1. Parcie hydrostatyczne, jak je liczymy na ścianę płaską i w jakich jednostkach 2. Parcie hydrostatyczne na ścianę zakrzywioną 3. Różnica między obliczaniem przepływu w korycie prostym i wielodzielnym 4. Narysuj przekrój przez studnię zupełną zwykłą 5. def. współczynnik spływu powierzchniowego, od czego zależy. 6. Parcie a ciśnienie 7. Przyczyny ruchu wody

1. PARCIEM nazywamy sumaryczną siłę działania cieczy na określoną powierzchnię. Elementarne parcie dP działające na elementarną powierzchnię dF jest do niej prostopadłe i wyraża się zależnością: dP=p d F = ρ g z d F. Dla powierzchni płaskiej wszystkie elementy siły mają ten sam kierunek i zwrot, ich suma sprowadza się do sumy algebraicznej. P = ∫ p dF= pg∫ z dF= ρ g z_sF= p_sF Całka ta jest objętości wykresu ciśnień: jest to prostopadłościan o polu podstawy F i zmiennej wysokości z. Objętość tę można obliczyć jako iloczyn pola podstawy razy wysokość w środku ciężkości podstawy, czyli: P = z_s F ρ g $\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{\text{sinα}}}$= z_s F γ$\frac{\mathbf{1}}{\mathbf{\text{sinα}}}$. Wypadkowa parcia p (punkt przyłożenia siły wypadkowej) przyłożona jest w punkcie N, nazywanym środkiem parcia lub środkiem naporu, leżącym poniżej środka ciężkości pola S. Przyłożenie środka parcia N można wyznaczyć z zależności: x_N =I_xy/y_sF; y_N = y_s +I_xs/y_sF; z_N = z_s = I_xs∙sin²α/z_sF, I_xs- moment bezwładności względem osi x przechodzącej przez środek ciężkości S. 2. Parcie cieczy na dowolną zakrzywioną powierzchnię można przedstawić jako sumę geometryczna wektorów parć składowych. Obliczanie tego parcia polega na wyznaczeniu jego składowych, jako rzutów na osie przyjętego układu współrzędnych. d P = γ∙ z d F Składowe parcia dP w kierunku osi x i z przedstawiamy w postaci: dP_x= γ ∙ z d F cosα; dP_z= γ∙ z d F sinα Uwzględniając: dF_x = d F sinα oraz dF_z=d F cosα otrzymujemy: dP_x= γ ∙ z d F_z; dP_z= γ∙ z d F_x Całkując oba wyrażenia po powierzchni F otrzymujemy składową poziomą P_x i pionową P_z parcia na ścianę zakrzywioną: P_x= γ∫z∙ dF_z= γ∙z_sF_z; P_z= γ∫z∙ dF_x= γ∫dV= γ∙V Składowa pozioma P_x równa jest parciu wywieranemu na rzut powierzchni zakrzywionej na płaszczyznę prostopadłą do rozpatrywanego kierunku. Parcie całkowite jest równe: P=$\sqrt{{\mathbf{P}\mathrm{x}}^{\mathbf{2}}\mathbf{+}\mathbf{\text{Pz}}^{\mathbf{2}}}$ Kierunek działania parcia wypadkowego określa zależność: tgα=$\frac{\mathbf{\text{Pz}}}{\mathbf{\text{Px}}}$ α- kąt nachylenia parcia wypadkowego P. 3. Koryto naturalne przy dużej szerokości koryta obwod zwilżony jest bardzo bliski szerokości koryta mierzonej w poziomie zwierciadła wody B, stąd w praktycznych obliczeniach korzysta się z przybliżenia h_sr = $\frac{A}{B}$≈ R_h . Koryto wielodzielne w przypadku wzrostu głębokości nieco powyżej głębokości środkowego koryta, pole przekroju poprzecznego wzrasta niewiele natomiast radykalnemu powiększeniu ulega obwód zbliżony. Przy obliczeniu prędkości średniej dla całego przekroju otrzymamy prędkość mniejszą niż przy mniejszej głębokości wskutek czego całkowity wydatek maleje i otrzymane wyniki bardzo odbiegają od rzeczywistych Q= (K₁+K₂+K₃)$\sqrt{i}$ 4. . 5. Współczynnik spływu powierzchniowego jest to stosunek miedzy ilością wody która spłynie z danej powierzchni do kanału, a ilością wody która spadła na tę powierzchnię. Jest to wielkość charakterystyczna dla każdego rodzaju zlewni. Zależy od: rodzaj pokrycia terenu,; czas trwania deszczu,; intensywność deszczu,; spadek terenu,; początkowy stan wilgotności powierzchni,; budowa geologiczna wierzchnich warstw; ciepłota powierzchni. 6. Parcie jest to siła, z jaką ciało działa na powierzchnię w kierunku prostopadłym do tej powierzchni. Jednostką parcia jest niuton (N). Ciśnienie jest wielkością skalarną, której miarą jest wartość siły parcia (nacisku) działającej na jednostkową powierzchnię. Wzór na ciśnienie: p=F/S 7. Promieniowanie słoneczne, siła ciężkości, przyciąganie Księżyca i Słońca, wiatr, ciś atmosf,: falowanie, prady oceaniczne, pływy