Temat 3: Którą pannę bym wybrał, gdybym był średniowiecznym rycerzem?
Mając do wyboru na żonę, Danusię lub Jagienkę, z powieści Henryka Sienkiewicza pt. „Krzyżacy”, musiałbym się dobrze zastanowić. Żadna z nich nie jest wyraźnie gorsza od drugiej. Panny te są swoimi przeciwieństwami, dlatego wybór jest jeszcze trudniejszy. Łączy je jedynie to, że obie nie miały matki. Reprezentują one odmienne typy urody oraz charakteru, mimo to są piękne, a każda z nich ma coś w sobie.
Danusia jest delikatną, drobną i szczupłą postacią. Wydaje się być jeszcze dzieckiem. Jej jasne długie włosy i błękitne oczy zapierają dech w piersiach. Oto fragment powieści dotyczący jej wyglądu:
„Na głowie miała wianeczek, włosy puszczone po ramionach, suknię niebieską i czerwone trzewiczki z długimi końcami. Stojąc na ławce, wydawała się małym dzieckiem, ale zarazem przecudnym jakby jakowaś figurka z kościoła albo z jasełeczek.”
Jagienka zaś, jest przykładem naturalnego piękna, zdrowia, młodości i siły. Ma ona rumianą twarz, czerwone usta i piękne zazwyczaj splecione w warkocz włosy. Oto cytat, świadczący o jej młodzieńczej sile oraz czasami nietypowym dla dziewczyny męskim zachowaniu:
„Oto na chybkim srokaczu sadziła ku nim, siedząc po męsku, dziewczyna z kuszą w ręku i z oszczepem na plecach. W rozpuszczone od pędu włosy powszczepiały jej się chmielowe szyszki; twarz miała rumianą jak zorza, na piersiach rozchełstaną koszulinę, a na koszuli serdak wełną do góry.”.
Jeśli chodzi o urodę obu bohaterek, zdecydowanie wybrałbym Danusię. Obraz kobiety czułej i wrażliwej bardziej przypomina mi właśnie ona. Jej delikatna sylwetka i wygląd anioła sprawiają że jest bardziej kobieca i piękniejsza od panny ze Zgorzelic, która w swym wyglądzie ma wiele cech męnskich.
Panny są przeciwieństwem również pod względem charakteru. Danusia jest delikatnym, wstydliwym dzieckiem, która często na swoje problemy reaguje płaczem. Mimo to jeśli trzeba potrafi ona zdobyć się na odwagę i wytrwale dążyć do celu. Jednym z jej talentów jest umiejętność grania na lutni, co sprawia jej wielką radość. Najczęściej grywała dla księżnej Anny Danuty, której bardzo podobał się też jej śpiew. Autor bardzo pięknie opisuje jak wyglądała scena śpiewu Danusi:
„[...]Widocznie też nie pierwszy raz przychodziło jej tak stać i śpiewać księżnie, bo nie znać było po niej najmniejszego pomieszania.
- Dalej, Danusia! dalej! - wołały panny dworskie. Ona zaś wzięła przed się lutnię, podniosła do góry głowę jak ptak, który chce śpiewać, i przymknąwszy oczęta, poczęła srebrnym głosikiem:
Gdybym ci ja miała
Skrzydełeczka jak gąska,
Poleciałaby ja
Za Jaśkiem do Śląska!(...)”.
Jagienka natomiast posiada bardzo silny charakter. Sama potrafi się o siebie zatroszczyć, jest wytrwała i odważna. Umie się zająć domem w przeciwieństwie do córki wielkiego Juranda, która wychowywała się na dworze księżnej Anny Danuty. Jej domeną jest doskonała jazda konna oraz umiejętność władania bronią. Często uczestniczyła w polowaniach, podczas których dawała pokazy swoich umiejętności. Sienkiewicz przedstawia ten fakt następująco:
„[...}Bo inaczej nie latałabyś po lesie. Ale coże ty tu robisz najlepszego, dziewczyno?
- Przecie widzicie: poluję - odpowiedziała, śmiejąc się, Jagienka.
- W cudzych lasach?
- Opat dał mi pozwoleństwo. Jeszcze przysłał pachołków do tego uczonych i psy.”
W innym zaś miejscu czytamy:
„- Do domu okrutny szmat drogi... takeśmy się za oną bestią zagnali. Chyba ze dwie mile śmy gnali, że już i konie ustawały. Ale tęgi żubr - widzieliście? .. . ma on ze trzy moje strzały w sobie, a od ostatniej musiał paść.(...)".
Mówiąc o charakterze obu panien, również wybrał bym Danusię. Piękna, delikatna, potrzebująca rycerza, który się nią zaopiekuje, będzie się o nią troszczył, kochał. W przeciwieństwie do Jagienki, która jest samodzielna i sama potrafi o siebie zadbać, Danusia jest typem delikatnego kwiatuszka, o którego trzeba dbać i zapewnić mu miłość.
Jagienka dalej pozostaje postacią interesującą i ciekawą, jednak mimo wszystko, gdybym był średniowiecznym rycerzem wybrałbym Danusię. Ma ona więcej kobiecego wdzięku i uroku. To właśnie ją chciałbym wychwalać, tęsknić za nią. To ona powinna czekać na mnie po każdej bitwie. Jej chciałbym oddać moje serce. Uważam, że byłaby ona dla mnie idealną wybranką serca.