Najbardziej ogólną klasyfikacją jest podział krajobrazu Polski na krajobraz górski i nizinny. Na obszarach nizinnych najważniejszy czynnik krajobrazotwórczy stanowi typ genetyczny ukształtowania powierzchni, z którym wiąże się charakter litologiczny skał określany przez cechy, takie jak: skład mineralny, rozmieszczenie i wielkość ziaren, jak również kryształów mineralnych, barwa itp. Wiąże się to również z stosunkami wodnymi, roślinnością i kompleksami glebowymi. W terenie górzystym "na pierwszy plan" wysuwana jest wysokość nad poziomem morza. W tej sytuacji stosunki wysokości kształtują piętrowość, będącą fundamentem przy wyróżnianiu określanych typów środowiska przyrodniczego.

Na terenie wyżynnym obejmującym przedział wysokościowy od 200 do około 600 m nad poziomem morza piętra klimatyczno - roślinne nie zaznaczają się widocznie. Tu "pierwsze skrzypce" odgrywa charakter litologiczny skał budujących podłoże, co powoduje, że obszar wyżyn polskich jest klasyfikowany, jako odrębny typ krajobrazu.

Krajobraz nadmorski powstały w czasie najmłodszych procesów geomorfologicznych występujących w pasie wybrzeża. W miejscach ujścia do Morza Bałtyckiego rzek Wisły i Odry wykształcił się charakterystyczny obszar równinnego krajobrazu deltowego. Powierzchnia terenu zbudowana jest z napływów rzecznych, występujące tam gleby to mady, a zaleganie wód gruntowych jest płytkie w tych obszarach.
Zupełnie inny typ krajobrazu reprezentowany jest przez krajobraz wydmowy i piaski nadmorskie, których wąski pas, z niewielkimi przerwami, występuje na całej długości wybrzeża polskiego. Obszar ten jest środowiskiem suchym z gdzieniegdzie zasolonymi glebami.

Trzecim gatunkie0m krajobrazu nadmorskiego są płytkie, słone zalewy - Wiślany i Szczeciński jak również gro rzadko występujących płytkich jezior o charakterze przybrzeżnym, z wodami wysłodzonymi, zarastane przez florę wodną i bagienną. Występują również obszary u wybrzeża, na których spotkać się można z występowaniem krajobrazu młodych równin i wzniesień morenowych. Wyżej wymienione typy krajobrazu przedstawiają podprowincje strefy podbrzeża.

Krajobraz młodoglacjalny charakteryzuje się występowaniem znacznych ilości zagłębień bezodpływowych, które wypełnione są po części wodami jeziornymi jak również torfowiskami. Posiada słabo wykształcony naturalny drenaż powierzchni, co wywołuje zjawisko odwadniania obszaru za pomocą sieci cieków powierzchniowych i odpływu podziemnego, odpowiednio dużą zawartość soli mineralnej - węglanu wapnia w skałach na powierzchni ziemi i przeważającym udziałem gleb podobnych właściwościami do gleb brunatnych. Te zjawiska występują z mniejszą lub większą częstotliwością w trzech gatunkach krajobrazowych obszaru młodoglacjalnego: pagórkowatym pojeziernym morenowym, sandrowo - pojeziernym i młodych równin morenowych. Charakteryzują się licznie występującymi jeziorami, o charakterze jezior eutroficznych, czyli słodkowodnych ze znaczną zawartością substancji pokarmowych, obfitą florą i fauną. Jeziora te pod wpływem osiadania mułu ulega wypłyceniu i przekształca się w staw, zbiornik bagienny lub teren torfowiska niskiego. Na żyznych glebach z gliny zwałowej prowadzi się ożywioną gospodarkę rolną, piaski sandrowe porastają lasy, w zagłębieniach po jeziorach i w dnach dolinnych spotykane są licznie tereny łąkowe, a w jeziorach prowadzi się gospodarkę rybacką. Taki rodzaj krajobrazu spotykany jest na podprowincjach pojezierzy.

Na terytorium Niżu Polskiego w kierunku południowym od linii zasięgu ostatniego zlodowacenia dominuje rodzaj krajobrazu staroglacjalnego, związanego z procesami denudacyjnymi: całokształtem niszczących procesów geologicznych, które powodują zjawisko wyrównania i obniżenia powierzchni Ziemi, oraz procesami peryglacjalnymi. Jest to głównie krajobraz denudacyjnych równin morenowych i częściowo starych sandrów, jak również denudacyjnych wzgórz ostańcowych, będących często w postaci szczątków moren czołowych oraz pozostałych form powstałych w wyniku zlodowacenia. Poziom wód gruntowych na terenie międzydolinnych wysoczyzn występuje na głębokości kilku metrów. Gleby są glebami bielicowymi.


Rodzaj krajobrazu, którym charakteryzuje się cały Niż Polski, jak również niektóre obszary wyżynne i górskie, to krajobraz dolin rzecznych i aluwialnych. Ich podłoże charakteryzuje się płytkim zaleganiem poziomu wód gruntowych i okresowym zalewaniem przez wody rzeczne, wzbogacone w związki mineralne. Charakterystyczny typ gleb to mady, a okresowo również piaski aluwialne i torf. Obszar dolin zalewowych sięga znacznych przestrzeni na dnie rozległych pradolin rzek: Wisły, Odry, Warty, Noteci, Bugu oraz Narwi.

Nieco podobnym rozmieszczeniem cechuje się gatunek krajobrazowy tarasowo - wydmowy. Występują tu nadzalewowe tarasy rzeczne, zbudowane w przeważającej części z piasków przewiewanych w utwory wydmowe i rozległe równiny akumulacyjne podgórskie, na obszarze wyżynnym, na sandrach pochodzących z okresów starszych zlodowaceń itp., np. na terenie Niziny Śląskiej, Wyżyny Śląskiej i Kotliny Sandomierskiej. Wody gruntowe zalegają od głębokości kilku metrów, jednak między wydmami występują mokradła, jak również niewielkie jeziorka, które są znacznie płytsze. Na tych obszarach=h występują gleby bielicowe.

Odmiennym środowiskiem cechuje się obszar równin akumulacji rzeczno - jeziornej na Polesiu. Występują one powszechnie na wschodzie od granic Polski, a na terenie kraju pokrywają tylko jeden region naturalny - Polesie Lubelskie. Poziom wód gruntowych jest bardzo płaski i na nieprzepuszczalnych utworach występuje płytko, formując zarastające wciąż zbiorniki jezior i bagien, a na południu występują wapienie w podłożu kredowym, na którym widocznymi są formy krasu powierzchniowego pod postacią lejów, czasami głębokich i wypełnionych wodą jezior, leżących przy płytkich jeziorach bagiennych. Gleby są glebami bagiennymi lub bielicowymi.

Krajobraz wyżynny lessowy spotykamy fragmentarycznie na obszarze Wyżyny Lubelskiej, Wyżyny Małopolskiej, Przedgórza Sudeckiego i na obrzeżach Karpat. Fundament tworzą łatwo dające się kształtować przez erozję skały lessowe, składające się z materiału kwarcowego oraz znacznej domieszki węglanu wapnia. Są one skałami przepuszczalnymi, a poziom wód gruntowych zalega znacznie głębiej. Lessy wykorzystuje się w znacznej większości w gospodarce rolnej.

Teren o krajobrazie wyżynnym węglanowym spotykany jest głównie na terenie Wyżyny Lubelskiej i Wyżyny Małopolskiej. Posiada różnorodne odmiany, zależnie od charakteru skał budujących podłoże: marglowego, wapiennego, dolomitowego, gipsowego itp. Jednak wszystkie skały podlegają procesowi krasowienia, a wody gruntowe są o charakterze wód szczelinowych. Gleby to przeważnie rędziny.
Krajobraz wyżynny krzemianowy charakteryzuje się zróżnicowaniem zależnie od budowy podłoża, na którą składają się różne rodzaje skał krystalicznych i metamorficznych w postaci: kwarcytów, piaskowców, łupków itp. Poziom wód gruntowych jest płytki (w warstwach zwietrzeliny). Gleby są typu górskiego, wykazują określone cechy gleb bielicowych, jak również brunatnych. Powyższy typ krajobrazu występuje na terenie Przedgórza Sudeckiego, Pogórza Karpackiego, Gór Świętokrzyskich i częściowo Wyżyny Śląskiej.

Ponad wysokością 600 m występuje na terenie Polski krajobraz górski. Najniższym jest piętro zwane regiel dolny (na wysokości poniżej 1150 m w Sudetach, a 1350 m w Tatrach), będący formacją lasów jodłowo - bukowych. Stosunki wodne i glebowe są podobnymi jak na obszarze typu wyżynnego krzemianowego, jednak dostrzega się znaczny wpływ klimatu wywołujący wyraźny spadek temperatury, wzrost sumy opadów, skrócenie okresu wegetacyjnego, dłuższy czas zalegania pokrywy śnieżnej itd. Lasy maja znaczną przewagę nad obszarami pól uprawnych, sięgających na terenie Podhala nawet na wysokości ponad 1000 - 1100 m.
Piętro regla górnego jest formacją z lasami świerkowymi w Sudetach i Beskidach sięgające na wysokość około 1300 - 1350 m, a w Tatrach nawet 1550 - 1600 m. Stosunki wodne i glebowe są podobne do typu dolengo, ale uwarunkowania klimatu pogarszają się tak, że uprawa roślin jest nieopłacalna, a dominują lasy oraz liczne pastwiska górskie.
Najwyższym piętrem krajobrazu górskiego jest typ subalpejski. Tu gleby są o profilu niewykształconym, wystają często same nagie skały. Warunki klimatyczne należą do surowych. Wyżej niż granica lasu znajduje się piętro kosodrzewiny. W Tatrach zalega ona do około 1800 m nad poziomem morza.

Taki podział oparty jest na tym, że uwzględnia nie tylko krajobraz naturalny, ale również różnice przestrzenne w wyniku lokalizacji geograficznej i rozwoju paleogeograficznego określonych terytoriów. Składa się na to zróżnicowanie współczesnych, przeszłych jak również teraźniejszych stosunków klimatycznych oraz powoli przebiegające zmiany w litosferze.

Źródło: http://www.bryk.pl/teksty/liceum/geografia/geografia_fizyczna/8457-typy_krajobrazu_naturalnego_i_podzia%C5%82_regionalny_polski.html