Bulimia- żarłoczność psychiczna, (niepohamowane objadaniie się, po którym nastepuje np. wywołanie wymiotów). Choroba na podłożu psychicznym, nerwicowym; epizodom przejadana sie towarzszy depresja, poczuce winy; czesto występuje w połączeniu z anoreksją.

Skutki:

Osoba chora na bulimię może doprowadzić się do stanu takiego wyniszczenia jak przy anoreksji. Charakterystyczne są zaburzenia wodno-elektrolitowe spowodowane ciągłymi wymiotami i przeczyszczaniem, ciężkie odwodnienie, anemia, poważne choroby (np. infekcje), ponieważ organizmowi brak niezbędnych składników pokarmowych, uszkodzenia lub niedomoga różnych narządów, np. niewydolność nerek. Częste wymiotowanie może powodować schorzenia dziąseł i ubytki zębów, zaburzenia pracy serca, uszkodzenie nerek, odwrócenie perystaltyki jelit, tężyczki, napadów padaczkowych, osłabienia mięśni, czy do znacznego spadku masy ciała. W skrajnych przypadkach prowadzi do arytmii pracy serca, mogącej spowodować śmierć.

Leczenie:

Celem leczenia bulimii jest: wypracowanie korzystnych, zdrowych sposobów odżywiania się i rozładowywania napięcia psycho – fizycznego, regulacja i stabilizacja w zakresie spożywania posiłków i utrzymywania wagi, budowanie poczucia bezpieczeństwa psychicznego i poczucia własnej wartości, kształtowanie umiejętności nawiązywania bliskich, satysfakcjonujących relacji z innymi ludźmi, zmniejszenie zaaferowania wyglądem zewnętrznym jedzeniem, dietą. Korzystne rezultaty przynosi psychoterapia wspierająca, poznawczo – behawioralna oraz nakierowana na rozwiązanie innych wykrytych problemów – przede wszystkim współistniejącej depresji i ewentualnych zamiarów samobójczych. Duże znaczenie przypisuje się również terapii grupowej oraz grupom samopomocowym.