Współczesny szatanizm nie jest zjawiskiem nowym. Już w ¶redniowieczu (XI, XII w.) pojawiły się sekty o charakterze szatanistycznym (np. katarzy). Nawi±zywały one do starożytnego dualizmu religii irańskich, a następnie do manicheizmu, systemu rozpowszechnionego szczególnie w VI w. po Chr. Manicheizm, który był pewnym rozwinięciem platonizmu, przyjmował obok pierwiastka pozytywnego - w postaci Boga i dobrych duchów, również pierwiastek negatywny, samodzielnie istniej±cy, jakby anty-boga, przeciwnika, byt z natury zły. Manichejczycy wierzyli, że od tego złego bytu pochodzi materia, jak od bytu dobrego (Boga) - duch. Katarzy przejęli ten pogl±d i wysnuli z niego praktyczne wnioski: materię trzeba niszczyć jako dzieło szatana. Odradzali zawieranie małżeństwa i rodzenia dzieci, zachęcali do samobójstwa. Kult szatana uzasadniali w ten sposób: Bóg jest dobry i daleki, więc nie jest niebezpieczny, nie zaszkodzi nam; możemy się Nim nie przejmować. Szatan natomiast jest groĽn± potęg±, panuj±c± nad ¶wiatem. Trzeba go więc przebłagać i dobrze usposobić, aby nam nie szkodził. Te starożytno-¶redniowieczne pogl±dy i praktyki, sporadycznie spotykane w okresie odrodzenia, powróciły z now± sił± najpierw na pocz±tku XX w. (A. Crowley), a następnie odżyły jako rodzaj subkultury młodzieżowej w latach sze¶ćdziesi±tych

Istnienie szatana nie ulega w±tpliwo¶ci. Mówienie o szatanizmie bez założenia, że szatan istnieje, traci swój sens. Modlimy się: "Ale nas zbaw ode złego". Chrystus w swej ostatniej pro¶bie do Ojca modlił się: "Nie proszę, aby¶ ich zabrał ze ¶wiata, ale by¶ ich ustrzegł od złego" (J 17, 15). Zło, o którym mówi ta pro¶ba, nie jest jak±¶ abstrakcj±, lecz oznacza zło osobowe, osobę, szatana, złego, anioła, który sprzeciwił się Bogu i Jego dziełu zbawienia wypełnionemu w Chrystusie¹ . W Biblii okre¶lenie "szatan" oznacza głównego wroga Boga i ludzko¶ci oraz uosobienie wszelkiego zła.

Zbuntowany anioł, Lucyfer, został str±cony do piekła - "na samo dno Otchłani" - za to, że w swej pysze chciał być równy Bogu (Iz 14, 13-15). Odt±d żyje chęci± wiecznej zemsty względem Boga i wszystkich, którzy nosz± Jego obraz w sobie. W Księdze Rodzaju występuje pod postaci± węża, bardziej przebiegłego niż wszystkie inne zwierzęta l±dowe (Rdz 3, 1). Jego prawdziwe imię demaskuje Księga M±dro¶ci (2, 24), gdzie jawi się jako "diabeł" (gr.: diabolos - oszczerca), a szczególnie Apokalipsa ¶w. Jana (12, 9) nazywaj±c "starodawnego Węża" i "wielkiego Smoka" diabłem i szatanem (hebr.: hassatan - przeciwnik, wróg). Biblia ponadto okre¶la go jako kłamcę, kusiciela, mordercę, najwyższego z demonów, wroga, zwodziciela, Bestię, Fałszywego Proroka, pozostaj±cego w stałym konflikcie z Królestwem Bożym i zbawczym dziełem Chrystusa oraz rozsiewaj±cego chwasty po całym ¶wiecie (Mt 13, 38-39; Mk 4, 15). W Nowym Testamencie ukazany jest jako istota obdarzona wysok± inteligencj±, która ma czelno¶ć kusić nie tylko ludzi, lecz także nawet samego Chrystusa i to w chwili przed Jego męk± (Łk 4, 13; 22, 53). Szatan wszakże nie jest stworzycielem, lecz stworzeniem; na swoj± niecn± działalno¶ć "mało ma czasu" (Ap 12, 12); boi się Boga i jest ¶wiadomy, że wynik walki z Nim jest z góry przes±dzony (Jk 2, 19); jego przyszło¶ć opisuje Apokalipsa ¶w. Jana: "A diabła, który ich zwodzi, wrzucono do jeziora ognia i siarki, tam gdzie s± Bestia i Fałszywy Prorok. I będ± cierpieć katusze we dnie i w nocy na wieki wieków" (Ap 20, 10).

Zło towarzyszy człowiekowi od samego pocz±tku jego dziejów, a także wysiłki i rytuały, by nad nim zapanować. Etruskowie (VI-V w. przed Chr.) wierzyli, że za pomoc± odpowiednich zaklęć można zniszczyć wroga. W V w. przed Chr. takie praktyki zostały w Rzymie zakazane pod kar± ¶mierci. Wielki wpływ na kulturę umysłow± społeczeństw starożytnych miała astrologia Ptolemeuszowska. Do planet zaliczane były także Słońce i Księżyc, a każdy dzień tygodnia podlegał wpływom innej planety. ¶lady tego wpływu zachowały się do dzi¶ w nazwach dni tygodnia, np. w języku łacińskim, angielskim, francuskim. Według Ptolemeusza Słońce rz±dzi niedziel± (Sun-day: dzień słońca), Księżyc - poniedziałkiem (Mon-day [Moon-day]: dzień księżyca), Mars - wtorkiem, Merkury - ¶rod±, Jowisz - czwartkiem, Wenus - pi±tkiem, a Saturn - sobot± (Satur[n]-day: dzień Saturna). Oprócz magii szeroko dostępnej, spisanej i przekazywanej, istniała jeszcze magia ¶ci¶le tajna, czego ¶ladem s± informacje o słynnej wyroczni w Delfach, wyroczni Zeusa w Dodonie, 22 ¶wi±tyniach Apollina i wieszczeniu przy pomocy duchów ludzi zmarłych.

Odrębny system magiczny stworzyli Żydzi. W tzw. Talmudzie Babilońskim² jest mowa o przekazaniu przez Boga Mojżeszowi na górze Synaj Dekalogu. Prócz Dekalogu, jak twierdzi Talmud, Pan Bóg przekazał Mojżeszowi wiele tajemnic, które mogły być ujawnione tylko siedemdziesięciu najstarszym. Odkrywaniem tej utajnionej (okultystycznej) wiedzy miała zajmować się Kabała. Według ¶redniowiecznego okultyzmu każdym człowiekiem rz±dzi potężny demon, jeden z siedmiu duchów planetarnych, którym podlegaj± planety astrologiczne. Mag przez rytuały i zaklęcia może sobie zjednać przychylno¶ć i współdziałanie demona rz±dz±cego danym człowiekiem, wywierać na niego wpływ magiczny, opanować jego wolę, szkodzić mu lub pomagać, zmusić do miło¶ci, zaatakować chorob±. Demony mogły wchodzić w ciała ludzi (opętanie), a bezbożnikom pomagać. PóĽniej do demonów zaliczone zostały także sukuby, wilkołaki, wampiry.

W ¶redniowieczu teologia rozpatrywała rożnego rodzaju szczegółowe zagadnienia dotycz±ce szatana. Sobór Trydencki (1545-1563) sformułował twierdzenie o negatywnym stosunku szatana do człowieka³. Jednocze¶nie jest to okres niezwykłego zainteresowania szerokich kręgów społecznych zagadnieniami magii, czarów i opętań. Wi±zało się to m.in. z licznymi "procesami czarownic". Na Sycylii lud wierzył, że opętani mówi± różnymi językami, fruwaj± nocami, sprowadzaj± choroby. W Portugalii czarownice wróżyły w lustrze, w osadzie kawy (z fusów), sprzedawały specyfiki z ogonów jaszczurek. W Bretanii poddani szatana porywali dzieci, zabijali bydło, wstrzymywali wydajno¶ć mleka krów. W XI i XII wieku pojawiły się w Europie tajemne stowarzyszenia, w których - jak głosz± legendy - czczono diabła, ukazuj±cego się w postaci kota, kreta czy żaby. W wiekach XVI, XVII i XVIII nast±piła prawdziwa epidemia opętań (m.in. słynne było oskarżenie sióstr zakonnych z Loudun, prowadzonych przez Matkę Joannę od Aniołów). Procesy czarownic miały miejsce w Hiszpanii, Niemczech, Szwajcarii, Niderlandach. Ostatni± osobę oskarżon± o czary i kontakty z szatanem spalono na stosie we Francji w 1745 r., a więc w czasie rozkwitu francuskiego o¶wiecenia.

Na pocz±tku XIV w. gło¶na była sprawa Templariuszy (Militia Templi Salomonis - Wojska ¶wi±tyni Salomona), zakonu rycerskiego, założonego w 1118 r. (1119?) w Jerozolimie przez rycerzy francuskich dla obrony grobu Pańskiego i pielgrzymów przybywaj±cych do Ziemi ¶więtej, prowadzenia szpitali oraz walki z muzułmanami. Zakon szybko się rozwijał, szczególnie dzięki ¶w. Bernardowi, bogacił - tylko we Francji z pocz±tkiem XIV w. posiadał ok. 2 mln hektarów gruntów i zdobył znaczne wpływy polityczne. Nie podobało się to władcom ¶wieckim. W 1307 r. król Francji Filip IV Piękny skonfiskował ich dobra, wydał rozkaz aresztowania wszystkich templariuszy oskarżonych o herezję i odstępstwo od wiary, w 1312 r. papież Klemens V bull± Vox clamantis rozwi±zał zakon, a w 1314 r. wielki mistrz zakonu Jakub de Molay został publicznie spalony. Uwięzieni templariusze wyznali, że oddawali cze¶ć pos±gom Baphometa i kłaniali się kotom, które miały być symbolem szatana. Dzi¶ jednakże wiemy, że zeznania templariuszy wymuszone były torturami, a wszelkie oskarżenia zakonu o rzekome odstępstwo od wiary pochodziły z zawi¶ci do zakonu i Ko¶cioła⁴ .Tradycje Templariuszy zostały w XIX w. wł±czone przez loże francuskie i niemieckie do wolnomularstwa. Choć historycznie zwi±zku pomiędzy zakonem Templariuszy a wolnomularstwem nie da się potwierdzić, to jednak szereg organizacji i stowarzyszeń masońskich powołuje się na zakon Jakuba de Molaya. Przykładem może być funkcjonuj±cy od XIX w. Zakon Templariuszy Wschodu (Ordo Templi Orientis, skrót: OTO), którego współczesnym odnowicielem i propagatorem był Aleister Crowley (1875-1947), zwany Besti±, a sam siebie nazywał Boskim Dziecięciem, Antychrystem, Panem Nowego Eonu, londyński za¶ The Times obwołał go "najbardziej zdeprawowanym człowiekiem ¶wiata". To A. Crowley jest autorem szatanistycznej maksymy: "rób co chcesz i niech to będzie prawem" (Sk±d my to znamy? Po naszemu brzmi to bardziej swojsko: róbta co chceta!). W 1912 r. wst±pił do OTO, stan±ł na czele jego brytyjskiej sekcji Mysteria Mystica Maxima (MMM) i przyj±ł imię Baphometa.

Baphomet to imię antychrze¶cijańskiego bóstwa, któremu rzekomo oddawali cze¶ć templariusze. B A P H O M E T to akrostych, czytany według kryptografii Kabały wspak T E M O H P A B znaczy Templi Omnium Hominum Pacis Abbas - Opat ¶wi±tyni Pokoju Wszechludzko¶ci. Baphomet przedstawiany jest jako kozioł z wielkimi rogami, z kobiecymi piersiami, ze skrzyżowanymi kopytami, siedz±cy na ujarzmionym globie. Na łbie między rogami ma pentagram (gwiazdę pięcioramienn±; gr.: penta - pięć), na łopatkach za¶ skrzydła. Jego prawa ręka, z napisem Solve (rozwi±ż) i złożonymi na krzyż palcami, jest wyci±gnięta ku znajduj±cemu się u góry półksiężycowi. Lewa ręka, z napisem Coagula (zwi±ż), również ze skrzyżowanymi palcami, wyci±gnięta jest do półksiężyca w dole. Na pokrytym łusk± brzuchu ma kaduceusz Hermesa (pospolity znak sztuki lekarskiej) - tu jako symbol drzewa wiadomo¶ci dobrego i złego. Według podania masońskiego statua z wizerunkiem Baphometa została dana Templariuszom przez samego Wielkiego Budowniczego ¶wiata i od Templariuszy przeszła do masonów. Taki wła¶nie pos±g Baphometa, symbol współczesnego szatanizmu, był przewożony na nieszczęsnym Titanicu w 1912 r. z Londynu do ¶wi±tyni szatanistów w Chicago. Nowoorleański dziennik Morning Star donosił, że budowniczy Titanica był bezbożnikiem i na spodniej czę¶ci statku wypisał hasło OLONOGON, które było widoczne, gdy okręt przechylił się i szedł na dno wraz ze swoim konstruktorem i budowniczym (OLONOGON to akrostych NOGONOLO: No God No Lord: nie istnieje żaden Bóg, ni żaden Pan). Pod koniec życia A. Crowley nie potrafił logicznie my¶leć i sensownie wypowiadać się. Zmarł w skrajnej nędzy, zdziwaczały, w 1947 r. OTO istnieje do dzi¶.

Moda na czarne msze pojawiła się we Francji w okresie panowania Ludwika XIV. W Europie w czasach duchowego zamętu, który doprowadził do rewolucji francuskiej, modne stało się odwoływanie do sił demonicznych. Chc±c sobie zapewnić dobry los, spełnić ukrywane bluĽnierstwa czy zrealizować ż±dze seksualne, odprawiano specjalne msze oparte na magicznych wezwaniach i rytuałach. Zwi±zane one były często ze składaniem szatanowi ofiar z ludzi - najczę¶ciej małych ochrzczonych chłopców, praktykami seksualnymi, bezczeszczeniem Naj¶więtszego Sakramentu i różnymi zaklęciami. Krew ofiary mieszano z zawarto¶ci± kielicha (wino i mocz prostytutki) i podawano uczestnikom jako ich "komunię". Szatanistyczny ołtarz miał specjalne wymiary, spoczywała na nim naga kobieta, a czarne ¶wiece na ołtarzu były z tłuszczu nie ochrzczonych dzieci. Kielich mógł być zrobiony z jakiekolwiek metalu, byle tylko nie ze złota. W pobliżu ołtarza stał odwrócony krzyż. Podczas czarnych mszy często podpisywano układy z diabłem, ofiaruj±c mu swoje ciało i duszę.

Z pism i ideologii A. Crowleya wyrasta i ¶ci¶le się na nich opiera Biblia Szatana Antona Szandora La Veya, twórcy Ko¶cioła Szatana, "czarnego papieża". Jego ruch odegrał największ± rolę we współczesnym szatanizmie. Anton Szandor La Vey (1930-1994?), emigrant węgierskich żydów pochodzenia cygańskiego mieszkaj±cy w Stanach Zjednoczonych, urodził się w Chicago. Pracował w cyrku Clyde Beatty oraz teatrze Mayon, gdzie poznał Marilyn Monroe. Była jego kochank± i przypłaciła to życiem (w 1962 r. w wieku 36 lat będ±c u szczytu sławy i chwały, ta legendarna gwiazda filmowa Holywoodu lat 1960-tych popełniła samobójstwo). Aby zinstytucjonalizować sw± działalno¶ć szatanistyczn±, założył 30 kwietnia 1966 r. w San Francisco ¶wiatowy Ko¶ciół Szatana, a ideologię szatanizmu zawarł w kilku ksi±żkach, z których największy rozgłos zdobyły i wpływ wywarły Obrzędy szatanistyczne (The Satanic Rituals), a przede wszystkim Biblia Szatana (The Satanic Bible,1968)⁵, zwana też czarn± bibli± lub czarnym katechizmem. Szatanizm, według La Veya, ma być filozofi± pełni życia, kontrolowanego egoizmu. Uważał, że jego misj± jest rozprawienie się z chrze¶cijaństwem i jego totalne zniszczenie, dlatego pisma jego s± antytez± chrze¶cijaństwa, a kult szatana odwrotno¶ci± kultu chrze¶cijańskiego. Na ¶wiecie zwycięża i panuje Zło, nie Dobro, powiada La Vey, dlatego lepiej skumać się ze złem, będzie to z korzy¶ci± dla człowieka i dla dobra ludzi.

Biblia Szatana, podstawowy kanon zasad i norm postępowania dla czcicieli szatana, eksponuje trzy narzędzia oddziaływania: słowo - jako no¶nik informacji; pobłażliwo¶ć - jako zabieg socjotechniczny, polegaj±cy na zacieraniu granicy i różnicy między dobrem a złem, prawd± a kłamstwem, ¶wiatłem a ciemno¶ci±, życiem a ¶mierci±; muzyka - jako no¶nik emocji i tre¶ci łatwo trafiaj±cych do ¶rodowisk młodzieżowych⁶ . Biblia Szatana zawiera też kanon czarnej mszy, jako ¶wiadectwo nowej ery szatana, przepisy jak sprzedać swoj± duszę szatanowi, opis szatanistycznego seksu, listę piekielnych imion i szatanistycznych inwokacji zaklinaj±cych oraz szatanistyczne prawa i objawienia.

Główne nauki płyn±ce z Biblii Szatana (9 twierdzeń satanizmu):

Szatan reprezentuje zaspokojenie ż±dz zamiast wstrzemięĽliwo¶ci.

Szatan reprezentuje pełnię życia zamiast duchowych mrzonek!

Szatan reprezentuje nieskalan± m±dro¶ć zamiast obłudnego oszukiwania samego siebie.

Szatan reprezentuje przychylno¶ć dla tych, którzy na to zasługuj±, zamiast marnowania miło¶ci na niewdzięczników.

Szatan reprezentuje zemstę zamiast nadstawiania drugiego policzka!

Szatan reprezentuje odpowiedzialno¶ć w stosunku do odpowiedzialnych zamiast troski o psychicznych wampirów.

Szatan reprezentuje opinię, że człowiek jest zwierzęciem, niekiedy lepszym, ale czę¶ciej gorszym od czworonogów, z powodu za¶ swojego "boskiego-duchowego i intelektualnego rozwoju" stał się najbardziej drapieżnym zwierzęciem ze wszystkich!

Szatan reprezentuje wszystkie tak zwane grzechy, ponieważ prowadz± one do psychicznego, umysłowego i emocjonalnego zadowolenia!

Szatan jest najlepszym przyjacielem, jakiego kiedykolwiek Ko¶ciół posiadał, ponieważ przez wszystkie te lata dawał mu zajęcie! ⁷

Jeszcze kilka cytatów z Biblii Szatana :
Spójrzcie na krucyfiks; cóż on symbolizuje? Blad± nieudolno¶ć wisz±c± na drzewie. Zbierzcie się wokół mnie [...], a ziemia stanie się wasza. Kochaj swoich wrogów i czyń dobrze tym, którzy cię nienawidz± i wykorzystuj± - czyż to nie jest godna pogardy filozofia spaniela, który przewraca się łapami do góry, gdy się go kopnie? Musisz nienawidzić swoich wrogów z całego serca i je¶li kto¶ uderzy cię w policzek, TRZA¶NIJ go w jego! Ten kto nadstawia drugi policzek, jest tchórzliwym psem! Odpłać ciosem za cios, pogard± za pogardę, przekleństwem za przekleństwo⁸.
Niech będ± błogosławieni silni, albowiem do nich należeć będzie ziemia - niech będ± przeklęci słabi, albowiem odziedzicz± jarzmo! Niech będ± błogosławieni potężni, albowiem inni oddadz± im cze¶ć - niech będ± przeklęci cnotliwie pokorni, albowiem zostan± rozdeptani kopytami! Niech będ± przeklęci ubodzy duchem, albowiem będzie się ich opluwać! Niech będ± przeklęci czciciele boga, albowiem stan± się zarżniętymi owcami! Czarna msza stanowi przede wszystkim parodię obrz±dków religijnych Ko¶cioła rzymskokatolickiego, ale może być również traktowana jako satyra na jak±kolwiek religijn± ceremonię [...]. Każda ceremonia uważana za czarn± mszę musi skutecznie szokować i oburzać⁹.

Poważnym no¶nikiem idei satanistycznych jest muzyka rockowa¹⁰. Moda na szatanizm została przejęta i propagowana przez przemysł rozrywkowy. Powstały ciężkie odmiany rocka: blacki heavy metal , które przyniosły ze sob± teksty nie tylko działaj±ce na pod¶wiadomo¶ć, ale wprost i bezpo¶rednio wychwalaj±ce Księcia Ciemno¶ci. Sposobem na podsunięcie młodemu człowiekowi łatwych odpowiedzi na pytania dotycz±ce życia i jego sensu może być oddziaływanie na niego przez wykreowanych idoli i zespołów muzycznych, których on posłucha bezkrytycznie. Wiele zespołów, znanych i sławnych, w sposób agresywny i bluĽnierczy propaguje szatanizm. "American Photographer Magazine" w styczniu 1980 r. podał, że nazwa grupy KISS to Kids In Satan Service (Dzieci w Służbie Szatana); AC/DC to Anty Christ/Death to Christ (Anty Chrystusowa/ ¶mierć Chrystusowi); BLACK SABBATH przed koncertem składa ofiarę szatanowi na ołtarzu skropionym krwi± koguta. Były przywódca tego zespołu Ozzi Ozbourne twierdził: "Nasze audytorium jest pod wpływem potęgi piekielnej i to wła¶nie tłumaczy nasze powodzenie". Profesor muzykologii na uniwersytecie Laval w Quebec (Kanada) Urban Blanchet, już na pocz±tku lat osiemdziesi±tych ostrzegał: "Muzyka rockowa powoduje rozpad duchowy istoty ludzkiej" . Na wielu płytach znajduj± się przesłania działaj±ce na pod¶wiadomo¶ć, zakodowane technik± backward masking process , tzn. ukryte nagrania maskuj±ce pewne słowa, które s± słyszalne tylko wtedy, gdy: [1] ta¶ma lub płyta jest odgrywana "od tyłu"; [2] tekst czytany jest w częstotliwo¶ci modulowanej lub [3] częstotliwo¶ci bardzo niskiej (14-20 Hz), ewentualnie [4] bardzo wysokiej (17 000-20 000 Hz); [5] przy zmiennej szybko¶ci (odtworzenie możliwe jest tylko przy użyciu specjalnie przystosowanej aparatury), które często odwołuj± się do kultu szatana i demonów, pobudzaj± do samobójstwa, morderstwa, gwałtów seksualnych, narkomanii i kradzieży. "Wpycha się te przesłania młodym, o czym oni nie wiedz±" (U. Blanchet).

Oto niektóre przykłady:

Led Zeppelin (Kalifornia)
W piosence Stairways to Heaven (Schody do nieba) - płyta:
"Drżę z emocji, kiedy patrzę na Zachód.
Zachód jest symbolem Lucyfera,
Chrystus jest symbolem życia-Wschodu,
W moich my¶lach widzę wstęgi dymu przez drzewa
I głosy tych, którzy wpatruj± się".
Przekaz działaj±cy na pod¶wiadomo¶ć:
"Trzeba, aby¶ żył dla szatana"

Podobnie liryczny fragment:
"Jest jeszcze czas zawrócić z drogi, któr± idziesz"
Przekaz na pod¶wiadomo¶ć:
"Mój słodki szatanie, nikt inny nie wytyczył mi drogi"

Queen
W albumie Killers (Mordercy):
W piosence "Another one bites the dust" (Jeszcze jeden wyci±gn±ł nogi):
"Zacznij palić marihuanę"

Black Oak (Czarny D±b, Arkansas)
W piosence "Kiedy elektryczno¶ć dotarła do Arkansas" -
(ogromne wycie! Rykowisko!)
"Szatan - on jest bogiem!"
- i rechot ze ¶miechu.

ELO
W albumie El Dorado:
"To On niegodziwy, Chrystus piekielny"

RASK
W piosence Hymn (granej "od tyłu"):
"O szatanie, to ty ¶wiecisz - mury szatana, mury
unicestwienia - to wła¶nie ciebie kocham"

KISS (Kids In Satan Service)
W piosence "Bóg grzmotu":
"Jestem wychowany przez szatana, przygotowany do
królowania jak on"

AC/DC (Anty Christ/Death To Christ)
W piosence "Hell`s Bells" (Dzwony piekielne):
"Nikt mi się nie oprze. Mam swoje dzwony i zabiorę cię do
piekła. Będę cię miał i szatan będzie cię miał. Dzwony
piekielne! O dzwony piekielne!"

Piosenka "Zabijam dzieci":
"Bóg powiedział, aby cię obedrzeć ze skóry na żywo.
Ja zabijam dzieci, lubię patrzeć jak umieraj±.
Zabijam dzieci i patrzę jak ich matki płacz±.
Rozjeżdżam je moimi samochodami.
Chcę słyszeć jak krzycz± z bólu.
Chcę dawać im zatrute cukierki.
I zepsuć im ¶więto Halloween".

W dzisiejszej kulturze Zło wydaje się bardziej intryguj±ce niż Dobro. Mimo że ludzie często w diabła nie wierz±, potrafi± się nim fascynować. Odpowiednich przykładów dostarcza sztuka filmowa - to następny no¶nik idei szatanistycznych. Diabeł okazuje się niezwykle fotogeniczny. Filmów o diable, z diabłem w tytule i w roli głównej jest co niemiara. Warto wspomnieć te, które pokazuj± Zło uosobione jako Zło dominuj±ce i triumfuj±ce. Bodaj pierwszym takim filmem było Dziecko Rosemary Romana Polańskiego z 1968 r. (a więc z tego samego roku, w którym powstała Biblia Szatana La Veya, czy to przypadek?). W filmie tym Polański osi±gn±ł chyba szczyty przewrotno¶ci. Doradc± R. Polańskiego przy realizacji filmu oraz odtwórc± roli diabła był wła¶nie Anton Szandor La Vey. Za wyznawcę Ko¶cioła Szatana podawał się też Charles Manson, zabójca pięknej Sharon Tate, żony Polańskiego. Film Dziecko Rosemary przetarł szlaki dla innych tego typu dzieł. Szatan triumfuje w Egzorcy¶cie Williama Friedkina, Omenie Richarda Donnera, w Diable i Opętaniu Andrzeja Żuławskiego. Widzowi nie pozostawia się żadnych w±tpliwo¶ci. Sama konwencja zakłada, że diabeł musi zwyciężyć, chociaż w każdym z tych filmów zwycięstwo Złego ma inny charakter i inn± skalę. To nie przypadek, że pierwsza fala ambitniejszych filmów szatanistycznych pojawiła się u schyłku lat -60., podobnie jak nie jest przypadkiem rozpoczęta wtedy wła¶nie szatanistyczna kariera La Veya, przedtem nikomu nie znanego tresera zwierz±t w cyrku. Był to bowiem czas, kiedy nast±pił renesans zainteresowań postaci± Jezusa Chrystusa (ruch Jesus People), a równocze¶nie znacznie wzrosło zainteresowanie wiedz± tajemn±, okultyzmem, gnoz± i sam± postaci± Upadłego Anioła. Obie te tendencje, ku Jezusowi i ku Szatanowi, znalazły swoje odbicie w produkcji przemysłu kulturalnego. Na Brodway`u nie schodził z afisza Jesus Christ Superstar, a w księgarniach mnożyła się literatura okultystyczna i szatanistyczna.

Polski satanizm nie powstał samoczynnie. Jest on ¶ci¶le powi±zany z renesansem w ¶wiecie księcia ciemno¶ci, "nios±cego ¶wiatło" - Lucyfera, upadłego anioła i przej±ł wszystkie jego tre¶ci. Pojawił się w 1981 r. (a więc w chwili zasadniczych przemian społeczno-politycznych), podlegał rozmaitym transformacjom wewnętrznym i przechodził kilka stadiów rozwojowych. Za pierwszy etap można uznać lata 1981-1984; jest to kres przenikania z Zachodu idei szatanistycznych do Polski. Rozpoczyna go powstanie katowickiego zespołu muzycznego KAT, graj±cego ciężk±, psychodeliczn± odmianę metalu black metal. Drugi etap to lata 1985-1988. Rok 1985 został ogłoszony (przez kogo?) rokiem szatana na całym ¶wiecie. Skutki tego faktu było wyraĽnie widać również w Polsce, szczególnie za rz±dów premiera M. F. Rakowskiego, który szatanizmowi udzielił co najmniej cichego poparcia. Jak grzyby po deszczu powstawały młodzieżowe ¶rodowiska szatanistyczne, wszędzie pełno było zespołów rockowych ¶piewaj±cych hymny pochwalne na cze¶ć szatana i głosz±cych ideologie szatanistyczne. Dominuj±c± rolę w polskim heavy metalu odgrywały dwa szatanistyczne zespoły: wspomniany KAT i nieco póĽniej TEST FOBII CREON. Struktura koncertów zmierzała do odwzorowania struktur czarnych mszy, liderzy tych zespołów (Roman Kostrzewski w KAT i Zbigniew Zaranek w CREON) aspirowali do roli głównych kapłanów i ideologów szatanizmu w Polsce oraz tworzyli jego teksty "sakralne". Szczególne "zasługi" w tym względzie ma Roman Kostrzewski, który sprowadził do Polski pierwszy egzemplarz Biblii Szatana. Nawet w polskiej, komunistycznej telewizji można było to wyraĽnie zauważyć i to nie tylko w teledyskach, lecz także w serialach czy też programach publicystycznych, w których często pokazywano wnętrza, gdzie na honorowym miejscu stała figurka baphometa (szatana). Jednocze¶nie obok stylizowanych na czarne msze koncertów występuj± w tym okresie rzeczywiste czarne msze, organizowane i odprawiane przez fanów heavy metalu. Pierwsza została odprawiona w szczecińskiej Wieży Bismarcka dnia 26 czerwca 1988 r. Fakt ten mocno zbulwersował opinię publiczn±, ł±czył się bowiem z bezczeszczeniem grobów, znęcaniem się nad zwierzętami, demolowaniem cmentarzy, profanacj± ko¶ciołów i obraz± uczuć religijnych (por. Jarocin 1986). Następny etap rozpocz±ł rok 1989. Szatanizm znika niemal z powierzchni życia publicznego i społecznego zainteresowania, co nie oznacza, że przestał istnieć. Podejmuje pracę od podstaw, działa potajemnie, w ukryciu, organizuje szereg ko¶ciołów szatanistycznych, pogłębia formację istniej±cych subkultur oraz ostrożnie instruuje wstępnie przygotowanych i wtajemniczonych adeptów. O jego istnieniu dowiadujemy się z przejawów jego destrukcyjnej działalno¶ci (samobójstwa nieletnich, profanacja cmentarzy w Gdyni, Mie¶cisku koło Gniezna, Lublinie, Mysłowicach, Stargardzie Szczecińskim, Pile, Dobrym Mie¶cie koło Olsztyna, Młodojewie koło Konina, Białej Podlaskiej, we Włochach w Warszawie i in.). Prowadzi działalno¶ć głównie tam, gdzie ma swoje utajnione kaplice: w Gdańsku, Krakowie, Szczecinie, Warszawie i Wrocławiu. Jest również czarny kardynał i czarni biskupi, gdyż istnieje już polska prowincja ko¶cioła szatana La Veya.

Mnoż± się profanacje i podpalenia ko¶ciołów. "Chrze¶cijańskie ¶winie, wyno¶cie się z tego ¶wiata"; "Bóg nie istnieje", "Księża na księżyc" i inne, podobne w tre¶ci napisy namalowano na ¶cianach zabytkowego ko¶ciółka w Motyczu koło Lublina. Potem podpalono go. Było to w lipcu 1994 r. Zdaniem lubelskiej Kurii Metropolitalnej podpalenie było owocem ¶wiadomej, szatańskiej nienawi¶ci do Ko¶cioła i celowo zaplanowanej propagandy przeciwko niemu. W styczniu 1994 r. podłożono ogień pod 500-letnim, drewnianym ko¶ciołem w Ł±czy koło Gliwic - najstarsz± ¶wi±tyni± na Górnym ¶l±sku. Dnia 22 grudnia 1994 r. przy pomocy butelki z denaturatem podpalono kaplicę papiesk± na Turbaczu zbudowan± dla uczczenia pierwszej wizyty Ojca ¶więtego na Podhalu. Wcze¶niej, w czerwcu 1992 r., spłon±ł - w wyniku podpalenia - ko¶ciół w NiedĽwiedziu pod Gorcami, zbudowany w XVII wieku. W paĽdzierniku 1992 r. spłon±ł z tej samej przyczyny ko¶ciół w Łękawicy Żywieckiej z 1536 r. W sierpniu 1995 r. ogień strawił XVII-wieczny ko¶ciół w Gronowicach w woj. Opolskim. Ogień celowo zaprószono. W maju 1996 r. spłon±ł ko¶ciół w Księżomierzu z 1430 roku. ¶wi±tynia słynęła z otaczanego kultem obrazu Matki Boskiej Księżomierskiej. Prawdopodobn± przyczyn± pożaru było podpalenie. - To tylko najbardziej bolesne przypadki podpaleń ko¶ciołów w ostatnich latach. Większo¶ć sprawców tych przestępstw pozostaje nie wykryta.

Groby i cmentarze niszczone s± setkami. Tylko w 1996 r. 881 razy znieważono miejsca wiecznego spoczynku. Przytłaczaj±ca większo¶ć tych przestępstw dotyczy cmentarzy katolickich. W nocy z 12 na 13 maja 1990 r. w Wejherowie zdewastowano 187 mogił. Nieznani sprawcy nie oszczędzili półtorametrowej figury Chrystusa, któr± zrzucili z postumentu i rozbili. 6 lutego 1993 r. zniszczono 500 grobów na warszawskim Wawrzyszewie. Dwie noce pod rz±d:8 i 9 maja 1993 r. wandale buszowali po dwóch zabrzańskich cmentarzach. Przewracali pomniki, łamali płyty nagrobkowe. Zdewastowali ł±cznie 136 grobów. Str±cone i odwrotnie wbite do ziemi krzyże wskazywały jednoznacznie, że profanacji dokonali szatani¶ci. Z 7 na 8 marca 1995 r. w podobny sposób zniszczono w Zabrzu 58 grobów. 3 lutego 1994 r. sprofanowano 30 grobów na zabytkowym cmentarzu wojskowym w Modlinie, gdzie znajduj± się między innymi mogiły żołnierzy poległych w latach 1914, 1920, 1939. 5 paĽdziernika 1993 r. we Wrocławiu zbezczeszczono 110 grobów: połamano krzyże, poprzesuwano płyty nagrobne. W czasie ¶wi±t Bożego Narodzenia 1993 r. szatani¶ci urz±dzili sobie czarn± mszę na toruńskim cmentarzu przy ulicy Wybickiego. Osobliwym "powodzeniem" cieszy się gdański cmentarz Srebrzysko, gdzie sprawcy systematycznie rozbijaj± krzyże i płyty nagrobne, niektóre doszczętnie. W 1990 r. sprofanowano tam 200 grobów, rok póĽniej - 20, w paĽdzierniku 1992 r. - 133, w czerwcu 1993 r. - 150, w sierpniu 1995 r. - 11. Ostatni akt wandalizmu na tym cmentarzu odnotowano 20 stycznia 1997 r. - zniszczono 110 grobów. W czerwcu 1995 r. nieznani sprawcy w nocy sprofanowali cmentarz katolicki przy ulicy Lipowej w Lublinie; na grobach oraz na murze okalaj±cym cmentarz wypisali hasło ave satan - b±dĽ pozdrowiony szatanie, liczbę 666 oraz wymalowali odwrócone krzyże, a figurce Chrystusa pomalowali oczy na czerwono.

W paĽdzierniku 1994 r. w Mysłowicach na drzewie powiesił się uczeń III klasy szkoły ¶redniej z Katowic, pod drzewem leżał martwy jego 18-letni kolega. Obok na drzewie wisiał krzyż odwrócony do góry, skradziony ze zdewastowanego uprzednio pobliskiego cmentarza. Dnia 2 marca br. (1999) 19-letnia Karina i 17-letni Kamil padli ofiar± rytualnego mordu szatanistycznego w Rudzie ¶l±skiej-Halembie; zginęli z r±k najbliższych przyjaciół, rówie¶ników - zarżnięci nożami. Brali udział w przygotowaniach do czarnej mszy. W Niedzielę Palmow±, 28 maca 1999 r., w Rokietnicy k. Poznania odbył się pogrzeb dwóch przyjaciół (19 i 21 lat), których przejechał poci±g: zwi±zali się paskami od spodni i przywi±zali do szyn. W krótkim li¶cie skierowanym do rodziny młodszy z nich wyznał, że jest szatanist± i nie życzy sobie, aby mu na grobie stawiono krzyż.

Gdy w lutym 1997 r. usiłowano podpalić warszawsk± synagogę, oburzenie tym czynem wyraziły najwyższe władze państwa; ministrowie, posłowie, senatorowie i prezydent stołecznego miasta Warszawy przybyli do synagogi na wspóln± przebłagaln± modlitwę. W ostatnim tygodniu czerwca 1999 r. Ruch Społeczny AWS wyraził solidarno¶ć ze społeczno¶ci± żydowsk± Stanów Zjednoczonych APn. w zwi±zku w podpaleniem trzech synagog w Kalifornii. Radek Sikorski, sekretarz ds. zagranicznych Ruchu napisał w o¶wiadczeniu, że wszelkie objawy nienawi¶ci religijnej, niezależnie od narodu czy kraju, w którym występuj±, s± godne potępienia. - I słusznie! Takie bowiem nieludzkie wydarzenia powinny być napiętnowane natychmiast i zdecydowanie. Podobnej wszelako reakcji władz nie wywołały nawet najbardziej odrażaj±ce przypadki znieważania cmentarzy katolickich czy podpalania ko¶ciołów w Polsce. Reakcji nie było (i nie ma) żadnej - ani ze strony państwa, ani ze strony Ko¶cioła.

Działa również w Polsce całkiem pokaĽna liczba zespołów black-metalowych, takich jak KAT, VADER, CHRIST AGONY czy JEZUS CHRYSTUS, które otwarcie przyznaj± się do szatanizmu i w swoich piosenkach składaj± hołd księciu ciemno¶ci. Przed trzema laty (1995) wokalista zespołu KAT Roman Kostrzewski wydał dĽwiękow± wersję fragmentów Biblii Szatana La Veya. "NienawidĽ swych wrogów całym sercem. Gdy kto¶ uderzy cię w jeden policzek, pogruchotaj mu drugi. Wal go w biodro i golenie" - to fragment szatanistycznej edukacji z dĽwiękowej wersji Biblii Szatana. S± też teksty działaj±ce na pod¶wiadomo¶ć. Jeden z nich, pierwszy jaki udało się odnaleĽć, kryje się w utworze Jak długo, wykonywanym przez zespół PROLETARYAT, na kasecie i płycie Czarne Szeregi, wydanej w 1993 r. przez ESKA Records. Utwór kończ± jakie¶ niezrozumiałe odgłosy i szmery. Gdy fragment ten odtwarzany jest "od tyłu", wyraĽnie słychać cały potok przekleństw i złorzeczeń, a w¶ród nich słowa: "My cię ukrzyżujemy! Ukrzyżujemy was!" (Z kontekstu wynika, że słowa skierowane s± pod adresem księży). Zespół APTEKA ¶piewa: "Jezus Chrystus już nie w modzie / Dzi¶ Rogaty jest na fali". Chyba jest na fali, bo na koncertach heavy metalowych pojawia się coraz więcej symboliki szatanistycznej, a Biblia Szatana przekazywana jest z ręki do ręki w kserokopiach, jak niegdy¶ drugoobiegowe druki. Nie wykluczone, że szatan może stać się tym, kim chc± go widzieć szatani¶ci - tzn. równym go¶ciem, który pragnie tylko, by¶my postępowali według zasady róbta co chceta i na co mata ochotę, dobrze się przy tym bawili, tańczyli w takt jego - a jakże! - muzyki - i żyli warto¶ciami, które w rzeczywisto¶ci s± tak bardzo dzi¶ propagowanymi i wielce modnymi antywarto¶ciami, a które to antywarto¶ci już cztery tysi±ce lat temu unicestwiły dwa leż±ce nad Morzem Martwym miasta: Sodomę i Gomorę. Pamiętajmy jednak, że tego typu demony można wypędzić tylko samozaparciem, ofiar±, postem i modlitw± - jak naucza Chrystus (Mt 17, 21). Zaufajmy też Wszechmocnemu Stwórcy i Panu - szatan na swoj± działalno¶ć mało ma czasu (Ap 12, 12); i pro¶my nasz± Matkę Maryję, Dziewicę Niepokalanie Poczęt±, aby Jej potomstwo zmiażdżyło mu głowę (Rodz 3,15).

Przypisy:
* Referat wygłoszony 10 lipca 1999 r. w Sanktuarium Maryjnym w Le¶nej Podlaskiej dla Diecezjalnej Pielgrzymki Nauczycieli i Wychowawców Diecezji Siedleckiej.

Katechizm Ko¶cioła Katolickiego 2850 nn.

H. Langkamer OFM, "Talmud", [w:] Leksykon religii, Warszawa 1997, s. 470-471.

Breviarium Fidei VII 72; 661.

J. Umiński, Historia Ko¶cioła, Opole 1959 t. 1 s. 439.

Wydanie polskie: Biblia Szatana, Wrocław 1969 s. 290, wyd. "Mania".

M. Pęczak, Słownik subkultur młodzieżowych, Warszawa 1992 s. 85.

Anton Szandor La Vey, Biblia Szatana, Wrocław 1996 s. 29.

Tamże, s. 35; 37-38.

Tamże, s. 39; 115.

Por. J. Regimbauld, Pogwałcenie pod¶wiadomo¶ci przez przekazy do pod¶wiadomo¶ci, [w:] Jarocin 86, Warszawa 1987; K.P. Pasta OFM, Bezdroża w muzyce rockowej, [w:] J. Misiurek, W. Słomka (red.), Duchowo¶ć bezdroży, Lublin 1995, s. 219-234.

Ks. prof.dr hab. Władysław Kowalak SVD