W Polsce imażynizmu jako odrębnej szkoły poetyckiej nie było. Jednakże zdobycze najwybitniejszych przedstawicieli tego nurtu w poezji światowej stały się tak dalece własnością wspólną całej ogóle liryki dwudziestowiecznej, że u każdego niemalże poety dwudziestolecia, zwłaszcza obracającego się w kręgach awangardy można odnaleźć ślady estetyki imażynistycznej. Najwyraźniej wpływy twórców imażynistycznej poezji ujawniły się w twórczości Stanisława Piętaka, oraz Józefa Czechowicza.
Józef Czechowicz (ur. 15 marca 1903 w Lublinie, zm. 9 września 1939 tamże) – polski poeta awangardowy dwudziestolecia międzywojennego, członek i jeden z założycieli grupy poetyckiej "Reflektor", w latach 30. skupił wokół siebie pokaźne grono młodych poetów zaliczanych do II Awangardy m. in. Stanisława Piętaka, Bronisława Ludwika Michalskiego, Józefa Łobodowskiego.
Był aktywnym uczestnikiem życia literackiego Lublina (autor wielu utworów lirycznych poświęconych miastu), redaktor kilkunastu czasopism (przede wszystkim literackich i dziecięcych), a także pracownik Polskiego Radia, dla którego pisał słuchowiska radiowe.
W swoim życiu zdążył wydać 7 zbiorów poezji: Kamień (1927), dzień jak co dzień (1930), ballada z tamtej strony (1932), Stare kamienie (wspólnie z F. Arnsztajnową 1934), w błyskawicy (1934), nic więcej (1936), nuta człowiecza (1939).
Józef Czechowicz zapoczątkował zarówno odwrót od racjonalizmu i naturalizmu awangardowo- futurystycznego, jak i tonację katastroficzną, zarówno zwrotu ku „metafizyczności”, jak i specyficzny mitologizm i wizjoneryzm tej poezji. Wyszedł z późnofuturystycznej grupy lubelskiego Reflektora, już w drugiej połowie lat dwudziestych przystąpił do szukania nowej, własnej, trzeciej drogi – między istniejącymi awangardami a poezją nawiązującą do szeroko pojętej tradycji.
Koncepcja języka poetyckiego jaką stosował Czechowicz była odmienna od innych poetów, można ją określić jako symboliczno-magiczną. Zarówno dla poety symbolisty, jak dla poety maga podstawową komórką językową jest słowo, a nie jak u awangardzistów – zdanie. Poeta kładł jedne słowa obok drugich nie wbrew logicznym połączeniom składniowym, ale jednak – połączenia te upraszczając, rozluźniając, lekceważąc, jak gdyby skłaniał czytelnika, by przede wszystkim każdemu słowu przyjrzał się i przysłuchał z osobna. Maksymalne uproszczenia składni a także rezygnacja z interpunkcji i dużych liter – wszystko to przyczyniło się z jednej strony do pewnej „niewyraźności” konkretyzacyjno – wizualnej i znaczeniowej, świata przestawionego w wierszach Czechowicza. Poezją jego kierowało ku oniryzmowi i poetyce wizji, niekiedy ku asocjacjonizmowi. Pisarz ten kładł spory nacisk na muzyczność swojej poezji.
Świat poezji Czechowicza to przede wszystkim wieś i małe miasteczko. Jego wieś byłą sielska, rajska, o starych, sennych, zabytkowych miasteczkach składają się na najpiękniejszą bodaj w ówczesnej poezji wizję polskiej prowincji. Czechowicz był jednym z najsugestywniejszych katastrofistów w poezji dwudziestolecia. Stanowił typowy przykład „poety dwu wojen” dwu wizji wojennych, wspomnień nakładających się na przeczucia i przeczuć nakładających się na wspomnienia.
[wiersze Czechowicza]
Kolejnym polskim autorem, w twórczości którego pobrzmiewają echa imażinizmu jest wcześniej wspomniany Stanisław Piętak.

Stanisław Piętak, pisał o wsi. Tęsknił za wsią i w swej pozornie antyintelektualnej żywiołowej poezji był przeciwieństwem prawie wszystkich wybitnych twórców 20-lecia międzywojennego. Nie uprawiał poezji ironicznej czy społecznej, wręcz przeciwnie opisywał uczucia elementarne: głód , choroby, ciężką pracę wiejskich dzieci. Ta poezja nie nobilituje warstwy chłopskiej.
Poezja Stanisława Piętaka odchylała się w stronę indywidualizmu. Wpływ awangardy był widoczny, jego utwory były halucynacyjne, oniryczne, wyobraźnia płynna”, niepohamowany, wybuchowy, egzaltowany, zatrącający o histerię emocjonalizm sprawiły jednak, że posługując się takimi czy innymi chwytami awangardowymi, Piętak tworzył poezję przeciwną duchowi awangardy.
Debiutancki tomik Stanisława Piętaka pt. „Alfabet oczu” wydany został w 1934 roku. Wiersze z „Alfabetu oczu” szokują wybujałą metaforycznością, zerwaniem z wszystkimi obowiązującymi kanonami poezji, więcej są apoteoza bezkształtu.
[Wiersze Piętaka]
Na koniec pragnę podkreślić, że imażynizm jest tematem dość obszernym, chociaż w polskiej poezji odcisnął on tylko piętno, podobnie jak parnasizmu można doszukiewać się go, imażynizmu w twórczości polskich poetów.
Ciekawostką jest, że w warszawskim Teatrze Ateneum zagrano sztukę pt. „Jesienin”. Premiera obyła się 27.11.2009. Kanwą autorskiego spektaklu Oleny Leonenko i Janusza Głowackiego jest historia burzliwego związku poety z Isadorą Duncan. Jednak głównym bohaterem spektaklu są wiersze Jesienina - w tłumaczeniu Władysława Broniewskiego, Wiktora Woroszylskiego i Seweryna Pollaka (najpopularniejszych tłumaczy dorobku artystycznego S. Jesienina). Olena Leonenko wykona m.in. utwory takie jak "Moskwa Karczemna”, "Czarny człowiek”, "List od Matki”, "Suka”. Spektakl kończy ostatni wiersz Jesienina "Do Przyjaciela”.