Marcin Przybyłek
Granica rzeczywistości
Gamedec
Warszawa 2004
Urodziłem się w Pułtusku w roku 1968 i od razu chciałem być kosmonautą. Kiedy odkryłem, że pojawiłem się na świecie o stulecie za wcześnie, wpadłem w depresję. Szukając pocieszenia, zostałem psychiatrą, lecz chociaż przez lata pracy w koncernie farmaceutycznym przejechałem ponad 300 tys. kilometrów, nigdy nie udało mi się wejść w hiperprzestrzeń; chociaż poznałem setki nowych istnień, nigdy nie byli to Obcy.
Zmęczony nieudanymi eksperymentami założyłem własną firmę, w której uczę zasad komunikacji międzyludzkiej, przemycając gdzie się da metody gestykularnej konwersacji transgalaktycznej.
GAMEDEC narodził się z moich fascynacji grami komputerowymi oraz tęsknoty za kosmiczną przygodą. Opowieści o gierczanym detektywie, który toczy wirtualne boje ze złem czyhającym w sieci, znajdą kontynuację w cyklu powieściowym.
Bardzo dziękuję:
Ani (mojej żonie) za miłość i poświęcenie, Tadeuszowi Kobierzyckiemu (nauczycielowi) ;a wiedzę i przyjaźń, Maciejowi Parowskiemu Redaktorowi „Nowej Fantastyki') za serdeczność pierwszą szansę, Ojcu za inteligencję techniczną, matce za zwrócenie uwagi na subtelności literatury oraz Jarkowi Bralskiemu, Arkowi Michalskiemu i Łukaszowi Grochowiczowi za to, że są.
W życiu każdego mężczyzny pojawia się moment refleksji. Nie chodzi o chwile nad kuflem w jednym z high-barów na Jagiellońska Street, lecz o ten szczególny moment, gdy człowiek zaczyna widzieć w pełnej krasie pierwszą połowę życia. Taki nastrój mnie ogarnął, kiedy tkwiłem w swoim biurze na trzysta czterdziestym drugim piętrze linowca Stockomville wdrapującego się na orbitę z Cotomou - dzielnicy Warsaw City położonej w rozwidleniu rzek Vistula i Narau. To był wyjątkowo upalny marzec. Radiator regulujący temperaturę apartamentu pracował jak szalony. Siedziałem rozparty w fotelu, patrzyłem poprzez żaluzje na konające słońce i czekałem na zlecenie. Moja agencja znalazła się na skraju bankructwa. Jedna dziesiąta populacji Warsaw City pogrążona była w Światach Sensorycznych, więc rynek był olbrzymi. Ogłoszenia zamieściłem we wszystkich portalach, lecz nie tylko ja wpadłem na taki pomysł: wyroiło się mnóstwo partaczy i lamerów podających za gamedeców, a będących zwykłymi naciągaczami.
Reputacja profesji zaczęła podupadać, i tak z powodu zgrai patałachów powoli godziłem się z myślą o zmianie zawodu.
Zadzwonił telesens. W nozdrza uderzył oszałamiający zapach perfum. Zanim odwróciłem się w kierunku ekranu, wiedziałem, że mam pracę. I to nie byle jaką. Chanelu nr 101 używają wyjątkowe kobiety Powoli spojrzałem spod ronda biokapelusza i za chwilę dziękowałem stwórcy, że cień zasłaniał mi oczy, które postanowiły pospiesznie opuścić moje zepsute ciało.
Z ekranu patrzyła najpiękniejsza kobieta, jaką do tej pory widziałem. Okay, była podretuszowana przez gierczany make-up, ale stary wyga bez trudu rozpozna klejnot. Za nią rozpościerał się Deep Past World - jeden z najbardziej ekskluzywnych światów - zaś ona sama prezentowała stosowny image: połyskująca łuskami obcisła sukienka rozcięta była od bioder w dół, by nie krępować ruchów; znad ramienia wystawała kolba lejzergana, dobrze wyrobiona i - spostrzegłem to od razu - często używana; całości dopełniał napierśnik z kompozytów wyrzeźbiony w motywy wzburzonych fal. Info wyświetliło jej nazwisko. Jane Seymour. Z tych Seymourów?, zastanawiałem się, gdy usłyszałem jej aksamitny alt:
- Pan Torkil Aymore?
- Do usług.
Poruszyła się niepewnie.
- Jest pan licencjonowanym solverem, prawda?
- W dzisiejszych czasach, droga pani, zawód ten nazywają gamedecem lub, dłużej, game detectivem.
- W każdym razie pomaga pan graczom? Wziąłem głębszy oddech.
- Z całym szacunkiem, pani... - Panno.
- Panno Seymour, nie bezinteresownie.
- Jaka jest pana stawka?
- Najpierw muszę poznać sprawę.
Kobieta rozejrzała się
- Czy to jest bezpieczny kanał?
Harry Norman, mój doradca i przyjaciel, twierdził, że zabezpieczenia są solidne, lecz ostatnio gdzieś zniknął i nie mogłem go złapać. Nie miałem pewności.
- Absolutnie, droga pani.
- Dobrze. Sprawa wygląda tak. Niedaleko stąd jest ekranowana świątynia, w której utkwił mój... narzeczony. Siedzi tam już dwa dni i nie może wyjść. Próbowałam dostać się do środka, ale nie udało się. Nie wiem, co robić.
- Mam nadzieję, że nie usiłowała pani zdejmować jego hełmu?
- Nie. Wiem, że to niebezpieczne.
Hełmy sensoryczne stymulują mózg impulsami grawitacyjnymi w setkach miliardów miejsc jednocześnie, dając wrażenie pełnego uczestnictwa w grze. Po włożeniu kasku pobudzenia te odłączają od ciała ośrodki ruchowe i czuciowe, co w slangu graczy nazywane jest dewitalizacją. Dzięki temu centra motoryczne mogą wydawać polecenie ruchu ręką, a ta leży bezwładnie. Za to rusza się inna - w świecie cyfrowych przepływów. Przed zdjęciem hełmu należy przeprowadzić zabieg odwrotny - rewitalizację.
Mówiąc o ekranowanej świątyni, panna Seymour miała na myśli nielicencjonowany twór, swego rodzaju wirus zaimplementowany do Deep Past World przez jakiegoś dowcipnisia. Narzeczony Jane nie mógł wewnątrz budowli wyjść z gry, gdyż haker wprowadził program uniemożliwiający rewitalizację. W sumie nie powinienem go potępiać. To między innymi dzięki takim jak on wciąż miałem pracę. Hakerzy to nie zabójcy. Zawsze pozostawiają złapanym w pułapkę drogę wyjścia. Która jednak otwiera się dopiero po rozwiązaniu jakiejś piekielnej zagadki. Znałem tego typu sprawy Robota niewdzięczna i wymagająca cholernego skupienia. Może nie najdroższa, ale z pewnością nie najtańsza. Potarłem czoło.
- Panno Seymour... wezmę to zlecenie za... dziesięć tysięcy W razie niepowodzenia pięćdziesiąt procent - ryzykowałem.
Wiedziałem jednak, że DPW jest jedną z najdroższych rzeczywistości, zaś makijaż i perfumy zleceniodawczyni podpowiadały, że mam do czynienia z nieprzyzwoitym bogactwem. Poza tym byłem zadłużony.
Kobieta okazała się prawdziwą arystokratką. Nie drgnęła jej brew.
- Dopuszcza pan niepowodzenie?
- Nie jestem geniuszem, droga pani.
- Czy zdarzyło się panu zawieść?
Wkroczyła na niebezpieczny teren. Postanowiłem ominąć pytanie:
- Pamiętam przypadek, gdy rozwiązałem pewien problem... za późno. W przypadku pani narzeczonego czas jest istotnym czynnikiem, a ja bardzo nie lubię pracować w pośpiechu.
- Zgoda. Kiedy pan wejdzie?
- Za godzinę. Gdzie jest najbliższa brama?
- Przekażę panu koordynaty. Będę czekała.
Po rozłączeniu się dokonałem rutynowego oglądu łoża. Złączki i kontrolki wydawały się funkcjonować prawidłowo. Przeprowadziłem szybki test automasażu przeciwdziałającego odleżynom oraz regulatora ciepłoty ciała podłączanego do kombinezonu. Poszedłem do lodówki i wyjąłem z kontenera zasobnik z płynem infuzyjnym. Podłączyłem go do zaczepu:
Wykonałem kilka prostych ćwiczeń fizycznych i wziąłem tusz. Odświeżony zażyłem gamepill - kapsułkę przestawiającą biochemiczne tory mojego ustroju na minimalizację produkcji metabolitów. Dzięki niej przez cztery doby nie musiałem się martwić o przepełnienie pęcherza moczowego i jelita grubego. Kosztowały majątek, lecz w mojej pracy były nieodzowne. Sprawdziłem czas. Byłem w cuglach. Naciągnąłem kombinezon, podłączyłem nanowtyczkę płynu do gniazdka na przedramieniu i wygodnie się ułożyłem. Zanim założyłem kask, zdążyłem jeszcze pomyśleć, że nie jestem pewien, czy zaryglowałem drzwi.
Sprawdziłem pocztę. Jane przekazała adres bramy i numer swojego konta bankowego. Wszedłem na stronę DPW i zalogowałem się. Poproszony o uiszczenie opłaty, podałem numer panny Seymour. Za chwilę stałem przed menu z ubraniami. Przywdziałem kolczugę ozdobioną fantazyjnymi naramiennikami wraz ze stosownymi dodatkami. Z talerza ozdób wybrałem skromny tatuaż na policzkach. Na broń obrałem obosieczny topór noszony na plecach. Byłem gotowy Wydałem instrukcję transportu do wskazanego przez Jane miejsca i za chwilę podziwiałem rzadki las, wysokie paprocie, kolorowe ptaki krzyczące wśród listowia, głęboko błękitny kolor nieba cudowną muzykę otaczającą mnie ze wszystkich tron. Byłem w Deep Past World!
Niedaleko kamiennego portalu, z którego się wyłoniłem, stała panna Seymour.
- Standard? - spojrzała rozczarowana. - Sądzi, że taki obieżyświat jak pan dorobił się jakichś artefaktów.
Uśmiechnąłem się półgębkiem. Postanowiłem nie odpowiadać na zaczepkę.
- Gdzie jest ta świątynia?
- Poprowadzę pana.
Szedłem za nią i powoli zaczynałem żałować, że nie jestem piękny i bogaty Zaprosiłbym wówczas pannę Seymour na drinka. A tak mogłem co najwyżej popatrzeć.
- Nie widzę innych Graczy - zagaiłem.
- Mało ich - przyznała. - Przenieśli się na wschód i polują na smoki. Tutaj nie ma już dzikich zwierząt. Weszliśmy z Henrym, by trochę odetchnąć od realium. Potem zamierzaliśmy wyruszyć na łowy. I gdyby nie ta diabelska świątynia, już od dwóch dni bawilibyśmy się wraz z innymi - w jej głosie słychać było wyraźne rozżalenie.
Henry był głupcem, włażąc do jakiegoś budynku, kiedy obok miał taką świątynię rozkoszy, pomyślałem. Za niewielkim wzgórzem, porośniętym przez skrzypy i widłaki, rozpościerała się kolorowa dolina okryta kobiercem wysokich, słodko pachnących kwiatów. W jej centrum przycupnęła okrągła kaplica. Zatrzymałem się i odetchnąłem. Od tej chwili każdy szczegół mógł mieć znaczenie. Otworzyłem menu screenshotów i uwieczniłem obraz całej niecki. Potem ruszyłem w ślad za przewodniczką. Wraz ze zbliżaniem się do budowli monumentalne tony ustąpiły miejsca melodii dziwnie nostalgicznej, granej na zwielokrotnionych smykach, punktowanej głębokimi uderzeniami bębna i miękkimi odciskami basów. Układ łąki zdawał się być pozbawiony wzoru. Kamienne bloki świątyni również.
- Pozwoli pani - odezwałem się - że najpierw sam obejrzę obiekt, a potem, jeśli uznam to za stosowne, zadam kilka pytań.
- Zgoda.
Dziewczyna usiadła na pobliskim kamieniu. Otworzyła okno podglądu innych zakątków świata i pogrążyła się w zadumie.
Uruchomiłem notatnik i włączyłem nagrywanie. Dla wygody zwiększyłem jaskrawość krawędzi obiektywu i kontrast obrazu.
- Deep Past World, dzień zero, godzina... - włączyłem chronometr - czternasta czasu lokalnego. Sektor... - zerknąłem na mapę. - F 45 łamane na D 334. Narzeczony klientki, Henry.. Jak pani narzeczony ma na nazwisko?
- Wallace! - odkrzyknęła Jane.
- A więc Henry Wallace uwięziony został w tym obiekcie dwie doby temu...
Okrążyłem strukturę, poszukując wystających elementów, kamieni innego koloru czy zwyczajnych przycisków, które mogłyby pełnić rolę dźwigni, lecz, jak się tego spodziewałem, nic nie znalazłem. Ściana, wykonana z bloków piaskowca, była stosunkowo gładka, wsparta na niskiej podmurówce z otoczaków. Wróciłem do wejścia. Wyglądało zwyczajnie. Pomiędzy dwiema białymi kolumnami mieściły się dębowe gładkie drzwi z pojedynczym kasetonem. Mosiężna klamka nie dawała się poruszyć nawet pod najsilniejszym naciskiem. Nie było dziurki na klucz. Cofnąłem się i przyjrzałem portykowi. Zdawało mi się, dostrzegłem wyryty niewielki napis. Przybliżyłem raz. Rzeczywiście były tam greckie litery układa się w ciąg: kappa, alfa, lambda, omega, sigma. Zrobiłem zdjęcie. Odszedłem dalej i przyjrzałem budowli na tle drzew i wzgórz. Nie odnalazłem prawidłowości. Obszedłem całą dolinę, od czasu do czasu robiąc fotki i rzucając zdawkowe zdania do nagrywarki. Potem przyszła pora na wspinaczkę. Na szczęście pobliskie dęby i jesiony były stare, rosochate i chętnie przyjmowały gości. Obserwacje poczynione z wysoka również nie przybliżyły mnie do tajemnicy. Szpiczasty dach kaplicy pokryty był drewnianym gontem. Szczyt zdobiła niewielka złota iglica zakończona kulką. Odwiedziłem jeszcze kilka drzew, patrząc z różnych kątów i szukając powiązań. Badania zajęły mi kilka godzin. W końcu ponownie zbliżyłem się do gmachu i postanowiłem przejść do drugiej fazy.
- Okay - mruknąłem do siebie - skończyliśmy oglądanie, przechodzimy do osłuchiwania...
Nie zauważyłem, że od dłuższej chwili obserwuje mnie zleceniodawczyni. Wydawała się zdegustowana.
- Przez tyle czasu nic pan nie znalazł? - zapytała, nie kryjąc rozdrażnienia.
Wyłączyłem nagrywarkę.
- Szanowna panno Seymour - ukłoniłem się dwornie. - Raczy pani wybaczyć, lecz sądzę, że mamy do czynienia z robotą profesjonalisty Pozwoli pani zatem, że będę postępował zgodnie ze wszystkimi zasadami, bo jeśli je złamię i coś przeoczę, będzie pani musiała zaaplikować Henry'emu elektrowstrząsy.
To nie była przenośnia. Wyjście z gry bez procedury oznaczało dla mózgu szok porównywalny do serii potężnych elektrycznych wyładowań w obrębie całej kory mózgowej. W najlepszym wypadku kończyło się to bólem głowy. Częściej występowała amnezja i halucynacje - pozostałości ze świata. Zdarzały się, choć rzadziej, długo trwające stany paranoidalne, majaczeniowe, a w końcu - sporadycznie - przypadki utraty osobowości, a nawet śmierci.
Dziewczyna umilkła. Poprawiła się na prowizorycznym siedzisku i zacięła usta. Przybliżyłem ucho do drzwi. Cisza. Osłuchiwanie murów również nie przyniosło rezultatów. Potem przyszła kolej na obmacywanie i opukiwanie. Gdy zapadał zmierzch, miałem za sobą pełny zestaw badań, który absolutnie niczego nie ujawnił.
Nieopodal dostrzegłem kamienny krąg przeznaczony na ognisko.
- Jest pani kleryczką? - rzuciłem. Skinęła głową.
- Niech pani rozpali ogień. Robi się zimno. Otworzyła menu czarów: w powietrzu przed nią zawisła księga. Wybrała zaklęcie zapalające i wycelowała w palenisko. W powietrze strzelił wesoły płomień.
Usiedliśmy na trawie. Przestrzeń dookoła wypełniona była graniem cykad, pohukiwaniami puchaczy i szumem drzew. Gwiazdy błyszczały jak brylanty. Gdzieś daleko na wschodzie żarzyła się łuna. Być może to łowcy świętowali ubicie kolejnego smoka. Albo odwrotnie. Po raz nie wiem który zdumiałem się nad fenomenem gier: człowiek nie odczuwał senności ani znużenia, bo cały czas jakby spał. Moje ciało spoczywało gdzieś tam, w Cotomou, i odbywało przymusowe leżakowanie. Wspomnienie realnej rzeczywistości, zwanej w gierczanym slangu „realium", było tak ległe, że zdawało się ułudą.
- Teraz nadszedł czas... - powiedziałem i przestraszyłem się własnego głosu; kilka godzin milczenia zrobiło swoje - ...żebym zadał kilka pytań.
- Myślałam, że się nie doczekam - patrzyła nieruchomo w ogień. - Nawet pan nie wie, jak nudne jest obserwowanie pańskiej pracy.
:- Nie denerwuje się pani losem narzeczonego?
Żachnęła się.
Henry to dżentelmen. Dopóki działa jego łoże gamepill, nie będzie panikował. Znam go. Poza tym wie, że w razie czego zmienię mu zasobnik i podam następną dawkę prochu.
Zmarszczyłem czoło w niemym podziwie.
- Przejdźmy do interesujących mnie kwestii - ponowiłem. - Niech pani opowie ze wszystkimi szczegółami, jak się tutaj znaleźliście i jak Henry wszedł do świątyni.
Skrzywiła się.
- Niewiele mam do powiedzenia. Weszliśmy dwie i pół doby temu. Tą samą bramą, którą wszedł pan. Trochę pobiegaliśmy i cieszyliśmy się otoczeniem. Potem Henry dostrzegł tę kaplicę i zaproponował, byśmy się razem pomodlili. Za dwa miesiące mamy ślub. To miała być medytacja za nasze szczęście. Zgodziłam się. On wszedł pierwszy, a ja jeszcze przez chwilę patrzyłam na świat. Wie pan - uśmiechnęła się niewinnie - euforia po wejściu.
Skinąłem głową na znak, że rozumiem. Nawet mnie odurzał DPW. Fotorealistyczna jakość obrazu i krystaliczny dźwięk dawały pełnię złudzenia. Na dodatek doskonale imitowane zapachy, poruszenia powietrza, strefy chłodniejsze i cieplejsze, i jeszcze ta słodka muzyka - można się było zachłysnąć.
- Potem podeszłam do drzwi - podjęła - lecz były jak lita skała. Nie mogłam ich otworzyć. Na początku myślałam, że to żart. Próbowałam się z Henrym skontaktować, ale milczał. Po kilku minutach zrozumiałam, że nie milczy, tylko po prostu się nie słyszymy. Domyśliłam się, że to jakaś pułapka, i czekałam, mając nadzieję, że poradzi sobie z zagadką. Henry jest piekielnie inteligentny..
Chciałbym, dziecino, pomyślałem, żebyś po rozwiązaniu tej sprawy powiedziała tak o mnie.
- ...lecz po upływie czterdziestu ośmiu godzin dałam za wygraną. Wyszłam z gry i sprawdziłam ogłoszenia w portalu. Pana oferta wydawała się najsensowniejsza.
- Miło mi - pochyliłem głowę, wspominając, jak konstruowałem ogłoszenie, pocąc się, by wypadło wiarygodnie. - Czy nie pamięta pani niczego osobliwego, gdy wchodził do środka? Jakaś barwa? Dźwięk? Może coś powiedział?
Zmarszczyła brwi.
- Nic takiego. Zaraz... - potarła czoło. - Mam wrażenie, że westchnął. Myślałam, że to tak sobie, z zadowolenia. Ale teraz... wydaje mi się, że było w tym westchnieniu coś więcej...
- Co?
- Nie wiem... było jakby głębsze.
Zagryzłem wargi. Łamigłówka nie zapowiadała się ciekawie. Po z górą siedmiu godzinach dociekań miałem jedno westchnienie i tajemniczy napis. Wizja dziesięciu tysięcy kredytów powoli odpływała w nicość. Znałem siebie i wiedziałem, że złożoność problemu mnie przerasta. Z reguły w układankach tego typu były jakieś wskazówki, czasem więcej mylnych tropów. Tutaj nie było prawie nic.
- Skąd się biorą takie rzeczy? - spytała.
- Światy sensoryczne nie zawsze są własnością . Współtworzą je gracze z całej Ziemi. Jeden na dziesięć tysięcy ma pstro w głowie i zamiast miejsc zabawy programuje takie świństwo.
Podniosłem się. Otworzyłem menu ekwipunku i wyciągnąłem z niego pochodnię.
Przytknąłem drzewce do ognia i poczekałem, aż zajmie.
Pozwoli pani, że ją opuszczę. Chciałbym jeszcze sprawdzić.
Oczywiście - odparła chłodno - za to panu płacę. Obserwacja układu gwiazd i chmur nic nie dała. Przypomniałem sobie o napisie. Wszedłem w słownik i wczytałem zdjęcie. Efekt tłumaczenia był zaskakujący. Czytało się „kalos" i znaczyło po grecku piękno. Coś we mnie drgnęło. Krew w żyłach zaczęła żywiej krążyć. Poczułem dawne podniecenie, które towarzyszyło mi w chwilach, gdy zbliżałem się do rozwiązania zagadki. Stary rupieć się rozgrzewa, pomyślałem. Otworzyłem encyklopedię i odnalazłem hasło: „Złoty podział odcinka". Wyczytałem tam o greckiej estetyce i proporcjach. Nałożyłem siatkę współrzędnych na zdjęcie kaplicy i przekonałem się, że stworzona została zgodnie ze starożytnymi kanonami piękna! Mam, mam, mam, myślałem gorączkowo, sam kształt budowli jest kluczem. Tylko co on oznacza, jak go zinterpretować... Co trzeba zrobić, żeby otworzyć drzwi? Zrobić coś pięknego? Przybrać piękną pozę? Ładnie zaśpiewać? Powiedzieć wiersz? Myśli gorączkowo tłoczyły mi się w głowie, czułem jednak, że mijam się z rozwiązaniem.
Mimo to spróbowałem. Najpierw ładnie się zaprezentowałem. Potem z różnymi intonacjami wypowiadałem słowo „kalos", następnie prosiłem, kłaniałem się i pląsałem. O świcie stwierdziłem, że jestem za mało powabny. Wtedy spojrzałem na pannę Seymour, której dostarczyłem zdrowej rozrywki i która bez żadnych zahamowań śmiała się ze mnie do rozpuku. Stwierdziłem, że rozwiązaniem zagadki może być ona. Po wielu dyskusjach nakłoniłem ją do przybierania kuszących póz naprzeciwko wejścia, a nawet do częściowego i w sumie nieudanego striptizu. Po upływie doby od mojego wejścia zwątpiłem. Zastosowałem wszystkie sztuczki: dawałem myślom odpłynąć, wracałem do nich, zmieniałem perspektywę, czepiałem się skojarzeń, łączyłem ze sobą wszystkie elementy. Mój notatnik zapełniony był dziesiątkami bezużytecznych drzewek i schematów zależności.
Siedziałem oparty o kostropaty pień dębu i rozmyślałem, gdzie popełniłem błąd. Co mnie zawiodło? Pamięć? Inteligencja? Spostrzegawczość? Obojętnie obserwowałem pannę Jane, która gotowała się do wyjścia. Postanowiła osobiście sprawdzić stan zdrowia narzeczonego, a że mieszkał po drugiej stronie Warsaw City liczyła, że podróż może jej zająć sporo czasu. Poza tym chciała mieć w zapasie kilka godzin na konsultację z lekarzem i przyjaciółmi.
Wtedy zza wzgórza wyłoniła się postać. Był to siwowłosy góral ze skórzaną tarczą przewieszoną przez plecy. U pasa zwisał mu potężny szeroki miecz.
- Co? Znowu ktoś zniknął? - spytał basem.
- Wie pan coś o tym miejscu?! - zerwałem się. - Niech nam pan pomoże! - Pal diabli wynagrodzenie, pomyślałem.
- Nie, przyjacielu - odparł, nie zwalniając kroku i przechodząc obok nas. - Ja tu nic nie poradzę.
- Ale tam może zginąć człowiek!
- Jeśli nie chce, to nie zginie - zaśmiał się olbrzym.
- Ale tak nie można! - wrzasnąłem oburzony.
- Można, można. Sam pan zobaczy - mężczyzna oddalił się.
Patrzyliśmy z Jane na siebie i zastanawialiśmy się nad słowami nieznajomego. Kobieta była nimi tak wstrząśnięta, że usiadła obok bramy i czekała do zmierzchu.
Kiedy słońce zaczęło znikać za szczytami drzew, postanowiłem zerwać kontrakt. Tylko tyle mogłem dla niej zrobić: nie wziąć pieniędzy, na które i tak nie zasłużyłem. Już otwierałem usta, gdy nagle usłyszeliśmy skrzypienie. Spojrzeliśmy w kierunku świątyni. W otwartych drzwiach stał Henry Wallace.
- Henry! - krzyknęła Jane.
Oboje podbiegliśmy do ocaleńca. Wyglądał marnie. Po raz kolejny musiałem docenić programistów. Tak subtelnie wyrażonych uczuć dawno nie widziałem: twarz lekko zapadnięta i blada, oczy dziwnie błyszczące. Stał oparty o kolumnę.
- Przepraszam, kochanie - wychrypiał i usiadł na schodkach.
- Żyjesz! - krzyknęła uradowana Jane i czule go objęła.
Nie odwzajemnił uścisku. Jego ręka lekko pogładziła ją po plecach. Był oszołomiony.
- Cieszę się, że nic panu nie jest - odezwałem się. Wtedy panna Seymour przypomniała sobie o mojej obecności. Rozluźniła oplot ramion wokół szyi mężczyzny i dokonała prezentacji.
- Henry, to jest pan Torkil Aymore, gamedec, którego wynajęłam, by cię ratować.
- Miło mi - Wallace próbował wstać, lecz uniósł się tylko i z powrotem klapnął na stopień. Wyciągnął rękę z przepraszającym wyrazem twarzy. Uścisnąłem ją. Była szczupła i delikatna.
- Ależ pana wytrzymało - rzekłem, ciekaw czającej się w środku zagadki. - Cóż to za diabelska pułapka?
Pokręcił głową na wspomnienie.
- To dzieło hakera, wie pan - nie ustępowałem. - Takich przestępców powinno się wsadzać do więzienia! - zawtórowała dziewczyna.
- Próbowałem pana wydobyć, ale zdaje się, że kaplicę można otworzyć tylko od środka, prawda? - Miałem nadzieję, że potwierdzi moje słowa. Inaczej reputacja, którą dotąd się szczyciłem, mocno by podupadła.
Kiwnął głową. Kamień spadł mi z serca.
- To nie przestępca - odezwał się cichym głosem. - To geniusz.
Zatkało mnie. Panna Seymour zamarła.
- O czym ty mówisz? - wyszeptała.
Wallace patrzył w ziemię i przez chwilę milczał. Po chwili podniósł wzrok, w którym wciąż żarzył się blask.
- Nie było żadnej zagadki - powiedział w końcu. - Mogłem wyjść, kiedy tylko chciałem.
- Jak to!? - dziewczyna nie kryła oburzenia. - Pozwoliłeś mi czekać ponad trzy i pół doby? Czyś ty zwariował?! Już się szykowałam, żeby do ciebie jechać!
Mężczyzna skrzywił się od hałasu.
- Tego nie sposób opisać - odezwał się przepraszającym tonem. - Wejdź sama, to zobaczysz. Ja na ciebie poczekam - westchnął. - Dokładnie wiedziałem, ile mam czasu i jak długo mogę naciągać strunę.
- Ależ niech pan wreszcie powie, co tam jest! - nie wytrzymałem.
- Coś, co można zobaczyć tylko raz. Głos w środku informuje, że kaplica nigdy nie wpuści po raz drugi tej samej osoby.
- Niech pan się nie znęca - błagałem.
- Tam jest... - Henry wyciągnął drżący palec w kierunku drzwi - ...piękno...
Wybałuszyłem oczy. Dziewczyna zastygła.
- Jak to piękno? - spytała.
- Nie do opisania. Kwintesencja. Czułem się, jakby ktoś zanurzył mnie w samej ostatecznej esencji... - urwał na chwilę. - Dotykałem ideału.
- Była tam inna kobieta? - Panna Seymour wciąż nie rozumiała.
Gdy Henry starał się jej wytłumaczyć istotę zagadki i zapewniał o swojej wierności, obraz tajemnicy powoli klarował się w mojej głowie. Pułapką było samo zjawisko, od którego nie mógł się oderwać. Mając świadomość, że nie będzie drugiej okazji, starał się przebywać w świątyni tak długo, jak tylko mógł. Prawdopodobnie gdyby był sam, siedziałby jeszcze dłużej.
- Ale jak to możliwe? - spytała mnie Jane, wysłuchawszy do końca wyjaśnień narzeczonego. - Jak można stworzyć w grze taki fenomen?
Usiadłem obok i popatrzyłem na zmierzchający świat.
- To rzeczywiście geniusz - przyznałem. - A odpowiadając na pani pytanie, sądzę, że tylko w grze jest to możliwe.
- W jaki sposób? - nie ustępowała.
Wtedy pomyślałem, że posiadanie żony nie musi być miodem, jaki sobie kiedyś wyobrażałem. Wysłuchiwanie tych wszystkich pytań i przymus odpowiadania...
- Czym jest odczuwane przez nas piękno? - spytałem. - Zbiorem subtelnych wrażeń wynikłych z obserwacji kolorów, kształtów, proporcji i... czegoś jeszcze. Czegoś nieuchwytnego. W tej chwili mamy na sobie hełmy sterujące naszymi doznaniami, operujące setkami miliardów zmiennych na mikrosekundę. Twórca kaplicy złamał formułę piękna lub bardzo się do niej przybliżył, komponując taką mieszankę doznań, że odwiedzający kaplicę ma wrażenie kontaktu z samą ideą.
Henry kiwał głową. Patrzyłem na niego i zastanawiałem się, jakimi oczami spogląda teraz na przyszłą żonę. Czy kontakt z ideałem spowodował, że zaczął w niej przez kontrast dostrzegać brzydotę, czy wręcz przeciwnie, uczulony na przejawy piękna, widział w niej więcej światła? Nie umiałem odpowiedzieć na to pytanie. Jego twarz zdradzała jedynie wielkie zmęczenie.
Panna Seymour pokazała klasę. Zanim zgasły ognie zachodu, otworzyła menu swojego banku i przelała na moje konto całą sumę. Uznała, że skoro nie miałem żadnych szans, nie jest w stanie ocenić moich umiejętności i wypłacenie połowy honorarium byłoby nieuzasadnione. Trudno było nie zgodzić się z jej logiką, zwłaszcza że ciężar moich długów znacznie się w tym momencie zmniejszał. Zanim się pożegnałem i wszedłem w bramę, zastanawiałem się, czy kobieta zdecyduje się odwiedzić świątynię. I znowu nie znałem odpowiedzi.
Pozostawiłem broń, tatuaż i ubranie w odpowiednich miejscach i wylogowałem się. Za chwilę byłem w portalu i wydałem dyspozycję rewitalizacyjną. Gdy zielony pasek wypełnił się do końca, poczułem, jak wraca mi czucie w prawdziwym ciele. Zacisnąłem i rozluźniłem pięści. Wziąłem głęboki oddech i powoli wyciągnąłem ręce do hełmu. Delikatnie go poruszyłem i ostrożnie zsunąłem. Leżałem jeszcze chwilę, trawiąc przeżyte wydarzenia. Wreszcie odłączyłem zasobnik i usiadłem.
Przypomniałem sobie, w jaki sposób kiedyś w Afryce polowano na małpy: myśliwy drążył w skorupie kokosa otwór na tyle duży, by ofiara mogła przecisnąć przez niego dłoń, lecz na tyle mały, by ręka zwinięta w pięść nie mogła się wydostać. Następnie wkładał do środka błyszczący przedmiot. Tak skonstruowaną pułapkę przymocowywał liną do drzewa i odchodził. Małpa, widząc kuszący obiekt, wkładała łapę i chwytała go. Lecz ku jej przerażeniu okazywało się, że może wyjąć rękę tylko wtedy, jeśli go wypuści. Nie chcąc się z nim rozstać, szarpała się długie godziny, aż do nadejścia łowcy. Henry został schwytany w taką właśnie pułapkę. W każdej chwili mógł zostawić błyszczący przedmiot, lecz sam, z własnej nieprzymuszonej woli, nie chciał tego zrobić.
Wiecie, co jest najlepsze w pracy gamedeca? Rytuał po wykonaniu zadania: gorący antygrawitacyjny tusz, lampka koniaku i kubańskie cygaro. Okutany w miękki szlafrok rozpierałem się w fotelu, powoli zapadając w drzemkę. Przed oczami majaczyły obrazy z DPW: piękna twarz panny Seymour, tajemnicza kaplica, łąka pełna kwiatów, siwowłosy góral i Henry Wallace. Zanim odpłynąłem w sen, rozmyślałem, czy sam zdecyduję się na wizytę w sanktuarium. Może kiedyś.
I tak spłaciłem wszystkie długi, a moja agencja po kilku chudych latach wyszła na prostą. Nalałem trzecią szklaneczkę Jacka Danielsa. Alkohol rozchodził się po ciele, wywołując fale ciepła. Rozkoszowałem się uczuciem, że zrzuciłem z barków nieznośny ciężar. Powoli zapadałem się w senną otchłań. Wspominając wydarzenia z ostatnich kilku dni.
Wszystko zaczęło się niecały tydzień temu, gdy w gabinecie rozdzwonił się telesens. Poczułem zapach biura: perfumowanych podłóg i wymuskanych komputerów. Gdy podniosłem wzrok, z holoekranu zerkał zatroskanym wzrokiem łysawy urzędnik w śnieżnobiałym kołnierzyku i stylowym krawacie w fosforyzujące kwadraty. Na ścianie za nim pysznił się emblemat Creation Dome Industries - jednej z wiodących firm w elektronicznej rozrywce.
- Pan Aymore, nieprawdaż? - spytał papierowym głosem.
- Torkil Aymore do usług - odparłem tonem profesjonalisty - Czym mogę służyć?
- Nazywam się Philip Fyodorowicz. Jestem dyrektorem pionu technicznego wydziału R&D Creation Dome Industries. Myślę - nerwowo podrapał się w podbródek - że miałbym do pana prośbę... - zawiesił głos - ale prosiłbym o osobiste stawienie się w naszej firmie. Rozumie pan - zatoczył wzrokiem krąg - chodzi o tajemnicę handlową... Nie ma teraz pewnych zabezpieczeń - uśmiechnął się przepraszająco.
- Oczywiście - sprawdziłem w informatorze adres. - Będę u państwa... za dwie godziny. Fyodorowicz rozłączył się. Zatarłem ręce. Zlecenie od takiej firmy oznaczało nie byle jaki profit! Od czasu nierozwiązania sprawy panny Seymour los jakby zaczął się do mnie uśmiechać.
Po przejściu przez niezliczoną liczbę bramek kontrolnych, przy których czuwali podejrzliwie patrzący strażnicy, po pokonaniu kilku kilometrów korytarzy i wind, dotarłem przed oblicze przynależne do krawatu w świetliste kwadraty.
- Jest pan, to dobrze... - wskazał ręką kierunek marszu. - Proszę do mojego pokoju.
Pomieszczenie mogłoby służyć za apartament hotelowy. Przez krótką chwilę zazdrościłem Philipowi przepychu i władzy Szybko jednak się opamiętałem, przypomniawszy sobie, jak bardzo cenię wolność. Fyodorowicz z całą pewnością był nieprzyzwoicie bogaty, lecz przypłacił to uwikłaniem w zależności, przy których zaplątanie w sieć nanowodu wydawało się problemem dziecinnie prostym.
- Spocznie pan? - wskazał biofotel.
Dotąd widywałem je tylko na reklamówkach. Ostrożnie zanurzyłem się w lekko wibrujące wnętrze. Wrażenie można porównać jedynie do najbardziej wyuzdanych przeżyć, pominę więc opisy. Gospodarz zajął miejsce za gigantycznym biurkiem, które - o ile mogłem zauważyć - pełniło również funkcję stołu masażowego, aparatu do manicure'u oraz osobistej, całkiem inteligentnej sekretarki.
- Mamy - zagaił, robiąc z palców wieżyczkę - pewien problem. To, co teraz powiem, nie może opuścić tego pomieszczenia - spojrzał surowo.
- Dyskrecja jest wpisana w specyfikę mojej pracy - odparłem, usiłując wyglądać na osobę godną zaufania.
- Mimo to czuję się w obowiązku poinformować, że w razie najmniejszego podejrzenia o przeciek nasi prawnicy nie zostawią na panu nawet naskórka.
Pomyślałem, że nie chciałbym na stałe pracować dla Fyodorowicza. Szybko nabawiłbym się jakiegoś tiku albo innego wrzodu.
- Przejdźmy do rzeczy - podjął po krótkiej pauzie. Zacisnął oczy, jakby szykował się do walki z silniejszym od siebie przeciwnikiem. - Jesteśmy w fazie alfa testów kasków najnowszej generacji w związku ze zbliżającą się premierą gry o nazwie Telepadrom.
Fraza brzmiała jak początek handlowej prezentacji. - Dziwne słowo - skonstatowałem.
W jego oczach mignął dyrektorski błysk.
- Pan jest szczery - całkiem ładnie się uśmiechał - to dobrze. Teraz niech pan słucha... Zdecydowanie nie chciałbym dla niego pracować. - Nazwa wzięła się stąd, że kaski umożliwiają telepatię.
Uniosłem brwi. - Prawdziwą?
- Najprawdziwszą. Niech się pan nie dziwi. Takie rozwiązanie było kwestią czasu. My po prostu jesteśmy pierwsi. Sęk w tym, że podejrzewamy sabotaż...
- Konkurencja?
- Być może. Nie ma pewności. W każdym razie, po pierwszym etapie prób, alfatesterzy zaczęli się dziwnie zachowywać.
- To znaczy?
- Oni się na siebie... poobrażali. Może nie wszyscy, ale, no... rozumie pan, spodziewaliśmy się raczej euforii i zachwytów. Człowiek nie po to wchodzi w świat sensoryczny, żeby się źle czuć.
Zacisnąłem usta. Znałem sprawy wirtualnego sabotażu. Diabelskie sztuczki. Dosłownie. Kiedy jakaś firma przygotowywała nową grę, inna, jeśli tylko miała okazję, wprowadzała w nią niewidzialne wzory, symbole rozpadu i zła, wkomponowane w krajobraz. Działały podprogowo i powodowały, że ludzie zaczynali wariować.
- Rozumie pan teraz, dlaczego pana wezwałem - odezwał się Philip. - Telepadrom jest przełomem w branży. Ludzie nie tylko będą się w nim świetnie bawili, nie tylko będą czuli zapachy, temperaturę i wiatr, będą też mogli czytać i przekazywać swoje myśli! Nie ukrywam, że firma Creation Dome zainwestowała w ten projekt ogromne sumy Data premiery się zbliża, a tu taki problem... - Stuknął paznokciami w śliski blat. - Niedopuszczalny - wydusił matowym głosem. - Niedopuszczalny.
Panie dyrektorze, pomyślałem, ostrożnie. Jeszcze trochę stresu i zawał gotowy.
- Czy jest pan gotowy zbadać sprawę?
- Jestem gotów.
- Jaka jest pana stawka?
Czekałem na to pytanie i szczerze mówiąc, nie bardzo wiedziałem, co odpowiedzieć. Skala problemu była średnia, za to zleceniodawca - gigantyczny.
- Pięćdziesiąt tysięcy. W razie niepowodzenia połowa.
Usłyszałem, jak wypowiadam te słowa, i od razu pożałowałem, że nie zażądałem dwa razy więcej. Domyśliłem się, że Fyodorowicz zarabiał tyle w tydzień. Dyrektor zamrugał.
- Oczywiście - szczeknął niczym archaiczny zszywacz. - Rozumiem, że „w razie niepowodzenia" jest standardową formułą? Nie zdarzyło się panu zawieść?
Milczałem.
- Zanim wejdę w świat - odezwałem się po chwili - chciałbym porozmawiać z tymi testerami.
Gruby brzydal w granatowym garniturze kręcił głową osadzoną na tłustym karku.
- Do niczego taka gra. Daje nadzieję, a potem ją zabiera - sapał. - Inne są uczciwe. Ładny świat i tyle. Telepadrom jest inny. Tam się... przeżywa coś, czego tu już nie ma.
Podobnych wypowiedzi zebrałem jeszcze kilka. Miałem wrażenie, że czegoś w nich brakuje. Nikt jednak nie był skłonny wyjawić, czego. Niektóre osoby patrzyły na mnie spode łba, inne jakby celowo unikały mojego wzroku. Podszedłem do ładnej blondynki, siedzącej pod ścianką działową.
- A pani co może na ten temat powiedzieć? - spytałem miękkim barytonem. Zawsze działał na kobiety. - Ta gra jest obrzydliwa. Robi ludziom krzywdę. Nie chcę się do tego przyczyniać.
- Co pani ma na myśli?
- Ja nic nie wiem. Jeśli panu nie powiedzieli, to mnie nie wypada.
Kobieto, nie ułatwiasz mi zadania, pomyślałem ze złością. Naciskanie nic by nie dało. Wydawała się być uparta i urażona.
Podsumowałem dane. Alfatesterzy rzeczywiście czuli się źle. Co więcej, świat sensoryczny poszczuł ich przeciw sobie. Niektóre osoby sprawiały wrażenie ofiar, inne zaś - oprawców. Świadczyło to o nie lada dywersji. Nie było rady, należało tam wejść i nadstawić karku. Nie miałem zaufania do swojej samokontroli. Ale, jak mawiają gdzieś na wschodzie, lepiej wiedzieć, że się czegoś nie ma, niż pławić się w złudzeniu, że jest odwrotnie.
Do pokoju wszedł Philip. Obok niego dziarsko maszerowała korpulentna szatynka o bystrych brązowych oczach.
- Zebrał pan wywiad? - Omiótł spojrzeniem pracowników. - To dobrze. Będzie pan wchodził? Kiwnąłem głową.
- Doskonale. Będzie panu towarzyszyła nasza specjalistka do spraw jakości. Nino - zerknął na kobietę, jakby była podręcznym pilotem do holowizji - pozwól, że ci przedstawię gamedeka, pana Torkila Aymore'a. Panie Aymore, Nina Rostovsky.
- Miło mi - podszedłem i przycisnąłem usta do pulchnej dłoni.
Staromodny gest przydawał profesji odpowiedniej aury.
Testerzy dziwnie popatrzyli. Trudno było dociec: z odrazą czy kpiną. Greckie przysłowie mówi: „Nie chciej wiedzieć".
- Łoża są tam - Philip wskazał kierunek.
Hala testów była imponująca. Modele leżanek i oprzyrządowanie wywoływały zawrót głowy Gaża, jakiej zażądałem, po prostu mnie skompromitowała. Starałem się ukryć rumieniec zażenowania. Pięćdziesiąt tysięcy? Jedno takie łoże kosztuje dwa razy tyle! Byłem przekonany że aparatura mogła utrzymać gracza przy życiu nawet przez miesiąc.
- Nino, przekazuję pana Aymore'a w twoje ręce. - Fyodorowicz ukłonił się i wyszedł.
Oczywiście. Dyrektor nie będzie zawracał sobie głowy jakimś gamedekiem, pomyślałem ze złością. Ważny jest efekt i efektywność. A że, idioto, chcesz za robotę grosze, to i szacunek ci się nie należy.
- Oto nasze kaski - wyjęła z szafki lustrzane hełmy.
- Bardzo ładne.
Roześmiała się. Miała mocne białe zęby.
- Mnie też się podobają. Musieliśmy je jakoś wyróżnić, wie pan: nowa generacja.
Telepatia.
- Czy pani już była w Telepadromie?
- Oczywiście. Testowałam jego spójność.
- Nie dopadła pani żadna depresja czy złe myśli? Zmrużyła filuternie oczy.
- Jak na razie nie. Właśnie dlatego szef mnie wyznaczył na pańską towarzyszkę.
- Rozumiem. - Rozejrzałem się i wziąłem głębszy oddech. - No to do roboty Gdzie jest prysznic?
Po ablucjach zażyłem gamepill i obserwowałem, jak Nina podłącza zasobniki z płynami. W międzyczasie sprawdziłem na przedramieniu nanowtyczkę, wykonałem kilka przysiadów i nałożyłem kombinezon. Pani Rostovsky zerkała na mnie z nieukrywaną przyjemnością. Chyba dawno nie widziała porządnie zbudowanego chłopa. Pozwoliłem jej na odrobinę radości.
Za chwilę oboje byliśmy gotowi. Owerole testerów były najwyższej klasy Zakląłem w duchu. Mógłbym kupić takie łoże i ubranko... Nie mogłem sobie darować nieszczęsnej kwoty. Dziwna jest natura człowieka. Ledwo przyzwyczaiłem się do myśli, że wykaraskam się z długów, a już znalazłem nowy powód do zmartwienia.
Położyłem się, podłączyłem złączkę, przyjąłem z ciepłych dłoni błyszczący kask i ostrożnie nasunąłem go na głowę. Nie wchodziłem. Czekałem na asystentkę, która, jak się spodziewałem, miała pełnić rolę przewodniczki. Nie chcieli ryzykować, że wlezę w miejsce, gdzie wyszczerzą zęby „tajemnice handlowe". Procedura dewitalizacyjna wyglądała typowo. Samo menu wejścia w świat nie przedstawiało żadnych fajerwerków. Cóż, wersja alfa.
Za chwilę wokół eksplodował raj. Telepadrom był gigantycznym miastem składającym się z dziesiątek zawieszonych w powietrzu platform. Na niebie królowały odcienie oranżu i czerwieni, jakby zachodziło słońce, chociaż było bardzo jasno. Daleko w dole szumiał tropikalny las. Na granicy widnokręgu majaczył ocean. Wszystko było nieprawdopodobnie plastyczne i trójwymiarowe.
- Poszerzyliście rozstaw wirtualnych oczu! - wykrzyknąłem. Nina ubrana była, podobnie jak ja, w lustrzany kombinezon.
- Tak! - odkrzyknęła z zapałem. - Dzięki temu świat jest postrzegany bardziej stereoskopowo! - Fantastyczne!
- Prawda?
- To, to... eldorado! Roześmiała się.
- Szkoda, że nikt pana nie nagrywa. Mielibyśmy świetną reklamę.
Nad nami przelatywały przeszklone furgonetki, wyżej królował gigantyczny spacerowy statek połyskujący chromem i szkłem.
- Nie ma ludzi - stwierdziłem.
- Zaraz to naprawimy Wprowadzę enpeców. Otworzyła bursztynowy katalog i wystukała kilka komend. Za chwilę zaroiło się od powietrznych surferów, przechodniów i rollerów. Przemieszczali się ruchomymi chodnikami, skakali z ramp, kursowali przeziernymi windami, odwiedzali luksusowe hotele i restauracje. W takim miejscu można się zadurzyć na śmierć. Nawet Nina wyglądała pociągająco.
- Wejdziemy na statek pasażerski. Będzie lepszy widok - zaproponowała.
Potrzebowałem obrazu z lotu ptaka. Za chwilę podleciał bezzałogowy szklany prom.
Weszliśmy po rampie i usiedliśmy w puchatych fotelach. Statek bezszelestnie pomknął w stronę giganta.
Liniowiec mógłby sam w sobie stanowić interesujące tło gry Był wielki jak Cotomou. Przez chwilę podziwiałem niebiańską architekturę jego zamczystych nadbudówek, po czym zbliżyłem się do burty. Miasto w dole wyglądało jak spełnienie dziecięcych marzeń. Uruchomiłem aparaturę. Wyostrzyłem obraz i wzmocniłem kontrast. Rozkazałem analizatorowi rozpatrywać nagrywany widok ze wszystkich kątów. Uruchomiłem bibliotekę negatywnych symboli. Procesory Creation Dome były piekielnie szybkie. Obrazy migały jak szalone i wykluczały zbiory jeden po drugim. Nie minęła minuta i było po teście.
- Jak badania? - Rostovsky przestała podziwiać warstwy chmur i podeszła do eterycznego laboratorium.
- Symboli nie ma.
Odetchnęła z ulgą. Podczas wdechu jej piersi bardzo ładnie się wypełniły Torkil, Torkil, jesteś w pracy Uruchomiłem aplikację sprawdzającą integralność świata. To była druga i ostatnia możliwość sabotowania wirtualnych rzeczywistości. Otoczenie mogło się wydawać spójne, ale naprawdę było nielogiczne, jak obrazki Eschera, w których woda płynie pod górę lub mnisi w nieskończoność wchodzą po schodach tworzących zamknięty krąg. W komputerowych światach wprowadzenie anomalii było możliwe. Nie postrzegano ich jako nietypowych zgodnie z zasadą, że człowiek zamknięty w systemie nie dostrzega jego wzoru. Programy rozbijające integralność powodowały, że ludzie nieświadomie wysilali szare komórki, by nadać spójność czemuś, co jej nie posiadało. Efektem było rozdrażnienie i przemęczenie. Program przeczesywał Telepadrom obojętnym mechanicznym wzrokiem, podczas gdy spacerowiec majestatycznie przecinał mleczne obłoczki. Grała uspokajająca muzyka, pachniało wanilią i rumiankiem. Chciało się śpiewać, tańczyć, opalać i kochać.
- Macie tu plażę? - Spojrzałem w stronę połyskującego oceanu.
- Jak najbardziej. Możemy tam polecieć. Zdaje się, że Nina była w podobnym nastroju.
- Za chwilę. Niech to się skończy - wskazałem na zawieszone w powietrzu oko analizatora.
Program nie wykrył odchyleń. Byłem w kropce. Pozostawała improwizacja. Właściwie wychodziła mi nie najgorzej, chociaż w głębi duszy bardzo liczyłem na te aplikacje. Jesteś profesjonalistą, Torkil, nadeszła pora to udowodnić.
- Czy możemy uruchomić funkcję telepatii? - spytałem.
- Oczywiście. - Kobieta otworzyła zgrzebnie wyglądające okno, widocznie tylko dla techników, i wydała odpowiednie dyspozycje. - Możemy zaczynać.
Trema. W końcu za chwilę miał nastąpić pierwszy w moim życiu kontakt myślowy!
- Witaj, Nino - pomyślałem.
- Witaj, Torkilu - jej głos otoczony był lekką aurą pogłosu.
- Echo to zamierzony efekt czy jakieś widmo? - zaciekawiłem się.
- Śladowa pętla - odparła. - Testerzy mówili, że na początku można było ogłuchnąć.
- Nie rozumiem.
- Ja coś myślę, ty to odczytujesz, a robisz to, myśląc, co z kolei odbieram ja, również myśląc, więc odbierasz to ty i tak dalej, aż do wielkiego huku. Technicy założyli jakaś bramkę ucinajcą sygnał powrotny. Teraz jest okay.
- Słuchaj, to działa!
- No! - uśmiechnęła się promiennie. W słońcu Telepadromu wyglądała niemal pięknie. Nie mogłem zrozumieć, jakim cudem w biurze Creation Dome nie zauważyłem jej uroku.
- Nie wyłączaj na razie. Chcę trochę potestować tę telepatię.
- Lecimy na plażę? - wskazała zabudowania na granicy puszczy.
- Zgoda!
Statek niespiesznie zmienił kurs i popłynął w kierunku oceanu.
- Gdzie byli testerzy? - oparłem się o barierkę i podziwiałem dywan lasu.
- Właśnie tu i nad wodą.
Za kilkanaście minut znaleźliśmy się nad turkusowymi falami. Obiekt, który Nina nazywała plażą, był w istocie fantastyczną platformą unoszącą się nad taflą krystalicznie czystej wody. Były tam przeszklone baseny, zejścia kąpielowe, stanowiska do nurkowania, batyskafy i inne cuda. Bezzałogowy statek przewiózł nas w miejsce położone blisko chodnika wchodzącego pod wodę w przezroczystym tunelu. Dookoła pląsali rozochoceni komputerowi plażowicze: muskularni młodzieńcy i perfekcyjnie zbudowane dziewice. Chociaż ich ciała wyglądały jak . skończone dzieła sztuki, o wiele większe zainteresowanie budziła we mnie gorącokrwista asystentka.
- Wejdziemy w tunel? - wskazała kciukiem przezierną tubę.
- Za chwilę. Uruchomię swoje zabawki.
Symbole rozpadu lub miejsca dezintegracji nie musiały pokrywać całego świata. Skrupulatność to podstawa w zawodzie gamedeka.
Po kilkukrotnym przejrzeniu bibliotek byłem już prawie pewien, że problem leżał gdzie indziej. Musiałem uspokoić myśli i skierować je na inne tory. Podwodny spacer wydawał się dobrym pomysłem.
W tunelu muzyka zmieniła nastrój na romantyczny.
- Tu jest - przełknąłem ślinę - fantastycznie. Staliśmy w szklanej rurze zanurzonej w błękitnym oceanie. Dookoła pływały delfiny, wieloryby, ośmiornice i inne nieprawdopodobnie barwne stwory, których jedyną funkcją było wywoływanie pozytywnych wrażeń wizualnych. Promienie słońca przecinały falujący świat mieniącymi się klingami. Czułem się tak błogo, że z trudem pamiętałem o celu misji. Telepadrom był skazany na sukces. Wśród tej scenerii Nina wyglądała jak mityczna syrena. Zajrzałem jej w oczy i ujrzałem... miłość.
- Pan, panie Aymore, też jest fantastyczny - usłyszałem w głowie, gdy przywarłem wargami do jej ust. Upłynęło jeszcze parę chwil, zanim wynurzyliśmy się z tunelu. Z przykrością przypomniałem sobie o obowiązkach. Nie miałem ochoty na powrót. Mógłbym zostać jeszcze kilka dni. A najchętniej - tygodni. Myśl, że sprawa stoi w miejscu, dobijała się do psychiki niczym namolny trzmiel.
- Musimy wracać, Nino - wydusiłem z siebie. W jej oczach pojawił się ból.
Wokół pluskały mityczne stwory, rozbrzmiewał radosny śmiech. Przez chwilę miałem ochotę zostać enpecem.
- Mój konsultant, Harry Norman, ma dostęp do innych programów skanujących. Muszę je skopiować. Potem wrócę.
Łgałem. Być może miał coś w zanadrzu, lecz byłem prawie pewien, że jego aplikacje się nie przydadzą.
- Pan kłamie, panie Aymore? - usłyszałem. Uświadomiłem sobie, że w Telepadromie blaga nie ma racji bytu.
- Nie do końca. Po prostu boję się, że jego cudeńka nie pomogą.
Popatrzyła uważnie. Błysnęła zębami.
- A, to co innego.
- Nino, wracajmy. Nic tu nie wymyślę. Muszę się z tym przespać.
Otworzyła okno wyjścia i wyprowadziła nas do menu firmy Zamrugałem. Oczy musiały się przestawić na mniej trójwymiarowe środowisko. Uruchomiłem procedurę rewitalizacyjną. Fizyczne ciało wypełniło się znajomym mrowieniem. Lekko się poruszyłem. Napiąłem i rozluźniłem pośladki. Upewniwszy się, że mam pełną władzę nad mięśniami, wyciągnąłem ręce i delikatnie zsunąłem kask.
Patrzyłem przez chwilę w biały sufit i przestawiałem percepcję na szarą rzeczywistość. Byłem krok od depresji. Po Telepadromie zwykły świat wydawał się płaski i głupi. Nina nie była już taka piękna. Siedziała na skraju łoża. Na brzuchu fałdowały jej się wielkie, nieapetyczne zwały tłuszczu. Ależ ona ma nadwagę, pomyślałem, chyba ze dwadzieścia kilo. Uśmiechnęła się do mnie. Wcale mi się nie podobała. Nie wiedziałem, co powiedzieć.
- No i jak, odpowiada ci nasz świat? - spytała z nadzieją w głosie.
- Bardzo - chrząknąłem - interesujący.
- Nie masz... ochoty powtórzyć doznań? - naśladowała głosem holoreklamy.
W pytaniu wyczułem przemyconą zachętę. Nie chciałem się z nią spotykać. Coś było bardzo nie w porządku. Jeszcze przed chwilą tuliłem ją w ramionach i całowałem, a teraz nie mogłem na nią patrzeć!
- Ee, tak, oczywiście, będę musiał kontynuować badania... - plątałem się w zeznaniach i coraz bardziej czerwieniłem.
Chciałbym wytrzeć z pamięci wyraz zawodu na jej twarzy, kiedy przebierała się lekko przygarbiona i ze wzrokiem utkwionym w lśniącej podłodze wzywała szefa.
- Widzę, że panią też w końcu dopadło? - Fyodorowicz nie na darmo był dyrektorem. - Z panem również nie najlepiej? - zdziwił się. - No cóż, jest pan tylko człowiekiem - skonstatował. - Ma pan coś?
- Na razie nic - odparłem. - Potrzebuję kilku dni. I oprogramowania.
Spojrzał gdzieś ponad moją głową.
- Ale niech pan pamięta, że czas jest bardzo ważny. No i - przeszył mnie katowskim wzrokiem - jeśli stwierdzi pan, że sprawa pana przerasta, niech pan nie omieszka o tym poinformować. Nie mamy czasu na amatorszczyznę.
Dotknął mnie do żywego.
Wracałem do domu i próbowałem przeanalizować dziwną przypadłość. Zmęczenie powodowało, że tylko wpatrywałem się w szybę. Padał deszcz. Warsaw City ginęło za parawanem mgły i chmur. Powietrzna taksówka wlokła się w korku. Wiał silny wiatr i lekko kołysało. Kiedy w końcu pneumobil zadokował na właściwym piętrze, wiedziałem, że jedyne, co mogę zrobić, to porządnie się wyspać.
Nie dane mi jednak było wstąpić do słodkiego królestwa Morfeusza. Mimo sporej dawki whisky, podwójnego tuszu i uspokajającej melodii sączącej się z głośników, poczucie winy i wstydu gryzło duszę zatrutymi zębami. Rzucałem się w łóżku, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. W końcu wyłączyłem masaż i usiadłem. Przebrałem się w szlafrok, nalałem jeszcze jedną szklankę przeklętego płynu i stanąłem w oknie. Trzysta czterdzieste drugie piętro to cholernie wysoko. Deszcz ustał, pozostawiając po sobie umyte powietrze. Patrzyłem na rozświetlone miasto przez miodowy pryzmat alkoholu. Stockomville ledwie zauważalnie drżał zawieszony na swoich gargantuicznych linach. Myśli goniły się niczym świetliste węże: jedne za drugimi, jedne za drugimi w sinusoidalnym tańcu, jałowym i podobnym do transu, który - miałem nadzieję - w końcu pozwoli mi zasnąć.
Około czwartej nad ranem udało mi się na tyle zdystansować od wydarzeń dnia, że zacząłem myśleć. Myśleć jak gamedec. I wtedy stało się. Olśnienie uderzyło niczym meteoryt w kredową skałę. Nagle wszystko ukazało się w perspektywie przejrzystej niczym zmyte deszczem powietrze nad Warsaw City. O spaniu nie było mowy Odświeżyłem się, ogoliłem, zanotowałem odkrycia w podręcznym notesie i przygotowałem się do drogi.
Dyrektor Fyodorowicz przyjął mnie z ledwie zauważalnym grymasem nadziei na pokerowej twarzy. Dzielnie milczał do chwili, gdy zamknął starannie drzwi.
- Zdaje się, że chce się pan podzielić jakimiś odkryciami? - usiadł za biurkiem.
- Najpierw zadam kilka pytań, które, mam nadzieję, potwierdzą moją hipotezę.
- Proszę bardzo - znów złożył palce w wieżyczkę. Pewnie dowiedział się na jakimś szkoleniu, że ten gest oznacza pozytywne nastawienie do rozmówcy. Dobrze wiedziałem, jakie jest jego nastawienie.
- Pierwsze pytanie - zajrzałem do notatnika. - Czy pani Nina Rostovsky przebywała w Telepadromie, oprócz, oczywiście, wczorajszego dnia, w towarzystwie innej osoby?
Opuszki palców tworzących wieżyczkę lekko zbielały. Philip zacisnął wargi. Czyżby był na siebie zły że nie zwrócił uwagi na taki szczegół?
- Nie było takiej potrzeby. Nina jest specjalistką od jakości oprogramowania. Testowała urządzenia, enpeców i koordynację świata.
- A telepatia?
- Tym zajmował się team techniczny... Zaraz sprawdzę. - Dotknął konsolowego sensora. - Joanno, sprawdź, czy Nina testowała kaski.
- Tak jest, panie dyrektorze. - odezwała się wisząca w powietrzu głowa sekretarki. - Nie. Robili to Chang, Johnson, Kowa...
- Dobrze, dziękuję - przerwał. - Tylko o to mi chodziło.
Może się powtarzam, ale to naprawdę nie był miły typ.
- Teraz drugie pytanie - rzut oka w notatki. - Czy alfatesterzy wchodzili pojedynczo?
- Ależ skąd! - obruszył się. Wieżyczka rozpadła się na pojedyncze belki palców. - To nie miałoby sensu! Wchodzili po dwie, trzy, a nawet cztery osoby. - I testowali telepatię?
- Naturalnie.
- Nina mówiła o pętli, jaką wykryliście podczas pierwszych prób...
- Tak, rzeczywiście - jego wargi zwęziły się, jakby miał zamiar opisać bardzo precyzyjną czynność. - Słowa nakładały się na siebie wskutek wielokrotnego kursowania między nadawcą i odbiorcą. Zlikwidowaliśmy usterkę.
- Pętla powodowała nasilenie sygnału, prawda?
Fyodorowicz nie należał do ludzi szczycących się cnotą cierpliwości.
- Już powiedziałem, że problem został zlikwidowany, niech pan nie szuka rozwiązania tam, gdzie go nie ma!
Zamilkłem, szukając odpowiednich słów. Nie chciałem przebywać w jego towarzystwie dłużej niż potrzeba.
- Czy zastosowano również blokadę pętli emocjonalnej?
Zesztywniał. Patrzył szklanym wzrokiem, jakby próbował sobie przypomnieć, jak się nazywa. Mechanicznie nacisnął sensor. Ponownie pojawiła się głowa sekretarki.
- Joanno, wezwij do mnie Whittakera, prędko. Zerwał połączenie, zanim usłyszeliśmy potwierdzenie. Siedzieliśmy w milczeniu przez chwilę ciągnącą się w nieskończoność. Śmieszne: mimo że nie pracowałem w Creation Dome, czułem się jak pracownik na dywaniku. Zacząłem się pocić. Nagle zdałem sobie sprawę, że jeśli teoria się nie sprawdzi, dyrektor wydziału R&D nie będzie się hamował w okazywaniu rozczarowania. Wreszcie drzwi otworzyły się i wmaszerował wysoki brunet o zdecydowanym spojrzeniu.
- Wzywałeś mnie, Phil? - spytał miękkim głosem.
Chyba tenor koloraturowy.
- Tak, siadaj, proszę.
Ten Whittaker musiał być kimś ważnym, skoro spotykał się z taką uprzejmością.
Wokół oczu Fyodorowicza pojawiły się zmarszczki skupienia.
- Które telepatyczne kanały obejmują nasze hełmy?
Whittaker zrobił minę upodabniającą go do zdziwionego konia.
- No wiesz, telepatia to telepatia. Po prostu sygnały z mózgu odpowiednio wzmocnione...
- Dobrze - przerwał - a jak zakładaliście tę blokadę pętli?
- No jak - brunet poruszył łokciami niczym wodewilowy tancerz - wyselekcjonowaliśmy werbalny sygnał i zaprogramowaliśmy bramkę.
Odetchnąłem z ulgą. Fyodorowicz odchylił się na krześle i - jak się zdawało - uszło z niego trochę powietrza.
- Gratuluję, panie Aymore. Jeśli będzie pan potrzebował referencji, służę panu.
W tym momencie niemal go polubiłem.
- Mogę wiedzieć, o czym mówicie? - spytał Whittaker.
Philip wychylił się do niego i poklepał lekko po policzku.
- Pętla emocjonalna! - zaśmiał się. - Przeoczyliśmy ją, Jerry! Rozumiesz!? Trzeba odcedzić kanał uczuciowy i też założyć bramkę! Koniec kłopotów!
- Jak to? - Brunet wciąż nie rozumiał.
- Panie Aymore... - dyrektor wykonał zapraszający gest.
- Wytłumaczę panu - odezwałem się. - Załóżmy, że do Telepadromu wchodzi dwoje ludzi. Włączają funkcję telepatii. Teraz wystarczy, że jedno podoba się drugiemu chociaż w minimalnym stopniu. Inicjator odczuwa, powiedzmy, sympatię. Jest ona odbierana przez drugą osobę... i tak to się powinno skończyć. Jednak wskutek braku emocjonalnej bramki impuls wraca do właściciela, nakłada się na pierwotny sygnał, dając poczucie wzrostu emocjonalnej więzi, i mknie znów do odbiorcy, któremu także zaczyna się wydawać, że wzmaga się w nim zainteresowanie inicjatorem. Powstaje błędne koło, można powiedzieć, perpetuum mobile...
- Sprzężenie zwrotne dodatnie - Whittaker wszedł mi w słowo, patrząc wzrokiem proroka w niewidoczne dla zwykłego człowieka przestrzenie.
- Powstają kolejne uczucia nadbudowane na poprzednich - kontynuowałem - i ludzie się zwyczajnie w sobie zakochują! Potem wychodzą i spotyka ich straszna niespodzianka: ci, którzy romans zainicjowali, czują się oszukani, a ci, którzy mu ulegli, maj ą poczucie winy!
Twarz Whittakera rozjaśniła się.
- Rozumiesz, Jerry? - Philip chichotał - Powiedz, ile czasu zajmie ci selekcja sygnału?
- Razem z testami... dwa miesiące.
Fyodorowicz nieco spochmurniał. Ułożył wargi w trąbkę. W każdym człowieku tkwi dziecko, nawet w dyrektorze. Westchnął.
- Trudno. Przebolejemy I tak nikt nas nie wyprzedzi. - Spojrzał na mnie - Jestem panu winien głęboką wdzięczność. Nawet pan nie wie, ile znaczy dla mnie pańska pomoc.
Pewnie, że nie wiem. Głupek ze mnie. Pięćdziesiąt tysięcy. Ugryzłem się w język.
- Pana namiary mam w systemie - ponowił - należność prześlę jeszcze dzisiaj.
A jednak ugięły się pode mną kolana. Tak przyzwyczaiłem się do długów, że poczułem niemal tęsknotę. Wyszedł zza biurka.
- Ale niech mi pan powie - zatrzymał się i podrapał w podbródek - dlaczego testerzy nie powiedzieli wprost, co się tam dzieje? Łatwiej by nam było dojść do przyczyny...
- A pan by powiedział? - spytałem.
Zmarszczył brwi. Uśmiechnął się i ledwo dostrzegalnie kiwnął głową.
- Dziękuję bardzo - wyciągnął rękę. - No tak... - zamyślił się - zdaje się, że to wszystko?
- Niezupełnie - skrzywiłem się i wyjąłem z teczki bukiet róż. - Mam tu jeszcze jedną sprawę do załatwienia...
Jedna z moich najdziwniejszych przygód zaczęła się wietrznego październikowego poranka. Za oknami siąpił napastliwy deszcz, muzyka sącząca się ze spikerów była krzykliwa i głupawa, a gabinet tonął w szarych cieniach wywołujących rozdrażnienie. Podczas takiej pogody człowiek ni to marznie, ni się poci, klimatyzacja głupieje, podobnie zresztą jak autoluksy, które niespodziewanie zapalają się, by zaraz zgasnąć. Tonąłem we frustracji i zaczynałem się zastanawiać, którą otworzyć butelkę: Jacka Danielsa czy Johnny Walkera. Zziębnięte kolana cicho wołały, bym je przykrył nanopledem, lecz zbyt zdrętwiałem, żeby wyciągnąć rękę. W końcu, zdesperowany, podszedłem do barku. Nagle rozległ się cichy gong poczty. Właśnie zrywałem plomby z Danielsa. Nie odstawiłem butelki: nalałem ukochany płyn w kryształową szklaneczkę i wysączyłem mały łyczek. Jestem uratowany, pomyślałem z ulgą.
Zerknąłem na ekran.
Panie Aymore, jeśli chce Pan zarobić konkretne pieniądze, zapraszam do siebie jutro, godzina 10.00.
Przekaz był anonimowy, ale podano adres. Willanou? Luksusowa dzielnica. Kocham konkretne pieniądze i tajemnicze anonimy.
Willanou to obszar potentatów: zamczyska, hacjendy siedliska i... graville, ostatni krzyk mody. Mój zleceniodawca mieszkał właśnie w latającym domu. Błyszczące płaszczyzny skośnych elewacji zdradzały, że gmach uruchomiony został niedawno. Taksówka zaparkowała przy rampie. Wręczyłem kierowcy kartę i czekając na dokonanie transakcji, obserwowałem siedzibę. Liczne detale ukształtowano zgodnie z trendem neoartdecor: płaskorzeźby naśladujące meksykańskie i azteckie motywy rzygacze wystawiające kwadratowe pyski poza zarys ścian, futryny okien i drzwi - wszystko stapiało się w spójny artystycznie obraz stylizowanego ośmiościanu.
Odebrałem plastik i wyszedłem na platformę przed wejściem. Powietrze wypełniał zapach lawendy i jaśminu. Pyszniący się pod domem ogród miał, jak się domyśliłem, oddzielny system pogodowy. Jaśmin w październiku? Niektórym to się powodzi... Na misternie zdobionych drzwiach zapaliła się zielona kontrolka, po czym płaszczyzna z westchnieniem odsunęła się w bok. Wnętrze było zadymione i ciemne. Woń przywodziła na myśl wschodnie kadzidełka. Trafiłem do jakiegoś g~uru? Nie lubię fanatyków. Zza sinych kłębów wychynął pomarszczony, łysy mężczyzna, którego czaszkę pokrywały liczne plamy przebarwień. Pod zapadniętymi oczami obwisały zielone skórzaste worki. Nie wyglądał dobrze.
- Torkil Aymore... - wydukałem.
- Wiem, niech pan wchodzi.
Wskazał przejście do salonu. Ruchy miał zaskakująco energiczne. Usiedliśmy naprzeciwko siebie w biofotelach. Ze wszystkich sił starałem się nie myśleć, ile kosztowały Zaparzył kawę i podał mi filiżankę. Zaciągnąłem się podniecającym i zniewalającym aromatem. Pomyślałem, że za paczkę takiego brązowego proszku zrobię wszystko. Sam pił wodę. Dostrzegł moje zdziwione spojrzenie.
- Szkodzi mi.
Rozejrzał się po podłodze, jakby szukał zgubionego wątku. W ciszy słychać było miękki syk tlącego się kadzidła.
- Nie wie pan, kim jestem? - głos miał jedwabisty i w jakiś niepojęty sposób podobny do wszechobecnego dymu.
- Wysłał pan anonim...
- Nie doszedł pan po adresie?
- Skoro pan nie życzył sobie, bym znał jego tożsamość...
Zerknął spod brwi. W oczach błysnęło zaskoczenie.
- Mówi pan prawdę. Zastanawiające... Nie korciło pana?
- W tym przypadku prawda ma tylko jeden wymiar - wypaliłem.
Co dokładnie miałem na myśli? Chyba atmosfera wnętrza pobudziła we mnie filozoficzny nastrój.
Jego twarz nie zmieniła wyrazu. Bezbarwne usta lekko obwisały.
- Nazywam się Peter Kytes.
Podskoczyłem. Biofotel zareagował wzmożonym masażem.
- Peter „Crash" Kytes? - spytałem na wdechu. Skinął głową. Przytknąłem palce do skroni, żeby pozbierać myśli. Jeden z najsłynniejszych zawodowych graczy. Legendarny „Crash" z drużyny Bezbolesnych. Jako jedyny w historii świata Goodabads w jedenastu kolejnych meczach przyłożył pieczęć. Zawodnik, który pobił rekord skali bólu. Miałem sto pytań, lecz czułem, że powinienem uważać na każde słowo.
- Pan milczy - stwierdził z zadowoleniem. Miałem wrażenie, że czyta w myślach. - To dobrze o panu świadczy - Martwe wargi rozciągnęły się w uśmiechu. Zęby z pewnością miał sztuczne. - Widzę, że nie myliłem się co do wyboru. Smakuje panu kawa? - Obłędna.
- Dostanie pan całą paczkę. Mnie i tak się nie przyda. Usłyszałem anielskie chóry Zakaszlał. Po chwili zrozumiałem, że to śmiech.
- Ogląda pan rozgrywki Goodabads? - zapytał.
- Absolutnie - przytaknąłem gorliwie. Wygłupiłem się jak uczniak. Trochę godności, Torkil. - Bardzo je lubię - dodałem, starając się zmienić ton i postawę. Bez powodzenia.
- Czyli zna pan reguły? - Naturalnie.
- Grał pan kiedyś?
- W Goodabads? Dawno temu. Więcej w podobne: Keep Champions, Crying Guns...
Zamyślił się.
- Taak... Sprawdzałem pana wyniki.
A więc warto było oprzeć się pokusie konfabulacji. - Jak na dość krótki klanowy staż był pan niezły. - Dziękuję.
- Dobrze - podniósł ton, prostując się. - Wystarczy tych pogaduszek. Panie Aymore... - znów spojrzał w podłogę. - Jestem chorym człowiekiem. - Przerwał. - Lekarz oznajmił, że nie powinienem już grać. Moje ciało... mogłoby tego nie przeżyć.
Miałem wrażenie, że znajduję się w tajemniczej krypcie i rozmawiam z przedziwnym gnomem. To pewnie przez ten dym.
- Co pan ma na myśli?
Maskowatą twarz wykrzywił grymas zniecierpliwienia.
- Gram od dziesiątków lat. Zaczynałem, gdy pana na świecie nie było. Nie było też gamepilli. Braliśmy inne specyfiki, niezbyt zdrowe... - ciemne oczy matowo połyskiwały - ...trochę mnie... popsuły A teraz - podniósł głowę - nawet teraz przeciągam strunę i siedzę w sieci za długo... Zna się pan trochę na farmakologii? - Worki pod jego oczami wydały mi się większe i bardziej zielone niż na początku. - Jeśli człowiek przesadzi sto razy, a ja - zakaszlał - robiłem to częściej, organizm zaczyna z gamepillem rywalizować. - Zauważył moje zdziwienie. - Zastanawiał się pan kiedyś, czym jest ten proch? Substancją chemiczną? Blokerem? Nie, proszę pana, nie byłby tak drogi. Jedna kapsułka zwiera kilkadziesiąt miliardów nanobotów. Pieprzone minirobociki. Część z nich wmontowała się we mnie na stałe. Normalnie impulsy synaptyczne je wyłączają. Ale... - potarł kark. Zauważyłem, że dłonie, podobnie jak skóra głowy, pokryte są ciemnymi plamami. - W moim przypadku część zmutowała. Jestem permanentnie struty. Poddaję się mikrodializom.
Przez kilka chwil trawiłem usłyszane informacje, zanim przerwałem ciszę:
- Dlaczego pan mi o tym mówi?
Machnął ręką, jakby dodając sobie odwagi.
- Za miesiąc mam ostatni mecz. Ostatni w tym sezonie. Pewno pan wie.
Oczywiście wiedziałem. W kanałach informacyjnych od dawna zapowiadano sensacyjne spotkanie Bezbolesnych ze Sprawiedliwymi. Media przewidywały kolejne zwycięstwo drużyny „Crasha".
- Pan mnie zastąpi.
Zbladłem. Otworzyłem usta, żeby zaoponować, Wyciągnął rękę w uspokajającym geście.
- Wiem - wychrypiał. - Nielegalne, nie uda się panu mnie podrobić, nie jest pan odporny na ból. To chciał pan powiedzieć?
Przełknąłem ślinę i przytaknąłem.
- Jeśli chodzi o pierwszy zarzut, wszystko zabezpieczyłem, względem drugiego i trzeciego... nauczę pana. - Zmarszczył się. - I skończmy już z tym „panowaniem". Mów mi Pete.
- Ale...
- Sto tysięcy.
Musiałem chyba zrobić głupią minę.
- Miewasz czkawkę? - spytał podczas pierwszej sesji, rankiem następnego dnia.
- Chyba jak każdy?
- Umiesz ją opanować?
- Filiżanka herbaty, woda, wstrzymanie powietrza...
Zachichotał.
- Pytam, czy potrafisz ją zlikwidować siłą woli. Zbaraniałem.
- A po co mi to? Spojrzał surowo.
- Wiesz, czym jest ból na poziomie dwudziestu w skali Hammerfielda?
Zamarłem. Właśnie tyle wytrzymywał jako jedyny w Goodabads. Haczykiem w grze była nie tylko biegłość w posługiwaniu się czarami czy umiejętność taktycznej współpracy. Goodabads była popularna, bo trafień nie odnotowywano jako punktów, lecz sprawiały fizyczny ból. Dlatego Bezbolesnych i Sprawiedliwych obdarzano wyjątkową estymą. Byli bohaterami. Im więcej otrzymywali trafień, tym większą znosili udrękę. Sami decydowali, w którym momencie odpaść z rozgrywki. Dziesięć H odpowiadało doznaniom kolki nerkowej, piętnaście - operacji chirurgicznej na żywo. Osiemnastkę wytrzymywali nieliczni przez kilkanaście sekund. Do dwudziestki nikt się nawet nie zbliżył. Oprócz „Crasha".
- Nie wiem - odparłem.
Nachylił się nade mną. Jego cera z bliska wyglądała gorzej niż powierzchnia księżyca.
- Zdradzić ci moją tajemnicę? - wyszeptał. - Ja też nie wiem.
Powstrzymał gestem pytania.
- Najpierw czkawka - podał mi kawał chleba. - Jedz.
Ugryzłem wielki kawał. - Dalej - ponaglał.
Posłusznie pakowałem pieczywo do ust. Było czerstwe i kruche. Z trudem je przeżuwałem, starając się przełykać największe kęsy. Nie musiałem długo czekać. Nagle oczy wyszły mi z orbit, przełyk rozdarł ostry ból, a przepona skurczyła się w gwałtownym spazmie.
- Brawo - zakaszlał. - Uspokój się.
Rozgryzłem resztki i przełknąłem. Wyprostowałem plecy i postarałem się przybrać wyraz twarzy opanowanego faceta. Podskakującego faceta.
- Teraz zlokalizuj miejsce skurczów.
Zamknąłem oczy. Wyobraziłem sobie przeponę targaną cyklicznymi wstrząsami i przechodzący przez nią przełyk.
- Widzisz?
- Yhm - przytaknąłem. - Hyk!
- Teraz powiedz sobie tak: czkawka? Proszę bardzo! Chcę czknąć? Ależ proszę! Już teraz? No? Proszę! Zapraszam!
Otworzyłem oczy, czknąłem i zacząłem się śmiać. Nie podzielał mojej wesołości.
- Zrób to - nakazał.
Zamknąłem oczy Czkawka?, pomyślałem. No dalej! Chce mi się czknąć? Proszę bardzo! Czknąłem. Nie ustępowałem. Jeszcze raz wyobraziłem sobie miejsce skurczów. Zachęciłem je do spazmu. O dziwo poczułem ulgę i jakby rozluźnienie.
- Dobrze! - krzyknął. Naprawdę podejrzewałem go o telepatię. - Teraz delikatny wdech! Nie za szybko!
Poruszyłem piersią. Czknąłem.
- Nie rozpraszaj się! - napomniał. - Oddychaj, ale cały czas przyzwalaj na czkawkę.
Skupiłem się. Jeszcze raz rozluźniłem przeponę. Poszło łatwiej. Nie odrywając uwagi od mięśnia wykonałem kontrolowany wdech. I wydech. Wyraźnie czułem, jak skurczowe pogotowie rozprasza się i ulatuje. Wdech i wydech. Czkawka? Zapraszam! No? Zapraszam! Wdech i wydech.
- Gratuluję! - twarz gnoma rozjaśnił szczery uśmiech. - Udało się za pierwszym razem! Będą z ciebie ludzie!
- W życiu nie przypuszczałem, że można to zrobić w ten sposób!
Odwiedzałem Pete'a rano, a wracałem późnymi wieczorami. Przerabiałem dziesiątki układów palców, gestów rąk i fraz odpowiedzialnych za rzucanie czarów ofensywnych, defensywnych i wspomagających; oglądałem transmisje z meczów, ucząc się rozpoznawania przed czasem, jakie zaklęcie rzuci przeciwnik, wkuwałem, która magia jest najskuteczniejsza w których sytuacjach, oswajałem się z czkawką, „zapraszałem" ból podczas ćwiczeń ze stymulatorem i... uczyłem się latać. Bezboleśni to skrzydlate demony Sprawiedliwi są aniołami. Mecz, w którym zgodziłem się wziąć udział, miał się rozgrywać w Siódmym Niebie, ostatnim bastionie Sprawiedliwych. Jeśli udałoby się przyłożyć pieczęć w ich twierdzy oznaczałoby to ostateczne zwycięstwo diabłów - najwyżej cenione i najhojniej opłacane. Pete kazał mi ruszać ramionami w każdej sytuacji: gdy stałem, siedziałem, chodziłem czy spałem. Po dwóch dobach treningu miałem takie zakwasy, że nie było mowy o ruszaniu ramionami, a nawet szyją. Mimo protestów nie pozwolił mi brać leków przeciwzapalnych i przeciwbólowych. Zamiast tego miałem powtarzać: „Ból jest tylko informacją, ból jest tylko informacją", do obrzydzenia.
Po dziesięciu dniach zarządziliśmy pierwszy test offline. Weszliśmy w portal, który przywitał nas płonącym napisem: „No pain - no gain". Pete nakazał mi włożyć specjalnie spreparowanego skina: moja twarz stawała się jego twarzą, a mój głos jego głosem. Pasował idealnie. Uzbroiłem się w trójząb ozdobiony motywami piekielnych scen. Oręż czempiona. Wszedłem w bramę i wyłoniłem się na sprężystej, białej chmurze. Naprzeciwko unosił się Pete. Chociaż zachowuję dystans w stosunku do wszelkich religii, widok skrzydlatego archanioła w lśniącej zbroi, dzierżącego wężowaty miecz, wywołał we mnie bogobojny lęk.
- To jest Siódme Niebo - wyjaśnił. - Włącz mapę. Wykonałem polecenie. Na obraz nałożyła się trójwymiarowa projekcja.
- Widzisz moją twierdzę?
- Tak.
- A swoją?
- Oczywiście.
- Zrobimy mecz jeden na jednego. Przyłożenie pieczęci oznacza wygraną.
- Zgoda.
Uruchomiłem procedurę autostartu.
- Sprawiedliwy Pete kontra Bezbolesny Torkil - odezwał się niebiański bas. - Odliczanie do meczu: trzy dwa, jeden, teraz!
Zmaterializowałem się przy swojej warowni. Włączyłem mapę. Przez chwilę był za daleko, by go dostrzec. Potem zobaczyłem, jak pędzi skośnie w dół, lekko trawersując w lewo, by uniknąć frontalnych strzałów. Odbiłem się od chmury i wzleciałem w powietrze. Niebo miało nierealny turkusowy odcień. Przypomniałem sobie podstawowe układy rąk i zaklęcia. Ulokowałem trójząb w pochwie. Poprawiłem kontrast celownika. Szybowanie szło mi zupełnie nieźle. Torkil, Torkil, ty zbóju, dobry jesteś. Zerknąłem na mapę. Pete wszedł w zasięg czarów.
- II-sai-siaa! - wykrzyknąłem, układając palce w znak ognia. Płonąca kula pomknęła w miejsce, w którym za moment miał się znaleźć. Wykonałem salto, tak jak mnie uczył. Obok przemknął deszcz lodowych iskier.
- Nieźle!
Drobna sylwetka Pete'a mknęła między chmurami. Przybliżyłem obraz. Ledwo mogłem go utrzymać w celowniku. Zapomniałem o skrzydłach. Zacząłem spadać. Wznowiłem falowanie ramionami. Rozejrzałem się. Musiał się ukryć za którymś z obłoków. Włączyłem mapę. Wtedy zaatakował. Wyprysnął zza puszystych kłębów i zbliżał się ciasnym łukiem. „Zamieć" - rozpoznałem początek sekwencji i pospiesznie wykonałem kontrę... ułamek sekundy za późno. Targnął mną mroźny huragan i porwał w powietrzny wir. Powstrzymałem się od krzyku. Przed oczami rozwinęła się czerwona taśma skali Hammerfielda i stanęła na trójce. Pete zataczał wiraż, szykując się do drugiego uderzenia. Wyjąłem trójząb. Oprócz zwykłego celownika rozjarzył się wskaźnik inercyjny podpowiadający, w którym kierunku mam rzucać. Cisnąłem z całą mocą. Kytes wykonał zgrabny unik i zaczął przebierać palcami. W prawym górnym rogu rozbłysnął licznik odmierzający czas, po którym broń ponownie zmaterializuje się w mojej pochwie. Nie zgadywałem, jaki czar szykuje oponent. Zanurkowałem.
- Dobrze! - krzyknął.
Za plecami usłyszałem skowyt śnieżnych psów. Przemknęły obok.
Odetchnąłem i zerknąłem na mapę. Zbyt blisko mojego bastionu. Zdaje się, że Pete też to zauważył, bo zaczął się ode mnie oddalać. Rzuciłem się w pogoń.
- II-ja-harm! - wykrzyknąłem i splotłem palce w symbol lawy.
Gorący strumień przeciął powietrze. Szkarłatna struga otarła się o jego ramię.
Nad anielską sylwetką dostrzegłem taśmę bólu. Wskazywała jedynkę. Sukces, psiamać, sukces. Sprawiedliwy ślizgał się w powietrzu z niewiarygodną zwinnością. Trafienie graniczyło z cudem. Przypomniałem sobie o czarach wspomagających.
- Ija-sai-geno! - wrzasnąłem, układając dłonie w kształt przyspieszenia. Krew odpłynęła do stóp, dopadł mnie trójkowy ból. Ból to tylko informacja, ból to tylko informacja. Zbliżyłem się do „Crasha" na odległość dwudziestu metrów. Kamienie fortecy rzucały cień na jego błękitną karacenę.
- Puu-ja-gai! - wykonałem czar spowolnienia. Wycelowałem nad głowę Pete'a.
Spowiła go seria błyskawic. Wstęga bólu powędrowała do czterech.
- Mam cię! - krzyknąłem.
Anioł zniknął za murem. Mocniej uderzyłem ramionami. Zniosło mnie za daleko. Kytes idealnie wcelował w wąską bramę śródzamcza. Poprawiłem lot i wpadłem między szare kolumny Prosto w pułapkę. Niebiański legion ruszył na mnie widmowym orszakiem i zmiażdżył eterycznymi kopytami. Wstęga Hammerfielda skoczyła do jedenastu. Jak przez mgłę widziałem Kytesa wznoszącego się do wieżycy ołtarza. Powstrzymałem okrzyk bólu. Trójząb z sykiem zmaterializował się w pochwie.
- Dobrze! - usłyszałem z wielkiej odległości. - Nie zwijaj się, nie kurcz! Przyjmij ból, przyjmij! Rozluźniłem mięśnie. Odetchnąłem. Ból jest tylko informacją, ból jest tylko informacją, wdech, wydech, wdech, wydech. Czułem się z powrotem jak przy trójce. Ruszyłem z kopyta. Dziarsko ułożyłem znak zapory.
- Daam-ga-dam!
Magiczna ściana zamknęła się tuż za „Crashem". Zmełłem w zębach przekleństwo. Skoczyłem w podziemne przejście. Wiedziałem, że droga jest dłuższa, lecz skoro górną zamknąłem na najbliższe trzydzieści sekund, nie miałem wyboru. Rzucone przeze mnie spowolnienie powinno wynagrodzić stracony czas. Pędząc wąskimi korytarzami, zastanawiałem się, jak mu przeszkodzić. Nie przychodził mi do głowy żaden czar. Lada moment mogło nastąpić rozstrzygnięcie: „Sprawiedliwy przyłożył pieczęć. Gra skończona". Spojrzałem na chronometr. Powinien już dotrzeć do ofiarnicy Dlaczego nie przykłada? Wpadłem do głównego hallu. Na wiszącej platformie, w głównej baszcie, jarzył się ołtarz Bezbolesnych. Obok unosił się Pete. Jego srebrzyste skrzydła majestatycznie uderzały w powietrze.
- Lekcja numer... - zaśmiał się. - Nie pamiętam już, który. Kto wygrywa w Goodabads?
- Ten, kto przyłoży pieczęć - odparłem. Podniecenie ustąpiło. Ból powrócił. Ból jest tylko informacją, ból jest tylko informacją, wdech, wydech...
- ...nie walka, lecz taktyka.
Mocując się z torturą, zgubiłem pierwszą część zdania.
- Słuchasz mnie?
Trudno kontrolować udrękę i koncentrować się na rozmowie. Skinąłem głową.
- Świetnie.
Modliłem się, by wyjść. Sekundy wlokły się w nieskończoność. Ciało łamało się i gięło, w środku coś wyło i rozrywało wnętrzności.
- Modlisz się, by wyjść? - zdecydowanie miał zdolności telepatyczne. - Cierpliwości. Podczas meczu możesz cierpieć dłużej. Nie zamykaj oczu! Oddychaj! Pamiętaj: Gra to nie jatka. Liczy się taktyka, przebiegłość i wyczucie czasu. Dobrze wymierzysz i możesz wpaść do twierdzy przeciwnika bez jednego ciosu. Spójrz na mnie. Nie dotknąłem miecza.
Wdech, wydech, wdech, wydech.
- Zaczynasz panikować. To źle.
Tępy obuch darł mi wątrobę, trzustkę i żołądek. „Chryste, nie dam rady".
- A teraz terapia wstrząsowa. - Wyciągnął ostrze. Ciął mnie w twarz. Krwawa wstęga zatrzymała się na trzynastce. Jęknąłem.
Skoczyłem w górę i cisnąłem trójzębem. Chybiłem. - Skoncentruj się!
Nienawidziłem. Chciałem go zabić. Rozszarpać. Splotłem palce w symbol ognistego deszczu. Był zbyt blisko, by go uniknąć. Płonące meteory uderzały w anielskie skrzydła. Dziewiątka. Nieźle jak na żółtodzioba. Zatoczył wariacki piruet i odpowiedział oddechem białego smoka - czarem ostatecznym. Rura mrozu rozcięła mnie na pół. Tak czuli się ludzie przejechani przez lokomotywę. Ledwo łapałem oddech. Osiemnaście, osiemnaście. Zapomniałem o świecie. Spazmatycznie skuliłem skrzydła i staranowałem go. Nie wpłynęło to na poziom bólu, ale dało mi chwilę. Umieram! Przyłożył pieczęć.
- Sprawiedliwy przyłożył pieczęć - usłyszeliśmy zwielokrotniony pogłosem bas. Leżałem na kamiennej posadzce i konałem. - Gra skończona.
- Wychodzimy.
Ostatkiem sił otworzyłem okno i wydałem dyspozycję. Ból uleciał w ciągu dwóch sekund. Odetchnąłem, czując, jak wracam do żywych. Byłem przerażony. Nie dam rady, myślałem. Zostawiłem pirackiego skina i oręż we właściwych miejscach. Rozpocząłem rewitalizację. Rękami i palcami stóp poruszyłem dopiero wtedy, gdy życie zaczęło wracać do prawdziwego ciała. Nie miałem ochoty zdejmować hełmu. Poczułem, że ściąga go Pete. Ujrzałem nad sobą trędowatą twarz.
- Przerażony? - zgadł. - To normalne. Przejdzie ci. - Zakaszlał. - Przez następne dziesięć dni ćwiczymy z botami.
- Pete, powiedz mi - spytałem parę dni później w czasie „przerwy na kawę" - dlaczego ja? Jest tylu lepszych. Zawodowców.
Podniósł szklankę z wodą.
- W twój zawód wpisana jest dyskrecja - wychrypiał. - Zdradzisz klienta i żegnasz się z profesją. Łyknąłem czarnego napoju. To była prawda.
- Poza tym - ciągnął - znasz wiele gier. Trudnisz się rozwiązywaniem problemów. Masz szersze horyzonty.
- Ale to przecież bez sensu! - uderzyła mnie myśl. - Prosisz o zastępstwo... Zgoda. Umówiliśmy się. Ale niedługo ruszy kolejny sezon. I co? Znowu mnie zatrudnisz?
Blada twarz uśmiechnęła się zagadkowo.
- Nie, drogi Torkilu. Zagram. - Filiżanka wędrująca do moich ust zatrzymała się w pół drogi. - Słyszałeś o zoenetach?
Zoeneci. Cyberduchy. Ludzie żyjący w sieci. Tak, słyszałem o nich. Przed zgonem swoich zepsutych ciał opłacali w serwisie medycznym odpowiednią konserwację, podczas gdy ich umysły już nigdy nie opuszczały cyfrowego świata. Niektórzy - ci najbogatsi - zupełnie pozbawiali się fizycznych powłok. Mózgi przebywały w netombach - skrzyniach grawitacyjnych, które utrzymywały idealną homeostazę i kontrolowały przemianę materii, przy okazji dając pełne złudzenie życia. W grach.
- Mam tyle zasobów - wyjaśnił - że będą mnie mogli podtrzymywać przez najbliższych trzysta lat. A jeśli zarobię... - zakaszlał - a zarobię z pewnością, to, daj Panie Boże, zapewnię sobie nieśmiertelność - wyciągnął zniszczoną rękę i klepnął mnie w kolano - albo przynajmniej dłuuugowieczność!
Jego ciałem wstrząsnął trzeszczący śmiech. - Powiesz kolegom, że zostałeś duchem?
- Oczywiście. Tylko ogłoszę, że zrobiłem to z własnej woli, a nie z musu.
Uniosłem brwi.
- A, dziwisz się. Nie znasz życia zawodowca.
Uśmiechnąłem się półgębkiem.
- Właśnie się uczę...
Kiwnął głową.
- Zawodowcy nie mają znajomych w zwykłym tego słowa znaczeniu. - Pochylił się w moim kierunku. Męczyło mnie już podziwianie kraterów na jego policzkach. - Wszyscy moi, jak to określasz, koledzy, znają mnie wyłącznie przez gry. A jak z pewnością zauważyłeś, moje skiny znacznie mnie... upiększają.
Po kolejnych dziesięciu dniach szło mi o wiele lepiej. W stymulatorze wytrzymywałem piętnaście H, układ Siódmego Nieba znałem na pamięć, czary oraz kontry miałem w małym palcu, zaś dzielenie uwagi między kontrolę bólu i strategiczne myślenie przychodziło mi coraz łatwiej. Kulało trochę latanie, no i... nie bardzo wierzyłem w swoje aktorskie zdolności. Trik mógł się powieść tylko wtedy, gdyby udało mi się tak wczuć w rolę, że oszukałbym nie tylko sędziów, komentatorów, przeciwników i kolegów z drużyny, ale również kilkunastomilionową widownię. Stawka była cholernie wysoka. W razie wpadki leciał nie tylko Pete, który miał się od czego odbić. Leciałem także ja. I to z o wiele większej wysokości niż moje trzysta czterdzieste drugie piętro. Zacząłem się bać.
W drugiej połowie października wyszło słońce. Na świecie zrobiło się trochę jaśniej i weselej. Jakoś nie miałem ochoty tracić tego, co z takim trudem wypracowałem. A oszustwo, na jakie się zgodziłem, było naprawdę wielkiego kalibru.
Ostatnią dekadę przygotowań spędziłem w gravilli: razem jadaliśmy, medytowaliśmy, spaliśmy i graliśmy. Ludzie jeżdżą w Himalaje, studiują buddyzm, doznają oświecenia. Ja otrzymałem swoją porcję du chowych przeżyć w Willanou, w domu umierającego gracza, wśród cieni przesyconych zapachem kadzidła. Dzień dzieliliśmy na równe porcje: rano trening offline, przerwa, stymulator Hammerfielda, przerwa, medytacja, przerwa, obiad, potem drugi trening, omówienie taktyk, przerwa, oglądanie meczów z udziałem Kytesa i... zadania aktorskie. Uczyłem się jego odzywek, ruchów, typowych zagrań, uników i ataków. Czasem nie wiedziałem już, kim jestem.
Przedostatniego wieczoru siedzieliśmy przed panoramicznym oknem, sącząc w ciszy gorącą herbatę. - Jak to wszystko się uda, to się chyba upiję - mruknął, lekko się kiwając. - Kurwa. Nie mogę się upić. To by mnie zabiło.
Położyłem mu rękę na ramieniu.
- Mogę ci polecić kilka światów, gdzie są imitacje alkoholu... Nawet lepsze, bo bez kaca.
W dzień meczu wykonałem tylko jedną próbę na stymulatorze. Poprosiłem Pete'a, by podkręcił do osiemnastu. Wytrzymałem. Wolałem nie myśleć, że może dojdzie do sytuacji, kiedy będę musiał udowodnić, że jestem słynnym „Crashem", brnąc przez rozgrywkę ze szkarłatną dwudziestką nad swoją postacią. Widownia z pewnością byłaby zachwycona. Nie przypominałem sobie zaklęć, taktyk ani standardowych zagrań. Wiedziałem, że nic nie wiedziałem. Byłem jakby w transie. Wykonałem pełen zestaw tybetańskich ćwiczeń, wziąłem prysznic, pooddychałem na tarasie i odbyłem półgodzinną medytację. Jak kapłan podczas przygotowań do mszy, wszystko robiłem z nabożnym skupieniem, celebrując każdy ruch i czynność. Miałem czas. Miałem całą wieczność. Wdech, wydech, wdech, wydech, byłem oceanem, byłem przestrzenią, byłem tajemnicą tajemnic. Na dziesięć minut przed meczem stanąłem przed łożem. Pete uścisnął mi rękę i własnoręcznie zainstalował płyn infuzyjny. Sprawdziłem nanozłączkę na przedramieniu. Ułożyłem się i przyjąłem z jego rąk hełm. Hełm Petera „Crasha" Kytesa.
Przeszedłem pod płonącym napisem i przywdziałem skina. Nie modliłem się o jego szczelność. Byłem powietrzem. Pewnym ruchem osadziłem trójząb w pochwie. W westybulu przywitałem się z kumplami z drużyny: tego poklepałem, z tamtym się uściskałem, innemu dałem prztyczka. Tak jak Peter. Byłem powietrzem. Podniecony głos komentatora brzmiał jak przez grubą zasłonę. Wzniosłem z Bezbolesnymi bojowy okrzyk i odtańczyłem taniec demonów. Byłem powietrzem. Z oddali usłyszałem znajomy bas: „Bezboleśni kontra Sprawiedliwi. Zaczynam odliczanie: trzy, dwa, jeden, teraz!"
Wyłoniłem się w znajomym miejscu obok twierdzy. Machinalnie włączyłem mapę i wzniosłem się eleganckim ruchem do rozgrywającego.
- Mike, chwytaj! - rzuciłem pieczęć. Tak jak Pete. Wdech, wydech i już prułem powietrze zawrotnymi pętlami, systematycznie je zwężając i rozszerzając. Tak jak Pete. Zza obłoków wychynął pierwszy Sprawiedliwy Złożyłem znak pioruna.
- Aar-na-nah! - krzyknąłem.
Dobrze obliczona salwa wytrąciła go z równowagi. Wstęga wskazała czwórkę.
Leciałem dalej. Taktyka, taktyka, wdech, wydech, wdech, wydech. Spojrzałem na mapę. Koledzy wykańczali nadgryzionego przeciwnika. Sześć, dziesięć, trzynaście, usłyszałem jego jęk. Szesnaście. „Sprawiedliwy Jock Flymann zrezygnował", odezwał się bas. Z mapy zniknęła błękitna kropka. Cienias, przemknęło mi przez głowę. Zerknąłem na mapę.
Byłem w połowie odległości. Moja drużyna napotkała sporą grupę obrońców. Nie było wśród nich strażnika pieczęci. Gdzie on się ukrywa? Zawróciłem.
- Gor-na-sija! - usłyszałem za plecami.
Lodowe kły!, pomyślałem i błyskawicznie wzniosłem się za obłok. Czar z sykiem przemknął pod stopami. Usłyszałem oklaski.
- Sia-nan-gah! - strzeliłem ogniowym smokiem w miejsce, gdzie przed chwilą się unosiłem. Piekielna bestia trafiła prosto w pierś archanioła, odbierając mu dziesięć punktów.
Nawet nie stęknął. Zerknąłem na info. Frank Ashgan. Doświadczony zawodnik. Wytrzyma do osiemnastu. Sprawiedliwy rzucił się na mnie wyjąwszy płonące ostrze z pochwy. Demony nie mają oręża do walki wręcz. Wykonałem efektowny przewrót, wyjmując z pochwy trójząb. Gdy opadałem, kończąc pętlę, spostrzegłem kątem oka celownik inercyjny. Cisnąłem i nie patrząc na rezultat, wykonałem unik. 0 prawą łydkę otarły się śnieżne psy. Przeciwnik jęknął. Z jedynką to ja mogę seks uprawiać. Wdech, wydech, wdech, wydech. Zobaczyłem, jak nurkuje za chmurę. Wstęga wskazywała szesnastkę. Nie ścigałem go. Włączyłem mapę. Moją grupę otoczono i związano walką, a strażnik przeciwnika mknął do naszej warowni! Zakląłem. Nad demonami zawisło widmo klęski. Pete nie popełniłby takiego błędu!
- Czyżby nowy podstęp słynnego „Crasha"? - komentował podniecony głos.
- Ija-sai-geno! - ułożyłem palce w gest przyspieszenia. Dookoła świszczało powietrze. Minąłem walczących towarzyszy. Najzdrowszy był Hank Rubinstein i Jef Mandela. Włączyłem mapę i zaznaczyłem dwa punkty w zamczysku.
- Hank do alfa, Jef do beta! - krzyknąłem. - Strażnik!
Czerwone punkty oddzieliły się od walczących i podążyły do bazy. Za nimi ruszyły trzy niebieskie. „Bezbolesny Hans Ragnar zrezygnował", odezwał się niebiański głos. „Sprawiedliwy John Okinawa zrezygnował".
- Oi-gan-ran! - użyłem niebezpiecznego czaru przemieszczenia. Gdybym źle wycelował, uderzyłbym w mur. Gwarantowana dwudziestka. Znalazłem się nad wieżycą ołtarza dokładnie w momencie, gdy strażnik próbował sforsować górne wejście.
- Hank i Jef, atakujcie mój cel! - zaznaczyłem przeciwnika na mapie. - Daam-ga-dam! - zablokowałem wrota. Anioł zawrócił do alternatywnego tunelu. Prosto w ramiona moich diabłów.
Mapa wskazywała, że zbliża się trzech Sprawiedliwych. Zaznaczyłem ich.
- Do wszystkich oprócz Mike'a. Atakować moje cele! Mike, leć do... - wskazałem miejsce daleko na prawo od głównego ciągu - punktu gamma!
Zostawiłem walczących i wykonałem lot przechwytujący w stronę pościgowców. Nie byli w ciemię bici. Strzelili lodowym hufcem, soplem jadu i zanieczyszczeniem. Rzuciłem się w bok, lecz obrzydliwy strumień hufca trafił mnie w lewą rękę, a sopel zatopił się w brzuchu. Wstęga wskazała dziesiątkę. Wdech, wydech, wdech, wydech. Dobrze, że nie trafili zanieczyszczeniem. Złożyłem palce.
- Puu-ja-gai!
Szczęśliwie cała trójka leciała blisko siebie. Spowolnienie objęło wszystkich.
Zwiększyłem szanse mojej grupy na efektywny pościg. Odskoczyłem. Wdech, wydech, wdech, wydech, taktyka, taktyka. Odnalazłem punkt gamma. Mike walczył z aniołem. Był osłabiony Siedemnaście mógł wytrzymać najwyżej kilkanaście sekund. Widziałem, że źle koordynuje ataki. Trójząb zmaterializował się w pochwie. Niewiele myśląc, wyciągnąłem go i cisnąłem. Za nim posłałem strumień lawy w miejsce, w którym przeciwnik powinien się zjawić, unikając pocisku. Wrzasnął. Dziewiętnaście to koniec.
- Mike! - krzyknąłem i wyciągnąłem w przelocie rękę.
Z ulgą przekazał mi pieczęć. „Bezbolesny Mike Gunner zrezygnował, Sprawiedliwy Web Diamond zrezygnował". Web to ten strażnik, ucieszyłem się, dobra nasza!
- Tak, proszę państwa! To nowa taktyka! - darł się komentator. - Ale czy nie za ryzykowna, czy nie za ryzykowna?!
Ze zdwojoną energią rzuciłem się w stronę fortu aniołów. Włączyłem mapę. Trwała zażarta walka w naszym zamczysku. Nie wiedziałem, czy zdążę. I czy poradzę sobie z nie tkniętym obrońcą. Szafirowe kamienie fortecy wychynęły zza obłoków. Szum na widowni narastał. Wtedy zobaczyłem archanioła. ;Ciskał czar za czarem. Nie kontrowałem, wykonując uniki i nieustannie zbliżając się do celu. Błękitne smugi mijały mnie w bezpiecznej odległości. Rozległy się brawa. „Bezbolesny Gregory Falck zrezygnował, Bezbolesny Joseph Gloom zrezygnował, Bezbolesny Robert Swordsman zrezygnował".
- Pospiesz się, „Crash"! - słyszałem błagalne krzyki towarzyszy.
Zdekoncentrowałem się. Zza zasłony oddechu wyynął szarpiący ból. Straciłem rytm. Przeleciałem ad blankami tylko po to, by stratował mnie znienawidzony niebiański legion. Wdech, wydech, wdech, dech. Spirala, korkociąg, do wejścia, do wejścia. anurkowałem w podziemia. Wiedziałem, że będzie
czekał przy ołtarzu. Krwawy pas pokazywał siedemnaście. Trafił mnie centralnie. Ból to tylko informacja, ból to tylko informacja. Z pasją mijałem kolejne zakręty. Zaskoczył mnie u wejścia do hallu. Śnieżna kula dosłownie rozsmarowała mnie po ścianie. Wstęga wskoczyła na dwadzieścia. Ból oślepiał i rozbijał na setki kawałków. Nie wiedziałem, jak oddychać, „Bezbolesny Narcyz Polański zrezygnował, Sprawiedliwy Steven Vabuse zrezygnował, Bezbolesny.. Zaczynają się sypać. To już koniec.
- Pete, nie utrzymamy!
„Bezbolesny..." Ból? Proszę bardzo! Trójząb zmaterializował się w pochwie. Wyjąłem go i rzuciłem prosto w pierś anioła. Boli? Zapraszam! No już! Byłem powietrzem. Archanioł zatoczył się.
- Raa-na-rach! - splotłem ręce w geście jeziora ognia.
Skrzydlata postać utonęła w pomarańczowych jęzorach. Wskaźnik wskoczył na trzynaście. Ból? Jak najbardziej! „Taktyka, taktyka. To nie jatka", słowa Petera wydawały się odległe o setki lat. „Sprawiedli wy... zrezygnował, gnował, ował", obijało mi się w czaszce.
- ...dwadzieścia, proszę państwa... - głos komentatora był zniekształcony i porwany - ...ten niezmordowany człowiek jest chyba z żelaza...
Huk widowni. W górze majaczył ołtarz. Nie poleciałem prosto. Wiedziałem, że celuje tam archanioł Czas zwolnił. Krzyki kolegów rozpłynęły się w dali ucichły za horyzontem wydarzeń. Rzuciłem się w bok, lekko odwróciwszy głowę. Ostrze mrozu cięło powietrze w miejscu, gdzie znalazłbym się za chwilę gdybym obrał prostą drogę; odbiłem się od ścian i nie patrząc już na nic, poszybowałem do ołtarza.
„Bezbolesny Pete «Crash» Kytes przyłożył pieczęć Koniec meczu". Dookoła szalał niewidzialny tłum. Słyszałem, jak skandują moje - nie moje imię. Komentator piał ze szczęścia. Stałem na kamiennej posadzce rozbity rozdarty, zniszczony, zdezintegrowany, zabity, ukrzyżowany Ostatkiem sił uniosłem dłoń w geście pozdrowienia. Odpowiedział mi grzmot milionów gardeł. Jak w Koloseum. Dla jednego takiego momentu warto żyć. Zrozumiałem, dlaczego Peter Kytes wybrał Goodabads. Cierpienie i radość zjednoczyły się w spiralnym tańcu. Wziąłem głęboki oddech, chłonąc każdą drobinę czasu i uruchomiłem okno. Wydałem dyspozycję wylogowania. Ból odpłynął krwawą rzeką. A więc tak wygląda Styks...
Taniec zwycięstwa pamiętam jak przez mgłę. Dyskusje, zachwyty i okrzyki trwały godzinę. Byłem powietrzem. Po pożegnaniu z wiwatującymi towarzyszami i fanami wszedłem w menu ekwipunku. Zostawiłem skina i broń, wyszedłem z portalu, z ulgą witając znajomy widok wypełniającego się paska rewitalizacji. Zrobiłem to, udało się, tłukło mi się w głowie, ale byłem zbyt wyczerpany, by odczuwać radość. Nie wiem, w ile minut po powrocie do prawdziwego ciała ściągnąłem kask.
Pete czuwał przy łożu. Przed nim jarzył się holoekran, na którym komentatorzy żywo omawiali mecz. Zdawało mi się, że widzę łzy w jego oczach.
- To było... piękne - wyszeptał. Najpierw tylko się uśmiechałem. - Dzięki tobie, mistrzu.
Tydzień później usłyszałem w wiadomościach:
- Słynny Peter „Crash" Kytes po spektakularnym zwycięstwie nad Sprawiedliwymi postanowił zasilić szeregi cyberduchów. Powodzenia na nowej drodze życia, Pete! Lider zespołu Bezbolesnych...
Też mi nowina. Wyłączyłem wizjer i spojrzałem w okno. Nad Warsaw City gromadziły się ciężkie listopadowe chmury. Mistrz nigdy ich już nie zobaczy. No, chyba że zajrzy na stronę z pogodą. Westchnąłem i nalałem do szklanki sążnistą porcję Jacka Danielsa. Wziąłeś udział w dużym oszustwie, Torkil. I otrzymałeś za to pieniądze, odezwał się z wyrzutem wewnętrzny anioł. Wszystko jest kwestią optyki, uspokajał diabeł kojącym głosem. Czyż nie lepiej uznać, że nie było to płatne zlecenie, lecz spełnienie ostatniej woli schorowanego człowieka, który wybierał się na tamten świat? Cokolwiek by to znaczyło.
Do światów, które darzę największym sentymentem, należy Dream Space. Nazwa odzwierciedla istotę: tęczowe mgławice, bajkowe planety, tysiące kosmicznych stacji, barów, faktorii, setki gildii, stronnictw i klanów oraz miliony graczy zakochanych w próżniowych przygodach. Swego czasu przydarzyła mi się tu przedziwna historia.
Był rok 30 253 czasu terrańskiego. Wiodłem niezależny i beztroski żywot kosmicznego korsarza. Miałem spore zasoby i niezły statek: Tigerwhale MK IV cieszył się sławą myśliwca zwrotnego i wytrzymałego. Okleiłem go dziesiątkami usprawniających modułów, obciążyłem systemami obronnymi, dodałem kilka typów inteligentnych autopilotów, wtłoczyłem kilkaset metrów sześciennych podprzestrzennych ładowni i - wierzcie mi - czułem się jak król.
Wszystko zaczęło się pierwszego sierpnia. Początek miesiąca był właściwym momentem sprawdzania cen towarów, usług i ogłoszeń. Zbliżałem się do kompleksu stacji w sektorze Omegaville z ładunkiem chipów i nadzieją sprzedania ich ze sporym zyskiem. Rozpierałem się w obszernym kokpicie przed dziesiątkami kolorowych monitorów i realistycznym widokiem za panoramiczną szybą, aż tu ostry sygnał namierzania wyrwał mnie z błogostanu i postawił w stan gotowości. Trzech kaperów pilotujących kittyhawki liczyło na łatwy łup. Nie wiedzieli, że kupiłem program maskujący: ich skanery widziały stary typ piranhi, krypę tanią i rozlazłą. Tymczasem mój tygrys szykował kły.
Uruchomiłem autopilota i autogunnera. Wyrzuciłem na zewnątrz stacjonarną kamerę i przełączyłem się na widok zewnętrzny Program pilotażu generował randomizowaną prędkość i krzywą lotu. Dzięki temu przeciwnicy musieli zrezygnować z komputerowego namierzania celu. Mój cybernetyczny strzelec, sprzężony z autopilotem, nie miał natomiast problemów z przewidywaniem trajektorii lotu wrogich maszyn.
Rozsiadłem się wygodniej i analizowałem dynamikę starcia. Od kittyhawków oderwały się cygara rakiet. Wypuszczanie wabików pozostawiłem sobie, Automat reagował zbyt nerwowo. Tymczasem mój myśliwiec płynnie lawirował między smugami pocisków, ostrzeliwując trzy wehikuły jednocześnie. Z jednego wytrysnęła struga ognia.
- Cholera! - w lewym górnym ekranie ujrzałem wściekłą twarz napastnika okoloną pomarańczowym, cętkowanym hełmem. - To nie jest piranha! Kto ty jesteś? Czym ty latasz?
- Mnie pytasz? - spytałem zblazowanym głosem - Czy cię zapraszałem?
- Cairo, wycofajmy się! - obok pojawiła się fizjonomia ładnej Latynoski w identycznym kasku. - Mam dekompresję!
- Julia ma rację! - wrzasnęła buźka trzeciego pirata poznaczona licznymi bliznami.
Prawdopodobnie przywdział paskudnego skina, by straszyć ofiary.
Wstrzymałem ogień, widząc, że statek Julii goni resztką sił: kadłub iskrzył i palił się w kilku miejscach. Kittyhawki zwolniły i wyrównały lot.
- Ehem... - Cairo otarł spocony nos. - Dzięki, bracie, żeś nas oszczędził, choć miałeś święte prawo wysłać nas do wieczności. Klan Panter nie zapomina przysług.
- Pozdrawiam wolnych wojowników i proszę o łaskawą pamięć - rzekłem jowialnie.
- Możesz pokazać, czym latasz? - spytał lider. Zaśmiałem się.
- Niech to pozostanie moją słodką tajemnicą.
- Talisman? Powiedz - nalegał pobliźniony.
- Głupiś, Gred - uciął Cairo. - Gdyby to był talisman, rozniósłby cię jednym strzałem.
- Starczy tych pogaduszek - zawyrokowałem. - Szanowna pani - ukłoniłem się piękności - i cni panowie, czas to pieniądz. Pozwólcie, że się oddalę.
- Ale jak cię zwą! - nie ustępował Gred. - Torkil Aymore, do usług. Gamedec. Przywódca złapał się za hełm.
- O rany, gamedec. No to wszystko jasne.
Kosmiczny bar „Laughing Droid" był miejscem gwarnym, barwnym i wesołym. Opijałem udaną transakcję i rechotałem, słuchając najnowszych kawałów lśniącego barbota, gdy obok stanął smutny kosmonauta. Zdawał się absorbować szarość i kurz, wyglądał niczym mucha rozgnieciona na szybie akwarium. Grozbitek albo pracownik, pomyślałem. Miałem dobry humor i nie mogłem patrzeć na ból bliźniego.
- Hej, kolego, drinka?
Spojrzał zapylonym wzrokiem.
- Tak źle wyglądam?
- Nieważne. Jimmy! - zaktywizowałem barbota. - „Mleczna droga" dla mojego przyjaciela i dla mnie. Parsknął. Nie jestem pewien: autoironicznie czy tylko sarkastycznie. Naprawdę potrzebował pomocy. - Łatwo zawierasz przyjaźnie - powiedział wznosząc szkło.
- Miałem pomyślny dzień. Dałem nauczkę kilku narwańcom i sprzedałem wielki transport chipów. Pokiwał głową. Chromowany kołnierz rzucał kolorowe refleksy.
- Chipy z zagłębia?
- Oczywiście. Najtańsze.
Pył jakby opadł. Twarz nabrała rumieńców. Wyciągnął rękę.
- Nie przedstawiłem się. Stanley Ciehowsky.
- Torkil Aymore. Gamedec.
- O?! - Nie było już smutnego kosmonauty Stał przede mną rosły brunet w kombinezonie skrojonym według najnowszej mody. - Gamedec? Z doświadczeniem?
Wydąłem dolną wargę i przybrałem pozę starego wyjadacza. Większego weterana mógł znaleźć tylko w „Casablance".
- Możemy usiąść? Gdzieś... - rozejrzał się - tam? Zleconko, zleconko, pomyślałem, to naprawdę udany dzień.
Usadowiliśmy się niedaleko gigantycznego okna, z widokiem na pobliską Galateę - planetę kupców - oraz orbitujący kompleks baz.
- Posłuchaj mnie, Torkil - zaczął konfidencjonalnym szeptem. - Poczekaj... - otworzył okno o nieznanym wyglądzie. Tym samym potwierdził przypuszczenie, że jest pracownikiem. Wydał jakieś dyspozycje, po czym je zamknął. - No. Teraz nas nie usłyszą. Pracuję...
- W Nanotronic Arts - wszedłem mu w słowo. Żachnął się.
- To było proste - przyznał. - Jestem funkcjonariuszem Służby Bezpieczeństwa...
- Czyli kimś takim jak ja?
- Coś w tym rodzaju, tyle że... nie mam doświadczenia.
Czekałem.
- Chodzi o Bruno Adelheima.
Westchnąłem. Bruno Adelheim. Człowiek legenda. Najbogatszy biznesmen w Dream Space, właściciel słynnego chipowego zagłębia.
- Czego od niego chcesz? Nerwowo potarł czoło.
- Podejrzewam, że... cheatuje.
- Ba. Wszyscy to węszą. Ale zdaje się, że właśnie ty powinieneś mieć najlepszy obraz sprawy? Zachowywał się jak tajny agent na terenie wroga: zerkał dookoła, pocił się i sapał. Szczęście, że w Dream Space nie zaimplementowano programów generujących nieświeży oddech.
- Moja firma to duży organizm - zgrzytnął zębami. - Standardowe procedury, standardowe programy, standardowy szit. Wykrywamy przedszkolne wirusy i podstawowy sabotaż, Do reszty wynajmujemy zewnętrzne kompanie...
- Więc dlaczego do tego nie...
- Bo nikomu na tym nie zależy - przerwał. - Każda gra potrzebuje mitu. Stworzonego przez gracza, nie enpeca. Sercem Dream Space jest Bruno Adelheim i jego legendarny majątek. To numero uno. Gdyby został oskarżony, świat straciłby coś szalenie istotnego...
- Chyba że demaskator zostałby nową gwiazdą. Jego oczy zapłonęły. Jak mogłem przedtem widzieć w nich kurz!
- Otóż właśnie! Człowiek, który udowodniłby oszustwo takiej rybie, mógłby odnieść sukces. Wyobrażasz sobie? Śmiałek, który pokonał złotego Bruna! Za przyblokowanie jego imperium wielu tuzów suto by zapłaciło. Mnóstwo menedżerów zazdrości mu powodzenia...
- Mam zrobić to za ciebie? Udowodnić oszustwo? - Czytasz w moich myślach.
- Nie boisz się, że sam zapragnę sławy?
- Co byś zyskał? Gamedec pastwiący się nad pokonanym?
Miał rację.
- A nie obawiasz się, że jak go zadenuncjujesz, twoi pracodawcy cię zwolnią?
- Pieprzę ich. Będę miał tyle profitów od tutejszych elit...
- Nie zapominasz, że jesteśmy w... Grze? - spytałem ostrożnie.
W jego źrenicach zapalił się niebezpieczny ogień. Z tym kurzem to musiało być przywidzenie.
- Co z tego, że „w grze"? - warknął. - A czym gra różni się od rzeczywistości? W realium jestem pracownikiem drugiej kategorii, niezbyt przystojnym i nie bardzo bogatym. Tutaj mam pod sobą dwa skrzydła kittyhawksów i niezłą sieć restauracji. Zgadnij, którą rzeczywistość wybieram? Tfu! - splunął pod stół. - Gdybym miał forsę, już dawno zostałbym zoenetem.
- Taak... - uniosłem brwi, bo dotarło do mnie, że facet nie śmierdzi groszem. - A jak zamierzasz mnie wynagrodzić?
Uśmiechnął się chytrze.
- Pieniędzy nie mam. Ale... jak wiesz, pracuję ; w firmie, która tworzy ten świat. Jeśli się zgodzisz, mógłbym coś zaaranżować. Na przykład gdybym zaproponował ci najnowszy model... talismana? Z prywatnym hangarem?
O nic więcej nie pytałem.
Zlecenie Stanleya przyjąłem również z osobistej ciekawości i ambicji. Spotkanie legendarnego Bruna oznaczało dla mnie, jako gamedeka, spore wyzwanie. Adelheim nie był człowiekiem łatwo osiągalnym. Obwarował się imponującym hierarchicznym systemem, zarówno enpeców, jak i graczy. Poruszał się zawsze w towarzystwie eskorty, jakiej nie powstydziłyby się największe armady Kontakt mailowy odpadał: otrzymywał tyle listów od wielbicieli i wielbicielek, że z pewnością ich nie czytał. Propozycja usług również nie wchodziła w grę - codziennie odrzucał dziesiątki. „Przypadkowy" kontakt w barze był wykluczony: jeśli Bruno miał ochotę się napić, szedł do jednego z własnych lokali, zaopatrzonych w najnowsze muzowibry, holoprojektory, somastymulatoy i dziesiątki ekskluzywnych dziewcząt - nie zawsze enpecek. W miejscach tych miała prawo przebywać wyłącznie najgęstsza śmietanka Dream Space. Pogłoska niosła, że cenił odważnych pilotów.
Raz w miesiącu król chipów dokonywał osobistej inspekcji posiadanych faktorii. Towarzyszył temu swoisty festyn: setki maszyn rozmaitego sortu i tonażu asystowały mu w karnawałowym orszaku, wypluwając próżniowe ognie, laserowe iluzje i mnemoprojekcje. Co lepsi piloci popisywali się ewolucjami, zaś krążowniki i transportowce połyskiwały jaskrawymi światłami pozycyjnymi. W tłumie myśliwców, z których każdy usiłował zwrócić uwagę, trudno wywołać należyte wrażenie.
Z dala orszak wyglądał jak eteryczny wąż mieniący się odcieniami tęczy Zbliżałem się z relatywną prędkością tysiąca dwustu kilometrów na godzinę. Wystarczająco dużo na efektowne entree i trochę mało, by skutecznie wyhamować. Przybliżyłem obraz, żeby zlokalizować sztucznych pilotów. Dla doświadczonego awiatora nie było to trudne; lecieli płynniej, pewniej i nigdy nie szarżowali. Gdy pierwszy był w zasięgu, namierzyłem go. Zareagował jak typowy enpec: energicznie poderwał maszynę i namierzył mnie również. Posłałem w jego kierunku dwie pozytronowe salwy - niezbyt groźne, lecz nie pozostawiające wątpliwości co do moich zamiarów. Ochrona Bruna zajęła strategiczne pozycje, przypadkowi piloci rozproszyli się, ciężkie maszyny lekko odchyliły tor: nikt się nie wtrącał. Właśnie na to liczyłem. Bruno postanowił zaszczycić mnie kilkunastoma sekundami uwagi. Jeśli w tym czasie nie zrobię czegoś, co go zaskoczy wyda swoim gorylom rozkaz i... rozpocznę grę w wybranym przez siebie hangarze, bez statku i karnej kwoty odliczonej od wirtualnego konta. Pozwoliłem przeciwnikowi zajść się od tyłu i wybrałem następnego enpeca. Za chwilę napastnik odpalił rakiety. Włączyłem dopalacze. Zerknąłem na radar. Mknęły za mną dwa pociski rozpoznające kształt. Gdy byłem bardzo blisko drugiego sztuczniaka, zamaskowałem statek, nadając mu charakterystykę kittyhawka, odpaliłem flary i energicznie zmieniłem tor. Tak, jak przewidywałem, systemy namierzania rakiet zgłupiały i bolidy grzmotnęły w wabiki tuż obok nic nie podejrzewającego enpeca, który słusznie uznał, że jest atakowany. Tyle że nie przeze mnie, lecz przez mojego przeciwnika! Gdy rozgorzała między nimi walka, rozległy się śmiechy i brawa.
Zaryzykowałem i jeszcze raz zaczepiłem jednego z nich. Odpowiedział stekiem przekleństw (to najnowsza poprawka do programu) i palbą ze wszystkiego, co miał na pokładzie. Powtórzyłem trik w stosunku do trzeciego komputerowego pilota, zmieniłem charakterystykę na firefoxa i spokojnie się oddaliłem. Dookoła walczącej trójki zgromadziła się rżąca czereda. Wysypały się dziesiątki kamer i nagrywarek. Ekrany w kokpicie zaroiły się od ubawionych twarzy ślących pozdrowienia i gratulacje. Odpowiadałem uprzejmie, acz zdawkowo, czekając na jeden konkretny komunikat. Wreszcie dostrzegłem gębę zatrzaśniętą w hełm ze złotymi insygniami Adelheima.
- Prezes Star Chip Factories Limited, pan Bruno Adelheim, życzy sobie rozmawiać z panem na prywatnym kanale - wymamrotał basem ekran. - Proszę zlikwidować pozostałe połączenia. - Facjata zniknęła.
- Przepraszam, koledzy - odezwałem się do gwarzących pilotów. - Jego Magnificencja chce ze mną mówić.
- Wow!
- Ten to ma farta...
Niebieski przycisk i w kokpicie nastała aksamitna cisza. Usunąłem maskowanie, wyrównałem lot i zbliżyłem się do czoła korowodu. Jeden z ekranów komunikacyjnych rozjarzył się złotym blaskiem i wyświetlił trójwymiarowe logo Adelheima. Po chwili ujrzałem przystojnego szpakowatego mężczyznę, wylegującego się na stylowej kanapie, otoczonego trzema urodziwymi, skąpo odzianymi kobietami.
- Ładny trik - usłyszałem miękki baryton. - Znakomite wyczucie czasu, świetny pilotaż i zimna krew. Wśród moich najemników może dwóch umiałoby powtórzyć ten wyczyn, panie...
- Aymore. Torkil Aymore.
Nieznacznie uniósł brwi.
- Zdaje się, że skądś znam to nazwisko...
- Wątpię.
- Cóż sprowadza do mnie tak znakomitego pilota? Zazdrość konkurencji?
- Osobista ambicja i ciekawość. Wyszczerzył białe zęby
- Czyżby? Mniejsza o to. Po obchodzie zapraszam do siebie.
Komnata audiencyjna złotego Bruna przerastała wszystko, co dotąd widziałem. Musiał zatrudnić dziesiątki programistów i kreatorów, by stworzyć tak wysmakowane wnętrze. Dźwięki, barwy, kształty i zapachy wywoływały erekcję. Przypomniała mi się tajemnicza kapliczka w Deep Past World. Może w tworzeniu tego pomieszczenia maczał palce ten sam haker.
- Chcę pana ostrzec, panie Aymore - szepnął mi do ucha podkomorzy - Niech pan przy nim broń Boże nie wymawia słowa „gra" czy „świat sensoryczny". W ogóle nic o grach! Strasznie tego nie lubi!
- Postaram się pamiętać, panie... - Gildenstern.
- Dziękuję.
Strzepnął pyłek z mojego rękawa.
- Szkoda czasu. On się łatwo niecierpliwi. Ruszyłem przez gąszcz holorzeźb i iluzji.
- Chce pan u mnie pracować? - usłyszałem głos Adelheima.
- Przez jakiś czas... - wynurzyłem się zza kępy słodko pachnących roślin i ujrzałem go rozpartego na gigantycznym łożu, w otoczeniu dziewcząt.
- Dobra odpowiedź - pochwalił. - Podobają się panu moje lale?
- Enpecki? Zmarszczył brwi.
- Słabo się znamy, dlatego panu wybaczam. Jeśli panu nie wyjaśniono, informuję, że przy mnie nie wymawia się ani tego wyrazu, ani żadnego innego poddającego w wątpliwość realność mojego królestwa! Paranoik. Czy tu wszyscy zwariowali?
- Absolutnie, panie prezesie. Owszem, podobają się, panie prezesie.
- Od razu lepiej. Niech pan którąś wybierze.
- Wybieram brunetkę w czerwono-złotym bikini. - Szybko pan się uczy. Nie dostanie jej pan - stwierdził stanowczo. Zdarł dziewczynie figi, obnażył członka i wprawnie wprowadził w rozkoszne wnętrze. Przypalił cygaro. Zaciągnął się.
Przełknąłem ślinę.
- Czas to pieniądz, drogi panie - wysapał wykonując ruchy niegodne filozofa. - Pan się dziwi? Dlaczego miałbym marnować cenne minuty na pierdoły dotyczące pana pracy, potem czekać, aż wyniesie pan dupę z mojego pokoju, a następnie pytać Margaritę, czy ma ochotę? Jak pan widzi, palę znakomite cygaro, konwersuję, spółkuję i mógłbym robić sto innych rzeczy, na przykład sprawdzić stan finansów swoich fabryk.
Wyciągnął przyrodzenie z czeluści brunetki i położył się na plecach.
- Wskakuj.
Dziewczyna posłusznie rozpoczęła spazmatyczny taniec.
- Widzi pan? Teraz dodatkowo oszczędzam energię. Szybciej! - syknął.
Kobieta wpadła w trans.
- Zaczyna pan od dzisiaj. Będzie pan mi towarzyszył w lotach jako przyboczna eskorta. O szczegółach z podkomorzym.
- Tak jest...
- Odmaszerować.
- Chciałem tylko powiedzieć, że... pracuję już.,. prawie przez cztery doby.. Spojrzał surowo.
- I chciałbym się udać na... jednodniowy urlop.
Harry Norman kręcił kędzierzawą głową. Był świńskim blondynem o ciężkim czole i krzaczastych brwiach. Świat komputerowych przepływów nie miał przed nim tajemnic.
- Niezły świr. I tak przy tobie? Bez skrępowania? Ponownie potrząsnął grzywą. Wyssał z papierosa błękitny dym. Wypuścił go nozdrzami niczym smok. Barwa nie była już czysta.
- Jak dotąd nikomu nie udało się udowodnić mu kantu. - Zerknął przez okno restauracji.
O zmierzchu Warsaw City wyglądało magicznie: miliony iskierek okien drgających w nagrzanym powietrzu, szeregi powietrznych ciągów pobłyskujących światłami pneumobili, wzgórza biurowców, ołówki linowców i satelitarne wieżyce tworzyły nierealny nastrój.
- Domyślasz się, dlaczego? - spytałem, krojąc naleśnik. Uwielbiałem jedzenie w neomilkbarach. Spojrzał z ukosa. Lubiłem tę jego wielką poczciwą gębę i inteligentny błysk w oku.
- Tak. I ty też się domyślasz, stary lisie.
- Cheat ma ograniczony zasięg i jest włączany w określonych momentach?
- Krótkich momentach. - Uśmiechnął się. - Jesteś jego gwardią przyboczną?
- Zgadza się.
- Więc resztę pozostaw mnie.
- Wlatuję. Pozostańcie na miejscach. - Luksusowy statek Bruna wpłynął w paszczękę pierwszej faktorii chipów.
Upłynął równo miesiąc od mojego wcielenia do korpusu Adelheima: trzydzieści dni jałowych dociekań, poszukiwań i komputerowych testów Normana. W końcu doszliśmy do wniosku, że cheat musi być uruchamiany w trakcie inspekcji. Problem polegał na tym, że Bruno zakazał zbliżania się do fabryk. Złamanie tabu wiązało się z najsurowszą karą: zestrzeleniem i wykluczeniem z grona uprzywilejowanych. Zagadka przypominała kwadraturę koła. Ochrona liczyła dwudziestu zabijaków. Przedarcie się do śluzy było niemożliwością.
Odezwał się monitor komunikacyjny Ten, który łączył mnie z rzeczywistością.. Widok Harry'ego na tle gabinetu był bardziej nierealny niż otaczający mnie kosmos.
- Koleś - szepnął konfidencjonalnie. - On coś kombinuje. Mam odczyty z tego plantu...
- Ale co ja mam robić?
- Nie wiem. To, co widzę, nie jest jeszcze dowodem. Musiałbyś się dostać w obszar oddziaływania. Wtedy otrzymałbym pełne dane.
Parsknąłem.
- Zdaje się, że doskonale o tym wie, bo lot do wrót równa się samobójstwu.
- Psiakrew... Może ich namówisz? - Do rewolucji? Zgłupiałeś? Patrzył z podziwem i zazdrością.
- Ale się ustawił. Sprawa nie do złamania.
- No, chyba że poprzez inspekcję jego prywatnego apartamentu...
- Realnego? - A jakiego?
- Wejść do komputera? - potrząsnął blond kudłami - To byłoby najprostsze. - Energicznie wydmuchnął dym. - Psiakrew, wleć tam, bo mnie szlag trafi! - Sorry pal, nie da rady.
- Przecież nie zginiesz! To gra!
- Co z tego? Zestrzelą mnie w kilka chwil...
- Ale może podlecisz wystarczająco blisko, żeby złapać sygnał. Wystarczy część sekundy...
- A jak nie podlecę? Spalę się i po sprawie. Przygryzł paznokieć.
- Nienawidzę takich sytuacji. Zerknąłem na monitor.
- Co on tak długo siedzi? Poczekaj... - wytłumiłem kontakt i połączyłem się z dowódcą skrzydła.
- Torkil do Totha. Czy szef zawsze tak marudzi? Zarośnięta gęba w złotym kasku zdawała się lekko poruszona.
- Nigdy. Dziwne... Nadarzała się okazja. - Może coś mu się stało? Sprawdzę.
- Stać! Jest rozkaz! Ruszysz, to zestrzelimy!
- Człowieku, a jak zasłabł? Chcesz za to odpowiadać? A jeśli umrze? Wiesz, co powiem policji, jak się okaże, że przez twój głupi upór nie zdążyliśmy udzielić mu pierwszej pomocy?
W tym momencie rozległ się alarm. W każdej grze zaimplementowany jest program uruchamiający specjalny sygnał na wypadek osłabienia funkcji życiowych gracza. Znacznik wskazywał wnętrze fabryki.
- Leć! - wrzasnął Harry.
Ruszyłem na pełnym ciągu. Stalowe wrota zbliżyły się z niebezpieczną prędkością. Wszedłem w ciasny wiraż i z fasonem wśliznąłem się do wnętrza faktorii.
- Brawo, piracie! Mam! Mam ten program!
- Szef ranny! - darł się Toth lecący tuż za mną. - Wszyscy do fabryki!
Naprawdę mają tu paranoję. Jak mu, głupku, chcesz pomóc? Masaż serca zrobić?
- Mam jego adres! Wychodź! Wychodź! - krzyczał Norman.
- Zaczekaj...
Zwolniłem i zatrzymałem się przy limuzynie Bruna. Zajrzałem do kabiny. Za szklaną kopułą dostrzegłem znajome łoże, a przy nim trzy piękne dziewczyny pochylające się nad nieruchomym ciałem.
- Wychodzę.
W Dream Space grę można zapisać wyłącznie na lądowiskach. Błyskawicznie przyziemiłem, wydałem dyspozycję sejwu i wylogowałem się. Pasek rewitalizacji pełzł niewiarygodnie wolno. Ledwo poczułem życie w prawdziwym ciele, zerwałem kask, wypiąłem nanowtyczkę i podniosłem się z łoża. Harry czekał z gotowym ubraniem.
Pasek od spodni dopinałem w samochodzie. Mój blond przyjaciel prowadził jak pijany. Dookoła kołysały się pojazdy, trąbiąc i oślepiając nas reflektorami. Nad Warsaw City zalegał półmrok.
- Która godzina? - spytałem. - Czwarta rano.
Drzwi wejściowe do apartamentu Bruna nie wyglądały dobrze ani przed, ani po wyłamaniu przez Harryego Normana, z zawodu programisty, w wolnych chwilach wandala amatora. W środku panował zaduch i bałagan. Tak wyobrażałem sobie meliny. Przedarliśmy się przez niezidentyfikowane graty w korytarzu, potknęliśmy się o puste kartony po płynach infuzyjnych i dotarliśmy do dużego pokoju, którego centralną część zajmowało łoże.
Spoczywało na nim nieruchome ciało starca. - Bruno... - wyszeptałem.
Kontrolki sygnalizowały ustanie funkcji życiowych przed trzydziestoma siedmioma minutami. Ściągnąłem z siwej głowy hełm. Otwarte, wyschnięte oczy patrzyły w niezmierzoną dal. Głos Harry'ego wyrwał mnie z osłupienia.
- Dzwoń na policję, ja zajmę się komputerem. - A gdzie tu jest telesens...
Zjawili się za pół godziny. Obejrzeli, zapisali, pocmokali, a potem spojrzeli na nas jak na morderców. - Skąd pan zna denata? - zapytał wyższy.
- Z gry...
- Doprawdy? - odezwał się niższy. - Więc jak pan tu trafił?
- Zasłabł w trakcie... - Sprawdzimy...
Harry oderwał się od monitora.
- Mam! - krzyknął. - Niech panowie ustalą jego personalia! Datę! Datę urodzenia!
Wyższy funkcjonariusz wyglądał na urażonego. - Co pan mi tu... my lepiej wiemy...
- Daj spokój, Tex - uspokoił go niższy. - Sprawdź, Mężczyzna pokręcił głową i zerknął w notes. Wystukał instrukcje.
- Bronisław Adamski, urodzony w 2155 roku... Co? - spojrzał na ciało. - On ma... czterdzieści lat? Wygląda na dziewięćdziesiąt!
- Otóż to. - Norman westchnął. - Masz swojego cheata, Torkil. Przyspieszał czas. W obrębie faktorii. Dlatego jego fabryki produkowały więcej niż inne. Tyle tylko, że w tym samym tempie się starzał. Dlatego nie mogli go wykryć.
Leciałem w nieznanym kierunku, wpatrywałem się w przepastny kosmos i wspominałem wydarzenia, które miały miejsce po wizycie w mieszkaniu Adelheima. Dla policji wyjaśnienia mojego przyjaciela były zbyt skomplikowane. Zanim oczyszczono nas z podejrzeń, upłynął miesiąc drobiazgowych ekspertyz, analiz i eksperymentów. W końcu naukowcy potwierdzili słowa Harry'ego: Bruno, implementując swój program, przypadkowo odkrył wpływ gierczanych impulsów na temporalne tory metaboliczne żywych organizmów. Świat dowiedział się, że gry nie tylko udają czas, symulując dnie i noce, lecz poprzez wytworzenie doskonałej iluzji rzeczywistości generują go w nieuchwytny sposób Twórca cheatu, decydując się na akcelerację, skazał się na przyspieszone starzenie. Fenomenem zajęło się kilku jajogłowych, zapowiadając rewolucyjne publikacje. Zanim ich dzieła ujrzały światło dzienne, w instrukcjach do gier pojawiły się odpowiednie ostrzeżenia, a encyklopedie zyskały nowe hasło. Dziwiło mnie jedno: jakim cudem nikt nie zadał prostego i, jak mi się zdawało, podstawowego pytania - dlaczego, u diabła, to zrobił?
Ominąłem niewielką planetoidę i ponownie zanurzyłem się w przeszłości. W głowie dudnił jego głos: „Czas to pieniądz!", „Dlaczego miałbym marnować cenne minuty?" Przed oczami stanęła wystraszona twarz Gildensterna: „On się łatwo niecierpliwi..." Wszystko powoli nabierało sensu. Bronisław Adamski się spieszył. Wybrał krótkie barwne życie w grze, poświęcając nieciekawe, choć długie w realium. Czy prawdziwy świat jest aż tak nieatrakcyjny? Dziwisz się, Torkil? A Ciehowsky? Przekazałeś mu całą sprawę i splendor spłynął na niego. Jest teraz wielkim magnatem. Wirtualnym, bo wirtualnym, ale zawsze. Rozparłem się w pachnącym nowością skórzanym fotelu. Zerknąłem na drugiego pilota, ponętną enpeckę obdarzoną zmysłowym głosem. A ty nie zwariowałeś? Przyjąłeś kredką malowane pieniądze? Pogładziłem pięknie zaprojektowane monitory. Talisman MK 0 Mój własny, nowiutki talisman.
Syndr'om Adelheima (SA) - po raz pierwszy wykryty w 2195 roku przez pracownika >Służb Wewnętrznych >Nanotronic Arts, Stanleya Ciehowsky'ego w >świecie sensorycznym >Dream Space (DS), polegający na przyspieszonym starzeniu organizmu >gracza wskutek wprowadzenia w >grę nielegalnego oprogramowania skracającego >wirtualny czas. Pierwszą ofiaą SA padł Bronisław Adamski (BA) (ur. 2155, zm. 2195) wykazujący silne objawy >uzależnienia od gier, znany w Świecie Dream Space jako >Bruno Adelheim. Sekcja zwłok wykazała wiek biologiczny ok. 95 lat, mimo metrykalnych 40. BA opracował i zaimplementował w DS ww. >cheat, dzięki czemu rozwinął imponującą sieć fabryk i w ciągu trzech wirtualnych lat stał się najbogatszym człowiekiem w DS. W rzeczywistości ubogi kawaler uzyskujący realne profity na zaspokojenie podstawowych potrzeb od zamożnych graczy w zamian za bonusy w DS. Patrz również: >osobowość graniczna, >eskapizm, >choroby graczy.
Powszechna Encyklopedia Multisensoryczna wydanie XXXIII
Dziwne są koleje losu i niezbadane ścieżki ludzkiego serca. Przysłowie mówi, że człowiek szuka szczęścia daleko, nie dostrzegając, że ono kryje się tuż za rogiem. Była kiedyś bajka o koziołku głupołku, czy jakoś tak, opowiadająca o podróżach w odległe krainy które skończyły się konkluzją: „Szukał biedaczysko tego, co miał bardzo blisko". O prawdziwości tych słów miałem okazję się przekonać niedługo po telesensycznej rozmowie:
- Pan Torkil Aymore? - średnio atrakcyjna blondynka w nieokreślonym wieku, wystrojona w elegancki żakiet, patrzyła na mnie podejrzliwie.
- Do usług, pani...
- Lena Ray, jestem asystentką senatora Roberta O'Neila.
Zatkało mnie. Miewałem zlecenia od najrozmaitszych osób, ale kręgi rządowe?
- Czy coś się stało? - spytała z udawaną troską. Miała oko.
- Nie, wszystko w porządku - chrząknąłem.
- Czy znalazłby pan czas, by spotkać się z senatorem?
- Pani żartuje.
- Jutro? O jedenastej?
Biuro senatora O'Neila mieściło się w sporym budynku zaaranżowanym na modny w świecie politycznym styl technoklasycystyczny: jońskie kolumny z tytanowymi inkrustacjami na głowicach, tympanom z ruchomymi figurami wyobrażającymi walkę dobra ze złem, zamiast akroterionu holoprojekcja lilii, po bokach wejściowej rampy misy z wirtualnym ogniem i inne miłe dla oka ozdoby. Po wejściu w majestatyczne odrzwia czujesz się, jakby cię połknął potwór demokracji. Niezbyt miłe doznanie. Mechaniczny portier odziany w szary uniform wskazał odpowiednią windę i wręczył darmowy holoplan instytucji. A więc na to idą moje podatki.
W pokoju Leny Ray pachniało wiosną. Domyśliłem się, że używa dodatków zapachowych do odświeżania ubrań. Aromat bardzo mi odpowiadał. Nie mogłem tego samego powiedzieć o jej zachowaniu. Spojrzała krzywo.
- Jest pan. Świetnie.
Jakoś tego „świetnie" nie widziałem w jej twarzy. Wstała zza biurka. Marchewkowy kostium był idealnie dopasowany i utrzymany w doskonale neutralnym tonie. Podobnie jak cała jej postawa.
- Proszę za mą.
Zerknęła na mnie jak na złodzieja. Otworzyła dębowe drzwi. Za nimi pysznił się dygnitarski gabinet. - Panie senatorze, przybył pan Aymore - spojrzała na mnie z wyraźnym wyrzutem. - Gamedec...
Szpakowaty mąż stanu wstał zza hebanowego biurka i podszedł do nas sprężystym krokiem. Wyciągnął dłoń, która wcale nie przypominała wydelikaconych łapek gryzipiórków: palce miał grube i stwardniałe.
- Witam pana... - uścisk wzmocnił politycznym chwytem za nadgarstek.
Oczywiście dałem się złapać w pułapkę i widząc jego szeroki uśmiech, poczułem się autentycznie wywyższony.
- Leno - zwrócił się do sekretarki - zrób nam... - spojrzał na mnie - Czego się pan napije? Brandy? Whisky?
- Poproszę o wodę.
Ale jesteś głupi, Aymore! U gospodarza tego formatu woda? Zmarnować taką szansę! Zaćmiło ci umysł? Ty troglo...
- Panie Torkilu? - zorientowałem się, że od kilku chwil coś mówi. Patrzył lekko skonsternowany Wcale mu się nie dziwię.
- Proszę o wybaczenie, właśnie skończyłem wyczerpującą sprawę... - skłamałem.
Otworzył szerzej oczy Był znakomitym graczem. - Oczywiście, rozumiem. Niechże pan siada, gdzie moja gościnność?
Kobieta wyszła. Opadłem na potężny zamszowy fotel.
- Tak... - przysiadł na krawędzi biurka. - Kiedy się nie wie, od czego zacząć, najlepiej zacząć od początku - uśmiechnął się.
- Najlepiej.
- Sprawa jest, wbrew pozorom, prywatna. Uniosłem brwi.
- Zaproponowałem spotkanie tutaj, bo w zasadzie nie bywam w domu, no, chyba że chcę się przespać... Ale nawet wtedy śpi tylko moje ciało, bo duchowo uczestniczę w grach, a raczej w jednej, konkretnej, i właśnie w tej sprawie pana...
Do gabinetu weszła Lena z tacą. Postawiła naczynia na stoliku do kawy.
- Dla pana - zerknęła na senatora - to, co zwykle. - Dziękuję, Leno.
Wychodząc, nie zapomniała zmierzyć mnie nieżyczliwym spojrzeniem.
- ...wezwałem.
Zacisnął usta. Poprawił błękitny krawat i utkwił wzrok w moich oczach. Spojrzenie polityka. Paskudne uczucie.
- Słyszałem, że jest pan dyskretny.
Skinąłem głową, uznawszy, że będzie to najlepszy gest z magazynu „profesjonalnych".
Odetchnął i ponownie poprawił węzeł krawata pod śnieżnym kołnierzykiem.
- Dobrze - otrząsnął się i poruszył ramionami, jakby uwierała go marynarka.
- Wie pan, nie sądziłem, że to takie trudne - wyznał. Wyciągnął szyję do góry i przełknął ślinę. - Moim ulubionym światem jest Rajska Plaża.
Sięgnął po szklankę i wypił spory haust. Nie wiedziałem, co powiedzieć. W jego upodobaniach nie było niczego niezwykłego. Świat jak każdy inny. No, może prawie. Wymyślono go dla samotnych serc. Ukształtowany został na wzór Costa Brava z oczywistymi modyfikacjami i usprawnieniami. Panowała tam moda na upiększające skiny. Świat modelek i modeli szukających bratniej duszy... i ciała.
- Wie pan co? Przejdźmy na ty Mów mi: Robert. - Torkil.
Wypił drugi łyk.
- Jestem kawalerem, zapracowanym, potrzebuję partnerki. Rozumiesz?
- Myślę, że tak - odparłem niepewnie.
- Mam nadzieję, że nie podejrzewasz, że chodzi tylko o seks.
- Ależ...
- Wybrałem ten świat, bo dawał największe prawdopodobieństwo odnalezienia również samotnej, pragnącej bliskości kobiety.
Zrobiłem głupią minę.
- I stało się. Zakochałem się. - Gratuluję.
Zachował kamienną twarz, lecz jestem przekonany, że zastanawiał się nad moim IQ.
Przez chwilę milczał. Podszedł do okna.
- Nazywa się Lara Sanders, jest cudowna pod każdym względem. Planujemy ślub...
- Tam czy tu?
W Rajskiej Plaży były świątynie i urzędy wszelakiego sortu oferujące kontrakty czasowe i stałe. Zawarty związek był szanowany i traktowany jak najprawdziwszy sakrament. Znane były pary szczycące się gromadką wirtualnych dzieci. Oczywiście zoeneci.
- Na razie tam - odparł O'Neil smutno. - Właśnie w związku z tym cię wezwałem.
Postarałem się powstrzymać wytrzeszcz. Chyba nie prosi o błogosławieństwo?
- Otóż... rozmawiałem z nią, namawiałem, ale... nie chce wyjawić swoich prawdziwych personaliów. Nie mam pewności, czy nie jest...
- Enpecką? - Tak.
Odepchnął się od parapetu i zaczął krążyć po puchatej wykładzinie.
- Nie rozumiem jej zachowania. - Potarł kark. - Kochamy się, mam wrażenie, że znamy własne myśli, rozumiemy się bez słów... - przerwał, jakby szukał właściwych określeń. - Czuję się, jakbyśmy się znali od lat: to prawdziwa bratnia dusza. Nie sądzę, żeby była programem...
- Mało prawdopodobne - łyknąłem płynu.
- Ale nie widzę innych przyczyn, dla których miałaby ukrywać tożsamość!
Skrzywiłem się. Brak wyobraźni u polityka? - Może jest ułomna...
- Przy dzisiejszym stanie medycyny? Nie żartuj. - Brzydka...
- To prędzej. Dałbym jej pieniądze na plastykę. Zresztą rozmawialiśmy o tym. Mówi, że nie jest szpetna.
Skapitulowałem.
- Coś mi się widzi, że trafiłeś na prawdziwą kobietę.
Wychylił szklankę do dna.
- Otóż właśnie. Nie mogę o niczym innym myśleć. Niepewność doprowadza mnie do szału. Musisz się dowiedzieć, kim ona jest.
Szacowałem cenę. Zadanie było banalne. Mógł je wykonać lamer. Zleceniodawca wydawał się bogaty, ale... Nie miałem sumienia. Etyka nie pozwalała.
- To nie jest trudne - odstawiłem szkło.
- Nie? - wydawał się zaskoczony. - Ile chcesz? Westchnąłem.
- Żeby cię nie obrazić, proponuję trzy tysiące.
- Takie grosze? - pokręcił głową. - Nie mogę się na to zgodzić. Sprawa jest zbyt ważna. Pięć tysięcy i ani centa mniej.
Wyszczerzyłem zęby.
Zgodnie z ustaleniami, około dwudziestej trzeciej rozpocząłem przygotowania do wejścia. Sprawdziłem w komputerze, w którym katalogu mieszczą się odpowiednie narzędzia. Wziąłem prysznic, naciągnąłem kombinezon i zbadałem jego komunikację z leżanką. Potem podłączyłem do łoża zasobnik z płynami, przetestowałem automasaż i upewniłem się, że nanozłączka na przedramieniu funkcjonuje prawidłowo. Wykonałem kilka ćwiczeń, zaryglowałem drzwi, zażyłem gamepill, położyłem się, podłączyłem płyn i nasunąłem kask. Ten opis był okrrropnie mechaniczny i drętwy, więc go trochę poszatkowałem.
Chronometr wskazywał kwadrans do dwunastej. Doskonale. Wszedłem w portal Rajskiej Plaży Gości witało słodkie intro przedstawiające zachody słońca, kołyszące biodrami piękności, grających w biosiatkówkę młodzieńców i - oczywiście - całujące się pary. Wszystko okraszone romantyczną muzyką. Wszedłem w menu skinów.
- Wybierz płeć - polecił intymny głos będący połączeniem brzmienia męskiego i kobiecego. Wybrałem drzwi oznaczone symbolem Marsa. Mam nadzieję, że ukochana Roberta nie jest facetem, przemknęła myśl. To byłoby najprostsze wyjaśnienie. Zachichotałem. „Nazywam się Lara Sanders vel Leon Salceson. He, he". Za chwilę rozbawienie uleciało. Psiakrew, jeśli to mężczyzna, senator będzie miał kłopot. Na taką operację plastyczną chyba się nie zgodzi... Ze zbioru twarzy wybrałem półmaskę, lekko upiększającą, lecz pozostawiającą charakterystyczne rysy Dzięki niej wyglądałem jak swój przystojniejszy brat. Pula ciał przytłaczała liczbą opcji. Całe szczęście, że prezentacje były ruchome. Gdyby leżały bezwładnie... Otrząsnąłem się z zamyślenia. Wybrałem slot z wyglądem osobistym. Nie musiałem wstydzić się sylwetki. W katalogu opalenizn nieco się przybrązowiłem i spojrzałem w wirtualne zwierciadło. No, no, Torkil... Zaraz się w sobie zakochasz. To znaczy w nim, to znaczy w sobie... Idź już, bo dostaniesz paranoi. Kwiecista koszula z krótkimi rękawami i spodenki do kompletu uzupełniły obraz. Wydałem dyspozycję wejścia.
Przeszedłem przez świetlisty krąg i... stanąłem na gorącym piasku. Wszechobecny szum fal, pisk mew, radosne pokrzykiwania dziewcząt i chłopców, ciepły wiatr omywający ciało, słońce grzejące skórę... byłem na Rajskiej Plaży. Plażowicze, parasole, śmigacze, ślizgacze, spacerowce, sterowce, od czego zacząć? Zatarłem ręce. Do pracy, przyjacielu, przypomniał wewnętrzny cenzor, jesteś tu służbowo!
Zakląłem. Uruchomiłem konsolę i wprowadziłem polecenie namierzenia zleceniodawcy Na trójwymiarowej mapie ukazał się czerwony punkcik kilometr dalej. Musiał wejść wcześniej. Poruszał się bardzo wolno. Spacerował. Już ją spotkał albo czeka w umówionym miejscu. Ruszyłem.
Gdy odległość wynosiła sto pięćdziesiąt metrów, wydałem dyspozycję podpisów. Była nielegalna, ale w zawodzie gamedeka nieodzowna. Nad wszystkimi obecnymi ukazały się imiona i nazwiska. Uruchomiłem eteryczną lornetę. Położyłem się ha wydmie i zlokalizowałem go. Szedł w towarzystwie młodej dziewczyny. Lary Sanders, jeśli wierzyć wirtualnym napisom.
- Dzień dobry, panie senatorze... - mruknąłem. - Dzień dobry, panie przystojny - odezwał się miękki kobiecy głos.
Odwróciłem się. Przed oczami majaczył gigantyczny i bardzo ładny pępek. Zapomniałem wyłączyć gogle. Wycofałem zoom. Obraz uciekał, ukazując coraz większe połacie opalonego, pokrytego złotymi włoskami brzucha z wyraźnie zaznaczonymi mięśniami prostymi, wąską talię, błękitne bikini, biustonosz wypełniony po brzegi połyskującymi w słońcu piersiami, piękne nogi, anielską twarz i włosy o kolorze dojrzałej pszenicy Chwyciłem się za serce.
- Czy jestem w niebie? - wychrypiałem. Nie pamiętałem, czy oprogramowanie uwidaczniało wzwód.
- Prawie - odparła Ann Sokolowsky, tak przynajmniej sugerowała etykieta. - Przecież to Rajska Plaża. - Spojrzała na moje spodenki. - O! Traktuję to jako komplement.
Przełknąłem ślinę. Ciekawe, jak kobiety poradziłyby sobie z tym odruchem.
- Nie przedstawisz się? - spytała. Uzmysłowiłem sobie, że tylko ja widzę litery. - Przepraszam. Torkil Aymore.
- Pierwsze to imię? - zaśmiała się. - A drugie nazwisko...
- Żartuję. Ann Sokolowsky - wyciągnęła rękę. - Nawet nie wiesz, jak mi miło.
- Domyślam się - znacząco zerknęła w dół. - Zdaje się, że w czymś ci przeszkodziłam?
Przez chwilę zbierałem myśli.
- Ach, tak!
Odwróciłem się. Zakochani zniknęli z pola widzenia. Mapa wskazywała, że byli tuż za wielką wydmą. - Możesz mi powiedzieć, co wyprawiasz?
Dla postronnej osoby moje czynności musiały wyglądać dziwacznie.
- Zaraz ci powiem. Podbiegniesz ze mną? - Jeśli to zrobię, wyjaśnisz?
- Obiecuję.
Za chwilę leżeliśmy na piaskowej grani. Para zbliżała się do kawiarenki oświetlonej chińskimi lampionami. Uruchomiłem lornetę.
- Nie znam tego urządzenia - zdziwiła się Ann. - To prywatna aplikacja.
- Jesteś hakerem?
- Skąd! Poczekaj chwileczkę...
Włączyłem konsolę. W powietrzu zamajaczyło okno rozkazów. Odszukałem odpowiedni katalog. Gdzie jest ten program, zaraz, aha: spy v. 1.85. Enter. Rozjarzył się celownik w postaci szkarłatnego krzyża, dzielącego pole widzenia na ćwiartki.
- Czy możesz mi wreszcie... - Za sekundę.
Najazd. Siedzieli przy stoliku i coś zamawiali. Za chwilę cały świat wypełniła towarzyszka O'Neila. Miałem wrażenie, że mnie widzi i słyszy. Musiałem sobie przypomnieć, że to tylko złudzenie. Wydałem polecenie identyfikacji. Napis „Lara Sanders" zniknął. Zamiast niego pojawił się komunikat: „Searching..." Kilka sekund i nad głową ukazało się nowe logo: „AC: Alive Character: Lena Ray".
O mój Boże!
- Jesteś detektywem? - spytała blondynka. Z trudem złapałem oddech.
- Czymś... w tym rodzaju. Wycofałem zoom. Spojrzałem na skrzące się morze. Przetarłem oczy.
- Intrygujesz mnie! - w głosie dziewczyny dało się słyszeć podniecenie.
Ze też musiałem poznać taką superlaskę w czasie pracy Muszę się z nią umó...
Myśl urwała się w momencie, gdy obiektyw lornety objął jej postać. Czerwony celownik dzielił doskonałe ciało na ćwiartki, a nad głową widniał napis: „NPC: Non Player Character: female version 345.00012".
- Co tak patrzysz? - spytała speszona.
Zabrzmi to dziwnie, ale musiałem długo lawirować, zanim udało mi się ją przekonać, że muszę się wylogować, że nie mam czasu, a w ogóle to nie jej wina. Oczywiście umówiłem się za kilka dni. Nie miałem sumienia odmawiać. Poza tym... była bardzo ładna.
Wydałem dyspozycję rewitalizacji. Gdy zielony pasek wypełnił się, poczułem, jak wraca czucie w prawdziwym ciele. Powoli zdjąłem kask i usiadłem na łożu. Sprawa wydawała się skończona: obiekt zidentyfikowany, na dodatek znany. Wystarczyło połączyć się ze zleceniodawcą i podać konto...
Kiedy człowiek nie umie podjąć decyzji, najlepsze, co może zrobić, to umyć się, napić, przebrać w świeże ubranie i wygodnie usiąść. Tak też zrobiłem. Zegar wskazywał za kwadrans pierwszą w nocy Wypaliłem cygaro i uruchomiłem telesens.
Lena Ray nie odbierała.
Ale z ciebie dureń. Jak ma odebrać, skoro przebywa w świecie pod fałszywą tożsamością, w dodatku w towarzystwie O'Neila? Musisz poczekać do rana.
Punktualnie o ósmej wystukałem numer. Gdy rozświetlił się ekran, poszarzała na twarzy.
- Dzień dobry, dzwonię w sprawie...
- Wiem, w jakiej sprawie pan dzwoni - przerwała. - On już wie?
- Najpierw postanowiłem porozmawiać z panią.
Jej surowe rysy jakby zmiękły.
- Naprawdę? To bardzo... ładnie z pana strony.
- Czy zechce się pani ze mną spotkać?
Pub „Iron Joker" nadawał się do rozmów idealnie: loże ukryte wśród listowia i lekki, nienachalny jazz tworzyły atmosferę dla intymnych zwierzeń. Panna Ray zaciągnęła się papierosem.
- Wiedziałam, w jakim celu pana wynajął. Dlatego byłam taka oschła.
- Ale po co to wszystko?
Przechyliła głowę w bok. Na jej twarzy zagościł wyraz rezygnacji i zmęczenia.
- Kocham go od dawna - westchnęła. - Ale jestem nieśmiała, a on... to chodząca twierdza. Czasem myślę, że został politykiem, żeby skompensować chroniczny lęk przed ludźmi. Dowiedziałam się, że odwiedza Plażę, odnalazłam go i... uwiodłam - uśmiechnęła się do wspomnień. - Kiedy zaproponował ślub, byłam najszczęśliwszą osobą pod słońcem. Ale gdy chciał poznać moją prawdziwą tożsamość... przestraszyłam się.
- Czego?
- Odrzucenia. Odrzucenia, nie rozumie pan? Pracujemy razem od trzech lat i nigdy nigdy nie wykazał inicjatywy.. Jak mogłam liczyć, że spodoba mu się prawdziwa Lara?
Siorbnąłem z filiżanki. Muzykę mieli niezłą, ale kawę lurowatą.
- Niech mi pani teraz powie, co mam zrobić. Wzruszyła ramionami. Wypuściła dym i pokręciła głową. Po bladym policzku spłynęła łza.
Wróciłem do domu. Spacerowałem w tę i z powrotem, zmarnowałem kilka cygar i pół butelki dobrej brandy Delikatność materii powodowała, że nie potrafiłem odnaleźć właściwego tropu. Lara to Lena, Lena kocha Roberta. Robert kocha Larę. A Lara to Lena. Psiakość. Teoria „Jeżeli a = b i b = c, to a = c", mimo że matematycznie spójna, w odniesieniu do ludzi nie musiała się sprawdzać. Robert chce się żenić. Tam i tu. Lena pragnie za niego wyjść. W obu miejscach. Więc co za problem? Potrząsnąłem głową. Taki, że skoro nie zwrócił na nią uwagi, pewnie nie jest w jego typie. Ale gdyby się dowiedział? Może by przejrzał na oczy?
Gdyby kilka dni wcześniej ktoś powiedział, że przyjmę rolę swata, wyśmiałbym go. Teraz mogłem się śmiać z samego siebie.
Tak czy owak musiałem się z nim spotkać. Gdy wchodziłem do gabinetu, odprowadzał mnie kamienny wzrok asystentki. Odetchnąłem, kiedy za plecami trzasnęły drzwi.
- Jesteś! Jakże się cieszę! - O'Neil zaprezentował znajomy promienny uśmiech i podwójny uchwyt. Usiadłem.
- Poczekaj - uprzedził gestem. - Najpierw się napiję. Mam nadzieję, że będziesz mi towarzyszył? Skinąłem głową.
- Leno - odezwał się do telesensu - to, co zwykle. A dla Torkila... - spojrzał pytająco.
- To samo.
- Dobry wybór - wyszczerzył zęby - nikt nie przygotowuje takich drinków jak Lena.
Za chwilę wniosła tacę. Wykorzystałem moment, by przyjrzeć się jego postawie. Nie byłem pewien... Kiedy wyszła, sięgnął po szklankę. Poszedłem w jego ślady.
- Posłuchaj Robercie, sprawa nie jest prosta... - Nie udało się?
- Udało, tyle że, zaraz ci wyjaśnię...
- Enpecka?
- Nie...
- Pedał! Wiedziałem, że to facet!
- Też nie...
- Kobieta? Żywa?
- Tak, ale...
- Nie chce się przyznać? Dlaczego? Paskudna? Połamana? Pryszczata?
- Nic takiego...
Wypił haust. - Powiesz mi?
Westchnąłem i również się napiłem.
- Właśnie się zastanawiam. - Oparłem łokcie o kolana. - To miła kobieta...
- Rozmawiałeś z nią?
- Tak...
- Ty możesz, a ja nie? To bezsens! Wynajmę innego gamedeka, z mniejszym bagażem skrupułów.
- Robert, zastanów się. Nie uszanujesz woli kobiety, z którą chcesz się żenić?
Zamilkł. Spojrzał z wyrzutem.
- To po co przyjeżdżałeś? Mogłeś mi wszystko powiedzieć przez telesens.
- Sam sobie zadaję to pytanie... Może po prostu miałem nadzieję, że sprawa sama się rozwiąże... - ugryzłem się w język.
- Jak sama? Co ty mówisz? Co się miało samo.., - urwał, jakby się zakrztusił własnymi zębami. Patrzył szeroko otwartymi oczami i trwał w bezruchu kilkanaście sekund.
Jasny gwint, pomyślałem, najwyższy czas! Co to za mężczyzna, który potrzebuje pomagiera, by poradzić sobie z kobietą? Bierz jaja w garść i sam sobie organizuj życie!
- Chyba pójdę - odezwałem się. - Zadzwoń.
Kiwnął głową. Miałem wrażenie, że drżał.
Kiedy wyszedłem z gabinetu, panna Ray, blada jak ściana, siedziała sztywno przy biurku.
- Nic mu nie powiedziałem - szepnąłem. - Prawie nic. Zresztą - machnąłem ręką zniecierpliwiony - idźcie oboje do diabła.
Po południu odezwał się telesens. Gdy odebrałem połączenie, ujrzałem Lenę siedzącą Robertowi na kolanach.
- Jesteś geniuszem, Torkilu - odezwał się lekko podchmielony senator. - A ja jestem palantem.
- Nie mów tak o sobie - powiedziała pieszczotliwie Lena i dziobnęła go palcem w nos.
- Niewielu jest ludzi, którzy potrafią coś powiedzieć, nic nie mówiąc, a jednocześnie zastymulować. Obudziłeś we mnie mężczyznę!
- Ach, mój ty mężczyzno! - przyszła pani O'Neil przytuliła się do senatora.
Opanowałem zaskoczenie.
- Bardzo się cieszę. Szczerze mówiąc...
- Nie przypuszczałeś, że ja też podkochuję się w Lenie? Teraz dopiero to zrozumiałem. Jasne jak słońce. Od dawna ją kochałem, a że nie potrafiłem uczucia okazać, przeniosłem je w inny wymiar...
- A że na świecie nie ma przypadków - wszedłem im w słowo - miłość i tak odnalazła właściwą osobę. - Otóż to.
- Dziękuję, panie Torkilu - odezwała się Lena. - Gdyby nie pan, nie wiadomo, ile by to jeszcze trwało. - Gdzie bierzecie ślub?
- I tu, i tu. - Robert popił z butelki. - Jest nas teraz czwórka. Trzeba towarzystwo jakoś pożenić...
Sam się zdziwiłem, jak łatwo odtworzyłem w pamięci ten kod. Po kilku godzinach poszukiwań mój skaner zlokalizował go na plaży, niedaleko ultrahotelu. Gdy zobaczyłem, jak przechadza się wśród plażowiczów, serce zabiło mi żywiej. Tajemnicza female version 345.00012.
Nie dała się długo przepraszać.
- Miałem kilka spraw do załatwienia, ale teraz jestem do twojej dyspozycji - tłumaczyłem.
- Rozumiem - spojrzała uważnie. - Cieszę się, że wróciłeś.
Słowo honoru, że mówiła szczerze.
Obudziłem się z dziwnym uczuciem, że zapomniałem o czymś bardzo ważnym. W mieszkaniu pana wał upał. Nurzałem się we własnym pocie. Zerknąłem na aurometr: dwadzieścia dziewięć stopni Celsjusza wraz z wilgotnością bliską stu procent bynajmniej nie odpowiadały moim preferencjom. Sięgnąłem po pilota, wycelowałem w radiator i wcisnąłem guzik przywracający domyślne parametry Niestety mignął holonapis informujący o uszkodzeniu urządzenia, a potem jeszcze sugestia „asysty specjalistycznego serwisu". Zacisnąłem zęby.
W którejś szufladzie biurka powinien być kontroler otwierający okna. Odnalazł się zakurzony pod kilkoma warstwami nieprzydatnych przedmiotów, zalegających tam niczym geologiczne pokłady nagromadzone w przeszłym życiu. Wycelowałem w szklane tafle i nacisnąłem strzałkę w dół. Nic się nie stało. Cholera, może odwrotnie. Więc strzałką skierowaną do góry Szyba ani drgnęła. Przełknąłem przekleństwo. Odkleiłem pidżamę od pleców i cisnąłem na podłogę. Szybka lustracja manipulatora: strzałka w górę, strzałka w dół, blokada, timer, programator
Jak to się otwiera? Przecież nie blokadą? Na wszelki wypadek wcisnąłem pozostałe guziki. Działały prawidłowo: po włączeniu blokady na wyświetlaczu pojawiła się kłódka, timer uruchomił zegarek, programator rozwinął menu kalendarza. Spodnie oblepiały mi nogi. Usiadłem na brzegu fotela i nastawiłem timer na pół minuty Sekundy wlokły się dłużej niż zwykle. Potem pilot wdzięcznie zabrzęczał, lecz okno pozostało na miejscu.
- Kur...
Zacisnąłem palce na nasadzie nosa. Wytarłem brwi, które zebrały część potu z czoła. Uruchomiłem programator, zerkając na ścienny chronometr. Ósma za pięć, drugi czerwca... dobrze, okno ma się uchylić o... trzydzieści procent... dnia... drugiego czerwca o godzinie... siódmej pięćdziesiąt... niech będzie osiem. Nie ma pewności, czy zegary linowca są poprawnie ustawione... Masowałem skronie, sapałem i modliłem się o zmiłowanie. Medytację przerwał śpiewny sygnał pilota. Rzut oka na okno. Bez zmian. Już uniosłem rękę, by roztrzaskać bezużyteczny złom o podłogę, ale w ostatnim momencie delikatnie odłożyłem go na biurko. Uruchomiłem telesens.
- Gdzie jest numer do administratora...
Dobrze znana łysa fizjonomia przekreślona haczykowatym nosem udała zainteresowanie.
- O, pan Aymore, dzień dobry czym mogę służyć? - Pan żartuje? Nie wie pan, że nawalił u mnie radiator?
- Rzeczywiście? - zerknął na konsolę. - Najmocniej przepraszam, usuniemy usterkę najszybciej, jak tylko się da...
- Czyli?
- Jest sobota... - Potarł kark. Ten gest nie wróżył nic dobrego. - W soboty nie mamy wykwalifikowanego personelu. Przyjadą w poniedziałek. Rano.
Przełknąłem granat wściekłości, który eksplodował ze straszliwą siłą w żołądku. Jeszcze jeden i wrzody gotowe.
- Niech się pan nie denerwuje, sugeruję otwarcie okna.
- Jak, skoro nie reaguje na polecenia pilota?! Strużka potu wyciekła z nogawki i wsiąkła w dywan. Jeśli natychmiast nie ściągnę spodni, oszaleję. - A jakie pan naciska guziki? - zapytał spokojnie administrator.
- Jak to jakie? Strzałki! W górę, w dół i nic... - W jakiej sekwencji?
Zamurowało mnie. - Słucham?
- Ach, zapewne nie czytał pan ogłoszeń? To wyjaśnia nieporozumienie. Mamy remont elewacji. Dlatego zmieniony został kod dostępu. Musi pan nacisnąć strzałkę w dół, potem trzy razy strzałkę w górę, jeszcze raz w dół i... niech się pan nie śmieje... dwa razy mocno tupnąć. W pobliżu ramy.
Stłumiłem łkanie, a może... szalony śmiech. - Pan mówi poważnie?
- Najzupełniej, panie Aymore, lekka wibracja wywołana...
Rozłączyłem się, podbiegłem do tafli i wykonałem rytuał. Ciche syknięcie rozsuwających się szyb brzmiało jak najpiękniejsza melodia. Odciągnąłem gumkę spodni, by ulżyć spoconym nogom. Powracałem do żywych.
Weekend, myślałem podziwiając panoramę Warsaw City. Może wybrać się na spacer? Albo zakupy? Przeciągnąłem się i wróciłem do schłodzonego wnętrza. Najpierw prysznic.
Zaraz po wyjściu z łazienki dostrzegłem migający wskaźnik wiadomości. Znajomi czy praca? Uruchomiłem nagranie. Na ekranie pojawił się szczupły mężczyzna w szarym garniturze. Na wąskiej twarzy czaił się niepokój.
- Proszę pana... - wysoki głos lekko drżał. - Proszę o pomoc. Jak najszybciej. - To... ważne. - Wcisnął jakiś guzik. - Przekazuję adres. Błagam, niech się pan pospieszy.
- Koniec wiadomości - oświadczył kobiecy alt. Jednak praca.
W sumie się cieszyłem. Nie ma to jak weekend z zagadką.
Nazywał się Richard Begin i mieszkał w podmiejskiej dzielnicy, niedaleko puszczy Kampinou. Dziesięć minut taksówką. Podczas lądowania obejrzałem okolicę. Dom, podobnie jak większość posesji, zbudowano dobre pięćdziesiąt lat temu. Sypialnia emerytów. Gdy przyziemiliśmy, zszedłem po stopniach i stanąłem na chodniku z betoplastiku. Wciągnąłem w nozdrza zapach sosnowych igieł. Dookoła panowała błoga cisza. Ach, wsi spokojna, wsi wesoła! Zerknąłem ponad korony drzew na północny zachód: niecałe dziesięć kilometrów dalej z centrum boru wyrastał linowiec Kampiville. Jego szczyt ginął w błękitnym niebie. Weekend rozpoczął się niezbyt szczęśliwie, nabrałem jednak przekonania, że zakończenie będzie bardzo pomyślne. Podszedłem do ogrodzenia i wcisnąłem guzik sensofonu.
Misternie rzeźbiona furtka rozsunęła się, zapraszając do ogrodu. Z drzwi budowli wybiegł zleceniodawca.
- Już pan jest? Dzięki Bogu! Proszę, dzień dobry... Richard Begin - przedstawił się i wyciągnął szeroką dłoń. Był wyższy ode mnie o głowę, - Niech pan wejdzie.
Mieszkanie urządzono zgodnie z zamierzchłą modą. Wydawało się rzadko używane.
- Pan tu nie mieszka?
- Ma pan oko - odparł z kuchni. - Tylko w weekendy. To mojej mamy. Zmarła dziesięć lat temu. Wrócił z filiżankami herbaty. Usiedliśmy przy okrągłym szklanym stoliku. Ostatnio widziałem podobny w starym filmie.
- Zaraz pokażę panu... - Wyciągnął z kieszeni pomiętą kartkę papieru, położył na blacie i rozprostował. Wydruk z domowej drukarki.
Moja rzeczywistość jest grą~. Dobrze się rozejrzyj. Może znajdziesz wyjście?
Uniosłem brwi. Sprawa dla gamedeka czy psychiatry?
- Gdzie pan to znalazł?
- Dzisiaj rano, była wetknięta w furtkę...
- Sprytnie - orzekłem. - Bez elektronicznych śladów.
- Może odciski palców, DNA? Pokręciłem głową.
- Autor na pewno o tym pomyślał. Oczywiście sprawdzę, ale wątpię.
- No właśnie. Więc zobaczyłem tę kartkę, wszedłem w sieć, znalazłem pana ogłoszenie w portalu Montgommery i od razu zadzwoniłem.
Tknęło mnie. Jakby niezlokalizowane swędzenie. - Dlaczego zwrócił się pan do mnie? To raczej sprawa dla... policji.
- No a gra? Pan przecież jest specem od gier! A tu ktoś grozi, znaczy, sugeruje, że jestem w świecie gry! To bardzo nieprzyjemne uczucie...
- Grał pan kiedyś?
- Bardzo często. Jestem graczem - spuścił głowę. Czasem trochę się gubię w tych rzeczywistościach. Obróciłem świstek. Westchnąłem. Sięgnąłem po filiżankę. Herbata smakowała jak zwietrzała. Pewnie po mamie. Gorący płyn pomógł mi zebrać myśli. - Panie Begin - demonstracyjnie mlasnąłem, żeby zwrócić na siebie uwagę, bo klient wydawał się jakiś roztargniony. - Według mnie ktoś wie o tym hobby i stara się wyprowadzić pana z równowagi. Może to zawiść, może tylko głupi żart. Może chodzi pana majątek?
Pokręcił głową. Straciłem nadzieję na intratne zlecenie. Nie uśmiechało mi się niańczenie znerwicowanego gracza.
- Niech pan zignoruje ten list. Prawdopodobnie to kawał. Jeśli incydent się powtórzy radzę powiadomić policję, chociaż nie sądzę, by mogła pomóc. Rozumie pan, mała szkodliwość czynu.
- No ale gra?... - na jego szyi drgnął jakiś mięsień.
A tak, to moja dziedzina. Wstałem.
- Jako doświadczony gamedec oświadczam, że nie znajduje się pan w żadnej grze. Otacza nas najprawdziwsze realium.
- Jest pan pewien?
- Zastanówmy się: jeśli pan jest w grze, to ja też, prawda? Chyba że jestem enpecem! - zachichotał. - Nie przypominam sobie, żebym wchodził ostatnio w jakiś świat. Zwłaszcza podobny do Warsaw City. Zresztą nie ma takiej gry.
Wyciągnąłem rękę. - Uspokojony?
Patrzył mi w oczy jakby wypatrywał zagubionego paproszka.
- Ile... Ile panu płacę?
Uścisnąłem jego drżącą dłoń i pogrążyłem się na chwilę w filozoficznej zadumie. Dziwna ta sobota. - To usługa gratis. Przyjacielska.
Napięcie na jego twarzy zelżało. - Dobry z pana człowiek.
- Do widzenia. - Ruszyłem do wyjścia.
- Ale... - usłyszałem za sobą. Odwróciłem głowę. - Niech pan to weźmie. - podał anonim. - Ta kartka działa mi na nerwy Jej miejsce jest u pana.
- Skoro pan nalega.
Pogoda była piękna: powietrze krystaliczne i spokojne, na niebie pojedyncze altocumulusy; błogostan i odprężenie. Komu by się chciało robić taką grę? Nudna i do bólu realna. Obok taksówki przeleciało stadko gołębi. A tamtemu człowiekowi przydałyby się prochy. Kołysanie pojazdu nastrajało do drzemki. Dotarłem na rampę na swoim trzysta czterdziestym drugim piętrze i miałem już gotowy plan. Najpierw krótka drzemka, a potem spacer w dzielnicy rozrywek. Ha, to jest życie.
Zdejmowałem płaszcz i przystępowałem do realizacji pierwszego punktu, gdy coś mnie zatrzymało, Jak on powiedział? Portal Montgommery? Nie znam takiego portalu! Uruchomiłem przeglądarkę. Nazwy pędziły jak szalone, lecz „Montgommery" wśród nich nie było. Teraz inaczej, sprawdzę, gdzie zamieściłem ogłoszenia...
Pojawiła się lista.
- Manama, Melbourne, Merry Jokes, Mexico, Miami, Midnight Scenes... Nie ma. Nie ma. Wykręciłem numer Richarda.
- Nie ma takiego numeru, nie ma takiego numeru - powtarzał alt.
- Jak to, przed godziną z nim rozmawiałem... Zadzwoniłem do administratora. Znowu ta paskudna łysa morda.
- Witam pana, czym mogę służyć?
Bezczelny typ. Ty dobrze wiesz, czym możesz i powinieneś służyć, a nie służysz.
- Czy telefony są sprawne? - W Stockomville?
- Nie, na Marsie.
- Ehehe, żarty się pana trzymają, panie Torkilu. A o co chodzi?
- Już nic, dziękuję bardzo.
Sprawa zaczęła mnie intrygować. Nie wierząc w jakość połączeń, postanowiłem wrócić do Kampinou i wszystko wyjaśnić.
Podczas lotu taksówką starałem się odtworzyć treść rozmowy. Może się pomylił? Może nie Montgommery, ale jakiś inny? Czyżby mi się pokręciło? Nie miałem pewności.
Na miejscu zaciągnąłem się pachnącym powietrzem i powróciła fala nostalgicznych uczuć. Cały problem wydał się nieważny. Lecz skoro już znalazłem się pod domem niedoszłego zleceniodawcy, wypadało rzecz domknąć. Rozejrzałem się po okolicy. Gdyby nie towarzystwo, może i ja bym sobie taki domek wybudował? Wcisnąłem guzik sensofonu.
Piękny dzień. Po prostu wymarzony. Zjem coś dobrego. Należy mi się.
Okienko automatu było nieme. Przecież twierdził, że mieszka tu w weekendy. Po kilku minutach zrezygnowałem. Musiał wyjechać. Może zgłodniał? Poczułem skurcz żołądka. Spojrzałem na pobliskie domy. Warto by spytać sąsiadów... może go widzieli... Wiedziałem, że się nie odważę.
Po śniadaniu, spaghetti i potężnej misce warzyw, postanowiłem wygrzać kości na tarasie widokowym. Dzielnica rozrywek to miejsce, w którym warto się zakochać. Zresztą było w kim: dookoła kręciło się sporo ładnych dziewczyn. Zrezygnowałem z podrywu, posiłek był suto zaprawiony czosnkiem. Oparty o plastmetalową balustradę syciłem wzrok widokiem rozległych rekreacyjnych platform, leniwie żeglujących spacerowców i wielkich ekranów holobimów. Rodziny przechadzały się, jedząc lody i gawędząc, w biofontannach piszczały dzieci, powietrze pachniało wolnym dniem. Mój wzrok przyciągnęła holotransmisja wyścigów formuły gamma. Połyskujące bolidy mknęły po spazmatycznie poskręcanych torach. Zbliżenie ukazało kokpit, w którym siedziało dwóch pilotów. Obaj trzymali wolanty. Wytrzeszczyłem oczy Przetarłem powieki. Dwóch pilotów w jednym bolidzie!? Jakie to wyścigi? Przecież to absurd! Co oni wyprawiają?
- Widzi pan to samo co ja? - zaczepiłem starszego jegomościa w biokapeluszu.
- Wyścigi - rzekł starczym głosem. - Też się tym kiedyś interesowałem. Ale dzisiaj... to nie na moje zdrowie - poklepał się w pierś. - Za dużo emocji.
- Ale w tych bolidach jest po dwóch kierowców! Spojrzał na ekran bez zainteresowania.
- Czego to teraz ludzie nie wymyślą...
Oddalił się. Miara się przebrała. Założyłem okulary, wyciągnąłem z futerału przenośny telesens i zadzwoniłem.
- Biuro statystyk do usług, czym mogę służyć? - spytała recepcjonistka.
Coś dzisiaj za dużo mam do czynienia z urzędnikami.
- Niech pani będzie tak łaskawa i sprawdzi adres pana Richarda Begina, w okolicy Kampinou.
Wystukała dane.
- W Kampinou nikt taki nie mieszka. Rzeczywiście, to mieszkanie jego matki. - A kobieta o tym nazwisku?
- Zaraz... Również nie.
- Niech pani sprawdzi w całym okręgu. Richard Begin.
- Chwileczkę... Nie ma. Jest pięćdziesięciu Beginów, ale żadnego Richarda.
Zakręciło mi się w głowie.
- Ma pani możliwość sprawdzenia regionu Europy Środkowo-Wschodniej?
- Usługa będzie płatna. - Zgadzam się.
- Jeden moment... Nic z tego. Pięćset dwadzieścia trzy osoby o tym nazwisku, ale żadnego Richarda. Przykro mi.
Ziemia zaczęła usuwać mi się spod stóp. - Mnie również.
- Płaci pan trzydzieści pięć kredytów. Wystukałem instrukcje.
- Dziękuję - uśmiechnęła się. - Miłego dnia! Wziąłem głęboki oddech, wstrzymałem go na szczycie, odliczyłem dwanaście uderzeń serca i wypuściłem powietrze. Buddyjskie ćwiczenie Petera „Crasha" Kytesa, czempiona Bezbolesnych, ukoiło nadszarpnięte nerwy Wyciągnąłem z kieszeni kartkę.
Twoja rzeczywistość jest grą. Dobrze się rozejrzyj. Może znajdziesz wyjście?
Nigdzie nie ma wskazówki, że adresatem jest Richard. Przełknąłem ślinę. Jak on mnie pożegnał? „Jej miejsce jest u pana". Wspomniałem własne słowa: „Jeśli pan jest w grze, to ja też, prawda?" Rozejrzałem się bezradnie. Czyżby całe to zlecenie było tylko pretekstem, żeby wręczyć mi wiadomość?
Czyżby świstek był w istocie skierowany do mnie? Mocniej uchwyciłem poręcz i poczułem ból palców. Ból. Pokręciłem głową. Nie wchodziłem w żadną grę. Nie pamiętam. Co znaczy: „Nie pamiętam"? To żaden dowód. Można dziś robić tyle cudów, że wywołanie częściowej amnezji wydaje się realne... Spojrzałem na absurdalne wyścigi. Ale po co? Po cóż ktoś ładowałby mnie w tak dziwaczny świat? To gigantyczne pieniądze! Symulacja na taką skalę, żeby zabawiać się losem jednego człowieka? Nonsens! Kucnąłem, by przyjrzeć się fakturze chodnika. Jeśli był iluzją, to doskonałą. Lekko chropawa powierzchnia. W dotyku ciepła, drapiąca i... ledwie wyczuwalnie wibrowała. Perfekcja. Przytknąłem ucho do nawierzchni. Setki stąpnięć. Nie ma się do czego przyczepić.
- Mamo, popac, pan patsy bokiem! - krzyknęła dziewczynka.
- Cicho, pan jest pijany, nie trzeba się śmiać. Wstałem. Otrzepałem płaszcz. Mógłbym uznać, że wszystko to głupi dowcip, ale skąd wyścigi? Ale przecież! Najprostsza rzecz pod słońcem! Gest otwarcia okna! W każdej grze wygląda identycznie: przyciskasz łokieć do tułowia i podnosisz dłoń z wyciągniętym wskazującym palcem. Rozejrzałem się. Po co robić pośmiewisko. Wykonałem ruch. Nic się nie stało. Ponowiłem próbę drugą ręką. Bez rezultatu. No to po problemie. To realium. Ale byłem głupi. Przez chwilę naprawdę uwierzyłem...
Spacer był odświeżający. Kilka dziewcząt zawiesiło na mnie spojrzenie. Około siedemnastej w znajomej chińskiej restauracji uraczyłem się sutą i tłustą obiadokolacją. Po kilku lampkach wina przyszła senność. O, spać mi się chce. To nie gra.
Podczas jazdy do domu miałem ochotę ucałować
taksówkarza. Za to, że tak pięknie jedzie i że w ogóle jest cudownie. Na łóżko padłem w ubraniu.
Obudził mnie chłodny powiew. Jasne, nie zamknąłem okna. Całe szczęście. Leniwie się przekręciłem. Zaszeleścił wygnieciony płaszcz. Z kieszeni wysunęła się zmaltretowana kartka.
Twoja rzeczywistość jest grą. Dobrze się rozejrzyj. Może znajdziesz wyjście?
- Srutututu. Ktoś mi zrobił kawał i tyle. - W ustach miałem magazyn szmat. - Pewnie Harry Siedzi na Hawajach i wydziwia. Jak wróci, to mu wygarnę.
Skierowałem niepewny krok do łazienki, zrzucając po drodze ubranie.
- Zęby zęby, zęby Umyć. Zęby.
Dokonawszy generalnych ablucji przebrałem się, zaparzyłem porządnej kawy i usmażyłem omlet z groszkiem.
Czas na małe śniadanko i oglądanko... Wiadomości. Bardzo lubię wiadomości w słoneczny niedzielny poranek.
- ...saw City jest świadkiem niezwykłego widowiska - perorowała spikerka. - W dzielnicy rozrywek mamy do czynienia z wydarzeniem bez precedensu. Czy widzimy happening szalonej artystki? A może akt zdesperowanej, samotnej matki?
- Ciekawe - wydukałem, żując.
- Faktem jest, że od pół godziny ta kobieta... Kamera zrobiła najazd. Na jednym z powietrznych pojazdów stała młoda brunetka z trudem łapiąca równowagę. Za chwilę ugięła nogi i przeskoczyła na inny, przelatujący obok pneumobil.
- ...rzuca się z aerauta na aerauto. Próbowaliśmy przeprowadzić z nią wywiad, ale nie wydaje się zainteresowana...
Zoom, bardzo ładna twarz. Oczy wyrażają rozterkę i niepokój. Ale przede wszystkim jakby... niecierpliwość.
- Jaki jest jej cel? - pyta spikerka. - Policja rozpostarła ochronną siatkę. To doprawdy cud, że jeszcze nic jej się nie stało. Mamy informację, że desperatką jest niejaka Pauline Eim, znana jako gamedec w spódnicy..
Wstrzymałem ruch żwaczy. Operator zrobił zdjęcie. Z ekranu patrzyła teraz już na pewno zrozpaczona kobieta. Gamedekini. Miałem wrażenie, że czeka na mnie. Błyskawicznie dopiłem kawę i połknąłem resztkę jedzenia. Po chwili siedziałem w taksówce, zawijając mankiety i poprawiając futerał telesensu.
- Pan też chce ją zobaczyć? - spytał pilot. - Ta...
- Może cholera spadnie? - zarechotał z nadzieją.
Na platformie widokowej kołysał się gęsty tłum. Do barierki dotarłem zmięty i poturbowany. Świeża koszula i spodnie! Eim balansowała na czerwonej furgonetce. Wokół unosiły się policyjne wozy błyskając błękitem i zielenią. Złożyłem dłonie wokół ust.
- Pauline! Nie usłyszała. - Paulineee! Zacząłem wymachiwać obiema rękami. - Paaauuuliiinneeee!!!
- Co się pan tak drzesz? - prychnęła korpulentna blondynka.
- Co się pani tak pchasz? - odparłem. - Paaauuuliiineeee!!!
- Ludzie, patrzcie, wariat, wariat - nie dawała za wygraną.
- Idź mi z oczu, enpecko głupia, bo nie wytrzymam!
Wydęła usta i sypnęła iskrami spod ściągniętych brwi.
- Co, proszę?!
- Paaauuuuliiiineeee!!! Wtedy Eim mnie zobaczyła. - Tooo jaaaa!!! Mnie szukasz!!!
- Zawołajcie policję, to cham jakiś! - nie odpuszczała paniusia.
Gamedekini kiwnęła głową, że rozumie, i skoczyła na policyjny wóz.
- Policja! - krzyknąłem.
- Pan też wzywasz policję? - zdziwiła się blondynka.
- Wybawczyni ty moja!
Spojrzałem na nią z miłością i strzeliłem w pysk. Zatoczyła się z krzykiem. Poprawiłem. Wstyd się przyznać, ale sprawiło mi to przyjemność.
- Policja! - wrzasnęła.
- Policja! - zawtórowałem.
Na posterunek trafiłem tuż po gamedekini prowadzonej przez dwóch rosłych drabów. Nasze oczy spotkały się i rozpoznały. Odetchnęła.
Po trwających do południa przesłuchaniach, protokołach, rejestracjach i ostatecznej operacji opłacenia grzywny zostałem zwolniony. Wyszedłem z dusznego budynku i usiadłem na ławce. Pół godziny później dołączyła Pauline Eim. Drugi kierowca bolidu klasy gamma. Parokrotnie przełknęła ślinę. Wyglądała na zmęczoną.
- Dlaczego to zrobiłaś?
- Nie widziałeś holobimów z wyścigami?
- Widziałem.
Oparła się mocniej o deski.
- Zrozumiałam, że jest jeszcze jeden gracz. Sposobem na odnalezienie go było zrobienie czegoś absurdalnego, przeczącego zdrowemu rozsądkowi, a jednocześnie interesującego dla mediów.
- Bardzo inteligentne - przyznałem. - Ale ryzykowne. Nie wiemy, co tu oznacza śmierć. Skoro wszystko jest takie realne...
Parsknęła.
- To nie Happy Hunting Grounds.
- Ale też nic, co znamy. Spałaś?
- Tak.
- Brudziłaś się?
- Yhm.
Przez chwilę milczeliśmy.
- Ty też dostałaś dziwne zlecenie? Potwierdziła, pochyliła się i oparła łokcie o kolana. Czarne włosy zasłaniały jej twarz.
- W sobotę rano?
Ruch głową. Potem szepnęła:
- Od gościa, którego później nie mogłam namierzyć. Pamiętam, byłam wściekła. - Patrzyła w ziemię. - Nawalił radiator, zrobiło się gorąco, a w dodatku...
- Nie mogłaś otworzyć okna?
Spojrzała zaskoczona.
- Pokaż swoją kartkę! - krzyknąłem. Wyciągnęła zwitek.
Twoja rzeczywistość jest grą.. Dobrze się rozejrzyj. Może znajdziesz wyjście?
- Psiakrew, myślałem, że będzie podpowiedź.
- Okno jest podpowiedzią - wyjaśniła cicho.
- Jak to?
- Otworzyłeś je w dziwaczny sposób?
- Bardzo dziwaczny.
- W jaki sposób wychodzi się z gry?
- Otwierając ok... O jasna cholera! Nie możemy wyjść, bo nie znamy właściwej sekwencji!
- Mam wrażenie - powiedziała - że do otwarcia będziemy potrzebni oboje.
Długo spacerowaliśmy Mijaliśmy przechodniów, sklepy, bary, kafejki, nie wiedząc, czy oglądamy prawdziwą prawdę, czy też prawdę innego rodzaju.
- W sumie to nie musi być gra - zauważyłem bezradnie.
Skinęła głową.
- Ktoś mógł to wszystko ukartować... - ciągnąłem. - Nie mamy ani jednego niezbitego dowodu. Przystanęła i zajrzała mi w oczy.
- W wielu grach też nie ma dowodów. Jedynym pewnikiem jest otwarcie okna. Dopóki tego nie zrobisz, masz wrażenie pełnego uczestnictwa. Chyba że gra muzyka.
- No, ale pocenie, zmęczenie...
- Wszystko do zasymulowania.
Podjęliśmy spacer.
- Jeśli to gra, to kto ją zrobił i dlaczego wybrał nas? - spytałem.
- Szalony programista? - poprawiła włosy, uśmiechając się ironicznie.
- Fakt, bardzo banalne.
- Bogaty ekscentryk?
- Są ciekawsze i prostsze rozrywki.
- Firma? - zgadywała.
- Najprawdopodobniej. Tylko czemu w takim dziwnym układzie? Jesteśmy testowani? I dlaczego, do diabła, Warsaw City?
- Dla pełni złudzenia i poczucia niepewności? Podobał mi się jej sposób rozumowania. Nie tylko umysł miała piękny. Zgrabne nogi, ładnie ukształtowane biodra, wąska talia, płaski brzuch i drobne piersi. Jak dla mnie, wzór dla enpecek. Nie spodobało mi się tylko ostatnie skojarzenie.
- Zadam ci dziwne pytanie, Pauline... Będziesz się śmiała, ale... - zatrzymałem się i uważnie na nią spojrzałem - ... czy przypadkiem nie jesteś enpecką?
Patrzyłem w orzechowe oczy i tonąłem. Milczała. Ludzie zakochują się w enpeckach. Na przykład w Rajskiej Plaży...
- A ty, Torkilu? - spytała cicho.
- Ja? Gdyby tak było, byłbym trochę przystojniejszy.
Lekko się zarumieniła.
- Dla mnie jesteś bardzo przystojny.
Chrząknąłem. Ruszyliśmy.
- Umówmy się, Pauline, że dla ciebie mogę być nawet enpecem, dobrze?
Wybuchnęła śmiechem, a ja za nią.
Ani się spostrzegliśmy kiedy opuściliśmy teren dzielnicy rozrywek i zawędrowaliśmy w nieznany zaułek. Zmierzchało.
- Chyba się zgubiliśmy - stwierdziła.
- Wiesz co? Chciałbym z tobą porozmawiać, ale zwyczajnie. Jak to się wszystko skończy Jeśli jesteśmy w świecie, to z pewnością ktoś nas obserwuje. - Spojrzałem w górę. - Hej! Jest tam kto?
Roześmiała się i pokręciła głową. - Paranoja.
Nagle rozległ się kobiecy krzyk. Dobiegał zza najbliższego budynku. Rzuciliśmy się tam. Za rogiem ciemna sylwetka mężczyzny pochylała się nad bezwładnym ciałem. Napastnik spostrzegł nas i odskoczył w cień. Oślepiło nas światło ruszającego auta. Schyliliśmy się w ostatnim momencie, pojazd przeleciał z rykiem tuż nad naszymi głowami i zniknął za najbliższym budynkiem.
- Trzeba zadzwonić na policję! - krzyknęła Pauline.
- Czekaj. Nie zauważyłaś, że ten drab był podobny do mnie?
Podszedłem do leżącej. Dotknąłem tętnicy szyjnej. Nie żyła. Tak, jak się domyślałem, przypominała gamedekinię.
- Widzisz? Ona wygląda jak ty. Pauline kucnęła.
- O Boże...
Na brzuchu kobiety leżał portfel ogołocony z kart. W zakładce tkwił hologram, całowała się na nim z jakimś mężczyzną. Ze skórzanego zagięcia wysunęła się plakietka identyfikacyjna. Katherine End. Nagłe skojarzenie rozświetliło przestrzeń. Przed oczami stanął Richard Begin. Begin i End... Początek i koniec... Zerknąłem ukradkiem na Pauline. Nie spostrzegła nazwiska ofiary. Wciąż patrzyła na jej twarz. Na razie nie dzieliłem się swoim odkryciem. Nie byłem pewien konkluzji.
Wstaliśmy Cisza i ciemność otuliły nas żałobnym welonem.
Policji nie wezwaliśmy. Rozstaliśmy się w ciężkim milczeniu. Ona wróciła do siebie, cokolwiek to znaczyło, ja zaś poszybowałem do Stockomville.
To nie była łatwa noc. Głowa mi puchła od domysłów. Pauline: jest programem czy żywym człowiekiem? Jestem w grze czy w realium? Spłatano nam figla w prawdziwej rzeczywistości czy ktoś manipuluje nami, patrząc na ekran?
Około piątej, kiedy świt złocił wschodnie niebo, doznałem olśnienia. Wiedziałem, że jestem w grze. O ósmej wkroczyli spece od radiatora. Miałem ochotę im dokopać. Powstrzymałem się. Wyszedłem na rampę nieumyty, nieogolony, we wczorajszej koszuli i... z plasmagunem w kaburze.
Pauline miała czas, by o siebie zadbać: włosy związała w koński ogon, nałożyła spódniczkę mini, białą koszulę z żabotem i gustowne bolerko. Czekała przy gruzowisku, obok przeżartych rdzą kontenerów, tak, jak się umówiliśmy Gdy zbliżyłem się na dwadzieścia kroków, wyjęła zza paska mały igłowy rewolwer.
- Myślę, że wiem, jak otworzyć okno - oświadczyła, celując w moją głowę.
Zatrzymałem się.
- Poczekaj chwilę - powiedziałem ze sztucznym spokojem. - Nie wiemy, czy tu można bezkarnie umrzeć. Być może to jedyne rozwiązanie, ale jeśli tę grę stworzył świr, może się okazać, że już nie wstanę z łoża...
- Ładny wywód - przyznała, nie opuszczając broni. - Tylko sądzę, że jesteś enpecem. Wcale nie było dwóch graczy Gra to model sytuacji konfliktowej. Są w niej przeszkody, które należy pokonać. Przeszkodą było myślenie, że jesteś żywy. To pułapka. Jeśli się ją ominie, wszystko staje się jasne...
- Zaczekaj, na miłość boską! Mamy czas. - Przycupnąłem na odłamku betonu. - Chcę się zastanowić.
- Miałeś całą noc i jestem przekonana, że doszedłeś do tego samego wniosku. Drętwieją mi ręce, wykorzystujesz to.
- Otóż właśnie! - podchwyciłem. - Ja też mogę cię podejrzewać o enpecostwo! Mówisz, że jestem programem, a twierdzisz, że zastanawiałem się całą noc! Enpece się nie zastanawiają! Rozmawiasz ze mną jak z człowiekiem!
Poprawiła chwyt na rękojeści. - To odruch.
- Dobra - zrezygnowałem. - Jesteś gamedekinią. Więc zacznij myśleć.
- Myślę. Jestem otoczona rzeczywistością. Muszę się przez nią przedrzeć. Znaleźć jej granicę. Myślę, że granicą rzeczywistości jest śmierć.
- Lub miłość.
Chwyciła mocniej broń, rozstawiła szerzej nogi. Bardzo zgrabne nogi.
- Co masz konkretnie na myśli? - spytała twardo. - Pamiętasz tę kobietę?
- Denatkę? Trudno zapomnieć takie ostrzeżenie: Facet cię dziabnie, więc zrób to pierwsza.
- Tak też można. A przypominasz sobie jej portfel?
- Oczywiście. Opróżniony z kart. Zwycięzca zgarnia wszystko.
Wziąłem głęboki oddech.
- Hologram. Pamiętasz hologram? Ten z całującą się parą? Myślisz, że to tylko ozdobnik?
- Tak uważam. Mdleją mi ręce. Jeśli masz coś nowego do powiedzenia, to się spiesz.
- Też mam przy sobie broń. - Nie jestem zaskoczona.
- Wyciągnę ją i rzucę na ziemię. - Nie próbuj.
Sięgnąłem po pistolet.
- Ostrzegam cię! Torkil!
Ostrożnie wyciągnąłem spluwę i upuściłem na żwir. Tylko sucho zachrzęścił. Zrobiłem krok w jej kierunku.
- Nie zbliżaj się!
- Wiesz, co otworzy okno? - Twoja śmierć.
- Możliwe. Ja wolę myśleć, że okno otworzy nasz pocałunek.
Jej oczy zmatowiały.
- Powiedziałaś, że gra to model sytuacji konfliktowej. Zabawa z utrudnieniami i podpowiedziami. Przeszkodą jest nieufność i to, co widzieliśmy w zaułku. Podpowiedzią jest hologram. Po co wrzucono nas razem? Mężczyznę i kobietę? Dlaczego potrzebni jesteśmy oboje do sekwencji otwarcia? Jaką rolę odgrywało dotknięcie warg w bajkach? Co najtrudniej osiągnąć, gdy pozory świadczą przeciw?
- Co?
- Zaufanie. - Zrobiłem drugi krok. Nie zareagowała. - Łatwo jest niszczyć. To nie wymaga myślenia ani odwagi. Myślę, że morderstwo było mylnym tropem. Zachętą do oportunizmu. - Zbliżałem się. - Jeśli grę zrobił ktoś z głową na karku, a tak sądzę po poprzednich zagadkach - oparłem pierś o lufę - najpiękniejszym rozwiązaniem będzie właśnie to. Drgnęła.
- Możesz we mnie celować - wyszeptałem. - Ale pozwól mi działać.
Opuściła rewolwer. Objąłem ją i dotknąłem wargami jej ust.
Dookoła eksplodowały brawa. Odskoczyliśmy od siebie. U naszych stóp płonęło okno wylogowania. W powietrzu zmaterializowały się tysiące ekraników ze śmiejącymi się twarzami. Na tle chmur pojawił się potężny napis: „Supra City".
- Proooszęęę państwa! - rozległ się zwielokrotniony echem głos.
Pojawił się jegomość w nienagannie skrojonym garniturze. Nad jego głową zamajaczył napis: „Geofrey Higgins".
- Oto mamy zwycięzców pierwszego virtuality show firmy Novatronics! Właśnie ładujemy im wymazane wspomnienia!
Pamiętałem.
Z dyrektorem do spraw reklamy Novatronics Ltd., Geofreyem Higginsem, umówiony byłem na dziesiątą. Pauline już czekała w jego gabinecie: spoczywała w skórzanym fotelu prezentując długie, opalone nogi. Gospodarz wstał.
- Witam pana... Pani Eim, pan Torkil Aymore, gamedec, panie Aymore, pani Pauline Eim, gamedekini - dokonał krótkiej prezentacji.
Wyciągnęła wąską dłoń. Uścisnąłem ją, jakbym obejmował nagie ciało.
- Drodzy państwo, zaprosiłem was celem przedstawienia bardzo interesującej propozycji.
Geofrey nie zasypiał gruszek w popiele. Wymieniłem z Pauline porozumiewawcze spojrzenie.
- Otóż przygotowujemy się do wylansowania gry Supra City napędzanej nowym silnikiem, umożliwiającym niespotykane rzeczy. Gracze będą musieli spać, będą się męczyć, będą, jakby tu powiedzieć, odczuwać różnorodne potrzeby, brak higieny zmusi ich do umycia się, głód do...
Widziałem, że także dla Pauline nie brzmi to zachęcająco.
- Engine Supra City umożliwił stworzenie wiernej kopii naszego miasta. Gra jest gotowa. Zaprojektowaliśmy ciekawe questy wymyśliliśmy intrygujących enpeców i mnóstwo niespodzianek. Teraz trzeba tylko odpowiedniej reklamy I tu pojawia zadanie dla was.
Podał kopie dokumentów. Nagłówek brzmiał: „Scenariusz projektu «Granica Rzeczywistości»".
- Oto, co wam proponuję. Poddamy was amnezji wstecznej...
Jednocześnie otworzyliśmy usta, żeby zaprotestować.
- Proszę się nie niepokoić. Przetestowane, sprawdzone, w razie czego wysokie odszkodowanie. Pieniądze zawsze mnie uspokajały. Spojrzałem pytająco na dziewczynę.
- Po czym wprowadzimy was w grę do waszych własnych apartamentów. Obudzicie się jakby nigdy nic w znajomej pościeli.
- A gdzie tu reklama? - spytała Pauline.
- Aa... - Geofrey uśmiechnął się chytrze. - Przez cały czas będzie was oglądało dwadzieścia, a w porywach nawet trzydzieści milionów. Będzie to pierwszy virtuality show!
Wstałem.
- Ja dziękuję.
- Niech pan poczeka. Nie pokażemy golizny. Zawahałem się.
- Mimo to...
- Niech pan zerknie w scenariusz. No? Niechże pan siada. Czy myśli pan, że to przypadek, że zaprosiłem najlepszych gamedeków w mieście?
Usiadłem. Pauline też nie zbierała się do wyjścia. - Myślę, że uznacie eksperyment za bardzo ciekawy Przy okazji będzie to bezpłatna reklama... jeśli sobie poradzicie. Niech pan przeczyta scenariusz. - Mówił do mnie, ale patrzył na nią. - Pani Eim, bardzo proszę.
Skoro już tu jestem, pomyślałem i zanurzyłem się lekturze.
Gdy dobrnąłem do końca, płonąłem z podniecenia.
- Już, panie Aymore? Pani Eim? Skończyliście? No i jak?
Kobieta kiwnęła głową. Miała wypieki na twarzy.
- A pan?
- Wchodzę.
- Prawda, że to wyzwanie? Wiedziałem, że się nie oprzecie! Rozumiecie zasady?... Najpierw musicie się zorientować, że to gra, potem, że istnieje drugi gracz, wreszcie, że gest otwarcia okna jest nietypowy Do jego wykonania jesteście potrzebni oboje... Za udział inkasujecie po dziesięć tysięcy „Zabicie" drugiej osoby daje zwycięzcy dodatkowe dziesięć, zaś za pocałunek, który jest najtrudniejszy, oboje otrzymacie dwadzieścia. W ten sposób Novatronic promuje filozofię win-win...
Pauline nie odrywała ode mnie nieprzeniknionego spojrzenia.
- Mam nadzieję - powiedziałem - że znajdziemy najwłaściwsze rozwiązanie.
Obok materializowało się coraz więcej ludzi: postacie z Supra City, enpecowie, boty, ktoś coś krzyczał, reklamował, przejeżdżały napisy, projekty map, potrząsano nam ręce, wręczano czeki... Jak mogłem sam sobie to zrobić? Zerknąłem na Pauline. Patrzyła na mnie wzrokiem zagubionym i zmęczonym. Nie żywiłem wobec siebie pozytywnych uczuć.
Zainteresowanie grą osiągnęło nieoczekiwany poziom. Higgins był zachwycony i zafundował nam kolację na szczycie holowizyjnej wieży. Skorzystaliśmy z zaproszenia następnego dnia, gdy się porządnie wyspaliśmy.
W świetle świec gamedekini wyglądała zachwycająco. Na jej szyi błyszczała gustowna kolia.
- Powiedz mi - powiedziała ściszonym tonem - czy był jakiś moment, w którym zyskałeś pewność, że to gra?
Przeżułem kawałeczek kraba.
- Yhm.
- Naprawdę? Kiedy?
- W nocy. Przed naszym - uśmiechnąłem się łobuzersko - pojedynkiem. Przypomniałem sobie szczegół, zupełnie absurdalny.
- No?
- Tupanie nogą podczas otwierania okna. Zasłoniła usta, żeby nie wybuchnąć śmiechem. Tak też wyglądała pięknie.
- Czarowna noc - spojrzała wymownie w okno, jakby i je należało sprawdzić.
- Tak.
Obok wieży przelatywał holobim. Wyświetlał relację z wyścigów formuły gamma.
Bolidy mieściły... trzech pilotów. Zamarliśmy.
- Co to, do diabła... - zmiąłem serwetkę i zerwałem się z krzesła, strącając widelec. Z brzękiem uderzył w posadzkę.
Pauline patrzyła szklanym wzrokiem. - Tylko nie to...
Obraz przybliżył się i ukazał twarz jednego z kierowców. Był to Higgins. Uśmiechnął się i wzniósł kciuk. Pod nim pojawił się napis: „To tylko żart!"
Zdaje się, że nasz głośny śmiech mocno zbulwersował eleganckich gości.
Zawsze uważałem, że instynkt jest po to, żeby się nim kierować. Zwłaszcza gdy przed czymś ostrzega. A jednak pamiętam niejedną sprawę, w której wewnętrzny głos alarmował na każdym kroku, a ja mimo to brnąłem w niebezpieczne rejony.
Ta zaczęła się e-mailem:
Szanowny Panie,
Zapraszam na spotkanie w starej szopie przy Słoneczna Street, dwa kilometry na południe od Wooden Podkowou. Charakterystyczny krzywy komin. Pojutrze o 10.30. Intratne zlecenie.
Z wyrazami szacunku
Hannibal Hunt
Jakież to intratne zlecenie mogę dostać w starej szopie? Sprzeczność kłuła w oczy. Odezwał się ostrzegawczy mentalny sygnał. Ruszyły wspomnienia filmów o mafii, obrazy opuszczonych domostw i morderstw dokonanych wśród pól. Troska o dyskrecję posunięta do tego stopnia najpewniej oznaczała kłopoty. Ale pomyślałem też, że może to jakiś ekscentryk. Dziwak. Lubię dziwaków.
Chałupa rzeczywiście sprawiała wrażenie, jakby się miała rozlecieć. Blaszaną rurę imitującą komin zmaltretowano i powykręcano chyba celowo, by uczynić niezawodnym znakiem rozpoznawczym. Ostrożnie wszedłem do środka. Wszechobecny kurz zniechęcał do oddychania. Rozejrzałem się. Żadnych mebli, zawalone schody, ciemno i pusto. Ktoś mi zra bił kawał?
Rozległ się pneumatyczny syk i cichy klang windy Z podłogi wychynęła luksusowa, obszerna kabina. Wzbiła tuman pyłu, miałem jednak wrażenie, że oddziela ją przezroczysta warstwa powietrza. Antygrawy? W środku czynił powitalne gesty uśmiechnięty tłustawy jegomość w garniturze skrojonym zgodnie z najnowszymi trendami mody. Nie ukrywał rozbawienia moją miną. Zaprosił mnie do środka. Zmrużyłem oczy i niechętnie wkroczyłem w szary obłok Za progiem otoczyły mnie setki śliskich rączek: niewidzialna siła ściągnęła ze mnie cały brud. Antygrawy No, no...
- Witam, panie Aymore - wyciągnął białą, czystą rączkę. - Hannibal Hunt.
- Miło mi.
Uścisnąłem jego dłoń, co przypominało miętoszenie głowonoga. Winda cichutko sapnęła i zapadła się pod ziemię. Wdepnąłeś, wdepnąłeś, naigrawał się instynkt. Samo przebywanie w takim ukrytym miejscu implikowało konieczność milczenia. Nie ulegał wątpliwości, że właściciel posesji potrafi mnie zmusić, żebym trzymał gębę na kłódkę. Wkraczałem w strefę przemocy.
Porównałbym wnętrze do pałacu, tyle że pałac spaliłyby się ze wstydu. Przepych szedł łeb w łeb z funkcjonalnością i nowoczesnością. Było przytulnie, ciekawie, rozkosznie i hotelowo. Mógłbym się natychmiast wprowadzać. Za panoramicznymi oknami szumiało morze prawdziwsze od realnego. Gospodarz lustrował mnie szarymi oczkami, serdecznie obnażając zęby. Czułem się jak Jaś i Małgosia razem wzięci, szacowani przez Babę Jagę pod względem wartości kulinarnej. Hannibal... Otrząsnąłem się.
- Robi wrażenie, prawda? - jego nalana buźka wyrażała dumę.
Zadrżałem. Po co mi to pokazałeś? Nie chcę cię znać!
- Owszem. Bardzo... efektowne. - I wygodne. Drinka? Przełknąłem ślinę.
- Dużego. I mocnego.
Wybuchnął szczerym śmiechem. Zupełnie jakby sugerował: „Lubisz wypić, co? Ja też!". Odnalazłem skórzaną kanapę. Stał przy niej przepiękny złocony stolik z alabastrowym blatem.
- Można? - spytałem.
- Oczywiście - odparł braterskim tonem. Powstrzymał się, żeby nie dodać protekcjonalnie: „Kurewsko droga ta sofa, kosztowała mnie sto tysięcy. stolik sprowadziłem z Pekinu, ale siadaj, i ty trochę naciesz".
Albo mam paranoję, albo powinienem natychmiast uciekać. Odciął mi odwrót, stawiając sążnistą szklanicę z pomarańczowym płynem. Sam nie pił.
- Niech pan spróbuje. Od tego przybywa męskości - parsknął obleśnie.
Drink, niestety, był bardzo smaczny. Nie potrafiłem tego ukryć.
- Panie Aymore - odezwał się, gdy przełykałem. Mam do pana sprawę. Jest pan inteligentnym człowiekiem, więc już się pan domyślił, że dyskretną.
Skinąłem głową.
- Wraz z przyjaciółmi polujemy w Happy H ting Grounds.
Dał mi chwilę na przetrawienie tej informacji. Świat HHG był nielegalny. Lasy i bagna z mnó stwem niebezpiecznej zwierzyny, często bez realnych odpowiedników. Nigdy go nie widziałem, dostęp, jak głosiła plotka, był limitowany Nie wiadomo, kto grę stworzył, pewne natomiast było, że za udział w niej groziła wysoka kara - kilka lat więzienia. W tym świecie nie istniały żadne sensoryczne ograniczenia: mogłeś zamarznąć, spłonąć, zostać przeciętym na pół, każdy fizyczny uraz posiadał pełną reprezentację zmysłową. W słynnej Goodabads zawodnicy od czuwają specyficzny, indukowany ból, do którego przyzwyczajają się przez lata. W HHG wszystko wyglądało jak prawdziwe życie. Czyli mogłeś także na prawdę zginąć. Oczywiście śmierć wirtualna nie musi oznaczać natychmiastowego zgonu ciała, ale z reguły dochodzi do wstrząsu, który nieleczony doprowadza w ciągu kilkudziesięciu minut do terminacji funkcji życiowych. Tak głosi teoria oparta na doświadczeniach ze zwierzętami.
- Jak się pan z pewnością domyśla, ma pan zlecenie w tej właśnie grze...
- Dlaczego ja?
Zagdakał. Był to rodzaj śmiechu.
- Po reklamie, jaką pan sobie zrobił tym virtuality show, nie wyobrażam sobie nikogo lepszego.
- A Pauline Eim?
- To zadanie dla mężczyzny..
Z jego twarzy zniknął uśmiech. Ciarki przeszły mi po plecach.
- Zginął nasz przyjaciel. Drugi jest w ciężkim stanie. Prawdopodobnie wyjdzie z tego bez cielesn go szwanku, ale polować już się nie odważy. Rozumie pan, że sprawa nie jest dla policji: zakazany świat... - skrzywił się.
- Zdaje się, że specyfika Happy Hunting Grounds polega właśnie na tym, że śmierć...
- Wiem, co pan chce powiedzieć. To byli znakomici łowcy. Polujemy zawsze w grupie. A zaatakowało ich coś, co nie było zwykłym programem - pochylił się w moją stronę. - Potrzebujemy pana, panie Torkilu. To łajno jest jakimś wrednym oszustwem... Chcemy, żeby dowiedział się pan, czym ono jest i kto je stworzył.
Wypiłem łyk. Zacisnąłem powieki, żeby zebrać myśli.
- Macie rekordingi?
- Najpierw ustalimy cenę.
- Wolałbym wiedzieć, z czym mam do czynienia. - Jaka jest pana stawka?
Zaciąłem usta.
- Ryzyko jest duże. Pięćdziesiąt tysięcy - Ty sukinsynu, dodałem w myślach.
- Proponuję dwadzieścia. - Na jego wrednych usteczkach błąkał się błogi uśmieszek mówiący: „Podskakuj, podskakuj, nic ci to nie pomoże".
Nie spotkałem się dotąd z taką dawką uprzejmej przemocy. Upłynęło kilka sekund.
- Zgoda? - bardziej stwierdził, niż spytał. - Przejdźmy do drugiego pomieszczenia.
W rozległej bibliotece siedziało pięciu doskonale ubranych jegomościów. Sączyli płyny i patrzyli podejrzliwie. To ja powinienem was, gangsterzy, mierzyć wzrokiem, nie odwrotnie.
- To jest Torkil Aymore - oznajmił Hunt. Podszedł do monitora i uruchomił zapis. Ujrzałem trójwymiarową projekcję trzęsących się drzew i porozrywanej mgły Dookoła biegali myśliwi i krzyczeli. Obraz na moment obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni i ukazał przykucniętą poczwarę, przypominającą mezozoicznego velociraptora, pastwiącą się nad wyjącym mężczyzną. Kamera zmieniła kierunek, jej operator dalej uciekał. Film zatrzymał się.
- To wszystko? - wykrzyknąłem. Miałem ochotę zdzielić go w łeb. - Nikt nic więcej nie nagrał? Stał i milczał, nie domyślając się, że jest idiotą.
- Teraz wszystko w pana rękach. - Odwrócił wzrok do jednego z obecnych.
- Nick?
Szczupły brunet skinął głową. Hannibal uśmiechnął się.
- Od półtora roku pracuje pan, panie Aymore, w Global Industrial na stanowisku dyrektora departamentu wsparcia sprzedaży pionu klientów indywidualnych. W tej samej firmie co Nick Hartman. Jesteśmy biznesmenami - dorzucił, widząc moje zdziwione spojrzenie. - A pan myślał, że kim? Mafią? - roześmiał się. Pozostali zawtórowali.
- Podejrzewamy że przeciwnik kontroluje nasze poczynania - ciągnął. - Jako gamedec zwróciłby pan jego uwagę i został... pożarty. Kamuflaż jest niezbędny.
Trochę się rozluźniłem. Przynajmniej nie miałem do czynienia z mobsterami.
- Nicka już pan zna, ten siwy to Hans Zack z Electronics World, łysiejący kurdupel - obecni zachichotali - nazywa się Larry Joy, Manual Electrics, obok niego Marcin Tondo, Multichemical Laboratories, i wreszcie Jozue Othox, Sensual Supermarkets. Stara paczka przyjaciół.
Usiadłem.
- Może pan to jeszcze raz puścić? - spytałem.
Hunt uruchomił obraz.
- Niech pan zatrzyma! - krzyknąłem, gdy pojawił się potwór. - Najazd! - zakomenderowałem. Hannibal wręczył mi manipulator. Nie lubił wykonywać poleceń. Przewijałem tam i z powrotem, jednak zapis był zbyt krótki. Nie dostrzegłem niczego ciekawego.
- Możecie coś więcej o... tym gadzie powiedzieć? - pytałem.
Nick wzruszył ramionami. - Jest piekielnie szybki.
- Jakby za szybki - potwierdził Larry.
- Ma się wrażenie, że zna nasze myśli - dodał Marcin.
- I zamiary - uzupełnił Jozue.
- Gramy w HHG od wielu lat - kontynuował Hartman. - Ubiliśmy masę zwierzyny, ale czegoś takiego nie widzieliśmy Musisz to sam zobaczyć.
- Aha, i jeszcze jedno - odezwał się Hannibal - żadnych widocznych okien. On nie może wiedzieć, że coś kombinujemy. Jesteś po prostu jednym z nas.
Przygotowanie odpowiedniej aplikacji zajęło mi kilka dni. Stworzenie niewidzialnych okien nie stanowiło problemu. Miałem kilka programów. Wyzwaniem było sterowanie. Wpadłem na pomysł nawigacji językiem: uderzenia w odpowiednie zęby wywoływały określone efekty W ten sposób miałem niewykrywalne okna i operatywę. Byłem z siebie bardzo dumny.
Gdy przygotowywałem się do wejścia, towarzyszylo mi już inne uczucie. Natarczywy wewnętrzny głos podejmował próby przejęcia kontroli nad moimi rękami nakładającymi kombinezon, instalującymi płyn, sprawdzającymi automasaż i wreszcie wciskającymi na głowę kask. Nie słuchałem go. Słuchałem - a jakże - zadufanej w sobie i głupiej jak but świadomości.
Wprowadziłem kod HHG. Ukazała się wyblakła, skromna strona. Wyglądała jak zapomniane i przez nikogo nieodwiedzane miejsce. Uruchomiłem szarą, schowaną w rogu aplikację logowania. Zostałem poproszony o hasło. Wprowadziłem je.
- Welcome to the Happy Hunting Grounds! - zacharczał sztucznie obniżony głos.
Pędziły w moim kierunku zielone litery utworza ne ze splecionych drzew. Odruchowo zasłoniłem twarz. Napis ze świstem i odpowiednim muzycznym akordem przeleciał przez moje eteryczne ciało. Ładny początek, pomyślałem i ze zdziwieniem otarłem pot. No tak, brak blokad. Jak puszczą mi zwieracze, to dopiero będzie bal.
- Choose your gear! - nadjechało pomieszczenie z ubiorami.
Wybrałem solidne buty, panterkowe spodnie wraz z kurtką, zestaw pasów i zasobników... kask i kamizelkę kuloodporną.
- Choose your weapons! - wokół zmaterializowała się zbrojownia.
Było tam wszystko: od osobistych pistoletów, poprzez karabiny plazmowe, przenośne stanowiska laserowe, wyrzutnie rakiet i moździerze. Podszedłem do cięższego sprzętu. Chwyciłem zestaw działkowy i... z krzykiem upuściłem na stopę.
- Psiamać! - wrzeszczałem, podskakując i rozmasowując spuchnięty paluch. - Kto to wymyślił?!
W większości gier sprzęt daje tylko ulotne wrażenie ciężaru. Możesz załadować cały plecak i jedyne, co odczujesz, to lekki ucisk przypominający, że w ogóle coś dźwigasz. Broń nie waży, tylko stawia opór. Tutaj wszystko miało przepisową gramaturę. Rozejrzałem się. Uspokój się, chłopie, to tylko fantom bólu, przypomnij sobie Goodabads... Uśmiechnąłem się na wspomnienie triumfu. Pulsowanie jakby trochę zelżało.
Ostatecznie zabrałem lekki karabinek z holocelownikiem i zapas trzech magazynków. Były wyjątkowo ciężkie. O umówionej porze wszedłem w stylizowane odrzwia i wynurzyłem się w strugach deszczu. Dookoła parowały wysokie trawy Zakląłem i postawiłem kołnierz. Cienkie strużki popłynęły po plecach. Niskie niebo zaciągnięte było kożuchem chmur.
- Pierwszy raz? - spytał Hannibal, wynurzając się spośród cieni.
Przy nim pojawiło się sześć innych postaci. Podziwiałem ich umiejętności kamuflażu.
- Fantazja, nieprawdaż? - spytał, przysuwając czerwony nos.
Nie dość, że mokro, to jeszcze zimno.
Przyjrzałem się towarzyszom. Każdy miał inny rodzaj sprzętu. Nick Hartman zatrzaśnięty był w ten sam zestaw, który przed chwilą boleśnie mnie doświadczył, ale on zdawał się nie mieć kłopotów z dźwiganiem. Hans Zack przewiesił przez plecy długą snajperską flintę. Mały Larry obwieszony był pokaźną liczbą granatów, zapalników i skaczących min. Marcin Tondo dumnie podtrzymywał kolbę plazmowej kuszy. Jozue upodobnił się do kowboja: do obu ud przypiął kabury z imponującymi pistoletami. Hunt zadowolił się karabinem podobnym do mojego, tyle że... dwukrotnie większym. W tym grubasie drzemała spora siłą. Spojrzałem na ostatniego uczestnika. Nie znałem go. Podtrzymywał sprzężone lufy miniguna.
- To Mark Amber - wyjaśnił Hannibal. - Nie mógł uczestniczyć w spotkaniu.
Przedzieraliśmy się przez trawy, zarośla i gęste krzewy. Rzadkie akacje nie dawały schronienia przed napastliwym deszczem. Kiedy już byłem zupełnie mokry, ulewę zastąpiła mżawka. Oblepione ubraniami ciała parowały, dodatkowo zagęszczając mgłę.
Przewodnikiem był Hunt. Tylko on miał czujnik ruchu. Nagle zatrzymał pochód i wzniósł rękę. Nakazał marsz półkolem. Środkiem szedł Mark. Trawy ustąpiły miejsca niższej, bagiennej roślinności. Woda chlupała w butach. Fantazja, psiakrew, fantazja. Przyjrzałem się idącemu w centrum. Amber wydawał się dość pewny siebie. Od czasu do czasu zerkał na mnie, jakby dodając mi otuchy. Nagle usłyszałem po prawej stronie gwałtowny szelest. Odwróciłem głowę. To Hans zerwał z ramienia snajperkę i składał się do strzału. Spojrzałem w kierunku wskazywanym przez lufę. W oddali jakby poruszył się las.
- Dragol! - krzyknął Hunt - W dali po lewej! Obok Nick uruchamiał serwomechanizmy działa. Przyłożyłem broń do oka. Holocelownik lustrował otoczenie. Ogłuszył mnie strzał z flinty Zacka. Inteligentne namierzanie podążyło za strumieniem energii i wydobyło z mroku skrzydlaty kształt. Skrzyżowanie brontozaura z orłem. Jednym słowem smok jak dom. Wychynął z mgły niczym niewielki zielony pagórek. Bezgłośnie otworzył paszczę. Zagrało działko Nicka. W sekundę później dostrzegłem błękitne salwy Marcinowej kuszy, przeplecione czerwonymi igłami karabinu Hunta, żółtymi snajperskimi salwami, zielonymi punktami pistoletów Jozuego i świetlistym gradem miniguna. Domyśliłem się, że Joy ,gdzieś się przekrada, by podłożyć bestii saperską niespodziankę. Dotarł do nas ryk, zsynchronizowany z otwarciem paszczy, lecz odległość była tak wielka, że usłyszeliśmy go dopiero teraz. Nacisnąłem spust. Kolba walnęła mnie w ramię. Przewróciłem się. Zakląłem, rozmasowując bark. Potwór szedł na nas niczym zew zagłady, apostoł Armagedonu, otoczony koroną strzałów, stawiający stopy w bukietach wybuchów, jeż apokalipsy. Ryknął niczym grom, zatrzymał się, zachwiał i - w zwolnionym tempie zwalił się na trawę. Po chwili ziemia zadrżała od fali uderzeniowej. Pod względem praw fizyki świat zrobiony był doskonale. Chciałem uciekać. Podszedł Hunt.
- Oczywiście to nie ten. To zwykły dragol. Bardzo ładny okaz.
- Fajnie było, nie? - krzyknął Nick. Pozostali przybiegli i dzielili się przeżyciami.
- Tamten, jak pamiętasz - tokował Hannibal - był dużo mniejszy i, zapewniam cię, o wiele bardziej niebezpieczny.
Podeszliśmy do smoka. Rzeczywiście, interesujący projekt. Niebieskozielona łuska, fantazyjny pysk okolony różowymi wzorami, złote rogi, zwaliste cielsko i skórzaste skrzydła. W sam raz na ścianę. Wielką jak holobim.
- No, panowie - krzyknął Hunt. - Skoncentrujmy się. Potraktujmy to jako miły wstęp. Ruszyliśmy w tej samej formacji. Stłuczony bark doskwierał mi coraz bardziej.
Symulują nawet wylewy? Brawo, brawo. Zajrzałem pod materiał. W miejscu zetknięcia obojczyka z ramieniem pysznił się wspaniały siniak. Koniec ze strzelaniem. Musiało mi pęknąć jakieś naczynie. Co jeszcze? Ataku serca chyba bym nie przeżył. Uśmiechnąłem się.
Wchodziliśmy na niewielkie wzniesienie. Tuż przy grani Hunt nakazał zwolnić. Pacnąłem językiem w lewą górną jedynkę. Rozjarzyło się okno nagrywania. Nigdy nic nie wiadomo. Hannibal i Larry idący na skrzydłach ostrożnie wychylili się zza grzbietu. Napięte plecy rozluźniły się, Przewodnik dał znak do marszu. Nagle zawrócił.
- To on, to on! - wrzasnął.
Mężczyźni zaczęli się wycofywać. Zza pagórka wyskoczył dwunożny gad. Miał może dwa metry wzrostu. Poruszał się niezwykle zwinnie. Łowcy otworzyli ogień. Stworzenie jakby wiedziało, którędy pójdą smugi. Zgrabnie je przeskakiwało i nieuchronnie zbliżało się do Marka. Ten pruł perłowymi seriami, lecz niewielki cel z łatwością unikał trafień. Strzelałem z biodra, moje niecelne salwy tryskały z dala od napastnika. Byłem zauroczony gracją jego ruchów. Dookoła wykwitały wybuchy min Larryego, lecz potwór był ciągle zbyt daleko. Amber odwrócił się i zaczął uciekać, lecz po chwili długi pysk chwycił go za biodro i szarpnął w tył. Wstrzymałem ogień. Zack i Marcin także przerwali kanonadę, zdając sobie sprawę, że zwierz unikający strzałów może wyrządzić zdobyczy większą szkodę. Schwytany darł się wniebogłosy.
- Wyloguj! - krzyczeliśmy. - Wyloguj! Drapieżnik szarpał krwawiące biodro i syczał, Ofiara niewprawnie usiłowała otworzyć okno, lecz bezwładna ręka nie słuchała poleceń. Zrozumiałem, jak niebezpiecznym światem jest Happy Hunting Grounds. Happy... ponury dowcip!
- Chryste! Zrób coś! - jęczał Hunt.
Otworzyłem usta, by się usprawiedliwić, lecz w tym momencie obraz Marka rozwiał się. Gad podniósł na nas krwawy wzrok.
- Wynosimy się! - zakomenderował przewodnik. Po chwili stałem w zbrojowni. Odłożyłem karabin wszedłem w menu strojów.
Mokra odzież była lekką przesadą. Mogli sobie odpuścić, przecież to tyłko menu. Wyszedłem z aplikacji żegnany tubalnym: „See you again, happy hunter!" Z ulgą powitałem znajomy pasek rewitalizacji. Gdy poczułem realne ciało, okazało się, że bark mam cały i zdrowy. Zdjąłem kask, zsunąłem kombinezon, założyłem szlafrok i usiadłem naprzeciw monitora. Za chwilę zaśpiewał tełesens.
- Nagrałeś to? - pytał rozdygotany Hunt. - Tak. Co z nim?
- Czekamy na ambułans. Łoże wskazuje, że żyje. - Jeśli nie wpadł we wstrząs, nic mu nie będzie. - Pal go diabli! Wiesz, co to było?
- Chyba żartujesz. Mam nagranie. Skontaktuję się najszybciej, jak to możliwe. Na razie tam nie wchodźcie.
- Dzięki za radę.
Analiza encyklopedyczna wskazywała na velociraptora. Jego budowa stanowiła, według słów naukowców, „zbliżenie do ideału mordercy", zaś on sam był określany dumnym mianem „drapieżnika doskonałego".
To by się zgadzało, mruczałem do siebie. Raz po raz puszczałem projekcję, doszukując się niewidzialnych szczegółów. Miało się wrażenie, że gad po prostu wie, gdzie za chwilę padnie strzał, i ułamek sekundy wcześniej robi unik. Jeśli jest programem, to stworzonym przez geniusza. Zwolniłem tempo. Atak wyglądał jak hipnotyzujący taniec. Podłożyć muzykę i można puszczać jako hołodysk. Pokręciłem głową. Z jaką szybkością to bydlę skacze? Zatrzymałem
film, zaznaczyłem wektor i otworzyłem zapis czasu Włączyłem „play". Program wykonał zadanie i automatycznie przeszedł do następnych pomiarów. No no, sprinter z niego zawołany. Zrobiłem najazd na nogi. Obróciłem ekran, by lepiej zobaczyć stawy skokowe. Komputer dalej liczył prędkości. W pewnym momencie kątem oka dostrzegłem jakiś przeskok, Zatrzymałem zapis i cofnąłem. Play Znowu skok w prawym górnym rogu. Cofnąłem. Play. W prawym górnym rogu jest... zegar! Chronometr wskazywał piętnastą dwanaście. Obok biegły sekundy i ich mniejsze dziesiętne i setne siostry Raptem wskaźnik przeskoczył na piętnastą czternaście. Psiakrew! W HHG nie ma domyślnej opcji zegara! Nerwowo wydałem dyspozycję wyłapania anomalii czasowych. Raport wskazywał, że w trakcie ataku dokonano ośmiu manipulacji.
Zaczynało mi świtać rozwiązanie. Sterujący bydlęciem śledzi przebieg akcji, po czym cofa czas i dopasowuje ruchy skurczybyka do posunięć myśliwych!
Spojrzałem w okno. Padał deszcz. Nie tęskniłem za moknięciem. Przypomniałem sobie sprawę Bronka Adamskiego vel Bruno Adelheima. Odkąd złamał zasadę gierczanego czasu, pojawiało się coraz więcej programów odkształcających. Widocznie twórca raptora posiadał jeden z nich. Gracze nie mieli pojęcia, że wykonują akcje, które są analizowane i zapisywane. Po cofnięciu czasu przeciwnik znał ich posunięcia i potrafił określić kierunki pocisków. Wspomnienia uczestników były resetowane. Dobry program temporalny mógł stworzyć iluzję ciągu zdarzeń. Nawet posiadanie zegarka niewiele zmieniało. Odmierzałby minuty jakby nigdy nic. A że w HHG nie ma żadnych pomocniczych wskaźników w polu widzenia...
Opadłem na fotel i jeszcze raz puściłem projekcję.
Spojrzałem na Marka. Biedny draniu. Oberwało ci się, bo nie miałeś szans. Nikt nie miał. Patrzyłem, jak strzela, pociąga za spust... Zaraz, jak on za ten spust pociąga? Miałem dość niespodzianek. Cofnąłem zapis i wykonałem zbliżenie na palce. Wykonywał nimi dziwne ruchy. Paralityk czy co? Wtedy zrozumiałem. Amber otwierał niewidzialne okna. Instynkt uruchomił czerwony alarm.
Następnego dnia Harry przysłał mi najnowszą wersję spowalniacza czasu. Nie byłem pewien, czy spełni swoją funkcję, ale wolałem go mieć niż nie mieć. Dostarczył też świeżego „śledczego". Choć się dopytywał, nie wtajemniczyłem go w szczegóły Dla jego bezpieczeństwa.
Wizyta w szpitalu skończyła się zderzeniem z szeroką piersią ochroniarza, który burknął, że „ma zakaz". Widząc tępą, zaciętą gębę zrozumiałem, że przekupstwo nie wchodzi w grę. Medinformator twierdził, że Mark żyje i oprócz stanu poszokowego, nic mu nie dolega. Nie dawało mi spokoju pytanie, dlaczego wynajęli drugiego gamedeka, nie informując mnie o tym. I czy tylko przypadkiem bestia wybrała właśnie jego? Odpowiedzi nie znałem. A czas uciekał. Musiałem zdać raport zleceniodawcom.
Spotkanie wyznaczyli w tym samym miejscu. Tym razem nie zrobiło już na mnie wrażenia. Człowiek się przyzwyczaja.
Wyjaśnienia czasowego triku przyjęli z wyraźnym zainteresowaniem. Kiwali głowami, patrzyli na projekcję, śledzili przeskakiwanie zegara i coś między sobą szeptali.
- Teraz wszystko wydaje się jasne, panowie - podsumował Hunt. - Gratuluję, panie Aymore. Pańskie odkrycie wyjaśniło naprawdę bardzo wiele.
- Tyle - odezwał się Nick - że to jeszcze nie koniec.
- Tak jest - podjął Hannibal. - Trzeba terrorystę wyśledzić.
Pogoda była piękna. Świeciło słońce, śpiewały ptaki, a mnie... zalewał pot. Kuloodporne kamizelki są doskonałymi izolatorami. Skradaliśmy się półkolem, Tym razem szedłem w centrum. Nie obciążałem się niepotrzebnym balastem. W kaburze zwisał zwykły ośmiostrzałowiec. Nie zamierzałem go używać. Towarzysze wzięli swój sprzęt, bardziej dla kamuflażu niż z ochoty na polowanie. Całe szczęście zresztą, że byli uzbrojeni, bo po drodze trafił się skrzydlaty potwór - skrzyżowanie pterodaktyla z wężem - oraz dwa tyranozaury, które - wbrew dawnym poglądom paleontologów - nie umiały biegać. Strzelaniny były miłym przerywnikiem ponurych myśli, które zżerały mój mózg. Bałem się. Mówią, że najgorszy jest lęk przed strachem. Tak też było w istocie, bo gdy zza zarośli wyskoczył nasz number one, właściwie poczułem ulgę.
Pacnąłem lewy górny kieł. Czas zwolnił. Z radością stwierdziłem, że spowolnieniu ruchów ulegli nie tylko łowcy, lecz także raptor. Rzuciłem się w jego kierunku, wykonałem skok i wylądowałem na jego grzbiecie. Stwór wierzgał w sztucznym, baletowym tańcu. Dostrzegłem zdziwione twarze myśliwych ruszających wargami niczym ryby w akwarium. Pacnąłem czwórkę i przytrzymałem. Czas zwolnił jeszcze bardziej. Nacisnąłem prawy górny kieł. Otworzyło się okno „śledczego". Wybrałem opcję podążania do adresu, objąłem szyję gada w miłosnym uścisku i zacząłem się modlić. Pasek postępu akcji mozolnie piął się do celu. Przypomniałem sobie nudne wykłady Normana: „Pamiętaj, dopóki w grze coś widzisz, jest to tylko mentalna projekcja. Kiedy tego dotykasz, wchodzisz w kontakt z miejscem generacji programu. Możesz wtedy wyśledzić źródło. Dotyk, tak realium, jak i w światach, jest zmysłem, który w najprostszy sposób prowadzi do prawdy".
Otworzyłem oczy. Pasek minął połowę. Zwierz tańczył pode mną niczym otyła madonna wypełniona helem. Wzbił obłok powoli odkształcającego się kurzu. Byłem jak żeglarz na rozkołysanym pokładzie fregaty. Poprzez tuman widziałem zdenerwowanego Hannibala; krzykiem i gestem zakazywał im strzelać. Lufy powędrowały ku ziemi, połyskując chromowaną stalą. Nick podnosił palec i pokazywał mnie innym. Coś wołali. Pasek wskazywał dziewięćdziesiąt procent. Zlustrowałem sytuację. Łowcy stali w półkręgu z opuszczoną bronią. Velociraptor wierzgał, lecz jego twórca nie mógł sobie poradzić z moim programem. Gdy w miejscu paska postępu mignął napis „subject found", niemal krzyknąłem z radości. Powstrzymałem się, bo mój nienaturalnie cienki głos mógłby kogoś przestraszyć. Nie dość, że wyglądam dla nich jak rozmazana plama, to jeszcze miałbym piszczeć? Zeskoczyłem ze stwora, wyłączyłem spowolnienie i wylogowałem się.
Nie pamiętam, o czym myślałem, przebierając się, wzywając taksówkę i jadąc pod wykryty adres. Może o niczym, skoro zdecydowałem się na wizytę w domu mordercy, bez broni, bez zabezpieczenia, nie powiadamiając nikogo. Nazywał się Jan Sanders i mieszkał w niewielkiej wieżycy, blisko centrum Ursynou. Nie pukając otworzyłem drzwi i wpadłem do ciemnego mieszkania. Dopiero gdy ujrzałem jego sylwetkę słabo oświetloną poświatą monitora, zrozumiałem, że wszedłem do jaskini lwa.
- Brawo, Aymore - zamiast ryku lwa usłyszałem ponury szept. - Program śledczy zdradził twoje personalia. Czuję się zaszczycony. Bohater virtuality show Novatronics. Siadaj.
Ekran ukazywał zatrzymaną scenę tuż po tym, gdy zeskoczyłem z gada.
- Twój program - odezwał się z cienia, wskazując wąskie krzesło - był o dziesiątą po przecinku na wszy niż mój. Przejął sterowanie strukturami temporalnymi i mogłem tylko czekać.
- Nie uciekałeś?
- Po co? Elektroniczne ślady przy transakcjach i tak znaczą mój trop. Wolałem porozmawiać tutaj, we własnym mieszkaniu, niż się tłumaczyć w supermarkecie.
- Dałeś się złapać, ot, tak? Przywykłem już do ciemności. Dostrzegłem jego okrągłą twarz i uśmiech.
- Nie, drogi Torkilu, to ty dałeś się złapać. Zjeżyły mi się włosy. Ma tu łazienkę?, pomyślałem, czując ucisk na pęcherz.
- Na pewno już się wylogowali - odezwałem się - i próbują cię namierzyć poprzez mój komputer - blefowałem.
Ponownie się uśmiechnął. Miał dość poczciwą twarz. Jak to pozory mylą.
- Nikt się nie wylogował. Widzisz ten ekran? - wskazał wyświetlacz. - Zaraz jak wyłączyłeś spowalniacz, przejąłem kontrolę. Trzymam ich w tym stanie od ponad pół godziny. Nie wiedzą nawet, że zniknąłeś. Mógłbym to robić do ich zasranej śmierci, czyli aż przestanie działać gamepill, ale nie jestem okrutny.
Parsknąłem.
- Doprawdy? Zabiłeś człowieka, a dwóch poważnie poraniłeś.
Zmarszczył brwi.
- Biedny, naiwny człowieku. Tak ci powiedzieli? Nikogo nie zabiłem i nie miałem takiego zamiaru. Wszyscy żyją i czują się dobrze. Jak chcesz, możesz zadzwonić do nieboszczyka.
- Ale przecież twój potwór gryzł ich...
- Dobrze wiesz - przerwał - że śmierć może nastąpić wówczas, gdy uszkodzone są ważne organy. Mój raptor zadawał jedynie ból. Nie zauważyłeś, że przy ostatnim polowaniu chwycił za biodro?
- To był gamedec! Uśmiechnął się pobłażliwie.
- Żaden gamedec. Zwykła płotka z Magic Light Industries, asystent któregoś z przydupasów Hannibala.
- Jak to?
- Przynęta. Trochę się znał na hakerstwie, więc udawał gamedeka, czyli ciebie. Wiedzieli, że spróbuję go unieszkodliwić. Twój kamuflaż był lepszy. Dałem się nabrać.
Przypomniałem sobie spojrzenia Ambera. Zdawało mi się, że mnie uspokaja, tymczasem szukał wsparcia! Jak bardzo zmienia się postrzeganie w zależności od stanu wewnętrznego. Wtedy byłem przekonany, że to opanowany weteran, teraz, gdy przypominałem sobie jego oczy, nie miałem wątpliwości, że gościł w nich strach!
- Ale dlaczego to robiłeś? - spytałem. - Nie odpowiedzieli na moje żądania. Zbaraniałem.
- Jakie żądania?
- Nie powiedzieli ci? Oczywiście. Pewnie również nie wiesz, kim są?
- To biznesmeni...
Zaśmiał się. Miał krzywe zęby.
- Jacy biznesmeni! To najgrubsze ryby w akwarium. Hannibal Knee...
- Chyba Hunt? - przerwałem. Uderzył pięścią w stół.
- Jaki Hunt? Człowieku! To Knee, prezes Magi Light Industries! Pozostali to Nick Hammond, właściciel Global Industries, Leonard Jay, szef Manu Electrics, i inni: Marcin Takeda, Hans Stein i George Ortend, prezesi. Sami prezesi! Kto normalny wchodzi w taką grę? Nie pomyślałeś o tym? Gry są piękne i barwne: to miejsca, gdzie się odpoczywa! Po cholerę komu świat, gdzie dookoła czai się niebezpieczeństwo? Oni pławią się w luksusach. Nie znają stresu. Więc szukają go w HHG. Więc im, kurwa, dałem stres. Wiesz chociaż, po co cię wynajęli?
- No...
- Rajcuje ich przygoda, ale nie aż tak, by dać się zabić. Nie poinformowali cię, że mają zgrabne programiki, których zadaniem jest wylogować ich na moment przed fatalnym końcem? Pewnie, że nie. Dlatego padł na nich blady strach: pokiereszowałem dwóch, choć nie powinienem.
Wytrzeszczyłem oczy Krzywo się uśmiechnął. - No? No widzisz, biedny gamedeku?
- O jakich żądaniach mówiłeś?
- Nie przypuszczasz chyba, żebym był durnym psychopatą? Jestem idealistą. Od kilku miesięcy ich szantażuję. Prosiłem, żeby zaczęli płacić pracownikom za nadgodziny przestali zmuszać ludzi do pracy ponad siły, zatrudnili więcej osób tam, gdzie mniejsze zespoły nie dają rady. Zero odzewu.
- Czy ty trochę nie przesadzasz? To naiwne.
- Ja przesadzam? - wychrypiał - Ja, kurwa, przesadzam? Wiesz, jak się traktuje pracowników w dzisiejszych czasach? To są obozy pracy, nie firmy! Luzie się wykańczają, tracą zdrowie, o życiu rodzinnym zapominają, a jak się dopominają o swoje, co słyszą? „Jak się nie podoba, droga wolna!" Moja żona, moja kochana Pamela - zagryzł wargi - pracowała dla tego chuja, Hannibala. Teraz gryzie ziemię, bo jeździli na niej jak na łysej kobyle. Brała robotę do domu, opieprzali ją, ochrzaniali, a ona się stresowała. Mówiłem: Kochanie, daj spokój, to tylko praca, a ona się bała, marniała i w końcu padła na serce.
Co miałem powiedzieć. Rozłożyłem dłonie.
- Kiedy zaatakowałem po raz pierwszy przestraszyli się, ale uznali to za przypadek. Po drugim wezwali ciebie. Nie zastanawiali się długo. Psułem im, skurwysynom, zabawę. - Spojrzał na mnie mokrymi oczami. - Wykorzystali cię! - wrzasnął - Rozumiesz?! Okłamali i wykorzystali, bo tylko to potrafią! Chcieli przy twojej pomocy mnie uciszyć! Żeby móc wreszcie, pohasać po tym jebanym Happy Hunting Grounds! Żeby im żaden śmieć nie dyktował, jak mają traktować drugiego człowieka! Bo oni, bogowie zasrani, wiedzą lepiej!
Trafiłem w moment zeskoku co do nanosekundy. Wyprostowałem się i podniosłem ręce.
- Nie strzelajcie! Już jest niegroźny! Obejrzałem się. Potwór rozwiał się w powietrzu. Łowcy patrzyli oniemiali. Na ich twarze wypełzł uśmiech. Wrzasnęli z uciechy.
- Brawo, bracie! Znakomicie! Podeszli i klepali mnie po plecach. - Ale rodeo!
- No, to jest klasa! - pochwalił Nick Hartman vel Hammond.
- Mówiłem, że jest najlepszy? - wykrzykiwał Hannibal Hunt vel Knee.
- Niech ucałuję tę gębę! - zbliżył się Hans Zack vel Stein.
Patrzyłem na nich z obrzydzeniem.
- No - odezwał się Hannibal - dawaj adres tego drania.
- A co z nim zrobicie? Jego twarz stwardniała. - To już nasza sprawa.
- Oddacie go policji? W końcu zamordował człowieka.
- To cię nie interesuje. Adres - powtórzył. Pozostali otoczyli nas wąskim kołem.
- A może ja powiadomię policję?
- Twój kontrakt dobiegł końca. Bądź profesjonalistą.
Odetchnąłem głębiej.
- Muszę panu coś powiedzieć, prezesie Knee... Zesztywniał. Podobnie jak reszta łowców.
- Wiem o wszystkim. O ultimatum, waszych prawdziwych stanowiskach, nawet o tym, że w wyniku napaści velociraptora nikt w istocie nie zginął. Pobledli.
- Sukinsyn - wysyczał Nick - ja go zaraz... - wymierzył we mnie działko.
- Zaczekaj - powstrzymał go przewodnik. - Widziałeś, co zrobił z gadem? To spec.
- Dlaczego nie chcieliście się zgodzić na jego żądania? Tak trudno traktować człowieka jak człowieka? - Nikt nam nie będzie siłą dyktował warunków! - Bo od pozycji siły to wy jesteście, prawda?
- Chrzanisz. Nie znasz praw rynku?
- Nie. Od kilkunastu lat nie mam nad sobą szefa. Otyły mężczyzna brzydko się uśmiechnął.
- Myślisz, że nie potrafimy cię zmusić? Tutaj może jesteś mocny, ale jak wyjdziemy... W realium może ci się stać prawdziwa krzywda, wiesz?
- Nazywasz się Hannibal Knee? - spytałem.
- Tak i oświadczam, że jeśli nie dasz tego adresu, nie będzie dla ciebie bezpiecznego miejsca na świecie.
Pacnąłem prawą dolną ósemkę wydając polecenie Janowi Sandersowi. W powietrzu zamajaczył ekran. - Co to jest?! - krzyknął Hans.
Obraz ukazywał nas od góry Projekcja była zatrzymana w momencie, gdy zeskakiwałem na ziemię. Pacnąłem siódemkę. Film ożył i zaczął odtwarzać naszą rozmowę. Naciskając na prawy dolny kieł ściszyłem głośność.
- Nagranie to pozostanie w posiadaniu moim, mojego wspólnika, właściciela drapieżnika oraz w depozycie u notariusza. Jeśli stanie mi się jakaś krzywda... rozumiecie?
Larry Joy vel Leonard Jay podszedł, żeby dać mi po gębie. Pacnąłem lewą górną jedynkę. Czas zwolnił. Uchyliłem się od ciosu i strzeliłem go w żuchwę. Powoli wyleciał w powietrze. Wyłączyłem spowolnienie. Rozległ się głuchy jęk. Ziemia zadrżała, gdy uderzył w nią plecami.
- Uspokój się, Jay - Hannibal patrzył, jakby chciał mnie pożreć. - Rozumie pan, że w tej sytuacji nie możemy dokonać transakcji.
- Ależ oczywiście - uśmiechnąłem się. - Pożegnam panów.
Wzniosłem rękę w geście wylogowania.
- Ach, zapomniałem - odwróciłem się do ponurej gromadki. - Wasz ulubiony gad wróci. Unieszkodliwiłem go tylko czasowo.
- Będzie nas dalej dręczył! - wyrwało się Jozuemu.
- Może przyjmiecie go do kompanii? Naprawdę niewiele się różnicie.
Stałem w oknie, patrzyłem na nocną panoramę Warsaw City i odtwarzałem w pamięci przebieg sprawy. Nie wiedziałem, jak długo uda się Janowi pozostać nieuchwytnym. Nie miałem też pewności, czy paczka Hannibala nie zdecyduje się na usługi innego gamedeka. I oczywiście nie miałem pojęcia, jakie mój następca zajmie stanowisko.
Przez kilka dni dane mi było uczestniczyć w kolejnej odsłonie odwiecznej walki dobra ze złem, lewicy z prawicą, tańcu czarnej i białej kropli splecionych w symbolu jin jang. Wspomniałem podmokłe tereny Happy Hunting Grounds. Dobrze, że nie muszę tam wracać. Wypiłem łyk brandy. Bursztynowy płyn spłynął gorącą strugą do żołądka. Odetchnąłem. Nocne powietrze pachniało ozonem i ulotnym aromatem beztroskiego dzieciństwa.
Dziewczyna miała agresywny, ostry profil. Szliśmy głównym traktem rozrywkowej dzielnicy. Światła kafejek, holoprojekcji i reklam wydobywały z cieni jej regularne rysy, karminową szminkę i ciemne, błyszczące oczy. Objąłem ją w talii. Pod cienkim materiałem wyczułem wysportowane, szczupłe ciało. Odwzajemniła spojrzenie i wdzięcznie cmoknęła w powietrze. Błysnęły długie szpilki spinające krucze włosy. Nie odzywałem się, by nie psuć przyjemnego napięcia, jakie narastało między nami z każdym krokiem i oddechem.
Za plecami dał się słyszeć narastający hałas: szum śmigacza, wrzaski i śmiechy Odwróciliśmy się. Na pokładzie pojazdu weseliła się gromada podpitych chłystków wymachujących bronią. Nagle jeden z nich wycelował w naszym kierunku. Rzuciliśmy się w bok. Trzy błękitne dyski rozpruły materiał chodnika i rozbiły holowystawę sklepu z bibelotami. Osłoniłem dziewczynę przed odłamkami. Przez chwilę trwaliśmy w bezruchu, przykucnięci. Pojazd przemknął obok i zniknął za zakrętem, pokrzykiwania rozpłynęły się w dźwiękach ulicy. Partnerka poprawiła garderobę.
- Idioci! - skwitowała. Spojrzałem z troską.
- Wszystko w porządku?
Obciągnęła materiał na krągłych piersiach i wzięła głęboki wdech.
- Możemy iść.
Kilkanaście metrów dalej jaśniały otwarte drzwi hourobaru. Wnętrze zapraszało przyćmionymi światłami, neojazzową muzyką, miękkim gwarem, zapachem kawy i perfum. Wskazałem drzwi.
- Wstąpimy?
Uśmiechnęła się i lekko się do mnie przytuliła. Pierś w biostaniku naparła na moje żebra. Pozostałem na wdechu.
Sączyliśmy „cytrynowy żal", milczeliśmy i patrzyliśmy sobie w oczy, słuchając tłukących się serc. Odległą ścianę zdobił duży holobim: nalana twarz biskupa połyskiwała na tle symbolu stacji Global News. W dole ekranu świeciły litery: „Rajmond Halloway".
- Ojcze biskupie - wywiad prowadziła drobna dziennikarka - czy mógłby ojciec wyjaśnić widzom, na czym polega tak bronione przez ojca stanowisko?
- Projekt Brahma - zabrzmiał cichy, jakby świszczący głos duchownego - byłby początkiem końca. - Końca świata?
- Naszego, tego tutaj, zwanego przez graczy realium, na pewno. Dopóki gry są rozproszone, nie mają pełnej władzy nad duszami. Gdy wszystkie zostaną połączone z jednym światem, padnie na ludzkość cień złotego cielca. Brahma, według zapowiedzi twórców, niczym nie będzie się różnić od rzeczywistości. - Duchowny wziął szeleszczący wdech. – Po co tworzyć drugi świat? Człowieczym celem nie jest naśladowanie kreacji Pana, lecz jego wielbienie. Ten, kto chce stworzyć Brahmę, sprzeniewierza się dziełu Boga, który umiłowawszy nas, ofiarował nieskończenie złożony, wspaniały ekosystem. Jesteśmy synami marnotrawnymi, odrzucając taki dar, nurzając się w światach sensorycznych, źródłach grzechu i gnuśności. Dlatego postanowiłem postawić weto i nie dopuścić do realizacji. Brahma może być bramą do piekieł. Moim obowiązkiem jest zatrzymać ten niepokojący exodus do świata konsumpcji. Nie dopuśćmy do...
- Ciekawe, która firma dostała koncesję na budowę - przerwałem.
- Szefowie pewnie rwą włosy z głów - szczupłymi palcami gładziła szyjkę kieliszka.
- Zmienią człowieka i projekt ruszy. Pieniądz rządzi wszystkim.
Uniosła brwi w zamyśleniu.
- Obawiam się, że w kościele trudno jest tak po prostu kogoś zwolnić...
Pokoiki hourobarów mają niepowtarzalny urok: wielkie łoże wyłożone srebrzystoszarym aksamitem, gęsty, futrzany dywan, cicha, intymna muzyka. Nie czekaliśmy. Podeszła i zaczęła rozpinać mi koszulę. Dziękowałem Bogu, że założyłem tę z guzikami. Biozłącza psują atmosferę. Zabrałem się za jej bluzeczkę, ale nie potrafiłem jej podciągnąć. Była zbyt obcisła. Roześmiała się i popchnęła mnie półnagiego na sprężyste łoże. Zerwałem narzutę, odkrywając kremową, atłasową pościel. Odwróciła się plecami. Wykorzystałem ten moment, by schować pod kołdrę krótki nóż.
Ściągała elastyczny materiał niesłychanie wolno, odsłaniając plecy rozszerzające się cudownymi krzywymi. Rozpięła biostanik i odwróciła się w samej spódniczce. Czy cała ta scena nie trwała zbyt długo? Błyskawicznie rozpiąłem spodnie i ściągnąłem je razem ze slipkami i skarpetami. Spoczywałem oparty o poduszki niczym egipski bóg ziemi Ged czekający na niebiańską kochankę Nut. Pomarańczowe figi miały piękny wykrój, podkreślający wcięcie talii i krągłość bioder. Trochę żałowałem, że tak szybko je ściągnęła. Godne uwagi, że została w biopończochach. Pasek lewej był jakby ciaśniej opięty... albo miała niezauważalnie grubsze udo. Trudno rozpoznać przy tak głębokiej opaleniźnie.
Gdy poruszała się w górę i w dół, a jej brązowy pępek ocierał się o moje policzki, doznawałem tysięcy zawałów i cudownych zmartwychwstań. Gdy zbliżaliśmy się do szczytu, odchyliłem się na puchowe wzgórza i zerknąłem w miejsce, gdzie położyłem broń. Była w zasięgu. Założyłem prawą rękę za głowę i zacząłem się bawić kucykiem. Na widnokręgu doznań rozpoznałem nieuniknioną gęstą falę rozkoszy zwiastującą zbliżający się koniec. Kobieta czuła ją także, bo była jakby w transie. Tuż przed finałem uniosła się, zatrzymała i wystudiowanym ruchem położyła lewą rękę na brzuchu. Zacisnąłem szczęki broniąc się przed skurczem. Przeciągnęła palcami po pionowej bruździe między mięśniami prostymi i zatrzymała na krągłej piersi. Napiąłem całe ciało. Ręka powędrowała wyżej, do szyi. Kątem oka spostrzegłem, że prawa znika za udem. Czyżby lewy pasek pończochy, ten bardziej opięty, był zmyłką? Ściskając w spoconej dłoni zmaltretowany kucyk, zupełnie zapomniałem o nożu. Sięgnęła do włosów i wyszarpnęła ostrą stalową szpilę. Jej biodra opadły, nadziewając się na mnie do samego dna. Wybuchła gwiazda orgazmu. Moja lewa ręka zablokowała jej prawą, która wyciągnąwszy zza pończochy krótki sztylet próbowała ugodzić mnie w brzuch. Oderwałem kucyk uwalniając drzemiące w nim cienkie ostrze i z całej siły wbiłem w gładki brzuch.
Krzyknęła. Pociągnąłem nożem w dół, otwierając szkarłatną ranę. Krew trysnęła na pościel. Dziewczyna zwiotczała. Zanim osunęła się na posłanie, zgasł ostatni spazm rozkoszy, a jej obraz rozmył się i zniknął, podobnie jak czerwone plamy Serce waliło jak kowalski młot. Przed oczami zamajaczyło okno punktacji i projekcja ukazująca całą scenę w zwolnionym tempie.
- Zabójstwo przy użyciu broni białej - odezwał się aksamitny głos. Trójwymiarowy znacznik najechał na obraz ręki ściskającej kucykową rękojeść. - Tysiąc punktów. - Obok obrazu zamigotały liczby - Zabójstwo podczas aktu seksualnego - kontynuował głos - bonus razy dwa. - Liczba podwoiła się. - Zabójstwo w walce - projekcja ukazała moment, gdy przytrzymałem rękę ze sztyletem. Automatyczny operator zrobił najazd. Nie zdawałem sobie sprawy, że była tak blisko... - Bonus razy cztery - Liczby zawirowały. - Zabójstwo podczas wspólnego szczytowania, bonus razy dziesięć.
Odezwał się cichy akord grany na dzwonach i rozbłysła odznaka w prawym górnym rogu.
- Gratulacje. Osiągnąłeś nowy poziom. Twoja ranga to... - wyszukiwarka zatrzymała się na chwilę - Skrytobójca.
Odetchnąłem. Na ten awans czekałem naprawdę długo. Otrzymany punkt doświadczenia przeznaczyłem na wzmocnienie spostrzegawczości. W końcu właśnie ona uchroniła mnie przed przegraną. Zainstalowałem kucyk. Sprytna bestia, myślałem. Szpil-
ki we włosach były pierwszą fintą. Opięty pasek na pończosze sugerujący, że coś z tyłu ukrywa, drugą. Gest ręką biegnącą przez ciało - trzecią. Finta w fin cie w fincie. Staruszek Herbert się kłania. Wyciągnąłem nóż spod kołdry Nie pomyślała o tym, że wyczuję, że jest odwrócona zbyt długo i zachęca do ukrycia broni. No i oczywiście nie wiedziała, że beztrosko odrzuciłem rękę za głowę, żeby trzymać nóż! w gotowości. Bez straty czasu na zamach.
Poprawiłem koszulę i zerknąłem w lustro. Imidż potężnego blondyna o kwadratowej żuchwie, długich włosach zaczesanych do tyłu i stalowym spojrzeniu bardzo mi odpowiadał. Świat Twisted & Perverted był jedynym, w którym stosowałem pełny kamuflaż.
Ledwo zszedłem do baru, zaczepiło mnie dwóch ubranych na czarno jegomościów. Nie miałem ochoty na bójkę.
- Gratulujemy - odezwał się chudy dryblas. - Słucham?
- Pan wyszedł, a ona... hm... nie.
- Jesteśmy w T&P To się zdarza, nieprawdaż? Niski brunet uśmiechnął się. Było w tym grymasie coś brudnego.
- Tak, ale pan nie wie, kogo pan przed chwilą pokonał, panie... Aymore.
Z zaskoczenia otworzyłem usta. Trochę udawałem. Specjalnie stosowałem niewyszukane cyfrowe narzędzia, żeby ktoś usiłujący namierzyć moje prawdziwe dane nie musiał się zbytnio męczyć. Dzięki temu przeciwnik nabierał przekonania, że nie jestem zbyt silnym oponentem. Albo uznawał, że sam jest świetny. Finta w fincie.
Usiedliśmy.
- Kogóż więc zadźgałem? - spytałem niefrasobliwie.
Anorektyk sięgnął po papierosa.
- Koleżankę po fachu. Bardzo dobrą.
Zrobiłem zdziwioną minę.
- Ostatnią z listy - dodał drugi.
Stare filmy podpowiadają, że najlepszą metodą wyciągania informacji jest milczenie. Milczałem więc. - Skoro eliminacje dobiegły końca, oto nasza propozycja. ..
- Eliminacje? - przerwałem.
- Szukamy kogoś najlepszego. Czy nie uważa pan, że najdoskonalszą metodą wyłonienia czempiona są zawody?
Zamyśliłem się. Ostatnimi czasy nie szukałem zajęcia. To raczej robota mnie znajdowała... Brunet znowu paskudnie się uśmiechnął. Jak to jest? Przecież widzę tylko projekcje wewnętrznych stanów. Rzeczywiście tak się krzywi czy to błąd programu? Zatarł ręce.
- Reprezentujemy pewną osobę, która potrzebuje ochrony.
- Weźcie policję. Albo bodygardów.
- V Runners mają za małe doświadczenie. - Chudy się skrzywił. Postanowiłem nazwać go Vinnie. - A ochroniarze, cóż, stoją... przy łożu. Tu, w grze, najlepszym strażnikiem jest gamedec. Nie zaszkodzi, jeśli przy okazji świetnie rozumie zasady T&P, a pan, jak się wydaje, opanował je w stopniu mistrzowskim...
- Ta niby przypadkowo spotkana dziewczyna... - zacząłem.
- ...doskonale wiedziała, co robi - wszedł w słowo czarny.
Ze względu na brudny uśmiech nazwałem go Harry.
- Znała moje personalia?
- Tak. Ale to już nie ma znaczenia. Odpadła z gry.
- Czy mógłbym wiedzieć, kim była?
Mężczyzna zeszpecony zgniłym grymasem odchylił się na oparcie fotela.
- To pana nie obchodzi. Liczy się pan i zlecenie. Zmrużyłem oczy.
- Kto potrzebuje pomocy? Vinnie splótł palce.
- Salvator Nes - słowa wypłynęły z jego ust niczym długi, modulowany syk.
Harry złożył ręce jak do modlitwy. - Sprawa jest delikatna. Obawiamy się, że coś mu grozi.
- Kto to jest?
- Już mówiliśmy. Salvator Nes. Potrząsnąłem głową.
- A naprawdę?
- Ten fakt nie jest relewentny. Pan ceni dyskrecję? - Chcę znać ryzyko.
Vinnie wyprostował się na krześle. Zatrzeszczały wiązania rattanu.
- Honorarium je zlikwiduje.
- Hm? - starałem się usunąć z oczu błysk chciwości.
- Pięćdziesiąt tysięcy za udaną ochronę. Przełknąłem ślinę. Zapowiadała się miła praca, ale...
- A jeśli nikt się nie pojawi? - Dziesięć procent.
- Jak długo?
- Do odwołania.
- Chcecie ze mnie zrobić psa na smyczy? Co będzie, gdy rzecz się przedłuży do dwóch, trzech miesięcy?
Harry potarł kark.
- Tego nie przewidzieliśmy - Spojrzał w prawo, jakby próbował zwizualizować rozwiązanie. - Cóż. myślę, że po dwóch miesiącach...
Vinnie uniósł rękę.
- Będziemy musieli to skonsultować.
Zawsze powtarzam: po zamordowaniu kochanki weź antygrawitacyjny tusz, owiń się w szlafrok i zrelaksuj piwem, winem, brandy lub dymem z cygara. Ewentualnie wszystkim naraz. I powspominaj. Albo jeszcze lepiej odtwórz zdarzenie z nagrywarki. Na to ostatnie nie miałem czasu. Włączyłem muzykę, ustawiłem fotel naprzeciwko panoramicznej szyby, wziąłem w garść ciężką szklanicę z Danielsem i zatopiłem się w medytacji popołudniowego krajobrazu Warsaw City Pneumobile, ludzie - tak naprawdę niewidoczni z powodu odległości, ale zawsze można poimaginować - drabiny linowców i nierealne miliardy świateł... uwielbiałem ten widok. Zrobiłem gapiowatą minę - zawsze pomagała mi w koncentracji.
Jak można zaszkodzić graczowi w T&P? Osłabić blokady i naprawdę zamordować? Pokręciłem głową. Zgon odczuwano w sposób nieprzyjemny, ale ograniczniki były bezpieczne. Niektórzy - masochiści - wręcz rozkoszowali się chwilą wniknięcia w ciało ostrza, kuli lub promienia energii: specyficznym mdlącym uczuciem, gdy po całym organizmie przechodzi dreszcz, a mięśnie wiotczeją. Wzdrygnąłem się na to wspomnienie. Mało prawdopodobne. Program był legalny, nieustannie kontrolowany przeznaczony dla umiarkowanych zboczeńców. Takich jak ja. Prawdziwa śmierć oznaczałaby procesy sądowe, odszkodowania, kłopoty i gigantyczne straty Nawet najlepszy haker nie odważyłby się na to. O ile by podołał. Łyknąłem. Aaale ładne aerauto. Limuzyna, limuzyna... Podziwiałem podłużne srebrne cygaro. W środku pewnie lala jak malowanie. Pojazd przepłynął i zginął w powietrznym nurcie. Jeśli coś mu grozi, musi być bardziej pokrętne... Na przykład trik czasowy. He, he. Wykrzywiłem twarz w wyuzdanym grymasie. Uwięzić diabła w nieskończonym orgazmie, aż skończy się gamepill! Hę, panowie przy łożu musieliby odłączyć go na twardo. A wtedy biedaczek przeżyłby szok. Wyrwać kogoś z takiego stanu... Uuu, reset główki gotowy. Ja bym tak zrobił.~ Naprawdę byłem zboczony. Torkil, skup się! Ładne niebo. Tamta chmurka jak... baranek. Baranek boży. Cholera! Ze złością odstawiłem szklankę. Przesadziłem z trunkiem. Wstałem i zacząłem się przechadzać. Myśl!
„Anioł stróż" to jedna z form pracy gamedeka. Człowiek nie uczestniczy bezpośrednio w świecie, tylko go obserwuje. Coś jak duch, niewidzialny świadek albo właśnie anioł. By utrudnić przeciwnikowi wyśledzenie powiązań, kontaktowałem się tylko z Vinnle'em i Harrym. Salvator nie powinien wiedzieć, czy przy nim jestem. Ale chyba wiedział. Mimo to zachowywał się naturalnie. Był łysym, drobnym mężczyzną lubującym się w duszeniu prostytutek. Mordy bez broni były najwyżej punktowane. Zdawało się, że podnieca go szamotanina, jęki kobiet, które próbują się bronić, nawet te momenty, kiedy prostytutki go atakują lub ranią. Chyba miał trochę nie po kolei w głowie: mamrotał wersety z Apokalipsy i z tym większą zaciekłością rzucał się w szaleństwo.
Poderwała go ponętna szatynka. Gdzieś w bramie. Typowy wstęp do pojedynku. Obejrzałem ją dookoła.
Standardowe wyposażenie: dwa noże w pończochach, długa brosza od biedy mogąca służyć jako narzędzie do łamania krtani. Niewiele więcej. Salvator jak zwykle był bez oręża. Tylko wprawne rączki. Wdrapali się do jakiegoś pokoju - wirtualnego mieszkania kurtyzany - i rozpoczęli rytuał. Kobieta dała się położyć na plecach. Zdziwiłem się, bo w tej pozycji miała niewielkie szanse na szybkie dobycie ostrzy. Kamizelkę z biżuterią również położyła poza swoim zasięgiem. Może punkty doświadczenia przeznaczała na siłę ud i miażdżyła klatki piersiowe?
Obserwowałem akt bez większego zainteresowania. Skupiłem się na stabilności programu, śledząc wykresy w oknie podglądu. Gdy byli mniej więcej połowie stosunku - tak przynajmniej wskazywały wskaźniki podniecenia - wychwyciłem ingerencję program. Otworzyłem drugie okno. Psiakrew! śledczy! Uruchomiła program śledczy! Dotyka go wykorzystuje to... ale po co?! Otworzyłem trzecie okno. Włączyłem program kontrujący. Pasek postępu śledzenia zwolnił, ale nadal piął się do celu. Zaalarmowało mnie coś innego. Gość był rozbierany. Zdejmuje mu skina! Wtedy zrozumiałem. Dla osoby pragnącej zachować anonimowość największym zagrożeniem była demaskacja! Program śledczy służył wyłuskaniu Indywidualnego Numeru potwierdzającego tożsamość i przywołaniu oryginalnego wyglądu, zaś rozbieracz przygotowywał miejsce na prawdziwą skórę! Dreszcz przerażenia poczułem wtedy, gdy kontroler poinformował, że właśnie uruchomiono ukrytą kamerę.
- Anioł stróż do ochrony!
- Tak? - W czwartym oknie ukazały się znajome gęby.
- Wycofajcie ptaszka! Niech ucieka! Połączcie się z nim!
- A pan nie może jakoś pomóc? - zdawali się b zdezorientowani.
- Nie pora na wyjaśnienia! Musi biec do azylu! T&P nie jest jak inne światy, gdzie można wyjść w każdym miejscu. To byłoby zbyt łatwe: przegrywasz walkę, więc zmykasz w inny wymiar. Do tego cel służyły azyle - niewielkie budki z symbolem uniesionej ręki. Tylko tam działał gest otwarcia okna. Vinnie i Harry wbiegli~ do budynku. Zanim dotrą do pokoju, może być po wszystkim!
Uruchomiłem kolejną aplikację i wprowadziłem dwóch enpeców z maksymalnym poziomem agresji Wpadli do pomieszczenia siejąc zamęt i chaos. Spółkująca para rozłączyła się z krzykiem. Pasek śledczego zatrzymał się na osiemdziesięciu procentach: Rozbieracz na siedemdziesięciu. Odetchnąłem. Bandyci ruszyli do ataku. Salvator, niewiele myśląc i nie, tracąc czasu na zakładanie odzienia, wyskoczył przez okno. Przeniosłem pole widzenia za mury. Byłem przekonany, że się połamie. Spryciarz uchwycił się rynny i sprawnie zsunął się w dół. Ruszył do najbliższego azylu w stroju Adama. Widzowie będą mieli temat do licznych opowieści.
Wróciłem do pokoju. Córa Koryntu wykorzystała lukę między bandziorami i rzuciła się do wyjścia. Na schodach zderzyła się z milusińskimi Nesa. Przewróciła Harry'ego i zanim zdążyli się zorientować, zniknęła w cienistej ulicy Nie ograniczony fizycznymi przeszkodami, sprawnie podążyłem jej śladem.
Pasek rewitalizacji dotarł do końca, a ja poczułem żywe ciało. Nie wstawałem z łoża. Potrzebowałem chwili na zastanowienie. Myśli nie chciały dokonać żadnej sensownej syntezy. Westchnąłem z rezygnacją i zsunąłem kask. Odłączyłem nanowtyczkę i poszedłem do kuchni.
Mocna kawa jest tym, co gamedecy lubią najbardziej. To i wielki, nowiutki holomonitor z gromadą nielegalnych programów.
- Wyśledzę cię, panienko - mruczałem.
Nasze aplikacje starły się i nawzajem blokowały. Miałem rekording jej wyjścia, nie tylko obraz sylwetki, lecz dokładny zapis procedur. Zdobycie adresu było kwestią czasu.
Zadzwonił telesens.
Ekran ukazywał gustowny apartament, a na pierwszym planie śliczną twarz... Pauline Eim!
- Witam piękną panią! - zakrzyknąłem. - Co za niespodzianka! Nawet nie wiesz, nad czym pracuję! Uśmiechnęła się zagadkowo. Jakby smutno.
- A może wiem? - Słucham?
- Nic im nie mów. Czekam u siebie. - Ale...
Rozłączyła się. Ledwie złapałem oddech, usłyszałem drugi gong. Przyjąłem połączenie. Ciemny ekran, głos Harry'ego:
- Ochraniana osoba czuje się dobrze. Dziękujemy za asystę.
Skrzywiłem się. Zaciemnienie wizji zakrawało na paranoję.
- Obawiam się, że to jeszcze nie koniec. - Na czym polegało zagrożenie? Poczułem ostrzegawcze ukłucie.
- Pracuję nad tym...
- Jak pan coś znajdzie... - Oczywiście.
Niedawno wymieniłem holomonitor. Nowy model oferował obraz o takiej nieprawdopodobnej głębi i ostrości, że oglądając te same aplikacje co kiedy miałem wrażenie, że widzę szczegóły, których przedtem nie było. Patrząc na mieszkanie gamedekini z bliska, a nie poprzez ekran, miałem podobne odczucia.
- Ty byłaś tą panienką? - bardziej stwierdziłem, niż spytałem.
Odpowiedziała znaczącym milczeniem.
- Nie przypuszczałem, że kiedyś staniemy po przeciwnych stronach barykady.
Podała mi drinka.
- Jesteśmy najemnikami. Tyle że ja wiem, dla kogo pracuję. I w zasadzie zaprosiłam cię, by namówić do zdrady.
Przysłowie mówi: Nigdy nie mów nigdy Chciałem wykrzyknąć, że gamedec jest jak ksiądz albo inny adwokat i jeśli raz zdradzi klienta, nigdy nie powinien przyjąć następnej sprawy Ale tego nie zrobiłem. Pauline znała tę śpiewkę. Czekałem, aż mi odsłoni drugie dno.
Oparła się o blat dębowego biurka i skrzyżowała piękne nogi w siatkowych pończochach. Skąd ja znam te uda? Zmarszczyłem brwi. Ach, pewnie z Supra City.
- Pamiętasz Novatronics Ltd. i Geofreya Higginsa? - spytała.
- Tego od virtuality show? Pewnie. Wtedy jakby - spojrzałem na jej pełne usta - bliżej się poznaliśmy.
Lekko się zarumieniła. - Pamiętasz tę grę?
- Dokładnie odwzorowane Warsaw City Ciągle popularna. Ale co to ma do rzeczy?
- Chcesz znać sprawę, to słuchaj. – Wychyliła szklaneczkę. - Novatronics ma największe doświadczenie w dziedzinie tworzenia światów zbliżonych do alium.
- Nie przesadzaj. A Happy Hunting Grounds? chociażby T&P?
- Chodzi o infrastrukturę: działające sklepy, restauracje, rozumiesz?
- Nie.
- Ale o projekcie Brahma słyszałeś?
- Nawet niedawno... - przypomniało mi się wystąpienie biskupa.
Łyknęła znowu.
- Ten świat to wielka szansa. - Dla kogo?
Odstawiła puste szkło. Otarła usta wierzchem dłoni, jak mała dziewczynka szykująca się do wyrecytowania wiersza.
- Gdzie moje maniery? - rzuciła w powietrze. - Wy się jeszcze nie znacie.
Stężałem. Czyżby ktoś nas podsłuchiwał? Podeszła do sztucznej ścianki i wcisnęła czerwony przycisk. Rozjarzył się zielenią. Biała płaszczyzna z cichym mlaskiem uciekła w górę. W cienistej wnęce stała kevlarowa skrzynia ozdobiona niewielkim panelem sterowniczym. Netomb. Za matową szybką dostrzegłem mózg zawieszony w polu grawitacyjnym, otoczony siecią włosowatych naczyń.
Przerwała ciszę:
- Pozwól, że ci przedstawię - wskazała pudło - To jest Konon Eim, mój syn.
Zaschło mi w gardle. Zrozumiałem, dlaczego tak szybko wypiła alkohol. Wlałem w siebie spory haust i nie patrząc gdzie, postawiłem opróżnioną szklaneczkę.
- Ile... - wydukałem - ile... ma lat?
- Siedem. A zoenetem jest od dwóch. Odniosłem wrażenie, że ma ochotę pogłaskać klatkę, tak jak matka dotyka głowy dziecka, lecz nie zrobiła tego. Widok urządzenia tak dalece odbiega od wyglądu człowieka, że blokował ludzkie odruchy, - Był wypadek. Mój mąż, Charlie, pilotował śmigi orbitalne. Prywatny interes. Na piąte urodziny, obiecał Kononowi rejs. Banalne aż do bólu. - Skurczyła się. - Syn miał więcej szczęścia. Udało się go uratować... w pewnym sensie.
Zapadło milczenie. Nie bardzo wiedziałem, co robić: objąć ją? Objąć ich oboje? Napiąłem policzek w geście półuśmiechu, półzażenowania, zaszurałem butami i spojrzałem w dół. Potem pogmerałem językiem przy dziąśle. Całe piękne zdanie. Byłem wdzięczny że wreszcie się odezwała:
- Brahma ma być taki jak realium: administracja, szkoły, uczelnie, wszystko najnormalniejsze na świecie. Teraz rozumiesz, dla kogo to szansa? - Westchnęła. - Po katastrofie weszłam w społeczność rodziców nieletnich zoenetów. Wiesz, ile ich jest na Ziemi? - Wzruszyłem ramionami. Nie wiedziałem. - Około pięciu tysięcy. Sporo, nie uważasz? Jeśli da dasz do tego dorosłych, circa dwadzieścia tysięcy, to wychodzi małe miasto.
Spojrzała z hamowaną rozpaczą na ciężką skrzynię.
- Konon to małe dziecko. Jak myślisz, czy może śledzić rozwój swojego ciała, widzieć, jak rośnie? Skąd! Od dwóch lat przywdziewa skiny bohaterów, chłopów wielkich jak dęby Od dwóch lat siecze, rąbie, strzela, skrada się i dziwaczeje. Jego koledzy to nie przyjaciele z podwórka, ale inne zabijaki. Nie chcę myśleć, ile razy próbował seksu, ile razy go widział i ile razy zabił. Chcę, żeby się rozwijał, rósł, miał symulację normalnego, rzeczywistego wyglądu, tego, jak wyrasta mu meszek pod nosem, wypadają zęby, jak ma hormonalne erekcje, jak śpi i tak dalej. Chcę, żeby chodził do szkoły, przebywał w zwykłym otoczeniu. Nakłaniam go do odwiedzin Supra City, ale nie słucha. Nie lubi się brudzić, myć, pocić, robić kupy... W Brahmie miałabym nad nim kontrolę zupełnie jak zwykła mama: to ja otwierałabym portale o innych światów.
Zamrugałem. Nigdy nie przypuszczałem, że młodociani zoeneci mają takie problemy.
- Za pięć, dziesięć lat - podjęła - mam nadzieję, będzie możliwe odtworzenie jego ciała. Jak się do niego odniesie? Czy w ogóle będzie chciał wyjść z tych cukierkowych wizji? Jeśli nie przywyknie do Brahmy, to wyewoluuje! - Zacisnęła pięści. Podeszła do mnie i mocno się przytuliła - Wyewoluuje i przestanie być człowiekiem!
Gładziłem jej smukłe plecy i szukałem słów pocieszenia. Nie zdążyłem.
- Jak mam mu wytłumaczyć, że to, co robi, jest na niby? Dla niego to na niby jest jedyną rzeczywistością! Dlatego potrzebny jest świat bez okien wiszących w powietrzu! Inaczej powstaną potwory!
Zwolniłem uścisk i oparłem się o parapet. Za dużo napięć jak na moją biedną głowę.
- A dwu-, trzylatki? - rzuciła. - Zdajesz sobie sprawę, jakie spustoszenie następuje w ich umysłach?
Uspokoiła się. Podeszła do barku i nalała słonecznego płynu.
- I to wszystko blokuje Rajmond Halloway vel Salvator Nes - oświadczyła, podając mi szkło. Cudem nie wypuściłem szklanki.
- Jego świątobliwość?!
- Zoeneci mają dużo pieniędzy i chcą mieć własny świat. Firma Novatronics chce im to zapewni Wygrała przetarg. Dogadała się z konkurencją. Wszystko jest na dobrej drodze. A świętoszek wetuje. Całe szczęście, że jest zwykłym człowiekiem. Jak na duchownego ma ciekawe hobby, nie uważasz?
- Novatronics wynajęła cię, by go rozebrać, na grać i zaszantażować?
- A ty jesteś jego ochroniarzem.
Ciekawe, co on w tych panienkach widzi? Może realizuje misję oczyszczania świata? Sceneria jak poprzednio: schody, kawalerka, duże łóżko. Nes zrywający z niej ubranie... Torkil, jesteś zazdrosny? Przemogłem nieprzyjemne uczucie i skoncentrowałem się na pracy. Spółkowali. Zacisnąłem zęby. Ciało miała zmienione: bledsze, grubsze w talii, większe piersi. Mimo to czułem się nieswojo. Egoisto! Pomyśl, jak ona się czuje i dla kogo to robi! Otworzyłem okno namiaru. Może wyłączyła odczucia cielesne? Teoretycznie to możliwe. Szkoda, że nie spytałem. Kontroler poinformował o uruchomieniu kamery. Włączyłem wizję. W powietrzu zamajaczyła półprzezroczysta reprezentacja obiektywu. Pauline miała wprawę w niezauważalnej operatywie. Ciekawe, jak to robi. Tak jak ja, językiem, czy może palcami? A może wyszkoliła się w mentalnych instrukcjach? Rzecz była możliwa i słyszałem o gamedekach, którzy opanowali tę sztukę. Mnie wydawała się zbyt absorbująca.
Okno stanu zawiadomiło o uruchomieniu śledczego i rozbieracza. Włączyłem kontrę. Pauline zastosowała maskownicę. Jej aplikacje zniknęły. Zakląłem. Otwierałem liczne programy i usiłowałem zastosować remedium. Bez skutku. Po kilku chwilach włączyłem podgląd Harry'ego i Vinnie'ego. Opierali się o mur i leniwie wciągali dym.
- Panowie, nie wiem, co się dzieje. Nic nie widzę. jakiś podstęp - głos mi drżał. - Lepiej będzie, jak go wyciągniecie. Mam związane ręce.
- Uruchom drabów! - krzyknął Vinnie, zrywając się do biegu.
- Nnie mogę... Nie wiem, czy sam będę w stanie wyjść...
- Jasna cholera! - wrzasnął Harry.
Wyłączyłem ich. Spojrzałem na scenę pode mną. Salvator ciągle był łysym drobnym facetem duszącym Pauline, która doskonale odgrywała scenę szalonej walki o życie: z trudem łapała oddech, charczała i bezskutecznie próbowała go z siebie zrzucić.
Harry i Vinnie wpadli do pomieszczenia. W tym momencie postać Nesa zamazała się. Ochroniarze zamarli. Widmo przybrało ostrzejsze kształty, ukazując powierzchowność Rajmonda Hallowaya, wcale nie drobnego mężczyzny, kończącego morderczy akt. - Ojcze, nie! - krzyknął Vinnie.
Ciało prostytutki spazmatycznie wygięło się i opadło, by za chwilę rozwiać się w niebycie. Nagi, świecący od potu biskup siedział na łóżku, dysząc i sycąc wzrok migającymi punktami nagrody Harry zdarł z siebie kurtkę i rzucił na twarz zwycięzcy. Rozglądali się, szukając kamer.
- Torkil! - wrzasnął Vinnie. - Wyłaź, popaprańcu!
Odczekałem jeszcze godzinę. Że niby tak mnie zablokowała. Sprawdziłem nagranie własnych czynności. Wyglądały wiarygodnie. Wylogowałem. Ledwo zacząłem rejestrować dźwięki z rzeczywistości, usłyszałem śpiewny sygnał telesensu. Zsunąłem kask, odłączyłem nanowtyczkę i usiadłem na łożu. Przybrałem zdesperowany wyraz twarzy i rozczochrałem włosy Odebrałem połączenie.
- Ty partaczu! - darł się głos w głębokiej czerni. - Vinnie?
- Słucham?
- Przepraszam, pan od biskupa?
Zdaje się, że trafił go szlag. Niemal czułem, jak gryzie wargi i język.
- Od Salvatora Nesa, fajfusie! Wypatroszę cię! Jezu!
- Nie wzywaj imienia Pana Boga nada...
- Czy ty kpisz!? To ma być najlepszy gamedec? Dostaniesz taki wilczy bilet, że nawet świnia z chlewni cię nie wynajmie! Jesteś skończony! Słyszysz? Skończony!
Naprawdę się przestraszyłem. Szlachetność szlachetnością, a pieniądz pieniądzem.
- Mogę wszystko wyjaśnić. Mam nagranie własnych procedur. Nie dała mi szans. Miała nowsze oprogramowanie...
- Gówno dostaniesz, nie forsę! Gówno i wilczy bilet!
Zamilkłem, zacisnąłem wargi i spokojnie spojrzałem w czerń.
- Pieniądze mi się nie należą. Przyznaję. Ale z tym biletem proszę nie przesadzać.
- Że co?!
- Niech pan nie zapomina, że prawdziwy wilczy bilet na pana... przepraszam, na ojca Hallowaya to mam ja. Razem z jego Indywidualnym Numerem i sceną zabójstwa na tle seksualnym. Nagrane z lotu ptaka. Chciałby pan zobaczyć?
Patrzyliśmy z Pauline w ekran. Spikerka informowała:
- Członkowie parlamentu przyjęli wystąpienie biskupa z wielkim zdziwieniem. Podczas przemówienia wielebny wspomniał o potrzebach zoenetów, rozwoju ludzkości i niesieniu pomocy. Ostatecznie opowiedział się za ustawą i wycofał weto. Projekt przegłosowano i budowa rozpocznie się lada dzień. Z pewnością odetchnęli również...
- Za przyszłość Konona - uniosłem kieliszek. Gamedekini wybrała naprawdę miły lokal. Rzadko bywałem w nocnych klubach. Zapatrzyłem się w grę świateł na talerzu.
- Przegrałem sprawę. Żeby pomóc twojemu synowi.
Skinęła głową.
- Przegrałeś, żeby wygrać. Finta w fincie...
- Z tym panem... Salvatorem... wyłączyłaś odczucia, prawda?
Spojrzała mi w oczy. Tak głęboko jak kiedyś w Supra City.
- Oczywiście.
Zalała mnie fala czułości. Miałem ochotę ją objąć. I wtedy coś mnie tknęło.
- Dlaczego zadzwoniłaś, zanim cię namierzyłem? Wyszczerzyła zęby.
- No wreszcie! Jeśli złapiesz obraz całości, masz u mnie całusa.
Zmarszczyłem brwi, wytrzeszczyłem oczy i wydąłem usta.
- Co robisz?
- To mi pomaga w myśleniu...
Roześmiała się i łyknęła z kieliszka. Rozpocząłem układanie łamigłówki:
- Niby można to podciągnąć pod fakt, że podczas walk programów twoje aplikacje widziały moje. Przy dobrym systemie mogłabyś mnie wyłuskać, ale tak szybko? Zwłaszcza że byłem aniołem?
Przesuwała palcami po szyjce kieliszka. - Dalej, panie Aymore, dalej.
- Wszystko wygląda na wielką machinację Novatronics. - Splotłem ręce. - Firma informuje biskupa że wie o jego hobby, a że wielebny uniemożliwia budowę Brahmy, przekaz jest ukrytą groźbą. Spec z Novatronics przewidują, że nie zrezygnuje z przyjemności i będzie szukał ochrony Gamedeków jest wielu, sprawa nieoficjalna. Jak kler może do nich dotrzeć? Najlepiej poprzez zaufanego, zależnego od nich polityka. Firma zna człowieka i za pewną opłatą prosi go o wskazanie takich, a nie innych detektywów.
- To był senator O'Neil.
- On?
- Ma wobec ciebie dług wdzięczności... a że widział virtuality show, skojarzył mnie z tobą. Koordynowałam przebieg całej akcji...
- Chyba nie jesteś na stałych usługach Novatranics?
Zmarszczyła czoło.
- Przypominam ci, że utrzymanie mojego syna jest niezwykle drogie.
Ugryzłem się w język. A potem wróciłem do tematu. - O'Neil daje listę najlepszych, a kler urządza eliminacje. Właśnie... eliminacje! To była podpucha! Ta kobieta była...
- Moją koleżanką po fachu - Pauline weszła mi w słowo. - Poprosiłam ją, żeby się podłożyła.
- Jak to?!
- Dalej, panie Aymore.
Stłumiłem wzburzenie. Postanowiłem podjąć wątek po rozwikłaniu zagadki.
- Tak więc wygrywam, zostaję bodygardem, Salvator spotyka ciebie jako dziwkę, a ty go namierzasz... Zdając sobie sprawę, że cię przyblokuję. No właśnie. A gdyby mi się nie udało?
Przechyliła głowę.
- Tobie? Niemożliwe.
Przyjąłem komplement jak słodkie ciastko.
- Zatem wiedziałaś, że cię odnajdę. Ale że byłaś niecierpliwa, zadzwoniłaś pierwsza i...
- Zwerbowałam cię, co było częścią całego planu. Dlatego było mi wszystko jedno, czy zdążysz mnie zdemaskować, czy nie.
- Od początku byłem agentem Novatronics!?
- Wiedzieli, że nie odmówisz. Wprowadziliśmy cię na stanowisko podwójnego agenta, a powiadomiliśmy.. z pewnym czasowym przesunięciem.
- Genialne - pokręciłem, głową. - W ten sposób dla ochroniarzy byłem stuprocentowo wiarygodny.
- No i, tak jak Novatronics przewidziało, pomogłeś w zdobyciu nagrania, którego, jak się okazało, nie trzeba było ujawniać. Swoją drogą - uśmiechnęła się słodko - nie rozumiem, co w nim takiego nadzwyczajnego.
Nadąłem policzki.
- Piękna finta: podłożyć gamedeka, który niby chroni, a naprawdę ma wkopać, bo taki jest plan. Pokręciłem głową.
- Wszystko przewidziałaś? Przytaknęła.
- Gratuluję scenariusza. Tylko dlaczego dopiero teraz o wszystkim się dowiaduję?
Prychnęła.
- Jakżebym mogła gamedeka pozbawić zagadki? Miała rację. Łyknąłem z kieliszka. Myśli wróciły na ziemię.
- Skoro w istocie pracowałem dla Novatronics, co z moim honorarium?
- Zajrzyj na konto, a się zdziwisz.
Oczy zaświeciły mi jak gwiazdy Wzniosłem szkło w geście toastu. Za chwilę przypomniałem sobie jątrzący fakt. Spochmurniałem.
- Mówisz, że się podłożyła? - przełknąłem ślinę na wspomnienie orgii. - O nie. To się tak nie może skończyć. Daj mi jej adres. Musimy się zmierzyć naprawdę.
Pauline cmoknęła w powietrze. Ten gest dziwnie mi się skojarzył...
- Hej! Czy to na pewno była koleżanka?!
Tego dnia miałem wyjątkowo dobry humor: szczególny i rzadki stan ducha, kiedy człowiek pławi się w kojącym przeświadczeniu, że wszystko się ułoży a luźne wątki przeszłości splotą się w gustowną całość. Leżałem w pościeli i obracałem w palcach nowy walktel. Zastępował przenośne telesensy, które powoli wychodziły z mody. Cieszyłem oczy eleganckim wyglądem, wciągałem w nozdrza fabryczny zapach. Aparat był zsynchronizowany z biosoczewkami narogówkowymi. Stare okulary mogłem wyrzucić w kąt. Dzięki lensom urządzenie mogło wygenerować dowolnej wielkości trójwymiarowy ekran: panienka z biura numerów wielkości spacerowca. Mikronadajniki grawitacyjne, montowane przedtem w okularowych zausznikach, umieszczono na obwodzie szkieł: dostarczały dźwięk bezpośrednio do ośrodków mózgowych, wytwarzały także nieskończoną gamę zapachów. Zmysłem dotyku obejmowały tylko opuszki palców. Poza smakiem i czuciem technologia przenośnych maszynek osiągnęła szczyt. W zasadzie walktele mogły zamieniać obraz otoczenia w grę. Tylko kto chciałby się bawić w realium, gdzie byle upadek kończy się prawdziwym skaleczeniem, a otoczenie musi opierać się na tym samym planie co rzeczywistość?
- Czekaj, dziecino, wypróbujemy cię... Otworzyłem menu połączeń. Było tak wielkie, że trochę się przestraszyłem.
Odruchowo wcisnąłem głowę w poduszkę. Da tknąłem wiszącego w powietrzu znaczka Normana. Na wskazującym palcu poczułem lekki opór eterycznego klawisza. Zapalił się sygnał komunikacji. Raptem pod sufitem zamajaczyła gigantyczna głowa blondyna.
- Torkil? - programista przecierał oczy - Co gały wybałuszasz? Nie wyglądam chyba tak źle?
- Nie, nie, Harry - postarałem się przybrać normalny wyraz twarzy.
Wyciągnąłem rękę w prawy górny róg i zmniejszyłem ekran. Buźka rozmówcy trochę się skurczyła.
- Wypróbowuję tylko - chrząknąłem - nowy walktel.
- O! Pan Aymore ma za dużo pieniędzy? - roześmiał się. - W takim razie upraszam o łaskawą pamięć.
- O tobie nigdy nie zapominam, przyjacielu drogi. - Zrobiłem głupią minę. - No dobra, tylko tyle od ciebie chciałem. Urządzonko sprawne.
Skrzywił się.
- Ładnie, ładnie. Budzi, żeby powiedzieć do widzenia.
Nie chciało mi się pracować. Postanowiłem nie sprawdzać poczty, tylko wejść w sieć ot tak, z czystej ciekawości, jak za starych dobrych czasów. Miałem ochotę na Dream Space: pohasać Talismanem, zarobić nieco wirtualnego brzdęku... Ale zanim otworzyłem stronę gry, zaskoczyła mnie reklama. Większość sieciowców instaluje filtry ograniczające spam, jednak moja profesja wymaga nieustannego śledzenia rynku. Znalazłem się w powietrznym tunelu: miałem wrażenie spadania i wznoszenia się, pędziłem w przód i w tył jednocześnie. Tylko gry dają możliwość łączenia sprzecznych odczuć. Dał się słyszeć męskożeński wielogłos:
- Otchłań...
Otaczająca przestrzeń ułożyła się w litery. - ...to nie jest zwykły świat.
Zawirowałem. Albo świat zawirował. Nie byłem pewien.
- Chcesz sprawdzić, czy naprawdę jesteś twardzielem? Prawdziwym, nie udawanym? - Poczułem przyspieszenie, za moment zaczęło mnie wyhamowywać. Czy może odwrotnie. - Myślisz, że wiesz, kim jesteś? - Pojawiło się lustro. Zobaczyłem swoją twarz, która gwałtownie odmłodniała, zmieniła się w oblicze dziecka, by po chwili zakwitnąć siatką zmarszczek i przekształcić się w maskę mumii. - Sądzisz, że panujesz nad sobą? Wydaje ci się, że znasz swoje myśli? - Coś odkształciło mi głowę i wywróciło na lewą stronę. Zupełnie jak po wypiciu połowy Johnny Walkera. - Oto świat interaktywny, elastyczny, dopasowujący się do ciebie jak bioubranie! Co pomyślisz, to się staje! - Przede mną pojawiła się butla wypełniona bursztynowym płynem. - Czego się boisz, to się pojawia! - Poczułem migrenowy ból głowy, typowy dla stanów przepicia. - Czego pragniesz, to cię kusi! - Zobaczyłem karafkę pełną świeżej, zmrożonej wody Nieźle mnie skołowało. Zamiast gołej panienki, dzbanek ha dwa o.
- Nas możesz oszukać, ale nie oszukasz siebie! Powietrzny tunel przekształcił się w wirującą galaktykę zbitą z fioletowej materii, nade mną zamajaczyło błękitne niebo.
- Nowa wielopoziomowa gra... - wpadłem w dziurę i rozpocząłem opętańczy lot w czarną czeluść. Nie powstrzymałem okrzyku przerażenia. Przed oczami zamajaczył płonący napis: „Otchłań!"
- Sprawdź, co w tobie siedzi! Czy ciocie i wujkowie mieli rację?
Nagle znalazłem się na przyjęciu sprzed lat. Urodziny. Obrzydliwe matrony: ciocia Hortensja i Hiacynta kręcące nalanymi twarzami, karcące surowym wzrokiem: „Co z ciebie wyrośnie?"
- Czy rację miałeś Ty?
Inne wspomnienie. Kradnę jabłka z plantacji sąsiada. Goni mnie mechadog. Ustawiam biper i otwieram magnetyczne ogrodzenie skleconym w domu wytrychem. Strażnik chwyta w zęby wabik, przechodzę przez otwór i zamykam go od drugiej strony.
- A może prawda jest jeszcze inna? - Przed oczami wiruje fioletowa mgła. - My tego nie wiemy. Wiesz to Ty. Tyle, że nie jesteś jeszcze świadom! To gra inna niż wszystkie, bo każdy spotyka w niej co innego... - Stałem w gabinecie przed wielkim lustrem oprawionym w złote rzeźbione ramy - Samego siebie!
Reklamówka skończyła się. Potrząsnąłem głową. Jak żyję, czegoś podobnego nie widziałem. Są gry historyczne, strategiczne, science fiction, fantasy, sportowe, pararzeczywiste, ale żeby wymyślić coś takiego? Cóż - przetarłem oczy, usuwając powidoki - w sumie zawsze było to możliwe. Wywoływanie wspomnień, skojarzeń, powiązań, jak w hipnozie. Trzeba było tylko kogoś, żeby na to wpadł. I wychodzi, że już ktoś taki się znalazł. Wyciągnąłem półprzezroczystą rękę, by wejść na stronę Dream Space. Zawahałem się. Czy jestem prawdziwym twardzielem? Uśmiechnąłem się półgębkiem. Pewnie, że tak!
Menu zawieszone było nad powoli obracającą się masą powietrza. Zdziwiło mnie ograniczenie wyboru płci: tylko drzwi dla pań.
- Jestem mężczyzną... - rzuciłem w powietrze. - To pewne? - spytał wielogłos.
- Nieomal w stu procentach.
- Więc nie musisz się obawiać czasowej odmiany...
Rozejrzałem się za źródłem głosu. Wiedziałem, że to bez sensu.
- Szukasz nas? - chór zaniósł się śmiechem. - Jesteś pewien, że to gra dla ciebie?
Zmarszczyłem brwi.
- Co to do diabła ma zna... - Podpisz dokument.
Przede mną zamajaczyła karta:
OŚWIADCZENIE
Niniejszym potwierdzam, że przyjmuję na siebie wyłączną odpowiedzialność za wszelkie wydarzenia i ich skutki, jakie spotkają mnie w grze „Otchłań" oraz po jej ukończeniu.
Tu umieść swój IN...
- Co to za żarty?
Wielogłos zdawał się dobrze bawić. - Bez zatwierdzenia nie wejdziesz...
- Nie dbacie o klienta?
- O takiego, który nie dba o siebie? Nie...
- Na wszystko macie odpowiedź?
Wielogłos zaszczycił mnie dostojnym milczeniem. Wprowadziłem podpis.
- Gratulujemy odwagi. Witamy w Otchłani. Wybierz, ach, to znaczy - kilka chichotów - wejdź w drzwi i dokonaj wyboru wyglądu.
Kobiecych skinów używałem niezwykle rzadko: Kiedyś, dawno temu, z ciekawości. Modele były najróżniejsze: białe, czarne, żółte, mieszane, niskie, wysokie, szczupłe, grube, stare, młode, nawet dzieci. Wybrałem katalog „Krew afrykańska 1/ biała 18/ żółta 1/ wiek 28/ wzrost 170/ talia 59/ biodra 90/ biust 90/ oczy błękitne/ włosy kasztanowe". Tym sposobem ograniczyłem zbiór do niecałych pięciuset figur. Po skomponowaniu twarzy ze zbiorów czół, policzków, ust, oczu, nosów i szczęk, przekroczyłem dziwne drzwi ozdobione wstęgami, cekinami i serpentynami.
Otoczył mnie gwar niezliczonych głosów: ktoś się śmiał, ktoś krzyczał, nieco dalej toczyła się dyskusja, raptem rozległ się dziki ryk i równie nagle ucichł, z tyłu sączyły się niezrozumiałe szepty i jakby odległy, zwielokrotniony echem szloch. Stałem w niewielkim pokoju udekorowanym jak do karnawału: lampiony, balony, girlandy, skrawki materiału zwisające z niskiego sufitu, sterty szeleszczących śmieci pod stopami. Obrazu dopełniał tłum dziwacznie ubranych ludzi: w pantalonach, kaftanach, satynowych szatach, jedwabnych pidżamach ozdobionych pufiastymi guzikami... Tuż obok przemaszerował rycerz, szczęściem nie nadepnął mi na nogę pancerną folgą. Gość w seledynowym turbanie wykłócał się z drobnym barmanem o marchewkowych włosach postawionych w szpic. Co to za cyganeria?
Z ruchliwej ludzkiej masy wychynął wysoki Murzyn ubrany w złotą szatę przetykaną miedzianą nicią. Średnica fryzury afro wynosiła z pewnością około metra.
- Witaj, nieznajoma.
Wytrzeszczyłem oczy Spojrzałem na swoje śniade ciało. Zapomniałem, że jestem kobietą! W sumie się cieszyłem. Zmęczyła mnie egzystencja zmarnowanego wymiętego detektywa. Z przyjemnością powitałem świeżą, ponętną powłokę. To raj dla transseksualistów!
- Witaj, piękny chłopcze - odparłem, czy raczej odparłam, zmysłowym głosem.
- Jestem mistrzem labiryntu, twoim przewodnikiem. Przekażę ci kilka podstawowych informacji. - Nie wielogłos?
Zdziwił się.
- Nic nie wiem o żadnym wielogłosie. - Rozmawiał...am z nim w menu.
- Ach - żachnął się - to musiała być realizacja twoich obaw. Głos wewnętrzny.
Zatkało mnie. Ten program jest niebezpieczny! Murzyn podszedł bliżej.
- W Otchłani nie ma nic pewnego i niezmiennego. Nazywamy to podstawową zasadą. Gra ma wiele poziomów. Czy dostaniesz się do następnych, nie wiem. Zależeć to będzie od elastyczności umysłu. Znajdujemy się w westybulu. To rozgrzewka. Ma pomóc graczom w rozbudzeniu ukrytych pokładów psychiki. Jeśli nie chcesz się pogubić, pamiętaj, że tu niemal wszystko jest odwrotne. Od tej pory dawna „góra" jest „dołem". Dawny „dół" jest „górą". Lewa strona jest po prawej i vice versa. Kobiety są mężczyznami, mężczyźni kobietami. „Nie" znaczy „tak", a „tak" znaczy „nie". W całym tym galimatiasie ja jestem jedynym łącznikiem z tym, co nazywasz normalnością.
Zamilkł. Trawił...am uzyskane informacje. Zapowiadało się interesująco. Spojrzałam na jego niecodzienny strój.
- Dlaczego tak ekstrawagancko się ubrałeś? Wyszczerzył zęby w kolorze kości słoniowej. - Nie wiem. To twój sen, nie mój.
- Czy to znaczy, że ja nadałem, nadałam ci wygląd?
Rozciągnął wargi w dyskretnym uśmiechu i się odwrócił.
- Będziesz wiedziała, jak mnie przywołać. Otworzyłam usta.
- Czyli jak? - krzyknęłam za znikającym w tłumie łącznikiem.
Straciłam go z oczu. Może się rozwiał? Weszłam między ludzi. Obok przekoziołkował akrobata ubrany w zielony kostium. W ucho dmuchnął połykacz ognia.
- Uważaj! Cholera, włosy mi przypalił! - nadspodziewanie szybko weszłam w kobiecą rolę.
Przy barze stał drobny mężczyzna o rozczochranej mlecznej czuprynie. Nie wiem, dlaczego przyciągnął moją uwagę. Twarz ani przystojna, ani myśląca. Może wyróżniał się tym, że stał nieruchomo i z nikim nie rozmawiał?
- Co za piękność się zbliża - powitał mnie wesołym głosem.
Mocniej zakręciłam biodrami. Wypięłam piersi.
- Merci, merci, madame, za pokaz - ukłonił się w pas. Zaszeleściły żółte płócienne spodnie. Pomarańczowe szelki zwałkowały się na bawełnianej koszulce.
- Wystarczy kurtuazji - przerwałam. - Wiesz coś o tym miejscu?
- Coś niecoś...
- Jesteś graczem? - A wyglądam?
W sumie było mi wszystko jedno.
- Tak.
- Więc może jestem. - Rozejrzał się. - Miło tu, prawda? Te wszystkie pokręcone kierunki, tłum artystów, happeningowców i innych świrusów. Oni, kochana, czują się jak u siebie!
- Na tym polega cała gra? Na łażeniu po kuriozalnych pokojach i gadaniu z dziwakami?
Wydął usta.
- Niezupełnie. Są inne poziomy Wyższe. Ale ich nie widziałem. Podobno byli gracze, którzy się t a m dostali: opowiadali masę dziwnych rzeczy. - Przełknął ślinę. - Mówili, że dopiero wtedy zaczyna się zabawa. Ale, szczerze mówiąc, nie bardzo mnie tam ciągnie. Tu mi się podoba. To jest, by tak rzec, knajpa z towarzychem non-stop! I prochami! Moim zdaniem twórcy najwięcej zarobią na westybulu.
Stałam, milczałam i mrugałam.
- Powiadasz, że następne poziomy są wyżej?
- No jakoś tak.
Pokoi były z pewnością setki, jeśli nie tysiące. Drzwi, sale, przedsionki, sienie, salony, wszystkie podobne i wypełnione podobnie dziwną menażerią: linoskoczkami, szczudłołazami, tancerzami, klaunami, zamaskowanymi przebierańcami, rozhulanymi, rozśpiewanymi, rozkochanymi, pijanymi. Niektórzy mnie zaczepiali, inni potrącali, odważniejsi zastępowali mi drogę i zaglądali w oczy. Odtrącałam ich, bo chciałam dotrzeć do schodów. Niejasne informacje doprowadziły mnie w końcu do klatki schodowej z luksusowego tekowego drewna. Srebrna tablica informowała: „Na wyższy poziom: Trzy piętra w górę, potem amfiladą przed siebie, w prawo, w lewo i w prawo hi,hi".
- Bardzo śmieszne - mruknęłam.
Przyłapałam się, że od dłuższego czasu mój umysł; funkcjonuje dokładnie tak, jak podczas rozwiązywania jakiejś sprawy Torkil, a w zasadzie Torkilko, jesteś na wakacjach, upominałam się w myślach. Zapamiętałam instrukcję i postanowiłam wykonać ją dokładnie odwrotnie. Zeszłam trzy piętra w dół. Amfilada rozciągała się w przód i w tył. Oczywiście ruszyłam w kierunku przeciwnym do sugerowanego. Jak to było? Aha, w prawo, lewo i prawo, czyli powinnam iść w lewo, prawo i lewo. Energicznie poprawiłam fiszbinowy stanik i śmiało ruszyłam wyznaczoną trasą. Ostatnie drzwi opatrzone były metalową płytą: „Następny poziom?"
Naparłam na klamkę. Pomieszczenie niczym nie różniło się od poprzednich. Aż do tego stopnia, że przy barku dostrzegłam znajomego blondyna. Niedaleko fikał zielony akrobata, a połykacz ogni spijał kolejną porcję spirytusu.
- Psiakrew!
Roztrzepaniec w żółtych spodniach rozpostarł ręce. - Witaj, piękna! Już się za tobą stęskniłem! Chyba coś zażył, bo oczy miał szkliste. Podeszłam i oparłam się o polerowany blat. - Ciągle tu stoisz?
- A bo mi źle?
Przyjrzałam mu się uważnie. Coś mi zaświtało. - Ty też jesteś przewodnikiem?
- Nie.
- „Nie" to znaczy „tak"?
- „Nie" znaczy „nie" i tyle.
Może to nie przewodnik. Tamten Afroman mówił, że jest jedynym łącznikiem z normalnością. Czyli, jeśli go zrozumiałam, przewodnicy mówią prawdę.
- Mówiłeś, że jest gdzieś wyższy poziom. Byłam tam, poszłam zgodnie z instrukcją, zeszłam trzy piętra w dół i wyszłam właśnie tu.
Łyknął niebieskiego trunku.
- Chcesz się wydostać z labiryntu? - Jego wzrok nabrał ostrości. - Naprawdę? A co według ciebie te ściany oznaczają? Co to wszystko - zatoczył ręką - ilustruje? - Stuknął mnie w pierś. Miałam ochotę strzelić go w pysk. - Największym wrogiem człowieka jest on sam. A najstraszniejszym więzieniem jego własny umysł.
- Jesteś moim przewodnikiem! - Nie jestem twoim geniuszem.
Ależ oczywiście! Przypomniałam sobie wykłady z psychologii. Podświadomość nie zna słowa „nie"! Nic nie mówiłam o geniuszach! To on użył tego słowa w zdaniu: „Nie jestem twoim geniuszem". Według analizy kontrastywnej powiedział: „Jestem twoim geniuszem"! Czyli duchem opiekuńczym! Poczułam typową gamedeczaną dumę. Nie mogłam opanować skurczu uśmiechu. Odezwałam się:
- Zwykłe maszerowanie w tę i z powrotem nie ma sensu. Mury, schody, pomieszczenia, ludzie, symbolizują... schematyczność umysłu, prawda?
- Nie.
- Człowiek myśli, że się rozwija, a wraca w te same miejsca, prawda?
- Nie.
- Dlatego czuje się bezpieczny, bo ma pozór zmian, ale żadna przemiana się nie dokonuje, prawda?
- Nie.
- Skończysz z tym „nie"? - spytałam. - Skończysz z tym „nie"? - spytałem.
Spojrzałam w bok. Stało tam moje męskie odbicie i patrzyło równie zdziwionym wzrokiem. Wpatrywałem się w kobiece alter ego spoglądające na mnie szeroko rozwartymi oczami.
Rozdwoiłam się!
Dotknąłem kobiety. Uczucie było dziwne i podniecające. Przypomniałem sobie chwile seksu, kiedy uroda partnerki tak mnie podniecała, że chciałem nią być, wchodziłem głębiej i głębiej, jakbym pragnął, żeby część mnie rzeczywiście się nią stała. Jakbym chciał być kobietą.
I oto byłam kobietą, dotykaną przez siebie samego, męskiego. I raptem zapragnęłam posiąść wszystkich krzepkich mężczyzn na ziemi i upajać się rozkoszą, celebrować swoją urodę na ołtarzach ich ciał.
Zerkałem na nich oboje i gładziłem blond włosy postawione na sztorc.
Przyglądałem się im ze swoich długich szczudeł i zastanawiałem się, o czym tak rozprawiają. Właśnie wypluwałem spirytus w płomień pochodni, gdy zwróciła moją uwagę dziwna grupa myśląca tak jak ja i dodatkowo na kilkanaście innych sposobów.
Odrywałam usta od karminowych warg kochanka, gdy moją głowę nawiedził gwar moich-niemoich myśli. Nasze guziki zaczepiły się w tańcu. Pochyliłem się nad haftem, gdy ogarnął mnie chór wewnętrznych głosów.
Słyszeliśmy w głowach wielogłos. Męsko-żeński, wzmagający się z każdą sekundą, pulsujący, omdlewający, zstępujący po schodach ciała w katedralne głębie nadbrzusza i miednicy małej. Ruszyliśmy szturmem przez amfiladę pokojów, z każdym mijanym pomieszczeniem dzieląc się na coraz mniejsze cząstki. Z setek otoczaków przemienialiśmy się w tysiące kamyków, które po upływie sekund rozsypały się w setki tysięcy ziaren piasku, rozbijających się na miliony drobin pyłu. Byłem milionem osobowości. Byliśmy wielością. Zerwał się wiatr, który rozwiał widok pokojów, schodów, linoskoczków i błaznów. Znaleźliśmy się nad otchłanią. Kolejny podmuch rozproszył nas całkowicie. Byliśmy powietrzem. Powiem inaczej: było powietrze. Pod spodem obracała się eteryczna spirala.
- Czy jesteś gotowy na śmierć? - spytał głos. Pojęcie straciło znaczenie. Ależ tak, chciałem odpowiedzieć, lecz zamiast tego tylko pomyślałem. Nie miałem wszak ust ani płuc. Po prostu mnie nie było. Było samo bycie. Oto, czym egzystencja różni się od esencji.
- A więc giń!
Zapadłem się w czerń. Lub ogarnęła mnie czerń. Albo połknąłem czerń. Może raczej ona połknęła mnie. A najpewniej wszystko razem.
Wylogowało mnie. Pasek rewitalizacji piął się w stronę końca znacznika, a ja powoli odzyskiwałem poczucie realności. Miękki dźwięk zasygnalizował pełne odzyskanie władzy nad ciałem. Zacisnąłem pięści i pośladki. Wziąłem głębszy wdech. Delikatnie zdjąłem kask. A więc to tak? Tylko tyle? Taka gra? Rozejrzałem się po gabinecie. Przeczesałem palcami włosy Za dużo na niej nie zarobią. Sama wyrzuca człowieka w realium, nie daje żadnych odpowiedzi... Odetchnąłem i ściągnąłem kombinezon.
W łazience wszedłem do komory tuszu. Na konsolce ustawiłem półgęstą mgłę z minimalną ilością biodetergentu. Miałem ochotę na długą kąpiel. Wydałem polecenie lekkiego unoszenia. Niewidzialne grawitacyjne poduchy pochwyciły mnie i ukołysały. Uczucie niedosytu i rozgoryczenia powoli ustępowało leniwemu opadaniu, niczym w otchłań. Usłyszałem szelest. Uniosłem głowę. Za mgłą oparu majaczyła postać. Błyskawicznie wyłączyłem suspensor i tusz.
- Torkil, Torkil. - Harry Norman. Wyszczerzony. W prawej ręce pistolet. Obok piękna Pauline Eim, matka zoeneta, moja - jak mi się wydawało - przyszła partnerka. Broń w ręce lewej.
- Gdzie stare nawyki, druhu miły? - Blondy kręci głową. - Zapomniałeś zamknąć drzwi? Gamedec nie pamięta o tak fundamentalnej sprawie? Chcesz, żeby ci ktoś zrobił krzywdę na łożu?
Zawinąłem się w szlafrok. Rozejrzałem się bezradnie. Na przyszłość trzeba będzie wykombinować schowek na broń. Stanąłem na antypoślizgowej macie tuż obok kabiny.
- Skąd wiesz, że byłem w świecie? Dotknął powierzchni łoża.
- Jeszcze ciepłe.
- Przyszliście mnie... przed czymś obronić? - uśmiechnąłem się z przymusem. - Mają na mnie napaść?
Pauline stała nieruchomo. Harry również nie zmienił pozycji. Potrząsnął gęstą grzywą.
- W zasadzie to przyszliśmy cię ukatrupić. Wszedłem w twój terminal i zobaczywszy, że dopiero co się zalogowałeś, postanowiłem zrobić to we śnie. Byłoby to... hm... bardziej humanitarne. Ale pospieszyłeś się i teraz trzeba będzie na żywca. - Wzruszył ramionami. - Trudno.
Zakręciło mi się w głowie. Oparłem się o ścianę. - No dobra. - Norman uniósł broń.
- Zaraz! - wykrzyknąłem. - A słowo wyjaśnienia? Holofilmów nie oglądasz? Nie wiesz, że morderca przed oddaniem strzału wyłuszcza ofierze zawikłaną intrygę?
Roześmiał się. Kobieta pozostała niewzruszona. - Masz rację, przyjacielu. Tyle że w filmach źli faceci po skończonej opowieści giną wskutek sprytu tych dobrych albo dzięki przypadkowi. - Rozluźnił ramiona i opuścił lufę. - To nie film. Powiem ci, dlaczego. Chodź, Pauline, usiądziemy.
Spoczęli na fotelach. Szkoda, że nie ukryłem tam jadowitych kolców.
- Mogę wyjść z łazienki?
Przyzwolił gestem. Ostrożnie przekroczyłem próg i oparłem się o futrynę.
- Pamiętasz - odezwał się - niedawno otrzymałeś ofertę pracy z Novatronics.
Skinąłem głową.
- Nie przyjąłeś jej. Odrzuciłeś też drugą i trzecią. To był błąd.
- Oboje pracujecie dla tej firmy?
- I z przykrością informujemy, że nie masz na nich haka. A wiesz trochę za dużo: o Brahmie, Supra City, Hallowayu, prezesie Knee i wielu innych fiszach. Wolny strzelec, który skupia tyle informacji, jest niebezpieczny.
- Nie wygłupiaj się, Harry, chyba mnie nie zastrzelisz? Dla pieniędzy?
- Nie chodzi o mamonę, ale wielką grę, którą zwyczajnie przeoczyłeś - parsknął. - Słynny gamedec tak zagubił się w swoich światkach, że nie zauważył, iż świat się zmienia.
Przeszył mnie dreszcz.
- Novatronics już dawno szykował się na miejsce głównego rozgrywającego. Załapaliśmy się w odpowiedniej chwili. A ty? Spóźniłeś się. W dodatku stałeś się człowiekiem niewygodnym.
Przełożył broń do drugiej ręki. Sprawdził poziom naładowania baterii.
- Pieniądz łączy wszystko. Politycy, biznesmeni, byli wrogowie... jednoczy ich chęć zysku, a ty ze swoim idealistycznym podejściem mógłbyś wszystko zepsuć.
Energicznie przerzucił pistolet do prawej ręki. - Harry, zaczekaj, chyba mnie nie zdradzisz?
Sprawdziły się moje koszmary: nie zauważę spisku, nie ogarnę całości obrazu, zdradzi mnie przyjaciel i - przełknąłem ślinę - przyjaciółka. Stało się, przeoczyłem, przeoczyłem!
- To chyba wszystko. - Harry podniósł broń. W jego oczach nie było litości. Tylko czyste wyrachowanie.
- Poczekaj, Norman, daj mi tę przyjemność - niespodziewanie odezwała się pani Eim. - Kiedyś nie wykorzystałam okazji.
Przypomniał mi się virtuality show i nieprzyjemny widok wylotu lufy. Tym razem odległość była mniejsza, a Pauline nieskora do rozmów. Boże! Być zabitym przez kobietę! I to taką, która będzie z tego czerpać przyjemność! Napiąłem wszystkie mięśnie.
Co miałem do stracenia? Rzuciłem się na nich jak jakiś opętaniec. Pauline odchyliła się na oparcie i wystrzeliła. Norman również oddał strzał. Pociski wywaliły wielkie dziury w ścianie. Jeszcze żyję! Zanim Harry odzyskał równowagę, zamachnąłem się, żeby mu wytrącić pistolet. Chybiłem. Zakląłem w duchu. Niemal czułem miejsce na plecach, które za chwilę rozedrze salwa Pauline. Łowiąc każdą mikrosekundę życia, skoczyłem na mężczyznę... i przeleciałem na wylot. Odwróciłem się. Znieruchomieli. Patrzyłem na nich oniemiały Stali jak manekiny Przewrócony fotel lekko się kiwał na poręczy. Podszedłem do postaci Normana. Wyciągnąłem rękę. Utonęła w garniturze.
- Fantomy?!
Machnąłem ręką. Cios przeleciał przez obraz głowy. - Rany boskie! Fantomy?!
Chwyciłem się za serce.
- Cholerne dowcipnisie! - wrzasnąłem i nieporadnie zaatakowałem widma. - Kto to zrobił?
Wyłuskałem z oczu soczewki. Zapomniałem je wyjąć przed wejściem. Postacie zniknęły Rzuciłem szkła na biurko. Gardło ściskała fala grozy.
- Tak mnie nastraszyć! - darłem się w stronę, gdzie przed chwilą stali niedoszli mordercy - Tak mnie nastraszyć! Przez ten walktel! Norman! Masz przesrane, wydymańcu! Przesssrane!
Masowałem rozfalowaną pierś. Opadłem na fotel. - Dostanę zawału. Kurwa, zawału dostanę przez ten dowcip.
Ogarnęła mnie furia.
- Dowcip! Dowcip! Do dupy ci, Norman, wsadzę nanowtyczkę za ten dowcip! - Odchyliłem głowę, by głębiej odetchnąć.
Rozwiązanie zagadki było proste. Asasynami byli Harry i Pauline. Z tych dwojga tylko Harry miał kompetencje, żeby napisać program. W którym sklepie kupowałem tę zabawkę? Sprzedawcy musieli być w zmowie z tym idiotą. Dostaną ode mnie, oj, dostaną... Stres powoli się wypłukiwał. A Pauline też oberwie. Przecież musiała mu udostępnić personalnego skina. Pokręciłem głową. Pauline, Pauline, jesteś taka mądra, a dałaś się namówić na głupi numer. Przecież to się mogło źle skończyć. Podniosłem głowę. Człowiek to dziwna istota. Prawie się uspokoiłem. Pewnie odchoruję stres za kilka dni.
Podszedłem do holomonitora. Uruchomiłem tablicę połączeń. Usiadłem. Jednak jestem jeszcze słaby. Na ekranie pojawiła się gęba programisty.
- Okropny chuju, coś ty mi zrobił - zacząłem oględnie.
- Gratuluję, panie Aymore - odpowiedział dziwnie zgrubiałym głosem.
- Wstawiłeś pogłos do modułu brzmie...
Twarz blondyna przemorfowała się w facjatę rogatego demona.
- Harry! Daj spokój! Mam dość kawałów!
- Jest pan pewien, że wybrał pan właściwy numer? - odpowiedział głęboki baryton zwielokrotniany skompresowanym echem. - Jest pan pewien, że zdjął soczewki?
Odruchowo sięgnąłem do oczu. Niczego nie znalazłem. Głupawo wpatrywałem się w nierealną kozią fizjonomię.
- Myśli pan, że zna pan rzeczywistość? Kto panu zagwarantuje, że przez całe życie nie nosi pan soczewek, innych soczewek?
To jakaś paranoja.
- O? Widok demona jawi się jako dziwny?
Na popielatym pysku pojawił się przelotny uśmiech. - A przecież podania, legendy, bajki, filmy? Nie sądzi pan, że z czegoś się wzięły?
Westchnął. Poczułem jego oddech.
- Kiedyś ludzie wierzyli w euklidesowską geometrię. Dzisiaj wiedzą, że Grek, choć mądry, zbłądził. Żyjecie w świecie założeń, które pomagają systematyzować otoczenie i dzięki temu nie zwariować. A to tylko banalne, ordynarne założenia. Na przykład że to, co pan widzi, jest holoprojekcją. Tymczasem materia ma tę właściwość, że jest ciągła jak... hm... jak bioguma do żucia.
Wyciągnął szponiastą łapę. Ku mojemu przerażeniu brunatne przedramię pokryte szczątkowymi łuskami i rzadką szczecią przeszło przez płaszczyznę ekranu i spoczęło na blacie biurka! Chciałem krzyknąć, ale tylko się zakrztusiłem. Czart podniósł się i pochylił w kierunku monitora. To znaczy w moim kierunku. Z płynnej przestrzeni projekcji wychynęła druga ręka, rogi, pysk, potężny kark najeżony wyrostkami, bary z długimi, rozchodzącymi się ku górze rogowymi odrostami, a za nimi cały gigantyczny tułów wraz z przepisowym ogonem i kończynami dolnymi zaopatrzonymi w imponujące racice. Demon z gracją stanął obok mnie. Palce stóp wydały ciche, głębokie tąpnięcie.
- Bez obawy - z bliska jego głos brzmiał jak oddech miechów montowanych przy kościelnych organach. - Nie jestem złym diabłem. Nazywam się Lirot.
Przełknąłem ślinę.
- Och tak, wiem - ciągnął. - Wydaje się panu, że moje istnienie jest niemożliwe. Mentalność ludzi zawsze nas, biesów, śmieszyła i trochę - zaszurał kopytem - brzydziła: „Niemożliwe, niemożliwe". Malutki i głupi ród ludzki wypowiada to słowo milion razy na sekundę. Jakby wiedział, co jest możliwe, a o nie. Widzi mnie pan? I wydaje się panu, że istnieję?
- W istocie mi się wydaje i mam nadzieję, że to tylko zwid - wychrypiałem.
Jego śmiech brzmiał jak odległe echo gromu.
- Niech pan sięgnie ręką w okolice potylicy. Czuje pan?
Pomacałem.
- Nic tam nie ma.
- Doprawdy? Nie wyczuwa pan zgrubienia pod skórą? No tak, nikt z pana rasy go nie czuje, bo ukryty tam... byt, który dla łatwiejszego zrozumienia nazwę, hm... chipem, usuwa z pola zmysłów informację o swoim istnieniu: człowiek go nie widzi, nie percypuje dotykiem, nawet chirurg operujący tę okolicę bezwiednie ominie go, niczego nie rejestrując. Nie wiedział pan, że wszyscy go mają?
- Nie.
- Ale to możliwe, nieprawdaż? Ma pan tyle odwagi, żeby go zerwać? Będzie bolało.
Zawahałem się.
- Nnie wiem, gdzie go szukać...
- Jeśli pan się zgodzi, zdezaktywuję go. Bez obawy. My, diabły, egzystujemy w wielu wymiarach. Mój pazur przejdzie przez skórę w niezauważalny; sposób.
Przez chwilę milczałem. - Zgoda.
Wyciągnął sękatą rękę. Z tyłu szyi poczułem mdlący dotyk, a może mi się wydawało. Faktem jest, że raptem zgasło światło i zniknęła fonia.
- Zachowaj spokój - usłyszałem w głowie. Chciałem coś powiedzieć, ale nie potrafiłem. Drętwymi rękami grzebałem w okolicach ust. Nic nie czułem. Z okalającej ciemności wydobyłem słabiutkie i niewyraźne zarysy otoczenia. Mój gabinet w odcieniach czerni i szarości, bez głębi. W absolutnej ciszy. Obróciłem się w stronę towarzysza. Jego masywny kształt był ledwie widoczny Doświadczałem jakby przebywania na dnie oceanu: byłem niemy, głuchy, niedowidzący znieczulony.
- Oto twoje niedorozwinięte zmysły. Te prawdziwe. Oczy w zaniku. Inwolucja zakończeń nerwowych skóry, degeneracja ucha wewnętrznego. Tak widzielibyście świat, gdyby nie dobrodziejstwo mojej rasy, która nie dość, że pomogła wam mapować otoczenie, to jeszcze pozwoliła ułomnym mózgom owe mapy obrabiać. I co? Jaka jest rzeczywistość, biedny człowieku uzależniony od zmysłów? Gdybyś wiedział, jak my, demony, postrzegamy świat, nigdy nie zaznałbyś spokoju.
Jego kształt przybliżył się. Z trudem dostrzegłem powiększające się szpony. Rozbłysły kolory. Wybuchły dźwięki.
- No. - Potwór nie odrywał ręki. - A teraz mała modyfikacja.
Kolor powietrza uległ ledwie dostrzegalnej zmianie. Usłyszałem dziwne, głębokie brzmienia wypełniające eter. Podszedłem do okna. Nad Warsaw City unosiły się straszliwe budowłe najeżone ostrzami, wypustkami i rogami. Z dysz umieszczonych pod spodem wydobywały się kłęby smolistego dymu przysłaniającego rdzawe słońce. Między gmachami kursowały pękate kształty podobne do sterowców. Powietrze przecinały dziesiątki rogatych, skrzydlatych stworzeń. Pod tym wszystkim tkwiło przycupnięte miasto. Mniej wspaniałe od tego, które pamiętam.
- To, co widzisz, jest bardziej zbliżone do prawdy niż znana ci panorama. Choć oczywiście nie jesteś w stanie percypować w sposób dany biesom...
Usiadłem na podłodze. Z żabiej perspektywy cielsko potwora wydawało się monumentalne.
- Hodujecie ludzi?
- Myśłisz, że opowieści o cyrografach to bajki? Czym jest dusza? Tym samym co program. Też nie można jej dotknąć, zważyć, choć rezyduje w mózgu tak jak prąd w komputerze. Tak, dusze są jak najbardziej realne. A że rzeczywistość jest ciągła, nawet nie wiesz, jaki z nich można robić użytek.
- Po co mi to pokazujesz?
Rogata postać nieznacznie się pochyliła.
- Jesteś gamedekiem. Rozumiesz, czym jest rzeczywistość zmysłów. Zostałeś obrany na mesjasza. Nasza rozmowa jest objawieniem albo zwiastowaniem, nazwij ją, jak chcesz. Ogłosisz łudziom nowinę.
- Jaką?
- Taką, że Szatan rządzi światem.
Miałem wrażenie, że za chwilę rozstąpi się podłoga, wpadnę w szczelinę i obudzę się szczęśliwy we własnym łóżku. Ku mojej rozpaczy nic takiego nie nastąpiło.
- Ale po co ta szopka z Harrym? Z walktelem? Lirot uśmiechnął się. Chciałoby się powiedzieć: demonicznie.
- Diabelskie sztuczki. Mamy... poczucie humoru. Można powiedzieć, że wszystkie stany, jakie przeszedłeś, były wstępem do poznania ostatecznej prawdy. Musiałeś oswoić się ze złudnością postrzegania.
Ułuda? Ułuda? Chwyciłem się tej myśli niczym ostatniego skrawka lądu tonącego pod ołowianą wodą. Spojrzałem na popielatą twarz i siląc się na spokój, podniosłem rękę w geście wylogowania. Oblicze stwora rozciągnął sardoniczny uśmiech.
- Materia jest ciągła. Nie uciekniesz.
Znalazłem się na stronie Otchłani. Nie pamiętałem, żebym ją widział przy poprzednim wyjściu. Tak, teraz będzie prawdziwe wylogowanie! Wydałem dyspozycję. Pasek rewitalizacji wypełniał się błogim zielonym światłem. Gdy dobiegł do końca, poczułem realne ciało. Zmówiłem tybetańską modlitwę i ściągnąłem kask. Wypiąłem nanowtyczkę. Rozejrzałem się. Mój gabinet. Mój komputer. Kuchnia. Szklana ściana. Sypialnia. Łazienka. Ostrożnie wstałem i zdjąłem kombinezon. Chyba zadzwonię do twórców z gratulacjami. Jakim cudem dotarli do moich lęków? Pokazali zdradę, teorię spiskową, a nawet to, że światem rządzi...
- Diabeł?
Odwróciłem się. Z cienia przy zasłonie, za holomonitorem, wyłonił się Lirot.
- Mówiłem, że rzeczywistość jest ciągła, ode mnie nie uciekniesz.
- Bogowie! - ryknąłem i uniosłem rękę w geście wylogowania. Akompaniował mi czarci śmiech. Tym razem znalazłem się w menu, które odwiedziłem przy wchodzeniu w grę. Oczywiście! Muszę zostawić skina! Odłożyłem na miejsce damskie fatałaszki, rozstałem się z pociągającą twarzą i seksownym ciałem.
- Do widzenia - rzuciłem niepewnie.
- Zapraszamy ponownie - odezwał się wielogłos. Nabrałem pewności. Teraz wszystko wyglądało prawidłowo. Wyszedłem z gry. Znalazłem się na stronie głównej. Półprzezroczyste ręce wystukały kod rewitalizacji. Pojawił się znajomy pasek. Mierzyłem prędkość przesuwu zielonej wstęgi uderzeniami serca. Dokładnie tak, jak zwykle. Z czerni wirtualnej przestrzeni przeniosłem się do wnętrza żywego ciała. Energicznie ściągnąłem kask.
- A kuku! - powitała mnie uśmiechnięta, popielata gęba oddalona o niecałe dwadzieścia centymetrów od mojej twarzy Pachniał migdałami. Chciałem wybuchnąć płaczem, lecz zamiast tego wzniosłem omdlałą prawicę w znanym geście.
Tym razem zobaczyłem od razu szmaragdowy pas. Nie zastanawiałem się, czy to dobrze, czy źle. Byłem gotów na kolejne spotkanie. Zsunąłem kask. Rozejrzałem się. O dziwo, rogatego sublokatora nie dostrzegłem. Nieufnie odpiąłem nanowtyczkę i zszedłem na podłogę. Przeciągnąłem się. Rozsunąłem biozłącze kombinezonu.
- Lirot! - zawołałem. - Lirot!
Cisza. Zajrzałem do kuchni. Cudownie pusta. Łazienka również. Przeszedłem do sypialni. Ku mojej uldze, tam także go nie znalazłem. Ani w sieni. Stałem boso na ciepłej wykładzinie i zastanawiałem się, co dalej. Skoro wszystkie poprzednie wylogowania okazały się fałszywe, nie było pewności, że to jedno, nie wiadomo dlaczego, miałoby być prawdziwe. Wolałem, żeby oponent pokazał się już teraz. Nie byłoby dobrze, gdyby wyskoczył zza zasłony za kilka dni, podczas służbowej rozmowy. Otworzyłem szafę, by założyć ubranie. Ujrzałem uśmiechniętego diabła.
- Ratunku! - huknąłem. - Skończcie z tym! - wołałem w powietrze. - Dosyć! Wylogowuję się! Wylogowuję! Nie zapłacę wam! Słyszycie!? Gracz Torkił Aymore wychodzi z gry Otchłań! Zrozumiano?! Nie ważcie mi się powtarzać tego jeszcze raz!
Demon chichotał. Spojrzałem na niego z pogardą. - To ma być poczucie humoru?! Pieprz się. Wylogowałem. Zaraz po zakończonej rewitalizacji zrzuciłem kask, zdarłem kombinezon, wyszarpnąłem nanowtyczkę i zdecydowałem się zbadać mieszkanie. Wyciągnąłem z szafki plasmagun. Drugą ręką chwyciłem bokken, drewniany miecz treningowy Po namyśle odłożyłem go. Potrzebowałem ręki do otwierania szafek. Byłem zdeterminowany, wściekły, nie zawahałbym się strzelić, nawet gdyby bestia odpowiedziała agresją. Było mi wszystko jedno. A w zasadzie nie. Chciałem się znaleźć w realium.
Przejrzawszy wszystkie dziury stwierdziłem, że łobuza nie ma. Przestraszyli się moich krzyków? Możliwe. Opadłem na fotel. Położyłem broń na biurku. Pewnie administrator uznał, że przesadzili i dali mi spokój. Podrapałem się po owłosionym brzuchu. Przytyłem? Spojrzałem na holomonitor. Zadzwonię do nich. Gra jest genialna, ale zbyt męcząca. Muszą to zmodyfikować.
Poszedłem do łazienki, by oblać twarz wodą. Spojrzałem w lustro i ujrzałem starca. Oparłem łokcie o umywalkę i cicho zakwiliłem. Osunąłem się na posadzkę, przykryłem ręcznikiem zmarszczone ciało i utkwiłem wzrok w podłodze. Zaczęło do mnie docierać, że ktoś się na mnie uwziął. Któryś z moich wrogów. Nie byłem pewien, czy postarzenie jest realne, choć pamiętając casus Adelheima wiedziałem, że to możliwe. Dopuszczałem jednak, że może wciąż tkwię w grze i ktoś nie pozwala mi wyjść. Wszystkie sprawy, które kiedyś rozwiązałem, stanęły mi przed oczami. Często rozpatrywałem możliwość zapętleń, uwikłań logicznych, sabotażu, czasem natrafiałem na próby, ale nigdy tak perfidne. Nie było sensu podnosić ponownie ręki. Rozwiązanie tkwiło gdzie indziej. Może mój wiek był rozwiązaniem. Jeśli ktoś chciał mnie załatwić, to dzieła dokonał. Zarzuciłem za duży szlafrok (zmalałem?) i powlokłem się do komputera. Wybrałem numer Pauline.
- Boże, jak ty wyglądasz!
Zmroziło mnie. Wolałbym, żeby kobieta okazała się demonem.
- Ty też to widzisz? - Kochanie!
Zmiękło mi serce. Po raz pierwszy odezwała się do mnie w ten sposób.
- Chyba wreszcie ktoś okazał się lepszy ode mnie. Zastawił na mnie sidła taką niby reklamą: jesteś prawdziwym twardzielem?
- Nie widziałam...
- Mniejsza. Najechał mi na ambicję, a ja się złapałem. No i mnie dorwał. Kilka razy wylogowałem. Pewnie wtedy następowała akceleracja. Posadź orchidee na moim grobie.
Zakryła dłonią usta. Zerknąłem na chronometr. - Pomyśleć, że leżałem niecałe sześć godzin. Coś się nie zgadzało.
- Zaraz...! Ale to niemożliwe! Przecież skóra nie mogła tak nagle zwiotczeć! Jest w niej woda, która nie zdążyłaby wyparować!
- Gratuluję, Aymore - odpowiedział tubalny głos. Patrzyłem bez cienia emocji, jak twarz kobiety przekształca się w oblicze Lirota. Zamknąłem oczy.
- Ty jesteś moim przewodnikiem?
- Nie...
Skąd wie, o czym mówię? To przewodnik! Największym wrogiem człowieka jest on sam... On sam! Patrzyłem w diabelskie oblicze i uzmysłowiłem sobie, że kogoś mi przypomina. Torkil, Lirot... Ależ Lirot to Toril czytany od tyłu! Czyżby przypadek?
- Ty to j a?
- Witaj, Torkilu. - Wyciągnął przez ekran potężną rękę.
Uścisnąłem ją.
- Zanim wszedłeś w Otchłań, miałeś wrogów na zewnątrz, byłeś detektywem, a zagadki układał ktoś inny Teraz przeciwnikiem byłeś ty sam. Czy gamedec zdoła rozwiązać zagadkę, której jest autorem?
- Czyż jej nie rozwiązałem?
Pod fotelem otworzyła się czarna dziura. Wpadłem w otchłań. Nabrałem niewyobrażalnej prędkości: mijałem języki ognia, wyjące dusze, płaczących potępieńców, zaginione światy, zapomniane legendy. Wylądowałem na wysepce otoczonej jeziorem lawy. Pośrodku stała błękitna kaplica. Naprzeciwko pojawił się chłopczyk. Bez trudu rozpoznałem w nim siebie. Dalej w świątyńce stał piękny Torkil. Tylko w snach człowiek może być taki urodziwy a jednocześnie podobny.
- Jesteśmy tym, skąd przychodzisz i tym, dokąd zmierzasz - odezwali się razem.
- Ja dziecko i j a ideał? - Otóż to.
- To miło. Wasz widok ma mi w czymś pomóc? - Będziesz go pamiętał.
Dobre i to, pomyślałem. Najbardziej pokrzepiała mnie myśl, że pozbyłem się przeklętego demona.
- A ostateczna odpowiedź? Przecież musicie ją znać.
Zaśmiali się.
- Znamy ją. Ostateczna odpowiedź to odpowiedź udzielona w danej chwili.
- A Bóg?
- Och, Bóg jest osobisty. Dlatego jest ideałem, doskonałością i wszechobecnością.
- Bo jest osobisty? - Oczywiście.
- Czyli każdy ma innego Boga?
- Ależ totalitarne myślenie. Co cię inni obchodzą? Przecież ich nigdy nie poznasz! Dlatego ważny jest tylko jeden Bóg: Twój. Bo to Bóg całego wszechświata. Takiego, jaki znasz. W wielkiej przenośni jesteśmy obrazami Ojca i Syna.
- I Ducha Świętego? Zachichotali.
- W swoim czasie i na niego przyjdzie czas!
Byłem przekonany, że tym razem zielony pasek jest prawdziwy. Koniec gry, pointa, do widzenia. Bez strachu zdjąłem kask tylko po to, by ujrzeć nad sobą wielką gębę Normana.
- A kuku!
- Odpieprz się, odwal! Podam was do sądu! Harry zdębiał.
- Zwariowałeś? Dzwonię do ciebie od kilku godzin. Czyżbym w czymś... - rozejrzał się - przeszkodził?
Leżałem sztywny, nieruchomy, jakbym wpadł w katatonię. Powoli podniosłem rękę do oka. Zapomniałem zdjąć soczewki. To zwykły telesens.
- To naprawdę ty?
Blondyn pokręcił z niesmakiem głową.
- Za dużo siedzisz w tych światach. Musisz odpocząć.
- Ale to ty?
Modliłem się, by nie usłyszeć znienawidzonego: „Gratuluję, Aymore".
- To ja. Stary poczciwy Harry. Odetchnąłem.
- Wiesz co? Przepraszam cię, ale rozłączę się. Muszę odpocząć, a przede wszystkim wyjąć to świństwo z oczu.
- Soczewki? Walktel? Robi wrażenie, nie? - Piorunujące.
- No dobra, jak tak, to tak. Zadzwonię później. - Harry?
- Hm?
- Wierzysz w diabły?
Odłączyłem nanowtyczkę i ściągnąłem kombinezon. Wspaniałe, realne odczucia. Wydłubałem soczewki. Położyłem je obok walktela, na łóżku. Prysznic był przyjemniejszy niż w czasie rozgrywki. Wisiałem chyba z godzinę. Obiecałem sobie golenie, a potem wielkiego drinka. Starłem z lustra parę i zdrętwiałem. Obok mojego odbicia ujrzałem Lirota. Sięgnąłem do oczu. Nie znalazłem soczewek. Spojrzałem jeszcze raz. Bies uśmiechnął się.
- Nie szukasz przypadkiem Ducha Świętego?
- Na rany Zbawiciela - powiedziałem martwym głosem. - Zwariowałem.
- To nie psychoza - odezwał się diabeł. - I nie gra. To flashback. Nawrót.
- Mam halucynacje?
- Można to tak określić. Ja wolę mówić, że otworzyłeś trzecie oko...
Spojrzałem na swoje oblicze. Pośrodku czoła zamajaczyła przymknięta powieka. Potarłem oczy. Te prawdziwe.
- Oko wewnętrzne. - kontynuował. - Gra spowodowała otwarcie szlaków neuronalnych dotąd nieaktywnych. Nic niecodziennego. Sokrates miał swojego Dajmoniona, Carl Gustav Jung Filemona, a ty będziesz miał Lirota.
- Zawsze będę cię widział?
- Nie sądzę. I nie pyskuj. Pamiętaj, że jestem od ciebie mądrzejszy. Aha, zmieńmy to imię. Może nie Lirot, ale Leroy? Albo Lee Roth?
Skóra na jej ramieniu była ciemna, twarda i na pięta, jakby gruba na centymetr. Pewnie od morskich kąpieli. W błękitnych oczach odbijały się dwa księżyce: różowy i purpurowy Miękki szept ledwie przebijał się przez huk oceanu.
- Torkil. Torkil.
Zimny dotyk na twarzy Otworzyłem oczy i zaraz je zamknąłem z solennym postanowieniem, że teraz obudzę się naprawdę.
- Torkil - bardzo ładny baryton.
Uniosłem powieki. Poświata Warsaw City, przefiltrowana przez salon i wpadająca wąską szparą do sypialni, nadała surrealistyczną głębię pochylającej się nade mną fizjonomii. Twarz androida. Gwałtow-' nie się cofnąłem i oparłem o zagłówek. Zza krawędzi' materaca, który raptem zdał się tratwą ratunkową sunącą po rozhukanych falach, wyrastała postać żywcem wzięta z komiksów o superbohaterach: polerowane naramienniki, ramiona i przedramiona poznaczone kreskami łączeń, korpus połyskujący niezrozumiałymi detalami i zwoje bioder z zaznaczonymi liniami serwomechanizmów. Szerokie pancerne stopy wyżej łydki zbliżone kształtem do ludzkich oraz masywne kolumny ud. Szerokokątne soczewki optyczne.
Próbowałem wydusić z siebie coś sensownego. Zamiast tego z trudem przełknąłem ślinę. Motomb! W istocie był to pierwszy model, z jakim miałem okazję się spotkać.
- Zdaje ci się, że się nie znamy - burknął. - Ale tylko złudzenie. Zresztą uwielbiasz sytuacje, kiedy nie jesteś pewien, czy to, co widzisz, istnieje, czy może istnieje, ale inaczej.
Pochylił głowę.
- Przyspieszyło ci serce. To śmieszne widzieć wnętrze ludzkiego ciała. Co dzisiaj jadłeś?
- Ale... - wyjąkałem. Doprawdy, czasem lepiej jest milczeć.
- Wystarczy zagadek.
Po takiej kwestii zwykły człowiek powinien usiąść lekko się rozluźnić. Maszyna stała. Nie podlegała ludzkim odruchom.
- Jestem Peter „Crash" Kytes. - Pete?!
- We własnej osobie, choć - znowu potrząsnął ramionami - nie do końca we własnym ciele.
- Dlaczego o takiej porze...
- I tu dochodzimy do sedna. Potrzebuję pomocy. A może... - usłyszałem cichutki szelest dochodzący zza jego głowy Tylna kamera. - Obaj potrzebujemy. Że o społeczności zoenetów nie wspomnę.
- Co ty do diabła opo...
- Pamiętasz trzeci listopada? - Dzień zoeneta?
Oczywiście, pamiętałem. Tydzień wcześniej...
Umówiłem się z Pauline i Normanem niedaleko bramy. Przed założeniem kombinezonu ładnie się uczesałem, ogoliłem, użyłem nawet perfum. Rzecz jasna, poza poprawieniem samopoczucia nie miało to żadnego znaczenia. Kilka przysiadów, test łoża, zasobnik, nanowtyczka, hełm na głowę i moim oczom ukazał się ekran dewitalizacji. Wydałem instrukcje i powitałem znajome uczucie utraty kontroli nad fizycznym ciałem i jej odzyskania, lecz już nad ciałem wirtualnym. Strona Brahmy była ukwiecona, rozkrzyczana entuzjastycznymi hasłami, skrząca się reklam i linków. W menu skinów miałem do wyboru jedną jedyną, własną, oficjalną skórę z potwierdzonym Indywidualnym Numerem. Strojów było znacznie więcej. Wszystkie z naszywkami, z „prawdziwych" materiałów. Pogodę zapowiadano ciepłą, zdecydowałem się na cienką koszulę i beżowe spodnie. Podszedłem do wrót, pchnąłem je i wkroczyłem w świat Brahmy.
Nieopodal kolorowił się tłum, do którego, jak mrówki do kopca, ściągali coraz liczniejsi goście. Pod niebem przepływały transparenty: „Witamy w Brahmiel", „3 listopada - dniem zoeneta!", „W sieci nieśmiertelność!" i inne, których nie zdążyłem przeczytać.
- Torkil! Tutaj! - Pauline wyglądała jak zwykle olśniewająco: długie nogi, krótka spódniczka, oślepiająco biała koszula z żabotem. Aksamitka. Jeszcze kilka takich spotkań i się oświadczę. Zawsze powtarzam, że mężczyzna, który ma zamiar złożyć kobiecie poważną propozycję, przez miesiąc powinien z nią obcować z zawiązanymi oczami. Inaczej wzrok go omami, biedak wybąka nieszczęsną propozycję i będzie stracony. Obok stał Harry. Zdaje się, że miał odmłodzonego skina.
- Witam uroczą panią i kochanego przyjaciela - objąłem ich. - Norman, czy przypadkiem nie zapomniałeś o uaktualnieniu skóry?
Blondyn uśmiechnął się z satysfakcją. - Mam jeszcze miesiąc.
- Czyli wyglądasz o niecałe pięć lat młodziej?
- Yes.
- Widzisz, Pauline? Harry powinien być kobietą. zawsze tak ustawi terminy, żeby wyglądać urodziwiej niż w rzeczywistości.
- Czy nie zapominasz, że mówisz do przedstawicielki płci pięknej? - zmarszczyła brwi.
- Właśnie miałem ci powiedzieć, że wyglądasz jak ożywiona poezja, w związku z czym brak mi tchu. - Komplement przyjęty.
Podeszliśmy do jednej z bramek wpuszczających gości. Strażnik wbity w szafirowy mundur wręczał holokulary i uproszczone modele walktela. Przyjrzałem się prezentom. Oczywiście znaczki Novatronics.
No, no, drogie upominki. Wygiąłem usta w podkowę. Ale zaraz, przecież to tylko wirtualne przedmioty! Sam się nabrałem. Rozbawiła mnie własna podatność na sugestię. Zerknąłem na zawias szkieł. Śrubka. Obraca się. Wnętrze zausznika ozdobione drobnymi literkami: „Made in Free Europe". Pokręciłem głową. Rzeczywiście perfekcyjny świat! W zwykłych grach detale tego typu były pomijane.
- Kolega myśli - skomentował Norman.
- Spotkamy Konona? - spytałem Pauline.
Przytaknęła.
- Obiecał, że będzie.
- Panie - chwycił mnie za ramię niemłody mężczyzna.
Poczułem się jakoś nieswojo.
- My się... znamy?
Wręczył mi plastikową kartę.
- Moje konto. Proszę. Kończą mi się pieniądze na zasobniki. Rodzina nie żyje.
- Nie możesz zarobić w sieci?
- Staram się, ale przewodnik gry nie jest w stanie opłacić serwisu. Bez oszczędności to niemożliwe
- Masz ciało?
- Bardzo zepsute. Utrzymanie kosztuje majątek. Spojrzałem na plastik.
- Dobrze. Będę pamiętał.
Uniósł ręce.
- Błogosławię ciebie i dzieci twoje, panie. Wtopiliśmy się w tłum. Wpatrywałem się w czerwony przedmiot.
- Dziwisz się? - klepnął mnie Harry - W realium długość życia dyktuje kod genetyczny, a w sieci zasobność konta.
- To trochę straszne.
Raptem odepchnięto nas do tyłu. W poprzek zgromadzenia przesuwał się klin rozwrzeszczanych ludzi. Nieśli flagi z symbolem skrzydeł na błękitnym tle. Skandowali hasła:
- Dlaczego mamy się brudzić?! Dlaczego mamy się brudzić!?
Jeden z nich, roztrzepany obszarpaniec o niebieskich włosach, wszedł na drewnianą skrzynkę i przytknął tubę do ust:
- Ludu zoenecki, posłuchaj mnie! Dlaczego musimy defekować? Możemy jeść, bo to przyjemne, ale myć się, pocić? Śmierdzieć? Opamiętajcie się, zoeneci! Czemu rządzi nami paradygmat homo realium? Jeśli pragniemy latać, powinniśmy latać, jeśli chcemy przenikać przez ściany, dlaczego nie? Powstał homo virtual! Najwyższy czas zrozumieć, że będzie rozwijał się w innym kierunku! Chcemy wolności! Niezależności! Skoro możemy korzystać z nadnaturalnych zdolności, po co wikłamy się w pseudolojalność wobec organicznych braci!?
Podeszły do niego draby ze służby porządkowej. delikatnie ściągnęli go z podium i poprosili o spokój. Nie protestował. Usłyszałem tylko:
- Nie dotykaj mnie, ty enpecu w cyfrę szarpany.. Spojrzeliśmy na siebie. Świat wbrew początkowym obawom zapowiadał się ciekawie. Usłyszeliśmy głuchy odgłos włączanego nagłośnienia. Rozjarzyły się holobimy ukazujące czarną twarz prezydenta Brahmy, Merula Andy. W oddali majaczyła scena, z której przemawiał.
- Zoeneci!
Odpowiedział mu huk braw. Fala entuzjazmu dotarła do nas, otoczyła i zalała. Wkrótce również krzyczeliśmy i klaskaliśmy.
- Oto nasz świat! Znów huk radości.
- Jak widzimy, ledwo powstało państwo, już mamy ruchy separatystyczne!
Zagdakały zwielokrotnione pogłosem śmiechy.
- Nie martwcie się. Jesteśmy społeczeństwem w pełni demokratycznym. Nie będzie ucisku. By tego dowieść, zaprosiłem przedstawiciela firmy Creation Dome Industries, który ma dobrą nowinę!
Do mikrofonów podszedł przystojny brunet.
- Dzień dobry, zoeneci! Szkoda, że nie jestem jednym z was!
Odpowiedziały mu śmiechy. Za chwilę rozległy się brawa. Mógłby być politykiem.
- Z przyjemnością informuję, że zatwierdzony został alternatywny świat dla wolnych zoenetów, o roboczej nazwie Wisznu.
Separatyści wznieśli wiwaty.
- Nie będą w nim obowiązywały żadne ograniczenia: architektoniczne, programowe, merytoryczne. Wasze możliwości będą odpowiadały mitycznym bogom!
- Brawo ten pan! - krzyczał lider demonstrantów. - Opłaty będą identyczne. Wisznu również będzie posiadał portale do wszystkich gier. Największy oczywiście będzie go łączył z Brahmą. Do końca roku projekt powinien być zrealizowany. Kilka słów na temat...
- O, Konon! - Pauline przygarnęła płowego siedmiolatka.
Miał jej usta i zarys żuchwy. Oczy i włosy, jak się zdawało, odziedziczył po nieżyjącym ojcu.
- Jeszcze nie poznałeś wujków Torkila i Harry'ego? - Twoi nowi faceci?
Jego wzrok był zaskakująco dorosły i przenikliwy. - Przestań! - pohamowała odruch karcenia. Wyciągnąłem rękę.
- Torkil Aymore, gamedec. - Miałem nadzieję, że informacja o zawodzie nastawi go przychylnie. - Wiele o tobie słyszałem.
- Naapraawdę? - spojrzał podejrzliwie. - Gamedec? A zagrasz ze mną w Crying Guns?
- Jeśli będziesz miał ochotę...
- Konon, to jest Harry.
Blondyn uścisnął mu dłoń.
- Harry Norman. Programista.
- Haker? - chłopiec patrzył uważnie. Miało się wrażenie, że jego uwadze nie umknie żaden szczegół. Czy życie w sieci tak go wyczuliło?
- Nie powiem, że tak.
- Rozumiem - Konon powoli pokiwał głową.
- To bardzo inteligentny chłopak - zwróciłem się do Pauline.
- Aż za - westchnęła. - Przyzwyczaiłeś się do nowego skina? - pogładziła go po głowie. Przypomniałem sobie netomba, w którym spoczywa jego mózg. Nieporadność matki usiłującej czule go dotknąć.
- Jest głupi! Wyglądam jak dzieciak! - Jesteś dzieckiem.
- Ale skąd wiadomo, że takim?!
- Twój wygląd został przewidziany przez genomaty. W rzeczywistości wyglądałbyś identycznie.
- Nawet taka sama krostka by ci się zrobiła - zażartowałem wskazując na czerwoną kropkę.
- Nie lubię tego świata!
- Ci... - uciszyła go matka
Na mównicy znów stał prezydent.
- W religii neochrześcijańskiej pierwszy listopada jest świętem wszystkich kanonizowanych. Drugiego wspominamy tych, którzy odeszli w inny wymiar. Uznaliśmy więc, że dobrze będzie, jeśli nasz dzień będzie w jakiś sposób korespondować z poprzednimi. Dlatego dniem zoeneta obwołaliśmy trzeci listopada. Na niebie wykwitła trójwymiarowa data.
- Brahma, będący odbiciem realium - ponowił Merul - stanowi wyraz naszej solidarności z organicznymi pobratymcami, pragnienie, by rodzaj ludzki nie rozdwoił się na gałąź cyfrową i cielesną. Lecz aby chęci mogły się urzeczywistnić, potrzebne jest prawo. Szczęście, że w naszych szeregach prawników jest sporo, nie pytajcie, dlaczego.
Rozległy się śmiechy.
- Wiadomo - szepnął Norman - Mają najwięcej kasy.
- Trzeba pamiętać - ciągnął mówca - że nie wszyscy zoeneci są fascynatami gier. Jedni są tu przymusowo, czekając na przełom w produkcji bezmózgów, niektórzy się zastanawiają, inni widzą szansę na długowieczność lub nawet nieśmiertelność. Wielu chce się uczyć, pracować. W zawodach nie wymagających bezpośredniego uczestnictwa, takich jak wykładowca czy pisarz, jest to całkowicie możliwe. Co do opcji poruszania się w realium, jak dotąd nie mieliśmy żadnych widoków, ale i to się zmieni. Panie i panowie, oto Henry Bald, przedstawiciel firmy Novatronics!
Na mównicę wszedł nomen omen łysy, przysadzisty mężczyzna.
- Miło mi państwa powitać i oficjalnie podziękować za zaufanie, jakim zoenecka społeczność obdarzyła reprezentowaną przeze mnie firmę. Świat Brahma jest misternie wykończony i z pewnością odpowiada waszym potrzebom. Dzisiaj chciałbym przedstawić coś zupełnie nowego. Bardzo proszę założyć okulary i aktywować walktele.
Spełniliśmy jego polecenie. Ujrzałem zdjęcia bezwładnych ciał leżących w tunelach tlenowych, a potem rzędy netombów.
- Większość obecnych, nie licząc półzoenetów... - Półzoenetów? - spojrzałem na Harry'ego.
- Starcy i sparaliżowani - wyrwał się Konon. - Nie mają pieniędzy na serwis, więc umrą, ale zanim to się stanie, chcą żyć jak ludzie.
Wytrzeszczyłem oczy.
- ...leży na oddziałach intensywnej terapii czy we własnych łóżkach otoczonych aparaturą - przemawiał przedstawiciel Novatronics - albo wisi jako mózgi w netombach. W pierwszym przypadku opłacacie personel medyczny, w drugim płacicie firmom farmaceutycznym za zasobniki z płynami, które raz na tydzień trzeba wymieniać. Opłaty, jak doskonale wiecie, są nadzwyczaj wysokie, nawet dla bardzo zasobnych kieszeni. Maszyny utrzymujące ciało przy życiu, nanomasaże, antybiotyki, pensje pielęgniarek, koszty lekarstw, obsługa netombów, poważne pieniądze wydawane z tygodnia na tydzień, bez nadziei na poprawę. Firma Novatronics postanowiła wyjść na przeciw waszym oczekiwaniom i zaproponować znaczące innowacje.
Ujrzałem modele androidów: chodzących po schodach, wsiadających do taksówek, przechadzających się po parkach.
- Nasz najnowszy produkt to motomb... ruchomy netomb. Urządzenie, które was uniezależni. Nie będziecie bezwolnymi ciałami czy mózgami zamkniętymi w skrzyniach. Po przeniesieniu centralnego układu nerwowego w całkowicie bezpieczne wnętrze motomba sami będziecie o siebie dbali: serwisowali, instalowali płyny...
Projekcja ukazała droidy otwierające w korpusach pojemniki na zasobniki, wymieniające je i wznoszące kciuki w geście „OK".
- Motomby są samowystarczalne: posiadają długowieczne akumulatory zasilane z dowolnej sieci, schowki na płyny zawierają miejsce na kilka zapasów, pole widzenia jest cyfrowo obrobione: poszerzyliśmy kąt obserwacji, dodaliśmy ekran kamery wstecznej...
Zobaczyłem przykłady stylizacji obrazu widzianego przez androida: wskaźniki odległości obiektów, indykatory obrazów ruchomych, chronometr, informacje o temperaturze, położeniu, minimapę, menu usług w zaznaczonym promieniu, jak również - u dołu - powiększalny odczyt z tylnego oka.
- Dostęp do sieci jest nadzwyczaj prosty Wystarczy podłączyć wtyczkę.
Animacja ukazała stosowne czynności.
- Mózg wcale nie znajduje się w głowie, ale w tułowiu, w dobrze zabezpieczonym wnętrzu.
Na uproszczonym przekroju robota rozjarzyła się czerwona poświata zaznaczająca skarbiec.
- Za dodatkową opłatą oferujemy postrzeganie optyczne w dowolnym przedziale promieni elektromagnetycznych, audio w wybranym spektrum drgań mechanicznych i inne atrakcje! Podstawowy model' to Oscar. Wersje męska i kobieca.
Na przezroczystym podium obracały się wypolerowane, stalowoszare roboty o lekko kanciastych, humanoidalnych twarzach. „Kobieta" była odrobinę niższa i smuklejsza od „mężczyzny".
- Linie ekskluzywne to Neo i Digit.
Zarówno „mężczyzna", jak i „kobieta" pierwszego typu mieli pomarańczowe wstawki i romantyczne bordowe peleryny Byli wyżsi od poprzedników i gustowniej wykończeni. Druga para była czarna, przywodząca na myśl postacie negatywnych bohaterów filmowych: miała połyskujące, nieco złowrogie płyty ochronne ozdobione misterną złotą inkrustacją, przedramiona stylizowane na rycerskie rękawice i barki podkreślone imponującymi, sterczącymi naramiennikami.
- Wersja deluxe, dla najbardziej wymagających, została ochrzczona: Doom.
Męski android, który się teraz pojawił, skojarzył mi się z czołgiem. Srebrnobiały, poznaczony niezliczoną ilością linii, które poszerzały się, ujawniając dodatkowe wyposażenie: katapulty łin, wyciągarki, sensory, urządzenia obronne, narzędzia i inne, których przeznaczenia nie rozumiałem. Model żeński wyglądał niemal... ponętnie. Podobnie jak męski odpowiednik zaopatrzony był w liczne schowki, lecz o mniejszych wymiarach. Gdy modele odwróciły się plecami, okazało się, że na łopatkach mają zamontowane generatory antygrawitacyjne.
- Motory umożliwiające lot zostały zatwierdzone przez przepisy. Doom może latać szlakami powietrznymi i jest ich pełnoprawnym użytkownikiem!
Uchyliłem szkła i spojrzałem na Harry'ego. Napotkałem jego zdumiony wzrok.
- Podstawowa wersja, czyli Oscar, jest zaledwie pięciokrotnie droższa od luksusowego netomba. Ujrzałem wykres z przecinającymi się krzywymi. Świetlisty wskaźnik przesuwał się wraz z głosem objaśniającego.
- W przeliczeniu na opiekę nad ciałem, inwestycja zwraca się po dwudziestu latach, zaś jeśli porównać koszty płynów netomba, po czterdziestu. Te okresy mogą się wydawać dość długie, ale czyż nie jest prawdą, że niejeden zoenet przymierza się do nieśmiertelności?
Zrobił pauzę.
- Niniejsza propozycja przeznaczona była dla łudzi, którzy przywiązani są do organiki. Trzeba jednak pamiętać, że tkanki ludzkie są ułomne i starzeją się. Dlatego mamy inną ofertę, prawdziwy przełom. Coś dla odważnych, ale i umiejących liczyć.
Pojawił się film reklamowy.
Mózg odmawia ci posłuszeństwa? Jesteś uzależniony od komórek? Mamy receptę!
Digital Brain. Dibek. Mózg syntetyczny. Hardware dla twojej duszy. Bezpiecznie przeniesiemy każdą psychikę do sztucznej struktury, która się nie starzeje i nie psuje! Dibek jest indywidualny, stanowi dokładną kopię neuralnych konstelacji. I tak jak one, daje możliwość nowych połączeń, jeśli odczuje odpowiednie synaptyczne impulsy! Nie kopiujemy dusz. Nie klonujemy. Po przeniesieniu będziesz miał pełne wspomnienie procesu, a w starym mózgu nie pozostanie nic. To transfer.
Animacja ukazała półprzezroczystą strukturę wnikającą w mózg, wyjmującą z niego świetlistą plątaninę odzwierciedlającą jego kształt i wkładającą w sztuczny odpowiednik.
Grawitacyjna łapa faktycznie przeniesie twój „program" do nowego, lepszego, niezawodnego „mieszkania"! Dibek możesz umieścić w motombie lub skorzystać z drugiej opcji Novatronics i zapewnić sobie tanio nieśmiertelność w ubezpieczonych sejfach! W razie, gdybyś chciał wrócić do organicznego mózgu, który zaraz po transferze jest zamrażany, łapa przeniesie cię z powrotem. Przeprowadziliśmy wiele prób...
Animacja ukazała szeregi dibeków z konsolami wskazującymi, że są zamieszkane przez żywe dusze.
W przyszłości planujemy próby rozwoju ludzkich możliwości! Już za dwa tygodnie...
Ku mojemu zaskoczeniu film ukazał Goodabads i walkę demonów z aniołami.
Cały świat ujrzy oficjalny transfer duszy słynnego gracza Bezbolesnych, Petera „Crasha" Kytesa!
Kamera zrobiła najazd na lidera diabłów. Ujęcie zwolniło tempo. Punkt widzenia zatoczył koło wokół rogacza efektownie rzucającego trójzębem. Nad głową szkarłaciła się słynna dwudziestka w skali Hammerfielda.
Lider czempionów Goodabads przekroczy granicę techniki! Czyż nie jest to najlepsza gwarancja?
Znów twarz prezentera.
- Bardzo proszę zdjąć holokulary i wyłączyć walktele.
Zdjąłem szkła.
- Dziękuję za uwagę. Zachęcam do wejścia na stronę Novatronics, gdzie można dokonać wszelkich formalności. No i oczywiście zapraszam na transmisję! Panie prezydencie, chciałbym...
- To, bracie - odezwał się Harry - dwudziesty trzeci wiek!
- Mamo - Konon pociągnął Pauline za spódnicę. - Kup mi takiego motomba! Moglibyśmy razem chodzić na spacery!
Kobieta zacisnęła wargi. Akurat o spacery ci chodzi, smyku, pomyślałem. Zabaweczka się spodobała i tyle! Zamyśliłem się. Dziwna jest ludzka natura. Organiczni wchodzą w światy, a zoeneci wracają do realium. Człowiek zawsze dąży tam, gdzie go nie ma.
Na podium wszedł Merul.
- Dziękuję przedstawicielowi Novatronics...
- Harry - wtrąciłem - powiedz, jak jest z opłatami za Brahmę?
- Z tego, co wiem, zoeneci uiszczają coś w rodzaju podatku. Dla państwa. Novatronics pobiera tylko myto za przejścia przez portale. Interes pewny, bo zoenetów będzie przybywać, nie ubywać.
- Zgodnie z naszym prawem - wychwyciłem słowa prezydenta - do Brahmy mają wstęp wszelkie postacie NPC z innych aplikacji, za wyjątkiem zwierząt oraz fantastycznych, groźnych stworów czy hm... powiedzmy, magicznych zjawisk. I właśnie w tym momencie kończymy część oficjalną! Powitajmy gości z gier i bawmy się!
Na niebie wybuchły race. Rozjarzyły się holoprojekcje i laserowe animacje. Huknęła muzyka. Usłyszeliśmy, jak otwierają się wrota najbliższej gry - Rajskiej Plaży W tłum podnieconych zoenetów wmieszały się śliczne dziewice w plażowych strojach i młodzieńcy w kwiecistych szortach. Merul miał wyczucie. Urządził wiec w pobliżu najseksowniejszego portalu. Zanim dojdą sportowcy, wikingowie i inne pokraki, towarzystwo się sparuje, rozochoci i będzie karnawał, że proszę siadać! W oddali zamajaczyły inne otwarte wrota. Połyskiwały karaceny rycerzy, grzmiały pieśni barbarzyńców, usłyszeliśmy świst kosmicznych pojazdów, przeleciały promy pobłyskujące klingami szperaczy, powietrze wypełniły balony i sterowce. Uniosły się platformy rozrywkowe dźwigając setki tańczących ludzi. Trochę się rozluźniło. Przysiedliśmy na bioławce i przyglądaliśmy się zabawie. Krajobraz przysłonił mi opalony nagi brzuch. Uniosłem oczy, by spojrzeć w źrenice okolone błękitnymi tęczówkami ukochanej Ann Sokolowsky, vel Non Player Character: female version 345.00012.
- Torkil? - jej głos sprawiał, że uginały się kolana - Jak się cieszę, że cię widzę!
Wstałem. Objęła mnie. Odwzajemniłem uścisk.
- Twoi znajomi? - spytała ze szczerą ciekawością. - Pozwól, że ci przedstawię: Pauline Eim, gamedekini, jej syn Konon i Harry Norman, programista. Przyjaciele, oto Ann Sokolowski, moja... znajoma.
Kątem oka dostrzegłem lodowaty wzrok brunetki. Blondynka w bikini lekko się odchyliła.
- Nie mogę oderwać cię od towarzystwa? - spytała zalotnie.
Napiąłem policzki w półuśmiechu. Pokręciłem głową. Nachyliłem się do ucha.
- Wpadnę jutro. Obiecuję.
- Hej! Bracie!
Baryton motomba przerwał potok wspomnień. - Przepraszam. Zamyśliłem się.
- Nie mamy czasu na myślenie. Trzeba działać. Sytuacja była dziwna. Siedziałem w pościeli. W piżamie. Po północy. Obok łóżka stał stalowy potwór i twierdził, że mam nie myśleć. Postanowiłem dokładniej zbadać okoliczności.
- Pete, powiesz mi, o co chodzi?
- Słyszałeś o zapowiadanym transferze mojej duszy z mózgu do dibeka? Za tydzień?
- Tak.
- Wiesz, co się potem stanie?
Rozejrzałem się po wzgórzach i dolinach jedwabnej kołdry w poszukiwaniu podpowiedzi. Krajobraz milczał. Kytes przerwał ciszę:
- Firmy farmaceutyczne dostaną w plecy, a Novatronics i jej podobne zdobędą nowy rynek.
- Nie przesadzasz? Zoenetów jest dwadzieścia pięć tysięcy..
- Trzydzieści. Masz stare dane. Trzydzieści tysięcy i każdy buli miesięcznie tyle, ile kosztuje średniej klasy bryka.
Skąd Pauline ma tyle pieniędzy?
Części twarzy robota ułożyły się w złowróżbny grymas.
- W perspektywie będzie ich pięćdziesiąt, sto, dwieście tysięcy, za dziesięć lat milion klientów. To już poważny nabywca.
- Dojdziesz do meritum?
- Dostałem propozycję nie do odrzucenia.
- Od pigularzy?
Kiwnął głową. Przysunął się bliżej.
- Wiesz, jak wygląda procedura transferu?
- Nie bardzo.
- Przenoszony siedzi w wirtualnym pokoju i patrzy w okno. Na tle nieba przepływaj ą różne przedmioty. On głośno relacjonuje, co widzi. To samo widzą świadkowie... w moim przypadku kilkaset milionów obserwatorów. W mózg wnika łapa, wzmacnia sygnał tak, że trzyma program, czyli duszę, silniej od tkanek. Wyjmuje go. Podmiot przez cały czas relacjonuje, co widzi. Chwytak wkłada go w dibek. Pada pytanie: jak się pan czuje? Człowiek odpowiada: dobrze, wszystko pamiętam.
Miałem wrażenie, że robot westchnął.
- Wiesz, o co poprosili mnie goście z farmy? Milczałem.
- O nic wielkiego. Na ostatnie pytanie mam odpowiedzieć: czuję się dobrze, jestem gotowy do transferu.
Nastała cisza. Bardzo powoli zrobiło mi się gorąco. - W ten sposób dasz do zrozumienia, że cię skopiowano! Nie przeniesiono żywej duszy, ale ją powielono!
- Zasieję ziarna strachu we wszystkich chętnych: czy z tym przemieszczeniem to nie bujda? Czy to w ogóle możliwe? Pewnie oszukują! Kopiują psychikę i wklejają w dibeka! Biedak, który został w mózgu, jest zamrażany, a gość, który siedzi w sztucznym, ma jego pamięć i żyje sobie dalej! Klon ze wspomnieniami! Tyle, że nie pamięta transferu, bo nie może! Bo w istocie niczego nie przenoszono!
- Nie pomogą argumenty, że gdyby firma oszukiwała, nie robiłaby szopki z holowizją, wiedząc, że skopiowany tak właśnie odpowie. Wątpliwości pozostaną. Nawet jeśli odwołasz, mało kto uwierzy.
- Pomyślą, że mnie przekupiono. Nikt nie zgadnie, że szantaż nastąpił dokładnie z przeciwnej strony. Będą plotki, hałas w gazetach, nikt nie będzie miał pewności.
- Firmy farmaceutyczne utrzymają klientów. - Osiągną cel.
Potwór usiadł na łóżku. Zastanawiałem się, czy drewniana konstrukcja wytrzyma ciężar.
- Bez obawy - nie zatracił zdolności czytania w myślach. - Mój motomb to Doom. Model luksusowy. Lekki, wytrzymały i z pełną reprezentacją czuciową. Wiem, z jaką siłą mój stalowy zad napiera na twoje poduchy A jak zechcę...
Z okolicy krocza wysunął replikę penisa.
- Mogę zaliczyć panienkę. I będę czuł dokładnie to samo. A w razie potrzeby nawet dużo więcej. Dostrzegł moje zniesmaczenie. Pałka schowała się z cichym sykiem. Zachichotał.
- Gamedec? Pruderyjny?
- Jeszcze nie powiedziałeś, dlaczego propozycja farmaceutów jest nie do odrzucenia.
Machnął łapskiem. Zaświszczało powietrze.
- Gdy byłem młody, ale już popularny, musieli mnie wziąć na celownik. Monitorowali zakupy w aptekach. A kupowałem...
- Anestetyki?!
- Chyba żartujesz! - obruszył się. - Na własnej skórze doświadczyłeś, że moja metoda tolerowania bólu jest skuteczna! Zwykłe środki dopingowe skracające czas reakcji. Większość e-sportowców je bierze. Tyle, że czempioni powinni bardziej uważać.
- Skoro wszyscy biorą, może szantaż nie jest tak mocny?
- Problem w tym, że jak prasa się dowie, zaczną się dociekania, czy dwudziestka w skałi Hammerfielda też nie była wynikiem chemii. A to zniszczy moją sławę, karierę i będę czyścił wirtualne buty. I zdechnę, bo nie zarobię.
- Po przeniesieniu będziesz kosztował tyle, co za prąd!
- Jak człowiek przyzwyczaił się do luksusów, trudno z nich zrezygnować. Mniejsza. Nie zwykłem się poddawać. I mam zamiar odpowiedzieć kontratakiem.
- Na szantaż chcesz odpowiedzieć szantażem? - Skąd ja to znam, pomyślałem.
- Otóż to.
- Masz coś na oku?
- Nic. Ale, jak wiesz, jestem człowiekiem czynu. Na pewno coś znajdziemy.
- My?
- Będziesz mi potrzebny.
Sprzeciwianie się Doomowi jest równie skuteczne jak podstawianie nogi, żeby zatrzymać bolid klasy gamma. Zgodziłem się na podróż w nieznanym kierunku, w środku nocy, częściowo zirytowany, trochę zaskoczony i mocno zaintrygowany. Kytes prowadził limuzynę jak rajdowiec. Rzucało nami na wszystkie strony. W pewnym momencie przekroczył granicę korytarza. Mandat murowany.
- Musisz tak się wygłupiać? - trzymałem się kurczowo podłokietników. - Zaraz wyłapie nas komputer, pojawią się mundurowi i...
- Nikt się nie pojawi. Policja to najmniejszy problem.
- Jak to się nie pojawi? Jak to najmniejszy?
- Czujniki nie wykryły przekroczenia, a co do drugiego pytania, śledzą nas.
- Firmy farmaceutyczne?
- Podejrzewam, że jedna.
Igła adrenaliny. Wsteczny ekran pokazywał tylko ciemność.
- Niech pomyślę. - Dumanie na głos zawsze mnie uspokajało. - Największym producentem oprzyrządowania dla zoenetów jest... Pharma Nanolabs?
- Powiedziałbym: „Bingo", tylko że nie lubię tego słowa.
- Oni cię naciskają?
- Nie są tacy głupi, żeby się zdradzać. Podejrzewam, że inne korporacje też mogą w tym maczać palce.
Obniżył pułap i wziął ostry zakręt wokół kępy dębów.
- Litości! - rozmasowałem obity łokieć. - Jestem organiczny!
- Załóż soczewki. - Proszę?
- Od walktela. I daj mi go.
Wykonałem polecenie. Przed oczami ujrzałem obraz obrobiony przez skrzynkę. Droid przyjrzał się urządzeniu.
- W porządku. Wybierz mój numer.
- Nie znam...
- Dodałem go do listy.
Odnalazłem adres i wydałem polecenie połączenia.
- Świetnie.
Szarpnął wolantem. Wgniotło mnie w poduszki.
- Za stary na to jestem - wystękałem, gdy wznosiliśmy się na wyższy pułap. Nagle obraz przysłonił mapa otoczenia.
- Co to?...
- Jesteś podłączony do moich czujników. Widzisz ten pojazd?
Na mapie za niebieskim kształtem reagującym n ruchy wolanta posuwał się inny, czerwony. Jeszcze raz zerknąłem na ekran monitorujący przestrzeń z pojazdem.
- Lecą na wyłączonych światłach?
- Tak jak my. I o to chodzi. Teraz zamażemy im obraz...
Wykonał skręt o sześćdziesiąt stopni. Śledzący pozostali na starym kursie. Pojazd zwolnił, jakby pilot zastanawiał się, co dalej. Za chwilę dotarł do krawędzi mapy.
- Prymitywne gnojki - skwitował Peter. - Mają zwykły radar. - Pokręcił głową.
Zacząłem się przyzwyczajać do jego wyglądu. Gestykulacja i miny przestały razić.
Wyrównał lot i zwiększył skalę mapy.
- Te budowle - podświetlił kompleks urbanistyczny - to laboratoria wspomnianej firmy Jesteśmy oddaleni o sześćdziesiąt kilometrów. Niedługo wylądujemy na jakieś przyjemnej polance.
- A reszta drogi?
- Niespodzianka.
Szaleńczy wiatr furkotał w spodniach, trenczu, koszuli, wyrywał włosy z głowy, wyciskał łzy z oczu i dech z piersi. Potężne łapska trzymały mnie pod pachami, a stalowy korpus pchał przeciw agresywnym podmuchom wiatru generowanego prędkością circa dwustu kilometrów na godzinę. Spojrzałem pod stopy. W dole śmigały czarne szczyty mazurskich sosen. Zastanawiałem się, czy dobrze zabezpieczyłem biozłącza butów. Jak mi spadną, to szukaj wiatru w polu. Chociaż nie. Patrzałki Petera wyśledzą nawet ziarnko piasku.
- Nie... Można... Wolniej?! - krzyknąłem z całej siły.
Nieekonomiczne
pojawił się napis przed moimi oczami.
Nie mam powierzchni nośnej.
- Skrzydeł?!
Właśnie. Ale niedługo zamontuję.
- Wspaniale! - wcale nie było mi do śmiechu. Przeziębienie gotowe, pomyślałem, przy dzisiejszych wirusach rozłoży mnie na miesiąc.
Wylądowaliśmy na dachu jednego z budynków.
- Detektory na pewno nas wykryły. Już wiedzą że jesteśmy - oznajmiłem zrezygnowany.
- Nic nie wiedzą i nic nie widzą - odparł Pete. Słyszałem go tylko w uszach. W powietrzu nie było głosu.
- Mam szeptać? - spytałem.
Przytaknął.
- A umiesz gotować?
Mechanicznymi ramionami targnął śmiech.
- Po co mnie tu przywiozłeś? Mając takie zdolności możesz spenetrować nawet bazę wojskową.
- Mogę - odezwał się głos - ale po wejściu raczej... zwracałbym na siebie uwagę, nie sądzisz? Włosy zjeżyły mi się na głowie.
- Chcesz, żebym wlazł do środka? Oszalałeś!
- Ja będę bazą, hakerem, mapą i doradcą. Praca komandosa to twoja specjalność.
- Jestem detektywem od gier! A to jest realne jak cholera! W dodatku śmierdzi kryminałem albo i czymś gorszym!
Ironiczny grymas wykrzywił jego twarz.
- Takie jest życie. Im człowiek starszy, tym rzadziej robi to, co lubi, a częściej to, co musi.
- Filozof się znalazł! Przecież sam mnie w to wpakowałeś!
- Zdobądź narzędzia władzy, a ja wykonam twoje prośby.
- Kabotyn!
Motomb wyraźnie się uśmiechnął. Błysnęły stalowe imitacje zębów.
- Do roboty!
Wypalenie niewielkiej dziury w dachu zajęło mu mniej niż trzydzieści sekund.
Wyłączenie kamer i czujników załatwił w międzyczasie. Prześwietlił budynek na kilka sposobów. Wszystko to widziałem na własne cyfrowe soczewki. Zsunąłem się po linie, którą wystrzelił z jednej z licznych kieszeni na korpusie.
Ujrzałem półprzezroczysty napis:
Jesteś na terenie wroga. Powodzenia.
- Dowcipniś się znalazł - wyszeptałem.
- Przed tobą poprzeczny korytarz. Skręć w lewo - usłyszałem jego głos. - Aha, i bądź cicho. Wychynąłem zza węgła i zamarłem. W moim kierunku szedł strażnik. Luzaczek. Kamizelka kuloodporna, wizjery na oczach, samoczynny karabin plazmowy w kaburze. Pancerne buciory ważyły po dwa kilogramy każdy. Pozostałem na wdechu.
Nie widzi cię. Ufa, kretyn, elektronice. Ale usłyszeć może, chociaż wzmocniłem szumy. Nosa też mu nie zatkam, więc się nie poć.
Miałem ochotę zdzielić doradcę w elektroniczny łeb.
Minie cię i pójdzie prosto, potem skręci i będziesz miał ohoio trzydziestu sekund na dobiegnięcie do windy. Po cichu.
Uzbrojony osiłek minął mnie w odległości metra i oddalił się spokojnym krokiem. Liczyłem sekundy Zdawały się długie jak życie kwiatów. Odetchnąłem dopiero, gdy zniknął za zakrętem.
Ruszyłem. Płaszcz, choć zrobiony z miękkiego syntetyku, niemiłosiernie szeleścił. W windzie oparłem się o lustra i ciężko dyszałem.
- Które piętro?
- Minus dziesięć. Archiwa.
Wcisnąłem klawisz.
- Tam jest dwóch drabów - usłyszałem głos. - Pestka.
- Może dla ciebie. Włącz mi minimapę i prześwietl te cholerne ściany. Niech też coś widzę!
- Och, przepraszam. Już się robi...
Dookoła rozjarzyły się półprzezroczyste płaszczyzny i linie znaczące mury, przepierzenia, rury drzwi, meble...
- Kabelki i kanalizację możesz usunąć.
- Za duży gąszcz? - zgodził się Pete. - Strażników podświetlę na czerwono.
- W jakim widmie to skanujesz?
- Coś blisko promieni kosmicznych.
- A umiesz śpiewać?
Odpowiedział mi chichot. Humor mnie opuścił, gdy usłyszałem gong. Ledwo wychynąłem z windy, drogę zagrodziła laserowa zapora. Pięć poziomych ostrzy.
- Panie wypolerowany - szepnąłem. - Ma pan radę na to?
- Też je widzisz? To dobrze. Czekaj. Zablokować to ja umiem prawie wszystko, ale żeby wyłączyć, na to potrzeba czasu...
Czerwone sylwetki strażników świeciły gdzieś w oddali. Miałem wrażenie, że oddziela mnie od nich co najmniej dziesięć rzędów ścian. Zaznaczone jaśniejszym kolorem kamery kręciły się w powolnym tańcu, byłem jednak pewien, że mnie nie widzą. Pete z pewnością nadawał im sekwencje z pustym pomieszczeniem.
- Nie mogę wyłączyć - odezwał się. - Przyłóż kciuk do czytnika.
- Wyzwolę alarm!
- Odczyta twoje linie jako nie twoje.
- A znasz inne?
- Są w banku danych. No dalej.
Zawahałem się.
- Pete. Jeszcze mogę stąd wyjść. Jeśli popełnisz błąd, moje szanse spadną do zera.
Odpowiedziało mi milczenie. Po chwili usłyszałem spokojny głos.
- Jestem prawie pewien, że się uda. - Prawie?
- Mój organiczny mózg nie jest w stanie uwzględnić wszystkich zmiennych. Niedługo to się zmieni. - Dzięki za pocieszenie.
Odetchnąłem, przypomniałem sobie skrawki dotychczasowego życia, podszedłem do sensora i przyłożyłem palec. Klingi zamigotały i znikły.
- Brawo! Teraz prosto i... A zresztą zaznaczę szlak na żółto.
Podłoga zmieniła zabarwienie. Szedłem zdecydowanie i tak cicho, jak potrafiłem.
Dobrze, że założyłem te zamszowe buty.
- Pamiętasz o kamerach?
Pamiętam.
Zerknąłem na minimapę. Byłem w połowie drogi do drzwi skarbca. Niepokojąco blisko pulsowały dwie czerwone kropki.
- Ci strażnicy też mają na oczach sensory?
Tylko soczewki. Ale to wystarczy, żeby zmienić twój wygląd.
Zaniepokoiłem się.
- Jak to wygląd? Nie znikniesz mnie?
Jest szkopuł. Otwierają wrota, wkładając jednocześnie dwie karty w konsolę i wstukując kod. Nie zrobią tego ot, tak, bez przyczyny, dla nikogo. Będziesz musiał ich przekonać.
Zatrzymałem się. Pot wystąpił mi na czoło.
Przyspieszyło ci serce.
- Czyś ty zwariował?! - wysyczałem.
Mówiłem, że po wniknięciu w strukturę wroga mój wygląd byłby mało przekonujący. Nawet gdybym go zmodyfikował w przypadku kontaktu z zasoczewkowanymi, nie mógłbym nikomu uścisnąć ręki. Wykrywacze metalu piszczałyby na każdym kroku. Byłeś mi potrzebny głównie ze względu na taką właśnie ewentualność.
- Och, dzięki, że dopiero teraz mi mówisz.
Zaoszczędziłem ci stresu.
Miałem ochotę powiedzieć „nie idę", zawrócić, obrazić się, wypiąć się na całą akcję, byłem wściekły że mną manipuluje i traktuje jak narzędzie. Mimo to czysta ciekawość pchała do przodu, a ambicja nie pozwalała na dziecinne dąsy. Ruszyłem.
Brawo!
Kytes stosuje zasadę marchewki? Niezależnie od okoliczności miło było przeczytać pochwałę. Doszedłem do zakrętu. Za rogiem błyszczały wrota archiwum. Przy rzęsiście oświetlonym panelu podsypiało dwóch cerberów.
- Jak wyglądam?
Biały fartuch, okulary, brunet, ostre rysy. Nazywasz się doktor Marcus Ogilvy, maksymalny poziom dostępu. Nie powinno być problemów.
- Skąd znasz gościa?
Znalazłem w bazie danych. Wybrałem go, bo to właśnie on złożył mi propozycję...
- Czyli jesteśmy w domu.
Wychynąłem zza zakrętu. Draby poderwały się i patrzyły na mnie zdziwionym, oszukanym przez elektronikę wzrokiem.
- Spocznij, cymbały, dlaczego drzemiecie?!
- Panie... doktorze, jest trzecia nad ranem...
- Nazwisko?
- Przecież pan wie, O'Hara... Dlaczego tak późno?
- Otwieraj, nie gadaj.
- Ale przecież - odezwał się drugi - potrzebna jest autoryzacja doktora Alberiha...
- Pan przeziębiony? - wtrącił O'Hara - Jakiś głos inny..
Ciut go zmodyfikuję. Patrz, stresuje się.
Wyświetlił wnętrza ich ciał. Serca łomotały jak szalone.
Są między miotem a kowadłem. Widocznie znają tego Ogilvy'ego od bardzo złej strony. Nie zwracaj uwagi na zdanko o głosie. Ma tylko odwrócić twoją uwagę.
Postanowiłem zaszarżować.
- Ty się, kurwa, nie interesuj moim przeziębieniem! A ty - spojrzałem na drugiego - chwytaj walktel i dzwoń do Alberiha. A jak cię opierdoli i się rozłączy, to opierdolę cię ja! I też odłączę, tyle że od roboty!
Udałem, że patrzę na nadgarstkowy walktel. Skoro Ogilvy piastował takie stanowisko, musiał być bogaty. Miałem nadzieję, że w moim imidżu nie zabrakło urządzenia.
- Swędzi pana tamta próba? - podlizywał się żołnierz.
Zabrakło. Ale dowiedziałem się czegoś nowego. - Liczę do pięciu...
- Ta chrypka pewnie dlatego, że pan za długo w laboratorium siedzi. - Strażnicy włożyli karty. - Te wszystkie bakcyle muszą wyłazić z pojemników.
- Raz...
- Już, zaraz, panie doktorze - wystukiwali kod. - Nie wierzę, że są w stanie je utrzymać.
- Dwa...
- No.
Wrota westchnęły Odwróciłem się i śmiało wmaszerowałem w ciemne wnętrze.
- Gdzie włącznik? - szepnąłem.
Światło zaraz samo się zapali. Aleś dał popis.
Wszedłem między rzędy stalowych szaf.
Powiedzieli coś bardzo ciekawego.
- Zgadzam się. Odszukaj dział mikrobiologiczny. Na minimapie rozjarzył się sektor. Gdy do niego dotarłem, przyjrzałem się napisom na drzwiczkach: „Klebsiella species, czwarta generacja", „Proteus species, odmiany o podwyższonej zjadliwości", „Staphylococcus aureus lethalis"...
- Czy to nie wygląda jak zbrojownia? - spytałem.
- Tak jakby - usłyszałem głos.
Czytałem dalej: „PicoDNAvirusy", „PicoRNAvirusy", „Stadia beta", „Postacie gotowe", „Marketingowe plany zakażeń"...
- Marketing zakażeń?!
- No i, bracie, muszę to powiedzieć. Bingo! Przyłóż kciuk.
- Mam linie Ogilvy'ego?
- Postaram się.
Drzwiczki usunęły się w bok. Przyjrzałem się minidyskom. „Wykresy zakażeń wirusowych", „Biznesplan epidemii pneumokokowych na rok 2177", „Studia porównawcze zjadliwości modyfikowanych drobin prionowych"...
- Szkoda czasu - odezwał się Pete. - Wkładaj je po kolei do walktela. Zrobimy kopie.
Rozejrzałem się za miejscem do siedzenia. Nieopodal stało podświetlone biurko. Wsunąłem pierwszy dysk. Resztę położyłem na blacie. Pasek kopiowania, wyświetlany przed oczami, powoli wspiął się do stu procent. Włożyłem następny.
Kytes zdradzał niecierpliwość.
- Zobacz, co było na tym pierwszym! Otworzyłem plik. Ujrzałem młodą, kobiecą twarz objaśniającą wykresy:
- Jak dobrze wiemy, sezony zachorowań, podczas których znacząco wzrasta sprzedaż medykamentów, są niekontrolowalne. Jeżeli zimą średnia temperatura nie schodzi poniżej pięciu stopni Celsjusza, a takie zimy są najczęstsze, spada liczba infekcji górnych i dolnych dróg oddechowych. Mikroorganizmy, choć mają naturalną zdolność mutacji stymulowaną przez środki higieny osobistej oraz antybakteryjne i antygrzybicze preparaty czyszczące, nie utrzymują jednak tempa rozwoju, które zadowoliłoby rosnące potrzeby firmy. Dlatego mikrobiologiczne laboratorium opracowało plan emisji ściśle wyselekcjonowanych szczepów bakterii, wirusów, prionów, grzybów i nanobotów, które w istotnej mierze zwiększą popyt na preparaty z rodzaju nanopenicylin, untermakrolidów, hipercefalosporyn ósmej generacji oraz nanoleków...
Pojawił się znacznik zakończenia kopiowania. Włożyłem następny dysk i wróciłem do wykładu.
- Fakt, że wypuszczamy mikroby wyhodowane we własnych laboratoriach, daje nam przewagę nad konkurencją, ponieważ dokładnie znamy ich antybiotykowrażliwość, nie musimy badać i dociekać. Przedstawiciele terenowi są w stanie udzielić fachowej porady lekarzom. Dzięki temu wzmacniamy profesjonalną więź z preskrybentami, udowadniamy rzetelność usług dostarczając doskonałych preparatów w przystępnych cenach. Zapasy niewykorzystanych rodzin bakcyli nastrajają optymistycznie. Według wstępnych wyliczeń Pharma Nanolabs nie powinny się troszczyć o poziom sprzedaży do roku... Kolejny dysk został skopiowany. Wymieniłem krążki.
- A oto szczegóły...
- Torkil? - w głosie Kytesa było zaniepokojenie. - Zwiewaj. Zwiewaj, aż wiatr wyrwie ci włosy. Ludzie, którzy nas śledzili, zasugerowali laboratorium, by strażnicy zdjęli soczewki.
Zerwałem się na równe nogi.
- Zabierz dyski. I zasłoń twarz.
Wyciągnąłem spod pachy starego plazmowego firebirda.
- Do nikogo nie strzelaj!
- Ale do czegoś mogę?
Rany boskie!, przemknęła myśl. A jak to nie Peter? Zaufałem stalowej kukle bez twarzy! Wypadłem na korytarz. Strażnicy właśnie sięgali do oczu.
- Panie doktorze! - krzyknął O'Hara. - Chwileczkę!
Rzuciłem się do ucieczki.
- O rany! - usłyszałem za plecami. - To nie on!
- Pokaż, co z tyłu! - krzyknąłem do Kytesa. Pojawiło się małe okno. Wsunąłem lufę pod lewą rękę i oddałem dwie salwy w ściany.
Plazmowe gluty wyrwały grudy plastiku i tynku. Podniósł się kurz. Strzeliłem jeszcze kilka razy.
- Zmienili kody! - krzyknął Kytes. - Laserowa bramka!
Rozpędziłem się i przypomniałem sobie, jak kiedyś, podczas kursów aikido przeskakiwałem nad wyprostowanym mężczyzną mojego wzrostu. Potnie mi fałdy płaszcza! Wybiłem się. Koło prawego ucha usłyszałem wibrujące świśnięcie. W ścianę obok windy uderzył jakby ognisty meteoryt. Strzelają do mnie! Poły ukochanego trencza zostały po drugiej stronie bariery Dobrze, że mi butów nie przycięło. Kolejna wibracja po lewej stronie. Podłoga o niecały metr przede mną zamieniła się w miejsce wykopalisk. Przewrót nie wyszedł jak dawniej. Boleśnie otarłem grzebień łopatki i krzyż.
- Otwieraj! - krzyknąłem do Pete'a.
Odwróciłem się plecami do kierunku biegu i wypaliłem kilkanaście razy w ściany, sufit i podłogę. Ochroniarzy zasłonił biały obłok. Nie mają soczewek, więc mnie nie widzą! Upadłem na kolana i przetoczyłem się w szczelinę drzwi. Wrota zamknęły się w tej samej chwili, kiedy dwie postacie wyprysnęły z obłoku kurzu. Nie są samobójcami. Sprytne chłopaki. Niby gonią, ale nie tak gorliwie, by dać się zabić. Może jednak miałem jakieś szanse.
Rozejrzałem się. Do szybu na różnych poziomach zbliżały się czerwone pajacyki.
- Dojedziesz na sam szczyt - usłyszałem Pete'a. - Jeszcze kontroluję część ich elektroniki, ale ktoś z drugiej strony bardzo szybko się uwija. Mają dobrego programistę.
- Dzięki za pocieszenie. Nie udałoby ci się wyciąć dziury nad windą?
- Za długo. Szyb, a zwłaszcza jego szczyt, ma wzmocnioną konstrukcję. W końcu to dźwig. Spojrzałem w górę. Na dachu majaczyła robocia sylwetka.
- Widzę cię - szepnąłem. - Przyspieszyło ci serce. Roześmiał się.
- Ja też cię kocham. Strażnik przed windą nie zdjął słuchawek. Na pół sekundy przed otwarciem ogłuszę go, a ty zdziel go w szczękę. Potem w potylicę i chodu do dziury.
Napiąłem mięśnie. Odezwał się gong. Za rozsuwającymi się płaszczyznami usłyszałem gwałtowne poruszenie. Mężczyzna zaciskał dłonie na uszach. Dlaczego ludzie są tacy głupi? Hałas ma w bębenkach, a zamyka oczy Walnąłem go w twarz. Lekko się zatoczył, ale nie upadł. Przestraszyłem się. W starciu bezpośrednim miałem niewielkie szanse, o pojedynku kowbojskim nie wspominając. Spojrzał z nienawiścią. Błysnęła lufa karabinu. Wypaliłem długą serię pod nogi. Musiał się zasłonić przed płonącymi odpryskami. Wyskoczyłem w powietrze i kopnąłem go grzbietem stopy w to samo miejsce, w które uderzyłem pięścią. Tym razem głucho stęknął i upadł. Przepraszam. Mam nadzieję, że masz dobrego lekarza. Hm... do którego nie przychodzą przedstawiciele Pharma Nanolabs.
- Szybciej! - krzyczał Kytes.
Na minimapie dostrzegłem tuzin czerwonych punktów. Rzuciłem się w znanym mi już kierunku.
- Ciebie wciąż nie widzą? - spytałem w powietrze.
- Jeszcze nie. Ale to kwestia sekund.
Uchyliły się sąsiednie drzwi z oznakowaniem: „Wyjście awaryjne". Uderzyłem w nie barkiem, przewracając znajdującego się za nimi ochroniarza. Kopnąłem go w nerkę. Zawył. Nie jestem rzeźnikiem! Miałem nadzieję, że go nie uszkodziłem. Ostrzelałem podłogę i ściany Kurz. Chwyciłem linę. Gdy mnie wciągało, modliłem się, żeby nikt nie skrócił mnie o nogi.
Pete mało nie wyłamał mi ramion, kiedy startował. Chyba ze trzy G! Czułem, jak więzadła, ścięgna i mięśnie wydłużają się, próbując utrzymać w całości nieomal trzystukilogramowe ciało.
- Kytes! Zlituj się! - wychrypiałem.
Zaraz zwolnię.
Przyspieszenie minęło. Nie czułem ulgi. Coś sobie nadwerężyłem. Ból w barkach nasilał się. Nie wytrzymam!
Pamiętaj. Ból jest tylko informacją.
Chyba nigdy nie pojmę, jak on to robił. Skupiłem się na kontroli udręki. Wdech, wydech, wdech, wydech. Podmuchy wiatru zdawały się działać jak narkotyk. Cierpienie trochę ustąpiło. Czy za każdym razem, gdy go spotkam, będzie bolało? Gwałtownie skręcił. Między obojczykami rozjarzyła się błyskawica tortury. Odebrało mi dech.
Ścigają nas.
Dobrze, że mnie nikt nie widział. Otworzyłem usta, zacisnąłem oczy, łzy pociekły po policzkach i tak bezgłośnie łkałem, gdy stalowy potwór wykonywał szalone wiraże.
Ocknąłem się w fotelu pojazdu. Spojrzał na mnie. Miałem wrażenie, że ruchoma twarz wyraża współczucie.
- Masz naderwane ścięgna i więzadła obu stawów barkowych. Lekko wywichnięty prawy obojczyk. Spore stany zapalne po obu stronach mostka. Niewielkie uszkodzenie w okolicy łopatki. Mikrourazy prostowników grzbietu. Wylew w okolicach krzyża. I.. dawno nie robiłeś siku.
- Dzięki... panie... doktorze - wyjąkałem. - Masz coś na ból?
Skrzywił się.
- Tylko moją metodę.
Powrót pamiętam jak przez mgłę. Miałem gorączkę. Chyba mu doradziłem, żeby jechał do Pauline. Pomysł wydawał się sensowny: lokacja Kytesa była spalona, mojej nie chciałem narażać, a ona i tak pracowała dla Novatronics. Przyjęła mnie najczulej, jak potrafiła. Naszpikowała prochami i ułożyła w łóżku. Ostatnie słowo, jakie usłyszałem, wyszło z metalowej gardzieli Pete'a:
- Bohater...
Transmisja z przeniesienia duszy Kytesa okazała się wielkim medialnym sukcesem. W ciągu godziny do siedziby Novatronics nadeszło z górą siedem tysięcy zapotrzebowań. Następne tyle dotarło po upływie doby.
- Ciekawe, dlaczego nie wszyscy? - patrzyłem na unieruchomione ręce i zwoje kolorowych rurek odżywiających sponiewierane ciało. Nienawidziłem szpitali.
Na twarzy androida pojawił się wyraz zastanowienia.
- Niektórzy liczą na bezmózgi.
- Pauline - zwróciłem się do brunetki - co to właściwie są te bezmózgi?
- Czekam na nie od kilku lat. Klony wyhodowane z tkanek dawcy, pozbawione mózgów.
- To możliwe? - zdziwiłem się.
- Na razie nie. Za dużo zależy od regulacji neurohormonalnej - pokręciła głową. - Nie wiem, kiedy uściskam Konona.
- Uściskasz go w Brahmie - odezwał się milczący dotąd Harry.
- Zaakceptuję jego formę życia tylko pod warunkiem, że sama zostanę zoenetką.
- Nie mówisz poważnie - obruszyłem się. Spojrzała na mnie jak na kogoś niedorozwiniętego. - Dopóki nie będziesz miał dziecka, nie zrozumiesz, czym jest rodzicielska miłość.
Zaschło mi w gardle.
- Myślałem, że my.. - niespokojnie spojrzałem na słuchaczy.
- Nie podoba ci się już enpecka?
Ubodła mnie do żywego. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Wypunktowanie różnic między człowiekiem a programem wydawało się bezcelowe. Przecież je znała. Na jej ramieniu położył kosmatą łapę Lee Roth. Diabeł z koszmaru.
- A ty znasz różnicę między psychiką sztuczną i żywą?
Wytrzeszczyłem oczy Miałem nadzieję, że go nie słyszą.
- Skoro Novatronics potrafi skopiować mózg i psychikę, tu znaczy, że potrafi też stworzyć sztuczną duszę. Nawet jeśli na razie idzie na łatwiznę i tego nie robi, jest tylko kwestią czasu, kiedy twoja Ann Sokolovski stanie się równie skomplikowana co ty. Powiem więcej. Gdyby jakaś modelka zgodziła się na sklonowanie bezmózga, który przyjąłby dibeka, Ann mogłaby...
- Stać się człowiekiem?
- Cokolwiek to znaczy.
- Z kim ty rozmawiasz? - Pauline patrzyła okrągłymi oczami. Henry również. Kytes uniósł kanciaste brwi.
Zmieszałem się. Demon znikł.
- To przez prochy.. Peter, trzeba ujawnić te dane - zmieniłem temat.
Jego twarz pozostała nieruchoma.
- Nic nie ujawnimy Nie wyrzuca się asa, jeśli atak nie przyniesie korzyści. Oni nie pozbyli się atutu i my też tego nie zrobimy.
- Ale ludzie. Ludzie będą chorować.
- I się leczyć. Nie naruszymy tej równowagi. Chyba że rozgrywka rozwinie się dalej.
Spojrzałem na niego uważnie. Fragmenty układanki złożyły się w całość.
- Akcja była zaplanowana. Nie improwizowana. Dokładnie wiedziałeś, dokąd lecimy i po co. Przytaknął.
- Jesteś agentem Novatronics. Stąd twoje nadzwyczajne wyposażenie i determinacja, by „kontratakować". Nie robiłeś tego dla siebie, bo pieniądze z zawodów Goodabads są tylko częścią twojego uposażenia.
Wychwyciłem ledwie zauważalne potwierdzające gesty Harry'ego i Pauline.
- Znowu zostałem wynajęty przez firmę, w której wszyscy, zdrajcy, pracujecie.
Milczenie.
- Przypuszczam, że ta klinika także do niej należy, bo inaczej nie moglibyśmy swobodnie rozmawiać. Przełknąłem ślinę. Trudno było znieść ciszę.
- Jak wyzdrowieję, to was zamorduję. Zamknąłem oczy. W świecie snu czekała female version z dwoma księżycami odbitymi od rogówek.
Zerknąłem na wskaźnik naładowania broni. Dwadzieścia strzałów. Pot spływał po skroniach. Stalowa rączka fotonowej fuzji parzyła rozognione zagięcie między kciukiem a palcem wskazującym. Każdy oddech był bolesnym błaganiem o koniec. Szmer za plecami. W moim jęku, gdy obracałem się na pięcie i przykucałem, składając do strzału, brzmiała desperacja człowieka zmęczonego nieustającym strachem. Fioletowe smugi energii rozdarły zombiego na strzępy, parujące resztki bryznęły na ekrany centrum dowodzenia. Na tej stacji nie ma żywej duszy! Za pancernymi szybami czernił się lodowaty kosmos. Nadstawiłem ucha. W pobliżu szumiała stacja respawnu. Jeśli do niej dotrę, mam szansę na regenerację! Ruszyłem na zgiętych nogach. Nie byłem w stanie opanować drżenia kolan. „Stan energii 30%". Ominąłem plamy brunatnej mazi i wychynąłem zza plastikowej ścianki. Szlag! Natychmiast się schowałem. Kamera! Muszę w nią trafić! Rzut oka na stan baterii pistoletu. Siedemnaście. Bogowie, prowadźcie moje ramię, Za plecami pękła świetlówka. Napiąłem mięśnie. Dreszcz śmierci przebiegł po kręgosłupie. Głuchy pomruk i ledwie słyszalne gulgotanie mogło zapowiadać tylko jednego stwora: świerzbołaza. Rzuciłem się w bok, mając nadzieję, że ruchu nie zarejestruje urządzenie optyczne. Niestety dosłyszałem charakterystyczny przyspieszony pisk. Odwróciłem się do potwora. Cały korytarz wypełniał brunatny robal, który jakby uprzejmie zapraszał do okrągłej paszczy, okolonej setką jadowitych kolców. To chyba koniec!
- Masz e-mail, masz e-mail - oznajmił kobiecy alt, gdy przetaczałem się po desce rozdzielczej. Wykonałem gest pauzy. Świat znieruchomiał: świerzbołaz właśnie unosił przednią część glutowatego cielska, szykując się do ataku, a do pomieszczenia wbiegali trzej zombi, którzy usłyszeli alarm wywołany przez kamerę. Przyjrzałem się korytarzowi w oddali. Tam rzeczywiście był respawn. Otworzyłem okno poczty. W powietrzu zamajaczył list:
Szanowny Panie, z pewnością słyszał pan o grze Mrok i nagrodzie, jaką ufundowali twórcy za rozwiązanie zagadki. W zamian za pomoc oferujemy część łupu. Czekamy jutro o godzinie 11.00 w portalu gry. Z góry dziękujemy za pomoc.
Pozdrawiamy
Fear Walkers
Uniosłem brwi. Zapowiadało się normalne zlecenie: jacyś gracze napotkali zbyt skomplikowany problem i postanowili poprosić o pomoc gamedeka. Stęskniłem się za zwykłą robotą. Jeszcze raz zlustrowałem centrum operacyjne piątego poziomu stacji kosmicznej Raven Heart: potwór na co najmniej dziesięć strzałów i trzech gości po dwa. Pozostaje jeden ładunek na pudło... A nie, bo jeszcze kamera. Przełknąłem ślinę. Zmęczony jestem. Zostawię to na później. Otworzyłem okno sejwu. Zgrałem stan i wylogowałem.
- Stacja Raven Heart żegna - oznajmił grobowy głos, gdy oddalał się kompleks kosmiczny - See you again - dodał bas. Obraz bazy zakryły odkształcające się sylwetki potworów. - That is... if you dare...
Znalazłem się na głównej stronie. Rozejrzałem się dookoła. Półprzezroczyści gracze zapoznawali się z regułami, dyskutowali, omawiali strategie. Włączyłem dyspozycję rewitalizacji. Zalała mnie czerń, widziałem jedynie poziomy pasek wypełniający się zielenią. Gdy wskaźnik dotarł do stu procent, poczułem swoje ciało. Odetchnąłem znajomym zapachem apartamentu.
Zsunąłem kask i usiadłem na łożu. Za szklaną taflą rozpościerała się nocna panorama Warsaw City. Z perspektywy Cotomou, dzielnicy, z której wyrastał mój linowiec, miasto wyglądało bardzo okazale. Wypiąłem nanowtyczkę doprowadzającą do ciała niezbędne substancje odżywcze. Zasobnik przymocowany do zaczepu łoża był niemal pusty. Otrząsnąłem się i rozpiąłem kombinezon. Grałem niemal cztery doby. Poczułem ucisk na pęcherz i odbyt. Gamepill przestał działać. Jeszcze godzina i naluszka byłaby niezbędna.
Rankiem zajrzałem do informatora. Mrok nie był grą typu MNRPG, czyli Multiplayer Net Role Playing Game. Był w zasadzie singlem podobnym do tego, w którym przebywałem dzień wcześniej. Gra wymagała obecności czterech osób w trybie współpracy. Takie zabawy zajmowały niszową pozycję, większość uczestników wybierała wielkie światy z tysiącami żywych postaci. W tytułach podobnych do Mroku czy Raven Heart liczyło się nie tyle środowisko i mnogość możliwości, co pomysł i intryga.
Na oficjalnej stronie informowano, że dla pierwszego zwycięskiego teamu firma Safe House Electronics ufundowała pojazd osobowy marki Tossan Lambda oraz pięć tysięcy kredytów. Wzruszyłem ramionami. Pneumobilu nie potrzebowałem, zwłaszcza że Lambda była młodzieżowym modelem bez opcji lotu w stratosferze, a zlecenia za pięć tysięcy dawno przestały mnie interesować. Ale... wciąż lubiłem grać.
Portal wyglądał niewinnie. Spokojna muzyka, nastrojowe alpejskie widoczki. Wśród tłumu eterycznych postaci dostrzegłem dwie dziewczyny i chłopca. Instynkt podpowiedział, że to oni. Odmłodzeni staruszkowie albo przyjdzie mi niańczyć dzieci. Wzruszyłem ramionami i podszedłem do nich. Fear Walkers? Dosyć szumna nazwa jak na trójkącik.
- Specjalizujemy się w horrorach. Ostatnio skończyliśmy System Shock XXI, Shadows Beneath i Hellside. - oświadczył blondyn, nad którym majaczył napis „David".
Ciekawe, dlaczego „ostatnio"? Czyżby lamerzy udający weteranów? A co z wcześniejszymi Contorted Bodies, Haunted Mansions czy choćby Raven Heart? Na ich miejscu pochwaliłbym się wszystkimi osiągnięciami.
- Naprawdę pan się zgodził? - brunetka o imieniu Gabrielle, jeśli wierzyć wirtualnym napisom, zacisnęła pięści w geście radości.
- Jesteśmy bardzo szczęśliwi - potwierdziła ruda Steffi. - Sam Torkil Aymore z virtuality show!
- Mówiłem wam? - odezwał się chłopak. - Forsa zwabi każdego!
- Za pozwoleniem - wtrąciłem - pieniądze nie były motywem. Po prostu lubię grać, a Mroku nie znam.
- Nie chce pan swojej części nagrody? - spytała Gabrielle.
- O nie, musicie mi zapłacić. Inaczej to niemoralne. - Szkoda czasu na rozmowy. - David prawdopodobnie był przywódcą stadka. - Przejrzyjmy reguły i wchodźmy.
Według opisu obszar gry obejmował dom z otoczeniem. Na uczestników czekała tajemnica do rozszyfrowania. Aby zdobyć nagrodę, wszystkie osoby z drużyny musiały „przeżyć". W rozgrywkę zaimplementowano uczucie głodu, potrzeby fizjologiczne i sen. - Po co? - skrzywił się Dave.
- Nie pójdziesz z koleżanką do toalety - uśmiechnąłem się z udawanym żalem. - Samotność potęguje lęk. Gdy zechce ci się pić, powędrujesz do kuchni również bez towarzystwa. Zmorzy cię sen, więc położysz się do łóżka. Strach w ciemności jest bardziej realny.
Na modrym niebie świeciła centralna gwiazda naszego systemu planetarnego, rozsiewając niewidzialne promienie, od których brązowieje skóra. W oddali majaczyły sine granie gór. Śnieg trzeszczał przy każdym kroku.
- Zima? - Krucze włosy Gabrielle połyskiwały odbitym błękitem nieba.
- Szybciej zapada zmrok! - zaśmiał się złowieszczo David. Okoliczne świerki odbiły spłaszczony rechot.
Zaciągnąłem się krystalicznym powietrzem.
- Ostatni raz widziałam śnieg trzy lata temu. - odezwała się cicho Steffi.
- Gdzie? - odwróciła głowę Gabrielle.
- Byliśmy na wakacjach w okolicach koła podbiegunowego.
- Raju, ale fajnie, wakacje z przygodami! - rozochocił się David.
- Zimowisko! - brunetka klasnęła w dłonie.
- Ciekawe, czy będzie dobre żarcie? - Chłopak przystanął, pochylił się i ulepił śnieżkę.
Na końcu drogi, pośrodku niewielkiej polany, stał wyniosły dom. Połyskliwe kasztanowe dachówki, beżowy tynk, modrzewiowy płot. Okna odbijały mroźny szafir nieba.
Kamienne schody prowadziły do szerokich czarnych drzwi o wyokrąglonym szczycie. David pierwszy dostrzegł pęk kluczy wiszący na ozdobnym miedzianym haku. Spinał je chromowany pierścień. Wśród cyfrowych ostrzy połyskiwał mosiężny brelok. - Daj - wyciągnąłem rękę.
- Specjalista przy pracy - zachichotał do dziewczyn, wręczając mi klucze.
Włączyłem nagrywarkę. Wyostrzyłem brzegi obrazu.
- Dzień zero, godzina... - rzut oka na chronometr - ...jedenasta trzydzieści, gra Mrok. Wchodzimy do domu, który jest przestrzenią rozgrywki. Klucze... - zrobiłem najazd na obiekt. - Przy nich wisior... - Przedstawiał reprodukcję słynnej ryciny Leonarda da Vinci: koło z symbolem człowieka wpisanego w kwadrat i okrąg. Z pewną modyfikacją. Zamiast ludzkiej twarzy wyryto ohydnie uśmiechniętą głowę rogatej bestii. - Rewers... - obróciłem medalion. Tylko napis: „Mrok". - Gracze - skierowałem wzrok na towarzyszy. - Steffi... - rudowłosa piękność delikatnie się uśmiechnęła. - Gabrielle... - brązowooka brunetka obnażyła zęby jak do zdjęcia w żurnalu - oraz przewodnik David... - Młodzieniec skinął poważnie głową. - Od tej pory nagrywam bez przerwy - uprzedziłem ich. - Każdy szczegół może mieć znaczenie. Możesz otworzyć. - Podałem blondynowi metalowy pierścień.
Odszukał właściwą klingę i wsunął do czytnika. Usłyszeliśmy śpiewny dźwięk walktela. Chłopiec sięgnął do kieszeni. Założyłem okulary.
- Wy też włóżcie - poradziłem kobietom. - Davidzie, włącz wspólny odbiór.
- Mogę się połączyć?
Skinąłem głową. W trójwymiarowym oknie generowanym przez urządzenie komunikacyjne, widocznym przez nasze okulary, pojawiła się poczciwa twarz gosposi.
- Dzień dobry państwu. Tak jak się umawialiśmy, pokoje są przygotowane, łóżka pościelone, ciepła woda bez ograniczeń, spiżarnia i lodówki pełne. Pobyt opłacony do jutra, do godziny ósmej. Życzę miłego wypoczynku!
- Bardzo dziękujemy - odezwał się zbity z tropu David.
- Aha - uśmiechnęła się i zmrużyła oczy. - Bądźcie ostrożni.
- Co pani ma na myśli?
- Ważne, co ty masz na myśli, chłopcze. Gospodyni odwróciła się i zniknęła w mroku. Chociaż nie jestem podatny na sugestię, poczułem lekki dreszcz. A może po prostu zmarzłem?
W sieni, ledwo zamknąłem drzwi, oblała nas absolutna ciemność.
- Niech ktoś zapali światło - zaśmiała się nerwowo Gabrielle.
- Nie ma autoluksów? - zdziwił się Dave. Po omacku odszukałem archaiczny pstryk.
- Aaaaaa! - wrzasnęła brunetka.
Usłyszałem, jak Steffi tupie nogami. Zakryłem uszy przed przeraźliwym kobiecym piskiem. David skulił się, jakby osłaniał się przed ciosem. Nie wiedział, czego się przestraszyły dziewczyny, bo stał plecami do... lustra, które odbijało czwórkę poszukiwaczy przygód, w tym dwie pionierki spanikowane do granic wytrzymałości. Odbicie było prawie wierne, lecz zamiast naszych głów prezentowało gęby rogatych bestii. Dziwnie było patrzeć na przerażone mordy potworów. Dopiero gdy towarzyszki wypłukały hormony walki z zaalarmowanych krwioobiegów, opuściłem ręce.
- To tylko lustro - zmatowiał mi głos. - Trochę... zmodyfikowane
Kryształowa tafla bezszelestnie wsunęła się w szparę w ścianie.
- Już po wszystkim.
Zielone, fosforyzujące strzałki prowadziły przez korytarz w prawo, do kuchni.
- Ale z was strachajły - naśmiewał się David. - fotomontażu się obawiają! To pewnie rozgrzewka. A co będzie, jak zobaczycie prawdziwą, żywą paskudę? - wykrzywił twarz.
- Już widzimy - brunetka wytarła łzę stresu. Obok lodówki stała konsola z czarnym ekranem, na którym widniało jedno zdanie: „Co kryje się w mroku?"
Blondyn wyciągnął rękę do klawiszy.
- Ostrożnie - ostrzegł wysoki kobiecy głos. - Wprowadzenie nieprawidłowej odpowiedzi kończy grę. Niewprowadzenie odpowiedzi do godziny ósmej rano następnego dnia kończy grę. Wirtualna śmierć jednego z uczestników kończy grę. Zanim mnie dotkniesz, dobrze się zastanów, Davidzie.
Wydął wargi ze wzgardą maskującą zaskoczenie.
- Oto zegarki - odezwał się głos. Na blacie zmaterializowały się chronometry nadgarstkowe. - Sugeruję ich założenie.
- Ja mam dosyć - odezwała się Steffi.
- Trochę optymizmu! - lider Fear Walkers wskazał chłodziarkę. - Głodni?
Pokręciliśmy głowami.
- No to do roboty! Torkilu, prowadź!
Rozejrzałem się. Na parterze oprócz kuchni znajdowała się jadalnia i duży salon z kominkiem. Przeszedłem do głównego pomieszczenia. Fotele, sofa, zestaw holowizji. Pod oknem dziwna stalowa skrzynia. Zrobiłem zoom. Cyfrowy zamek. Na pokrywie wyryty symbol strzelby. Odwróciłem się. Schody na piętro. Drzwi do piwnicy.
- Zaczniemy od podstaw, czyli podziemi. Tam najłatwiej o ciemność.
- Już mi mrówki chodzą po plecach - zadygotała Gabrielle.
- Super - zapalił się David.
Objąłem ramieniem Steffi, do której dziwnie nie pasowała nazwa „Fear Walker".
Rozluźniła się.
- Mam nadzieję, że jesteś pełnoletnia?
Zbliżenie z dzieckiem, które nie jest enpecem, realne czy w grze, było przestępstwem.
- Od miesiąca. - Spojrzała w prawo.
Albo była leworęczna, albo kłamała. Jak wiadomo, statystyczni praworęczni, przypominając sobie autentyczne wydarzenia patrzą w lewo, zaś konfabulując - w prawo. Z mańkutami jest odwrotnie. Pod materiałem swetra czułem bardzo atrakcyjne ciało. Nie miało znaczenia, jak wyglądała w realium. Światy były dla mnie realniejsze od rzeczywistości. Ludzie kształtowali w nich powierzchowność tak, jak chcieli, a nie jak dyktowała dziwka natura.
Otworzyłem drzwi. Mrok. Odszukałem włącznik. - Wygłupiają się z tymi przełącznikami - gderał David. - Odkąd żyję, nie widziałem domu z takimi wichajstrami.
- Krótko żyjesz - skonstatowałem, schodząc po wąskich schodkach. - Ja pamiętam.
Drzwi na lewo prowadziły do kotłowni. Pod kuchnią znajdowała się sala treningowa z kilkoma automatami do ćwiczeń i suchą sauną. Obok, pod salonem, pyszniła się sala balowa z wirtualnymi fordanserami.
- Idźcie się pogimnastykować - zakomenderowałem. - Spróbujcie nie władować się w tarapaty. Ja sprawdzę tam - wskazałem pomieszczenie z piecem.
Oczywiście mrok. Włączyłem światło. Bardzo zadbana, sterylna centrala. Kanciasty granatowy golem podgrzewał wodę. Zerknąłem na konsolę sterowania. Odczyty temperatur wyglądały na prawidłowe. Z brzucha grzewczego potwora wypełzały splątane miedziane rury, jak jelita wyprute atakiem nieznanego drapieżnika. Wężowisko wnikało w ścianę niczym dziesiątki tętnic tłoczących ożywczą krew w organizm domostwa. Każdy dom ma swoje serce... Zamyśliłem się. Moją uwagę przyciągnęła mgiełka unosząca się nad jedną z rurek. Podszedłem i wyciągnąłem rękę.
- Chryste!
Przegrzana para zaatakowała przedramiona i szyję mroźnym ukąszeniem, które w ułamku sekundy przekształciło się w wyjący amarantowy spazm bólu. Skośnie zbliżająca się podłoga uderzyła mnie w bark i bok głowy. Zwijałem się, jęcząc przekleństwa. Drgający słup wodnego pyłu wściekle syczał, wydobywając się z uszkodzonej rury Przed oczami stanął pamiętny dzień. Miałem cztery lata. Wyciągnąłem rączkę i chwyciłem czarny uchwyt, sądząc, że to świetna zabawa. Ojciec krzyknął i rzucił się do mnie, ale byłem szybszy. Sprytniejszy. Pociągnąłem z całej siły i biały ból oparzeliny zalał wrzeszczącą twarz, szyję i pierś. Wrzący ryż. Zacisnąłem oczy. Łzy popłynęły na czystą plastikową podłogę. Przypomniałem sobie miesiące w szpitalu, reperatywy, wszczepy komórek macierzystych i dręczące pytanie: Czy będę mógł się bawić z kolegami? Czy tutaj nie zmienią mnie w potwora?
W uchylonych drzwiach stanęła Gabrielle. - Co się stało?!
Skoncentrowałem się i nakazałem mięśniom, żeby ustawiły mnie pionowo.
- Zimna woda - wykrztusiłem.
Gabrielle chwyciła mnie pod rękę i zaprowadziła do łazienki obok sauny. W międzyczasie zdążyłem odmówić mantrę i złagodzić ból do Hammerfieldowskiej „czwórki". Wgramoliłem się pod tusz. Odkręciłem wodospad mroźnej odsieczy. Stałem, kiwałem się, drżałem z bólu i dreszczy wywołanych skokiem temperatury. Jak wytrzymam do rana?! Po chwili brunetka wróciła. Moja nagość nie zrobiła na niej wrażenia.
- Znalazłam w apteczce - podała mi niebieską i czerwoną tabletkę. - Chyba wiedzieli, co się stanie, bo zanim ją otworzyłam, musiałam rozwiązać zagadkę.
Zmarszczyłem twarz. Ból nie pozwolił okazać zdziwienia w inny sposób.
- Nie była trudna - ciągnęła. - Musiałam wpisać nazwisko reżysera Midnight Howl.
Szczęście, że nie ja rozwiązywałem problem. Pierwszy raz słyszałem ten tytuł. Uśmiechnęła się:
- To mój ulubiony film. Najdroższe specyfiki. - skomentowała, gdy łykałem proszki. - Nanoleki. Inflaheal i painstop. Za dziesięć minut będziesz jak nowy.
Siedziałem na ławce do skłonów, okutany w miękki szlafrok. Zrozumiałem, dlaczego tylko brunetka przejęła się moim losem: David obtańcowywał wirtualne tancerki, otoczony kręgiem dźwięku i światła, a Steffi katowała doskonałe ciało setką stopni Celsjusza w saunie. Gabrielle, upewniwszy się, że już mi lepiej, wsiadła na rower i wznowiła ćwiczenia. Odetchnąłem. Ból mijał.
Rozejrzałem się po siłowni. Uwagę przyciągał dziwnie ocieniony kąt. Nie rozumiałem, dlaczego był taki mroczny. Nic go nie zasłaniało. Podnosiłem się, by rzecz zbadać, gdy z sali balowej dotarł krzyk.
Wpadliśmy z Gabrielle do pulsującego muzyką wnętrza. David leżał na posadzce, trzymając się za jądra. Dookoła rechotał tłum fordanserek.
- Przestańcie! Przestańcie! - błagał chłopak, czołgając się do wyjścia.
Podbiegliśmy i wyciągnęliśmy go z kolorowego zgiełku. Brunetka zatrzasnęła drzwi. Usadziliśmy rannego pod ścianą. Jęczał. Mrugnąłem do Gabrielle. Pobiegła na górę po leki.
- Co się dzieje? - dobiegł do nas przytłumiony głos Steffi.
- Mały wypadek! Panujemy nad sytuacją! - odkrzyknąłem w stronę sauny.
Rudowłosa nacisnęła na klamkę. Usłyszałem, jak brunetka zbiega po schodach. Nagle rytmiczne odgłosy kroków przerwał rumor i stłumiony jęk. Zostawiłem Davida i pobiegłem na górę.
- Nie mogę wyjść! - krzyknęła Steffi.
Brunetka leżała na podeście, cicho jęcząc. Miała nienaturalnie wykrzywioną rękę w barku. Sprawiała wrażenie, że zaraz zemdleje. Oznaczałoby to przegraną: program automatycznie by ją wylogował. Przypomniałem sobie kursy pierwszej pomocy. Niewiele myśląc, chwyciłem za jej przedramię, zablokowałem stopą klatkę piersiową i naciągnąłem z całej siły. Bark chrupnął. Oczy dziewczyny wyszły z orbit. - Aaaaa!
- Nastawione.
- Wypuśćcie mnie! - darła się Steffi uwięzionaw saunie.
- Zostawiam ci dwie - wcisnąłem brunetce w rękę czerwoną i niebieską tabletkę, zerwałem się i pobiegłem do sali ćwiczeń.
- Masz - podałem leki Davidowi. Spojrzał pytająco. - Zaraz będziesz jak nowy. Nabiał też.
- Ratunku! - Płomiennowłosa waliła w szklane drzwi. Cała błyszczała od potu. - Duszę się! Otworzyłem szerzej oczy i zmarszczyłem brwi. Ta mina pomagała mi w skupieniu. Nacisnąłem klamkę. Nie ustępowała.
- Pomocy! - krzyczała uwięziona. - Usiądź na podłodze! Tam jest najchłodniej! - poradziłem.
Odsunąłem się na kilka kroków. Obejrzałem drewnianą ścianę. Nic.
- Wyłącz piec!
Dziewczyna posłusznie przekręciła regulator. Siedziała po turecku i ciężko oddychała. Czerwona zasłona włosów oblepiała czaszkę i smukłe plecy. Nagle Steffi rozczapierzyła palce i zawyła nienaturalnie niskim głosem:
- Nieeee!
Sprawdziłem jeszcze raz klamkę. Dlaczego nie ustępuje? Przecież to nielogiczne...
Zamka nie ma... Coś musi uruchamiać mechanizm zapadki... Na chybił trafił pchnąłem ją do góry i natrafiłem na sprężysty opór. Szarpnąłem mocniej i usłyszałem szczęk zwalnianego rygla. Szklana tafla ustąpiła. Wyciągnąłem dziewczynę. Była w szoku. Ułożyłem ją pod prysznicem i włączyłem lodowaty deszcz. Przestrzenie między jej żebrami gwałtownie się zapadły, gdy wzięła histeryczny wdech. Zaczęła głośno szlochać. Co miałem zrobić? Zrzuciłem szlafrok i wszedłem do kabiny. I też histerycznie wciągnąłem powietrze. Wytrzymałem kilka sekund odmierzanych uderzeniami spanikowanego serca i podgrzałem wodę. Podniosłem dziewczynę. Strasznie płakała. I była strasznie piękna. Przytuliła sprężyste ciało do mojego, uniosła biodra i staliśmy się jednym. Adrenalina to najlepszy afrodyzjak.
Wyleczeni i przebrani zebraliśmy się w sali ćwiczeń. David i Gabrielle trochę dziwnie na nas patrzyli. A może mi się zdawało.
- No, mistrzu, co to było? - odezwał się lider. Nie miałem pewności, czy pyta o prysznicowe tete-a-tete, czy o wydarzenia w piwnicy Założyłem to drugie.
- Mam teorię, ale najpierw powiedz, co czułeś, kiedy dostałeś od fantoma między nogi? Zarumienił się.
- Ból jak cholera, oczywiście. To nie ma znaczenia...
- Pozwól - przerwałem - że ja będę decydował, co ma znaczenie. I nie ściemniaj o bólu. To akurat jest oczywiste.
Zacisnął zęby.
- Nie chcesz mówić? - Potarłem brwi. - W takim razie ja będę zgadywał, a ty mi pomożesz, dobrze? Skinął głową.
- Jesteś nieśmiały.
Dziewczyny zesztywniały. Patrzyły oniemiałe.
- Dave? - odezwała się Gabrielle. - Nieśmiały? - Kiedy byłeś małym chłopcem - kontynuowałem - może na jakiejś szkolnej holotece czy przy innej okazji postanowiłeś przełamać swoją ułomność...
- Poprosiłem do tańca najładniejszą dziewczynę w grupie - przerwał. - Tak poradziła mama. Podszedłem, a ona mnie wyśmiała. Przyłączyły się koleżanki - opuścił głowę. - Miałem przechlapaną całą podstawówkę. Dowiedziały się wszystkie dziewuchy, że kurdupel Dave startował do Priscilli. Byłem pośmiewiskiem. Nie odezwałem się do żadnej dziewczyny, dopóki nie zdałem do gimnazjum.
- I dlatego jesteś taki niby na luzie? Skrzywił wargi.
- Nie wiem.
Podeszła do niego Gabrielle i czule go objęła. - Teraz ty - spojrzałem na brunetkę.
- Chyba wiem, o co chodzi - wyznała. - Kiedy leżałam przy schodach ze zwichniętą ręką, przypomniała mi się przedwcześnie skończona kariera sportowa.
Steffi i Dave kiwnęli głowami. Widocznie znali tę historię.
- Byłam niezła w piłce grawitacyjnej. Podczas kwalifikacji do mistrzostw juniorów wyszła na jaw wada w stawie biodrowym. Miałam kontuzję podczas meczu. Czułam się dokładnie tak samo jak dzisiaj. Wściekły ból i rozpacz. Potem wykryli za płytką panewkę. Powiedzieli, że cholerstwo będzie się odnawiać. Marzenia o sławie odpłynęły w niebyt... - oczy zaszły jej łzami. - A tak to kochałam... Lekarze powiedzieli, że można naprawić, ale trzeba zmodyfikować genotyp, wyhodować nową miednicę, bo tamta sama się nie przerobi, zrobić operację, wymienić, a wiecie, ile zarabiają moi rodzice. Jeśli kiedyś tyle zarobię, to będę za stara. - Kopnęła w aparat wzmacniający mięśnie brzuszne.
Nadąłem policzki. Zapowiadała się sesja terapeutyczna.
- Steffi - spojrzałem na kochankę - nie mów. Jako dziecko zamknęłaś się w jakiejś komórce i nie mogłaś się wydostać?
- Dokładnie tak. Krzyczałam, wyłam, koleżanki się śmiały, a ja w panice pchałam całym ciałem, waliłam pięściami, błagałam... - pokręciła głową. - A jeszcze większy wstyd poczułam, kiedy wreszcie mnie wypuścili...
- Drzwi były otwarte, tylko trzeba było je pociągnąć zamiast pchać?
- Jakbyś przy tym był. Klepnąłem się w kolano.
- No to mamy komplet osobistych strachów. Dave boi się kobiet, Gabrielle kontuzji, Steffi zamkniętych pomieszczeń, a ja...
Spojrzeli ciekawie. - ...szpitala.
Lider Fear Walkers przełknął ślinę.
- Ale jak to możliwe, że gra znała takie sprawy?
- O, to nie takie trudne. Odpowiedni skan, impuls i strzał w dziesiątkę.
- Niemożliwe.
Uśmiechnąłem się. - Nie takie rzeczy widziałem w Otchłani.
Wzruszył ramionami
- Słyszałem, że to straszne nudy.
- Jak dla kogo...
Otrząsnął się.
- Kontynuujemy czy wychodzimy?
- Chyba żartujesz? - wypiąłem dumnie pierś. To pierwszy etap. Zniechęcający. Prawdopodobnie większość graczy odpada właśnie tutaj. Ze strachu albo dlatego, że nie mogą otworzyć apteczki.
Steffi i Dave spojrzeli zdziwieni.
- Te pastylki - wskazałem opakowania leżące na podłodze - zawdzięczacie Gabrielle.
- Jak to? - spytał blondyn.
Mrugnąłem do brunetki.
- Widzieliście Midnight Howl? - spytała.
Wytrzeszczyli oczy. Zdaje się, że mieliśmy szczęście. Postanowiłem nie zdradzać się z moją indolencją.
- Idziemy - zakomenderowałem.
Podszedłem do wypatrzonego wcześniej kąta. W podłodze czerniła się klapa.
- I nawet wiem, dokąd.
Gdy dotknąłem drzwiczek, w powietrzu zamajaczył napis:
Kto jest autorem powieści Wyprawa do wnętrza Ziemi?
Młodzież, rzecz jasna, nazwiska Juliusza Verne'a nie znała, ale stary spec od fantastycznych wizji nie miał kłopotów z odpowiedzią. Pod włazem oczywiście czaił się mrok. Włącznika nie było.
- Dave, kochany - uśmiechnąłem się jowialnie. - Przy kominku są jakieś szczapy. Pokaż, że byłeś dobrym skautem i przynieś cztery pochodnie z zapalnikiem.
Gdy drużyna stanęła na skalistym, nierównym podłożu, zrobiło się nieswojo. Dziewczęta rozcierały ramiona. W oddali rozlegało się echem kapanie wody Krople w jaskini... Dźwięk, który nasi włochaci przodkowie znali aż za dobrze. Sala najeżona była stalagmitami. Uniosłem pochodnię. Sklepienie zdobiła gęsta szczotka stalaktytów.
- Gdzie jesteśmy? - wyszeptała Gabrielle.
- To korzenie domu - mruknąłem. Skały odbiły i odkształciły głos w niknący czarny szum. - Prakorzenie. . .
- Przestań - Steffi przytuliła się do mojego ramienia.
Jakie to szczęście, że Fear Walkers to nie sami faceci.
- Pójdę przodem - oznajmiłem.
- Ostrożnie - palce Steffi przesunęły się po moich plecach jak najsłodsza obietnica.
Zrobiło mi się ciepło na sercu. W sercu lodowatej jaskini. Ogromną salę wypełniała rozkołysana czerń. Chwiejny płomień pochodni oświetlał tylko śliskie kamienie pod stopami. Za chwilę stracę poczucie kierunku. Gierczany zegarek nie zawierał kompasu. Odwróciłem się do pozostałej trójki, żeby uprzedzić, że nie mogę iść dalej. Nagle za plecami usłyszałem znajomy niski pomruk i gulgotanie. Zwielokrotnione jaskiniowym pogłosem dźwięki brzmiały jak zapowiedź końca świata. Od stóp do głowy oblała mnie fala zimna. W okolicy karku i nasady czaszki poczułem wibrujące buczenie, jakby ktoś wsadził mi wibrator w rdzeń kręgowy. W nosie zawiercił rdzawy zapach krwi. Adrenalina wstrzyknęła zabójczą dawkę we wszystkie żyły. Odwróciłem się tak szybko, że coś strzeliło mi w szyi. Krzyknąłem i odruchowo przysiadłem, jakbym składał się do strzału z fotonowej fuzji. Tyle, że w nagle zgrabiałej i bezwładnej dłoni trzymałem dopalającą się gałąź. Nikłe światło wydobywało z cieni pomarszczony pysk świerzbołaza, wielki jak wrota dzielnicy uciech. Migoczący płomień sprawiał, że jadowite kolce zębowe zdawały się kołysać jak zboże przy silnym wietrze.
- W nogi! - wrzasnąłem, rzuciłem w potwora pochodnią i popędziłem za zmykającymi towarzyszami. Nogi jak z waty ledwie mogły odnaleźć właściwy rytm. Czarne postacie znikały w otworze włazu. Wytrzeszczyłem oczy i starałem się zapamiętać miejsce, gdzie zardzewiała drabinka wyrastała z podłoża. Otoczyła mnie ciemność. Bulgotanie za plecami przybrało na sile, jakby tysiąc diabłów gotowało krew w kotle wielkości jeziora. Uderzyłem głową o metal. Walcząc ze słabością w udach, wskakiwałem na oślizgłe, zimne pręty. Z ulgą zobaczyłem światło sali gimnastycznej. Wyciągnęły mnie krzepkie ręce Davida i smukłe dłonie dziewcząt.
- Glut tu nie wejdzie - uspokajał chłopak. - Za wąskie przejście.
- To świerzbołaz! - krzyknąłem.
- Co? - wytrzeszczyła oczy Gabrielle.
- Do salonu! Biegiem! I nóg nie połamać! - rozkazałem.
- Ty znasz to stworzenie?! - dopytywała się Steffi, gdy tarasowaliśmy fotelami drzwi.
Podbiegłem do skrzyni z symbolem broni. Poczuliśmy pierwszy wstrząs. Na ścianie przy kominku pojawiła się rysa. Bestia uderzyła drugi raz. Pęknięcie pomknęło do sufitu i zatrzymało się na centralnej lampie. Czemu tu tak ciemno? Spojrzałem na chronometr. Szesnasta i słońce zaszło? Aha, zima. Pewnie grudzień. Trzeci wstrząs. Posypał się tynk. Na ścianie przy oknie balkonowym i w jadalni pojawiły się kolejne zarysowania.
- Co to jest? - Steffi chwyciła mnie za rękę.
- Robal z gry Raven Heart. Jako specjaliści od horrorów powinniście go znać.
- Jacy tam specjaliści - wypaliła. - Znamy trzy gry! Zależy nam na nagrodzie, pomyśleliśmy, że nie zechcesz pracować z amatorami...
- Głupstwa pleciesz. Nie wiesz, na czym polega praca gamedeka? Dla mnie nie ma znaczenia, czy jesteście weteranami, czy żółtodziobami.
Kolejny wstrząs.
- Chodźcie! - krzyknąłem. - Tu jest skrzynia z bronią. Zamek cyfrowy. Musimy złamać kod! Bezradnie rozłożyli ręce.
- Patrzcie i myślcie! David! Zapal światło! Włącznik jest obok kominka!
Salon zalała żółta poświata. Potężnemu tąpnięciu towarzyszył trzask drewna.
- Co to było? - zatrwożyła się Gabrielle.
- Sforsował przejście i rozwalił saunę. Już nie musisz się jej bać, Sfeffi.
- Będzie tutaj za chwilę! - David kucnął przy skrzyni i wpatrywał się w wieko jak superman przepalający stal laserowym wzrokiem.
Wzmocniłem kontrast nagrywarki. Musiała być jakaś podpowiedź. Rozluźniłem więzy koncentracji. Opuściły mnie myśli. Kolejny huk. Uniósł się pył z kawałka tynku, który odpadł od sufitu. Patrzyłem przymglonym wzrokiem na zamek błyskający zieloną kontrolką, błyskający zieloną kontrolką... w tym samym tempie, co odtwarzacz holowizji!
- Steffi...!
Wstrząs. Zarysowała się ściana w pobliżu drzwi do piwnicy.
- Włącz holoprojektor!
Dziewczyna zdziwiła się, ale wykonała polecenie. Trójwymiarowy ekran ukazał fragment horroru. Mężczyzna zapatrzony w okrągły księżyc. Na jego twarzy zaczęły wyrastać włosy źrenice przybrały kształt pionowych szpar, poczerniał nos, ludzkie zęby zmieniły się w wilcze kły. Wyciu bestii towarzyszył mocniejszy niż dotychczas wstrząs. Odpadł spory kawał muru w salonie i jadalni. Ładny stół. Szkoda.
- Pauza! - krzyknąłem do rudowłosej.
Ekran zastygł, ukazując twarz wilkołaka. Zerknąłem na klawiaturę zamka cyfrowego. Przypominała układ klawiszy walktela!
- Dave! Dawaj swój walktel!
Mężczyzna wyszarpnął urządzenie zza paska. Przyjrzałem się literom pod klawiszami. Wilkołak na tej klawiaturze to... 94556525! Wprowadziłem kod. Rumor towarzyszący kolejnym wstrząsom świadczył, że robal zniszczył piwniczne schody. Klapa skrzyni uchyliła się z cichym sykiem. Westchnęliśmy na widok arsenału.
- Diabeł nie ma szans - zachłysnął się David chwytając bazookę.
- Zwróć uwagę, którą stroną celujesz - pouczyłem. - Żebyś przypadkiem nie rozwalił ściany za plecami.
Dziewczętom wręczyłem automatyczne karabinki i poleciłem, by mocno oparły kolby o biodra. Sam wziąłem miniguna. Według moich obliczeń potwór powinien paść po dziesięciosekundowej palbie. Jednego tylko nie przewidziałem.
Wielki ryj wtargnął do salonu, wzniecając tuman kurzu, wyrzucając w górę odłamki mebli, muru i tynku, kawałki prętów zbrojeniowych i połamanych drzwi. Grupka rozpierzchła się w popłochu. Steffi leżała nieruchomo. Jej widok się nie rozwiał, co oznaczało, że jest przytomna. Przy nogach walało się kilka pokruszonych cegieł. Gabrielle krztusiła się w jadalni. Jej karabin leżał w salonie. Pozostał David, przecierający oczy i ja. Cudem uniknąłem zasypania przez gruz, przetaczając się w bok. Nacisnąłem język spustowy i ze zdziwieniem stwierdziłem, że nic się nie dzieje!
- Cholera! - krzyknąłem, szukając dźwigni bezpiecznika.
Rozjarzyła się smuga pocisku z bazooki. Granat wybuchł w brzuszysku robala. Glista skurczyła się i wściekle zwinęła, wyrywając parkiet tuż obok nieruchomej Steffi.
- Giń, dżdżownico! - krzyknąłem, otwierając ogień. Odrzut pchnął mnie na ścianę. Nie chybiłem. Smugi wypruwały z galaretowatego cielska strzępy krwistej materii, znacząc salwę szkarłatnym szlakiem. Ogień wgryzł się w ranę przy pysku i zaczął ją pogłębiać. Świerzbołaz zwrócił na mnie paszczę.
- Giń, padalcu!
Świetlista smuga naddźwiękowych pocisków tonęła w czeluściach bestii ze złowieszczym chlupaniem i trzaskiem dartych wnętrzności. Potwór drgał, ale powoli się zbliżał. Dziesięć sekund już upłynęło! Usłyszałem gdakanie karabinu. To Gabrielle wzięła się w garść i strzelała z jadalni. Spojrzałem na stan magazynka. Piętnaście kul to ułamek sek... Myśli przerwał błysk, który rozdarł poczwarę na części. Przeładowana bazooka Davida dokończyła dzieła.
Nie sprzątaliśmy Siedzieliśmy przy zrujnowanym stole i jedliśmy całkiem smaczną kolację. Steffi przyszła do siebie po czerwonej i niebieskiej tabletce. Zdaje się, że na potrzeby gry ich działanie trochę wzmocniono. W salonie opadał kurz, przykrywając białym całunem rumowisko i ścierwo świerzbołaza. Nastroje były grobowe. David, który chyba czuł się w obowiązku wzmocnienia morale, wzniósł kieliszek wina.
- Za dobrą zabawę!
Dziewczyny spojrzały na niego jak na wariata.
- To tylko gra! - nie ustępował. - Co się tak przejmujecie?
Uparcie trzymał puchar.
- On ma rację - przetarłem oczy. - Przeżywamy przygodę. Całkiem interesującą, nie sądzicie?
- To tylko gra - przytaknęła Steffi. Potrząsnęła rudymi włosami, jakby zrzucając ciężar wspomnień. - Gra mocna jak diabli!
Wyciągnęła rękę po kieliszek. Lewą rękę. Odetchnąłem.
- Będziemy mieli co opowiadać znajomym! - przyłączyła się Gabrielle. Krucze włosy miała przyprószone wapiennym pyłem.
Rozległo się pukanie do drzwi. Spojrzeliśmy na siebie.
- Do broni - warknąłem.
Uznałem, że minigun będzie nieporęczny w ciasnej sieni, sięgnąłem więc po jednoręczny stustrzałowiec.
- Ubezpieczajcie mnie - szepnąłem do gromadki za plecami.
- Kto tam? - rzuciłem w stronę drzwi. Odpowiedziała cisza.
- Kto tam? - ze wszystkich sił starałem się zachować spokój, ale jakoś mi nie wychodziło.
Znowu to uczucie buczenia w całym ciele. Świat zaczął wibrować. Zdawałem sobie sprawę, że to tylko odczucia, że rzeczywistość jest niezmieniona, ale nie mogłem opanować drżenia.
- Kto tam? - wykrztusiłem po raz trzeci głosem zachrypniętym z wysiłku.
Ogłuszyły mnie natarczywe uderzenia. Odskoczyłem od hebanowej płaszczyzny, która raptem wydała mi się ostatnią zaporą przed piekielnymi hordami.
- Dosyć tego - oświadczyłem sztucznie zuchowatym tonem.
Nacisnąłem klamkę. Drzwi same otwarły się szerzej. Coś wyrywało mi klamkę z ręki. Walczyłem, żeby ją utrzymać.
- Jezu Chryste - wyszeptał David.
Potworna moc coraz silniej napierała na drzwi. Wytężyłem wzrok. Na granicy percepcji wirowała i odkształcała się plama czerni.
- Ognia! - krzyknął David.
Kucnąłem, unikając salw. Niebieskie i czerwone smugi przeszywały pulsujący twór, nie wyrządzając mu krzywdy. Mięśnie mdlały nie od wysiłku, ale od niezrozumiałego lęku. Nieustrukturalizowana otchłań chciała wedrzeć się do środka, a ja byłem jedyną przeszkodą. Stłumiłem obezwładniający strach i rozpaczliwie przyciągnąłem skrzydło drzwi do siebie. Strzały ucichły.
- Po... móżcie - wysyczałem, usiłując przekręcić zasuwę.
Rzucili się do drzwi. Szczęknęła zapadka. Z wysiłkiem łapałem powietrze. Nie wiem, co dusiło bardziej: niedotlenienie czy przerażenie.
Staliśmy w sieni, patrząc na siebie szeroko otwartymi oczami. Widziałem, że tamtych też ogarnia panika. Musiałem ich czymś zająć. Inaczej na dźwięk walktela gotowi byli wylogować.
- Wracamy do stołu - zarządziłem. - No, ruszać się, szybciej!
- Steffi - dowodziłem - zaparzysz herbaty. David, rozpal w kominku. Gabrielle, sprawdź, czy można uruchomić holowizję. Jeśli tak, nastaw jakąś spokojną muzykę. Bez obrazu.
Młodzież ruszyła do pracy.
- Ależ szefie - odezwał się Dave. - Kominek przywaliły resztki tego... bydlęcia. To chyba bez sensu. - Rozpalaj, nie marudź.
- Ale tu jest brudno! - Posprzątaj. Dwadzieścia minut później piliśmy aromatyczny, gorący płyn, słuchaliśmy Debussy'ego i patrzyliśmy w wesoły płomień. Nastroju nie psuło nawet cielsko połyskujące stygnącymi ranami.
- No - sapnąłem usatysfakcjonowany - Niezła z nas ekipa. Steffi, przynieś wino.
Po opróżnieniu butelki cała awantura wydała się nieważna. Nawet zwłoki potwora, które pod wpływem grawitacji zaczęły się powoli zapadać, przestały robić wrażenie.
- Idę się przewietrzyć - oznajmiłem. - Nie boisz się? - spytała Steffi.
- Po kilku kieliszkach żadna bestia mi niestraszna.
Mówiłem poważnie. Alkohol jest świetnym lekiem na odwagę. Dawniej mówiło się: wypiję dla kurażu. Powietrze było cudownie lekkie. Staruszek Beethoven cierpiący na chorobę płuc z pewnością by je docenił. Przeszedłem kilka kroków w stronę niskich sosen, nakrytych szaroniebieskimi poduchami śniegu. Niemal usłyszałem słynne „tam-tam-tam-taaam" z Piątej Symfonii, zwane „pukaniem losu", kiedy zobaczyłem trzy starsze kobiety stojące w cieniu.
- Panie... w jakiej sprawie?
Milczały. Wzrok nieskończenie powoli oswajał się z ciemnością. Coś dusiło mi krtań. Mój głos chrypiał jak odtwarzany w zwolnionym tempie:
- Panie... z sąsiedztwa?
Cisza. Jedna, blada, w chuście okrywającej czarne włosy, lekko się uśmiechnęła i wywróciła oczy, ukazując białka.
Zesztywniałem. Umysł przedzierał się przez logiczne układy jak wędrowiec ukąszony przez błotnego węża, który brnie przez bagna, tracąc z każdym krokiem czucie w drętwiejących kończynach. Powoli, pokonując paraliż, spojrzałem na śnieg. Nie widzę śladów, napłynęła myśl. Skąd przyszły te baby? Nie zapraszałem ich. Dlaczego tu są? Chciałem uciekać. Nogi przykleiły się do puszystego podłoża. Mrok jest w nich! Światło padające z kuchennego okna, które dotąd rzucało trochę luksów w otchłań nocy, nagle zadrżało i zgasło. Zalała mnie czerń. Ratunku!, wrzeszczałem w myślach, bo zdrętwiałe gardło odmówiło posłuszeństwa.
Oprzytomniałem w sieni, ryglując drzwi. Hormony stresu rozrywały szyję wybuchami pulsu. Podniosłem głowę, zacisnąłem szczęki i z całej siły wyszczerzyłem zęby Nie chciałem, żeby tamci zobaczyli mnie w takim stanie. Przed oczami wirowały niebieskie punkciki. Ich pląsy zakłócił chwiejny cień na ścianie. Twarz Davida oświetlona płomieniem świeczki przypominała mordę kłobuka.
- Cieszę się, że jesteś.
- Co się stało? - spytałem, tłumiąc drżenie.
- Świerzbołaz się osunął, zaiskrzyło i zgasło. Zdaje się, że uszkodził jakieś kable.
Przełknąłem ślinę.
- Sprawdź tu, w skrzynce - wskazałem konsolę wystającą ze ściany. - Bezpieczniki.
W wyobraźni widziałem, jak trzy mojry wchodzą po schodach. Blondyn posłusznie przesunął się w stronę drzwi, nieświadom zagrożenia.
Wtedy walnęły dokładnie w rytmie „tam-tam-tam-taaam!" Huk niemal nas przewrócił. Zastanawiałem się, czy jeszcze mają ludzką postać. Dziewczęta w salonie, oświetlone pełgającym blaskiem kominka, ściskały broń w rękach.
- Nie utrzymamy się! - wrzasnąłem. - Na górę, na schody! David! Bierz najcięższy sprzęt!
Gdy wbiegaliśmy na pierwsze stopnie, doszedł nas zgrzyt rozdzieranej stali antywłamaniowych odrzwi.
W co ja się wpakowałem?! Na piętrze rozstawiłem żeński batalion na flankach, a my z Davidem zajęliśmy pozycję na pierwszej linii.
Na schodach pojawił się czarny, połyskliwy potwór żywcem wzięty z dwudziestowiecznego dwuwymiarowego filmu pod tytułem „Obcy", protoplasta następnych wcieleń kosmicznego szatana. Wrzeszcząc wniebogłosy, rozpruwaliśmy wijący się kadłub z rykiem czterech luf, w dymie spalonego prochu i gejzerach kwasu tryskającego z ran. Część schodów zapadła się w eksplozji kurzu. Jako drugi natarł człekokształtny, skoczny obrzydliwiec z rozszczepioną żuchwą, z której wystawały szable odyńca. Rozpoznałem w nim kolejną medialną gwiazdę, predatora. Filmowe i komiksowe wcielenia dowodziły, że był skuteczniejszy i silniejszy od Obcego. Ominął powitalną kanonadę, odbijając się od bocznej ściany i wykonując salto. W przelocie wystrzelił z naramiennego działka. Pocisk przeleciał blisko szyi Gabrielle. Zbladła. Zanim napastnik wylądował przy resztkach balustrady, cisnął włócznią w Davida. Chłopak uchylił się w ostatnim momencie. Odrzuciłem potwora rakietą z podwieszonej pod minigunem wyrzutni. Impet cielska pchanego przez pocisk rozbił całą ścianę. Z grzmotem osunęła się część dachu. Trup predatora spoczął wśród połamanych sosen.
Wycofaliśmy się w głąb korytarza. Owionął nas mroźny wiatr. Gwiazdy w prześwicie wyglądały jak z innej galaktyki. Przysłonił je złowrogi kształt zmiennokształtnego bohatera holokina lat pięćdziesiątych dwudziestego drugiego wieku. Tylko jemu udało się osiągnąć poziom charyzmy poprzedników. Dziesiątki szczęk cięły powietrze, a wężowaty tułów miotał się niczym bicz w ręce wprawnego tresera, zanim uspokoiliśmy go granatami z bazooki i ostatnią rakietą, jaka mi pozostała.
Skryliśmy się w jednej sypialni. Pozostałe pomieszczenia były odcięte bądź zrujnowane. Zapadła cisza. Ognie z luf nie rozświetlały już ciemności Świeczki gdzieś zgubiliśmy.
- Gabrielle, Steffi - w mroku mój głos brzmiał dziwnie głucho. - Sprawdźcie, ale ostrożnie, czy przy waszych karabinach nie ma zamontowanych lamp.
Usłyszeliśmy cichutki pisk. Na podłodze pojawiła się czerwona kropka.
- To chyba nie to - odezwała się brunetka. - Niby światło - próbował żartować David. Oślepiła nas najprawdziwsza biała poświata z reflektora pod bronią Steffi. Odetchnąłem. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. W ścianie widniały drzwi do drugiej sypialni.
- Chyba na noc będziemy mogli się rozdzielić - odezwał się blondyn.
Czyżby po tym wszystkim chodziły mu po głowie kosmate myśli?
- Steffi, poświeć - podniósł się. - Sprawdzę. Zniknął w kręgu światła. Za chwilę się wychylił. - Chodź, Gabrielle. Jest duże łóżko i biotusz.
Zgodnie z ogólnie przyjętą dynamiką gier, czekała nas mała przerwa. Twórcy nie mogli przesadzić z maltretowaniem graczy, bo zła fama zniszczyłaby popyt. Więc mogliśmy odpocząć.
Umyliśmy się, Steffi zgasiła lampę i zalała nas czerń przekłuta kilkoma punktami gwiazd, widocznymi przez ręcznie tkane firanki. Stałem przy oknie i nie mogłem się zdecydować, co dalej, gdy nagle poczułem, jak dziewczyna się do mnie przytula. Uwielbiam kobiety obdarzone instynktem bliskości. Wyłączyłem myślenie i słuchając ciała, wczołgałem się za nią do jaskini pod kołdrą. Mógłbym tam spędzić tysiąc lat.
Ze słodkiej drzemki wyrwało mnie światło. Otworzyłem oczy Głowa Steffi spoczywała na mojej piersi, a jej ciepła dłoń wciąż dotykała nadbrzusza. Za oknem coś błyszczało, jakby zorza polarna. Przyjrzałem się dokładniej i rozpoznałem eteryczny zarys postaci. Poltergeist! Zerwałem się, budząc kochankę. Chwyciliśmy broń. Latarka rozświetliła ciemności.
- David! Gabrielle! - pisnęła rudowłosa.
Kątem oka dostrzegłem poświatę, sączącą się przez szparę pod drzwiami prowadzącymi na korytarz. Była wszędzie! David i Gabrielle wpadli z rozwichrzonymi włosami. Zielona aura rozświetlała ich sypialnię. Zaryglowałem drzwi.
- Nie ma dokąd uciekać! - krzyknął blondyn. - A nasza broń chyba nie pomoże - dodałem. Ktoś zaczął szarpać klamką okna. Podskoczyliśmy. Za sekundę do drażniącego dźwięku dołączyło się zgrzytanie zamka w drzwiach. Gabrielle przycisnęła dłonie do uszu.
- Nie wytrzymam! Zniosę robale, potwory paraliż, ale nie duchy!
- Uspokój się! - David chwycił ją za ramiona. - Pomyśl o nagrodzie!
- Pieprzę nagrodę! Chcę stąd wyjść!
Drzwi od ich sypialni zaczęły świecić. Starałem się myśleć racjonalnie, ale nie znajdowałem rozwiązania. Przez szczeliny w oknie i drzwiach przesączał się fosforyzujący dym. Wyrwałem Sfeffi broń i zacząłem się rozglądać.
- Gamedeku, czas na twoją akcję! - desperował Dave.
Przypomniałem sobie o strychu. Skierowałem klingę światła na sufit.
- Jest! - dostrzegłem klapę. - Spuszczane schody! David! Ciągnij!
Gdy zamykaliśmy właz z drugiej strony, sypialnia miała już nowych ektoplazmatycznych właścicieli. Widma nie dały za wygraną. Wkrótce nasza kryjówka przypominała namiot z cienkiego płótna, oświetlony ze wszystkich stron wścibskimi lampionami.
- To koniec - stwierdził Dave.
- Co racja, to racja. - Podniosłem z podłogi białą kredę.
- Co to? - spojrzał na przedmiot w moim ręku. - Narzędzie, którym trzeba nakreślić znak.
- Chroniący przed duchami? - Właśnie.
- Pospiesz się! - ponaglała Gabrielle, obserwując płonące na seledynowo ściany.
Usiadłem po turecku i uruchomiłem odtwarzanie dotychczasowych akcji.
Obudził mnie świt wpadający przez panoramiczne okna. Podniosłem głowę. Pozostała trójka spała jak dzieci, ułożona w kątach kredowego kwadratu wpisanego w koło. Znak okazał się skuteczny. Narysowałem go w ostatniej chwili. Kawalkada obmierzłych zjaw zatrzymała się w pędzie i otoczyła krąg, sycząc zajadle. Szukały luki w rysunku. Szczęście, że sosnowe deski były równo ułożone: biała linia zachowała ciągłość. Widma nie mogły się dostać do zaklętego kręgu, więc rycząc wściekle, odleciały w zaświaty.
Spojrzałem na zegarek. Siódma trzydzieści. Pół godziny na rozwiązanie zagadki.
Zejście na parter okazało się całkiem poważnym wyzwaniem. Ominęliśmy ścierwo zmiennokształtnego i zobaczyliśmy, że schody są zawalone. Posłużyliśmy się prowizoryczną liną skręconą z ubrań.
- Czarnego z gębą w gębie omijajcie szerokim łukiem - poradziłem. - Ten kwas przepali nawet beton.
Na bezchmurnym niebie świeciło słońce. Dziewczęta szczękały zębami.
- Taki ładny dom - skonstatował Dave. - A teraz to dymiące rumowisko.
Gdy stanęliśmy obok konsoli, chronometry wskazywały siódmą czterdzieści pięć.
Spojrzeliśmy na ekran. Co kryje się w mroku?
- Czas na odpowiedź - blondyn potarł ramiona. - Gabrielle, dałoby się zrobić kawę?
Dziewczyna podeszła do kuchni. - Wysiadła elektryka.
- Może jest przełącznik na gaz? - Czekaj. Jest.
- Cudownie. Mistrzu - spojrzał na mnie. - Jeśli coś zrozumiałeś, to nas oświeć. Jakoś nie łapię przesłania.
Siódma czterdzieści sześć. Przysiadłem na kuchennym blacie.
- Zastanówmy się. Dom ma pięć poziomów. Na samym dole spotkaliśmy robala. W piwnicy przydarzyły się wypadki podobne do wydarzeń z przeszłości.
Steffi przytuliła się do mojego uda.
- Na parterze - ciągnąłem - zaatakowała nas czarna plama, a po niej staruchy, które się zmieniły w filmowe kreatury.
- Jakie? - Dave szeroko otworzył oczy. - Ostatni to zmiennokształtny, a te dwa na początku?
- Obcy i predator - zmarszczyłem brwi.
- Że jak? - rzuciła przez ramię Gabrielle.
- Czy tylko ja w tym towarzystwie oglądam dwuwymiarowe obrazy?
Odpowiedziała mi jednoznaczna cisza.
- Nieważne. Idźmy dalej, bo czas ucieka. Na piętrze odparliśmy zmasowaną szarżę duchów, a ochronił nas magiczny znak na strychu.
Blondyn kiwnął głową.
- Powtórka z rozrywki zaliczona. A teraz: co z tego wynika?
- Układ budowli przypomina sen Junga. - Kogo? - spytała Gabrielle.
- Twórcy psychologii głębi.
- Jakiś staruch? - dopytywała się.
- Bardzo stary staruch. Dziewiętnastowieczny. - Nieźle - pokręciła głową.
- Śnił mu się taki właśnie dom. I wiecie, co gość powiedział? Że to obraz duszy.
Towarzystwo zastrzygło uszami.
- Mówił, że jaskinia to podświadomość kolektywna. - Zapowiada się wykład - skrzywił się David.
- Kawa - Gabrielle postawiła cztery filiżanki. Chciwie złapałem czarkę.
- To część psychiki wspólna wszystkim ludziom. Niedostępna oglądowi. Zawarte w niej treści, archetypy, widzimy pod postacią symboli.
- No, w mordeczkę, ładna teoria - zniecierpliwił się przewodnik. - Ale... - zerknął na zegarek - jest siódma czterdzieści siedem.
- Co spotkaliśmy w jaskini? - ciągnąłem. - Świerzbołaza. Potwora prymitywnego, podstawowego, można rzec. Niczego prostszego od glisty nie wymyślisz. Może dlatego Diuna była tak popularna.
- Co? - Steffi wytrzeszczyła oczy.
- Nieważne. Moim zdaniem podziemia to właśnie to, zwłaszcza że o poziom wyżej, w piwnicy przydarzyły się wypadki związane z naszą osobniczą przeszłością. Byłaby to podświadomość indywidualna, czyli pamięć.
- Co z parterem? - spytała rudowłosa. Łyknąłem parzącego napoju.
- Świadomość - odparłem złapawszy powietrze. - Dlatego walczyliśmy z wytworami kultury. Piętro symbolizuje neotyp.
- Siódma czterdzieści osiem - David stuknął w szybkę zegarka.
- Nie popędzaj go - ujęła się za mną Steffi.
- Tik, tak, tik, tak - drażnił się.
- Czyli ta część duszy - podjąłem - która podpowiada, czym lub kim możemy być. Stanowi coś w rodzaju ducha opiekuńczego.
- Dlatego otoczyły nas zjawy. - W oczach Gabrielle odbiło się echo nocy.
- Strych - przysunąłem się bliżej Steffi. Było naprawdę zimno. - Może obrazować najwyższą warstwę psychiki.
- Czyli? - David przytulił się do brunetki.
- Jaźń według Junga przedstawia strukturę doskonałą. Jej symbolami są koło, krzyż, trójkąt, kwadrat. . .
- To dlatego narysowałeś ten znak? - ciekawie spojrzała rudowłosa.
- Symbol wziąłem z breloka. David wypuścił z objęć Gabrielle. - Siódma czterdzieści dziewięć i piętnaście sekund, a my ciągle jesteśmy w lesie.
- Mamy zgodę na hipotezę, że budowla symbolizuje ludzką psychikę? - spytałem.
Przytaknęli.
- Idźmy dalej. Pytanie: „Co się kryje w mroku" jest wieloznaczne. Trzeba odpowiedzieć konkretnie, bo rozwiązaniem jest prawdopodobnie jedno słowo. Zatem: czym jest mrok?
- Czerń. Ciemność. - Steffi patrzyła w dno filiżanki.
- Tak jest z naszego, zmysłowego punktu widzenia - odparłem. - Ale mrok nie istnieje. To my, ludzie, go „widzimy", bo nasze oczy są błonami światłoczułymi, nie żadnymi organami postrzegania rzeczywistości. Jeśli padnie na nie promieniowanie elektromagnetyczne o długości fali, którą potrafią zarejestrować, percypujemy jakąś barwę. Mrok to miejsce, gdzie nie ma światła, więc nasze oczy są bezużyteczne.
- Rzeczywiście - odezwał się David z przekąsem. - Jakoś nigdy na to nie wpadłem.
Puściłem do niego perskie oko.
- Chociaż nie widzimy w ciemnościach, otacza nas ta sama rzeczywistość: ściany meble, drzewa, niebo. A jednak wydaje nam się, że w ciemności rzeczywiście coś się czai.
- Ale co? - spytała Gabrielle Siorbnąłem kawy.
- Cień.
- Mówisz zagadkami - Steffi spojrzała błagalnie. - Ta część duszy która powoduje, że bez trudu rozpoznajemy zło i zagrożenie. Pamięć naszych przodków zachowana w najgłębszych zwojach mózgu, ostrzegająca, czego należy się bać. Z reguły zlepiona z nieakceptowanymi cechami charakteru. Nie chcemy pamiętać, że jesteśmy zawistni, zepsuci, zazdrośni, złośliwi, sadystyczni, zboczeni... - zabrakło mi przymiotników - ...więc wypieramy tę wiedzę do podświadomości.
- No i co? - ponaglił blondyn.
- Mimo że wypieramy cień, on ciągle w nas jest. Tyle że nie mamy pojęcia o jego istnieniu. Na tym polega fenomen podświadomości: wprawdzie gromadzi miliony danych, ale na co dzień ich n i e w i - dać.
- Ale jaki to ma związek z mrokiem? - David zerknął na zegarek.
- W mroku nic nie widać. Co to znaczy? - Nie wiem.
- To znaczy, że mrok symbolizuje nieznane. Czyli? - Podświadomość? - spytała Steffi.
- Brawo. W mroku jest nieznane, a dla duszy nieznane znaczy tyle, co podświadome.
- I dlatego mówisz, że siedzi tam cień? - David nieco się ożywił.
- Tak jest. W ciemność rzutujemy, niczym stare kinowe projektory, naszą nieznaną naturę. Pamiętacie tę plamę czerni otwierającą drzwi? Nic w niej nie było, a baliśmy się jak cholera. Bo w ciemności kryje się archetyp zła: obcy, diabeł, wampir, wilkołak.
- Boimy się samych siebie?! To absurd! - wykrzyknął David.
Dopiłem resztkę kawy.
- Czyżby? A przypominasz sobie lustrzane powitanie w sieni?
Zamilkł. Odczekałem chwilę.
- Bałeś się, oglądając horrory?
- Jak diabli. Czasami chowałem się pod kołdrę.
- A widzisz.
- Ale co ma jedno do drugiego?
- Treści, których się tak lękałeś, w y m y ś l i l i l u d z i e. Człowiek nie jest zdolny stworzyć tego, czego nie ma w sobie.
Zapadło milczenie. Siódma pięćdziesiąt jeden.
- Psiakrew, on ma rację - sapnął lider Fear Walkers. - Ale co z odpowiedzią?
- Co łączyło wszystkie stwory, które napotkaliśmy? - Zeskoczyłem z blatu.
Milczenie.
- Były kopiami już wymyślonych bestii: świerzbołaz z Raven Heart, alien, predator, zmiennokształtny, duchy, wszystko już widzieliśmy.
- Czyli? - David odstawił pustą filiżankę. - Gabrielle, dałoby się zrobić drugą kawę?
- Nie wiem, czy zdążymy wypić... - brunetka spojrzała na zegarek.
Siódma pięćdziesiąt dwie.
- Zbierzmy, co jeszcze zostało - cmoknąłem. - Jakie były zagadki przy apteczce i klapie do jaskini? - O autora jakiejś książki... - Gabrielle zacięła usta.
- Juliusza Verne'a - potwierdziłem.
- Pytanie przy apteczce?
- O reżysera!
- Rebus przy skrzyni z bronią? Rudowłosa otworzyła usta.
- Człowiek przemieniający się w wilka!
- A teraz przyjrzyjcie się temu.
Na blacie położyłem pęk kluczy i brelok przedstawiający wpisaną w kwadrat i koło ludzką postać z mordą bestii.
Siódma pięćdziesiąt osiem.
- Gotowi? - spytałem. Przytaknęli.
- Steffi, pisz.
Uniosła palce nad klawiszami. Zastukały styki. Na ekranie pojawiła się odpowiedź:
Człowiek
Monitor rozjarzył się złotym światłem. Wyświetlił napis:
Gratulacje!
- Firma Safe House Electronics winszuje zwycięstwa - odezwał się znajomy kobiecy głos. Obraz wygenerował migającą liczbę:
5 000 kr!!!
- Hurra! - zakrzyknęliśmy i rzuciliśmy się sobie w ramiona.
- By otrzymać drugą część nagrody - podjął głos - odpowiedz na drugą część pytania.
Zamarliśmy. Siódma pięćdziesiąt dziewięć i trzydzieści sekund.
- Jaką drugą część?! - krzyknął David.
- Nic o tym nie wiedzieliśmy! - oburzyła się Gabrielle.
- Cicho! - podbiegłem do konsoli. Na ekranie widniał napis:
A konkretnie?
Zamknąłem oczy. Rozgniewane krzyki uleciały w niebyt. Osłabiłem więzy koncentracji, pozwoliłem, by umysł podążył tropem swobodnych skojarzeń. Co znaczy człowiek konkretnie? Dwóch ludzi postawionych przed tą samą rzeczą widzi co innego, bo patrzą przez pryzmat indywidualnych doświadczeń. Ich światy się różnią, choć tkwią w tej samej rzeczywistości. Zatem człowiek „konkretnie" to...
Palce stuknęły w klawisze:
Ja
Ekran wybuchł fajerwerkami. Pojawiła się powoli rotująca sylwetka Tossana Lambdy.
- Gra skończona! - odezwał się głos. - Proszę wpisać swoje...
Spojrzałem na zegarek. Tik, tak. Ósma. Dwie sekundy Odetchnąłem. Czasem w dwóch sekundach zawarta jest wieczność. Fear Walkers obściskiwali mnie i skandowali. Nawet David mnie ucałował, co rozpoznałem po charakterystycznym drapnięciu podbródkiem. Przytuliłem całą trójkę i spojrzałem przez okno na ośnieżone szczyty.
Zanim się wylogowaliśmy, zdecydowaliśmy się na krótki spacer po okolicy.
- Prześlę ci adres - szepnęła Steffi.
Kiwnąłem głową. Śnieg pod butami skrzypiał miękko i przyjaźnie. Zupełnie inaczej niż na początku gry.
- Lubisz rude włosy czy może wolisz inny kolor? - spytała Steffi, muskając wargami moje ucho. Przypomniała mi się Ann Sokolowsky.
- Niech... zostaną rude - zająknąłem się. Preferowałem blondynki, ale nie chciałem, by Steffi w jakikolwiek sposób nałożyła się na obraz female version z Rajskiej Plaży.
- Ale z nich świnie - przeżywał David. - Zataili, że mają dwa pytania. To oszustwo!
Wciągnąłem w nozdrza zapach topniejącego śniegu. - Czyżbyś zapomniał, który z ziemskich gatunków jest najgorszą bestią?
Zjawiska przyrodnicze wyglądają najpiękniej, gdy masz kieszeń pełną pieniędzy albo duszę wypełnioną beztroską. Łapiesz w nozdrza ulotny zapach istnienia, ciesząc się po prostu tym, że żyjesz... Dalekie pomarańczowe koło oświetlało zmarszczki oceanu. Leżałem na wysokich skałach, wokół których rozpościerały się doskonale utrzymane plaże. Obok prężyła ciało Ann Sokolowsky, vel female version 345.00012. Kochałem takie chwile. Gdy odezwał się interkom, przyszła fala smutku. Otworzyłem półprzezroczyste okno, przysłaniaj ąc słoneczną tarczę.
- Torkil? - z ekranu patrzyła Steffi. Ann uniosła głowę.
- Steffi? - przywitałem rudowłosą. - Jak... zdrowie?
Spojrzała podejrzliwie na Annę. - Widzę, że przeszkadzam.
- Ależ nie... - zawahałem się. Przecież przeszkadzała. - To jest Ann Sokolowsky. Aniu, poznaj Steffi...
Wstyd się przyznać: nie znałem jej nazwiska.
- Alland - dokończyła.
- Bardzo mi miło - uśmiechnęła się blondynka. - Mnie również. Hm... - rozejrzała się nerwowo. - Co to za gra? Chyba jej nie znam.
- Och, to Rajska Plaża - odezwała się Ann. - Świat dla zakochanych.
Moja szyja i krtań jakby zalały się betonem. Zwróciłem drewniany wzrok na rudowłosą. Usiłowała zapaść się pod ziemię.
- Może... zadzwonię później - przemogła chrypkę. - Tak, skontaktuj się jutro. - Zrobiłem poważną minę. - Naprawdę się cieszę, że zadzwoniłaś. Nasze spojrzenia splotły się, ogrzały i związały w namiętnym uścisku. Uspokoiła się.
- Czekam - poprosiłem.
Wracaliśmy ze skał, trzymając się za ręce. Dookoła spacerowały pogrążone w rozmowach pary. Piasek przesypywał się pod stopami.
- Od dawna znasz tę dziewczynę?
Otwierałem usta, by odpowiedzieć, gdy podbiegł do nas dziwny, przysadzisty, jakby nieco przybrudzony osobnik. Zastanawiałem się, skąd wytrzasnął takiego skina.
- Skąd jesteś? - zwrócił się do Anny. Zatrzymaliśmy się.
- Stąd... Z Rajskiej Plaży... - odparła zbita z tropu, - Tu są twoje korzenie? - miał skrzekliwy głos. Rozejrzała się bezradnie.
- Jestem stąd...
- A, enpecka? - jego uśmiech był jakiś bluźnierczy.
Ogarnęła mnie furia.
- Zmiataj, popaprańcu! - uniosłem rękę. Brudne indywiduum odsunęło się kilka kroków. - Bez obrazy - krzyknął pojednawczo. - Do takich jak pani nic nie mamy. Sprawdzałem - błysnął świńskimi oczkami - czy nie diginetka.
- Co? - zdziwiłem się.
- Ta zaraza zagraża wszystkim! - wyrzucił kiełbaskowate rączki w górę. - Organikom i zoenetom! W realium i w sieci! Strzeżmy się!
Jegomość zmykał zygzakiem, jakby ktoś za nim strzelał. Podbiegł do innej pary.
- Skąd pochodzisz? - spytał atrakcyjną kobietę. Przez chwilę patrzyliśmy, nie odzywając się. Pociągnąłem Ann za sobą.
- Nie psujmy sobie wieczoru.
Na wschodzie błyszczały pierwsze gwiazdy. Zbliżyliśmy się do wody Mokry piasek, utwardzony przez fale, wydawał się szklisty.
- Czy ty mnie pamiętasz? - przerwałem ciszę. - To znaczy jak wychodzę? Wylogowuję się? Ja o tobie pamiętam. Myślę, wspominam, snuję plany... A ty?
Błękitne oczy w łunie zmierzchu wyglądały niemal granatowo.
- Oczywiście, że o tobie pamiętam. Mam pamięć. Mówi tak, bo tak czuje, czy dlatego, że ją zaprogramowano? Zmierzchało: zgaszona czerwień przechodziła w purpurę i fiolet. Zepchnąłem niechciane myśli w głąb mózgu. Odetchnąłem zapachem morza. - Wiesz - postanowiłem zmienić temat - chciałbym z tobą obejrzeć nową grę Phantom Games, nazywa się Infinity. Erpeg w kosmosie. Podobno lepsza od Dream Space.
- Multiplayer? - zaciekawiła się. - Jak Rajska Plaża. Melancholijnie pokręciła głową.
- Do Brahmy czy Wisznu, proszę bardzo. Tam mogę, jak wszyscy Non Player Characters. Ale w inne światy wchodzą tylko żywi gracze. Nie jestem kompatybilna.
Chciałem kogoś posiekać. Tak bardzo starałem się nie pamiętać, że jest programem, ale ten fakt dziwnie często powracał w rozmaitych okolicznościach.
- Przykro mi - zacisnąłem wargi. - Mnie również.
I znowu nie wiedziałem, czy rzeczywiście coś czuje, czy tylko o tym mówi. Wolałem nie pytać. Neojazzowa muzyka z kawiarenki przycupniętej nieopodal tonęła w szumie fal. Stanęliśmy naprzeciw siebie. Tak jak dziesiątki razy wcześniej oniemiałem w obliczu doskonałego piękna. W jej kształtach zaklęta była odpowiedź na ostateczne pytanie, granice ciała znaczyły przepaść między istnieniem i śmiercią.
- Czy wiesz, że twoja sylwetka jest poezją zaklętą w kształt? - Ściskało mnie w gardle.
Na tle nocy jej opalenizna wydawała się niemal czarna. Błysnęły zęby.
- Lubię, kiedy tak mówisz.
Zbliżyłem rękę do piersi uwięzionej w napiętym plażowym topie. Dotyk był jak przekraczanie nieprzekraczalnej granicy Chciałem krzyczeć.
- A to lubisz? - wydusiłem. Pokręciła głową.
- Uwielbiam.
Wychodziłem z gry z największą niechęcią. Upływała czwarta doba i gamepill przestawał działać. Musiałem. Na głównej stronie kręcił się tłum eterycznych postaci. Zapoznawali się z reklamami nowo uruchomionego dodatku: kosmoportu, z którego można było się udać na stację orbitalną. Ich radość i podniecenie były mi obce. Choć mogłem polecieć z Anną, i tak była uwięziona w Rajskiej Plaży niczym złoty orzech w łupinie. Unosiłem rękę w geście rewitalizacji, gdy mój wzrok przyciągnął powoli rotujący sześcian reklamowy otoczony krzykliwymi hasłami. Wcześniej go nie widziałem. W sieci nietrudno coś przegapić. Rozwinąłem go. W twarz uderzyła eksplozja barw.
Chcesz, by twoja miłość stała się taka jak ty? Pragniesz dać jej życie? Twórca Rajskiej Plaży, firma Blue Whales Interactive, proponuje absolutne nowum! Upgraduj ją do dibeka! Włożymy psyche ukochanej w syntetyczny mózg! Nadasz jej pożądane cechy i staniesz się równy Stwórcy! Na twój wzór, a jeśli chcesz, nawet podobieństwo, stworzymy najprawdziwszego człowieka! Masz kłopoty z przyjaciółmi? Wykreuj nowych! Oto nasze kontakty...
Ciekawe. Zgrałem połączenia. Obok połyskiwał inny sześcian:
Masz już cyfrowego przyjaciela? Stworzyłeś przyjaciółkę? Wstęp do Creators Club! Poznaj innych Kreatorów! Podziel się wrażeniami! W naszej społeczności...
Oczywiście. Zamknąłem bryłę. Ledwie pojawia się coś nowego, od razu jak grzyby po deszczu mnożą się fankluby ligi, stowarzyszenia i inne podejrzane zgrupowania. Stroniłem od wszelakich skupisk. Człowiek w grupie staje się czymś o wiele gorszym od człowieka pojedynczego. Brzmi nieprawdopodobnie, ale tak jest.
Zdjąłem kask i usiadłem na łożu. Pęcherz miałem pełen, ale jelita puste. Przebywałem w Plaży przynajmniej przez miesiąc, robiąc przerwy jedynie na sikanie. Odżywianie przez nanowtyczkę spowodowało, że już po pierwszej czterodniowej sesji w przewodzie pokarmowym panowała próżnia niczym w lodówce kawalera. Ściągnąłem kombinezon. Lustro wiszące naprzeciw ukazało proporcjonalną rzeźbę mięśni obciągniętych cienką skórą. Nie przyłożyłem do tego ręki: nowy typ łoża stymulował układ motoryczny na tyle intensywnie, że nie tylko przeciwdziałał zanikom, ale rozbudowywał muskulaturę. Brzuch zanadto zaklęśnięty. Powinienem coś zjeść. Nie było to takie proste, odzwyczajony system trawienny nie zniósłby zwykłego pożywienia. Trzeba było odwiedzić neomilkbar. Ale przedtem chciałem się skontaktować z przedstawicielem Blue Whales Interactive. Odziany w szlafrok zasiadłem naprzeciwko konsoli. Powstrzymałem się od kawy. Zabiłaby mnie.
Na holoekranie pojawiła się inteligentna twarz łysiejącego szatyna.
- Levi Chip, Blue Whales Interactive, czym mogę służyć?
- Dzień dobry Torkil Aymore, dzwonię w sprawie ogłoszenia o dibekach.
Uśmiechnął się szerzej.
- Ach, bardzo mi miło. W takim razie może porozmawiamy w... bardziej cywilizowany sposób?
- Słucham?
- Czy pański komputer jest wyposażony w vipres?
- Niedawno zainstalowałem...
- Więc zapraszam do siebie.
Jego fotel zaczął się odchylać. O co mu chodzi? Wydałem dyspozycje. Podnóżek uniósł moje podudzia, oparcie zaczęło opadać, a głowę otuliła biokształtka. Ach, rozumiem! Przed oczami zamajaczyła kreska dewitalizacji. Subtelnie testują wypłacalność klienta! Mało kogo stać na virtual presence, tak jak nieliczni mogą sobie pozwolić na wykup sejfu z dibekiem. Wyłoniłem się w niewielkim pomieszczeniu otoczonym holoekranami.
- Jak pan ocenia nasze produkty? - głos za plecami.
Odwróciłem się. Wyglądał tak samo, może miał odrobinę więcej włosów. Ach, ta miłość własna.
- Wirtualnych partnerów?
- Robią wrażenie, prawda? Novatronics postawiło na realność świata, a my inwestujemy w rozbudowanie sztucznej inteligencji. Zresztą to zrozumiałe, jeśli wziąć pod uwagę specyfikę Rajskiej Plaży.. A propos, widział pan ostatni mod? Dodaliśmy kosmoport. Można polecieć na bazę orbitalną! Tam to dopiero urządziliśmy baseny..
- Port widziałem, ale jeszcze nie korzystaliśmy. - Ściągnąłem brwi i przeszedłem do rzeczy - Mam partnerkę w państwa grze.
- To dla nas zaszczyt.
- Widziałem ogłoszenie o możliwości upgradu.
- Tak.
- Chciałbym dowiedzieć się czegoś więcej. - Usiądźmy.
Zmaterializowały się biofotele. Na ekranach pojawiły się projekcje ukazujące wnętrza laboratoriów Blue Whales Interactive. Więc do tego był mu potrzebny vipres. Chciał zrobić prezentację!
- Wykupiliśmy licencję od Novatronics - rozpoczął.
Monitory ukazały przekroje syntetycznych mózgów.
- O ile nasi konkurenci trudnią się głównie przekładaniem żywych dusz do dibeków, my zrobiliśmy coś zgoła innego i... nie zawaham się użyć tego słowa: rewolucyjnego. Poddaliśmy analizie tysiące układów psychicznych z najróżniejszych kręgów kulturowych i wiekowych...
Ekrany ukazały migawki twarzy rozmaitych ras.
...i udało się nam stworzyć program konstruujący dusze od zera lub awansujący istniejące cy&owe byty do poziomu psychiki organicznej. Nie przesadzę, jeśli powiem, że zbliżamy się do stworzyciela. Splotłem ręce na kolanach.
- Nie chce pan powiedzieć, że zrozumieliście działanie psychiki?
- Oczywiście, że nie. Pojęliśmy jedynie jej strukturę. Ujmę to inaczej. Maszyny liczące ją pojęły i nas o tym poinformowały. Człowiek jest, jakby to powiedzieć, za głupi, by zrozumieć coś tak skomplikowanego jak dusza.
Nie dałem po sobie poznać, że spodobała mi się ta odpowiedź.
- I na tej podstawie rozpoczęliście kampanię reklamową? Jesteście pewni, że wiecie, co robicie? Psychika to nie błahostka.
- Ależ panie Aymore, niech pan się uspokoi. Pozwoli pan, że przypomnę, na czym polegała pierwsza próba zapisania i odtworzenia dźwięku za pomocą aparatu zwanego fonografem.
- A co to ma do...
- Proszę o szansę. Za chwilę wszystko stanie się jasne.
Wcisnął przycisk na konsolce fotela. Na ekranach pojawiły się animacje.
- Otóż fonograf był tubą zbierającą drgania powietrza, podłączoną do igły na którą owe drgania były przenoszone. Jej koniec przykładano do woskowego walca, który powoli się obracał. Drgająca szpila żłobiła w nim zygzakowaty rowek.
- Bardzo zajmujący opis, ale wciąż nie rozumiem...
- Ale pan jest niecierpliwy. - Zmrużył oko. - To musi być miłość. Kiedy nagranie skończyło się, cofano walec...
Projekcje śledziły jego słowa i dopasowywały się tempem.
- ...wkładano szpic w wyrzeźbiony rowek, kręcono korbą, kolec podążając za śladem drgał, poruszenia były przenoszone na wzmacniającą drgania tubę i okazało się, że...
- Urządzenie odtwarzało nagrany dźwięk.
- Otóż właśnie. - Uniósł rękę. - Błagam, jeszcze chwila, zaraz pan zrozumie. Wyobraźmy sobie, że fonograf rejestrował tylko jeden ton, powiedzmy nutę C.
Ekrany wyświetliły wielki paluch naciskający fortepianowy klawisz.
- Fonograf - ciągnął - odtworzyłby ją bez problemów, nieprawdaż?
Skinąłem głową.
- Teraz pianista gra sonatę, zaś obok akompaniuje skrzypek. Czy sądzi pan, że urządzenie ma jakikolwiek kłopot z zapisem?
- Nie sądzę.
- Brawo. Dodajmy bębny, partię smyczków, drewno, blachę, nawet dzwonki i harfę. Dorzućmy pokasływania, szepty, dźwięki za oknem, oddalone szczekanie psa...
Animacja ukazała orkiestrę wraz z domem i otaczającymi go ulicami. Pośrodku tkwił malutki fonograf.
- Nagranie odtworzyłoby wszystkie te dźwięki - stwierdziłem.
- Dokładnie - przedstawiciel szeroko się uśmiechnął. - Na tym przykładzie chcę wyjaśnić, że nie trzeba znać natury zjawiska, żeby je skopiować. - Zrobił krótką pauzę. - Jak to jest, że ucho słyszy wszystkie instrumenty grające jednocześnie? Dlaczego ich brzmienia nie zleją się, nie zniosą, nie odkształcą? Przecież wciąż drga jedno i to samo powietrze! Igła też nie ma kłopotów z zapisaniem tego całego galimatiasu. Co najciekawsze - przełknął ślinę - choć słychać krocie brzmień, to r o w e k j e s t jeden.
Zapadła doniosła cisza. Projekcja ukazywała wielki kolec drgający w woskowej szczelinie.
- Z tego, co zrozumiałem - ocknąłem się z zamyślenia - kopiujecie konstelację duszy, nie dbając o jej sens?
- Niezupełnie. Jak powiedziałem, schemat jest nam znamy Dlatego igieł jest kilkaset i nie żłobią ścieżki, ale raczej odciskają ślad w przestrzeni trójwymiarowej, co czyni ich zapis wielokrotnie pojemniejszym i bardziej złożonym od jednowymiarowej linii.
- Trochę mnie pan uspokoił. - Taka jest moja rola.
Obraz na ekranach ukazywał leniwie płynącą rzekę otoczoną wyniosłymi topolami.
- Tak więc, jestem zainteresowany.. - podjąłem. - Stworzeniem człowieka?
Dotarło do mnie, jak wielką wagę może mieć to przedsięwzięcie. To już nie była zabawa. Dotąd mogłem korzystać z towarzystwa Ann bez zastanawiania się nad przyszłością.
- Pan myśli - zauważył Levi. - To dobrze. Działam trochę na szkodę swojej firmy, ale w perspektywie długofalowej jestem przekonany, że na korzyść. Bardzo proszę, niech pan rozważy konsekwencje. Po włożeniu do dibeka pańska miłość otrzyma odpowiedni IN, zacznie podlegać prawu. Pracujemy nad możliwością przyznania diginetom praw do głosowania.
- Diginetom? - tego określenia użył dziwny człowiek, który zaczepił nas na plaży.
- Och, to robocza nazwa dla osób żyjących w sieci, lecz w odróżnieniu od zoenetów nie mających organicznego pochodzenia. Myślę jednak, że ten termin się nie przyjmie. W końcu praktycznie niczym nie będą się różnić od braci poczętych w realium.
- Może tym, że nie mają rodzin... I wspomnień z dzieciństwa.
- Kłania się słynny Dickowski Blade Runner. Pan też ogląda starocie?
- W zasadzie miałem na myśli Newborna Sennhausera.
- A, tak. Potraktował temat poważniej.
- Zrobił pierwszą sensowną analizę, nie epatując widza strzelaninami i brawurowymi sekwencjami pościgów.
- Po marketingowym przesileniu wielu reżyserów zaczęło tworzyć ambitniejsze holobrazy... - zmarszczył brwi, porządkując myśli. - Wracając do wątpliwości, rzeczywiście nie będą mieli wspomnień z dzieciństwa. Ale tylko pozornie.
- To znaczy?
Ekrany wyświetliły płaczącego noworodka.
- Czym jest dzieciństwo? Początkiem życia. Niesłusznie kojarzymy je z maleńkimi ludzikami potykającymi się o własne nóżki. Czy sądzi pan, że duży, gabarytowo duży człowiek, który się dopiero urodził, nie będzie miał dzieciństwa?
- Chyba nie sugeruje pan, że po upgradzie Ann zacznie się zachowywać jak osesek!
- Nie. Zdolność mowy, poruszania, myślenia, wszystko to będzie gratis zaimplementowane. Ale reszta, czyli wzmacnianie torów neuronalnych, tworzenie skojarzeń, to wszystko będzie tylko śladowo zaznaczone w jej mózgu. Ostateczny kształt tych podstruktur zależeć będzie od interakcji i własnych przemyśleń. No i oczywiście od pańskich preferencji w momencie kreacji. Damy panu do wyboru szeroki wachlarz matryc.
- A nie moglibyście użyć... mojej?
Roześmiał się.
- Chyba nie chciałby pan uprawiać seksu z krewną?!
Rozmowa z Levi Chipem trochę mnie rozstroiła. Musiałem się zastanowić. Spacerowałem powietrznymi estakadami Warsaw City i czekałem na świt. Przebywanie w grach dość szybko rozstraja dobowy rytm. Nad głową z rzadka poświstywały pneumobile, a w dole rozpoczynały kursy tuby transportu publicznego.
Pierwsze gry pojawiły się u schyłku XX wieku. Dwie kreseczki udające paletki tenisowe odbijały kwadratową piłkę na dwuwymiarowym monitorze. Nie poprzestano na tym: pojawiła się grafika trójwymiarowa, do gier wkroczyła fabuła, w końcu rozrywka dorównała kinu. W latach dwudziestych XXI wieku płaskie monitory zostały wyparte przez ekrany 3d. Po odkryciu fal grawitacyjnych skonstruowano kaski stosowane w diagnostyce medycznej. Gdy zmapowano mózg, ktoś wpadł na pomysł zastosowania odkrycia w grach. Wprowadzono prototypy leżanek, zaproponowano pierwsze środowiska i prawdziwe uczestnictwo. Dzisiaj gry dorównały nie kinu, ale życiu. Ba, prześcignęły je. Moja Anna wyewoluowała z kreseczki odbijającej piłeczkę. Parsknąłem.
Oparłem się o balustradę i zapatrzyłem na północny wschód. Mój Stockomville w towarzystwie innych linowców ginął w błękicie niczym nienaturalnie wyciągnięty ołówek. Nie chciałem być z Anną na zawsze, ale lubiłem ją na tyle, by zrobić jej prezent.
Z drugiej strony, pakować ją w gmatwaninę życia pełnego stresów i przeszkód? Czy rodzice płodzący organiczne dziecko zadaj ą sobie takie pytania? Nie miałem pojęcia. Czy nie lepszy jest byt pseudoświadomy? Będzie moją utrzymanką czy sama zdecyduje się na pracę? Jeśli będę za nią płacił, zwiąże się ze mną, uzależni jak żona i córka jednocześnie. A może zacznie się puszczać na lewo i prawo? Otrząsnąłem się z przekornych myśli. Poradzi sobie. W Rajskiej Plaży nie ma przewodników. Zresztą sprawdzę. Zapiszczał zassany żołądek. Gdzieś tu powinien być neomilkbar.
Z menu „Dla graczy" wybrałem naleśniki z serem. Oczywiście tylko tak się nazywały Naprawdę były specjalnie zbilansowanym pokarmowym miksem. Właściciel twierdził, że jego prapradziadek serwował w tym samym miejscu dokładnie takie same potrawy. „W każdym razie pod względem smaku". Możliwe, ale podawał je kilkaset metrów niżej, pod poziomami i estakadami, które przykryły stare miasto.
Jak będzie wyglądało jej życie? Starannie przeżuwałem pokarm. Pierwszy kęs był niebezpieczny: groził bolesnym skurczem przełyku. Umysł zrodzony bez obciążeń ciałem, chorobami, starzeniem, zmęczeniem, bólem, znający tylko beztroskę i zabawę... Jaki będzie? Lepszy czy gorszy od pokręconych ludzkich psychik? Popiłem truskawkowym izotonicznym płynem. Wstawało słońce. Budowle uśmiechnęły się do nowego dnia. Czy warto się w to pakować? Moje dotychczasowe życie miało wiele cech tak cenionej wolności: robiłem, co chciałem, jadłem, co lubiłem, wstawałem, kiedy miałem ochotę, i bawiłem się w to, co mi odpowiadało. Nie posiadałem zwierząt domowych, nawet elektronicznych: niezależnie od faktu, że wnętrza miały suche i pozbawione życia, nie zniósłbym skowytu droida pozbawionego „głasków". Kreacja człowieka, choćby tylko opłacenie procesu, stwarzała sytuację zależności.
Tafle drzwi błysnęły popchnięte przez nowego gościa. Harry Norman! Oczywiście ten zdeklarowany kawaler też tu się żywił.
- Torkil! Ty stegozaurze!
Wstałem i poddałem się torturze miażdżenia żeber. Otarł się o mój policzek niegolonym zarostem. Usiadł i zamówił pierogi.
- Zachciało się papu staremu graczowi? - pytał, pałaszując danie.
- Po miesiącu...
Potrząsnął blond kudłami. W wesołych oczach odbijały się wieżyce miasta.
- Te gry cię zabiją. Trzeba żyć!
- Próbuję, kochany, zastanawiam się tylko, gdzie? Dziarsko dziabnął widelcem w ciasto.
- Znasz mnie. Lubię światy, ale zoenetem zostanę dopiero, jak się zestarzeję. Jeśli będzie mnie stać. Po chwili jego talerz był pusty.
- Chodź, przejdziemy się - zaproponowałem.
- Odzwyczailiśmy się od dreptania? - zarechotał. - Odwal się.
Na zewnątrz zrobiło się gwarno. Dzieci pędziły do szkoły, kobiety zaglądały do sklepów, w restauracjach i kawiarniach pojawili się konsumenci. Ich widok wywołał w pamięci Brahmę. Nawet powietrze podobnie pachniało. Poczułem silne szturchnięcie. Spojrzałem zły na blondyna. Wskazywał wzrokiem idące deptakiem dwa motomby, jeden męski, drugi żeński. Najtańsze modele, Oscary. „Mężczyzna" obejmował „kobietę" w talii. Oglądały się za nimi dziesiątki zdziwionych oczu. Połyskujące chromowaną stalą androidy zdawały się nie zwracać na gapiów uwagi.
- Popisują się - stwierdził Norman.
Chłonąłem widok, zdając sobie sprawę, że za kilka lat nie będzie niczym niecodziennym. Coraz więcej zoenetów przebąkiwało o przenosinach z nieruchomych netombów do nowocześniejszych nośników.
- Są jak kosmonauci na obcej planecie: też w skafandrach, niczego nie zjedzą, nie poczują zapachu... Czy pewnego dnia będę się tak przechadzał z Anną?
Przysłowie mówi, że nieszczęścia chodzą parami. Mnie też tak się zdawało, póki nie usłyszałem pukania do drzwi. Rzadko przyjmuję gości. Ostatnio był tu Harry, chyba ze trzy lata temu. Zjawił się też Peter „Crash" Kytes w zbroi motomba. Aha, i w grze Otchłań, choć wirtualnie, pojawili się Norman, diabeł imieniem Lirot oraz piękna Pauline Eim. Tym razem gamedekini postanowiła wpaść naprawdę.
- No co? - przecisnęła się obok mnie w progu. - Rewizyta!
Jeszcze pod wrażeniem dotyku sprężystych piersi, które otarły się o mój tors, starałem się zrozumieć jej wypowiedź. Prawda. Byłem u niej dwa razy: gdy rozgryzałem sprawę wielebnego Raymonda Hallowaya i po szalonym rajdzie w ramionach opancerzonego „Crasha". Dlaczego akurat teraz? Powlokłem się za nią do salonu.
- Ładnie tu - usadowiła się w fotelu. - Poproszę drinka.
- Słomkowego, pomarańczowego czy fosforyzującego? - spytałem przez ramię.
- Pierwszy to żubrówka z sokiem jabłkowym - zgadywała - ostatni pewnie gin z tonikiem, a to środkowe? Campari z wyciśniętą pomarańczą? Przytaknąłem.
- W takim razie żaden z nich. Przezroczysty na skałach.
- Martini z lodem?
- Dodaj kroplę wódki.
- Uu. Jest... - zerknąłem na chronometr - dwunasta. Tak wcześnie?
- A co to? Drobnomieszczańskie przesądy?
Miała rację. Sam uważałem je za niedorzeczne. Nalałem i sobie. Zlustrowałem swoje ubranie. Na szczęście było czyste. Dobrze, że zjadłem. Inaczej nie mógłbym pić, a z ust jechałoby mi środkiem odkażającym.
Kiedy w żołądku, a potem w głowie zrobiło się ciepło i przyjemnie, uznałem, że wizyta gamedekini to wcale dobry pomysł. Na stole skrzyło się szkło, z głośników płynęła kołysząca muzyka.
- Pauline - odezwałem się, nalewając płyny - jak to jest być kobietą?
- Chodzi ci o menstruację, orgazm i te sprawy? - wyciągnęła rękę po alkohol.
Była jak zwykle nienagannie ubrana: oczywiście mini, oczywiście kabaretki, biała bluzka z żabotem i czarne włosy upięte w kok. Typ Hiszpanki. Może nie mój ulubiony, ale z pewnością miły dla oka.
- Nie, w zasadzie o bycie jako takie - odparłem po chwili. - Wolałabyś być czy nie być?
- Kobietą? Co za pytanie. Oczywiście, że być! - A wirtualnie? Chciałabyś żyć jak zoenetka?
- Mam to w planach. Jeśli zamierzasz zaprosić mnie do łóżka, informuję, że takie tematy raczej nie działają pobudzająco.
Nie zdołałem ukryć zaskoczenia. Poruszyłem się jakoś niezgrabnie i rzuciłem jej głupie spojrzenie. Udała, że nie widzi.
- Jeśli chodzi o zoenectwo - podjęła - wystarczająco dużo kłopotów mam z Kononem.
- Smyk się buntuje?
- Jak cholera. Marudzi, że Brahma jest nudny. Otrząsnęła się. Poprawiła włosy. Wiedziała, że przy tym ruchu okrąglej ą piersi.
- Wracając do tematu, może zrobiłbyś trochę głośniej? - wskazała na spikery.
Do jakiego tematu?! Stanąłem przy klawiaturze i pokręciłem kółkiem. Głośniki nasiliły masaż klatki piersiowej miękkimi basami. Zapatrzyłem się na panoramę Warsaw City Mam roztrojenie jaźni. Jedna kobieta tam, w Rajskiej Plaży, duch, cyfrowa, choć w dotyku jak aksamit. Druga też tam, rudowłose wcielenie realnej nieznajomej. Trzecia tu. Organika. Jelita w środku. Jak się nie umyje, to śmierdzi. Tyle że teraz i na ogół jest bardzo czysta... Przypomniałem sobie wyuzdany seks z Twisted & Perverted, który prawdopodobnie odbyłem właśnie z nią, choć oficjalnie nigdy tego nie potwierdziła. Wyzwolona...
- Tak dawno nie robiłam tego na żywo, że postanowiłam odświeżyć wrażenia.
Odwróciłem się. Rozpinała bluzkę. I tak niezaprzeczalnie żywa...
Seksuolodzy twierdzą, że najprzyjemniejszą częścią aktu nie jest szczytowanie, lecz immisja. Zgadzam się z nimi, zwłaszcza gdy opierasz podbrzusze o niewiarygodnie sprężystą pupę.
Plecy jak najpiękniejsze skrzypce. Ja w niej. W tym miejscu łączyliśmy się, jednoczyliśmy, stapialiśmy. Właśnie tam byłem kobietą. Wsuwanie i wysuwanie symbolizowało oddalanie i łączenie tego, co męskie i żeńskie. Mogłem się oświadczyć, wyznać dozgonną miłość, zgodzić na wszystko. Jęczałem i kląłem. Chichotała. Musiał ją bawić sprzęg przekleństw i nabożnej czci, jaką oddawałem jej ciału. Gdyby tylko wiedziała, co w niej widzę... Odwróciła się na wznak. Spojrzałem na cudowny wykrój brzucha i pogalopowałem w wir spełnienia.
Leżeliśmy obok siebie. Przed oczami wirowały miraże, które się ukazały podczas zbliżenia: wielomasztowe jachty o niebotycznych rufach i bukszprytach wysuniętych daleko w przód, porty morskie, Arabowie w ozdobnych turbanach...
- O czym myślisz?
- O wizjach, jakie miałem...
- Miałeś wizje?!
- Gdy człowiek obcuje z dziełem sztuki...
Roześmiała się.
- Głupi jesteś.
Po co mi ta Anna? Źle mi z Pauline?
- Masz przekaz, masz przekaz - odezwał się alt komputera, a ja, powodowany głupim odruchem, wyciągnąłem rękę do pilota.
- Witaj, Torkilu - na ekranie widniała anielska twarzyczka Steffi w koronie płomiennych włosów. Przełknąłem ślinę.
- Zgodnie z twoją prośbą dzwonię, ale że bardzo się denerwuję, postanowiłam nagrać wypowiedź i po prostu ją przesłać. W ten sposób jakoś sobie poradzę ze stresem i nie powiem niczego głupiego...
Kątem oka dostrzegłem sztywną twarz gamedekini. - Wiesz, gdy wczoraj rozmawialiśmy, ta Anna powiedziała, że jesteście w miejscu dla zakochanych, to mnie bardzo zasmuciło... - zagryzła wargi.
Eim chciała zagryźć mnie. Tak mi się przynajmniej zdawało. Steffi odetchnęła.
- Jak widzisz, kolor włosów pozostał ten sam, jak prosiłeś. Twój wzrok na końcu rozmowy podtrzymał mnie na duchu. Mam nadzieję, że się nie pomyliłam. - Spojrzała melancholijnie. - Odezwij się do mnie. Trochę... - przekrzywiła głowę - tęsknię.
Przekaz dobiegł końca. Gamedekini wyskoczyła z pościeli i zaczęła się ubierać.
- Bierzesz się za nieletnie?
Namawianie, żeby została, nie miało sensu.
- Przecież wiesz, że równie dobrze może być staruszką - zripostowałem.
- Widzę, że to dziecko. Po latach spędzonych w światach człowiek wyczuwa takie rzeczy. Ile ma wiosen?
Naciągnęła pończochy.
- Skończyła osiemnaście...
- No to masz szczęście. Miło z nią było? - poprawiała biozłącza na spódniczce.
- Miałem zlecenie...
Głupio się czułem, leżąc w pościeli i patrząc, jak szykuje się do wyjścia. Szybko jednak oceniłem, że przy jej błyskawicznym tempie, zanim zdążę włożyć nogę w drugą nogawkę, ona już zamknie za sobą drzwi. Nie ruszałem się, żeby zachować jasność myśli.
- Ciekawe. Teraz gamedecy zajmują się właśnie tym? - wysapała, poprawiając mankiety bluzki.
- Czy jesteś zazdrosna?
- A Anna, o której wspominała, to może ta enpecka w bikini, która cię zaczepiła podczas otwierania Brahmy?
- Tak...
- O! Panu Torkilowi nie wystarczają już organiczki i panienki w sieci? Jeszcze programy posuwa?! - Ależ Pauline, przecież oficjalnie my nie jesteśmy razem.
Miała czerwone policzki.
- Pauline...
Zacięła usta. Szukała walkteła.
- Pauline, jeśli jesteś zazdrosna...
Jakaś narcystyczna część mojej natury domagała się, żeby to usłyszeć. Ależ ze mnie głupiec. Oczywiście, że była zazdrosna. Dotarło to do mnie dopiero po trzaśnięciu drzwi.
Pogoda, jak zwykle w Rajskiej Plaży, sprzyjała miłosnym wyznaniom: lekki wiatr, słońce, zapach morza i muzyka wypełniająca eter romantycznymi tonami. Nie byłem zdecydowany, co powiedzieć Annie. Postanowiłem płynąć z prądem: co będzie, to będzie.
Po lekkim lunchu wygrzewaliśmy się na leżakach grawitacyjnych. Ustawiłem powolne obracanie wokół długiej osi. Po dziesięciu rewolucjach czułem się jak baran na rożnie.
- Ann - nie wiedziałem, jak zacząć. - Czy chciałabyś zobaczyć realium?
- Widziałam - mruknęła. Obracało ją wokół osi strzałkowej. Zachowywała się jak śmigło samolotu. - W newsach, serwisach. Jest takie jak Brahma, prawda?
Łyknąłem ze słomki. - Tak.
- Tylko że trochę brzydsze i są na nim znaki... Oderwałem usta od spiralnie pomalowanej rurki. - Znaki?
- Ślady... upływu czasu. - poprawiła rękę pod po liczkiem. - Realium się starzeje, prawda? Uśmiechnąłem się.
- Od milionów lat...
Następnych kilkanaście minut spędziłem w błogim niebycie, obserwując lazur nieba, surferów i po wolne spacerowce konkurujące z cumulusami.
- Ann, chciałem cię o coś zapytać.
Otrząsnęła się z drzemki. Złożoność jej programu była zadziwiająca.
- Czy... czy nie chciałabyś się rozwi... To jest, czy nie chciałabyś wejść do... dibeka?
- Dibeka? - czarne źrenice okolone turkusowymi tęczówkami rozszerzyły się. - Chcesz ze mnie zrobić człowieka?
Tylko patrzyłem.
- Ależ - przełknęła łzy - oczywiście, że chcę! Naprawdę? Naprawdę to dla mnie zrobisz?
Zeskoczyła z przeziernych poduch. Zrzuciła mnie z moich. Poturlaliśmy się po wydmie. Przyjąłem uścisk.
- Mam taki... - wydusiłem z trudem, bo tak mocno mnie przytulała - ...zamiar.
- To cudownie!
Rzecz jasna, nie miałem pojęcia, czy coś czuję, czy tylko zachowuje się, jakby czuła.
Pocieszała mnie myśl, że wkrótce ta kwestia przestanie mieć znaczenie.
- Ann, tylko jedna prośba.
Rozstawaliśmy się po wschodzie słońca. Gdzieś daleko pokrzykiwały mewy.
- Słucham?
- Zrobię to dla ciebie. Staniesz się diginetką, ale to nie oznacza ślubu.
Wreszcie to wykrztusiłem. Przez chwilę patrzyła w piasek. Uśmiechnęła się. W tym uśmiechu była wolność.
- Chcesz zachować niezależność? - Właśnie.
- To chyba oczywiste?
Może dlatego tak ją kochałem?
- Spotkajmy się w wirtualnym laboratorium - zaproponował Levi Chip.
- Dlaczego wirtualnym? - zdziwiłem się.
- Maszyny, kable, monitory, klawiatury nie są w stanie zastąpić dobrze zaprojektowanego sieciowego menu. Obejrzy pan wszystko szybko, dokładnie i w dowolnym powiększeniu.
- Zgoda.
Zapadając się w fotel, miałem wrażenie, że odchodzę w inny świat.
- Co my tu mamy.. - przedstawiciel Blue Whales Interactive rozglądał się po wielkich holoekranach. Na jednym wyświetliła się lista.
- Świetnie - podjął. - Niech pan pozwoli - wskazał materializujący się fotel.
Przygasło światło.
- Gotowy? Odprężony? - roześmiał się.
Był naprawdę dobrym handlowcem. Poruszyłem barkami.
- To spory stres - przyznałem.
- Zaradzimy - wystukał polecenie.
Po moim ciele rozeszły się relaksujące masażowe impulsy Zamruczałem.
- Widzę, że pan się nie opiera - skomentował. - Czemuś takiemu? Nigdy!
Dał mi kilka minut. Masaż rozpłynął się w dreszczykach podobnych do kropli deszczu.
- Już? Skinąłem głową.
- A więc do roboty Na początek sfera archetypowa, czyli podświadomość kolektywna... Jak pan sądzi? Matryca rasy czarnej, żółtej, białej, czerwonej?
- Zanim... - zająknąłem się - przystąpimy do wyboru, chciałbym się jeszcze upewnić...
- Tak?
- Co w zasadzie będziemy robić? - W jakim sensie?
- Czy będziemy konstruować duszę z kawałków psychik, które magazynujecie w banku danych? Złapał się za głowę w udawanym geście pokuty. - Czy to możliwe, że nie wyjaśniłem tak podstawowej sprawy?!
Uśmiechnąłem się. - Możliwe.
Wyłączył ekran wyboru i wystukał coś na transparentnej konsolce. Monitor wyświetlił schemat mózgu.
- Nie będziemy kompilować psyche pana ukochanej z fragmentów innych jestestw. To byłoby żałosne. - Więc z czego?
Potarł policzki, jakby chciał pobudzić krążenie. Jakże uparta jest ludzka natura. Nawet w cyfrowym otoczeniu potrzebuje kinestetycznych bodźców.
- Pan pozwoli - zaczął - że zanim odpowiem na pytanie, posłużę się krótkim wstępem. Może po wysłuchaniu sam pan znajdzie rozwiązanie. W końcu jest pan gamedekiem? - Uśmiechnął się zaczepnie i odwrócił do klawiszy.
- Wyobraźmy sobie mózg noworodka.
W przestrzeni ekranu pojawił się rotujący obiekt. - Organ ten, w przeciwieństwie do wszystkich pozostałych, w zasadzie nie wie, do czego jest przeznaczony.
- Ciekawe.
- Nieprawdaż? Nerki nie potrzebują szkolenia, żeby pojąć, jak filtrować krew, wątroba bez zbędnych pytań obejmuje rolę metabolicznej fabryki, serce ssie i pompuje, jakby nigdy nic innego nie robiło, płuca pracują niczym kowalskie miechy i tylko ten szary, pofałdowany zlepek tkanki nie bardzo może się połapać w zadaniach, jakie ma spełniać.
- Ma pan rację. Dziecko nie umie chodzić, koordynować ruchów...
- O prawidłowym postrzeganiu - wszedł mi w słowo - czy komunikowaniu nie wspominając.
Na ekranie pojawiły się pulsujące linie łączące mózg z oczami, uszami, jamą ustną i skórą.
- Co więc robi nasz pupilek? Gromadzi informacje.
- Słusznie czyni - przyznałem.
- Ale - uniósł palec jak trefniś, który ma zaskoczyć monarchę celną pointą - nie robi tego chaotycznie.
Projekcja ukazała obszary kory i wnętrza narządu, pulsujące barwami.
- W końcu jest to mózg, a nie śmieciarka. Informacje są selekcjonowane i porządkowane. Pytanie: jak szarak to robi, skoro nie wie, z czym ma do czynienia?
- Bo... - zmarszczyłem brwi i wytrzeszczyłem oczy by się lepiej skupić - ma specyficzną strukturę? - Brawo! - wykrzyknął. - Mózg organizuje dane zgodnie z indywidualną, swoistą strukturą! Jaki mózg, taka dusza!
- Jeśli dobrze rozumiem, kształt naszej psychiki w dużej mierze zależy od...
- Kształtu mózgu: oczywiście nie rzeźby postrzeganej makroskopowo, ale wewnętrznej organizacji. Zastanowiłem się.
- Trochę już rozumiem, ale wolałbym, by to pan odpowiedział na pytanie, które postawiłem na początku.
Skinął głową.
- Rodzimy się ze zdeterminowanym układem neuronów. Impulsy psychiczne w trakcie życia trochę go modyfikują, ale generalnie pozostaje ten sam. Psyche zależy od konstelacji komórek nerwowych. Gdybyśmy chcieli włożyć pana duszę w dibek, zrobilibyśmy grawitacyjny odcisk mózgu, stworzylibyśmy jego syntetyczny odpowiednik i przenieśli elektryczny układ, czyli pana jaźń, do nowego mieszkania. - Znam procedurę.
- W przypadku Anny zrobimy coś zgoła przeciwnego. Najpierw ustalimy konstrukcję psychiki, a później zrobimy z niej coś w rodzaju odlewu, na podstawie którego zbudujemy dibek.
- Czyli, powracając do pytania, nie skopiujecie fragmentów psychiki z zapamiętanymi obrazami, dźwiękami, przeżyciami, a jedynie struktury, gdzie te rzeczy są zapisane?
- Bingo. Odetchnąłem.
- Chyba rozumiem. - Pokiwałem głową. - I dziękuję za gratisowy wykład.
Wyszczerzył zęby.
- Wpisany w cenę usługi.
Ponownie otworzył ekran wyboru podświadomości kolektywnej.
- A więc jak? Wydąłem wargi.
- Czy nie wszystko jedno? W końcu to obszar wspólny.
- Może tak, może nie, ma pan wybór. - Rasa czarna? - strzeliłem. Spojrzał zdziwiony.
- Najmniej zniekształcona - wyjaśniłem. - Pierwotna? Niby tak. Odhaczone.
Na monitorze zniknął pierwszy wiersz z listy.
- Teraz warstwa pamięciowa. Na razie pustawa. Rzecz jasna włożymy tam trochę wiedzy ogólnej, o czym później, oraz wspomnienia z Rajskiej Plaży. Pan wie, że miała innych mężczyzn?
- Podobnie jak wiele organiczek.
- Tak... - podrapał się w brodę. - Tyle że podrywanie facetów było jej, jakby tu powiedzieć, zawodem.
Była prostytutką?! Ciemności umysłu rozświetliła paniczna myśl. Nie prostytutką, tylko romantyczną dziewczyną szukającą partnera, odezwał się uspokajający głos.
- Rajska Plaża to miejsce dla samotnych serc - przypomniał Chip. - Anna jest programem towarzyskim...
- Niby o tym wiedziałem, ale nigdy nie przykładałem wagi... - odezwałem się niepewnie. - Ale niech pan powie, gdy mnie tam nie ma, ona nie wiąże się z innymi?!
- Oczywiście, że nie. Wypuściłem powietrze.
- Ma wbudowany moduł wierności. Jeśli jesteście parą, ktoś musiałby naprawdę się postarać, żeby was rozerwać.
- Tak jak w życiu? - Tak jak w życiu. Rozwinął kolejny zbiór.
- Struktura podświadomości indywidualnej kobiet sukcesu: artystek, biznesmenek, wykonawczyń wolnych zawodów typu lekarz, nauczyciel, psycholog, filozof, chemik, fizyk, astronauta, ma pan pełną listę.
Ekran zaroił się od punktów i podpunktów. Zlustrowałem zestawienie.
- Może pan rozszerzyć hasło: „Artystki"?
- Służę.
- O, tego szukałem. Pisarki.
Znów zdziwienie. Podobały mu się wybory czy wręcz przeciwnie?
- Jest pan pewien?
- Raczej tak. Rozbudowana fantazja implikuje zamiłowanie do gier.
- Zgadzam się. Sam podobnie bym postąpił. No, to mamy za sobą. Teraz sfera świadomości, można powiedzieć, centrum dyspozycyjno-kierowniczego. Najmniej stabilne układy Duże różnice. Oto lista sławnych kobiet, które zgodziły się na skan.
Ekran powiększył się i zaroił od mrowia nazwisk.
- Chryste, ile ich jest?
- Kilkanaście tysięcy i wciąż przybywa - Chip nie krył dumy.
- Gratuluję.
- Proponuję kompilację co najmniej dziesięciu typów. Dla pełnego zrównoważenia i zatarcia podobieństw.
- Niech pan mi coś wybierze.
- Pan żartuje.
Potarłem kąciki oczu.
- Jej obecny charakter bardzo mi odpowiada. Musieliście czerpać skądś wzorce.
Zastanowił się.
- Trochę mi pan pomógł. Jej numer to... - 345.00012
- Pamięta pan?
- W końcu jest moją wybranką. Znowu to spojrzenie. Wystukał kod.
- Matrycę oparliśmy na sześciu nazwiskach. Musi pan dodać cztery.
- Dowolna poetka, żeglarka, gospodyni domowa i tancerka.
- Niech będzie...
Wydał dyspozycje. Z ekranu zniknął podpunkt.
- Przechodzimy do sfery motorycznej. Spodziewam się, że chciałby pan, żeby była wysportowana? Spojrzałem na listę.
- Akrobatka. Ekran zmienił się.
- Układ wegetatywny Czyli umiejętność panowania nad odruchami.
- Joginka - wybrałem ze zbioru. - Przerwa?
- Nie, idźmy dalej.
- Wedle życzenia. Sensoryczny typ wyobrażeniowy, dźwiękowy czy kinestetyczny?
Zmarszczyłem czoło. - Czyli?
Levi uśmiechnął się.
- Ma zwracać uwagę na pana wygląd, głos czy dotyk?
- Może... - lekko się podnieciłem - miks kinestetyczno-dźwiękowy.
Zawsze uważałem, że kobiety najlepiej reagują na tembr mojego głosu i pieszczoty.
- Zrobione.
Rozwinął kolejną grupę.
- Długo jeszcze? - westchnąłem. - Przerwa?
Zaprzeczyłem.
- Tworzymy człowieka, nie pneumobil - przypomniał. - Ma pan szczęście, że milion innych szczegółów jest zautomatyzowanych. Chociażby zbilansowanie tego zbioru, dzięki czemu cegiełki matryc zatrą się i przekształcą w oryginalną psyche. - Cmoknął przełączając okna. - Jakim ma operować skryptem komunikacyjnym?
Kolejna zagadka. Dziwiło mnie, jak mało wiem o psychice.
- Może pan wyjaśnić?
- Są dwa: męski i żeński. Chrząknąłem.
- W takim razie odpowiedź jest chyba oczywista? Uśmiechnął się pod wąsem.
- Niech się pan nie spieszy. Chciałby pan, żeby lubiła rozmawiać o problemach i rozmyślała na głos czy raczej żeby szukała rozwiązań i myślała milcząc?
Zrobiłem głupią minę.
- To drugie, rzecz jasna.
Zacisnął wargi, powstrzymując uśmieszek. - Męski.
Wystukał instrukcje. - Temperament?
- Nimfomanka! - Wybuchnąłem śmiechem.
- Uwaga - pogroził mi palcem. - Poleci za każdym mężczyzną.
Wstrzymałem oddech. Przejrzałem schemat. - W takim razie oczko w dół.
Spuścił oczy i uśmiechnął się blado.
- Pozwolę sobie zauważyć - odezwał się - że przy tym poziomie potrzeb satysfakcjonujący seks jest możliwy tylko w warunkach cyfrowych.
- Dlaczego?
- W realium pojawiłby się problem otarć i podrażnień. Statystyczne śluzówki by nie wytrzymały. Przygryzłem policzki. Czy takie życie nie stałoby się monotonne?
- Jeszcze jedno oczko w dół.
Przyjął polecenie bez komentarza. Kolejny podpunkt uleciał z ekranu. Wcisnąłem się w oparcie. Dalszą część kreacji pamiętam jak przez grubą zasłonę: stopień optymizmu, potencjały rozwojowe, dynamizmy zmian, mechanizmy obronne, pobudliwość, poziomy uczuć, jakieś wykresy zestawienia, ujmowanie, dodawanie, równoważenie... Pod koniec byłem tak skołowany, że gdyby zapytał, jak się nazywam, odpowiedziałbym: „Maria Callas" i nie widziałbym w tym niczego dziwnego.
- Wdruki zrobimy standardowe.
Ocknąłem się z katatonii. Przed oczami błysnął setny już chyba zbiór.
- Że co? - jęknąłem.
- Chyba nie chce pan, żeby uczyła się wszystkiego od nowa? Potrzebna jej wiedza z zakresu sztuki, nauk ścisłych, humanistycznych, powinna się orientować w polityce, geografii... - zrobił pauzę, widząc, że tracę wątek, ale dzielnie kontynuował: - Znać prądy religijne, wreszcie rozumieć system usług i wymian handlowych, w którym obracamy się, nie zwracając uwagi na jego złożoność...
- Nie wiedziałem, w jakim skomplikowanym świecie żyję... - opadła mi głowa.
Uderzył w klawisz.
- Zrobione. Od pana zależeć będzie jeszcze tylko jedno.
Brzmiało to jak wybawienie. Podniosłem matowy wzrok.
- Mianowicie? Otworzył proste menu.
- Wykształcenie. - Powstrzymał mnie gestem, widząc rodzące się pytanie. - Tytuł magisterski wpisany w usługę. Pełnoletnia, że się tak wyrażę, osoba powinna mieć skończone studia, nie uważa pan? Kręciłem głową.
- No, spokojnie - poklepał mnie po plecach. - Masaż?~
- Nie... już mi lepiej.
Wyostrzyłem spojrzenie i przyjrzałem się propozycjom. Na moją twarz wypełzł drapieżny uśmiech.
- Programistka.
Zastukał niczym pianista kończący koncert i zamknął terminal. Próbowałem przypomnieć sobie ostateczny kształt stworzenia. Wspomnienie było niczym dżungla, którą przeszedłem dawno temu, we mgle, odurzony tropikalną malarią. Nie byłem pewien dokonanych wyborów, nie pamiętałem polowy opcji, wszystko się pomieszało.
- W domu znajdzie pan dokumentację dzisiejszej pracy i kompletne drzewo wariacji. Pozwoli to przemyśleć wszystko jeszcze raz.
Czytał w moich myślach.
- A na dzisiaj koniec - podniósł się. - Na dzisiaj?
- Procedura trwa miesiąc. Zdziwi się pan, ile razy będzie pan coś dodawał, przewartościowywał, modyfikował. W ten sposób unikniemy przykrych i nieodwracalnych konsekwencji: osoby raz ożywionej nie da się zareklamować...
Ledwie wyłączyłem vipres i wstałem z fotela, rozśpiewał się telesens. Wyciągnąłem obolałą rękę, jakby broniąc się przed rozmową. Głupia kończyna posłuchała jakiejś nieświadomej części osobowości i przyjęła połączenie. Zanotowałem w pamięci, by nauczyć się kontrolować odruchy. Ostatnio kosztowały mnie sporo nerwów.
- Dzień dobry, Creators Club, Sarah Koronowsky dzwonię do pana, aby pomóc w niełatwej roli twórcy digineta, zwłaszcza podczas pierwszych miesięcy obcowania z nowo narodzoną...
- Przepraszam - przerwałem - jaką firmę pani reprezentuje?
- Creators Club.
Potarłem czoło. Zlustrowałem urodziwe oblicze okolone brązową burzą włosów. Kolejna piękna kobieta w moim życiu? Tylko nie to.
- Ach tak, widziałem waszą reklamę. Pani wybaczy, jestem bardzo zmęczony..
- Rozumiem. Kiedy mam zadzwonić, by spokojnie porozmawiać?
Zawahałem się. Nie miałem ochoty nigdzie wstępować, z drugiej strony taka laska...
- Może za miesiąc.
Chip miał rację. Preferencje zmieniałem dziesiątki razy. Dzwoniłem, spacerując, kąpiąc się, leżąc w łóżku, jadąc taksówką. W końcu niemal się za przyjaźniliśmy Kształt przyszłej Anny nabierał pro porcji. Sama zainteresowana była bardzo ciekawa informowałem ją więc tak szczegółowo, jak tylko po trafiłem Ku mojemu zdziwieniu zasugerowała kilka bardzo sensownych poprawek. I znowu nie wiedziałem: ona czy programiści tworzący jej cyfrowy byt? ~ może cień świadomych przepływów, który wymkną się ich przewidywaniom? Albo i nie wymknął?
Okres ostatnich modyfikacji przerwały dwa wydarzenia. Pierwszym był e-mail od Steffi.
Tęsknię za tobą. Kiedy wyruszymy na kolejną wyprawę?
Niedługo, odpisałem. Czyżbym miał trzy serca? - myślałem, wysyłając wiadomość. Naprawdę miałem ochotę na spotkanie. Jakoś tak na drugi dzień za dzwoniła Pauline:
- Tak, jestem zazdrosna. - przyznała.
- Kochanie... - Z pewnością mam trzy serca. - Trzeba było tak od razu...
- No bo - poskarżyła się głosem małej dziewczynki - ona zadzwoniła, jak byliśmy w łóżku, i poczułam się okropnie.
- Rozumiem.
- Przyjedziesz do mnie?
Zrobiło mi się gorąco. Ktoś kiedyś porównał mężczyzn do akceleratorów, a kobiety do hamulców. Byłem facetem. Zdawałem sobie sprawę, że takie emocjonalne rozdarcie nie może się dobrze skończyć, a jednak skoczyłem w przepaść.
- O ósmej.
Nie wiem, co było głównym motorem: ciekawość czy chuć.
Moralny kac następnego dnia był tak wielki, że zastosowałem radykalne środki: zablokowałem połączenia zarówno ze Steffi, jak i Pauline. Sekretarka nagrywała wiadomości, a ja ich nie oglądałem. Posunięcie było bezlitosne, choć wolałem je nazywać ascetycznym. Trzy serca, trzy ciała, to jeszcze mogłem znieść, ale trzech rozumów nie posiadałem. Chciałem się skoncentrować na najważniejszym. Odnowię kontakty, jak będzie po wszystkim, pocieszałem się. Przez pierwsze dni czułem się podle. Potem przyszło przyzwyczajenie. Wolałem nie myśleć o chwili, gdy będę się musiał „odzwyczaić": nie chciałem sobie wyobrażać, jakie miny zrobią moje partnerki i jak przyjmą moje przeprosiny Pakowałem się w niezłe bagno.
Na dzień przed transferem, późnym wieczorem, odezwał się telesens. Automat wyświetlił numer Creators Club. Stłumiłem przekleństwo. Byłem podekscytowany jutrzejszym wydarzeniem, nie miałem ochoty na pogaduszki z natrętami. Przyjąłem połączenie, wyobrażając sobie, że sensor, którego dotykam, jest w istocie mechanizmem spłukującym łazienkowe nieczystości. Irytację złagodziła atrakcyjna twarz o orzechowych oczach.
- Pan Torkil Aymore, nieprawdaż?
Czy jestem jedyną osobą na świecie, która wie, ~ pytanie jest agresywną formą rozmowy zmuszając do odpowiedzi?
- Prawdaż. Co to za dziwna muzyka?
- Och, taki nasz rytuał. Prezes Creators Clul Ariston Borgia, specjalnie ją skomponował jako t: rozmów z potencjalnymi członkami, którzy denerwują się przed transferem. Ma właściwości uspokajające.
- Dziwne tony. Pani Sarah Koronowsky, o ile dobrze pamiętam?
Zarumieniła się.
- Asystentka prezesa. Chciałam pana namów do wstąpienia do naszego klubu. Oferujemy ciekav~ bonusy, spotkania, odczyty, wymianę doświadczeń ponadto...
- Już mówiłem, nie jestem zainteresowany.
- Może zmieni pan zdanie później...
- Nie sądzę.
- Jeszcze jedno - wyciągnęła rękę, jakby chciała przedrzeć się przez ekran i powstrzymać mnie przed przerwaniem połączenia. - Z naszych danych wynika, że jutro przeprowadzi pan ożywienie, a po akcji uiści opłatę. Czujemy się w obowiązku poinformowania, że kilku naszych członków miało problemy z przelewem na konto Blue Whales Interactive.
Zbystrzałem. Kwota była niebagatelna.
- Proszę kontynuować.
- Zdarzało się, że pierwszy przekaz nie trafiał we właściwe konto. Pieniądze po prostu znikały...
- To interesujące. Levi Chip nic o tym nie wspominał.
Przymknęła oko.
- Taka informacja raczej nie przysporzyłaby mu klientów, nie sądzi pan?
- Proponujecie jakąś ochronę? Zacisnęła usta w napiętym uśmiechu. - Może połączę pana z prezesem.
Na ekranie pojawiła się przystojna, choć nieco nalana twarz szarookiego blondyna.
- Miło mi, Ariston Borgia - zabrzmiał bas. - Niestety żadnej ochrony nie zapewniamy chcemy po prostu pana ostrzec. Niech pan dobrze sprawdzi pocztę, numer konta, poszuka wirusów. Nic nie wiemy o sprawcy, jego modus operandi czy motywach, ale po cichu, obok policji, prowadzimy prywatne śledztwo.
Rozbłysły mi oczy.
- Śledztwo? Może mógłbym w czymś pomóc? Jestem gamedekiem z wieloletnim doświadczeniem. Albo mi się zdawało, albo lekko się cofnął. Żaden prezes nie lubi, gdy ktoś próbuje okazać, że w czymkolwiek go przewyższa.
- Dziękujemy - odparł przez lekko zesztywniałe szczęki - ale na razie nie widzimy takiej potrzeby. Po prostu niech pan uważa.
Po wymienieniu kilku grzecznościowych fraz pożegnaliśmy się. Już kładłem się do łóżka, gdy ponownie zaśpiewał sygnał połączenia.
- Chrystusie, czy dadzą mi spokój?
Walczyłem z palcem, który znów okazał się silniejszy ode mnie i uruchomił rozmowę.
- To jeszcze raz ja - Ariston Borgia uśmiechnął się przepraszająco.
Tym razem muzyka w tle była inna. Również dziwna, ale jakaś wesoła.
- Kochany panie, jest późno, padam ze zmęczenia, nie macie innych sposobów werbowania członków?
- Zaraz panu wyjaśnię, otóż...
Tym razem palec okazał się mądrzejszy. Chociaż prezes zaczął mnie intrygować, opuszka odruchowo wcisnęła klawisz wyłączenia dźwięku. Przyglądałem się z ukrywanym rozbawieniem, jak prezes się uśmiecha, coś tłumaczy, wybałusza oczy i opuszcza kąciki ust, jakby szykował się do skomplikowanego wywodu. Szczerze mówiąc, nie wiem, co mi strzeliło do głowy. W pewnym momencie odchylił się i zamilkł. Czekał na moją reakcję. Włączyłem dźwięk.
- To bardzo interesujące - odezwałem się. Zauważyłem brak dziwnej melodii. Zapewne utwór skończył się w trakcie tyrady. Prezes zrobił zaskoczoną minę. Widać nie trafiłem w temat.
- A teraz pozwoli pan, że udam się na spoczynek. Mój ulubiony palec zgasił ekran, gdy rozmówca otwierał usta, żeby zaprotestować.
Chip wyznaczył procedurę na dziewiątą rano. Twierdził, że powinienem wejść w Rajską Plażę i czuwać przy Annie. Ekranowane pomieszczenie w nadmorskim hotelu było białe, spokojne, trochę surrealistyczne. Za oknem rozpościerała się przepastna perspektywa rajskiego nieba i oceanu. Na ścianie rozjarzył się ekran z twarzą Leviego.
- Operacja przypomina przeniesienie żywej duszy do dibeka. Proszę usiąść na tym fotelu. Pan obok. Dobrze będzie, jeśli potrzyma pan partnerkę za rękę - uśmiechnął się.
Partnerkę..., powtórzyłem w myślach. Wybaczcie, dziewczyny! Przed oczami zamajaczyły smutne twarze Pauline i Steffi. Coś mi zawyło w duszy. Zacisnąłem szczęki.
- Za chwilę zobaczy pani za oknem różne obiekty - głos Chipa. - Wszyscy będziemy je widzieć. Proszę głośno je nazywać. Będzie to gwarantem ciągłości transferu.
Coś wystukał. Przyjął powiadomienia gotowości od współpracowników. Zmówiłem koan koncentracji. Poczucie winy odpłynęło w dal. Wiedziałem, że nie na zawsze.
- Można? - spytał Levi. Kiwnęliśmy głowami.
- Odpręż się - szepnąłem.
Patrzyła w okno wzrokiem, który - jak się zdawało - sięgał dalej niż cyfrowe miraże.
- Krzesło - odezwała się.
Spojrzałem przez szkło. Istotnie, w powietrzu powoli przepływało krzesło. Dziwna procedura. Mebel przysunął się do framugi, a od drugiej strony wychynął kolejny obiekt.
- Ryba - przedstawiciel morskiej fauny sunął śladem siedziska.
- Rzeźba - leniwie obracający się posąg.
- Stół... Drzewo... Łabędź... Okręt... Garnek... Obraz... Królik... Krawat... Majtki...
Opanowałem śmiech obserwując monstrualne cytrynowe figi, wydymające się niczym żagle. Dzięki ci, Panie, za poczucie humoru, odetchnąłem, może dzięki niemu przetrwam ciężkie chwile.
- Mężczyzna... Mogliby go ubrać. - Kobieta...
Chociaż z drugiej strony..
Przedstawicielka płci pięknej zbliżała się do krawędzi, gdy na tle oceanu zawisł zielony napis:
Koniec transferu za 10 sekund... 9... 8...
Zerknąłem na Annę. Nie odrywała oczu od cyfr.
4... 3... 2... 1.
Nagle się wyprężyła i zacisnęła rękę na moich palcach. Szeroko otworzyła oczy Gościł w nich lęk ale też uniesienie. Rozchyliła blade usta.
- Ja...
Jakże ważne słowo dla każdego człowieka. Przeciętny homo realium wymawia je sto razy dziennie nie zastanawiając się, co ono znaczy i dlaczego w ogóle może je wypowiedzieć.
- ...jestem.
Drugi podstawowy wyraz. „Jestem". „Ja jestem" Esencja i egzystencja zawarta w najprostszym ze zdań.
W jej oczach zakręciły się łzy. Spojrzała na mnie - jedynego bliskiego jej organicznego człowieka. Czy nie tak patrzy wykluwające się pisklę na pierwszą żywą istotę? Czy niesłusznie uznaje ją za mamę? Wstrząsnął nią szloch. Bardzo ludzki i cielesny.
„Do boju ruszą cyfrowe odpowiedniki hormonów stresu, zaskoczą neuroprzekaźniki, pojawi się uczucie niepewności charakterystyczne dla układów nie ogarniających całości swojego bytu...", tłumaczył kilka dni wcześniej Levi.
Podniosła się i mocno mnie objęła. Płakała. A ja razem z nią. Lałem łzy po części w odruchu empatii, po części z niepokoju, co teraz będzie. Echem powróciła jedna z ostatnich telesensycznych dyskusji z Chipem:
- Zapytam ostatni raz, potem będzie za późno; jest pan pewien? Ma pan przemiłą partnerkę. Swego rodzaju ideał.
- Istotnie: swego rodzaju.
- Jest pan niezadowolony?
- Przeciwnie. Ale to nie człowiek.
- Co panu każe tak sądzić? Jaką widzi pan różnicę?
Są pewne zachowania...
- Doprawdy? Niech pan pozwoli zauważyć, że miłość to nie gaz ani fala przepływająca między kochankami. Może trochę feromonów, ale poza tym to przede wszystkim uczucie zrodzone w duszy. Pańskiej duszy, Czy Anna pana kocha, jest i pozostanie tajemnicą do końca świata. Wszak mamy do dyspozycji jedynie jej słowa i czyny, czyż nie?
- Tak, ale...
- Czym więc różni się jej partnerstwo od partnerstwa organiczek? One też jedynie komunikują swoje uczucia. W realium kaski telepatyczne się nie przyjęły.
- Jestem w pełni świadomy egzystencjalnej samotności. Chcę ją uczynić człowiekiem ze względów, których sam do końca nie rozumiem, jednego jednak jestem pewien.
- Tak?
- Robię to dla niej.
- Bo?
- Skoro można zrobić coś dobrego, a decyzja zależy ode mnie, chcę to uczynić.
- To nie będzie samo dobro.
Spojrzałem w źrenice rozszerzone przerażeniem, szczęściem i niezrozumieniem. „To nie będzie samo dobro..."
Zaraz po procedurze przewieźli ją do „szkoły", gdzie miała wykonać pierwsze kroki na niełatwej drodze autokreacji. Gdy zamykali drzwi transportowca, miałem wrażenie, że rozstaję się z ukochaną umierającą na zawał. Przetarłem załzawione oczy.
- My też się pożegnamy - odezwał się Levi zza szyby. - Sugeruję panu wylogowanie, mocną kawę i... przelanie na nasze konto umówionej kwoty - uśmiechnął się drapieżnie. - Numer znajdzie pan w swojej poczcie.
Poczułem ostrzegawcze ukłucie.
Harry Norman przesłał mi najnowsze programy antywirusowe, skanujące, naprawcze, cały zestaw gwarantujący elektroniczne bezpieczeństwo. Przeczesałem system na wszystkie sposoby: sprawdziłem połączenia, łoże, nawet oprogramowanie kasku i vipresu, o platformie cyfrowej nie wspominając. Ani śladu robali. W poczcie istotnie tkwił numer Blue Whales Interactive. Otworzyłem okno przelewów i przepisałem rząd cyferek, znaków i liter. Rzecz jasna łatwiej byłoby je skopiować i wkleić, ale przepisy bankowe już dawno tego zabroniły: złodziejskie wirusy najłatwiej gnieździły się właśnie w schowkach Wprowadziłem IN. Zastanawiałem się, czy nie zapytać Chipa o kradzieże. Jakoś niezręcznie. Poza tym sprzęt został sprawdzony, uzdrowiony, w końcu by: komputerem gamedeka, nie jakiegoś amatora. Wziąłem głęboki wdech i wydałem dyspozycję przelewu Za sekundę przyszło potwierdzenie. Wypuściłem powietrze.
Postanowiłem zastosować się do rady Leviego: zaparzyłem kawę, włączyłem muzykę, pogimnastykowałem się, potem wziąłem tusz i automasaż. Kiedy byłem zupełnie odprężony, odezwał się sygnał połączenia. Znowu zapaleńcy z CC.
- Gratulujemy ożywienia! - z ekranu radośnie patrzyła Sarah Koronowsky.
- Dziękuję, czy śledzicie każdy mój ruch? Uśmiechnęła się przepraszająco.
- Przecież pan jako gamedec rozumie, że w dzisiejszych czasach w zasadzie nie ma ucieczki przed siecią. Chociaż nie jest pan naszym członkiem, objęliśmy pana programem...
- Kochana Saro - przerwałem - to strasznie miło, ale ja naprawdę nie nadaję się na członka waszego klubu.
- Szkoda - uśmiechnęła się smutno.
- To muzyczka na cześć udanego transferu? - Także dzieło naszego prezesa.
- Mam wrażenie, że wczoraj słyszałem jej fragment podczas rozmowy z pryncypałem.
- Mało prawdopodobne. Jest zarezerwowana tylko na takie okazje.
- Bardzo dziwny utwór. Może powinien przerzucić się na malarstwo?
W „szkole" Anna miała przebywać przez następne dwa miesiące. Był to obszar Rajskiej Plaży zamknięty dla turystów, odgrodzony wysokimi żywopłotami i jeszcze szczelniejszymi zaporami antywirusowymi. Nie bardzo rozumiałem, czego się tam uczy Pierwszy raz zobaczyłem ją trzy dni później, przez grubą szybę. Patrzyła na mnie tak zagubiona i zdezorientowana, że chciałem wyć z rozpaczy Miała rozbiegane oczy. Otworzyła usta, jakby próbowała coś powiedzieć. Wskazała na mnie, wykonała nieokreślony gest nad swoją piersią i raptownie zagryzła wargi. Zakryła twarz. Podeszła do niej korpulentna pielęgniarka i ją wyprowadziła. Otyłość wzmacnia poczucie bezpieczeństwa, pomyślałem.
- Po co ta szkoła? - zapytałem Chipa po powrocie do realium.
- Anna przeżywa ponarodzeniowy szok - wyjaśnił. - Informacyjny, emocjonalny, cielesny - chrząknął - oczywiście w pewnym sensie, wreszcie świadomościowy, a nawet samoświadomościowy. No i nazewniczy. Nawet pan nie wie, jak ułatwiają nam życie matryce nazw, kształtów i dźwięków. Ona ich jeszcze nie zna.
- Tego jej uczą?
- Tak. Osoba nie umiejąca ogarnąć własnych doznań powinna przebywać w otoczeniu z ograniczoną liczbą bodźców. Dostaje proste zestawy symboli w każ dej kategorii zmysłowej. Szkolą ją w systematyzowaniu i nadawaniu im wewnętrznych, niewyrażalnych mian.
- Czy cierpi?
Podrapał się pod nosem. Twarz mu się wydłużyła - Tak jak gamedec usiłujący złamać zagadkę która zdaje się niemożliwa do rozwiązania. Zna pan uczucie niemocy w takich sytuacjach?
Uśmiechnąłem się.
- Wydaje mi się, że tak...
Zmarszczył czoło.
- Skoro jesteśmy przy zagadkach... Przelał pan już pieniądze?
Zmroziło mnie.
- Ależ tak, zaraz po transferze.
Lekko zbladł.
- Może pan przesłać potwierdzenie?
- Już przesyłam... - nie mogłem opanować drżenia palców, gdy szukałem właściwego pliku. Nie tylko dygotałem ze strachu przed kradzieżą, co z powodu bycia posądzonym o nierzetelność.
Zerknął w podręczny ekran. Ciężko westchnął.
- Pomylił się pan w kilku miejscach. Zamiast iksów są igreki, w miejsca dziewiątek wpisał pan siódemki... i dwójki zastąpił pan trójkami.
- Niemożliwe!
- Niech pan sam sprawdzi.
Porównałem dokument z numerem, który otrzymałem pocztą.
- Rzeczywiście. Zaraz to wyjaśnię...
- Obawiam się, że nic pan nie wskóra - przerwał. - To nie pierwszy raz.
- Co pan mówi? - udałem zdziwienie.
- Creators Club pana nie ostrzegał? Prowadzimy razem z nimi śledztwo. Kilkunastu naszych klientów popełniło podobny błąd. Nie wiadomo dlaczego mylili cyfry bądź litery. Podejrzewamy wirusa...
- Ależ sprawdzałem komputer tuż przed połączeniem!
- Robota geniusza. Za każdym razem konto jest inne, a po kilku dniach ktoś je likwiduje.
- Na pewno zapisaliście numery. - Oczywiście.
- Wystarczy ustalić, do kogo należały i...
- Bank Centralny udziela wciąż tej samej odpowiedzi: konta prywatne są niemożliwe do wyśledzenia, nie znajdują się w żadnym rejestrze, jak miliony innych osobistych skrytek.
- Ale przecież można jakoś do nich dojść! Co ma początek, ma i koniec!
Uśmiechnął się smutno.
- Używa pan logiki przedmiotów wobec bytów cyfrowych. Konta nie są określonymi miejscami, pudełkami czy skrzynkami. To software znajdujący się nie wiadomo gdzie, w przypadku sejfów osobistych można powiedzieć, że w zasadzie nigdzie. Mamy numery, ale, by tak rzec, osoba nie będąca posiadaczem może tam tylko coś włożyć, nigdy zaś wyjąć, a już na pewno nie odkryć, kto konto założył. Gdyby tak było, żaden prywatny sejf nie byłby bezpieczny. Przesyły trwają kilka nanosekund, następnie specjalne programy zacierają mapę połączeń. Gdyby nie to wszyscy, którzy chcą ukryć swoje bogactwo, byliby na łasce złodziei. Takie mamy prawo. Pełna dyskrecja prywatnych kont.
- Chce mi pan powiedzieć, że zostałem okradziony, pan wiedział o niebezpieczeństwie i mnie nie ostrzegł? Może dlatego tak pan odradzał ożywienie z lęku przed kolejnym problemem?
Uśmiechnął się krzywo.
- Prowadzę dział kreacji w firmie BWI. Wypełniam swoje zadania najlepiej jak umiem. Prowadzimy śledztwo angażując CC i policję. Klientów mieliśmy ponad dwa tysiące, pan jest czternastą ofiarą. Równie dobrze może to być przypadek. Po prostu dmuchamy na zimne.
- Raczej na letnie...
- Mam propozycję. Jest pan detektywem. Próbujemy rozgryźć tę zagadkę od pół roku i nie posunęliśmy się ani o krok. Daję panu następne pół na rozwikłanie sprawy. Jeśli złapie pan złodzieja, a on wciąż będzie miał pieniądze, transfer będzie gratis.
Wytrzeszczyłem oczy W życiu nie dostałem zlecenia za pięćset tysięcy.
- Co ty kombinujesz?! - twarz Pauline wyglądała jak maska bogini wojny: piękna, okrutna, jakby przybrudzona sadzą z ognisk, na których żywcem palono pojmanych wojowników.
Przeoczyłem ostrzegawczy sygnał sekretarki może dlatego, że zadzwoniła w nocy, a może z powodu załamania kradzieżą. Podobno kobiety kochają nas za błędy, które popełniamy. W jej twarzy nie widziałem miłości, tylko wściekłość rozdrażnionej żmii i satysfakcję szermierza, który wytrącił przeciwnikowi broń z ręki.
- Kochasz się ze mną, jakbyś odprawiał mszę i składał ofiarę bogom, zachowujesz się jak niespełna rozumu... - zamachała rękami, szukając właściwych słów. - Potem dowiaduję się, że lata za tobą jakaś ruda siksa, a ty się uganiasz za mechaniczną panną... - przełknęła ślinę.
Miała podkrążone oczy Zrozumiałem, że zaskoczyło ją udane połączenie, dlatego przemowa, którą z pewnością wielokrotnie ćwiczyła, zaczęła się rwać.
- Spotykamy się znowu, ty tak jak poprzednio wchodzisz we mnie jak w świątynię olśnienia, myślę, że zaraz się oświadczysz, po czym następnego dnia... - wzięła wdech. - Następnego dnia blokujesz połączenia! Ty świnio!
Gdybym stał naprzeciwko, otrzymałbym serię ciosów. Przyłożyła rękę do piersi. Uspokoiła oddech. Oparłem się o poduszki, rozpaczliwie szukając linii obrony.
- Próbuję się z tobą skontaktować - podjęła - chyba od dwóch miesięcy Były ciekawe sprawy. Dostał je kto inny. Chciałam porozmawiać. Gadałam ze sobą. Nie. - Spojrzała w przestrzeń z wielkim zdziwieniem. - Ja się wygłupiam. Ja się kompromituję. - Pokręciła głową.
Nie wyglądała już jak bogini wojny Co najwyżej zapomniana walkiria przed wizytą u specjalisty od depresji. Wyciągnęła rozczapierzone palce.
- Przepraszam, to pomyłka, nie powinnam była... - Pauline, kochanie...
Przełknęła łzę.
- Nie nazywaj mnie tak.
- Pauline, jestem łajdakiem. Powinienem był dawno zadzwonić...
Nie wiem, czy to kwestia późnej pory, natłoku myśli, może szoku po werbalnej napaści, w każdym razie wypaliłem bez żadnych łagodzących wstępów:
- Ożywiłem Annę. Jest już diginetką. Zamurowało ją. Zacząłem wątpić, czy w ogóle e odezwie, gdy usłyszałem jej cichy głos.
- Ożenisz się z nią? Skrzywiłem się.
- Nie planuję małżeństwa, zrobiłem to z dobrego serca...
Trafił ją szlag. Powiedziała tylko: - Aha, z dobrego...
I przerwała połączenie. W sumie się nie dziwi Przez chwilę dumałem, czy mam siłę oddzwonić. I niej nie, ale poruszone sumienie zapragnęło upiec drugą pieczeń na tym samym ogniu winy.
Czy to ja miałem szczęście, czy raczej Steffi, fakt faktem, że zastałem ją w grze, nie w realnej pościeli, Bóg wie, jak naprawdę wyglądała. Dookoła buzi okolonej płomiennymi włosami trwał w cyfrowym bezruchu świat Raven Heart. Członkini Fear Walkers odrabiała pracę domową.
- Torkil? - spojrzała okrągłymi oczami. - Już myślałam, że cię straciłam...
Jakże różna była jej reakcja od wściekłego atak Latynoski! Twarz, przed chwilą pełna gierczanego napięcia, złagodniała i zapłonęła wdzięcznością.
- Strasznie się cieszę... - szepnęła Steffi. - Pewnie byłam zbyt natrętna...
Chyba mogłem z nią normalnie porozmawiać: - Codziennie o tobie myślę...
Trzy serca, trzy serca, naigrywały się złośliwe duszki.
- Ale ostatnio dzieją się w moim życiu ważne rzeczy ..
Usiadła na częściowo spalonym fotelu. Przyjrzałem się otoczeniu. To chyba był poziom drugi...
- Uważaj - ostrzegłem - niedaleko jest korytarz, gdzie zombi ciągle się odradzają. Za którymś przepierzeniem jest drabinka, wejdź na nią. Znajdziesz pomieszczenie z lepszym wyposażeniem.
- Dzięki - potrząsnęła lokami. - Mówiłeś o jakichś zmianach...
Czas na spowiedź. Szczęście, że spowiedniczka niezbyt surowa.
- Słyszałaś o diginetach?...
Gdy kończyłem, siedziała sztywno i wpatrywała się we mnie nieruchomym wzrokiem. Zgadywałem, że rozdzierały ją sprzeczne uczucia. Z jednej strony zachwycona była pigmalionowską wizją, z drugiej martwiła ją kradzież.
- Na pewno sobie poradzisz z tym złodziejem - pocieszyła. - Po tym, co zrobiłeś w Mroku, wierzę w ciebie.
Lubię, gdy ktoś tak mnie pociesza.
- Chciałabym, żeby mnie ktoś tak kochał - teraz skupiła się na pozytywnej części opowieści.
Już chciałem wyznać miłość, gdy odezwał się ostrzegawczy sygnał: Ostrożnie, nie szafuj uczuciami tylko dlatego, że ci jej żal. Uczciwie!
- Steffi, nadal bardzo cię lubię.
- Naprawdę? - podniosła błyszczące oczy.
- Trudno to wyjaśnić... Czasami zdaje mi się, że mam trzy serca.
- I jedno jest dla mnie!? - ucieszyła się. - Całe?!
Parsknąłem. Wszystkiego się spodziewałem, ale nie tego. Dla większości kobiet taka konstatacja oznaczałaby druzgoczącą konieczność dzielenia się z dwiema rywalkami.
- Tak, całe. Ale teraz ona jest ważniejsza. Dopiero co się urodziła.
- Jest bardzo ładna.
- W tej chwili to najmniej istotne. Przeżywa szok. Muszę przy niej być.
Przytaknęła.
- A drugie serce? Przełknąłem ślinę. - Gamedekini. Nazywa się Pauline Eim.
- Rozumiem. - Potarła kolana. Nie była tak twa da, jak myślałem. - Nie obrazisz się, jeśli... - z; drżał jej głos - wyślę co jakiś czas wiadomość? Pokręciłem głową.
- Oczywiście, że nie.
Powstrzymała ruch przerwania połączenia. - Torkil.
- Tak?
- Powodzenia. I.. pozdrów je ode mnie.
Prezes Creators Club przyjął mnie jak brata: uściskał, obcałował, usadził i wręczył ciężką szklankę whisky.
- A więc zdecydował się pan na członkostwo?
- Niezupełnie.
Ręka nalewająca alkohol do drugiej szklanki spowolniła ruchy, jakby potężne cielsko prezesa zmieniło się w tężejący kisiel.
- Czemu zatem zawdzięczam wizytę?
- Nie wie pan? Zostałem okradziony.
Rozchlapał kilka kropli. Przez chwilę zastanawiałem się, czy biomateriał spodni strawi barwiony trunek. Tkanina leciuteńko zadrżała, ale po chwili plama rozpłynęła się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.
- Pan?! - spojrzał przerażony. - Gamedec?! Okradziony?! Niemożliwe!
Zareagował co najmniej dziwnie. Przejął się kolejną ofiarą? Zdumiewała go brawura przestępcy?
- Jak to się mogło stać? - spytał i pociągnął łyk whisky.
- Śmieszne, ale chciałem zadać to samo pytanie. Zakrztusił się.
- Ależ, ależ mówiłem panu, że prowadzimy śledztwo...
- Właśnie. A konkretnie kto? Zarumienił się.
- Ja...
Wiedziałem.
- ...mam pewne kwalifikacje, trochę się znam na ludziach, posiadam kontakty...
- Gratuluję.
- ...i jestem bliski przełomu.
Akurat.
- Coś pan odkrył?
Odzyskał rezon.
- Wszyscy: my, policja, nawet Blue Whales Interactive podejrzewają o tę robotę wybitnego programistę, który wprowadza w komputer ofiary niewidzialnego wirusa, zmieniającego numer konta w momencie przelewu. Jestem przekonany że pan także ma taką hipotezę.
Kiwnąłem głową.
- Dziwne zatem, że mimo ostrzeżeń i skanów nikt wirusa nie odkrył. Zaczynam podejrzewać coś innego. - Nachylił się w moją stronę. - Włamanie - wyszeptał.
Wytrzeszczyłem oczy. - W czasie transferu?
Zapalił się.
- Wyobraźmy sobie: w trakcie procedury, gdy pan bezbronnie leży na łożu i czuwa przy ukochanej w Rajskiej Plaży, złodziej wchodzi do pańskiego mieszkania i przykleja do komputera małą pluskwę...
Mogło tak być. Podjąłem wątek.
- Dzięki temu, gdy wychodzę z gry i skanuję komputer programami antywirusowymi, nie wykrywam infekcji...
- Zgadza się - siorbnął i zamaszyście odstawił szklaneczkę. - Ale gdy chip wyczuwa, że przesyła pan pieniądze, a wystarczy mu setna nanosekundy`
- Wysyła impuls zmieniający kilka cyfr i liter dokończyłem. - Genialne.
Opadł na poduchy fotela.
- Właśnie, panie Aymore, rozpracowaliśmy zagadkę.
Parsknąłem.
- To tylko hipoteza.
- Pańskie mieszkanie sprawdzimy jako pierwsze.
- Najpierw klamka - przystawił do rączki skaner. - Aha! Tak jak myślałem!
Wskazał ledwie widzialne linie.
- Używa pan rękawiczek? - spytał.
- Nie potrzebuję. Zim u nas nie ma...
- A więc zgadza się. Jeszcze tylko zdjęcie do dokumentacji... - aparat zapiszczał - i wchodzimy do środka.
Przez chwilę usiłowałem sobie przypomnieć, czy nie mam bałaganu. Ariston wtargnął do środka j czołg, nie było czasu na rozmyślania. Spróbowałem spojrzeć na wnętrze oczami obcego. Wyglądało przyzwoicie.
- Komputer w salonie? - domyślił się. - Zobaczymy ..
Nałożył cyfrowe gogle i włączył infrareflektor. Obszedłem komputer od drugiej strony i przyjrzałem się obudowie.
Ani śladu.
- No... mam cię, skarbie - wysyczał Borgia. Założył popielatą nanorękawicę i przytknął palec za zagięciem wlotu powietrza. Po chwili oderwał go od szarej powierzchni.
- Nic nie widzę - sapnąłem skonsternowany.
- Bez tych szkieł to trudne - roześmiał się. - Pomogę panu.
Przytknął drugi palec do opuszki i podważył niewidzialny kształt. Wtedy zobaczyłem cieniutki kwadratowy listek. Prezes otworzył próżniową torebkę i delikatnie włożył arkusik do środka. Zapiszczał odsysacz powietrza. Na spoinie zamrugała zielona lampka.
- Widzę, że istotnie jest pan dobrze przygotowany - rzekłem z uznaniem.
Zsunął z oczu gogle i uśmiechnął się.
- Nie mówiłem?
Zastanawiające, dlaczego pokój widzeń z ożywieńcami przypomina salę rozmów w więzieniach: grube szyby uniemożliwiające dotyk, wzmagające poczucie izolacji i niemocy Tym razem Anna wyglądała lepiej. W oczach pojawił się spokój, w ruchach więcej pewności.
- Torkil - wyszeptała.
Ubrali ją w kwiecistą zwiewną suknię. Wyglądała jak motyl: kruchy, delikatny nowo narodzony.
- Aniu, jak się czujesz? Przytknęła palce do szyby.
- Dziwne pytanie. Nie umiem odpowiedzieć.
- Niech pan raczej nie pyta - odezwała się pielęgniarka z tyłu. Zdaje się, że inna niż poprzednia, ale także gruba. - Zamiast tego lepsze są krótkie zdania twierdzące. Bez zaprzeczeń.
Kiwnąłem głową
- Cieszę się, że tu jestem. Z tobą.
Roześmiała się. Jakoś tak szeroko i sztucznie.
- O uczuciach też nie. Niech pan sobie przypomni elementarz - upomniała mnie biała dama. Skrzywiłem się.
Miałem wrażenie, że Anna patrzy na mnie z kim samym zainteresowaniem jak na resztę świata. Chciałem, żeby patrzyła z większą miłością, a ty czasem to ona potrzebowała miłości.
- Jesteśmy tu razem - odezwałem się. Skinęła głową z dziecięcym uśmiechem.
- Ty i ja jesteśmy w szkole.
Potrząsnęła głową.
- Ty i ja - potwierdziła.
Po kilku dniach otrzymałem radosny telefon prezesa Creators Club.
- Policja odkryła chipy u wszystkich poszkodowanych! Były też stare, ale ciągle czytelne odciski rękawic! Śledztwo nabiera rozmachu!
- To wspaniale, panie Borgia.
Trochę mu zazdrościłem. Kiedy on bawił się w detektywa, ja śledziłem rozwój osobowości i choć było to zjawisko interesujące, żałowałem, że nie mogę się rozdwoić.
- Podejrzewa pan kogoś? Ściszył głos.
- Myślę, że nie powiem niczego odkrywczego, ale dane klientów Blue Whales Interactive znamy tylko my i niektórzy technicy BWI, zatem...
- Pula obejmuje pracowników i członków klubu?
Zrobił zatroskaną minę.
- Niestety. Chociaż niekoniecznie, bo pierwsza kradzież miała miejsce przed powstaniem CC, a ofiarą byłem ja.
- Pan?!
- Cóż robić. I tak jestem wdzięczny losowi. Może dzięki nowemu cyfrowemu przyjacielowi oraz klubowi, który stworzyłem, nie stoczyłem się na dno?
- Mimo wszystko dane, jakie sprawca posiada, godziny transferów...
- Podpowiadają, że jest blisko nas? Zgadzam się. Lecz jeśli tak, to musiał wstąpić do CC na początku jego istnienia.
W głowie rozbłysła mi nagła myśl:
- Musiał albo musiała.
- Zbadałem chip, który mi podesłałeś. - Harry zamówił jak zwykle pierogi.
Nie wiem dlaczego, ale lubiłem spotkania w neomilkbarze. Może przypominały mi młodzieńcze lata, gdy rozpoczynaliśmy karierę cyfrowych zabijaków i nie było nas stać na nic lepszego? Poza tym jedzenie w tym miejscu, w pobliżu widokowej platformy na południowym Żoliborzu, było naprawdę znakomite. Sam pałaszowałem pyzy z mięsem. Mógłbym zabić za takie danie.
- No i? - wydusiłem, przełknąwszy kęs.
- Pusty.
- Że jak?
- Robota geniusza.
Miałem dość geniuszy. Wbiłem zęby w tłuste białawe ciasto.
- Programik uruchomił się w trakcie przelewu - ciągnął. - Przestawił X na Y, siódemki na dziewiątki, czy odwrotnie, następnie sam się usunął z komputera, a potem - ciachnął widelcem pieroga i włożył go do ust. - A potem - wydukał - uchunął się ch chipa.
- Usunął się z chipa? - Przecież mówię. Popiłem herbatą ze szklanki ujętej w metalową obręcz z uszkiem. Właściciel mówił, że to jakaś tradycja z dwudziestego wieku. Miałem wątpliwości, ale wyglądało to rzeczywiście egzotycznie.
- To samo stwierdzili spece z policji – wyznałem.
Harry pokręcił głową.
- Geniusz.
Tym razem widziałem prawie swoją Anię. Założyła szafirowy sarong, ulubiony ubiór sprzed transferu. Nad śniadym brzuchem kwieciło się bolerko tym samym wzorze. Szła płynnie, wdzięcznie i od progu się uśmiechała.
- Witam, panie przystojny!
Skurczyło mi się serce na brzmienie powitania: tymi samymi słowami odezwała się do mnie po raz pierwszy.
- Jestem tu - odparłem ostrożnie.
- Możesz już mówić swobodniej - zachęciła.
- Ładnie wyglądasz.
- To dla ciebie.
- Naprawdę?
Zaczesała złoty kosmyk za ucho.
- Coraz więcej umiem. Coraz łatwiej.
- Pani Ania robi postępy - potwierdziła pielęgniarka oparta o ścianę.
- Jeszcze tylko miesiąc - pocieszyłem ją.
- Chciałabym już wyjść - spojrzała smutno.
Siostra pokręciła głową.
- Jeszcze pojęcia abstrakcyjne.
- O mój Boże - jęknąłem.
- Co? - spytała, rozchylając usta. - Co przez to rozumiesz?
Korpulentna opiekunka spojrzała na mnie groźnie, zacisnęła pięść i przyłożyła ją do brody.
O tym, że winna jest sekretarka Aristona, Sarah Koronowsky, dowiedziałem się z sieciowych newsów. Przedstawiono zdjęcia jej mieszkania po rewizji: skrytkę z nieużywanymi chipami, dyplom wyższej szkoły informatycznej, nawet rękawiczki - rzecz raczej archaiczną w dobie globalnego ocieplenia. Nie miałem czasu na proces. Podobno przebiegał bez większych problemów. Były dowody, była winna. Niestety, pieniędzy nie odzyskano. Bardzo mnie to stropiło. Levi nie okazał współczucia:
- Przykro mi, panie Aymore. Co prawda prezes Borgia twierdzi, że to dzięki panu złamał zagadkę, ale pieniądz to pieniądz. Musi pan zapłacić.
I tak zostałem bez grosza.
Przy zwalnianiu Ani ze szkoły uprzedzano, że statystyczny ożywieniec potrzebuje do przystosowania około tygodnia. Zalecano cierpliwość i milczenie. Wychodziła na długie spacery, podczas których praktycznie się nie odzywała; po całodziennym wypadzie wracała do lokum oddanego przez firmę na wieczne użytkowanie i kładła się spać. Miałem wrażenie, że niepotrzebne słowo może ją urazić. Obserwowałem ją z daleka i czekałem. Gdy minął zapowiedziany czas, zaczęła się komunikować.
- Jestem... jakaś... niezorganizowana. Widzę tak wiele zjawisk, że nie potrafię ich ująć, ująć w...
- Schemat? - podpowiedziałem.
- W szkole było prościej. Teoretycznie wiele wiem, a mimo to wszystko - powiodła dookoła ręką - jest... szokujące.
Ciągle gryzła mnie sprawa Sary. Niepokoiło, że całość została załatwiona beze mnie, dziwił fakt, że nie znaleziono skradzionej sumy opiewającej na, bagatela, siedem milionów, po pół miliona od okradzionej sztuki. Zadałem sobie trud i odnalazłem więzienie, w którym ją osadzono.
Scena rozmowy przypominała widzenia z Anią. Sarah wyszła zza energetycznej zasłony zmięta i poszarzała. Pozostało wewnętrzne piękno, które z trudem przebijało się przez zasmuconą twarz, pozbawioną życia i makijażu.
- O, pan Aymore - przywitała mnie bez entuzjazmu.
Gdzie się podziała ta pełna wigoru sekretarka? Podeszła bliżej i usiadła za stołem, po drugiej stronie niewidzialnej bariery.
- Przyszedł pan obejrzeć złodziejkę? Informatyczkę pracującą dla niepoznaki jako asystentka? Podłą oszustkę?
Przełknąłem ślinę. Trudno uwierzyć, że była winna. Przemogłem chrypkę.
- Przyszedłem po swoje pieniądze.
Roześmiała się sardonicznie.
- Nie mam pańskich pieniędzy Ani pańskich, ani niczyich innych.
- Jak to możliwe?
Spojrzała, jakby chciała mnie opluć.
- Jestem niewinna, oto jak. W życiu nie widziałam tych pieprzonych chipów, ktoś je podłożył. Jestem, a raczej byłam, bezrobotną informatyczką bez dostatecznej wiedzy, by zrobić ten, jak to mówią, genialny program. Dlatego zatrudniłam się jako asystentka, bo studia były jedną wielką pomyłką - zaczęła bezgłośnie szlochać - jaką pomyłką, były kaprysem, rozkazem mojego głupiego ojca!
Chwyciła krawędź blatu i spuściła głowę. Poskręcane włosy falowały w rytm płaczu.
- Chciałam być wizażystką - chlipała. - Nawet kosmetyczką. - Pociągnęła nosem. - To mnie interesuje. Uroda, a nie jakieś chrzanione zerojedynki! Wszystkie egzaminy opłaciłam.
Brzmiało zbyt mało prawdopodobnie, żeby było nieprawdą.
- Uczestniczył pan w rozprawach?
- Zajmowałem się Anną.
- Kim?
- Ożywioną.
- A. - Wyciągnęła chusteczkę i wydmuchała nos. - To była farsa. Nikomu nie zależało na ustaleniu faktów, odkryciu prawdy. To są zwykli ludzie, którzy chcą jak najszybciej przejść do następnej sprawy. Wszystko pasowało, opinii publicznej zależało na zamknięciu sprawcy, po co się zagłębiać? Jak pomyślę, że ich pensja pochodzi z naszych podatków...
- Jeśli nie pani, to kto?
- Członek klubu, bez wątpienia.
- Albo Levi Chip.
Spojrzała na mnie ze złością.
- Nie wierzę.
- Ariston?
Potrząsnęła grzywą.
- Sam został okradziony. To najlepszy człowiek pod słońcem. Dał mi pracę. Zawsze pilnował, by dzwonić do klientów przed transferem i po, mówił, że wtedy potrzebują największego wsparcia, chyba wiedział, co mówi, bo przedtem był terapeutą. Skomponował tę muzykę...
Nie byłem zachwycony zmianami, jakimi zaskoczyła mnie Anna, gdy nabrała więcej pewności siebie.
- Nie w bikini? - lustrowałem spódnicę i koszulę dość dokładnie maskujące figurę.
- Tak ciepło.
- Czy jesteś ze mną tylko ze względu na ciało? spytała wcale nie miękko.
Gdzie jest moja Anna?, myślałem w popłochu. Co jej wszczepili? Kompleksy? Pogardę dla nagości. Opanowałem odruch paniki. Miejmy nadzieję, że to tylko pytanie sondujące. Przerwałem przedłużającą się ciszę:
- Wiesz, jak starożytni Grecy nazywali barbarzyńców?
Spojrzała zaciekawiona. Rozpoznałem gest z dawnych czasów.
- Nie.
- Ci, co nigdy nie chodzą nago.
- Naprawdę?
Znów znany grymas.
- Ciało i dusza to miks. Metafizyczne połączeni Nie rozdzielajmy ich, bo wpakujemy się w neochrześcijański bełkot. Zdejmij to, bardzo ładne przyznam, wdzianko, i cieszmy się cielesnością.
O ile mogę tak powiedzieć w świecie, dodałem w myślach.
- Na chwilę. - Zaczęła ściągać materiał. - Dlaczego na chwilę?!
- Uroda rozsądnie dawkowana przetrwa próbę czasu.
Baba jak cholera! Ratunku!
- Przecież się nie starzejesz!
Uśmiechnęła się jak nauczycielka tłumacząca cc dziecku.
- Ale twoje oczy się starzeją. Pamięć o mnie. Nie chcę, żebyś pewnego dnia się znudził.
Przez sekundę miałem wrażenie, że w tle, między jej kolanami, widzę skrawek rudej czupryny chowającej się za wydmą. Gdy wyostrzyłem wzrok, już j nie było. Może mi się zdawało. Otrząsnąłem się z zamyślenia. Spojrzałem na towarzyszkę. Znów była moją Anną. Lecz w jej oczach gościł...
- Zaczęłaś się bać? Spuściła głowę.
- Kiedyś wszystko było takie proste...
- Miał pan rację. Zachowuje się inaczej.
Levi Chip zacisnął usta.
- Obronnie?
- Coś... w tym rodzaju.
Spojrzał skosem w dół.
- No cóż. Dopiero się uczy. Przedtem była, można powiedzieć, odpowiednikiem sufickiej esencji.
- Czego?
- Osobowości dziecięcej: ciekawej, nie znającej lęku, elastycznej. Każdy z nas taki był.
Czy mając taką wiedzę mógłby ją wykorzystać do celów przestępczych? To by dopiero był przypadek: sprzedawca okradający klientów.
- Przepraszam, że pytam, ale jakie jest pańskie wykształcenie?
Półgębkiem się uśmiechnął. Lekki rumieniec.
- To słychać? Cieszę się. Jestem odpowiednim człowiekiem na właściwym stanowisku.
- Czyli? Wyprężył pierś. - Doktor habilitowany filozofii i psychologii. - Obu tych dziedzin?
- Nie ma dobrej psychologii bez filozofii. A filozofii bez osobistego rozwoju.
Patrzyłem nieruchomymi oczami. - I ktoś taki pracuje w tej firmie?
- Lubię to zajęcie. Poza tym - przybliżył się do ekranu - jestem niezastąpiony. I oni o tym wiedzą. - Gratuluję wiedzy. A na informatyce się pan zna?
Roześmiał się. Pogroził palcem.
- Przypominam, że winną osadzono w więzieniu. Rozumiem pańskie rozgoryczenie finansową stratą, ale czy pani Sokolowsky nie jest tego warta? Nawet pięć razy tyle.
- Mówił pan, że przed przeniesieniem jej psychika była... jaka?
- Podobna do sufickiej esencji.
- A tak, pamiętam. A teraz? Co z nią się teraz dzieje?
- Pierwsza faza dojrzewania to mobilizacja mechanizmów obronnych.
- Ale czego, do diabła, się boi?
Wziął głęboki wdech. Szykował się wykład. Miałem dość wykładów.
- Głównym zadaniem psychiki jest stabilizacja wewnętrznego świata. Nie wszystko człowiek jest w stanie od razu przyjąć. Zwłaszcza nowo narodzony, choćby jego konstytucja była wyselekcjonowana z najlepszych linii genetycznych.
- Jak długo to potrwa?
Rozłożył ręce.
- Cierpliwości. Czy pan od razu był taki mądry jak teraz?
- Nie chce pan powiedzieć, że będę czekał trzydzieści pięć lat?
Roześmiał się. Machnął ręką.
- Trochę krócej. Ann wiele rzeczy ma za sobą.
- Rok?
- Być może. Najpewniej dwa razy tyle.
- Ale...
- Ile upłynęło czasu od ożywienia? - przerwał.
- Trzy miesiące.
- Pora na stymulację. Niech ją pan zabierze w nie bardzo bezpieczne miejsce. Ona musi się zmobilizować.
Uniosłem brwi.
- Psychiką rządzą dwie armie, by tak rzec. Hufce porządku i hordy chaosu. Porządkowi to mechanizmy obrony osobowości. Pilnują, by nic się nie zmieniło.
- Siły zachowawcze...
- Hordy chaosu to dynamizmy rozwojowe. Dążą do zmian, które, jak pan zapewne wie, następują w wyniku cząstkowych dezintegracji.
- Żeby zbudować coś nowego, trzeba zniszczyć przestarzałe?
- Dokładnie tak. Niech ona poczuje zagrożenie, niech się z czymś zmierzy, wtedy pokaże, na co ją stać.
- No dobrze, lecz...
- Anna jest sukcesem - wszedł w słowo. - Wszystko z nią jest w porządku. Ale oprócz rzeczy, które dotychczas poznała, musi nauczyć się żyć. Nie ma lepszego nauczyciela od zwykłych relacji i codziennych wydarzeń. - Przetarł oczy - Ze smutkiem, bo pana polubiłem, proszę o wprowadzenie żelaznej zasady: ze mną kontaktuje się pan wyłącznie w przypadkach... nazwijmy je medycznymi, czyli wtedy, gdy będzie się działo coś sugerującego, że w jej mózgu szwankuje jakiś układ. Niech pan mnie traktuje jako rodzaj pogotowia neurologicznego. Wszystkie pozostałe problemy powinien pan omawiać... z nią.
Niedługo potem Sarah Koronowsky została zwolniona po rozprawie apelacyjnej. Jej adwokat, opłacony przez Aristona, dowiódł, że proces był poszlakowy, a werdykt oparty na niedostatecznych dowodach. Nigdy nie zrozumiem logiki sądów i w ogóle tak zwanego wymiaru sprawiedliwości. Pani Koronowsky w chwale powróciła na stanowisko sekretarki prezesa Borgii, sprawa stanęła w miejscu, a sprawca, jeśli miał trochę oleju w głowie, nie powinien decydować się na kolejny skok. Siedem milionów wystarczyłoby na wygodną egzystencję. Ja bym tak zrobił: kupił gravillę gdzieś na południu byłej Hiszpanii czy Francji i cieszył się życiem. Pożegnałem się z pieniędzmi, a do klubu CC postanowiłem nie dzwonić. Nie miałem nerwów.
- O Boże! - Anna oderwała palce od rozpalonej rury wydechowej bolidu klasy gamma.
A jednak zasymilowała wykrzyknik i zaczęła go używać, jak reszta ludzi, jako nieświadomego idiomu. Bo przecież wcale Boga nie wzywała.
- Co to jest?! Nieprzyjemne!
Machała bezradnie ręką. Zaciągnąłem ją do ulicznego kranu. Odkręciłem wodę i przytrzymałem zarumienione opuszki w lodowatym strumieniu.
- To ból.
Powietrze przecięły ścigające się machiny Rozwiało jej włosy Jedyną rozrywką w świecie Speed Demons były wyścigi. Mimo prostoty założeń, gwarantowały niezapomniane przeżycia i adrenalinę na najwyższym poziomie.
- I wy z tym żyjecie? - patrzyła na oparzenie. - Nie spotkałaś tego w Brahmie?
- Rzadko tam bywam. - Dam ci lekarstwo.
Podeszliśmy do automatu. Ze szpary wypadły tabletki. Po eliptycznym torze przetoczył się peleton wielobarwnych, połyskliwych machin, pozostawiając zapach ozonu i cichnący dźwięk gromu.
- Łyknij.
Nie bardzo jej to szło. Przecież łykanie to odruch. Czego się, do diabła, wygłupia?
- Nie umiem. Za duże. Daj wody - wyciągnęła rękę.
Zdaje się, że któraś z pań matryc zataiła, że ma kłopoty z pigułkami. Zakląłem w duchu. Ale zaraz, przecież wegetatywnie to ona jest joginką! Postanowiłem zaryzykować.
- Za chwilę - odsunąłem kubek. - Zaufaj mi.
- Daj!
- Posłuchaj. Ciało jest mądre. Samo wie, jak przełykać. Nie przeszkadzaj mu.
Przez chwilę walczyła ze złością. Opanowała się. - Wdech, wydech, wdech, wydech - szeptałem. Kołysała się w rytm słów. Nagle jej twarz pojaśniała.
- Poszło!
- Brawo. Brawo!
Uścisnąłem ją. Przytuliła się jak kiedyś. Wróciliśmy do bolidu. Zasunąłem szybę i włączyłem rozruch. Ruszyłem na pełnym przyspieszeniu. Otoczenie rozlało się w smugi prędkości.
- Tego czegoś w realium jest bardzo dużo - stęknąłem, wchodząc w wiraż.
- Bólu? To straszne! - krzyknęła, chwytając się podłokietników.
- Po prostu trzeba uważać!
Starałem się nie okazywać zdziwienia, gdy grzeczni panowie w kombinezonach ze znakiem Novatronics wepchnęli do mojego apartamentu antygrawitacyjną platformę dźwigającą dwumetrowe pudło.
- Pan Torkil Aymore? - spytał jeden z nich.
- Zgadza się.
- To dla pana. - Wcisnął na pilocie kontrolkę.
Blokady na krawędziach opakowania puściły. Płaszczyzny prostopadłościanu złożyły się w równe harmonijki, odsłaniając połyskliwy prezent. Żeński Doom był zgrabniejszy od Oscara, Neona i Digita, mimo to wciąż emanował czymś nieludzkim.
- Naa... pewno? - zająknąłem się. - Nie zamawiałem motomba.
Wręczył mi list.
- Nie ma wątpliwości.
Znów coś nacisnął na pilocie. Platforma zsunęła ładunek na podłogę i podążyła jak pies za właścicielami.
- Miłego dnia - strzelił palcem w daszek czapki. Rozerwałem kopertę.
Drogi Torkilu!
Sporo myślałam i doszłam do wniosku, że moja złość nic nie zmieni. Pogodziłam się z myślą, że nie jestem sama. Może prawdziwsze będzie stwierdzenie, że usiłuję się pogodzić. Dziewczynie potrzebne jest to wdzianko, jeśli nie chce zdziwaczeć. Sama widzę, jak Konon się zmienił, gdy zaczął używać zbroi. Pewnie nie wiesz, ale niedawno awansowałam na dyrektora ds. Wirtualnego Bezpieczeństwa Novatronics. Gdy się nie ma szczęścia w miłości, satysfakcję daje praca... Nieważne. Istotne jest to, że udało się zorganizować dla Ciebie, a w zasadzie dla niej, ten model. W pudle, przy stopach, znajdziesz instrukcję obsługi, gwarancję i oprogramowanie. Może kiedyś mi się odwdzięczysz.
Ściskam
Pauline
Kochana Pauline. Zalała mnie fala wdzięczności. To był wielki gest. Nie byłoby mnie stać na zakup droida, a już na pewno luksusowego Dooma. Podszedłem do pachnącego nowością korpusu. Światło załamywało się na stylizowanych udach i ramionach, matowo połyskiwały kontrolki, przez które nie przepływało jeszcze wirtualne życie. Dyrektor Eim miała rację: ludzka egzystencja powinna przynajmniej zahaczać o realium, choćby po to, by zobaczyć, na czym opierali się twórcy gier.
Z zamyślenia wyrwała mnie nagła myśl: Anna jako robot, a nie uwięziony w sejfie mózg, musi gdzieś mieszkać!
Masz babo nanoplacek, rozmyślałem, zapoznając się z obsługą korpusu. Okazało się, że zanim włoży się weń sejf z dibekiem bądź organicznym mózgiem, trzeba go wstępnie „ożywić", to jest wprowadzić podstawowe oprogramowanie wegetatywne, coś jak w żywych organizmach układ autonomiczny zajmujący się oddychaniem, trawieniem, kontrolowaniem ciśnienia krwi, temperatury i tak dalej - tyle że w przypadku motomba aplikacje nadzorowały temperaturę stawów, przepływy energii, stan akumulatorów, naprężenia w kończynach i inne typowo techniczne zjawiska. Chociaż czy nasze ciała nie są techniczne? Przerwałem rozmyślania i przyjrzałem się diagramowi, poszukując odpowiedniego slotu. Odnalazłszy go na schemacie, przysunąłem się do zbroi i wcisnąłem przycisk w okolicach biodra. Wysunęła się półeczka. Położyłem na niej nośnik pamięci i wsunąłem kieszeń. Napęd zaszumiał i nagle z głośników robota dobiegła cicha, dziwna muzyka. Natychmiast ją skojarzyłem z koślawymi dziełami Aristona. Co to jest? Umilenie programowania?
Gdy na ekranie telesensu pojawiła się smagła twarz Latynoski, zmiękło mi serce.
- Pauline najmilsza...
Spuściła oczy.
- ...dziękuję ci za piękny prezent. To wspaniały gest.
- Miałam nadzieję, że się ucieszysz.
- Chyba żartujesz. To najpiękniejsza rzecz, jaką w życiu otrzymałem.
Spojrzała smutno, a w jej oczach odbijał się żal setek uciśnionych pokoleń.
- Mogłabym ci dać dużo więcej.
Zaschło mi w gardle.
- W zasadzie chciałbym zapytać o jedną rzecz. Słyszysz tę muzykę?
Patrzyła w dal, jakby nie rozumiała moich słów. - To najnowszy pomysł programistów. Umuzykalniony program.
- Co takiego?
- Czy to naprawdę istotne? - zapytała ze znużeniem.
Zrobiło mi się wstyd. Mimo to musiałem wiedzieć. - Uwierz, że tak. Wyjaśnię ci to kiedyś. Westchnęła.
- Dobrze. Oto skrót metody Muzyka to matematyka: dźwięki ułożone w logiczne, proporcjonalne sekwencje. Okazało się, że przy niewielkiej modyfikacji z każdego programu, nawet do droida, można zrobić utwór muzyczny. Ot i cała tajemnica.
- Jak - zająknąłem się - jak sądzisz, czy można zrobić program przestawiający coś w psychice i zakamuflować go w postaci muzyki?
- Rodzaj hipnozy? Hm... - potarła podbródek. - Starożytni mówili, że muzyka jest tajemnicą duszy... Fakt istnienia dwunastu dźwięków i symboli tonowych wskazuje na ścisłą korelację struktury psychiki i muzyki. Można powiedzieć... że muzyka masuje duszę. Teoretycznie więc byłoby to możliwe...
- Zna pan jakieś dobre banki udzielające kredytów?
Ariston na ekranie telesensu jowialnie się uśmiechnął.
- Cieszę się, panie Torkilu, że pyta pan właśnie mnie. Otóż specjalnie dla członków klubu CC European Bank udostępnił korzystnie oprocentowane pożyczki na mieszkania dla droidów...
- Skąd pan wie, że mam dla Ann motomba?
- To chyba oczywiste, skoro zadaje pan takie pytanie.
- Rzeczywiście chcę dla niej kupić lokal. Nawet wypatrzyłem stosowny apartament w linowcu Kampiville, niedaleko stąd.
- Puszcza Kampinou? - Właśnie.
- To rzeczywiście blisko Cotomou i pańskiego Stockomville.
Zrobiłem posępną minę.
- Tyle, że przez działalność tajemniczego sprawcy zapłaciłem za ożywienie Anny dwa razy i teraz nie mam pieniędzy.
Splótł ręce.
- Taak - wystukał coś na konsolce. - Przesyłam panu namiary banku i formularz członkostwa CC. Po wypełnieniu dokumentu otrzyma pan kredyt. Osobiście tego dopilnuję.
Borgia dotrzymał słowa. Rzeczywiście, po wstąpieniu do Creators Club pozyskanie kredytu stało się proste jak plazmowy miecz. Pośrednik nieruchomości załatwił wszystkie formalności: mieszkanie w zasadzie należało do Anny, pozostało tylko przelanie pieniędzy. Postanowiłem telesensycznie poinformować o tym prezesa CC.
- Bardzo dziękuję - uśmiechnąłem się serdecznie.
- Bez pana pomocy pewnie nic bym nie wskórał. Uprawiając wolny zawód, nie jestem dla banku dobrym partnerem.
- Zawsze się w klubie wspieramy. A propos, zapraszam na pogadankę o pierwszych krokach w wirtualnym związku. Jutro o osiemnastej, portal Rajskiej Plaży.
- Przykro mi, ale za chwilę wchodzę do gry Anna ciągle mnie potrzebuje. A zaraz potem, jutro o dziewiątej, robię przelew na konto pośrednika nieruchomości.
- Ależ tak, rozumiem. - Zmrużył oko - Powodzenia.
Rozłączyłem się. Wziąłem tusz i zacząłem nakładać kombinezon. Nie zdziwiłem się, słysząc sygnał telesensu.
- Prezes Borgia? - udałem zdziwienie. - Tak... - przybrał tłumaczący ton. Ukradkiem włączyłem nagrywanie rozmowy.
- ...zapomniałem panu przypomnieć, żeby przed wejściem w sieć sprawdził pan zamki w domu.
- Czy to nie ta uspokajająca melodia, którą słyszałem przed ożywieniem Anny? - udałem zaskoczenie.
Uśmiechnął się.
- Ma pan dobrą pamięć muzyczną. Pomyślałem, że przed spotkaniem przyda się trochę terapii. Wyszczerzyłem zęby.
- Z pewnością. Pozwoli pan, że wysłucham do końca?
- Dla kompozytora to zaszczyt.
Na Rajskiej Plaży panował półmrok. Było tuż po zmierzchu. Zbliżyłem się do bungalowu Anny i zajrzałem przez okno. Spała jak niemowlę. Śpij, moja mała, pomyślałem i odwróciłem się na odgłos kroków. Przyjąłem uścisk dłoni sobowtóra.
- Cieszę się, że przyszłaś, Pauline.
Harry przyłożył się do pracy. Na dziewięciu ekranach obserwowałem swój apartament ze wszystkich możliwych kątów. Przysnąłem na kilka godzin, gdy z drzemki wyrwało mnie światło ręcznej latarki. Znieruchomiałem. Sprawdziłem odczyt chronometru. Druga nad ranem. Intruzem był poczciwy Ariston Borgia. Co on robi? Przeszedł się po całym apartamencie, przyklejając w różnych miejscach jakieś maleńkie przedmiociki, tak mi się przynajmniej wydawało. Lękliwie spojrzał w moim kierunku i wyszedł. Korciło mnie, by sprawdzić, co robił, lecz bałem się wstać, przeczuwając, że to nie koniec. Przeleżałem w półśnie jeszcze godzinę i usłyszałem sapnięcie otwieranych drzwi. Sarah? Jednak Sarah? Kobieta przesunęła się z kocią zręcznością przez hall i ostrożnie weszła do salonu. Przemknęła myśl, że może mnie zabić, kiedy leżę bezbronnie na łożu. Płonne obawy. Ominęła leżankę i zaczęła się rozglądać. Podeszła do komody i wyciągnęła szufladę. Czego ona szuka? Wyrzuciła ubrania i zabrała się za następną. Kiedy kończyła demolować łazienkę, byłem niemal zdecydowany wkroczyć do akcji, coś mnie jednak powstrzymywało. Wróciła do salonu, kucnęła i zaczęła szperać wokół komputera. Wstała, jednak zamiast odejść, ciągle się rozglądała. Szczęście, że wytrzymałem jeszcze kilka minut, bo dała za wygraną i wyszła.
Wstałem z łoża, zdjąłem kask i rozejrzałem się dookoła. Co za bałagan. Zaalarmowało mnie nagłe odemknięcie drzwi. Ledwo zdążyłem się położyć i nasunąć hełm, do wnętrza wparował prezes. Czy mój apartament to hotel? Potężny mężczyzna pokręcił głową i zabrał się za sprzątanie. Zakręciło mi się w głowie. Porządnicki? Upakował ubrania do szuflad, po czym założył cyfrowe gogle i zabrał się za układanie bibelotów na blatach. Robił to dość dokładnie, niemal tak, jak stały przed demolką. Po pół godzinie mieszkanie wyglądało jak nowe. Pochylił się, by obejrzeć komputer, coś przy nim zrobił, cmoknął i wyszedł. Tym razem to koniec gości, pomyślałem i zapadłem w sen.
Dokładnie o dziewiątej trzydzieści wystukałem jego numer.
- Borgia! Znowu mnie okradli! Ratuj, przyjacielu!
- Jak to? - zdziwił się.
- Te pieniądze na mieszkanie! Nie dotarły! Znów pomyłka!
Uśmiechnął się smutno.
- Więc mamy sprawczynię.
- Słucham?
- Wybacz, kolego, ale musiałem to zrobić. Wynagrodzę ci to. Byłem tej nocy w twoim mieszkaniu i zamontowałem kamery Myślę, że to, co nagrały, może cię zainteresować. Niedługo u ciebie będziemy.
Istotnie, za godzinę wtargnął do mieszkania na czele czterech policjantów. Towarzyszyła im lekko spanikowana Sarah.
- Proszę bardzo, panowie - odezwał się blondyn. - Tu umieściłem kamery - przeszedł się po mieszkaniu i usunął chipy wielkości łebka od szpilki. - A oto zapis. Można? - spojrzał pytająco, podchodząc do czytnika.
Przytaknąłem. Wsunął dysk w szczelinę. Holobraz wyświetlił wizytę Sary: skradała się przez hall i salon tak samo jak w rzeczywistości, ale zamiast wywracać szuflady po prostu podeszła do komputera, schyliła się, wykonała przy nim niezidentyfikowane czynności i wyszła.
- Ależ to nie tak było! - krzyknęła przerażona.
- Przyznaje pani, że włamała się tu tej nocy? - spytał sierżant.
Pokręciłem głową, podziwiając psychologiczny kunszt blondyna. Gdyby sprawczyni zobaczyła zwykły zapis, mogłaby, zachowawszy zimną krew, wyprzeć się wszystkiego i powiedzieć, że to komputerowa symulacja. Modyfikacja wizyty zaskoczyła ją i spowodowała, że sama się wygadała.
- Tak, ale w innym celu, powiedz im, Borgia! Mężczyzna podszedł do komputera i zdjął z niego jakiś przedmiot. Pokazał go policjantom.
- Przykleiła chip.
- Ależ, ależ to nieporozumienie! - Sarah podbiegła do niego. - Powiedz im, przecież sam mnie namówiłeś, żebym tu przyszła!
- Nie wiem, Saro, o czym mówisz.
- Jak to? Mówiłeś, że to Aymore jest złodziejem, że okradł siebie, żeby odsunąć podejrzenia, wstąpił do klubu, żeby być bliżej ofiar, że sam podłożył sobie chip, gdy u niego byłeś, i zrobił to we wszystkich mieszkaniach, a także w moim apartamencie! - Spojrzała na policjantów. - Panowie, przysięgam, że mówię prawdę! On twierdził, że Torkil to geniusz komputerowy i stworzył niewidzialnego wirusa, ale przestraszył się, że oprócz policji śledztwo prowadzą również Ariston i Levi, dlatego zdecydował się mnie wrobić! Prezes w zaufaniu poinformował mnie, że gamedec będzie tej nocy w grze, podał adres i namówił, żebym poszukała tych robali! Próbowałam, ale nic nie znalazłam!
Blondyn stał z założonymi rękami i lekko się uśmiechał.
- Bardzo ładna historyjka, Saro, ale myślę, że ci nie pomoże. Jesteśmy w mieszkaniu człowieka, który chciał kupić apartament dla cyfrowej ukochanej. Wiedziałaś o tym i dlatego podłożyłaś chip. Pieniądze nie dotarły na miejsce. Okradłaś go.
- O niczym nie wiedziałam i niczego nie podkładałam! Ja tylko szukałam...
- Doprawdy? - uśmiechnął się z politowaniem. - To mieszkanie nie wygląda jak po rewizji. Chyba że pan Aymore posprzątał. Czy tak było? - spojrzał niewinnymi oczkami.
- Niczego nie dotykałem - zapewniłem.
- Panno Saro Koronowsky - odezwał się sierżant - aresztuję panią pod zarzutem włamania i kradzieży. Zbliżył się do niej z kajdankami.
- Pozwolicie państwo, że skoro jesteście w moich progach - odezwałem się - włączę się do dyskusji? Dlaczego chce pan skuć tę kobietę?
Funkcjonariusz spojrzał zdziwiony.
- Widział pan. W nocy włamała się i podłożyła chip.
- Nie uwierzył pan w jej słowa?
Człowiek w mundurze uśmiechnął się cynicznie. - Pod wpływem stresu sprawca wygaduje różne rzeczy Czasami pomysłowe, ale historyjka panny Koronowsky nie trzyma się kupy.
- Na pewno?
- Ależ to nagranie...
- Jest sfałszowane.
- Jak pan śmie! - wybuchnął Borgia.
Odsunąłem się o pół kroku. Ważył co najmniej trzydzieści kilogramów więcej ode mnie.
- A tak. Otóż tej nocy wcale nie byłem w grze.
Stuknąłem w klawisz. Holoekran wyświetlił cudowny poranek na Rajskiej Plaży. Po piasku spacerowała Ania z Pauline ubraną w mój osobisty skin.
- Pauline? - odezwałem się.
Mój sobowtór podniósł głowę.
- Tak, Torkilu?
- Dobrze się bawiłyście?
Sokolowsky roześmiała się.
- To było bardzo interesujące.
Ariston zbladł. Widok mnie i Anny na tle oceanu był bardzo romantyczny Mrugnąłem do nich.
- Na razie was pożegnam.
Wyłączyłem podgląd.
- Udawałem uczestnictwo w grze, a naprawdę drzemałem na łożu obserwując mieszkanie z innych kamer, zainstalowanych przez mojego przyjaciela.
Wybrałem numer Harry'ego. Przywitała mnie zaspana twarz.
- Przyjacielu? Masz to?
Przetarł oczy.
- Cześć, Torkil. Myślę, że twoja hipoteza jest prawdziwa.
- Znakomicie. Zostań z nami. - Spojrzałem na zebranych. - Oto, co zdarzyło się tu naprawdę.
Uruchomiłem zapis i komentowałem:
- Pan Ariston instaluje kamery Na razie wszystko się zgadza.
Przewinąłem godzinny fragment, w którym nic się nie działo.
- Teraz pani Koronowsky plądruje apartament w poszukiwaniu nieistniejących pluskiew. Na nieszczęście szuka ich także w pobliżu komputera, co może wyglądać jak podłożenie robala. Jak widzicie, istotnie zrobiła z mieszkania pobojowisko.
Kobieta spłoniła się. Z rumieńcem było jej do twarzy Policjanci zrobili głupie miny. Najbardziej krzywił się sierżant, który dopiero co stwierdził, że jej historyjka nie ma sensu.
Przewinąłem film.
- Powtórne odwiedziny prezesa, który słusznie postanowił posprzątać po poprzedniczce, bo wiedział, że widząc bałagan, domyślę się wizyty „włamywacza" i nie zdecyduję się na przelew! Nie byłoby dowodu winy! Sprawdza w goglach, jak wyglądało wnętrze przed interwencją, był tu wszak przedtem z tym samym ekwipunkiem... i voila, wszystko lśni! Swoją drogą dziękuję. Nie musiałem sam się męczyć. Nienawidzę sprzątania. - Mrugnąłem do niego. Patrzył na mnie jak bojowy mech przed oddaniem śmiertelnej salwy. - Teraz podkłada chip i wychodzi.
- No, ale... w takim razie... - sierżant wyraźnie stracił rezon - kto jest tym włamywaczem? Złodziejem?
Czas na ostatni akt.
- Zapraszam państwa bliżej.
Otworzyłem w komputerze okno poczty i odnalazłem numer konta, na które miałem wpłacić pieniądze. Rozwinąłem nowy plik tekstowy.
- Proszę o uwagę - podniosłem ręce jak prestidigitator - zamierzam przepisać powyższy numer. W tym momencie prezes Creators Club rzucił się do ucieczki.
- Ależ co pan! - krzyczeli szamoczący się z nim policjanci.
Przyprowadzili go do ekranu, trzymając za nadgarstki. W cichości ducha pogratulowałem sobie sprytu. Tak kumulowałem napięcie, żeby nie wytrzymał i próbował prysnąć. Dzięki temu mundurowi ostatecznie uwierzyli, że kobieta jest niewinna. Człowiek bardzo łatwo przywiązuje się do pierwszego wrażenia i niechętnie je porzuca.
- Można? - spytałem niewinnie. - Zaczynam.
Na ekranie pojawił się wężyk cyfr i liter.
- Teraz sprawdźcie, czy zrobiłem to poprawnie. Porównali ciągi. Pierwszy odezwał się sierżant. - Zrobił pan błąd w kilku miejscach.
Uśmiechnąłem się zjadliwie do Borgii.
- Cóż za zaskoczenie.
- Ale co to ma do rzeczy? - zdziwił się dowódca. - Będę te błędy popełniał w nieskończoność, dopóki nie zostanę odczarowany przez terapeutyczne tony muzyki pana prezesa.
- Nie rozumiem.
- Pozwoli pan?
Założyłem słuchawki na uszy jednego z policjantów.
- Harry - odezwałem się do małego okienka na holobrazie, z którego Norman przyglądał się nam z nieskrywanym rozbawieniem. - Puść ten kawałek.
Przez chwilę staliśmy w milczeniu. Sarah patrzyła na mnie z nadzieją. Zacisnąłem powieki, co znaczyło: „Wszystko będzie dobrze". Ariston wyglądał jak hipopotam zamknięty w klatce bez wentylacji. Policjant zdjął mikrogłośniki.
- Bardzo pana proszę - położyłem rękę na jego ramieniu - niech pan spróbuje przepisać ten numer bezbłędnie.
Po kilku bezskutecznych próbach sierżant był przekonany.
- Jak to możliwe? - spytał.
Uśmiechnąłem się.
- Najlepiej wyjaśni to sam autor. Ja wiem tylko tyle, że był terapeutą w prestiżowym związku European Therapists, z którego został usunięty za eksperymenty nad programowaniem umysłu za pomocą impulsów dźwiękowych. Według analiz przeprowadzonych przez Novatronics - wskazałem Harry'ego - w muzyce, którą Ariston podkładał pod rozmowy Sary z wybranymi klientami, konkretnie te połączenia, które poprzedzały ożywienie i transakcję, były zawarte hipnotyczne treści powodujące, że osoba poddana transowi permanentnie myliła się podczas przepisywania numeru, zawsze w tych samych miejscach. Tuż po transakcji pani Koronowsky dzwoniła drugi raz, tym razem z muzyką odczarowującą. Nie było żadnego komputerowego wirusa, żadnego włamywacza, tylko hipnoza, czyli też rodzaj buga, ale implementujący się w głowie. Ariston dobierał ofiary bardzo starannie i tylko im „dokładał" do muzyki hipnotyczny podkład. Gdy dowiedział się, że jestem gamedekiem, chciał zdjąć ze mnie muzyczny trans jeszcze przed ożywieniem Anny, lecz nie wiedział, że podczas rozmowy byłem tak zmęczony, że wyłączyłem fonię. Stąd jego zdziwienie, że jednak zostałem „okradziony". Słusznie się lękał - spojrzałem na niego przyjaźnie - bo istotnie, choć zajęło to trochę czasu, rozgryzłem go.
- A panna Sarah? - spytał skonsternowany sierżant.
- Niewinna ofiara prezesa - odparłem. - Ariston dowiedziawszy się, że mnie okradł, przestraszył się i postanowił ją wrobić. Może stwierdził, że ma już wystarczająco dużo pieniędzy i czas kończyć ze złodziejstwem, albo jedno i drugie. Myślę, że plan awaryjny miał gotowy od dawna, świadczy o tym zaprogramowany skaner wyświetlający nieistniejące ślady rękawic oraz zestaw do wykrywania chipów, których używał podczas wizyty w moim apartamencie. Wcale nie znalazł robala na moim komputerze. Chip cały czas był przyklejony do nanorękawicy, którą miał na ręku. Trik polegał na umiejętnie wykonanym ruchu. Dałem się nabrać. Podrzucenie listków do mieszkań pozostałych graczy i odciśnięcie śladów na klamce nie było trudnym zadaniem, jak również podrzucenie chipów i rękawic do apartamentu Sary. Podczas procesu pani Koronowsky zorientował się, że poszlakowa sprawa nie gwarantuje trwałej odsiadki, więc sam opłacił adwokata, by wzbudzić jej zaufanie, przyjął z powrotem do pracy i postanowił poczekać na okazję, która niezbicie udowodni jej winę. W międzyczasie otrzymałem w prezencie motomba wraz z muzycznym programem, który nasunął mi myśl, że sprawcą jest prezes Borgia. Postanowiłem zastawić na niego pułapkę i sam stworzyłem okazję do kolejnej kradzieży. Prezes wmówił Sarze, że to ja jestem złodziejem. Upokorzona kobieta łatwo uwierzyła swojemu wybawcy i rozpaczliwie usiłowała oczyścić się z podejrzeń. Rzeczywiście zamierzałem dzisiaj wpłacić sporą sumę na konto pośrednika nieruchomości, ale jak panowie widzieli, nie mam szans poprawnie wypełnić formularza. Zostałbym okradziony... - specjalnie zaakcentowałem słowo: „zostałbym" i spojrzałem na prezesa CC - bo w istocie jeszcze przelewu nie dokonałem.
Borgia bezsilnie spuścił głowę. Wreszcie zachował się jak klasyczny przestępca przyłapany na gorącym uczynku. Zerknąłem na Harry'ego.
- Słuchałeś tej muzyki?
- Nie. Tylko analizowałem strukturę. Odetchnąłem. Stuknąłem w klawisze i przesłałem mu podpisany formularz z kwotą i numerem konta. - Mam prośbę. Wypełnij to za mnie i przelej.
Po kilku dniach wina została udowodniona, pieniądze odzyskane, a moje konto powiększyło się o milion kredytów. Ariston pod przymusem „odczarował" moją psyche, co sprawdziłem przy świadkach. Do programów, serwerów i chatów wprowadzono nowy typ bramek antyhipnotycznych, pojawiły się firmy reklamujące najnowsze skanery i aplikacje szukające muzycznych pułapek. Ogłoszono to, co od dawna wszyscy wiedzieli, tyle że nie potrafili udowodnić i udokumentować, a tym bardziej wykorzystać: umysł jest programem i jako taki może podlegać manipulacjom, a nawet zainfekowaniu cyfrowym wirusem. Ostateczna różnica między diginetami i organikami została zniesiona. Nieprawdopodobne? A cóż może być dziwniejszego od tego, że miesiąc wcześniej wszyscy, łącznie ze mną, uwierzyli w historię, w której jedynym dowodem był pusty chip?
Wreszcie mogłem zająć się Anną. Przewiozłem motomba do siedziby Blue Whales Interactive, gdzie przenieśli zasobnik z dibekiem we wnętrze machiny. Spotkaliśmy się przy wejściu. Rzuciła mi się w ramiona. Przygotowałem się na śmierć. Ku mojemu zaskoczeniu stalowy droid miał nadzwyczajne wyczucie dotyku. Gdy skończyła wygłaszać dziękczynne peany, podała mi krążek.
- Wczytaj w walktela i załóż soczewki.
Głos brzmiał w realium dokładnie jak w Rajskie; Plaży.
- Co to jest? - spytałem.
Mechaniczne części twarzy ułożyły się w uśmiech - Zobaczysz.
Wsunąłem dysk i założyłem sprzężone z walktelem cyfrowe rogówki.
Czy chcesz uaktywnić program „Anna"?
pojawił się napis w powietrzu. Pacnąłem w eteryczne „Tak".
- O rany! - obraz Dooma rozpłynął się, a w jego miejscu pojawiła się Ann Sokolowsky odziana w to samo bikini, w którym zobaczyłem ją po raz pierwszy, dawno temu, gdy rozwiązywałem sercowe dylematy senatora O'Neila.
- Aniu! - podszedłem i przytuliłem zimny metal. Odskoczyłem.
- Lepiej, jeśli będziesz tylko patrzył - uśmiechnęła się, tym razem nie mechaniczną twarzą, ale najprawdziwszą Aniną buzią.
- Może kiedyś zrobią motomby odziane w skórę... - westchnąłem.
- Słyszałam, że już próbują.
Więc to tak widziały siebie te dwa Oscary, które widzieliśmy z Normanem! Wcale nie musiały się czuć jak na innej planecie!
- Nie ma muzyki - stwierdziła.
Roześmiałem się. Ile jeszcze razy usłyszę podobne komentarze?
- Aniu, w realium nie usłyszysz melodii ot tak, z powietrza.
Po pięciu minutach zapomniałem, że dotykam droida: ręka motomba rozgrzała się od mojej dłoni. Za kilka chwil nie pamiętałem, jak wygląda Doom. Spacerowaliśmy najładniejszymi deptakami. Do idyllicznego nastroju nie pasowały wytrzeszczone oczy przechodniów. No i skąpy strój partnerki. Myślała o tym samym, bo zatrzymała się przed wystawą sklepu z odzieżą.
Promocja!
jarzył się trójwymiarowy napis.
Ubrania dla motombów gratis!
Weszliśmy.
- O! Jest muzyka! - diginetka ciekawie się rozglądała. - Jak w domu!
- Dlaczego taki pomysł na promocję? - spytałem sprzedawczynię, gdy Anna mierzyła strój.
- Ile ubrań kupi droid? - stara sprzedawczyni uśmiechnęła się łobuzersko. - Przecież nie zbiednieję! A wie pan, jaka to reklama dla sklepu?! Klientów dwa razy więcej niż zwykle! Każdy chce zobaczyć cudaka!
Sokolowsky wyszła zza kotary odziana w sarong ozdobiony holoprojekcją czerwonożółtych kwiatów i krótką kamizelkę do kompletu.
- Bez tego byłam po prostu naga - szepnęła mi do ucha. - Wreszcie czuję się jak człowiek.
Jakoś nigdy nie uwierzyłem w istnienie psychopatów, dlatego postanowiłem odwiedzić byłego prezesa Creators Club w nowym lokum.
- Witam zwycięzcę - uśmiechnął się wychynąwszy z energetycznej bariery. W ręce trzymał hologazetę. - Uścisnąłbym dłoń, ale nie mogę - spojrzał na oddzielającą nas eteryczną ścianę.
Usiedliśmy. Przyglądałem się jego twarzy i szukałem rysów drapieżcy złoczyńcy, kogoś pozbawionego wyższych uczuć. Może miał nazbyt ciężkie kostne wały nad oczami, ale czy to coś znaczyło? Wątpię.
- Przyszedłeś porozmawiać? - miałem wrażenie. że oddzielająca nas ściana zadrżała od basu.
- Jestem ciekawy - uśmiechnąłem się. - Jak się czuję? - wyszczerzył zęby. Potarłem skroń.
- Nie. Chcę wiedzieć, dlaczego to robiłeś. - Kradłem?
Chciałem ułatwić mu zadanie:
- Zabranie czegoś instytucji, firmie, państwu jest łatwiejsze, bo odbierasz coś bezosobowej strukturze, ale żywym, prawdziwym osobom, z którymi rozmawiałeś? Uśmiechałeś się do nich?
Wybuchnął gromkim śmiechem.
- A czymże jest uśmiech? Uśmiechają się wszyscy: od samarytan po najgorszych zwyrodnialców. Nigdy nie oceniaj po uśmiechu. To prymitywny grymas. Coś w tym jest.
- Więc dlaczego?
- Ciągle nic nie rozumiesz, prawda?
Położył przed sobą gazetę. Numer sprzed kilku dni. Holobrazki migały, ukazując powtarzające się animowane sekwencje. Na pierwszej stronie widniała jego twarz i tytuł: „Ariston Borgia Odkrywa Cyfrową Naturę Duszy!"
Mlasnął.
- Dziennikarze to kretyni. Nie wiedzą, że odkrył to Platon w dialogu Timaios. Ja tylko rozwinąłem jego myśl.
Pokręciłem głową.
- Chodziło o sławę?
Uśmiechnął się półgębkiem. Odchylił się do tyłu. - Też. Mimo wszystko nie chciałem, żeby mnie złapali, a tylko porażka mogła ujawnić mój geniusz. Czy zawsze myślisz tak schematycznie i jednotorowo? Jakim cudem udało ci się rozwikłać tę sprawę? Uraził mnie.
- Po prostu się komunikuję. Kiwnął głową, patrząc w bok.
- Przeceniana jest rola świadomości. Cóż, że rozmawiałem z ofiarami, i tak ich nie znałem. Nie chciałem znać. A może wiedziałem, że poznanie jest niemożliwe... Najpierw zaaranżowałem szopkę z samookradzeniem, potem założyłem klub, nawiązałem kontakty z BWI i przygotowałem się do pracy Pierwszy raz był jak podróż Kolumba do Nowego Świata: nie wiedziałem, czy się uda, sprawdzałem własne umiejętności, wiedzę, dawałem upust wściekłości na dupków, którzy wykluczyli mnie z European Therapists. Efekt był piorunujący.
Jego twarz złagodniała.
- A potem... - spojrzał ostro, jakby próbował opowiedzieć szczurowi lądowemu, czym jest sztorm na otwartym morzu - kradzież jest wciągającym, wręcz uzależniającym, bardzo atrakcyjnym sposobem zarabiania pieniędzy. Ani się spostrzegłem, jak rozgrywka pochłonęła mnie bez reszty Jesteś graczem, więc powinieneś zrozumieć. Podglądałem twoją rozmowę z Sarą i stwierdziłem, że chcę się z tobą zmierzyć, chociaż czułem, że jesteś niebezpieczny. Jakaś część osobowości kazała mi skoczyć w przepaść. Podłożyłem nagranie z hipnogramem. Gdy się dowiedziałem, że jesteś gamedekiem, postanowiłem się wycofać... Tyle że wtedy zadziałała moja nieznana natura: palec obdarzony własną wolą... Ale nie udało się. Mimo wszystko była to wspaniała rozgrywka.
- Nie masz wrażenia, że wyrządzałeś zło? Opuścił kąciki ust w błazeńskiej parodii antycznej maski.
- Greccy bogowie czynili zło raz za razem. Herosi rżnęli się, truli, obdzierali ze skóry. Celtowie uważali, że światem rządzi szalona starucha. Mit, przyjacielu, jest obrazem duszy.
- Nie rozumiem.
- A ja nie rozumiem pojęcia zła.
Na Rajskiej Plaży zachodziło słońce. Byliśmy sami. Odetchnąłem zapachem wieczornej bryzy. Ostatnich pięć miesięcy jawiło się niczym dekada. Z trudem ogarniałem wydarzenia, które przywiodły nas do tego miejsca: reklama w portalu gry, pierwsze rozmowy z Chipem, kłótnie z Pauline, telefony od Steffi, konstrukcja psyche Anny, transfer do dibeka, kradzież i perypetie z Creators Club, szkoła, proces Sary Koronowsky, wizyty w niezliczonych grach, zwolnienie niewinnej, prezent od dyrektor Eim, zastawienie pułapki na hipnotyzera, przeprowadzka ożywionej do nowego mieszkania, rozmowa z więźniem... Miałem wrażenie, że wychodzę na prostą z bardzo długiego wirażu. Jeśli ja się tak czułem, doznania niespełna półrocznej Sokolowsky były dziesięciokrotnie silniejsze. Przyjrzałem się jej. Twarz niby ta sama, ale rumieniec na policzkach... Kiedyś też się rumieniła, lecz jakoś... bardziej przewidywalnie. Uśmiechnąłem się do tej myśli. Właśnie. Dawniej nie musiałem się zastanawiać, co ona przeżywa. Teraz... Spojrzałem w morze. Zza lśniącego widnokręgu wystawała maleńka cząstka słońca. Czerwona jak grapefruit. Teraz mogę się jedynie domyślać. Albo i zaryzykować...
Stanąłem naprzeciwko. Zatrzymała się i spojrzała tym samym wzrokiem co kiedyś. Nie przypuszczałem, że wspomnienie z dawnych czasów, gdy była programem, podziała na mnie uspokajająco. Zrozumiałem, że nowej Anny po prostu nie znam. Ale czy poznanie kogokolwiek w ogóle jest możliwe? Przypomniałem sobie dziwaczną wymianę zdań z byłym terapeutą. Otrząsnąłem się i spojrzałem na towarzyszkę. Nie uciekłem i wyciągnąłem rękę do jej piersi. Gdy dotykałem sprężystej tkanki, wybuchł gejzer podniecenia: bez pytania o zgodę, filozofowania czy doszukiwania się głębi w każdym geście. Wzięła głęboki wdech.
- Myślałam - wydusiła przez ściśnięte gardło - że się nie doczekam.
Oddychała coraz szybciej. Przysunąłem się. Jej ciało promieniowało żarem jak nigdy przedtem. Przytuliłem ją. Drżała. Jednak jest różnica. Odwzajemniała uścisk bardziej intensywnie i spontanicznie niż kiedyś. Tuliliśmy się i całowaliśmy przez długą chwilę, tak długą, że na pewno gdzieś tam w nieskończoności ciągle się jeszcze całujemy. W tajemnym zakątku wieczności przy dogasającym słońcu Rajskiej Plaży osiągnąłem nieśmiertelność. Potem ugięły się pod nami kolana. Nie mogąc dłużej hamować żądzy, wtargnęliśmy w siebie niczym wezbrane fale, przy ogłuszającym akompaniamencie dudniących serc. Świat dookoła obracał się, wirował i kołysał, jakby to on, a nie my, upił się namiętnością.
Nie wiem, ile godzin leżeliśmy, patrzyliśmy w gwiazdy i na nowo poznawaliśmy wzajemne milczenie. Gdy się żegnaliśmy, uprzedziłem, że muszę odpocząć kilka dni i uporządkować sprawy w realium.
- Przecież ja też mieszkam w realium! - odparła ze śmiechem.
Prawda. Zapomniałem.
Po zdjęciu kasku, kombinezonu i wypięciu nanowtyczki wykąpałem się, ubrałem w szlafrok i nalałem szklankę Jacka Danielsa. W uszach huczał ocean. Komputer informował o nieodebranych wiadomościach od Steffi i Pauline. Pozostałe dwa serca domagały się posłuchu. Łyknąłem palącego płynu. Zamknąłem oczy i zobaczyłem sylwetkę Anny na tle zachodzącego słońca. Odemknąłem powieki i miałem wrażenie, że przez chwilę widzę poczciwą twarz Aristona Borgii. Zamrugałem. Za szybą mieniło się milionem świateł miasto, które nigdy nie zasypia. Zerknąłem w prawo, gdzie pośród kilku innych linowców majaczył Kampiville. Ciekawe, czy stąd widać jej okno? Zmrużyłem oczy. Daremnie jednak wytężałem wzrok. Ledwie widziałem pulsujące światła pozycyjne i rozmazaną poświatę dziesiątek tysięcy szklanych tafli, ciągnących się od czarnej puszczy do atramentowego nieba. Gdzieś tam, na sto piętnastym piętrze, czyli o ponad dwieście poziomów niżej, tkwił motomb więżący umysł ukochanej. Jednej z trzech ukochanych, poprawiły złośliwe duszki. A może czterech? Przed oczami zamajaczyła twarz Sary. Haust alkoholu uciszył upiorny chichot. Zastanawiałem się, czy Anna została w Rajskiej Plaży, czy może się wylogowała tak jak ja. Nie zażywała gamepilla, nie musiała jeść, mogła przebywać w wirtualiach tak długo, jak pozwalały akumulatory A kiedy motomb stał bez ruchu, wystarczały na bardzo długo. Jeśli jednak się wylogowała, to czy stała w tym samym miejscu, czy przechadzała się po pustym mieszkaniu? Może patrzyła w okno i szukała mojego wzroku? Mając wmontowane te wszystkie optyczne wzmacniacze, może umiałaby mnie odnaleźć? Podniecała ją perspektywa nowego życia czy raczej ogarniała depresja z powodu samotności? Nie miałem pojęcia, a decyzja, którą podjąłem, wydawała się coraz bardziej problematyczna. Odwróciłem wzrok. Stuknąłem szkłem w biurko i opadłem w przepastny fotel.
Odezwał się telesens. Drgnąłem. Kto śmie zakłócać święty czas gamedeka? Jeśli Steffi, to...
Na ekranie widniała znów umalowana i jakby promieniejąca twarz Sary W tle majaczyło wnętrze przytulnego baru i brzmiała pościelowa muzyka. Spojrzała przepraszająco.
- Nie przeszkadzam?
- Ależ skąd - skłamałem.
Poprawiła włosy.
- Jeszcze... możemy przejść na ty?
Serce zabiło mi mocniej.
- Z przyjemnością.
- Więc jeszcze ci nie podziękowałam. Zawdzięczam ci wolność. Pomyślałam... - zerknęła niepewnie - że może byśmy się spotkali. Mam trochę czasu... - wzięła głęboki wdech.
Nie chciałem patrzeć na wypełniający się dekolt, ale głupie oczy, nie pytając o zdanie, chłonęły widok, jak spragnione gardło pochłania zimny pomarańczowy sok. Wciąż nie odbyłem ćwiczeń uczących kontroli nad ciałem. Może zresztą nie chciałem ich odbyć? - ...i jestem w bardzo miłym lokalu.
Zajrzała mi w oczy świetlistymi piwnymi oczami tak głęboko, że miałem wrażenie, jakby mnie dotknęła gdzieś w środku. Przeszedł mnie dreszcz.
- Co ty na to? - spytała szeptem.
O, nie.
-