(jak kazał Roosevelt)". Annę Froelick, członkini Partii, opisała Paramount jako wytwórnię z „lewicowymi scenarzystami (...) wszędzie dookoła". Podobnie w Columbii pełno było scenarzy­stów radykalnie lewicowych i prorosyjskich. Podobno w studiu Universal rozprowadzono notatkę stwierdzającą, że „od teraz nie wystarczy być komunistą, żeby być tu zatrudnionym (...) wyma­gana będzie również odrobina pracy".

Dla porównania prawica w Hollywood była nieliczna, wy­alienowana i rozgoryczona, zaś' centrum i lewica nie potrafiły stworzyć społeczności niezależnej od wpływów Partii: „Nigdy nie istniała żadna zorganizowana, głośna i skuteczna liberalna czy lewicowa opozycja wobec komunistów w Hollywood". Phillip Dunne, nie będący komunistą, ale bliski wielu członkom Partii, a później jeden z głównych obrońców Dziesięciu z Hol­lywood, opisał scenarzystów jako „fundamentalnie lewicowych" aktywistów, uważających Rosję za „przenajświętszą".

W rezultacie, jak zauważył scenarzysta Lester Cole, filmy do­tyczące wojny przydzielano, rzecz jasna, lewicowym scenarzy­stom, w tym członkom Partii Komunistycznej takim jak on sam, ponieważ „scenarzyści byli dobierani do zadań tak samo jak ak­torzy i aktorki: czy rozumieli temat? Czy byli zaznajomieni ze związanymi z min siłami społecznymi? Kiedy więc przyszła obecna fala antynazistowskich, antyfaszystowskich filmów, było naturalne, że na przykład to John Howard Lawson zostanie «ob-sadzony» jako scenarzysta Sahary, a nie jakiś prawicowiec". Dla­czego wyjaśnianie wojny wyłącznie przez lewicę było „natu­ralne"? Może to pojąć tylko ktoś, kto rozumie „związane z tym siły społeczne"⁶. Tylko dla kogoś, kto na pierwszym miejscu

Pogląd ten zgadza się oczywiście z argumentacją „szefa kulturalnego" Par­tii, v. J. Jcrome'a, że „dramat agitacyjno-propagandowy jest w istocie lep­szym dramatem, bo marksiści lepiej rozumieją siły kształtujące istoty ludz­kie". Komunistów zachęcano do wniosku, że ich argumenty, nawet użyte

stawia pobudki ideologiczne, a nie artystyczne, może być oczy­wiste, że Lawson ipso facto potrafił ukazać walki w Afryce Pół­nocnej — temat Sahary — ciekawiej niż prawicowiec⁷. Niewąt­pliwie wyjaśnia to dostrzeżony przez Roya Hugginsa fenomen scenarzystów, którzy nie mieliby pracy, gdyby nie wpływy i po­wiązania partyjne: „Fatalni scenarzyści (...) ale zręczni politycy". W Hollywood byli komuniści, zwłaszcza pośród scenarzy­stów, ale ich wpływ nie został nigdy w zadowalający sposób pod­dany ocenie⁸. McGilligan i Buhle szacują liczbę członków Partii w Hollywood podczas wojny na „kilkuset formalnych członków"; miała ona „szerokie poparcie" wśród licznych pokrewnych orga­nizacji. Scenarzysta Alvah Bessie, komunista, wspomina „silną organizację partyjną w Hollywood", z 200-300 członkami „w samych tylko sekcjach rzemieślniczej i artystycznej". Wpły­wowa Screen Readers Guild (znana również jako Story Ana-lysts Guild), oceniająca wszystkie przygotowywane scenariusze, została zorganizowana przez innego członka Partii, Johna We-bera. Lillian Bergquist, główna analityk hollywoodzkiego BMP — gorliwie broniąca w swojej pracy rosyjskich interesów — była też, co się wygodnie składało, wiceprzewodniczącą Screen Re­aders Guild. Weber nauczał również w tajnej szkole Partii

do pomówień czy fałszerstw, z definicji cechowała wyższość nie tylko poli­tyczna, ale i estetyczna.

Alvah Bessie to reprezentatywny przykład. Ten głośny radykał polityczny i członek Partii Komunistycznej pojechał w latach trzydziestych do Hiszpa­nii, aby walczyć w Brygadach Międzynarodowych. Po powrocie został re­cenzentem filmowym partyjnego pisma „New Masses". W 1943 roku za­czął karierę scenarzysty Warner Brothers, odpowiedzialnego za tak ważne filmy z okresu wojny jak Northern Pursuit, Objectwe Burma i Hotel Berlin. W 1945 roku wdał się w burzliwą kłótnię z partyjnym towarzyszem, Al­bertem Maltzem, który rozwścieczył Bcssie'ego, Bo miał czelność zasuge­rować, że Partia powinna pozwalać na więcej swobody intelektualnej. Wy­mownym świadectwem sekciarstwa hollywoodzkich komunistów jest to, że zbrodnią Maltza była sugestia, iż trockista może być dobrym pisarzem.

Jules Dassin utrzymuje, że wśród reżyserów była tylko garstka komunistów.

336

337