Poznawanie przestrzeni zaczyna się od poznania własnego „ja” czyli od świadomości własnego ciała. Niemowlęta okazują to uśmiechem do sympatycznie wyglądającego człowieka czy pluciem jedzeniem gdy im coś nie smakuje. W poznaniu dominuje wtedy dotyk. Dziecko bierze wtedy wszystko do rąk czy ust a identyfikacja rzeczy odbywa się na zasadzie „to jestem ja, a to nie jestem ja” Dzięki dotykowi dziecko poznaje też czy coś jest miękkie czy twarde, gładkie czy chropowate itp. Chcąc dotknąć muszą określić przestrzeń między sobą a pożądanym przez nie obiektem. Poznanie własnego ciała jest niezwykle ważne bo pozwala potem stanowić punkt odniesienia w poznawaniu swojego otoczenia. Dwuipółlatek zna relację przedmiotów względem siebie ale nie zna relacji między samymi przedmiotami. Trzy i czterolatek umie już ustalić tą relację i się do niej przystosować ale nadal jego ciało jest punktem odniesienia w poznawaniu. Ciało przestaje być punktem odniesienia gdy skończy 4 lata, wtedy to mniej interesujące są przedmioty wokoło. Stałe otoczenie pozwala dziecku ułożyć jego schemat. Łatwiej mu wtedy się w nim poruszać i zauważyć ład i porządek. Fakt, że dziecko dobrze poznaje swój rejon mogą stanowić potem słowa takie jak: tu, tam, daleko, z przodu, z tyłu, na, pod, za...
Gdy dziecko idzie do szkoły powinno dobrze orientować się na kartce papieru. Potrzebuje tą zdolność do nauki pisania, czytania i rozwiązywania zadań matematycznych. Dlaczego? Na zajęciach dziecko będzie słyszało m.in. takie zwroty: „Narysuj kółeczko na dole z lewej strony” czy „Przeczytaj trzecie zdanie pod rysunkiem”. Z biegiem czasu komendy będą coraz trudniejsze, a przecież potem zacznie się także nauka pojęć geometrycznych. Jeżeli dziecko nie będzie potrafiło spojrzeć na świat oczami innego człowieka nie zrozumie poleceń nauczyciela.
Ciekawym nieporozumieniem jest reguła „W prawo, zgodnie z ruchem wskazówek zegara”. Nie wyjaśniona do końca sprawia dorosłym i dzieciom kłopot. Wystarczy chwilę dłużej przyjrzeć się zegarowi by spostrzec że ta reguła jest błędna dla dolnej części zegara. Należy więc dziecku wyjaśnić że umowa dotyczy górnej części zegara i nie denerwować się gdy na początku popełni gafę.
Ważne w rozwijaniu orientacji przestrzennej u dziecka jest pozwolenie jemu poruszać się. Poznaje ono bowiem otoczenie poprzez własny ruch, obserwacje.

Małe dziecko rozpoczyna rozpoznawanie przestrzeni od własnego „ja”. Rozpoznaje części własnego ciała, swoje imię i przestrzeń wokół siebie. Ze swojego punktu widzenia poznaje otoczenie – ludzi, przedmioty, meble w mieszkaniu a później drogę do parku czy szkoły. Najwcześniej poznaje to co jest bliżej i dalej od własnego ciała. Następnie uczy się kierunków i położenia przedmiotów względem drugiej osoby. Po opanowaniu tej umiejętności zaczyna pojmować odległości i położenie jednych przedmiotów względem drugich. Małe dziecko uczy się poprzez własne doświadczenia, dotyk, gest, ruch ciała, wzrok. Aby pomóc młodemu człowiekowi opanować tę umiejętność nie wystarczy tylko powiedzieć „to jest lewo a to prawo”. Dziecko nie rozumie samych słów, dlatego potrzebne są różnego rodzaju gry, zabawy aby poprzez własne doświadczenie opanowało daną umiejętność m.in. kierunków czy umiejscowienie danej rzeczy w przestrzeni. Dopiero, gdy pojmie tego istotę można przekazywać, pokazywać umiejscowienie przedmiotów na rysunku. W innym wypadku jest to nieskuteczne z prostej przyczyny – dziecko nie rozumie. Nauczyciel może pomóc dzieciom rozwijać umiejętność orientacji poprzez np. pytania Gdzie siedzi Kasia? Gdzie jesteś? Gdzie leży piłka? Co jest pod stołem? Czy zabawy, czynności tj. porządkowanie zabawek, opisywanie obrazka np. Gdzie jest kotek? Itd.

Orientacja w przestrzeni jest warunkiem dobrego funkcjonowania człowieka w otaczającej go rzeczywistości. Jest to początek od którego należy zacząć kształcenie, gdyż bez tej umiejętności ni nauczy się ani matematyki ani pisania, czytania. Dlatego trzeba zatroszczyć się już w przedszkolu o prawidłowe ukształtowanie tej umiejętności, a jak już wcześniej było to wspomniane dziecko zaczyna zdobywać te umiejętności od poznania schematu swojego ciała, które potem staje się osią odniesienia do określania położenia innych przedmiotów. Trzeba jednak pamiętać, że dziecko poznaje przestrzeń poprzez własny ruch, obserwując ją, odczuwając i nazywając słowami własne doświadczenia.