Burza mózgów (brain storming), podstawowe zasady:

• Właściwy dobór zespołu: wielkość 5 - 12 osób, duże zróżnicowanie pod kątem specjalności (zasięganie opinii laików), płci czy wieku (raczej ludzie młodzi), bark zależności służbowych (w tym hierarchicznych),

• Wybór lidera grupy na podstawie kompetencji i autorytetu nieformalnego,

• Bezprzedmiotowe myślenie poprzez zastępowanie badanego przedmiotu pojęciem funkcji jaką ma spełnić w procesie użytkowania,

• Bezkrytyczna i swobodna atmosfera dyskusji,

• Odroczona ocena pomysłów,

• Rejestracja absolutnie wszystkich pomysłów,

• Intensywność dyskusji (ograniczenie czasu dyskusji oraz narzucanie minimalnej ilości pomysłów),

• Łączenie i doskonalenie pomysłów.

Odmiany burzy mózgów:

Metoda 635 (brainwriting): sześć osób siedzących przy stole ma każdorazowo podać minimum 3 pomysły w ciągu 5 minut. Każdy uczestnik otrzymuje formularz z zapisem problemu.

Technika Philips 66: uniknięcie wpływu silnych jednostek, podział grupy na 6-osobowe podgrupy rozwiązujące problem w 6 minut. Dalej burza mózgów.

Technika delficka: eksperci wypowiadają się na drodze korespondencyjnej.

Techniki postrzegania problemu:

Synektyka: łączenie ze sobą różnie i pozornie nie pasujących elementów (uwolnienie od konwencjonalnego rozumienia problemu i jego przeformułowanie na zasadzie analogii.

Technika morfologiczna: polega na zestawieniu w jednej tablicy możliwie wszystkich znanych dotychczas rozwiązań a następnie znajdywanie na tej podstawie nowych kombinacji pomysłów i wariantów rozwiązań.

Kierownicy rzadko mają zdolności umysłowe, czas i informacje potrzebne do podejmowania idealnych decyzji.

Grupowe podejmowanie decyzji (systemy partycypacyjne)

Przesłanki dla partycypacyjnych modeli podejmowania decyzji:

• niedostateczna ilość informacji i umiejętności dla rozwiązania problemu na własną rękę,

• małe ustrukturyzowanie problemu,

• duże znaczenie akceptacji grupy dla sukcesu decyzji.

Główna wada grupowych metod podejmowania decyzji to dużą czasochłonność.

Teoria decyzji a metody heurystyczne jako narzędzia ułatwiające podejmowanie decyzji:

Teoria decyzji (badania operacyjne) założenia:

• Orientacja na podejmowanie decyzji (końcowym efektem jest informacja mająca pomóc kierownikowi w podjęciu decyzji)

• Stosowanie metody naukowej (definiowanie problemu, analiza zachowań systemu w którym problem występuje, opracowanie możliwych rozwiązań i poddanie ich doświadczalnym próbom)

• Efektywność ekonomiczna koszt działania w ramach teorii decyzji powinien być uzasadniony znaczeniem problemu

• Stosowanie modelu matematycznego

• Posługiwanie się komputerem

• Podejście zespołowe (problemy, którymi zajmuje się TD sa zbyt trudne aby mogły być rozwiązane przez jedną osobę)

• Orientacja systemowa (TD rozważa to co najlepsze dla organizacji jako całości a nie jej poszczególnych części)

Przykłady modeli z zakresu TD:

• Modele programowanie liniowego (stosowane do określenia najlepszego sposobu podziału ograniczonych zasobów dla uzyskania pożądanego celu)

• Modele kolejek (decyzje dotyczące najodpowiedniejszej długości kolejki)

• Teoria gier (przewidywanie racjonalnych zachowań ludzi w sytuacjach konkurencyjnych)

• Modele symulacyjne (odtwarzają część operacji danej organizacji aby stwierdzić co się z nią stanie po pewnym czasie albo przeprowadzić nad nią eksperymenty za pomocą zmiany wartości pewnych zmiennych

Problemy:

• Problemy zapasów

• Problemy podziału

• Problemy kolejek

• Problemy kolejności

• Problemy optymalnej trasy

• Problemy czasu wymiany zasobów

• Problemy zachoweań konkurencji

Heurystyka nauka o twórczym rozwiązywaniu problemów, której zalecenia charakteryzują się niepełną określonością i nie pretendują do ścisłego postępowania, właściwego dla algorytmów konwergencyjnych .

Podział metod inwentycznych (heurystycznych):

• Oparte na skojarzeniach swobodnych (burza mózgów, dyskusja 66, i inne)

• Oparte na skojarzeniach wymuszonych (metoda delficka)

• charakterze analitycznym (technika morfologiczna, algorytm wynalazku Altszulera).