razem auto. Nagroda wzmacnia jego postępowanie.
Wzmacniające oddziaływanie mogą mieć formy:
pochwały
uznania
nagrody pieniężnej
słodyczy
zabawki
rozrywki
przyjemności, itp.
Nie należy nadużywać formy materialnej!
* Na czym polega tzw. wzmacnianie okazyjne?
Przykład:
6-letniemu Adasiowi pokazano, jak ma sprzątać swoje zabawki. Rodzice chcieli przyzwyczaić go do tej czynności. Gdy Adaś któregoś wieczoru posprzątał sam, został pochwalony, co zachęciło go do częstszego sprzątania. Wzmacnianie okazyjne polega na tym, że początkowo chwalimy dziecko za każdym razem, a po pewnym czasie rzadziej, co kilka razy. Jest ono bardzo skuteczne.
Czego zawsze potrzebują dzieci?
Potrzebują autorytetu rodziców.
Dziecko musi mieć świadomość, że choć rodzice są dla niego dobrzy i kochają je, jednak mają prawo coś mu nakazać czy zakazać, potrafią okazać stanowczość, gdy zachodzi taka potrzeba.
Dziecko przy takich rodzicach czuje się bezpieczniejsze.
PYTANIE DO RODZICÓW:
Zastanówmy się, jaki jest nasz sposób nagradzania i karania swoich dzieci?
SCENARIUSZ IV
TEMAT: Dziecko i telewizja.
CELE:
uświadomienie sobie, czym stała się telewizja dla współczesnego człowieka,
uświadomienie skali wpływu TV na dziecko,
uświadomienie negatywnego znaczenia i wpływu reklam TV,
poznanie złych aspektów dzisiejszej telewizji,
poznanie zależności między wiekiem dziecka, a długością czasu spędzanego przed TV,
uwrażliwienie na niekorzystny wpływ TV na rozwój dziecka i percepcje poznawcze.
PRZEBIEG ZAJĘĆ:
Nauczyciel prowadzi rozmowę z rodzicami ukierunkowaną pytaniami:
MOTTO: Kiedy ogląda telewizję, jest zajęty i nie przeszkadza.
Czym stała się telewizja?
Stała się czymś codziennym i powszechnym, jak spanie i jedzenie. W domach często mamy po 2, 3 telewizory.
Jaka jest współczesna telewizja?
nastawiona na konsumpcję,
częściowo bezproduktywna.
Stacje TV dążą do zwiększenia oglądalności i zarobienia jak największej ilości pieniędzy dzięki reklamom.
Czym są reklamy?
Rafael Torres napisał: Światek telewizyjnej reklamy, z jej ułudą, potęgą i zagrożeniami, niczego nie szanuje. Produkty markowe, niepotrzebne i szkodliwe, zachęta do najbardziej dzikiej i nieuporządkowanej konsumpcji spowodowały wylanie wezbranej rzeki wydatków. Przy czym najbardziej bezbronnymi i największymi ofiarami całego tego handlowego nieładu są dzieci.
Czy zauważyli państwo u swych dzieci wpływ reklam na ich pragnienia?
Pięć aspektów złej telewizji:
KONSUMPCJONIZM
Dzisiejsze społeczeństwo jest konsumpcyjne, bo ulega napędzającym ją czynnikom. Do dzieci trafia najszybciej i najłatwiej.
Przykłady:
Gwiazdka i Mikołaj. O co proszą dzieci? O to wszystko, co zobaczą na szklanym ekranie.
Modne i markowe przedmioty: Dzieci chcą nosić rzeczy pokazane na ekranie. Daje im to poczucie ważności, a często wyższości (zwykła próżność).
PRZEMOC
Jest nieodłączna w filmach akcji, kryminałach, filmach wojennych. Jest niestety, jednym z zasadniczych składników wielu filmów animowanych (np. Żółwie Ninja, Spiderman i in.), a dzieci stają się ich naśladowcami.
Podczas przerw między lekcjami często odzwierciedlają obrazy TV
SEKSUALNOŚĆ
Telewizja pochwala bezwstydność. Seks sprzedaje się jako coś łatwego, codziennego i powszechnego. Jest niebezpiecznym oszustwem.
DOROSŁOŚĆ
Pewne metody TV kokietują dzieci i chcą uczynić z nich dorosłych. Jest to karygodne. Telewizja kradnie im coś najbardziej wartościowego z dzieciństwa - bycie dzieckiem i dziecięcy sposób myślenia. Dzieciństwo staje się coraz krótsze! A jest to najpiękniejszy i nieodwracalny okres życia. Rodzic powinien zatem uważać, aby TV nie uczyniła naszych dzieci dorosłymi, aby nie skradła tego, co najpiękniejsze - ich dziecięcego myślenia i sposobu postępowania.
DEGRADACJA JĘZYKA
Przed kamerami TV stawia prezenterów eleganckich lub sławnych. Nie zwraca uwagi, że formy ich wypowiedzi to niedokończone zdania lub ubogie słownictwo. Brak dłuższych, różnorodnych rozmów w rodzinie, brak właściwych wzorców dialogowych w TV przyczyniło się do zdegradowania języka dziecka.
Co musi zrobić rodzic?
Ojciec i matka muszą postarać się o to, by telewizja stała się dla ich dziecka i dla nich pomocą.
Muszą postarać się o uważny dobór programów, które ich pociechy mogą oglądać i określą czas TV.
Nie mogą pozwolić, by dziecko przełączało nieustannie, bezmyślnie kanały TV, w imię własnej wygody i rozrywek.
Musi być swego rodzaju filtrem nałożonym na projektowane filmy, programy i audycje.
Co powoduje zbyt długie i niekontrolowane korzystanie z TV i komputera?
Atrofię mózgu
Uzależnienie się od gier i TV (a uzależnienia prowadzą do różnych następstw).
NAJLEPSZE DLA MOJEGO DZIECKA
DOBRA KSIĄŻKA
TELEWIZJA (I INNE MEDIA)
ZAWSZE
CZASAMI
Wiek dziecka a czas spędzany przed telewizorem.
Dzieci do lat 3 nie powinny w ogóle oglądać telewizji, gdyż:
hamuje rozwój fantazji,
szkodzi wzrokowi.
Dzieci do lat 7 nie są w stanie oglądać audycji w skupieniu dłużej niż 30 minut.
Dzieci szkolne potrafią skupić się na oglądaniu filmu około 1 godz. i nie powinny też spędzać więcej czasu.
Dzieci powyżej 8 lat najczęściej same wybierają ulubione programy.
Jakie filmy mają duże znaczenie dla rozwoju umysłowego dziecka?
filmy:
przyrodnicze
podróżnicze
krajoznawcze
historyczne
dokumentalne
o sztuce
dostosowane oczywiście do wieku dziecka.
Warto omawiać w domu oglądane programy. Rozmowa ma walory kształcące oraz wpływa na rozwój intelektualny, estetyczny i moralny.
Co powodują u dziecka sceny grozy?
U dzieci wrażliwych:
uczucie lęku
zaburzenia snu
bóle głowy
zwiększoną pobudliwość nerwową
mogą pobudzać zachowania agresywne.
Jaki wpływ ma zbyt długie oglądanie TV?
Powoduje zmęczenie.
Oducza samodzielnego myślenia, zastanawiania się.
Pozbawia ruchu na świeżym powietrzu, zabaw i gier.
Pozbawia towarzystwa rówieśników.
Oducza czytania książek.
PYTANIA DLA RODZICÓW:
Czy kontroluję programy oglądane przez moje dziecko?
Ile czasu spędza przed ekranem?
Czy nie zbywam dziecka i nie proponuję TV jako środka zastępczego, bo sam chcę odpocząć?
Jeśli więc pragniemy, by telewizja służyła dziecku, a nie pogrążała go, musimy nad tym czuwać i nieustannie kontrolować.
Ale przede wszystkim musimy nauczyć własne dziecko dobierać programy i przestrzegać czasu emisji by TV przyczyniła się do rozwoju, a nie degradacji dziecka.