O wierze

Termin „wiara” — prymitywnie i fałszywie pojmowany przez chrześcijaństwo kościelne jako „akt przyjmowania za prawdo jakichś twierdzeń na mocy głoszącego je autorytetu (w pierwszym rzędzie zawsze człowieka lub instytucji)” — należy, moim zdaniem, zastąpić określeniem „ufność” czy „gotowość”.

Ufność (gotowość) tak pojęta ma trzy poziomy:

1. ufność poznawcza („Ja” — (samo)świadomość — poznanie — gwarantują wolność tej ufności: ufam wtedy „z” mojego „ja”, świadomie i w sposób wolny, a nie wskutek gwałtu czyjegoś autorytetu, nieświadomie i zniewolony).

2. Miłosna zgoda na prawdę (np. przeznaczenia) i rzeczywistość (np. losu), afirmacja prawdy i rzeczywistości, świadoma zgoda na wszystko (choć jeszcze bierna).

3. Wola (np.) przeznaczenia i losu („ja” chce radości i cierpienia jako tego, co daje mu jego jaźń).