„Współczesny Sylwy wobec literackości”

Wyraźne eksponowanie heterogeniczności (różnorodności) tworzywa i tematyzacja jego zasad są jedną z najbardziej znamiennych tendencji współczesnej działalności pisarskiej. Pewne nieliterackie własności, podporządkowane normom historycznym, przedostawały się do literatury, pomnażając tym samym jej konsekwencje przedstawienia świata. Owe literackie, nieuprzywilejowane cechy wypowiedzi to: obrazowość niemalże równa dyskursywności, funkcjonalność prawdopodobna do referencjalności, nadorganizacja jak rozmyślne nieuporządkowanie, powtórzenia „gotowych” całości tekstów, etc.

Tam, gdzie pisarzowi brak adekwatnej formy do bezpośredniego wyrażania swych myśli, musi ukazywać je poprzez cudze słowa. Wydaje się, że współczesne Sylwy kontynuują nurt rozwoju literatury, wyznaczony szczególną poetyka przejściowości. Są dwa charakterystyczne momenty wysuwające się na czele silva rerum: 1. Varietes – wyznacza ją zbiór jednostek literackich, ich wielkość; różność w ich treści, formie. Pewne cechy owej varietes wyprowadzić już można od samego znaczenia słowa, las – zasady różnorodności jako strategii kształtowania tekstu; budulec, żywioł – charakter tworzywa, jego przypadkowość i nieuporządkowanie; wielki zapas – pozwala w tekstach sylwicznych dostrzec tendencje do demonstrowania repertuaru możliwości tekstotwórczych (semantycznych, fabularnych…). Istotny kontekst dla tych współczesnych tekstów tworzą świadectwa kompetencji literackiej, formułowane przez piszących i czytających członków publiczności literackiej, tj. pisarzy, krytyków. Przykładami takiej działalności krytycznej mogą być: zawarte w szkicach Burka wnikliwe interpretacje i analizy, interpretacja Marcjan „spiżowej bramy”, jako formy sylficznej. Równie ważne są metaliterackie wypowiedzi samych pisarzy, zawarte w ich twórczości czy w oddzielnych komentarzach.

Faktyczne pojęcie sylwiczności funkcjonuje od dawna w obrębie świadomości literackiej: czasem w postaci świadomego nawiązania do istniejącej formy bądź jej istniejących odmian i kontynuacji; częściej – w licznych konceptach terminologicznych i realizacjach tekstowych. Można sądzić, że opis sylwicznej metody funkcjonującej w ramach współczesnej praktyki powinien doprowadzić do zbudowania modelu, którego konkretne teksty byłyby realizacjami w różnej mierze tejże koncepcji. Na podstawie konfrontacji ukształtowanego modelu wypowiedzi z sylwicznym możemy dokonać pełnego jego rozpoznania.