Bezspoinowa hydroizolacja fundamentów

Redaktor: Administrator
13.06.2008.
Zmieniony ( 13.06.2008. )

 

Opinie : 4328 Spis treści Bezspoinowa hydroizolacja fundamentów Strona 2 Strona 1 z 2 Najczęściej do hydroizolacji (w miejscu styku z gruntem) stosuje się sztuczne masy bitumiczne modyfikowane tworzywem. Zaczęto ich używać już ponad 30 lat temu. Pierwsze izolacje były produktami jedno komponentowymi, z czasem wprowadzono dwu komponentowe. Tworzą one grubowarstwowe hydroizolacje, które chronią budynki przed działaniem wody opadowej i gruntowej. Spełniają również warunki stawiane tzw. izolacji ciężkiej.   Najważniejszymi zaletami nowoczesnych hydroizolacji są: możliwość układania na wilgotnych podłożach, przenoszenie rys i pęknięć (nawet do 5 mm), w krótkim czasie odporność na deszcz, z uwagi na pełne połączenie się z podłożem, brak możliwości podsiąkania wody (prawie nieosiągalne w przypadku stosowania pap i folii), skuteczne i nieskomplikowane łączenie izolacji detali, np. przejść rurowych z izolacją powierzchniową, brak konieczności wykonywania tynków na elementach drobnowymiarowych (cegła), ich ciągłość, tzn. brak występowania połączeń. Prawidłowe projektowanie hydroizolacji należy poprzedzić dokładną analizą obciążenia wodą. Stykające się z gruntem elementy budowli zawsze narażone są na działanie wilgoci. Wilgoć może nie wywierać parcia hydrostatycznego. Jest to woda podciągana kapilarnie przez grunt lub też woda opadowa, która bez większych oporów przenika przez grunt mało spoisty. Wymagany jest tu współczynnik przepuszczalności wody min 0,01 cm/s. Brak istotnego parcia hydrostatycznego można osiągnąć również przy gruntach spoistych, jednak pod warunkiem zastosowania pionowych warstw odsączających, które kierują wodę do poprawnie działającego drenażu. W innych przypadkach mamy do czynienia z parciem hydrostatycznym, które zależy od wysokości słupa wody gruntowej. Grubowarstwowe powłoki bitumiczne powinny być wykonywane w odpowiednich warunkach. Temperatura podłoża i powietrza powinna wynosić co najmniej +5^oC. Absolutnie nie można zamoczyć wykonanej powłoki przed osiągnięciem przez nią odporności. Przed wyschnięciem powłoki uszczelniającej (izolacyjnej) nie może na nią działać mróz oraz woda. Grubowarstwowe powłoki bitumiczne stosuje się do wykonywania izolacji pionowych i poziomych na powierzchniach budynków stykających się z gruntem. Sprawdzają się również w wykonywaniu izolacji poziomych, np. tarasów, dachów zielonych oraz stropów garaży podziemnych. W zależności od konsystencji powłok, nakłada się je poprzez szpachlowanie lub natryskiwanie. Metoda natrysku jest bardzo wygodna przy nakładaniu izolacji na duże powierzchnie, a także na powierzchnie o nieregularnej płaszczyźnie, np. kamienne ściany piwnic. Z reguły grubowarstwowe powłoki bitumiczne wykonuje się w dwóch cyklach roboczych stosując (lub nie) wkładki wzmacniające. Wykonując izolację w dwóch warstwach otrzymuje się powłoki o równomiernych grubościach. Minimalna grubość warstwy po wyschnięciu (w przypadku naturalnej wilgotności gruntu) wynosi 3 mm. Przy obciążeniu wodą wywierającą parcie hydrostatyczne wartość ta nie może być mniejsza niż 4 mm. Wymagana wartość warstwy suchej dla danego obciążenia zależy od systemu izolacji i jest podawana na pojemnikach przez producenta. W żadnym miejscu zalecana wartość grubości warstwy nie może być przekroczona o 50%. W przypadku przerw w pracy nie można nakładać cieńszej warstwy. Pracę należy przerwać w miejscu właściwej grubości izolacji. Po ponownym rozpoczęciu robót, w miejscu przerwania powłoki trzeba zastosować nakładki. Nie wolno przerywać wykonywania powłoki w narożach. Szczególnie należy uważać na wyokrąglenia i górne zakończenie ścian. Obecnie często rezygnuje się z wykonywania izolacji poziomej powyżej strefy wody rozpryskowej (strefa cokołu budynku). Starannie wykonana izolacja pionowa strefy wody rozpryskowej przy użyciu hydraulicznie wiążących mikrozapraw uszczelniających, w normalnych warunkach zapobiega przemoknięciu muru. Jeżeli jednak spodziewane jest powstanie uszkodzenia uszczelnienia cokołu - uwarunkowane użytkowaniem - względnie może dojść do oddziaływania wilgoci podchodzącej kapilarnie, należy wykonać izolację poziomą. Wykonana izolacja powinna być zabezpieczona przed uszkodzeniami mechanicznymi warstwą ochronną, które wykonuje się najczęściej z materiałów ciepłochronnych (termoizolacji). Do przyklejania warstw ochronnych do podłoża trzeba stosować klej, odpowiedni dla danej powłoki bitumicznej. Najczęściej jest to sam materiał hydroizolacyjny.

Wykonanie izolacji w systemie uszczelniania budowli opartym na masach bitumicznych PLASTIKOL UDM 2/2S

1. Przyklejanie za pomocą masy bitumicznej PLASTIKOL-UDM2S taśmy uszczelniającej dylatacje SUPERFLEX-B400 lub SUPERFLEX-B240.	2.Wykonanie za pomocą masy PLASTIKOL-UDM2S fasety (wyoblenia) na styku ściany i rury przyłączeniowej.	3. Wykonanie za pomocą masy PLASTIKOL-UDM2S fasety (wyoblenia) na styku ściany i wsypu piwnicznego.
4. Warstwa gruntująca: EUROLAN-3K zmieszany z wodą w stosunku 1:10.	5. Wklejanie wkładki z tkaniny z włókna szklanego nr 2 w masę izolacyjną PLASTIKOL-UDM2S na styku płyty dennej i ściany fundamentowej.	6. Wykonanie fasety (wyoblenia) na styku płyty dennej i ściany fundamentowej.
7. Wykonanie izolacji ściany fundamentowej masą PLASTIKOL-UDM2S.	8. Jeżeli to jest konieczne, powłokę uszczelniającą wzmacnia się wtapiając tkaninę z włókna szklanego nr 2.	9. Przyklejanie ochronnych i docieplających płyt polistyrenowych za pomocą punktowo naniesionej masy bitumicznej PLASTIKOL-UDM2S.

Na podstawie informacji z firmy maxit (Deitermann).