Wojna w Iraku
Po ataku terrorystycznym 11 września i sukcesie inwazji na Afganistan w 2001 r., administracja Busha doszła do wniosku, że istnieje wystarczająco silne poparcie społeczne w USA, aby podjąć kolejne operacje militarne na Bliskim Wschodzie
Konflikt, jakkolwiek przygotowywany już wcześniej od kilku miesięcy, rozpoczął się formalnie od odezwy prezydenta USA George W. Busha, który domagał się od prezydenta Iraku Saddama Husajna i jego dwóch synów Udaja Husajna i Kusaja Husajna, aby opuścili oni swój kraj w przeciągu 48 godzin. Saddam Husajn kilka godzin później odmówił opuszczenia Iraku. Następnego dnia Ari Fleischer, rzecznik prasowy prezydenta USA, ogłosił, że Stany Zjednoczone zaatakują Irak niezależnie od tego czy Saddam Husajn opuści swój kraj, czy też nie i że ostatecznym celem ataku będzie całkowite oczyszczenie tego kraju z sił wiernych Saddamowi Husajnowi i partii Baas.
Druga wojna w Zatoce Perskiej to konflikt zbrojny, który rozpoczął się 20 marca 2003, między koalicją sił międzynarodowych (głównie USA i Wielkiej Brytanii) i armią Iraku. Po ok. trzech tygodniach walk, siły międzynarodowe objęły kontrolę nad większością terytorium Irak obalając rząd sprawowany przez Partię Baas i Saddama Husajna i rozpoczynając okupację tego kraju, trwającą formalnie do 2005 r. Siły międzynarodowe liczyły ok. 250 000 żołnierzy amerykańskich, 45 000 brytyjskich i po kilkaset polskich i australijskich. Oprócz tego siły te były wspierane od północy przez ok. 50 000 partyzantów Kurdyjskich. Siły międzynarodowe wkroczyły do Iraku od południa, przekraczając granicę od strony Kuwejtu i Zatoki Perskiej. Przeciwstawiły się im znacznie liczniejsze, lecz słabo uzbrojone i źle przygotowane siły irackie.
Trwała intensywna wojna pozycyjno-wyniszczająca. Wielu cywilów straciło i wciąż traci życie.
Wojska amerykańskie w ciągu miesiąca, prawie całkowicie opanowały teren Iraku.
Zakończenie „głównych działań wojskowych” w istocie nie oznaczało, że do Iraku powrócił pokój. Od 1 maja 2003 aż do dziś toczą się, bowiem mniejsze i większe boje. Początkowo koncentrowały się one na terenach zamieszkałych przez sunnitów, z których wywodzili się niemal wszyscy członkowie reżymu Husajna. Później jednak, wraz ze wzrostem stopnia zorganizowania podziemnych oddziałów irackich, walczących z okupantami walki partyzanckie, akty sabotażu i terroryzmu rozlały się praktycznie po całym kraju. Z ponad 1600 dotychczasowych strat amerykańskich, ponad 1300 wydarzyło się już po 1 maja 2003.

Geneza konfliktu Pakistańsko - Indyjskiego o Kaszmir

Przed 1947 roku terytorium dzisiejszych Indii, Pakistanu i Bangladeszu było połączone i stanowiło część Imperium Brytyjskiego. W 1947 roku na mocy India Independence Act (czyli ustawy o niepodległości Indii) Wielka Brytania uznawała suwerenność hinduistycznych Indii i muzułmańskiego Pakistanu. Ponieważ Wielka Brytania nie określiła dokładnego przebiegu granic, konflikt pakistańsko-indyjski był oczywisty. Najpoważniejszym punktem zapalnym było terytorium Kaszmiru, krainy położonej w północnej części dawnej kolonii brytyjskiej, przy granicy z Chinami. Indie zdecydowały się na politykę faktów dokonanych i jeszcze w 1947 roku zajęło ten teren siłą.

Pierwsza wojna Pakistańsko Indyjska

Wobec bezczynności Organizacji Narodów Zjednoczonych Pakistan, przy częściowym poparciu miejscowej ludności, zdecydował się na konfrontację zbrojną. Ze względu na specyficzną sytuację etniczną oraz trudne dla działań wojennych ukształtowanie terenu, żadna ze stron nie osiągnęła w trwającej od 1947 do 1949 roku wojnie, wszystkich wyznaczonych celów. Indiom udało się zachować większą, południowo-wschodnią część Kaszmiru, natomiast Pakistan zajął północno-zachodnie terytoria. Obie strony uznały zaproponowaną przez ONZ linię demarkacyjną oraz ustaliły przeprowadzenie plebiscytu na spornych terytoriach w porozumieniu z Karaczi w 1949.

Pozorny pokój

Od tego czasu Pakistan i Indie przestrzegały warunków porozumienia, ale obie strony dawały do zrozumienia, że nie osiągnęły swoich celów, a pokój uważają za przejściowy. Do kolejnej eskalacji napięcia doszło w roku 1954, kiedy Indie dokonały oficjalnej inkorporacji, formalnie autonomicznej, swojej części Kaszmiru. W 1956 premier Indii Jawaharlala Nehru otwarcie zanegował sens przeprowadzania plebiscytu. Obustronne napięcie, z większym lub mniejszym natężeniem, utrzymywało się jeszcze przez całe dziesięciolecie. Obie strony lawirowały między USA i państwami zachodnimi a ZSRR, a w konflikt zaangażowały się również Chiny które zgłosiły swoje własne pretensje do Kaszmiru.

Druga wojna

Kiedy w 1965 roku Indie kolejny raz aresztowały szejka Abdullaha, przywódcę propakistańskiej muzułmańskiej społeczności kaszmirskiej, Pakistan postanowił uderzyć przy pomocy „ochotników” z północno-wschodniego Kaszmiru. Miejscowa ludność nie poparła jednak działań Islamabadu i Indie przeprowadziły kontratak. Zarówno USA jak i ZSRR odmówiły zaangażowania się w konflikt po żadnej ze stron. Wojna znów stała się stacjonarna i kolejny raz żadna ze stron nie osiągnęła zwycięstwa. Wobec tego już w tym samym roku 1965 wstrzymano ogień, a w 1966, przy mediacji radzieckiego premiera Aleksieja Kosygina, zawarto porozumienie w Taszkiencie, zwane jako deklaracja Taszkiencka, w której obie strony wyrzekły się stosowania siły i zobowiązały do rozwijania dobrosąsiedzkich stosunków.

Powstanie Bangladeszu i trzecia wojna w Kaszmirze

Sytuacja w Kaszmirze uległa względnemu załagodzeniu, ale niedługo potem wybuchł kolejny konflikt indyjsko-pakistański, który tym razem skoncentrował się na terytorium tak zwanego Pakistanu Wschodniego (Bengalu Wschodniego), dzisiejszego Bangladeszu. W 1971 roku Bangladesz, czując się dyskryminowany i zapomniany przez Islamabad, ogłosił niepodległość. Armia pakistańska rozpoczęła pacyfikację swojej enklawy, której zdecydowanego poparcia udzieliły Indie. W grudniu 1971 napięcie dyplomatyczne zmieniło się w kolejną wojnę w Kaszmirze. Tym razem armia indyjska osiągnęła szybki sukces i narzuciła Pakistanowi warunki pokoju. Islamabad musiał przede wszystkim uznać niepodległość Bangladeszu, ale Indie doprowadziły również do przesunięcia linii demarkacyjnej. Nowy stan rzeczy został usankcjonowany przez porozumienie z Simli z 1972 roku.

Konflikt dziś

Mimo, że trzecia wojna zakończona porozumieniem z Simli była ostatnim konfliktem zbrojnym na taką skalę w tym regionie, to sytuacja pozostaje wciąż napięta. Co jakiś czas oba kraje ogłaszają mobilizację wojsk i koncentrują je w pobliżu granicy w Kaszmirze. Wojna nie wybucha, ponieważ kolejny konflikt pochłonąłby gigantyczne środki, a powodzenie nie jest pewne. Mimo to w okresie od 1972 roku kilka razy sytuacja stawała na ostrzu noża. W 1990 roku Indie musiały uporać się z powstaniem mudżahedinów, inspirowanym prawdopodobnie przez Islamabad. W 1996 roku Pakistan oskarżył Indie o atak rakietowy na jedną z wiosek po zachodniej stronie Kaszmiru. W 1998 świat przeraził się, kiedy oficjalnie zostało potwierdzone, że oba kraje posiadają broń jądrową. W 2001 roku, dwa miesiące po zamachach na Word Trade Center, islamscy terroryści zaatakowali Parlament w Delhi. Ostatnie wydarzenia w Bombaju, gdzie w listopadzie 2008 roku terroryści zabili ponad 100 osób, kolejny raz podgrzały temperaturę. New Delhi oskarżyło Islamabad, że nie robi nic, aby ująć inspiratorów tego ataku.

Problem Kaszmiru pozostaje więc nierozwiązany i stanowi zarzewie dalszych konfliktów. Są one tym bardziej niebezpieczne, z powodu faktu posiadania przez oba kraje broni jądrowej. Ponadto sytuacja w Kaszmirze w sposób bezpośredni przekłada się na powodzenia misji stabilizacyjnej na Bliskim Wschodzie – w Iraku i Afganistanie.

Najważniejsze daty:

1947 – powstanie Indii i Pakistanu jako niepodległych państw
1947-1949 – I wojna kaszmirska (zakończona porozumieniem w Karaczi)
1965 – II wojna kaszmirska (zakończona deklaracją Taszkiencką w 1966)
1971 – powstanie Bangladeszu i III wojna kaszmirska (zakończona porozumieniem z Simli z 1972)
1998 – Indie i Pakistan przeprowadzają próby jądrowe
2008 – krwawe zamachy w Bombaju, ginie około 160 osób

Wojna Yom Kippur (1973)
Arabowie nie pogodzili się z przegraną w wojnie sześciodniowej i niemal natychmiast po jej zakończeniu zaczęli się sposobić do rewanżu. W październiku 1972 prezydent Egiptu A. Sadat podjął decyzję o zaatakowaniu Izraela w najbliższym dogodnym momencie. Plany działań przeciwko Izraelowi opatrzono kryptonimem Operacja Iskra. Ostatecznie dowództwo egipskie, po naradach z wojskowymi syryjskimi i jordańskimi oraz po wysłuchaniu opinii radziedzkich doradców, postanowiło uderzyć 6 października 1973, w dniu święta żydowskiego Yom Kippur (Święto Pojednania), licząc, że tego właśnie dnia gotowość bojowa wojsk izraelskich osiągnie najniższy poziom. Działania egipskie zsynchronizowano z atakiem wojsk syryjskich na wzgórzach Golan. 6 października wybuchła więc wojna Yom Kippur, zwana też wojną październikową lub wojną 10 ramadanu. Silne oddziały egipskie w ciągu dwóch dni sforsowały Kanał Sueski, zmuszając do odwrotu zaskoczonych Izraelczyków. Również wojska syryjskie przedarły się w kilku miejscach przez izraelskie linie obrony. W Izraelu przeprowadzono mobilizację, po której błyskawicznie przerzucono nowe oddziały na front. 8 października wojska izraelskie z dużą energią przystąpiły do kontrofensywy na foncie syryjskim. 11 października Syryjczycy zostali zepchnięci poza linię wyznaczoną działaniami wojenymi z 1967 r. Izraelczycy kontynuowali natarcie na ziemiach syryjskich, dochodząc na około 55 km od Damaszku. Na pomoc Syrii pospieszyły oddziały jordańskie i irackie, w wyniku czego natarcie izraelskie zostało powstrzymane. Od 15 października walki na froncie syryjskim przybrały charakter pozycyjny. Po kilku dniach Izraelczykom udało się wychamować natarcie egipskie na półwyspie Synaj. 14 października rozegrała się na półwyspie wielka bitwa pancerna, w której wzięło udział po obu stronach około 2 tys. czołgów. Bitwa zakończyła się wielkim zwycięstwem Izraelczyków. Egipcjanie stracili lub porzucili w sumie 264 czołgi, podczas gdy im samym udało się zniszczyć jedynie kilka czołgów izraelskich. 15 października oddziały izraelskie wspierane przez lotnictwo z impetem uderzyły na stanowiska egipskie. W dniu następnym Izraelczycy wysadzili silny desant na zachodnim brzegu Kanału Sueskiego, wsparty niebawem przez przeprawione na tratwach czołgi. Z uchwyconych tam przyczółków Izraelczycy rozpoczęli natarcie w kierunku południowym, dezorganizując szlaki zaopatrzeniowe wojsk egipskich i niszcząc bardzo ważne stanowiska rakietowe. 23 października Egipcjanie walczący na półwyspie Synaj zostali kompletnie odcięci od zaplecza. W wyniku rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ i nacisku supermocarstw, 24 października działania wojenne ustały. Wojna Yom Kippur zakończyła się zwycięstwem Izraela, który w jej wyniku umocnił swą pozycję polityczną i militarną na Bliskim Wschodzie. W walkach Izrael stracił około 2,4 tys. zabitych, a Egipt i Syria po 8 tys. Na mocy porozumienia egipsko-izraelskiego, podpisanego pod auspicjami ONZ 18 stycznia 1974 r., Izrael wycofał swe wojska z zachodniego brzegu Kanału Sueskiego.