6 wszystko co PUR

6.La littérature à la quête de son essence : le roman pur, la poésie pure, le théâtre théâtral .

I. Propozycja wstępu.

1. Flaubert – écrire un livre sur rien – c’est le style qui importe

2. Beaudelaire – esthétique du choque; provoquer des réflexions ; lecteur actif

3. La conception de l’imagination ; décomposer l’image de la réalité et la recomposer.

4. Ne pas imiter la nature à la manière d’une photographe.

5. La littérature n’est pas un décalque de la réalité

6. Le refus des conventions traditionnelles (le roman traditionnel = un récit + des personnages + un narrateur + un objectif).

7. Le refus de l’engagement extérieur (écrire sur rien ; c’est l’acte d’écriture que compte)

8. Il n’y a pas de message.

9. La narration : la 1 personne – monologue (des sensations, des souvenirs)

10. La disparition du héros – il devient anonyme, invisible, l’homme d’une époque collective

11. Le niveau des personnages – ils sont en voie de disparition, le portrait fragmentaire (La Jalousie), il n’y a pas d’étude de caractère.

12. L’objet : l’invasion des choses – le chosisme.

13. Le stylo-caméra : enregistrement de ce qui voit l’homme.

14. La sous-pression de l’intrigue (l’élimination) : il n’y pas de suite causale mais c’est présentation de la réalité quotidienne, la présentation fragmentaire, les actions non-motivées ; une suite d’épisodes non-justifiées.

15. Le niveau spatio-temporel : un lieu anonyme ; les repères spatio-temporelles supprimées

16. Le lecteur a une fonction importante ; une activité intellectuelle demandée, c’est à lui de reconstituer l’histoire (Butor Modification – « vous » il s’adresse au lecteur qui est impliqué dans l’univers fictif)

17. Le désengagement : Le véritable écrivain n’a rien à dire ; il a une façon de dire [Flaubert].

18. LESS IS MORE, le minimalisme, l’économie des moyens artistiques ; le minimalisme narratif – la réduction de l’intrigue, etc. ; le minimalise énonciatif – le style neutre ; le minimalisme réthorique – l’érosion de la phrase, la syntaxe simplifiée, les points de suspension, lexique pauvre

II. André Gide.

1. La notion du roman : le refus de la conception traditionnelle (faire plaisir, toucher l’âme) ; le roman – une œuvre d’art (il existe pour soi-même).

2. De diverses techniques narratives:

a) la techniques du point de vue (la focalisation) [XIX Stendhal, Flaubert]

la pluralité des voix – la polyphonie

le point de vue au 2 degré : point de vue sur un autre point de vue sur le même événement = plusieurs points de vue sur le même événement : la vérité plurielle

b) plusieurs intrigues :

roman d’apprentissage, de la quête, de la sagesse de la vie ; roman policier, amoureux, moralisant

c) l’action : un réseau de lignes qui se croisent -> le désordre, le chaos de la vie

d) la juxtaposition et la simultanéité – la narrateur présente plusieurs protagonistes au même temps

ROMAN : Les Faux-Monnayeurs

ROMAN : Alain Robbe-Grillet La Jalousie

ROMAN : Georges Bernanos

Je ne suis pas un écrivain, j’écris comme je souffre ou comme j’espère

III. THÉÂTRE

La Grande Révolution Théâtrale XIX

Michel de Ghelderode (belge) propose le t. total et il dit que le t. commence là où cesse l’art de dialogue

Jean Genet joue sur deux notions : l’apparence et la réalité ; le jeu théâtral copie la vie réelle et la vie reflète le jeu

Les Bonnes – Pokojówki – sa pièce la plus connue, la plus présentée ; 3 actes, 3 niveaux :

I APPARENCE > RÉALITÉ le jeu des bonnes, une d’elle joue le rôle de la bonne, l’autre le rôle de la maîtresse de la maison

II APPARENCE < RÉALITÉ elles reviennent à la réalité au retour de la maîtresse

III APPARENCE = RÉALIÉ une d’elle boit la tisane empoisonnée ; la vie humaine = théâtre où la mort constitue la sorite de la scène

METATEATRALNOŚĆ

Scena jest przestrzenią rzeczywistą, gdy pozostaje pusta. W momencie rozpoczęcia spektaklu staje się przestrzenią fikcyjną, a powraca do pierwotnego stanu, gdy gra sama siebie. W teatrze XX wieku dramaturdzy często mówią o teatrze poprzez teatr. Teoretycznie jest to najprostsze z rozwiązań, jednak by ogarnąć tę koncepcję umysłem potrzeba uporządkowania poziomów, które zaczynają nakładać się na siebie w momencie, gdy widz znajduje się w teatrze nie po to, by przenieść się w inną rzeczywistość, ale by całkowicie w nim pozostać.

Wysokiej klasy dzieło tego typu stworzył Luigi Pirandello przywracając topos teatrum mundi. Sztuka Sześć postaci w poszukiwaniu autora charakteryzuje się trójpłaszczyznowością, gdyż obejmuje wydarzenia rzeczywiste, przestrzeń teatralną oraz spektakl teatralny. Autor niczym w szkatułce tworzy fikcję w fikcji nakładając na postacie kolejne maski. Utwór to gra sprzecznych elementów, paradoksów. Niemożliwe okazuje się połączenie dwóch planów (losu sześciu postaci i uczestników próby teatralnej). Pirandello podważa pełne ukazanie rzeczywistości w teatrze. Wyrazem tego jest fakt, że sześć postaci, obserwując wykonawców swoich ról, nie zgadza się z ich interpretacją, aktorzy zaś nie są w stanie wczuć się w położenie osób, które mają odtwarzać na scenie. Niemożność wyrażenia uczuć i skutecznej komunikacji w ocenie autora przekracza ramy teatru, jako że to nie sztuka naśladuje życie, ale życie sztukę.

Aktor wciela się w swoją rolę, a jego postać dodatkowo gra jeszcze kogoś innego – tę grę na różnych poziomach stworzyli m.in. Dario Fo i Harold Pinter. Bohater Przypadkowej śmierci anarchisty, Wariat, wciela się w wiele postaci, sprawiając wrażenie bycia niczym błazen na dworze króla: mówi to, czego inni powiedzieć nie mogą. Sara i Ryszard ze sztuki pt. Kochanek również odgrywają kogoś innego, żona kochankę, mąż kochanka, przez co oboje są jednym i drugim jednocześnie. W dramacie brak rozdziału między prawdą a fałszem. Trudno jest odczytać (być może nie tylko widzom, ale również samym bohaterom), w którym momencie prowadzą oni szczery dialog, pozbawiony sarkazmu i aluzji. Być może ich życie stało się nieustającą grą pozorów. Napięcie rośnie. Również w relacji między postaciami narasta groza będąca wynikiem lęków podświadomości. Nikt niczego nie jest już pewien. Prosta fabuła okazuje się być dużo bardziej skomplikowana.

THEATRUM MUNDI -> Pedro Calderón de la Barca El Gran Teatro del Mundo

IV LA POESIE

APPOLINAIRE

MICHAUX

REVERDY


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Mikrofony z Tu 154 Nie wszystko co ważne stało się w kabinie
Wszystko co potrzebne do nauki na egzamin, Politechnika Gdańska, Zarządzanie WZiE, semestr 3, Zarząd
1326 wszystko, co mam r gawliński Y44BR22ZEACGMRBZHQNHIDFECE7JDHAI65JYMEY
Wykład pierwszy w pigułce (wszystko co należy wiedzieć)
Wszystkiego co najlepsze życzenia
hydro, Szkoła, Wszystko co mam
Wszystko co piękne na tym świecie
biochemia test, BIOCHEMIA WSZYSTKO CO BYLO DO TEJ PORY CZ 1
wszystko co powinna wiedzieć kobieta LIPL7XV5SDQI5USVY6ATUPVLQKKUKMUBMSILWVI
17 KOŚCIÓŁ ZAJMUJE SIĘ WSZYSTKIM, CO DOTYCZY ŻYCIA CZŁOWIEKA
kpk, Wszystko co potrzebne z kryminalistyki, 1
fiza wszystko co mam, uwm cw 1, Laboratorium fizyczne
fiza wszystko co mam, cwiczenie 6
fiza wszystko co mam, uwm cw3 poprawione, Ćwiczenie nr 3
fiza wszystko co mam, uwm cw3 poprawione, Ćwiczenie nr 3

więcej podobnych podstron