AKTYWACJA I MECHANIZM SKURCZU MIĘŚNIA SERCOWEGO

Mimo, że serce jest zdolne do samodzielnej, niezależnej pracy, to jego czynność jest regulowana przez układ nerwowy i hormonalny. Receptory czuciowe w ścianach niektórych naczyń krwionośnych i w ścianie serca są wrażliwe na zmiany ciśnienia krwi. Pobudzone przesyłają informacje do ośrodka regulacji czynności serca w rdzeniu przedłużonym. Ośrodek ten steruje pracą układu autonomicznego, jego współczulnej i przywspółczulnej części, których nerwy dochodzą do węzła zatokowo- przedsionkowego. Układy współczulny i przywspółczulny mają przeciwstawny wpływ na akcję serca.

Zakończenia nerwów przywspółczulnych uwalniają neuroprzekaźnik acetylocholinę, która spowalnia pracę serca. Acetylocholina zmniejsza tempo depolaryzacji błon komórkowych przez zwiększenie ich przepuszczalności dla jonów potasu.

Zakończenia nerwów współczulnych uwalniają noradrenalinę, która przyśpiesza akcję serca i wzmacnia siłę skurczów. Noradrenalina pobudza otwieranie kanałów wapniowych podczas depolaryzacji (schemat na obrazku ;). Zarówno acetylocholina, jak i noradrenalina działają na kanały jonowe pośrednio. Aktywują one proces transdukcji sygnałów związany z białkiem G. noradrenalina przyłącza się do receptorów adrenergicznych β, jednego z dwóch głównych typów receptorów noradrenergicznych. Receptory te stanowią cel dla β- brokerów, które blokują wpływ noradrenaliny na serce. Stosowane są w leczeniu nadciśnienia i innych chorób serca.

W sytuacji stresu nadnercza uwalniają adrenalinę (epinefrynę) i noradrenalinę, które przyśpieszają akcję serca. Podobne działanie ma również podwyższona temperatura ciała. Podczas gorączki serce może bić ponad 100 razy na minutę. Akcja serca zostaje spowolniona, gdy temperatura ciała spada. Z tego też powodu podczas zabiegów operacyjnych na sercu rutynowo obniża się temperaturę ciała pacjenta.

POJĘCIA

Miostatyna – czynnik odpowiedzialny w organizmie za ograniczenie rozwoju mięśni.

W momencie wyłączenia genu odpowiedzialnego za jej produkcję, mięśnie zaczynają przyrastać znacznie intensywniej. Mutacja ta, zwana jest tzw. "podwójnym umięśnieniem" i stosowana jest głównie przez hodowców w celu odizolowania nowych ras krów (np. Belgian Blue), świń (np. Black Exotic), oraz psów.

Wśród ludzi także występują przypadki delecji miostatyny i tacy osobnicy są zwykle nienormalnie umięśnieni już w wczesnym dzieciństwie.

DHPR – receptory dihydropyridynowe (zależne od napięcia kanały Ca²⁺ typu L).

RyR – receptory riadynowe (kanały Ca²⁺ w siateczce sarkoplazmatycznej).

Jad kiełbasiany, inaczej toksyna botulinowa, botulinotoksyna, botulina, w skrócie BTX – białkowa, należąca do neurotoksyn, egzotoksyna wytwarzana przez bezwzględnie beztlenowe bakterie – laseczki o nazwie gatunkowej Clostridium botulinum, a także przez nielicznych innych przedstawicieli rodzaju Clostridium.

Właściwości

Rozróżnia się kilka rodzajów tej toksyny, które są oznaczane kolejnymi literami alfabetu od A do G. Największe znaczenie dla zdrowia człowieka mają typy: A, B i E, a w weterynarii C i D.

Do wytwarzania tej toksyny dochodzi głównie w glebie, osadzie dna morskiego i niewłaściwie wytwarzanych i przechowywanych konserwach mięsnych, rybnych i jarzynowych. Spożycie zakażonej żywności prowadzi do zatruć jadem kiełbasianym. Botulina jest jedną z najsilniejszych znanych toksyn. Dawka śmiertelna dla człowieka oceniana jest na ok.:

• 1,3–2 ng/kg dożylnie

• 10–13 ng/kg inhalacja

• 1 μg/kg doustnie

Botulina wrażliwa jest na wysoką temperaturę i zasolenie podłoża. Zbudowana jest z dwóch łańcuchów polipeptydowych: lekkiego, o masie cząsteczkowej ok. 50 kDa oraz ciężkiego, o masie cząsteczkowej ok. 100 kDa, połączonych mostkiem dwusiarczkowym.

Działanie biologiczne

Toksyczne działanie toksyny botulinowej polega na trwałym połączeniu z płytką nerwowo-mięśniową i porażeniu skurczu mięśnia. Dokonuje tego przez fragmentację białka SNAP-25 niezbędnego do wydzielania acetylocholiny z zakończeń presynaptycznych. Do powrotu przekazywania impulsów dochodzi stopniowo wraz z tworzeniem się nowych zakończeń nerwowo-mięśniowych.

W komórce – miejscem gromadzenia wapnia jest przede wszystkim siateczka sarkoplazmatyczna. Wewnątrz siateczki znajduje się kalsekwestryna, białko zdolne do odwracalnego wiązania dużej liczby jonów wapnia.