Uniwersalizm – przejawiał się w tym, że Europa stanowiła jednolitą całość pod względem religijnym, ustrojowym, głoszonych wzorców i postaw moralnych, a także w dziedzinie oświaty, sztuki itp.;
Teocentryzm - to termin określający ówczesną myśl o świecie. "Bóg w centrum" - jako najwyższa władza, najwyższa wartość, ośrodek wszelkich działań;
Scholastyka - okres w rozwoju filozofii chrześcijańskiej, który rozpoczął się około XII wieku. Obejmował wiele nurtów filozoficznych, których wspólną cechą było podejmowanie problemu zgodności prawd wiary chrześcijańskiej z rozumem naturalnym;
Tomizm – kierunek w filozofii stworzony przez św. Tomasza z Akwinu. Św. Tomasz twierdził, że człowiek właściwie pojmujący swe przeznaczenie musi się starać wznieść wyżej, walcząc z pokusami upadku;
Augustynizm - doktryna filozoficzno-teologiczna św. Augustyna. Twierdził on, że celem człowieka jest poznanie Boga i swojej duszy, a przecież dusza jest obrazem Boga. Człowiek jedyne szczęście może znaleźć jedynie w Bogu. Los ludzki zależy od łaski Boga;
Franciszkanizm – ruch filozoficzny. Zapoczątkował go św. Franciszek z Asyżu. To filozofia wszechogarniającej miłości do świata i wszelkiego stworzenia. Św. Franciszek żył w bliskości z Naturą, którą uważał za dzieło Boskie;
Żywoty świętych, hagiografia - dział piśmiennictwa religijnego zapoczątkowany w starożytności, który obejmuje żywoty świętych, legendy z nimi związane oraz opisy cudów. Hagiografia składa się z trzech części:
Opisu życia świętego
Męczeństwa
Cudów
Memento mori - (łac. pamiętaj o śmierci) przypomnienie, że nie można uniknąć śmierci: każdy w końcu umrze i nie można tego zmienić, ponieważ człowiek nie ma na to żadnego wpływu;
Danse macabre – (fr. taniec śmierci) motyw ikonograficzny i literacki. Mówi o tym, że śmierć nie wybiera, że zbiera swe żniwo wśród ludzi różnych zawodów, różnych klas społecznych i w różnym wieku;
Ars moriendi - (łac. sztuka umierania) motyw śmierci w literaturze i sztuce średniowiecznej, częsty temat ikonograficzny. Ars moriendi wiąże się z momentem sądu nad zmarłym i orzeczenia czy został zbawiony czy potępiony;
Chansons de geste - (ze starofrancuskiego "pieśni o czynie", łac. gesta) mianem tym określamy poematy rycerskie o przygodach (czynach) historycznych i legendarnych bohaterów; [Pieśń o Rolandzie]
Hymn - uroczysta i podniosła pieśń pochwalna o apostroficznym charakterze wypowiedzi, komponowana na cześć bóstwa, szczególnej osoby, wydarzenia, ojczyzny (kraju), a także idei;
Periodyzacja –
wierność wobec króla i ojczyzny
odwaga, chęć do walki
umiłowanie religii chrześcijańskiej
dbałość o dobre imię
niechęć do wezwania pomocy i okazania słabości
podporządkowanie się nakazom etyki i honoru rycerskiego
Pieśń o Rolandzie
Ideał ascety:
okazywanie od dzieciństwa cechy wyjątkowości
życie w czystości cielesnej
bezgraniczne zaufanie i miłość do Boga
szlachetne urodzenie, dziedziczne bogactwo
Legenda o św. Aleksym
Ideał władcy:
sprawiedliwy
pełen potęgi, majestatu
najważniejsze ideały rycerskie – Bóg, Ojczyzna, Honor
przestrzegający kodeksu rycerskiego
chrześcijanin
Karol Wielki - przykład
Legenda o św. Aleksym:
wierszowany utwór polskiego anonimowego autora
należy do nurtu średniowiecznej literatury hagiograficznej
posiada cechy łączące epicki poemat i kazanie
budowa utworu: propositio jest to część zapowiadająca treść utworu, invocatio – wezwanie do Bożej pomocy oraz narratio, czyli właściwe opowiadanie
św. Aleksy jest ideałem ascety, ponieważ jako syn z książęcego rodu wyrzeka się wszelkich dóbr doczesnych dla służby Bożej
Pieśń o Rolandzie:
prezentuje wzorzec godny naśladowania
opisuje wyprawę Karola Wielkiego do Hiszpanii
w chwili śmierci Ronald wykonuje rytualne gesty – zwraca się twarzą w stronę Hiszpanii [jako zwycięzca], łamie swój miecz, by nie dostał się w niepowołane ręce, i zdejmuje rękawicę – to gest zwrotu lenna, jakim jest życie dane od Boga
symbolika śmierci – w chwili zgonu Ronalda pojawia się archanioł Gabriel
o anonimowy tekst, opowiadający historię tytułowego świętego. Franciszek wywodził się z bardzo bogatej, kupieckiej rodziny. Po nawróceniu rozdał cały swój majątek ubogim i głosił Ewangelię całemu stworzeniu
Bogurodzica:
średniowieczna, najstarsza polska pieśń religijna i najstarszy polski tekst poetycki
środki stylistyczne: apostrofa, kompzycja paralelna, antytezy, refren, rymy zewnętrzne i wewnętrzne
O charakterze modlitewnym świadczy refren zaczerpnięty bezpośrednio z modlitwy - Kyrie eleison. Najstarsze są dwie pierwsze zwrotki, które są zbudowane w oparciu o wzorce hymnografii łacińskiej. Pierwsza zwrotka zawiera zwrot do Bogurodzicy, druga natomiast do Chrystusa, mamy do czynienia z liryką zwrotu do adresata. Podmiot liryczny - zbiorowy (wszyscy wierni)
była pieśnią bojową polskiego rycerstwa pod Grunwaldem
znajdują się liczne archaizmy:
leksykalne (przestarzałe wyrazy)
słowotwórcze (przestarzały sposób tworzenia wyrazów)
fleksyjne (dawne końcówki odmiany wyrazów)
składniowe (nieużywany sposób łączenia wyrazów w zdaniu)
składa się z modlitewnych próśb. Pierwsza zwrotka zawiera apostrofę (zwrot) do Matki Boskiej. Prośba w drugiej zwrotce kierowana jest bezpośrednio do Chrystusa.
podmiot liryczny: Podmiot liryczny zbiorowy - pokorni chrześcijanie, wielbiący Maryję
symbolika liczb: Liczby trzy (dogmat Trójcy Świętej) i cztery (kwadrat cnót kardynalnych) - symbol męstwa, sprawiedliwości, roztropności, umiarkowania
dialog
ukazuje śmierć w postaci rozkładającego się trupa kobiety
podmiotem licznym autor uczynił Matkę Bożą
utwór ma formę monologu Maryi stojącej pod krzyżem
Podmiotem lirycznym Bogurodzicy jest zbiorowość ludzka, adresatem zaś w I zwrotce Maryja, w II – Jezus za pośrednictwem Jana Chrzciciela - Podmiotem lirycznym Lamentu autor uczynił samą Matkę Bożą
W Bogurodzicy obecność w utworze trzech adresatów – Maryi, Jana Chrzciciela i Chrystusa - Lament... - Adresatami wypowiedzi Maryi są różne osoby, drugim adresatem jest Chrystus, kolejnym adresatem jest Archanioł Gabriel
poświęcona jest historii Polski
podzielona jest na trzy części, każda z nich zbudowana jest podobnie: rozpoczyna się listem