PIEŚŃ O ŚWIĘTYM JOPIE

Wszechmocny Panie miły,
W mocy twojej nad cię nie jest inny,
Ty miłujesz sługi swoje,
Ktorzy czynią, Panie, wolę twoję.

Był mąż jeden sprawiedliwy,
W prostości swej barzo bojaźliwy,
Ktoremu Jop¹ imię było,
Po wszystkim świecie o nim słynęło.

Ten Boga wiernie miłował,
Złości się wszelakiej wiarował²;
A wszakoż nic nie utracił na tym,
Wziął zapłatę od Boga na potym.

Ten Jop miał syny urodne³
I trzy corki barzo też nadobne,
Ktore sam Bog prawie umiłował
I w łasce swojej świętej zachował.

Na wschod słońca świata tego
Nie było tam nasprawiedliwszego,
Ktory by w swej sprawiedliwości trwał,
Miłego Boga wiernie miłował.

Zostało się dnia niektorego,
Rzekł Pan Bog do czarta onego:
"I skąd idziesz, ty marny szatanie?"
"Zwodziłem świat, moj namilszy Panie".

"Gdyś tak świata wiele zwiedział⁴,
A na nimś tak wiele przebywał,
Widziałeś tam sługę mego,
Jopa, męża nasprawiedliwszego".

Odpowiedział szatan potym:
"Teżem⁵ słychał dobrze o tym,
Ale mię przepuść⁶ na niego,
Niech się dotknę ciała Jopowego".

Tam z dopuszczenia Bożego
Posłał Pan Bog szatana onego,
Doświadczając Jopowej stałości,
Toć uczynił z swej świętej miłości.

Aczkolwiek był człowiek święty,
Trzody jego były też odjęte.
Wszytek jemu dobytek zabrano.
Sługi jego wierne pościnano.

Drugie poselstwo przysłano
A tak jemu odpowiedziano:
"Eja⁷, Jopie, panie miły,
Twoje dziatki w niewolę pobrali".

Usłyszawszy Jop zapłakał,
Na sobie odzienie podrapał,
Głowę swoję ogolić dał,
Miłego Boga wiernie miłował.

"Wszechmocny Panie miły,
Coś uczynił w tej to krotkiej chwili,
Za to ja tobie, Panie, dziękuję,
Ciebie, Boże, prawdziwie miłuję.

Wyszedłem nagi na ten świat,
Co jest człowiek, jeno rożany kwiat?
Tej godziny zdrow i wesoł będzie,
A nazajutrz jużci go nie będzie.

Dałeś mi wiele jako Pan
A zasięś⁸ mi to wszystko pobrał sam.
Jako tobie, Panie, lubo było,
Tak się wszystko odmienić musiało".

Państwa⁹ na świecie dosyć miał,
W dobytkach go Pan Bog pomnażał
Pięćset tysiąc owiec było,
Trzy tysiące wielbłądow chodziło.

Czeladź niezliczona była,
Ktora jemu tak wiernie służyła:
Toć mu Bog dał za cnotę jego,
Nie zapomniał Jopa, sługi swego.

"Bądź błogosławion, Panie moj,
Ciebie chwali Jop, wierny sługa twoj,
Tyś jest dobry i też sprawiedliwy,
I we wszem Pan barzo miłościwy".

Toć żona jego słyszała,
Na sobie odzienie podrapała:
"Czemu chwalisz Pana Boga tego,
Przepuści na cię co szkodliwszego".

On jej na to odpowiedział:
"Tegom-ci na cię¹⁰, żono, nie wiedział,
Żebyś też tak szalona była,
Żebyś przeciwko Bogu bluźniła.

Miło nam było dobre brać,
A złe także mamy też przyjmować.
A chceszże wiedzieć ode mnie,
Że mię Bog jeszcze nie zapomnie".

Gdy tamo na śmieciach leżał,
Panu Bogu wiernie on dziękował.
"Boże miły, Panie z wysokości,
Racz mię karać z swej świętej miłości".

Robacy też w ciele były,
A barzo jego ciało dręczyły,
Za skorą jego prawie szemrały,
Wszystko ciało jego powierciały¹¹.

Skrzypcy¹² przed nim gdy skrzypali,
W niemocy go nieco pocieszali,
On gdy oczyma na nie wejźrzał,
Silna rzewno Jop miły zapłakał.

"Borze miły z wysokości,
Zapłać to wam z swej świętej miłości,
Iżeście mię teraz nawiedzili:
W niemocyście nieco pocieszyli.

Gdy mię w ubostwie widzicie,
Za przykre tego sobie nie miejcie,
Co ja teraz na swoim dworze mam,
Tego też wszystkiego wam udzielam".

Gdy za skorę rękę wetknął,
Garść robakow z swego ciała wyjął,
Gdy je też tam w skrzypce wrzucił,
Pan Bog je w szczyre złoto obrocił.

To żona jego widziała,
A tak jego prawie przeklinała.
Barzo mu prawie nałajała,
Dalej mu więcej służyć nie chciała.

Przyjaciele przychodzili,
Ażeby go nieco pocieszyli,
Nie śmieli tam i słowa przemowić
Bojąc się w takowej niemocy być.

Stojąc nad Jopem płakali,
Popiołem się też posypowali,
Z daleka prawie nań poglądali,
Prawie go też zaledwie poznali.

Ale Pan Bog miłościwy,
W miłosierdziu barzo szczodrobliwy:
"Eja, Jopie, ty stworzenie moje,
Com ci był wziął, dam ci tylo troje¹³!"

I był panem znamienitym,
Ktory też się mienił być przeklętym,
Miał też dosyć śrebra i złota,
I dziatki też miewał bez kłopota. Amen