ANNA MAJCHER

EWzWP

rok 2, sem IV

niestacjonarne

UZALEŻNIENIE OD KOMPUTERA I INTERNETU

Objawy uzależnienia od komputera i internetu:

- próby kontroli i/lub ograniczania czasu spędzonego przed komputerem/w internecie

- kłamstwa na temat czasu spędzonego przed komputerem/w internecie

- problemy w innych dziedzinach życia (w rodzinie, pracy, szkole, życiu towarzyskim) związane z używaniem komputera/internetu

- angażowanie się przy użyciu komputera/internetu w aktywności, których nie pochwalałaby rodzina lub bliscy

- potrzeba wydłużania czasu spędzonego przed komputerem/ w internecie by osiągnąć pożądany poziom satysfakcji lub podniecenia

- używanie komputera/internetu by uciec od uczuć

- doświadczanie stanów euforycznych oraz poczucia winy w wyniku ilości czasu spędzonego przed komputerem/w internecie

- doświadczanie niepokoju, bezsenności, rozdrażnienia, zmian nastroju, lub depresji gdy niemożliwe jest użycie komputera/internetu zgodnie z wcześniejszym planem lub gdy używanie komputera/internetu zostanie przerwane

- bycie zaabsorbowanym kupowaniem nowych programów, akcesoriow, dodatków komputerowych

- finansowe problemy spowodowane korzystaniem z komputera/internetu (kupowanie sprzętu, oprogramowania, i opłat za internet)

Problemy wynikające z korzystania z komputera są przez jednych wyolbrzymiane, przez innych nie doceniane, a dla większości stanowią niezrozumiałą abstrakcję. Przesiadywanie przed komputerem, w porównaniu z innymi mogącymi spowodować uzależnienie zachowaniami, takimi jak picie alkoholu czy palenie papierosów, nie jest zasadniczo spostrzegane jako zachowanie negatywne. Dlatego też praktycznie nieuchwytny jest stan przejściowy, gdy osoba nie jest jeszcze uzależniona ale jest już na prostej, szybkiej drodze do rozwinięcia poważnego problemu. Gdy uświadamia ona sobie ze ma problem, lub gdy otocznie to w końcu dostrzeże, może być już głęboko uzależniona.

Zasadniczą istotą uzależnienia od komputera nie jest komputer tylko utrata kontroli w sięganiu po określone formy korzystania z niego. Nie wszyscy korzystający z komputera, nawet bardzo intensywnie, wpadają w psychologiczną zależność. Nie spotyka to np. osób wykorzystujących komputer jako narzędzie pracy.

Człowiek uzależnia się nie od maszyny, tylko od swoich psychicznych, emocjonalnych stanów jakie powstają w nim na skutek własnej działalności realizowanej dzięki komputerowi i przez komputer. I tak np. miłośnik gier komputerowych może uzależnić się od stanu skoncentrowanego silnego pobudzenia grą, emocjonalnego "haju" i poczucia satysfakcji z wygranej. Dla kogoś innego będzie to pobudzenie seksualne jakie odczuwa przeglądając internetowe strony pornograficzne. Itd., itd.

Zależność od komputera może być niebezpieczna ponieważ może prowadzić do izolacji społecznej, skrajnego zaniedbania ważnych życiowych spraw, konfliktów rodzinnych i partnerskich, a przede wszystkim może doprowadzić samego uzależnionego do nasilonych w różnych stopniu negatywnych stanów i zaburzen psychicznych.

Należy także podkreślić, że zaprzeczanie iż problem istnieje pomimo ewidentnych tego oznak, oraz budowanie różnego rodzaju uzasadnień mających na celu udowodnienie tego sobie i otoczeniu, jest typowym zachowaniem osoby uzależnionej.

MASS MEDIA

Kulturotwórcze funkcje mass mediów i hipermediów

1. UPOWSZECHNIANIE RÓŻNYCH TREŚCI(informacyjna, edukacyjna, estetyczna, kompensacyjna) - dostarcza różnych informacji, pozwala je poznać i zrozumieć; uczy i motywuje do kształcenia; uzupełnia braki edukacyjne; dostarcza przeżyć estetycznych, budzi i rozwija zainteresowania; pozwala kulturalnie spędzać czas; zalewa różnymi informacjami; czyni pozory uczenia,; ogłupia; osłabia i zabija aktywność; rozleniwia; odciąga od innych form uczestnictwa w kulturze

2. LUDYCZNA (rozrywkowa, relaksowa, estetyczna) - poprawia samopoczucie, umożliwia odprężenie; uczy - bawiąc; uwrażliwia estetycznie; wpływa na kształtowanie postaw; pogłębia tendencje do bezmyślnego spędzania wolnego czasu;

osłabia aktywność kulturową; przedstawia wydarzenia w krzywym zwierciadle;

3. STYMULUJĄCA (estetyczna, wychowawcza) - podnosi poziom kulturalny odbiorcy; rozwija zainteresowania; wyrabia zróżnicowanie upodobań; pobudza do niewerbalnej rozrywki; obniża smak estetyczny;

służy ujednolicaniu upodobań

4. WZOROTWÓRCZA (wychowawcza, edukacyjna) -propaguje style godziwego życia; przejmowanie godziwych wzorów postępowania,; kształtuje postawy moralne;

czyni człowieka podatnym na pozytywne zmiany; bezkrytycznie przyjmuje wzorce postępowania;

ślepo naśladuje łudząc łatwą karierą;

ukazuje konsumpcyjne wzory życia

5. INTERPERSONALNA (Wychowawcza, informacyjna) -wyjaśnia problemy drugiego człowieka; powoduje ukulturowienie; ułatwia samookreślenie się w świecie; pogłębia izolację człowieka i jego osamotnienie;

obniża kulturę; kreuje postawy egoistyczne; powoduje zagubienie się w świecie rzeczy

• Sposoby manipulowania poprzez mass media - fragmentaryzacja – jako forma komunikowania ( polega na rozpowszechnianiu treści niepowiązanych ze sobą, o różnym stopniu istotności co prowadzi do trywializacji i przeładowania); natychmiastowość informacji (błyskawiczność przekazywanych informacji traktowanych jako towar, co prowadzi do konieczności pośpiechu i wyolbrzymiania poruszanych spraw, przedstawianie ich niekiedy w krzywym zwierciadle); tendencyjny montaż i tendencyjny komentarz ( manipulowanie informacjami, stosowanie prawdy „niepełnej”, zacieranie granic między faktem a interpretacją faktu, nadawanie innych znaczeń słowom)

• Tożsamość kulturalna człowieka – to nic innego jak stwierdzenie, że jest on wytworem określonej kultury. Te same elementy kultury, jeśli towarzyszy im świadomość narodowa, kształtują poczucie tożsamości narodowej. Media modą wzmocnić lub osłabić poczucie tożsamości narodowej. Wzmacnia to poczucie, gdy przynależności do danego narodu towarzyszy miłość do niego, odpowiedzialność i troska o jego losy. Wbrew unifikującemu działaniu środków masowego przekazu dużym zainteresowaniem cieszą się treści nacechowane autentyzmem, niepowtarzalnością, związane z regionem, z tradycją kulturalna.

KULTURA

Kultura (z łac. colere = „uprawa, dbać, pielęgnować, kształcenie”) – termin ten jest wieloznaczny, pochodzi od łac. cultus agri („uprawa roli”), interpretuje się go w wieloraki sposób przez przedstawicieli różnych nauk. Kulturę można określić jako ogół wytworów ludzi, zarówno materialnych, jak i niematerialnych: duchowych, symbolicznych (takich jak wzory myślenia i zachowania).

Najczęściej rozumiana jest jako całokształt duchowego i materialnego dorobku społeczeństwa. Bywa utożsamiana z cywilizacją. Również charakterystyczne dla danego społeczeństwa wzory postępowania, także to, co w zachowaniu ludzkim jest wyuczone, w odróżnieniu od tego, co jest biologicznie odziedziczone.

Całość wiedzy na temat kultury próbuje badać dziedzina wiedzy, jaką jest kulturoznawstwo, jednak także na poszczególnych aspektach kultury uwagę skupiają: filozofia kultury, historia kultury materialnej, antropologia kulturowa, socjologia kultury, etnografia czy memetyka.

W nauce, inaczej niż w języku potocznym, termin „kultura” nie ma charakteru wartościującego.

Główne dziedziny kultury:

- kultura materialna: wszelkie wytwory człowieka, technika, umiejętności praktyczne.

- kultura duchowa: wierzenia, wiedza, literatura i wszelkiego rodzaju piśmiennictwo, sztuka, w tym: sztuki plastyczne, teatr, muzyka, film, moda, a także wszystko co należy do wytworów umysłu, na przykład filozofia;

- kultura społeczna: normy moralne, ideologia, uczestnictwo w życiu kulturalnym;

- kultura języka: porozumiewanie się zgodnie z obowiązującą (w danym społeczeństwie) normą językową

- kultura polityczna: systemy wartości i wzorce zachowań (polityków, partii) biorących udział w wykonywaniu władzy państwowej lub aspirujących do tej roli;

- kultura fizyczna: system zachowań i działania związane z dbałością o rozwój fizyczny człowieka;

- wychowanie fizyczne, sport, rekreacja fizyczna, rehabilitacja ruchowa, turystyka.

Wartość, jedna z podstawowych kategorii filozoficznych, istotna zwłaszcza w etyce, estetyce, antropologii, a poza filozofią np. w religii i teologii, psychologii, socjologii, etnologii, teorii kultury i prawa. Stanowi odrębny przedmiot badań aksjologii.

Oznacza coś, co - w sensie absolutnym lub na gruncie danego zespołu poglądów - jest cenne i godne pożądania i co stanowi (winno stanowić) przedmiot szczególnej troski oraz cel ludzkich dążeń, a także kryterium postępowania człowieka.

Pojęcie wartości może być odniesione m.in. do idei, osób, rzeczy, sytuacji, zjawisk itp. - lub do ich określonych właściwości. Może istnieć samodzielnie bądź wchodzić w skład większego systemu czy hierarchii. W zależności od dziedziny, jakiej dotyczą, wartości dzieli się na: moralno-etyczne, religijne, estetyczne, kulturowe itd. W zależności od zasięgu - na ogólnoludzkie i lokalne: np. narodowe, osobiste. Mówi się też o wartościach niższych i wyższych, materialnych i duchowych, co zwykle łączy się z ich hierarchizowaniem.

Fundamentalne znaczenie filozoficzne ma kwestia sposobu istnienia wartości oraz to, czy przysługują one przedmiotom obiektywnie, niezależnie od podmiotowej oceny, czy subiektywnie, wyrażając partykularne i uwarunkowane różnymi okolicznościami postawy grup lub jednostek (relatywizm). Ten pierwszy problem rozwiązywać można analogicznie jak spór o uniwersalia (realizm, nominalizm, sermonizm).

Przy rozstrzyganiu drugiego, prócz poglądów skrajnych (obiektywiści i subiektywiści), rysują się też stanowiska pośrednie, widzące w wartościowaniu wypadkową pewnych obiektywnych cech przedmiotu (sprawiają, że może on być "nosicielem" danej wartości) i subiektywnych sądów na jego temat, wynikających wszkaże w jakimś stopniu z dostrzeżenia owych cech.