7.Kodeks Dobrej Praktyki Rolniczej.

Kodeks został wydany w 2001r. wspólnie przez Ministra Środowiska i Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Generalnie, dotyczy przeciwdziałania negatywnym skutkom gospodarki rolnej przez stosowanie zasad wynikających z Kodeksu, a polegających na szerokim stosowaniu rolnictwa zrównoważonego-przyjaznego środowisku, ochronie wód, gruntów rolnych, powietrza, krajobrazu, zachowania bioróżnorodności oraz infrastruktury obszarów wiejskich. Dotyczy głównie ograniczenia użytkowania substancji chemicznych w rolnictwie, problemów produkcji wielkotowarowej.

Strategia ta zakłada stabilizację produkcji rolniczej i ochronę krajobrazów rolniczych oraz odbudowę tych elementów krajobrazu, które w wyniku intensyfikacji produkcji zostały zdegradowane lub skażone. Efektywność produkcji rolniczej jest oceniana nie tylko na podstawie wielkości plonu, ale także w aspekcie jej wpływu na funkcjonowanie i walory fizjonomiczne krajobrazu, różnorodność biotyczną oraz klimat.

W dokumencie tym uznano, że:

• krajobraz rolniczy zajmujący największy obszar Europy ma bardzo duże znaczenie dla ochrony różnorodności biotycznej;

• należy podjąć działania mające na celu trwałe i zrównoważone wykorzystanie zasobów biologicznej różnorodności na obszarach wiejskich;

• należy ochraniać krajobrazy i różnorodność biotyczną stosując instrumenty prawno-finansowe UE;

• należy rozpoznać tereny rolnicze, na których kształtowanie siedlisk zapewni znaczący wzrost różnorodności biotycznej.