Pora na romans

Debbie Macomber

Tytuł oryginału: Ready For Romance

Przekład: Ludwik Stawowy

PROLOG

Jessica Kellerman rozejrzała się na wszystkie stro­ny i przemknęła za róg garażu Drydenów. Przyciś­nięta do ściany, posuwała się ostrożnie, maleńkimi kroczkami. Absolutnie nikt nie powinien jej zobaczyć.

Samochód Evana, modne sportowe auto, stał przed garażem i było go widać z okien domu. Musiała zrobić to szybko.

Przykucnęła przy bocznym lusterku, wyjęła z kie­szeni jaskrawoczerwoną szminkę i grubo pomalowała sobie wargi. Przetarła lusterko białą chusteczką i po­całowała je kilkakrotnie. Na szkle pozostały wyraźne czerwone ślady ust.

Jessica westchnęła z zadowoleniem, ostrożnie ot­worzyła drzwi samochodu i wczołgała się na przednie siedzenie po stronie kierowcy. Tutaj też było lusterko. Serce jej waliło nie tylko ze strachu, że zostanie zauważona. Jej serce miało skłonność do przyspiesza­nia, kiedy tylko pomyślała o Evanie.

W całym Bostonie nie było mężczyzny, który mógł­by się równać z Evanem Drydenem. I pomyśleć, że przez te wszystkie lata mieszkała po sąsiedzku, a do­piero niedawno zauważyła, jaki jest wspaniały! Dla Jessiki Evan był najprzystojniejszym mężczyzną na świecie.

Dokładnie pamiętała moment, kiedy odkryła swoje przeznaczenie. Od tamtej chwili nie była już sobą.

Szepczące Wierzby, posiadłość Drydenów, sąsia­dowały z posesją jej rodziców. Jessica często przesia­dywała na potężnym dębie, obserwując synów sąsia­dów. Damian studiował prawo, Evan chodził do college'u. Dla Jessiki, która jako jedynaczka była skazana na wymyślanie sobie własnych rozrywek, obserwowanie braci Drydenów stało się wspaniałą zabawą.

Gdy pewnego dnia jak zwykle siedziała na dębie, nad staw tuż obok przyszedł Evan, stanął na kładce i zaczaj wrzucać kamyki do wody. Choć był do niej odwrócony plecami, Jessica wstrzymała oddech, zastanawiając się, czy ją zauważył, ukrytą wśród gęstych liści.

Widocznie coś usłyszał, bo odwrócił się gwałtownie i wlepił wzrok w drzewo.

– Jessica?

Nie miała odwagi poruszyć się ani zaczerpnąć powietrza.

Spojrzał w górę i słońce oświetliło jego przystojną twarz. Właśnie wtedy Jessica zrozumiała, że Evan nie jest takim sobie zwyczajnym chłopcem. Był piękny jak Apollo. Doskonały pod każdym względem.

Od tej chwili zaczęły się jej marzenia. Cudowne marzenia o Evanie zakochanym w niej po uszy. O ich małżeństwie, o dzieciach. Wydawało się to takie... takie oczywiste, dobre. Tydzień później miała już pewność, że los ich zetknął, że są stworzeni dla siebie. Był tylko jeden problem – żeby i Evan dokonał tego odkrycia.

Jessica niedawno skończyła czternaście lat, a Evan był dużo starszy. O całe sześć lat. Ponieważ jednak wcale się nią nie interesował, równie dobrze mogło to być i sto lat.

Właśnie wtedy postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce. Była przecież dziewczyną światową, która wie, czego chce, i stara się to uzyskać. Tym razem miał to być Evan Dryden.

Szybko przekonała się, że nie jest tak odważna, jak by chciała. Telefonowała do niego co najmniej dzie­sięć razy i gdy podnosił słuchawkę, zawsze brakowało jej odwagi, by w ogóle się odezwać, a co dopiero wyznać swą nieustającą miłość. Po każdym takim telefonie wpadała w coraz większą frustrację.

Ponieważ zawsze potrafiła ładnie pisać, zaczęła układać liściki do Evana, wyrażając w nich swoje oddanie. Jeden pozwoliła nawet przeczytać najlep­szej przyjaciółce, a ta oznajmiła, że tak pięknego listu miłosnego jeszcze nigdy nie czytała. Niestety, Jessica nie odważyła się na podpisywanie swych listów.

Była pewna, że jej najnowszy pomysł, całowanie lusterek samochodu, da najlepszy rezultat. Evan do­myśli się, że to Jessica, przyjdzie wreszcie po nią i pojadą jego sportowym autem ku zachodzącemu słońcu.

Pokryła wargi świeżą warstwą jaskrawej czerwieni i właśnie miała zacząć całować wewnętrzne lusterko, kiedy ktoś nagle otworzył drzwi samochodu.

– A więc to ty!

Serce podskoczyło jej do gardła. Powoli podniosła oczy i zobaczyła Damiana Drydena. Był wyższy od młodszego brata, opalony i na swój sposób przystoj­ny. Jessica była pewna, że nadejdzie dzień, kiedy jakaś dziewczyna pokocha go tak mocno jak ona Evana.

– Cześć – powiedziała, jakby nie było w tym nic niezwykłego, że siedzi w samochodzie jego brata i całuje lusterka.

– Założę się, że to ty dzwonisz w nocy co godzina.

– Nigdy nie dzwoniłam po dziesiątej – zaprzeczyła gwałtownie, po czym zdała sobie sprawę, że właśnie się przyznała. Chyba najlepiej byłoby udawać, że nie wie, o czym on mówi.

– Karteczki za wycieraczką też były od ciebie, prawda?

Zaprzeczanie nie miało sensu. Czując się w samo­chodzie Evana jak w pułapce, obróciła się na siedze­niu i powoli wysiadła.

– Powiesz mu, że to ja?

– Nie wiem. – Damian zamyślił się. – Ile masz łat?

– Czternaście – odparła z dumą. – Wiem, że Evan jest starszy, ale mam nadzieję, że zechce poczekać, aż dorosnę, żebyśmy mogli się pobrać.

– Pobrać! – W głosie Damiana zabrzmiała kpina, a Jessica nastroszyła się.

– Poczekaj, aż sam się zakochasz! – wykrzyknęła. – Wtedy się przekonasz, jak to jest.

– Nie jesteś zakochana w Evanie – powiedział łagodnie. – Jesteś za młoda, żeby rozumieć te sprawy. Zawróciłaś sobie nim głowę, bo jest starszy i...

– To więcej niż pewne, że kocham Evana! – wybuchnęła.

Wepchnęła szminkę do kieszeni. Nie zamierzała sterczeć tu i pozwalać mu na kpiny. Miała co prawda tylko czternaście lat, ale posiadała serce dojrzałej kobiety i podjęła już decyzję. Damian może sobie mówić lub robić co zechce, a ona i tak pewnego dnia poślubi Evana Drydena.

– Mojego brata na pewno cieszy twoje oddanie.

– No pewnie. Mężczyzna, który się ze mną ożeni, stanie się najszczęśliwszy na świecie – szarżowała, niewiele się namyślając. Damian roześmiał się.

Jessica już zamierzała darować mu to, co mówił przedtem, ale teraz zmieniła zdanie. Trzymając się pod boki, przeszyła go wzrokiem z takim oburzeniem, na jakie tylko było ją stać.

– Możesz być starszy od Evana, ale i tak nic nie wiesz o miłości.

Wyglądał na rozbawionego, a to rozzłościło ją jeszcze bardziej.

– Kiedy kobieta wybierze mężczyznę, nic nie może zmienić jej uczuć. Zdecydowałam się poślubić twojego brata, i cokolwiek byś powiedział lub zrobił, nie wpłynie to na moją decyzję. Więc szkoda twoich słów. Evan jest moim przeznaczeniem.

– Jesteś tego pewna?

Był przynajmniej na tyle uprzejmy, że przestał się śmiać.

– Oczywiście – odparła z przeświadczeniem w gło­sie. – Zapamiętaj moje słowa, Damianie Drydenie. Czas pokaże, że się nie mylę.

– Czy mój brat też może mieć coś do powiedzenia w tej sprawie?

– Naturalnie.

– A co będzie, jeśli zechce się ożenić z kimś innym?

– Nie... nie wiem.

Damian jakby wyczuł, czego obawiała się najbar­dziej – że Evan ożeni się, zanim Jessica zdoła pokazać, co jest warta.

– Jest jeszcze coś, czego nie wzięłaś pod uwagę – dodał.

– Co takiego?

– Że to ja mogę chcieć się z tobą ożenić – uśmiech­nął się szeroko Damian.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Dla Jessiki Kellerman nadszedł czas rozrachunku. Po raz pierwszy od ośmiu lat miała stanąć przed braćmi Drydenami. Nie czuła niepokoju na myśl o Evanie. Przypuszczała, że nawet nie będzie pamię­tał, jaka była nieznośna. Chociaż właściwie mógłby. Bardziej obawiała się Damiana. To on złapał ją na gorącym uczynku. On się z niej wyśmiewał i twierdził, że jej uczucie do Evana to przemijający kaprys. Teraz była zmuszona przyznać mu rację. Miała nadzieję, że Damian nie będzie miał ochoty wracać do przeszłości.

Pokonując lęk, Jessica weszła do wysokiego biuro­wca w najekskluzywniejszej części śródmieścia Bos­tonu. Był to nowy budynek, o połyskującej czernią lustrzanej fasadzie, wznoszący się na trzydzieści pięter w górę. Firma prawnicza Drydenów należała do najlepszych w mieście.

Pantofelki Jessiki zastukotały na marmurowej po­sadzce holu. Bywała w tej części miasta często – uni­wersytet leżał w pobliżu dzielnicy biurowej – ale po raz pierwszy znalazła się w tym imponującym budynku.

Była zdenerwowana, i nie bez powodu. Przecież ostatni raz miała do czynienia z braćmi Drydenami, gdy została przyłapana na całowaniu lusterka samo­chodu jednego z nich.

Kiedy wracała myślami do przeszłości, musiała przyznać, że bezustannie dostarczała rozrywki zarów­no braciom, jak i rodzicom – ich i jej. Jednak nie mogłaby wyprzeć się młodzieńczej miłości. Narażając się na krytykę rodziny, przez całą szkołę średnią wytrwale starała się pozyskać serce Evana. Dopiero gdy Benny Wilcox zaprosił ją na bal maturalny, zauważyła, że są jeszcze inni chłopcy, równie mili, grzeczni, przystojni. Evan był mężczyzną jej marzeń, tym, który rozbudził w niej poczucie kobiecości. Dla miłości do niego zarezerwowała specjalne miejsce w sercu, lecz z chęcią zapomniałaby, jak mu się naprzykrzała, i wiele by dała, żeby on też o tym nie pamiętał.

Chociaż Jessica pozwoliła, by jej zauroczenie Evanem łagodnie przeminęło, ich rodzice ciągle do tego wracali, zwłaszcza Lois i Walter Drydenowie. Uwa­żali, że jej sposób wyrażania uczuć do Evana był „oryginalny”, i wspominali o tym od czasu do czasu, wprawiając ją na nowo w zakłopotanie.

Gdy Walter Dryden dowiedział się, że Jessica właśnie ukończyła szkołę biznesu i ma dyplom asys­tentki prawnej, zaczął nalegać, by podjęła starania o posadę w firmie należącej do ich rodziny. Począt­kowo Jessica wzbraniała się, ale o pracę było wtedy trudno, więc po bezowocnych poszukiwaniach na własną rękę zdecydowała się zapomnieć o dumie i stawić czoło braciom.

Recepcjonistka przywitała ją serdecznym uśmie­chem. Jessica odwzajemniła uśmiech, mając nadzieję, że wygląda na opanowaną i dojrzałą.

– Jestem umówiona z Damianem Drydenem – po­wiedziała.

Recepcjonistka, kobieta około trzydziestki, o du­żych niebieskich oczach i gładkiej cerze, zerknęła do rejestru spotkań.

– Pani Kellerman?

– Tak.

– Proszę usiąść, powiem panu Drydenowi, że już pani jest.

– Dziękuję.

Jessica usiadła na jednym z miękkich krzeseł i sięg­nęła po kolorowy magazyn. Przed tą rozmową ubrała się szczególnie starannie. Miała na sobie jasnoszary kostium; dwurzędowy żakiet był zapięty na perłowe guziki wielkości srebrnych dolarówek, połyskujące ciemnoniebiesko i biało. Na nogach miała szpilki. Spodziewała się, że wygląda nie tylko na profes­jonalistkę, ale także na kobietę o wyrafinowanym smaku. Jej lśniące kasztanowate włosy były ostrzyżo­ne na pazia, co miało pogłębić to wrażenie. Była już dorosła i Damian powinien o tym wiedzieć.

Nie zdążyła przeczytać nawet spisu treści, kiedy w drzwiach naprzeciwko pojawił się starszy z braci Drydenów. Często widywała Damiana z daleka, lecz nie rozmawiała z nim od miesięcy, a może nawet lat. Zapomniała już, że miał szerokie ramiona i szczupłe biodra. Pamiętała, jak bardzo lubił grać w piłkę jako chłopiec i jak skutecznie potrafił zaatakować przeciw­nika; równie dobrze umiał przeciwstawiać się trudnoś­ciom. Znała go jako człowieka energicznego, praco­witego i ambitnego. Kiedy przed trzema laty Walter Dryden przeszedł na emeryturę, Damian przejął po nim firmę, która specjalizowała się w obsłudze pra­wnej spółek akcyjnych. Pod jego kierownictwem fir­ma kwitła.

– Witaj, Jessico. Cieszę się, że znów cię widzę – odezwał się Damian, idąc ku niej.

– Ja też się cieszę. – Wstała i podała mu rękę. Był średniego wzrostu, lecz jej dłoń zginęła w jego dłoniach. Uścisk jego ręki był twardy i silny, taki jak on sam.

– Przyszłam, żeby porozmawiać z tobą o po­sadzie asystentki prawnej – powiedziała. Czuła, że bezpośredniość zrobi na Damianie najlepsze wrażenie.

– Świetnie. Chodźmy do mojego gabinetu, dobrze?

Uderzyła ją szorstkość jego głębokiego, mocnego głosu, w którym brzmiała pewność siebie. Nic dziw­nego, że Damian należał do najbardziej poszukiwa­nych adwokatów w Bostonie.

Gestem zaprosił ją do zajęcia miejsca w fotelu, a sam obszedł szerokie mahoniowe biurko i usiadł na krześle obitym czarną skórą. Lekko odchylił się do tyłu, sprawiając wrażenie spokojnego i odprężonego.

Jessica nie dała się oszukać. Nie wierzyła, by Damian potrafił się odprężyć. Lois, jego matka, częs­to wyrażała niepokój o swego starszego syna, żaląc się, że Damian za dużo pracuje.

– Dziękuję, że tak szybko znalazłeś czas na roz­mowę ze mną – powiedziała, zakładając nogę na nogę.

– Cała przyjemność po mojej stronie. – Damian bawił się piórem, obracając je w dłoniach. – Słysza­łem, że niedawno skończyłaś studia.

Jessica skinęła głową.

– Mam stopień naukowy w dziedzinie historii Ameryki.

Pióro przestało się poruszać w dłoniach Damiana, a na jego czole pojawiła się zmarszczka.

– Niestety, w naszej firmie nie mamy dużego zapo­trzebowania na historyków.

– Wiem o tym – powiedziała pospiesznie. – W po­łowie ostatniego roku doszłam do wniosku, że chociaż bardzo lubię historię, nie jestem całkiem pewna, co chciałabym robić po studiach. Zastanawiałam się, czy nie zostać nauczycielką, a potem zmieniłam zdanie.

– I teraz chcesz być asystentką prawną?

– Tak. Miałam chłopaka, który studiował prawo; często razem się uczyliśmy, i wtedy przekonałam się, jak bardzo mi ono odpowiada. Ale zamiast zapisać się na prawo i poświęcić mu cały swój czas i wszystkie siły, zdecydowałam, że najpierw powinnam podjąć pracę jako asystentka prawna, żeby się przekonać, czy naprawdę chciałabym zostać adwokatem. Dlatego poszłam do szkoły biznesu i skończyłam ją. – Powie­działa to wszystko jednym tchem. – Twój ojciec nakłonił mnie do rozmowy z tobą – dodała. Wyjęła z torebki dyplom i pokazała go Damianowi.

– Dziękuję. – Pióro znów zaczęło się obracać.

– Potrafię ciężko pracować.

– Nie mam wątpliwości. – Na jego twarzy na chwilę pojawił się uśmiech.

– Mogę pracować, kiedy tylko będzie potrzeba, nawet w weekendy. Jeśli chcesz, przyjmij mnie na okres próbny. – Zamierzała nie dać po sobie poznać, jak bardzo jej zależy na tej pracy, lecz zdradzała ją niecierpliwość w głosie.

– Ta praca dużo dla ciebie znaczy, prawda?

Jessica kiwnęła twierdząco głową.

– Myślę – rzucił od niechcenia Damian – że ciągle jesteś zadurzona w moim bracie.

Powiedział to tak, jakby minęło zaledwie kilka dni od chwili, gdy omal nie rzuciła się Evanowi na szyję. Jessica poczuła gorący rumieniec na policzkach.

– Nie wydaje mi się, żeby tak było.

Damian uśmiechnął się, patrząc na nią badawczo.

– Od lat jesteś pod jego urokiem.

– Być może, lecz nie ma to nic wspólnego z moimi staraniami o pracę. – Zacisnęła wargi i próbowała odzyskać zimną krew. Powinna była się domyślić, że Damian nie zapomni tak łatwo ich spotkania sprzed lat.

– A więc to prawda? – Damian sprawiał wrażenie, jakby dokuczał jej z zadowoleniem, a Jessicę do­prowadzało to do wściekłości. Wolała jednak milczeć, zamiast spierać się z człowiekiem, który, jak oczeki­wała, da jej pracę. – Byłem przy tym, jak obcałowywałaś lusterka jego samochodu, pamiętasz?

Skinęła głową, bojąc się odezwać.

– Widziałem, jak patrzyłaś na niego swoimi wiel­kimi, pełnymi uwielbienia oczami. I widziałem, jak wiele innych kobiet robiło to samo, wszystkie wpat­rzone w mojego brata, jakby był Apollem.

Jessica zdumiała się, kiedy usłyszała to słowo. Właśnie tak wyglądał w jej oczach Evan. Jak grecki bóg.

– Więc to prawda czy nieprawda?

Usta Jessiki odmówiły posłuszeństwa. W zakło­potaniu otworzyła i zamknęła je kilka razy, nie wiedząc jak zareagować, ani czy w ogóle próbować coś powiedzieć.

Cathy Hudson, jej najbliższa przyjaciółka, uważa­ła, że to nie jest najlepszy pomysł starać się o pracę u ludzi, którzy znali ją tak dobrze. I chyba miała rację.

– Rzeczywiście, Evan był kiedyś moją szkolną miłością – przyznała – ale minęło już tyle lat. Nie rozmawiałam z nim od... mój Boże, nie pamiętam. Na pewno równie dawno jak z tobą. Jeśli przypusz­czasz, że moje stare uczucie do Evana przeszkadzało­by mi w pracy, to mogę zrobić tylko jedno... po­dziękować ci za czas poświęcony na rozmowę ze mną.

Na twarzy Damiana pojawił się niewyraźny uśmiech, a w oczach zdziwienie, jakby wbrew samemu sobie podziwiał ją za to, co powiedziała. Z wolna miejsce uśmiechu zajął smutek.

– Wiesz, Evan się zmienił. To nie jest ten sam człowiek, którego znałaś.

– Słyszałam od mojej matki, że nie jest szczęśliwy. – Jessica nie znała szczegółów i miała nadzieję, że dowie się czegoś więcej od Damiana.

– Czy wiesz dlaczego?

– Nie.

Damian westchnął z ubolewaniem.

– Powiem ci, bo wkrótce i tak sama byś się dowie­działa. Zakochał się, przypuszczalnie po raz pierwszy, ale nic z tego nie wyszło. Nie wiem dlaczego, i nikt nie wie, ale nie to jest najważniejsze. Evan, niestety, nie może się otrząsnąć z depresji.

– Musiał ją bardzo kochać – wyszeptała, obser­wując Damiana. Widać było, że naprawdę niepokoi się o brata.

– Jestem pewien, że tak. – Damian zmarszczył brwi, najwyraźniej nie wiedząc, jak pomóc Evanowi, i pokiwał głową. – Odeszliśmy daleko od tematu, prawda?

Jessica wyprostowała się i położyła splecione dło­nie na kolanach, zastanawiając się, czy Damian zary­zykuje i przyjmie ją do pracy mimo jej braku doświad­czenia.

– Czy na pewno chcesz tu pracować? – zapytał, przyglądając się jej badawczo.

– Bardzo.

Damian początkowo nic na to nie odpowiedział. Z powodu jego milczenia poczuła się tak nieswojo, że zapragnęła wypełnić czymś tę ciszę, choćby nawet niepotrzebną paplaniną.

– Wiem, co myślisz – wyrzuciła z siebie. – W twoich oczach nadal jestem zakochaną po uszy czternastolat­ką, pewną, że Evan i ja jesteśmy stworzeni dla siebie. – Potrząsnęła głową. – Nie wiem, co powiedzieć, żeby cię przekonać, że jestem dorosła i mam już te głupstwa za sobą.

– Sam to widzę. – W oczach Damiana błysnęło uznanie. – Wygląda na to, że masz szczęście, bo jeszcze nie zatrudniliśmy asystentki prawnej. Jeśli chcesz tę posadę, jest twoja.

Jessica ledwie się powstrzymała, by nie zerwać się z fotela i nie rzucić Damianowi na szyję.

– Nie sprawię ci zawodu – obiecała.

– Będziesz pracować z Evanem – odpowiedział, znów patrząc na nią badawczo.

– Z Evanem?

– Czy to problem?

– Nie... oczywiście, że nie.

– Pamiętaj o jednym. Nie ma znaczenia, od jak dawna przyjaźnią się nasi rodzice. Jeśli nie będziesz dobrze pracować, nie będzie tu dla ciebie miejsca.

– Nie oczekuję, że zostanę, jeśli nie podołam zada­niom – powiedziała, starając się, by nie zabrzmiało to jak próba obrony.

– Świetnie. – Sięgnął do telefonu i spojrzał na nią.

– Kiedy chciałabyś zacząć?

– Już, jeśli można.

– Doskonale. Powiem pani Sterling, sekretarce Evana, żeby cię zapoznała ze wszystkim.

Jessica wstała i wyciągnęła rękę.

– Obiecuję, że nie będziesz żałował. – Z entuzjaz­mem potrząsała jego ręką, aż zdała sobie sprawę, że robi to dłużej, niżby wypadało.

Damian wyszedł zza biurka z uśmiechem na twarzy.

– Jeśli będziesz potrzebowała mojej pomocy, daj mi znać.

– Zrobię to na pewno. Dziękuję, Damianie.

Mimo że zwracała się do niego po imieniu, wie­działa, że łączą ich teraz stosunki służbowe; ale trudno jej było myśleć o Damianie jako o szefie. Istniała między nimi osobista więź, lecz uświadomiła to sobie dopiero w czasie tej rozmowy. Ku swemu zdziwieniu odkryła, że nie ma tego problemu, jeśli chodzi o Evana.

Jessica i Damian wyszli z gabinetu na korytarz i podeszli do drzwi, na których była złota tabliczka z imieniem i nazwiskiem Evana.

Damian otworzył drzwi i przepuścił ją przodem. Jessica zobaczyła sekretarkę Evana. Była to kobieta w średnim wieku, o ostrych, lecz sympatycznych rysach twarzy. Emanowała z niej energia i kompetencja. Wystarczyło na nią spojrzeć, by dojść do wniosku, że w razie potrzeby na pewno po­radziłaby sobie nie tylko z biurem Evana, lecz z ca­łą firmą.

– Pani Sterling – odezwał się Damian – to jest Jessica Kellerman, nowa asystentka prawna Evana. Czy mogłaby pani pokazać jej wszystko, żeby czuła się u nas jak u siebie w domu?

– Naturalnie.

Damian zwrócił się do Jessiki.

– Pamiętaj, w razie jakichkolwiek problemów przychodź do mnie.

– Dziękuję ci.

– Nie, Jessico – powiedział tajemniczo Damian, wychodząc – to ja dziękuję tobie. – Drzwi zamknęły się za nim z lekkim trzaskiem.

Pani Sterling podniosła się z krzesła. Była niska w porównaniu z wysoką i szczupłą Jessicą. Jej szpa­kowate włosy były krótko przycięte, miała na sobie prostą spódnicę i cienki sweter.

– Pokażę pani bibliotekę – powiedziała. Jessica zerknęła w kierunku zamkniętych drzwi, zastana­wiając się, czy jest tam Evan. Widocznie jednak go nie było, w przeciwnym razie Damian nie omiesz­kałby zawiadomić brata, że Jessica będzie jego pra­cownicą.

Sekretarka poprowadziła ją przez hol do biblioteki, gdzie rząd za rzędem stały grube, zakurzone tomy. Duże pomieszczenie wypełnione było wąskimi stołami i krzesłami. Jessica z zadowoleniem stwierdziła, że jest tu przytulnie i miło. Wiedziała, że właśnie w tym miejscu będzie spędzać większość czasu pracy. Po­czuła delikatny zapach olejku cytrynowego i uśmiech­nęła się, widząc tu i ówdzie rośliny w doniczkach, a wśród nich bluszcz o szerokich cętkowanych liś­ciach, zwieszający się z jednego z regałów.

– Ale tu ładnie...

– Pan Dryden bardzo się stara, żebyśmy praco­wali w miłym otoczeniu – wyjaśniła z emfazą sek­retarka.

– Taki właśnie jest Damian – powiedziała pół­głosem Jessica.

– Miałam na myśli młodszego pana Drydena. – Usłyszała zdziwiony głos.

– Ach tak, oczywiście – przytaknęła szybko.

Zanim dobiegł końca jej pierwszy dzień w firmie, Jessica czuła się, jakby miała za sobą czterdziestogodzinny tydzień pracy. Dostała małe biurko w rogu pokoju i własny telefon. Pani Sterling sprawiała wra­żenie, że poczytuje sobie za obowiązek, by Jessica miała różnorodne zajęcia, na przykład zbieranie za­mówień na lunch, porządkowanie szaf z aktami i prze­kazywanie wiadomości na terenie biura.

Kiedy już myślała, że widocznie tego dnia nawet nie rzuci na Evana okiem, on nagle wpadł do biura i zatrzymał się gwałtownie, gdy ją zobaczył. Był wzrostu Damiana, miał jasne włosy i uduchowione oczy. Zdaniem Jessiki to było po prostu niesprawie­dliwe, że mężczyzna mógł być tak oszałamiająco przystojny.

– Julia – wyszeptał takim tonem, jakby znalazł kufer pełen skarbów. Oczy jaśniały mu radością. – Co tu robisz?

– Jessica – poprawiła, starając się nie czuć urazy o to, że nie pamiętał jej imienia. – Jestem tutaj, ponieważ od dziś pracuję dla ciebie.

– Pana brat zatrudnił panią Kellerman jako nową asystentkę prawną – wyjaśniła sekretarka.

Evan podszedł bliżej i ujął dłoń Jessiki.

– No to mamy Gwiazdkę w lipcu! Bo inaczej Damian nie obdarowałby mnie tak niezwykłym pre­zentem.

– Gwiazdka w lipcu – powtórzyła Jessica, z trudem hamując śmiech. A więc to prawda, co słyszała o Evanie. Był flirciarzem, lecz tak miłym i beztroskim, że wydawało się to bez znaczenia. Wiedziała, że nie mówi poważnie.

– Jest kilka spraw, którymi powinien się pan zająć – odezwała się sztywno pani Sterling zza pleców Evana.

– Przyjdę do pani za parę minut – powiedział.

– Wiem, że pan przyjdzie. Tylko proszę nie wyje­chać, zanim nie podpisze pan tych pism. A skoro już o tym mowa, to trzeba przedyskutować niektóre punkty... jeśli znajdzie pan czas.

– Obiecuję, że zaraz zajmę się tymi pismami. – Po­wiedział to tak, jakby nie interesowało go nic, oprócz wpatrywania się w stojącą przed nim młodą kobietę.

– Proszę położyć wszystko na moim biurku; przejrzę, zanim wyjdę.

– Nie zapomni pan?

Evan stłumił śmiech.

– Jakbym słyszał swoją matkę.

– Ktoś musi się panem opiekować. – Sekretarka Evana zmrużyła oczy w promiennym uśmiechu.

Jessica ze zdumieniem obserwowała, jak Evan oczarował starszą panią. Zanim pokazał się w drzwiach, pani Sterling była wzorem chłodnego profesjonalizmu. W chwilę potem przeobraziła się w kwokę niespokojną o swoje pisklę. Nim Jessice udało się zastanowić nad jej reakcją, Evan odezwał się ze śmiechem.

– Kochasz mnie, Mary, i dobrze o tym wiesz.

– Po prostu jest pan ostatnio trochę zapominalski – odparła pani Sterling, marszcząc brwi z troską. Nachyliła się nad stosem pism i przerzuciła je jeszcze raz. – Czy to źle, że od czasu do czasu o czymś panu przypomnę?

– Myślę, że nie. – Evan zabrał pisma i wszedł do swego gabinetu.

– Czy pracuje pan nad sprawą Korporacji Portera? – zapytała pani Sterling, depcząc mu po piętach.

– Korporacja Portera – powtórzył Evan, jakby nigdy przedtem nie słyszał tej nazwy. – To chyba nie jest jeszcze pilne, prawda?

– Ależ jest – odrzekła sekretarka, a Jessica usłysza­ła w jej głosie nutę paniki. – To pierwsza sprawa w piątek rano.

– Będę gotów na czas. A jaki dzień mamy dzisiaj?

– Panie Dryden, musi pan zacząć przychodzić do biura przed zamknięciem!

– Niech się pani nie niepokoi. Przygotuję wszystko tak jak zawsze – powiedział, odprowadzając sekretar­kę do drzwi. Zatrzymał się na moment, kiedy jego wzrok napotkał Jessicę, i mrugnął do niej. Potem zniknął za zamkniętymi drzwiami.

Pani Sterling pokręciła głową i zerknęła w kierun­ku Jessiki. – Pan Dryden miał ostatnio ciężkie prze­życia – wyjaśniła.

– Od kiedy nie ma asystentki?

– Już od dawna. Wyglądało na to, że nie będzie mu potrzebna. Damian ograniczył jego obowiązki i, jak by to powiedzieć, wszystko tu po prostu wygląda już inaczej.

Wychodząc z pracy, Jessica natknęła się na Damia­na, który rozmawiał z sekretarką. Sprawiał wrażenie człowieka poważnego i solidnego, a kilka siwych włosów na skroniach nadawało mu dystyngowany wygląd. Był nietuzinkową postacią i Jessica przez chwilę pomyślała, że to dziwne, iż się nie ożenił. Ta myśl pociągnęła za sobą następną, zaskakującą dla niej samej. Poczuła, że jest szczęśliwa, bo Damian się nie ożenił.

Widocznie zauważył ją kątem oka, ponieważ wy­prostował się, uśmiechnął i podszedł do niej.

– Jak ci minął pierwszy dzień, Jessico?

– Naprawdę dobrze.

– Czy Mary nie wykorzystuje cię za bardzo?

– Skądże, jest wspaniała.

– Mary to jedna z najlepszych sekretarek, z jakimi dotychczas pracowałem. Może być nieco szorstka, ale przyzwyczaisz się do tego. – Szedł teraz obok Jessiki, z rękami założonymi do tyłu. Być może Mary była szorstka, zamyśliła się Jessica, ale nie dla Evana.

– Zawsze będę ci wdzięczna za to, że zechciałeś zaryzykować i przyjąłeś mnie – powiedziała swobod­nym tonem.

Damian uśmiechnął się ze smutkiem.

– Kto wie, czy później też będziesz mi dziękować. Mój brat może być nieprzyjemny, lecz jeśli jest ktoś, kto mógłby zawrócić go ze złej drogi, to właśnie ty.

– Ja? – zapytała, niczego nie rozumiejąc. Damian oderwał wzrok od jej oczu i spojrzał przed siebie.

– Każdy potrzebuje, by od czasu do czasu ktoś popatrzył na niego dużymi, pełnymi uwielbienia ocza­mi, jak myślisz?

– Ale... – Jessica nie wiedziała, co odpowiedzieć. Jedno stało się jasne: Damian nie zatrudnił jej z po­wodu dobrych stopni w college'u.

ROZDZIAŁ DRUGI

– Naprawdę dostałaś tę pracę? – Cathy Hudson pytała przez telefon głosem pełnym zaskoczenia.

– Tak po prostu przyjęła cię do pracy jedna z najbar­dziej znanych firm prawniczych w mieście?

– Przyjaciele pomogli. – Radość Jessiki mąciła świadomość, że została przyjęta, ponieważ ich rodziny były tak bardzo zaprzyjaźnione. Chociaż Damian nie ukrywał, że będzie musiała dobrze wywiązywać się ze swoich obowiązków, Jessica sama była zdecydowana dowieść swej wartości; zostanie najlepszą asystentką prawną, jaka kiedykolwiek pracowała w tej firmie. To sprawa honoru.

– Dlaczego wszystko przychodzi ci tak łatwo? – biadoliła Cathy. – Mierzysz wysoko i...

– Ja? To ty starasz się o główną rolę w „Chłopa­kach i dziewczynach”. I kto tu mierzy wysoko?

– Już dobrze, dobrze – powiedziała Cathy z dra­matycznym westchnieniem. – Niech ci będzie.

– A jak było na dzisiejszej próbie?

– Czy ja wiem? To tak trudno ocenić. Wszystko bym oddała za rolę Adelajdy, ale patrzę na innych i widzę, jacy są dobrzy. Dziś wracałam do domu z myślą, że nie mam szans. David, reżyser, jest wspaniały. Praca z nim dałaby mi bardzo dużo, ale boję się, że nie dostanę tej roli.

–A ja w ciebie wierzę. Masz wrodzony talent, Cath. – Jessica mówiła prawdę. Jej przyjaciółka za­wsze była uzdolniona aktorsko, dzięki czemu ich przyjaźń była tak interesująca.

Cathy zaśmiała się cicho.

– Jak może mi się nie udać, skoro i ty, i moja matka jesteście przekonane, że moim przeznaczeniem jest być gwiazdą? A teraz powiedz, jak przebiegła roz­mowa z Damianem.

– Uważam, że naprawdę dobrze. – Przez całe popołudnie nie mogła przestać myśleć o Damianie. Doszła do wniosku, że się zmienił. A może to ona była inna? Wszystko jedno, w każdym razie oczarował ją. Myśl o pracy z nim była podniecająca.

– A jak tam młodszy z braci?

– Właśnie z nim mam pracować.

Cathy widocznie usłyszała niepewność w głosie Jessiki, bo zapytała:

– Czy to cię niepokoi? Dlaczego? Myślisz, że zno­wu zgłupiejesz na jego punkcie?

Tego już było za wiele.

– Nie ma mowy. Na litość boską, przecież wtedy miałam czternaście lat.

Kiedy odłożyła słuchawkę, znalazła płytę z prze­bojami jazzowymi, wsunęła ją do odtwarzacza i za­brała się do obiadu. Przyrządzała kurczaka ze szpi­nakiem, stojąc boso w kuchni i mrucząc w takt muzyki, a jej serce śpiewało swą własną melodię.

Wieczorem odpoczywała, próbując czytać gazetę. Mimo wysiłków jej myśli błądziły wokół Damiana. Na pewno nie chciałaby stracić głowy dla jeszcze jednego Drydena.

Według informacji, których dostarczyła jej matka, Damian obecnie nie był z nikim związany. Joyce Kellerman powiedziała, że Lois Dryden skarżyła się, iż jej starszy syn zbyt mało czasu przeznacza na rozrywki. Zakochać się w kobiecie, która oderwałaby go od pracy – oto, czego potrzeba Damianowi, zdecydowała Jessica. W kimś wesołym. W kimś, kto skłoniłby go do śmiechu i cieszenia się życiem. W kimś, kto go ceni.

Godzinę później, kiedy kładła się spać, zdała sobie sprawę, że prawie przez cały wieczór myślała o Damianie. Ale to zrozumiałe, wyjaśniła sama sobie. Przecież to szef firmy, w której jestem zatrudniona.

Następnego dnia Evan pokazał się w biurze dopiero po jedenastej. Gdy tylko tanecznym krokiem wszedł do sekretariatu, pani Sterling zaczęła mu nadskakiwać.

– Dzień dobry, panie Dryden – przywitała go wylewnie, niemal zrywając się z krzesła. – Prawda, że mamy dziś piękny dzień?

Widać było, że Evan musi to przez chwilę prze­myśleć.

– Nie zwróciłem uwagi, ale ma pani rację, to wspaniały dzień – odpowiedział i zaczaj wertować plik czekających na niego kopert.

Kiedy szedł do gabinetu, zauważył Jessicę siedzącą przy biurku. Poczuła na sobie jego badawczy wzrok.

– Dzień dobry, panie Dryden – powiedziała.

– Evan – poprawił ją z naciskiem. – Jeśli koniecznie chcesz, panem Drydenem możesz nazywać Damiana, ale ja jestem Evan.

– Zgoda. Dzień dobry, Evanie.

– Prawda, że mamy dziś dobry dzień? – zapytał, posyłając jej łobuzerski uśmiech, którego nie mogła nie odwzajemnić. Dopiero teraz zauważyła, jakie przez te lata zaszły w nim zmiany. Wyszczuplał, a w jego uśmiechach rzadko brały udział oczy. Trud­no było również nie zauważyć, że wszyscy chodzą wokół niego na paluszkach. Pani Sterling nie omiesz­kała jej poinformować, że Evan ma ostatnio mniej pracy, a Damian powiedział, że jego brat nie przyszedł jeszcze do siebie po zerwanym romansie. To musiało być coś poważnego, zamyśliła się Jessica.

– Już dawno nie mieliśmy okazji porozmawiać, prawda? – Podszedł i siadł na krawędzi jej biurka.

– Bardzo dawno – przyznała, modląc się w duchu, by nie zaczaj wspominać jej dziewczęcych błazeństw. Czuła się dostatecznie zakłopotana, kiedy zrobił to Damian.

– Myślę, że powinniśmy nadrobić zaległości, co ty na to? Zapraszam cię na lunch. – Spojrzał na zegarek i zrobił zdziwioną minę. – Pojedziemy za pół godziny. To wystarczy, żebym uporał się z papierami, które mam na biurku.

– Chcesz mnie zabrać na lunch? Dzisiaj?

– To drobiazg. – Wzruszył ramionami. – Poproszę Mary, żeby zarezerwowała stolik.

– Ale...

– Świetny pomysł – wtrąciła pani Sterling, wyraź­nie zadowolona.

– Ale przecież ja dopiero zaczęłam tu pracować. Chętnie poszłabym na lunch powiedzmy za tydzień, kiedy już się ze wszystkim zapoznam. – Bardzo nie chciała, by Damian odniósł wrażenie, że zaniedbuje swoje obowiązki.

Evan dotknął palcem czubka nosa Jessiki i zajrzał jej głęboko w oczy.

– Żadnych ale. Jedziemy na lunch i będziesz mogła zdać mi sprawozdanie ze wszystkiego, co robiłaś przez ostatnie pięć czy sześć lat.

Pani Sterling, która wyglądała na niezmiernie za­dowoloną z takiego obrotu rzeczy, weszła za Evanem do jego gabinetu. Po paru minutach wróciła. Rzucając na Jessicę radosne spojrzenie, podniosła słuchawkę, żeby zarezerwować stolik w restauracji „U Henriego”, jednej z najlepszych w Bostonie, słynącej z ele­gancji. Na dojazd do niej potrzebny był co najmniej kwadrans, a to znaczyło, że ich lunch potrwa znacznie dłużej niż zwykle.

– Wątpię, czy będziemy z powrotem za godzinę, jeśli to ma być lunch „U Henriego” – odezwała się Jessica.

– Proszę się nie martwić. Jestem pewna, że odrobi to pani przy najbliższej okazji.

– Pracuję tu dopiero drugi dzień i nie chciałabym sprawiać złego wrażenia.

– Moja droga, pan Dryden jest pani szefem. Jeśli chce bez pośpiechu zjeść z panią lunch, to zamiast mieć wątpliwości, powinna pani raczej uznać to za sukces.

– To prawda, ale...

– Z tego, co wiem, jesteście od dawna zaprzyjaź­nieni – przerwała pani Sterling. – Więc to przecież zupełnie naturalne z jego strony, że chce w ten sposób osobiście powitać panią w firmie.

Ledwie pani Sterling zdążyła odłożyć słuchawkę, pojawił się Evan.

– Czy jesteś gotowa?

– Tak, już za chwilę. – Zaskoczona Jessica skoń­czyła wpisywanie notatek do komputera i wstała zza biurka.

Evan ujął ją za ramię.

– Wrócimy za kilka godzin – zwrócił się do se­kretarki.

Szli korytarzem w kierunku wyjścia, gdy pojawił się Damian.

– Właśnie wybieramy się na lunch – wyjaśnił Evan. – Czy jestem ci potrzebny?

– Nie. Idźcie, idźcie. Porozmawiamy później.

Damian skinął głową, a Jessica ledwie powstrzy­mała się, by nie zacząć tłumaczyć, że to nie był jej pomysł. Uznała jednak, że już jest za późno, a zresztą nie była pewna, czy to w ogóle potrzebne. Damian chyba wie, że nie wprosiła się na ten lunch. Jednak nie chciała, żeby myślał o niej źle.

– Chyba wrócimy późno – powiedział Evan do brata.

Do restauracji pojechali taksówką. Stolik już cze­kał. Uroczystą atmosferę podkreślała dyskretna mu­zyka. Kelnerzy, ubrani jak dyplomaci, byli nadzwy­czaj uprzejmi, a potrawy podawano ze specjalnym ceremoniałem.

Evan wyraźnie nie miał ochoty mówić o sobie, za to wypytywał Jessicę o szkołę, przyjaciół, zaintereso­wania. Sprawiał wrażenie troskliwego, lecz przypusz­czała, że myślami był daleko od niej i ich lunchu. Nie wracał do przeszłości, nie wspominał, jak była w nim zakochana. Chętnie by go za to ucałowała.

Kiedy talerze zostały sprzątnięte, wyjął notatnik i ołówek.

– Mam zamiar zająć się pewną sprawą cywilną, co będzie wymagało wielu poszukiwań w aktach – po­wiedział z entuzjazmem, jakiego do tej pory Jessica u niego nie widziała. – Sprawa dotyczy Earla Kressa, pewnie o nim czytałaś.

– Oczywiście. – Lokalne gazety od tygodni były pełne niezwykłych szczegółów tej sprawy. Dwudzies­toletni były sportowiec pozwał do sądu okręg szkolny w Spring Valley.

Jessica z zainteresowaniem słuchała wyjaśnień Evana. Earl był utalentowanym sportowcem, podporą reprezentacji szkoły w futbolu, koszykówce i trójboju lekkoatletycznym. Aby mógł uprawiać sport, musiał jednak mieć odpowiednie wyniki w nauce. Niestety, nigdy nie opanował umiejętności czytania i pisania. Chociaż skończył szkołę średnią, a nawet dostawał stypendium, w praktyce był analfabetą.

Władze okręgu szkolnego zmuszały nauczycieli Earla do wystawiania mu pozytywnych ocen. Po szkole średniej poszedł do college'u. Na obozie trenin­gowym odniósł poważną kontuzję kolana i na tym skończyła się jego kariera. Nie minęły dwa miesiące pierwszego roku nauki, kiedy Earl został wyrzucony ze szkoły.

– Jakie to niesprawiedliwe – powiedziała Jessica, gdy Evan skończył. Pomyślała, że Damian, niespokoj­ny o brata, dobrze zrobił, powierzając mu tę niezwyk­łą sprawę. Na pewno oderwie go ona od innych problemów. Teraz Evan będzie miał cel, powód, by przyjść do pracy rano, by nie myśleć o osobistych kłopotach.

– Były już podobne sprawy – ciągnął Evan. – Chciałbym, żebyś sprawdziła, jak się skończyły.

– Będę szczęśliwa, jeśli okażę się pomocna.

Evan uśmiechnął się z uznaniem.

– Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć.

A więc to był prawdziwy powód ich lunchu we dwoje, ta sprawa najwidoczniej wiele znaczyła dla Evana, musiała więc być ważna również dla niej. Jessica była zadowolona, że ma okazję się wykazać.

Godzinna przerwa na lunch wydłużyła się do trzech godzin. Gdy wrócili do biura, Jessice wydawało się, że wszyscy na nich patrzą i czuła się bardzo nieswojo.

Chciała już siedzieć za biurkiem. Przechodząc obok gabinetu Damiana, odwróciła głowę. Jednak zobaczył ją, gdyż drzwi były otwarte. Wstał i zawołał ją po imieniu, a potem chyba spojrzał na zegarek. Jessica ledwie powstrzymała się, by nie powiedzieć, że był to służbowy lunch.

Damian od początku stawiał sprawę jasno: ocze­kiwał, że będzie robić, co do niej należy. Nie płacił jej przecież za romansowanie z bratem podczas trzy­godzinnych lunchów, a Jessica nie chciałaby, by od­niósł takie wrażenie. Pragnęła się wytłumaczyć, lecz wyglądałoby to dziwnie w obecności Evana. Jedyne co mogła zrobić, to zostać dłużej tego wieczora, żeby odpracować czas spędzony na lunchu.

Kiedy wychodziła, było już po siódmej. Mimo to kilka osób jeszcze pracowało. Szła korytarzem ze swetrem przerzuconym przez ramię, gdy usłyszała głos Damiana.

• Jessica.

– Cześć, Damianie – odezwała się. Stał w drzwiach swego biura, w swobodnej pozie, z rękoma skrzyżo­wanymi na piersiach.

– Jak się udał lunch z moim bratem?

– Dobrze, ale...

– Ale? – zapytał, gdy zawahała się i nie od razu dokończyła.

– Chcę, żebyś wiedział, że to był służbowy lunch – powiedziała pospiesznie, pragnąc się czym prędzej wytłumaczyć. – Omawialiśmy sprawę Earla Kressa. Nie chciałabym, żebyś sądził, że spędziliśmy tam trzy godziny tylko dla przyjemności.

– Nic by się nie stało.

– Ale tak nie było! – nie ustępowała. – Evan zaprosił mnie na lunch w związku z procesem. Nie chodziło mu o odnowienie starej przyjaźni.

– Czy wydawał się zadowolony, że jemu przypadła ta sprawa? – zapytał Damian z troską.

– Bardzo zadowolony. – Przypomniała sobie panią Sterling, która wyjaśniła, że „wszystko tu po prostu wygląda już inaczej”, dając do zrozumienia, że to Evan był inny. Ciekawa była, czy Damian zdaje sobie sprawę, jak głęboko nieszczęśliwy jest jego brat.

Damian uśmiechnął się; Jessica wiedziała, że nie robi tego często. Bardzo podobały się jej iskierki w jego szarych oczach.

– Pomyślałem sobie, że dobrze mu zrobi zmiana tempa życia. A czy powspominaliście dawne czasy?

Domyśliła się, że Damian chciałby wiedzieć, czy dostrzegła zmiany w jego bracie.

– Troszkę. Wydaje mi się, że Evan naprawdę cierpi.

Damian skinął głową.

– Stara się z tym nie zdradzać. Ciekaw jestem, czy zauważyłaś, jak się zmienił.

– Trudno tego nie zauważyć. – Już od pierwszej chwili zdawała sobie sprawę, że jest inny niż kiedyś. Mimo że nie widzieli się tak dawno, zauważyła, jak wiele go kosztuje, żeby ukryć cierpienie. Nic dziw­nego, że jego rodzice i brat tak się o niego martwili.

Damian zerknął na zegarek i podniósł brwi ze zdziwienia.

– Późno już. Porozmawiamy kiedy indziej. Dobra­noc, Jessico.

– Dobranoc, Damianie.

Kiedy czekała na pociąg na stacji metra, zro­zumiała nareszcie, co Damian miał na myśli, mówiąc, że każdy potrzebuje, by czasem ktoś na niego spojrzał wielkimi, pełnymi uwielbienia oczami. Damian ciągle uważał ją za nastolatkę zadurzoną w jego młodszym bracie. A Evan nigdy bardziej niż teraz nie potrze­bował kobiety, dla której byłby idolem. Została za­trudniona nie dzięki umiejętnościom prawniczym, lecz by pomóc Evanowi zapomnieć o tej, którą kochał i utracił. Damian liczył na to, że Jessica uleczy ból jego brata.

Następnego dnia około dziesiątej Evan wbiegł do biura promiennie uśmiechnięty i wręczył Jessice tuzin purpurowych róż. Ich zapach natychmiast wy­pełnił pokój.

Jessica zaniemówiła.

– To dla mnie? – Była zaskoczona, a po minie pani Sterling widać było, że ona też.

– Proszę cię o przysługę – powiedział Evan, po­chylając się nad biurkiem, tak że jego twarz znalazła się o centymetry od twarzy Jessiki.

– Dobrze. – Obejmowała bukiet jak królowa pię­kności, wdychając upajający zapach.

Evan sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął złożony arkusz żółtego papieru.

– Chcę, żebyś pilnie coś dla mnie znalazła.

– Proszę bardzo.

– Chodzi o pewne przepisy... odszukaj je i dostarcz mi jak najszybciej. Przykro mi, ale to nudne zajęcie.

– Nic nie szkodzi. – Jessica spojrzała na spis, który przyniósł Evan i przestraszyła się widząc, ile zawiera punktów. – Na kiedy ci to potrzebne?

– Na jutro – odpowiedział zupełnie poważnie. Pani Sterling syknęła znacząco zza pleców Evana, wywołując tym uśmiech na twarzy Jessiki. Evan zmrużył oczy i wyszeptał:

– Nie ma nic gorszego niż kobieta, która nie może się powstrzymać, by nie powiedzieć: „A nie mówi­łam?”. Pamiętaj o tym, Jessico.

– Dobrze – odpowiedziała z uśmiechem. – Zabie­ram się do roboty. Informacje dla ciebie będą goto­we, zanim wyjdę z pracy wieczorem.

– Grzeczna dziewczynka.

Umieściła róże w wazonie, który dała jej pani Sterling, ustawiła go na biurku i zaszyła się w biblio­tece. Nawet nie zauważyła, kiedy minęła pora lun­chu. Spojrzała na zegar dopiero o trzeciej, gdy jej żołądek zaczął upominać się o swoje prawa. Ale i wtedy, zamiast tracić czas na jedzenie, przyniosła sobie jabłko, i chrupiąc je, szukała dalej.

Kiedy znowu podniosła oczy znad notatek, zegar na ścianie wskazywał siódmą czterdzieści pięć. Sły­szała wcześniej, jak inni wychodzili, lecz wydawało jej się, że było to zaledwie przed paroma minutami. Wstała, wyprostowała zesztywniały kręgosłup i głę­boko odetchnęła. Bolały ją oczy i plecy.

Zebrała papiery i poszła do swego pokoju. Za­trzymała się w progu, zdziwiona, że jest w nim ciemno. Zapaliła światło i rozejrzała się, pewna, że Evan zostawił dla niej wiadomość.

Nie zostawił.

Wyjęła z wazonu jedną różę, podniosła do nosa i zamknęła oczy, starając się pokonać zmęczenie i rozczarowanie.

– Jessico, co tu robisz?

– Damian? – To samo pytanie mogła zadać jemu.

– Jest prawie ósma.

– Wiem. – Poruszyła obolałymi ramionami. – Straciłam poczucie czasu.

– Właśnie widzę. Odrabiałem zaległości w czyta­niu, ale nie przypuszczałem, że jest tu ktoś jeszcze. Nie ma powodu, żebyś zostawała tak długo.

Zerknęła w stronę gabinetu Evana.

– O której wyszedł Evan? – zapytała obojętnie, nie chcąc pokazać, jak czuje się urażona.

– Kilka godzin temu. A dlaczego pytasz?

– Powiedział, że bardzo pilnie potrzebuje tych informacji. – Pracowała jak szalona, starając się skończyć robotę jak najszybciej. Była pewna, że Evan poczeka, aż ona znajdzie to, czego podobno potrzebował bezzwłocznie.

– Zdaje mi się, że był umówiony na kolację – wy­jaśnił Damian.

– Rozumiem – mruknęła. Jednym słowem, bez­trosko o niej zapomniał.

– Mam wrażenie, że jesteś zła – rzekł Damian.

– Jestem. Nawet nie zrobiłam sobie przerwy na lunch, żeby miał to, o co prosił. – Ani na kolację, pomyślała, czując, jak złość w niej narasta. Ponie­wczasie uświadomiła sobie, że pewnie sprawia wra­żenie również zazdrosnej.

– Przykro mi, Jessico.

Damian nie był winien bezmyślności Evana. Po­wiedziała mu to, a potem zapytała wprost:

– Czy jest tu coś do zjedzenia? – Zamrugała oczami, chcąc ukryć niespodziewane łzy. Głód za­wsze wpływał na jej emocje. Była zakłopotana, bojąc się, że Damian coś zauważy.

– To znaczy, że od lunchu nic nie jadłaś?

– Od śniadania, nie licząc jabłka. I jeśli zaraz czegoś nie zjem, to się rozpłaczę, a naprawdę byłoby lepiej, żebyś tego nie widział. – Wyrzuciła z siebie te słowa i zaczęła pociągać nosem. – Nie zwracaj na mnie uwagi. – Odwróciła się, wytarła nos rękawem i wróciła do biblioteki. Na stołach leżało kilka otwartych opasłych tomów. Zamknęła je i zaczęła taszczyć na półkę.

– Znalazłem pudełko krakersów – powiedział Da­mian, wchodząc do biblioteki.

– Dziękuję. – Rozerwała celofan i znów zaczęła pociągać nosem. – Przepraszam za moje zachowanie. – Zjadła szybko krakersa i udało jej się powstrzymać szloch. – Nie przejmuj się. Po prostu musiałam coś zjeść.

– Pozwól, że zabiorę cię na kolację. – Damian wziął ze stołu kilka tomów i ustawił je na półce.

– Nie trzeba. – Włożyła do ust drugiego krakersa i poczuła, że zaczyna przychodzić do siebie.

– Zasłużyłaś na to – odparł. – A poza tym, ja też umieram z głodu.

– Mógł chociaż poczekać – warknęła nagle.

Damian zignorował tę uwagę, a po chwili za­proponował pobliską popularną restaurację z potra­wami z ryb morskich.

– Tak o tym mówił, jakby to była sprawa życia lub śmierci, a potem nawet nie chciało mu się powiedzieć mi, że wychodzi. – Jessica dalej się wyła­dowywała. – Masz rację – powiedziała, kiedy Da­mian wziął ją pod rękę i poprowadził do wyjścia. – Evan się zmienił.

Na tę uwagę Damian również nie zareagował.

Do restauracji poszli piechotą. Nie była zatłoczo­na, więc od razu dostali stolik w pobliżu okna. Kelnerka przyniosła zupę rybną i gorące kromki chleba w minutę po przyjęciu zamówienia. Damian musi być tu stałym gościem, pomyślała Jessica, od­zyskując dobry humor na myśl o tym, że zaraz zje coś ciepłego.

– To było pyszne – powiedziała. – Dziękuję. – Wes­tchnęła z zadowoleniem, wyskrobując talerz.

Damian uśmiechnął się, skończył swoją zupę i sięg­nął po jeszcze jedną kromkę chleba.

– Z czego się śmiejesz? – zapytała.

– Wydaje mi się, że właśnie zapobiegłem proceso­wi. Nie słyszałaś o tym? „Pracownica oskarża szefa o stratę posiłków”.

– Uzyskałam dostateczną rekompensatę. – Kąciki jej ust podniosły się. Spojrzeli sobie w oczy i po chwili wybuchnęli śmiechem.

Ma bardzo ładne oczy, pomyślała Jessica. Cie­mnoszare, zdradzające głęboką inteligencję i prze­nikliwość.

Chciała przekonać Damiana, że jego mniemanie o Evanie i o niej jest od dawna błędne, lecz nie wiedziała, jak to zrobić. Zastanawiała się, kogo Da­mian widzi, kiedy na nią patrzy. Czy widzi kobietę, którą się stała, czy nieznośną dziewczynę z sąsiedztwa, twierdzącą uparcie, że Evan to jej przeznaczenie?

Kelnerka przyniosła drugie danie: dla Damiana ostrygi, dla Jessiki pieczonego dorsza, który jej bar­dzo smakował. Kiedy skończyli, czuła się jak nowo narodzona.

– Zanim wyszliśmy z biura, powiedziałam coś, czego nie powinnam była mówić – zaczęła nieśmiało. – Chciałabym...

– Nie martw się tym. Pracowałaś tak długo, a na dodatek byłaś głodna jak wilk – przerwał jej Damian.

– Chciałam się tylko upewnić, czy z tego powodu nie zamierzasz mnie zwolnić.

– Samo domaganie się jedzenia nie wystarczy, że­bym to zrobił – zapewnił, z trudem kryjąc rozbawienie.

Kiedy wyszli na ulicę, poczuli chłód. Czerwcowe niebo było ciemne i zasnute chmurami.

– Zanosi się na deszcz. – Ledwie to powiedział, spadły pierwsze grube krople. Żadne z nich nie miało parasola, więc Damian wziął Jessicę pod rękę i pobiegli przez ulicę w kierunku księgarni. Wpra­wdzie była już dawno zamknięta, lecz zaopatrzone w daszek wejście stanowiło dobre miejsce do prze­czekania ulewy.

Zdyszana Jessica zadygotała z zimna i zaczęła energicznie rozcierać sobie ramiona. Po chwili jego duże ręce zastąpiły jej drobne dłonie, a potem Damian okrył ją swą marynarką.

– Nie trzeba – zaprotestowała, bojąc się, by sam się nie przeziębił.

– Przecież cała drżysz.

Ciepło jego marynarki było przyjemniejsze, niż chciała się do tego przyznać. Damian był bez wąt­pienia dżentelmenem w każdym calu.

Ulewa trwała ponad dziesięć minut. Jessica była zaskoczona – jak szybko minął ten czas! Gdy deszcz przeszedł w mżawkę, a potem ustał, poczuła, że jest jej niemal przykro. Rozmawiała z Damianem o książ­kach i okazało się, że oboje lubią kryminały i mogą bez zastanowienia wymieniać dziesiątki tytułów i na­zwisk autorów.

– Czy dziś rano przyjechałaś do pracy samocho­dem? – zapytał.

Potrząsnęła głową, ponieważ przyjechała metrem.

– W takim razie odwiozę cię do domu.

– To naprawdę nie jest konieczne, Damianie. Nie mam nic przeciwko komunikacji miejskiej.

– A ja mam – powiedział stanowczo. – Jest za późno, żebym mógł cię zostawić samą na ulicy. Jak to miło, że się o mnie martwi, pomyślała.

– Ale i tak mam ci za co dziękować.

– Co masz na myśli?

– Bezustannie jestem twoją dłużniczką. Masz złote serce.

Zaśmiał się cicho.

– Nie jestem pewien, miła Jessico.

– Przyjąłeś mnie do pracy, mimo że nie mam przecież doświadczenia, zaprosiłeś na kolację, a teraz chcesz mnie odwieźć do domu.

Wrócili do biurowca i weszli do garażu w pod­ziemiach. Damian otworzył drzwi samochodu i Jes­sica usadowiła się wygodnie na pokrytym skórą sie­dzeniu.

Podczas rozmów z Damianem nabrała przekona­nia, że stara się on chronić brata, choć nie była pewna, czy Evan to docenia.

– Niepokoisz się o niego, prawda? – zapytała bez żadnych wstępów, lecz Damian wiedział, co miała na myśli.

– Tak – przyznał.

– I to on jest prawdziwym powodem, dla którego mnie zatrudniłeś. Myślisz, że mogłabym może pomóc mu w tym... trudnym okresie. – To nie były obowią­zki, których by sobie życzyła. Chciała to właśnie wytłumaczyć, ale gdy zauważyła jego rozbawioną minę, odezwała się ostro: – Nie jestem głupią czter­nastolatką, która straciła głowę dla dorosłego męż­czyzny. To było po prostu zauroczenie. I dawno się skończyło.

Damian lekko wzruszył ramionami.

– Więc jednak przyjąłeś mnie z powodu Evana? – nie dawała za wygraną.

Przez długą chwilę w samochodzie panowała cisza.

– Czasem sam nie wiem – powiedział wreszcie. – Czasem sam nie wiem.

ROZDZIAŁ TRZECI

Następnego dnia Jessica przyjechała do pracy wcześnie. Chciała jeszcze raz podziękować Damiano­wi za kolację, a przede wszystkim dać mu do zro­zumienia, jak przyjemne były spędzone z nim chwile. Lecz drzwi jego gabinetu były zamknięte, a sekretarka gorączkowo szukała czegoś w szafie z segregatorami. To nie był dobry moment, by wpaść do niego nie­spodziewanie.

Evana nigdzie nie zauważyła, co nie było zaskaku­jące. Pani Sterling zjawiła się dziesięć minut po Jessice, przywitała ją pełnym aprobaty uśmiechem i za­brała się do rozdzielania poczty.

Połowę przedpołudnia Jessica spędziła na porząd­kowaniu materiałów, które wyszukała poprzedniego dnia, i na przepisywaniu ich do komputera, by Evan nie musiał tracić czasu na odcyfrowywanie jej po­spiesznie robionych notatek.

Właśnie skończyła składanie wydruku, gdy zdysza­ny wpadł do biura. Widać było, że biegł przez całą drogę z parkingu. Pomaszerował prosto do jej biurka.

– Czy to już jest gotowe? – zapytał, po czym chwycił plik zadrukowanego papieru, zanim zdążyła mu go podać. Wstała, chcąc omówić z nim kilka punktów, lecz minął ją szybko i bez słowa wszedł do gabinetu. Chciała pójść za nim, ale zamknął drzwi.

Jessica była zaskoczona. Patrzyła na panią Sterling i nie wiedziała, co zrobić. Sekretarka westchnęła i rozłożyła ręce.

Po chwili Evan wyszedł z gabinetu, na pozór opanowany i pewny siebie. Był już bez płaszcza, w ręku trzymał wydruk, bez celu przerzucając jego arkusze. Spojrzał na Jessicę i szeroko się uśmiechnął.

– Jesteś aniołem – powiedział. Przechodząc obok, pocałował ją w policzek. Zauważyła, że równie czule pocałował panią Sterling.

– Będę u Damiana na posiedzeniu – powiedział wychodząc.

Poranne godziny mijały, a Jessica zastanawiała się, jaka jest właściwie jej rola w biurze. Wprawdzie Evan dostał teraz sprawę Earla Kressa, lecz przedtem przez kilka miesięcy nie był zbyt obciążony. Wyszukała to, o co prosił, i niewiele miała do roboty.

Zorientowała się, że ostatnio Evan przestał się interesować przepisami dotyczącymi spółek akcyj­nych. Chyba Damian nie spodziewał się cudów, przy­jmując ją do pracy! Ponieważ tak niechętnie mówił o kłopotach Evana, Jessica pomyślała, że może dowie się szczegółów od pani Sterling. Nie chciała pytać wprost, bo mogłoby to być niebezpieczne; niewą­tpliwie sekretarka była bardzo oddana swemu pra­codawcy.

– Evan jest naprawdę czarujący, prawda? – zaczęła swobodnym tonem.

– Zawsze był taki – odparła pani Sterling z dumą.

– Jednak jest teraz inny niż przed laty. Bardziej... napięty.

Sekretarka Evana kiwnęła głową.

– Chętnie bym zastrzeliła tę kobietę – powiedziała pod nosem.

Serce Jessiki zabiło mocniej.

– Jaką kobietę? – zapytała, starając się ukryć nie­cierpliwość. Za chwilę się dowie, co spowodowało, że Evan tak bardzo się zmienił.

Pani Sterling podniosła oczy, zdziwiona, że jej pomruki zostały dosłyszane.

– Och, nie... nie ma o czym mówić.

– Ależ musi być o czym. Evan jest zupełnie inny niż przed kilku laty, oczywiście czarujący i miły, lecz jest w nim teraz coś szorstkiego, ostrego. Coś, czego nie potrafię określić. – Spojrzała z oczekiwaniem na sekretarkę.

– To prawda – zgodziła się pani Sterling niechętnie.

– Twierdzi pani, że to kobieta jest przyczyną zmian, jakie zaszły w Evanie?

– A czy nie jest tak zawsze?

– Co się właściwie stało? – Jessica doszła do wnios­ku, że delikatnością nic tu nie wskóra.

– To przykre, naprawdę przykre.

– Tak, Evan już nie jest taki jak kiedyś – powie­działa Jessica, z nadzieją, że zachęci panią Sterling do dalszych wynurzeń.

– To, co się stało, nie powinno właściwie nikogo dziwić. A jednak dziwi, ponieważ pan Dryden jest taki uroczy. Zakochał się szczerze i prostodusznie w kimś, kto nie darzył go podobnym uczuciem. – Pani Sterling nagle zacisnęła usta, jakby już powiedziała znacznie więcej, niż powinna, znacznie więcej, niż wypadało powiedzieć sekretarce na temat szefa.

Tyle Jessica wiedziała już wcześniej. Chodziło jej o szczegóły. Kim była kobieta, która tak bardzo zmieniła Evana? To nie do wiary, że ktoś dał mu kosza. Jej idolowi z czasów, gdy była nastolatką. Kimkolwiek była ta kobieta, musiała być niespełna rozumu.

Koło jedenastej Evan wrócił. Z uśmiechem pod­szedł do jej biurka.

– Wspaniale to zrobiłaś, Jessico. Dziękuję.

Ta pochwała zaskoczyła ją. Zaczęła się zastana­wiać, czy Damian coś mu powiedział.

– Doceniam twój wysiłek – ciągnął. – Bardzo dobrze pracujesz.

– Ja... ja to robiłam z przyjemnością. To... to należy do moich obowiązków – wykrztusiła jąkając się. Ze zdumieniem stwierdziła, jak bardzo wzburzyła ją jego pochwała. Czuła się teraz zawstydzona swą przesadną reakcją poprzedniego dnia, gdy zauważyła, że Evana już nie ma w biurze. Sama sobie winna, że nie zjadła lunchu. Wcale by się nie przejęła znik­nięciem Evana, gdyby...

– Dowiedziałem się od Damiana, że byłaś tu pra­wie do ósmej wieczór.

Więc Damian jednak wspomniał o tym.

– Powiedziałam już, że po prostu wykonywałam swoje obowiązki.

– W sobotę moi rodzice urządzają przyjęcie na świeżym powietrzu – ciągnął Evan. – Zacznie się o czwartej. Chciałbym, żebyś poszła ze mną.

Zaproszenie Evana zbiło ją z tropu. Nie wiedziała, co powiedzieć. Chociaż nie miała doświadczenia, zda­wała sobie sprawę, że umawianie się z szefem może doprowadzić do kłopotów.

– To nie powinna być trudna decyzja – powiedział ze śmiechem.

Jego duma już raz została zraniona. Jessica doszła do wniosku, że nie chce, by i ona była tego przyczyną.

– Będzie mi bardzo przyjemnie – odparła. – Cieszę się, że pomyślałeś o mnie.

– Zawsze byłaś miłą dziewczyną – uśmiechnął się czule.

Jako nastolatka Jessica marzyła właśnie o tym. Zamykała oczy i wyobrażała sobie, że Evan ją gdzieś zaprasza. Teraz, gdy jej marzenie się spełniło, wolała­by, żeby to był Damian.

– Przyjadę po ciebie. Mieszkasz w śródmieściu, prawda?

Skinęła głową.

– A czy nie będzie prościej, jeśli spotkamy się na przyjęciu? Tak się składa, że spędzam ten weekend u rodziców i mogłabym przyjść z nimi.

Evan wyglądał na nieco zdziwionego jej pro­pozycją.

– Jesteś pewna?

– Oczywiście.

– W takim razie spotkamy się na miejscu.

Był w jej życiu taki okres, że bez wahania poszłaby z Evanem na każde przyjęcie. Wszędzie. Czy Damian nie na to liczył, kiedy ją przyjmował – nawet jeśli twierdził, iż wie, że jej zauroczenie dawno minęło?

– Przyjęcie jest urządzane na cześć pewnego dyg­nitarza – ciągnął Evan. – Mama wychodzi z siebie, żeby wszystko się udało. Gwarantuję, że to będzie takie party, jakiego Boston jeszcze nie widział. Ostat­nio słyszałem, że mama wynajęła zespół country.

– Zanosi się na niezłą zabawę.

– Jestem pewien, że tak będzie. Chyba umiesz tańczyć polkę?

– Naturalnie. – Prawdę mówiąc, dotychczas tań­czyła polkę najwyżej dwa razy. – Ale dawno tego nie robiłam – dodała na wszelki wypadek.

– Ja też. Zostawimy te wymyślne kroki Damia­nowi.

Westchnęła na myśl o Damianie, a potem pomyś­lała, że najwyraźniej dzieje się z nią coś niedobrego, pewnie mającego początki w dzieciństwie – jeśli może spotykać się z jednym z braci i równocześnie tęsknić do drugiego.

Godziny mijały i zanim się obejrzała, skończył się dzień pracy. Pani Sterling właśnie wyszła na chwilę, a wtedy zjawił się Damian.

– Evana już nie ma – powiedziała Jessica. Była nieco podekscytowana widokiem Damiana stojącego przed biurkiem, zwłaszcza że znów zaczęła myśleć o tym, jak bardzo chciałaby pójść na przyjęcie właśnie z nim.

– Nie przyszedłem do brata.

– Pani Sterling wróci za chwilę.

– Przyszedłem do ciebie – wyjaśnił Damian, pa­trząc na nią z uwagą ciemnymi oczami.

Jessica czekała w napięciu. Czyżby miał zastrzeże­nia do jej pracy?

– Niepotrzebnie się niepokoisz. Przyszedłem ci po­wiedzieć, że moi rodzice wydają w sobotę przyjęcie. Będzie rożen na świeżym powietrzu.

– Tak, wiem. Evan już o tym wspominał.

Jessica przysięgłaby, że w oczach Damiana zabłys­ło zainteresowanie. Skrzyżował ramiona i oparł się o biurko.

– Co powiedział?

– Niewiele. Podobno jest to przyjęcie na cześć jakiegoś dygnitarza.

– Aha. – Zawahał się, jakby stracił pewność siebie, co przecież, pomyślała, byłoby zupełnie niezgodne z jego charakterem. – Zastanawiałem się... – zaczął, po czym wyprostował się i wsunął ręce głęboko w kiesze­nie. – Czy zechciałabyś pójść na to przyjęcie ze mną?

Ramiona jej opadły i już otwierała usta, by wyjaś­nić, że zaprosił ją Evan, lecz zanim zdążyła to zrobić, Damian dodał:

– Wiem, że późno ci o tym mówię, ale sam dowie­działem się szczegółów dopiero dziś rano. – Uśmiech­nął się. – Mama telefonowała, chciała się upewnić, że tam będę. Wygląda na to, że bardzo poważnie trak­tuje swoje obowiązki.

– Ale...

– Nie możesz – domyślił się.

Ponuro skinęła głową.

– Już zaprosił mnie Evan... jako swoją partnerkę. – Chciała powiedzieć Damianowi, że o wiele bardziej wolałaby pójść z nim, ale nie odważyła się. – Prze­praszam – dodała.

– Zaprosił cię? – Zamiast wyglądać na niezadowo­lonego, Damian wydawał się wprost zachwycony.

– Nie przepraszaj.

Jego reakcja zirytowała ją.

– To nie jest prywatna randka. – Chciała, żeby to było jasne. – A przynajmniej Evan tak tego nie przedstawił. On chce mi w ten sposób podziękować za ciężką pracę przy wyszukiwaniu potrzebnych mu informacji.

– Mój brat nie zaprosiłby cię, gdyby mu nie zależało na twoim towarzystwie. A poza tym nie chciałbym, żeby myślał, że wkraczam na jego te­rytorium.

Jego terytorium.

Widocznie domyślał się, co czuła, bo dodał:

– Evan był pierwszy.

Co do tego ma rację, pomyślała, ale tylko co do tego.

Damian odwrócił się ku wyjściu, a Jessica poczuła, że musi się wytłumaczyć.

– Myślę, że nie powinieneś przywiązywać zbytniej wagi do tego, że mnie zaprosił. To naprawdę było tylko podziękowanie.

– Ale to początek, nie sądzisz? – powiedział przez ramię. – Dobry początek. – Wyszedł, zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć.

W domu Jessica doszła do wniosku, że Damian zaprosił ją na przyjęcie nie dlatego, że pragnął jej towarzystwa. Założył, że Evan tego nie zrobił – i szu­kał okazji, by zbliżyć ich do siebie.

Jessica przyjechała do rodziców wczesnym sobot­nim popołudniem. Całe rano spędziła, chodząc po sklepach w poszukiwaniu najodpowiedniejszego stro­ju. Cathy dodawała jej odwagi i służyła radą.

Chociaż nie będzie na przyjęciu w towarzystwie Damiana, to jeśli zjawi się wyglądając jak gwiazda filmowa, powinien żałować, że nie są razem. Taki był jej plan – jasny i prosty.

Evan wspomniał o zespole country, ale powiedział też, że przyjęcie ma być na cześć pewnego dostojnika. Te nieco nie pasujące do siebie informacje spowodo­wały, że zupełnie nie wiedziała, jak się ubrać. W szafie nie znalazła nic odpowiedniego, w sklepach też było niewiele.

W jednym stroju wyglądała jak Annie Oakley, w innym jak Jackie Kennedy. Już myślała, że nie znajdzie nic pośredniego, gdy zauważyła długą dżin­sową spódnicę, czerwoną bluzkę z karczkiem obszytym tęczowymi frędzlami i białe kowbojskie buty. Elegancji temu zestawowi dodawał biały jedwabny szal.

Gdy przymierzyła nowy strój, w oczach matki zobaczyła aprobatę.

– Szkoda, że też nie poszłam po zakupy i nie kupiłam sobie czegoś nowego. Wyglądasz świetnie.

– Dziękuję. – Matczyna pochwała dodała Jessice pewności. Cathy, która zwykle ubierała się jak postać z filmu science–fiction, powiedziała to samo, ale Jessica nie była pewna, czy może ufać jej poczuciu dobrego smaku.

– Jak to miło ze strony Evana, że cię zaprosił – kontynuowała Joyce Kellerman. – Wcale nie jestem zaskoczona, choć jest twoim szefem. W życiu wszyst­ko może się zmienić, nieprawdaż?

– Masz rację – powiedziała Jessica sucho.

– Bardzo jestem zadowolona, że pracujesz z Evanem.

– Jest miły.

– Jest wspaniały. Zawsze marzyłam... wiem, że to głupie, ale przecież tak dawno się przyjaźnimy z Drydenami... Miałam nadzieję, że jak dorośniesz, wy­jdziesz za któregoś z chłopców Lois.

– Pod żadnym pozorem – powiedziała Jessica szyb­ko – nie mów tego przy Damianie lub Evanie.

– Dlaczego, moja droga?

– Mamo, to mnie strasznie peszy!

– Ale przecież kilka lat temu byłaś taka zakochana w Evanie, więc myślałam... spodziewałam się...

– Miałam wtedy czternaście lat! – Dawne zauro­czenie Evanem zaczynało być dla niej balastem... przez Damiana i matkę. Gdyby nie oni, nikt by już o tym nie pamiętał.

– Będzie z ciebie śliczna panna młoda – powiedzia­ła Joyce Kellerman, wprowadzając ostatnie poprawki do własnego ubioru.

Nagle zmieniła temat.

– Lois jest chora ze zdenerwowania w związku z tym party.

– Ale dlaczego? – Pani Dryden wydawała już setki nie mniej wystawnych przyjęć.

– Myślę, że nie ma powodu, aby trzymać to w ta­jemnicy. Walter dostał propozycję kandydowania do senatu.

Walter Dryden od lat aktywnie zajmował się spra­wami społecznymi. Chociaż sam nigdy nie piastował żadnej publicznej funkcji, wielokrotnie z powodze­niem kierował kampaniami wyborczymi innych. Wcześnie przeszedł na emeryturę i – jak Jessica słyszała – bardzo doskwierała mu bezczynność. Na pewno z zadowoleniem podjąłby taką próbę sił.

– Czy już się zdecydował?

– Ojciec i ja myślimy, że tak. Jeszcze nie zgłosił swej kandydatury, ale jesteśmy pewni, że to zrobi. Dzisiej­sze party to badanie gruntu. Ma być kilku polityków. Nic dziwnego, że Lois jest kłębkiem nerwów.

Zanim Jessica i jej rodzice przyszli na przyjęcie, zza ogrodzenia już dolatywał intensywny zapach sosu pomidorowego, przypraw i pieczonego mięsa.

Kiedy witali się przy wejściu, serdeczne uściski Lois i jej matki przypomniały Jessice o ich wielkiej przyja­źni. Od dwudziestu lat były jak siostry. Podobne uczucie łączyło ją z Cathy. Poznały się w college'u, gdzie przez trzy lata mieszkały w tym samym pokoju.

Nie zauważyła żadnego z braci, więc wyszła przed dom. Na bujnym trawniku stały okrągłe stoły przy­kryte kraciastymi obrusami. Dzień był przepiękny, ciepły, lecz nie upalny, niebo bezchmurne. Łagodny wietrzyk szeleścił liśćmi wysokich drzew, którymi obsadzono posiadłość, by dawały cień. Lato w Nowej Anglii było w pełni. Smakowite zapachy przypomnia­ły Jessice o głodzie. Z powodu zakupów i przygoto­wań do przyjęcia zabrakło jej czasu na lunch.

Wśród tłumu gości zauważyła Evana, który stał obok ślicznej blondynki w eleganckiej białej sukni obszytej frędzlami. Jej zgrabną sylwetkę podkreślał turkusowy pasek ze srebrną klamrą. Dyskretne próby zasięgnięcia informacji o nieznajomej nie dały rezul­tatów, co jeszcze bardziej wzmogło ciekawość Jessiki. Spróbowała podejść do Evana – swego oficjalnego partnera. W gruncie rzeczy chciała poznać śliczną blondynkę. Może to nowy obiekt jego romantycznych zainteresowań, pomyślała z nadzieją. Zanim jednak do niego dotarła, zatrzymała ją grupa przyjaciół rodziny. Jak większość zaproszonych gości, byli to starsi ludzie o znanych nazwiskach, z którymi stykała się od dziecka.

– Witaj, Jessico. – Usłyszała głos Damiana i od­wróciła się. Stał przed nią, ubrany w garnitur podob­ny do tego, jaki nosił w pracy. Jedyną próbą do­stosowania stroju do okazji był czarny kowbojski kapelusz, który, zdaniem Jessiki, zupełnie nie pasował do jego bardzo bostońskiej głowy.

W jego oczach dojrzała uznanie.

– Wyglądasz... – zawahał się, jakby nie wiedział, co powiedzieć – ...dobrze.

Była pewna, że nieczęsto się zdarza, by mu brakowało słów. Tym bardziej ją to podniosło na duchu.

– Pewnie jesteś ciekawa, kim jest ta blondynka; ta, która nie odstępuje mojego brata – rzucił obo­jętnym tonem.

Prawdę mówiąc, była wdzięczna nieznajomej za absorbowanie Evana. Gdyby nie ta kobieta, mógłby się czuć zobowiązany do zajmowania się Jessicą, a ona znacznie bardziej wolała towarzystwo Damiana.

– Kto to jest?

– Czyżbym słyszał zazdrość w twoim głosie?

– Nic podobnego. – Pytanie Damiana zirytowa­ło ją.

– Nazywa się Romilda Sidonie. Jest córką dygnitarza z Europy.

To wyjaśniało wszystko. Naturalnie Evan uznał za swój obowiązek okazanie Romildzie gościnności. Jessica była zadowolona, widząc, że robi to z ra­dością.

– Czy chciałabyś, żebym cię przedstawił? – spytał Damian.

– Nie – odpowiedziała. Evan i Romilda szli właśnie w kierunku miejsca do tańca. – Evan dobrze się bawi. Nie widzę powodu, żeby mu przeszkadzać.

– Jesteś przez niego zaproszona.

– Tylko dlatego, że go do tego namówiłeś.

Damian zmrużył oczy.

– Dlaczego tak uważasz?

– Nie myśl, że jestem naiwna. Sądzę, że chciałeś mnie zaprosić, bo nie przypuszczałeś, by zrobił to Evan. Chciałeś mieć pewność, że spotkam się z nim na towarzyskim gruncie, i móc obserwować, co z tego wyniknie. Czy mam rację?

Założył ręce za siebie i odszedł dwa kroki, po czym odwrócił się i znów przed nią stanął. W jego oczach zauważyła błysk uśmiechu.

– Jeśli masz rację, choć nie twierdzę, że ją masz, nigdy się do tego nie przyznam.

– Ława przysięgłych musi mieć z tobą niełatwe zadanie.

– Za to właśnie klienci mi płacą.

Jessica popatrzyła na tańczących i nie dostrzegła wśród nich Evana i Europejki. Rozejrzała się i zauwa­żyła ich na ławce, w cieniu rozłożystego wiązu. Jedli z apetytem kanapki przełożone mięsem z rusztu.

– Jest śliczna – mruknęła Jessica. – Nic dziwnego, że Evan o mnie zapomniał.

– Możliwe, że Romilda jest śliczna, ale ty też – powiedział szybko Damian, a potem spojrzał na nią tak, jakby żałował wypowiedzianych słów.

– Dziękuję.

– Nie powinienem tego mówić.

– Dlaczego? Czy to znaczy, że myślisz coś innego?

– To nie ja powinienem mówić ci takie rzeczy – odparł Damian. – Zaprosił cię tu Evan.

– Widocznie zapomniał. Nic nie szkodzi. Wolę ten czas spędzić z tobą.

– Ze mną? – Damian wydawał się przestraszony na samą myśl o tym. – Jadłaś już coś? – zapytał szybko. Na stole obok piętrzył się tort cytrynowy, który skusiłby świętego, leżało czekoladowe ciasto, przy­brane świeżymi truskawkami, stał dzbanek z zimnym napojem z jagód.

– Jeszcze nie jestem głodna – odparła, bojąc się, że chęć zjedzenia czegoś mogłaby być dla Damiana pretekstem do zostawienia jej przy którymś ze stołów.

Damian spojrzał na nią podejrzliwie.

– Jesteś pewna? Nie chciałbym, by znów zdarzyło się to, co wieczorem w biurze.

– No więc dobrze, może zjadłabym kawałek... Ale może usiądziemy razem?

– Jeśli bardzo chcesz.

Chciała. Damian podał jej talerz i przeszli wzdłuż stołu–bufetu. Wybrała sałatkę z ziemniaków, prażony bób i kotlet schabowy.

Orkiestra zaczęła grać popularną melodię. Jessica jadła z apetytem, wystukując stopą rytm, zadowolo­na, że siedzą na uboczu. Okazało się, że Evan o niej zapomniał, lecz wcale nie była urażona, przeciwnie – czuła ulgę.

Zaproszenie do tańca zaskoczyło ją.

– Dlaczego chcesz ze mną tańczyć? – zapytała Damiana. Podejrzewała, że może to mieć jakiś zwią­zek z jego bratem.

– Czy muszę mieć powód?

Po chwili wahania przytaknęła.

– Jeśli myślisz, że to jest sposób, by Evan mnie zauważył, wolałabym nie wstawać z miejsca.

– A gdybym powiedział, że chcę sprawdzić, jak będziesz się czuła w moich ramionach?

Serce zabiło jej mocniej.

– Wtedy bym się zgodziła. – Spojrzała mu prosto w oczy. – Więc jak to będzie, Damianie?

Długo się zastanawiał, znacznie dłużej, niż było to konieczne. Powoli odsunął krzesło i wstał.

– Dlaczego nie mielibyśmy sprawdzić? – Wziął ją za rękę i poprowadził w stronę tańczących.

Zabawa rozkręciła się na dobre. Wiele par tańczyło polkę. Po drodze Jessicę i Damiana zatrzymywali na chwilę pogawędki starzy znajomi. Czuła, że go to irytuje.

Wreszcie dotarli na miejsce i Damian otoczył Jes­sicę ramieniem. Tańczył świetnie, płynnie i pewnie. Trzymał ją lekko w talii i spoglądał na nią tak, jakby tańczyli razem od zawsze.

– Dobrze tańczysz. – Jej zaskoczenie było tak widoczne, że odrzucił głowę w tył i zaczaj się śmiać. Nie pamiętała, by kiedykolwiek przedtem śmiał się tak serdecznie.

– Dziwi cię to, prawda?

– Tak. – Zaprzeczanie nie miałoby sensu. Odkry­wam w nim coraz więcej niespodzianek, pomyślała i w tym momencie poczuła, że ktoś delikatnie dotyka jej ramienia. Odwróciła głowę i zobaczyła Evana w towarzystwie córki europejskiego dostojnika.

– Patrzcie, patrzcie, czy to nie Damian i Jessica? – odezwał się Evan, bez cienia zazdrości w głosie.

Szybko nas zauważył, jęknęła w duchu, zastana­wiając się, czy Damian tak to zaplanował.

– Chyba nie znasz jeszcze Romildy? – Nie czekając na odpowiedź, Evan przedstawił je sobie.

Widać było, że piękna blondynka jest pod urokiem Evana, jak większość kobiet, które postanowił ocza­rować. Jego wdzięk był nieprzeparty. Jessice było trochę żal niczego nie podejrzewającej kobiety. Evan przecież zaczynał mieć reputację playboya.

Cała czwórka udała się na poszukiwanie czegoś do picia. Gawędzili, popijając poncz, gdy Damian nagle poprosił Romildę do tańca. Ta spojrzała z niepokojem na Evana i widać było, że nie ma ochoty go opuścić. Jessica uśmiechnęła się do siebie, do­myślając się, że Damian dąży do tego, by została sama z Evanem.

Damian i Romilda przyłączyli się do tańczących.

– Wspaniałe przyjęcie – powiedziała do Evana. – Świetnie się bawię.

– Cieszę się – odparł z roztargnieniem, wodząc oczami za tańczącą parą. – Czy mogę cię prosić? – zapytał i wyciągnął ku niej rękę.

Wiedziała, że Evanowi chodzi o to, by nie stracić z oczu Romildy. Prowadzili uprzejmą konwersację, lecz oboje myśleli o czymś innym. I oboje nie mogli się doczekać końca tańca.

Kiedy orkiestra przestała grać, ucieszyła się, że Damian i Romilda są daleko, ponieważ potrzebowała czasu na uporządkowanie myśli. Do Evana podeszli jacyś starsi państwo i poprosili o chwilę rozmowy. Rzucił Jessice przepraszające spojrzenie i zostawił ją samą.

Noga za nogą poszła na sam koniec ogrodu, w pobliże płotu okalającego dom jej rodziców. Stanę­ła na środku białej kładki łączącej brzegi stawu i zaczęła wrzucać kamyki do wody, obserwując roz­chodzące się kręgi.

Pochłonięta tym zajęciem, nie zauważyła zbliżają­cego się Damiana, była więc zaskoczona, gdy usłysza­ła jego głos:

– Zastanawiałem się, czy cię tu znajdę.

– Często tu przychodziłam jako dziecko – przy­znała. – Mogliście oskarżyć mnie o wtargnięcie na cudzy teren.

– Nikomu by to nie przyszło do głowy.

– Wiem, dlatego właśnie tu przychodziłam. Tu było tak spokojnie, bezpiecznie.

Po chwili milczenia odezwał się Damian:

– Jesteś zniechęcona, prawda?

– Czym?

– To się już skończyło – zapewnił cichym głosem. – Już dawno, ponad pół roku temu. Myślałem, że Evan zapomni o niej, ale się myliłem.

O, mój Boże, pomyślała Jessica. Widocznie Da­mian myśli, że przyszła nad staw rozmyślać o Evanie. Nic bardziej błędnego. Stała na kładce, zastanawiając się, jak ułożą się jej stosunki z Damianem.

– Kto to był? – Jessica była nadal ciekawa.

– Jakaś dziewczyna, którą poznał na plaży. Nikt z nas przedtem o niej nie słyszał. Mary Jo Summerhill.

– I co się stało?

– Tego chyba nikt naprawdę nie wie. W każdym razie zniszczyło to Evana. Od tamtej pory nie przy­szedł do siebie. Mój brat nie należy do tych, którzy obarczają innych swoimi kłopotami. Wydaje się, że wszystko spływa po nim niczym woda, jak po tej kaczce... o, tam. Nawiązał i zerwał niejedną znajo­mość. Już myślałem, że nigdy nie zainteresuje się poważnie żadną kobietą. Ale nie miałem racji.

– Nie domyślasz się, co zaszło między nim i tą dziewczyną?

– Nie. Po zerwaniu zmienił się nagle, zaczął praco­wać po godzinach. Ale robił wszystko bez przekona­nia, więc ograniczyłem jego obowiązki. To na trochę pomogło, ale teraz nie mam pewności, czy dobrze zrobiłem. Nie pamiętam, żeby był kiedyś bardziej przygnębiony.

– Próbowałeś z nim porozmawiać?

– Dziesiątki razy, ale to nic nie dało. Tylko złościło go moje wścibstwo. Ten zerwany romans zranił go chyba głębiej, niż sam chce przyznać.

– Zapomni o niej – powiedziała Jessica uspokaja­jąco. – To tylko kwestia czasu.

– Ja też tak myślałem. – Damian wzruszył ramio­nami. – Ale teraz w to wątpię. Minęło już ponad sześć miesięcy. – Przerwał i spojrzał w wodę. – On po­trzebuje ciebie, Jessico. Chyba tylko ty mogłabyś do niego dotrzeć.

– Ja?

– Kiedy ojciec wspomniał, że masz zamiar przyjść w sprawie pracy, od razu wiedziałem, że możesz być dla nas wybawieniem. – Chciała coś powiedzieć, ale nie dopuścił jej do głosu. – Musisz być tylko bardzo cierpliwa.

Jessica westchnęła ze złością.

– Jeśli potrzebna mi cierpliwość, to wyłącznie do ciebie. Ty i twoi rodzice ciągle myślicie, że nadal jestem dziewczynką zadurzoną w Evanie.

Oczy Damiana pociemniały.

– W porządku, nie miałem zamiaru cię urazić. Jesteś wystarczająco dorosła, by decydować o sobie.

– Dziękuję – odpowiedziała. Odwróciła się, oparła dłonie o poręcz i spojrzała na spokojną wodę. – Pa­miętam, jak kiedyś... miałam wtedy chyba sześć lat, przybiegłam na tę kładkę i wypłakiwałam oczy z żalu.

– Kto cię wtedy tak bardzo zranił?

– Ty – odrzekła, odwracając się, i uderzyła go palcem w pierś.

– Ja? – Jessica nigdy jeszcze nie widziała twarzy tak pełnej urażonej niewinności. – Cóż ja takiego zrobiłem?

– Wasz ojciec wybierał się z tobą i Evanem na diabelską kolejkę na Cannon Beach. Mój pojechał do miasta w interesach, a nasze matki poprawiały sobie humory zakupami. Nie miały ochoty ciągnąć mnie ze sobą, więc któraś z nich zaproponowała, żebyście zabrali mnie do wesołego miasteczka.

– A ja nie chciałem się na to zgodzić – dokończył Damian.

– Nie mam ci tego za złe. Żaden piętnastolatek nie chciałby, żeby pętała się za nim sześcioletnia dziew­czynka.

Damian roześmiał się.

– Wszystko się zmieniło, prawda? – Chwycił ją za rękę i pociągnął za sobą.

– Dokąd idziemy? – zapytała zaskoczona.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, że jeszcze nie odgadła.

–A gdzieżby, jeśli nie na Cannon Beach? O ile wiem, ta kolejka jest tam nadal. Nasze przyjęcie zbliża się do końca, więc chyba nikt nie będzie nas szukał. Jak myślisz?

Musiała przyznać mu rację.

ROZDZIAŁ CZWARTY

Nie spiesząc się, szli po molo. Jessica w jednej ręce niosła lepką kulę różowej cukrowej waty, w drugiej ściskała czerwonego pluszowego słonia. Od strony karuzeli dobiegały metaliczne dźwięki muzyki, mie­szając się z dziecięcym śmiechem. Zapach morza i świeżo prażonej kukurydzy spowijał ich jak dym z dogasającego ogniska. Wieczór był piękny. Słońce już zaszło, a roje jasnych gwiazd mrugały do nich z aprobatą.

– Chyba nigdy nie bawiłam się lepiej – powiedziała Jessica do Damiana.

– Jeszcze nie jeździliśmy diabelską kolejką – przy­pomniał.

– Bo straciłeś tyle czasu, żeby wygrać głupiego wypchanego słonia. – Przytuliła zabawkę, zadając kłam własnym słowom.

– Nie boisz się? – zapytał i spojrzał w kierunku wielkiej stalowej konstrukcji.

Jessica nie okazała entuzjazmu.

– Nie... nie wiem, czy to dobry pomysł po tym wszystkim, co zjedliśmy.

– Zaufaj mi. – Objął ją ramieniem i pociągnął za sobą, nie pytając o zgodę.

– Wspaniale, najpierw karmisz mnie prażoną ku­kurydzą i watą z cukru, a potem każesz jeździć jedną z największych diabelskich kolejek w Stanach. To wcale nie jest rozsądne, Damianie, ani trochę.

Tłum był większy niż zwykle. Damian wziął ją za rękę i zaprowadził na koniec długiego rzędu oczeku­jących. Mieli przed sobą co najmniej pół godziny.

Jessice kłębiła się w głowie cała lista argumentów, ale wiedziała, ze nic nie wskóra.

– Co mam zrobić z tym słoniem? – zapytała, przyciskając go kurczowo do siebie.

– Trzymaj go.

– Jeśli mam trzymać słonia, to kto będzie trzymał mnie?

– Ja – zapewnił spokojnie. – Przestań się tak denerwować.

– Damianie Drydenie, muszę ci powiedzieć, że gdy ostatni raz jechałam tym piekielnym urządzeniem, omal nie umarłam. Nie przypuszczam, żebyś wiedział, kiedy była tu kontrola bezpieczeństwa.

– W czwartek.

– Przecież ty tego nie wiesz!

Roześmiał się.

– Masz rację, ale zabrzmiało to nieźle. Posłuchaj, ta kolejka jeździ od dwudziestu lat bez żadnego wypadku. No, może z wyjątkiem tego jednego razu...

– Damianie!

– Żartowałem.

– Nie drażnij się ze mną – mruknęła z wściekłością. Przyłożyła dłoń do brzucha i westchnęła głośno. – Mój żołądek nie czuje się najlepiej.

– Nic ci nie będzie.

– Skąd ta pewność?

–Z doświadczenia. Najgorsze jest oczekiwanie. Sama jazda to uciecha. Jedyny problem polega na tym, że trwa za krótko. Cała zabawa kończy się w mgnieniu oka.

Mimo obaw niecierpliwie czekała na ich kolej. Wreszcie srebrzysty wagonik zatrzymał się gwałtow­nie tuż przed nimi.

– Przyrzeknij mi tylko, że nie będziesz podnosił rąk do nieba tym dziwacznym rytualnym gestem, gdy będziemy opadać – poprosiła.

– Nigdy bym się na to nie odważył, przecież obie­całem, że cię nie puszczę.

Jessica zaczerwieniła się, lecz nic nie powiedziała. Wolała nie patrzeć w dół. Zawsze unikała wysokości, skazując się na zamykanie oczu. Wypchany słoń spoczywał w jej ramionach, zupełnie jak ona w ramio­nach Damiana.

Wagonik powoli ruszył, wspinając się z mozołem stromo do góry i wydając dźwięki, jakby był za bardzo obciążony. Osiągnął najwyższy punkt i zaczął gwałtow­nie opadać. Okrzyk emocji zamarł jej w gardle. Damian objął ją mocniej. Wolną ręką chwyciła jego dłoń i wbiła w nią paznokcie. Kiedy już myślała, że zaraz przekro­czą prędkość dźwięku, wagonik stracił rozpęd i znów zaczął się wspinać, by za chwilę jeszcze raz runąć w dół. Wydawało jej się, że żołądek ma w gardle. Powieki zacisnęła tak mocno, że zaczęły ją boleć.

Kiedy wagonik się zatrzymał i Jessica zdała sobie sprawę, że to już koniec jazdy, poczuła jednak roz­czarowanie.

– No i jak? – zapytał Damian, pomagając jej wysiąść. – Jesteś zadowolona?

Pierwsze kroki zrobiła na drżących nogach.

– Daj mi chwilę na zastanowienie się... jeszcze nie wiem, co czuję.

Damian roześmiał się.

– Przyznaj się. Dobrze się bawiłaś, prawda?

– Tak – odpowiedziała ociągając się.

Zaśmiał się znowu i objął ją ramieniem. Wyglądało to zupełnie naturalnie, zwłaszcza że jeszcze nie cał­kiem mogła stać o własnych siłach, co wyraźnie było widać. Choć zrobił to bezwiednie, sprawiło jej przy­jemność dotknięcie Damiana, bliskość jego ciała. Podobnego uczucia doznała, gdy tańczyli.

– Chcesz już wracać? – zapytał.

Skinęła głową, choć w gruncie rzeczy chciała, żeby ten wieczór trwał wiecznie. To były wspaniałe chwile. Może teraz Damian zrozumie, że to jego towarzystwa szukała, nie jego brata. Może dojrzy w niej kobietę, a nie dokuczliwą dziewczynkę z sąsiedztwa.

A może wyraźne zainteresowanie Evana Romildą przerodzi się w coś więcej i rodzina Drydenów prze­stanie szukać pomocy u niej. Miała szczerą nadzieję, że tak będzie.

Damian i Jessica szli w stronę samochodu przez wysypany trocinami parking. Wesołe miasteczko hu­czało za ich plecami, a jego światła rozjaśniały nocne niebo.

– Cudownie się bawiłam – powiedziała, gdy już siedzieli w samochodzie.

– Ja też – odparł. – Od lat nie byłem na Cannon Beach. Od lat... – przerwał nagle.

Jessica wiedziała, że Damian jest przepracowany i nie umie cieszyć się życiem. Tym bardziej więc było jej przyjemnie, że dobrze się bawił w jej towarzystwie. Na myśl o tym, jak śmiał się radośnie, sama się uśmiechnęła. To się zdarzało rzadko, więc czuła się wtedy, jakby ją obdarowywał bezcennym prezentem.

Damian zawiózł Jessicę przed dom, w którym mieszkała. Było już po jedenastej, ale podekscyto­wanie dodało jej odwagi. Czuła, że wszystko się skończy, kiedy Damian odjedzie, i nie chciała się z tym pogodzić.

– Chcesz wjechać na górę? – zapytała, właściwie nie spodziewając się, by chciał, lecz z nadzieją, że może zmieni zdanie.

Spojrzał na nią, jakby oceniał szczerość zapro­szenia.

– Chętnie.

– Zaparzę kawę, a ty możesz się napawać moją radością z jazdy diabelską kolejką.

– Będę się napawał, nawet bez kawy. – Znalazł miejsce do zaparkowania, wysiadł i otworzył drzwi po jej stronie. Prawdziwy dżentelmen, pomyślała nie po raz pierwszy.

Śmiejąc się i żartując weszli do budynku. Odźwier­ny uśmiechnął się na widok Jessiki z czerwonym słoniem.

Śmiali się i przekomarzali, wsiadając do windy, którą mieli wjechać na dziesiąte piętro. Drzwi kabiny zamknęły się, a Jessica osunęła się na lustrzaną ścianę, udając wyczerpanie.

– Na pewno nie chcesz zamknąć oczu? – zapytał.

– Po co?

– Ta winda jedzie ze straszliwą prędkością. A kto wie, kiedy po raz ostatni była sprawdzana.

– W czwartek – odpowiedziała bez namysłu. Damian roześmiał się, zachwycony.

– Nie wiem, czy masz rację – przekomarzała się. Z żartobliwą miną mrużyła oczy i wreszcie je za­mknęła. Wtedy Damian ją pocałował.

Dopiero po chwili uświadomiła sobie, co się stało. Damian naprawdę ją pocałował. To był zwyczajny pocałunek, jak kiedy brat całuje siostrę. Wargi do­tknęły warg.

Tylko że to, co czuła, nie było zwyczajne. Poca­łunek wzbudził w niej ochotę na coś więcej, znacznie więcej. Patrzyła na Damiana oniemiała, nie wiedząc, jak zareagować.

– Nie bądź taka zaskoczona – powiedział cicho.

– Ja... – Zamknęła usta, by nie poprosić, żeby pocałował ją jeszcze raz.

– To był po prostu pocałunek.

– Wiem – szepnęła. Zdała sobie sprawę, że to był impuls, którego Damian żałuje. Chciała dać mu do zrozumienia, jak bardzo jej było przyjemnie, ale, zanim znalazła właściwe słowa, winda zatrzy­mała się.

Weszli do mieszkania i Jessica skierowała pierw­sze kroki do swej wesołej, pomalowanej na żółto kuchni, by jak zwykle przełączyć automatyczną sek­retarkę. Przywitał ją głos Cathy Hudson.

– Cześć, Jess. To ja. Nie dzwoniłaś do mnie od paru dni, a ja, oczywiście, chcę wiedzieć, jak było na dzisiejszym przyjęciu w towarzystwie tego kochasia. Zadzwoń, jak tylko będziesz mogła.

– Więc twoja przyjaciółka wie o Evanie? – zapytał Damian od niechcenia. Usiadł za okrągłym dębowym stołem i zaczął przeglądać gazetę, którą Jessica czytała rano.

– Możliwe, że o nim wspomniałam, ale, rzecz jasna, nie nazwałam go kochasiem, jeśli to masz na myśli.

– Ona tego nie powiedziała.

– Chce mi dokuczyć – wyjaśniła Jessica. Nie roz­mawiała z nią o swym uczuciu do Damiana i teraz tego żałowała. Cathy, podobnie jak inni, była bardzo zainteresowana stosunkami między nią a Evanem. – Popełniłam błąd, opowiadając jej o dziewczęcej miłości do Evana, i teraz myśli... Sam słyszałeś. – Jessica nasypała kawy do ekspresu. Przyjemny mocny zapach wypełnił pokój. – To potrwa tylko chwilę – obiecała.

– Wiesz, nie rób sobie kłopotu. Jest później, niż myślałem.

– Na pewno? – zapytała rozczarowana.

– Na pewno. – Odłożył gazetę, wstał i podszedł do niej. Wyciągnął rękę i pogładził ją po policzku. –Dzię­kuję ci za wspaniały dzień, Jessico.

– To ja dziękuję – odszepnęła.

Kiedy wyszedł, mieszkanie wydało jej się nienatu­ralnie puste. Spodziewała się, że ją pocałuje, zanim wyjdzie. Miał na to ochotę, widziała to w jego oczach, ale powstrzymał się, pragnąc najwidoczniej, by pozo­stał uczuciowy dystans między nimi.

Nie czuła się wcale zmęczona, więc wykręciła nu­mer przyjaciółki.

Zaspany głos odezwał się w słuchawce dopiero po długiej chwili.

– Prawda, że cię nie obudziłam? – Jessica zachicho­tała, zachwycona, że może odpłacić Cathy za wszyst­kie telefony w środku nocy.

– Spałam jak zabita. Co się stało, że dzwonisz tak późno, taka wesolutka? To powinno być ustawowo zabronione. Spróbuję zgadnąć. Byłaś z Evanem...

– Nie! Damian i ja poszliśmy...

– Damian? Umówiłaś się z Damianem? – W głosie Cathy nie było już senności, lecz zainteresowanie. Duże zainteresowanie.

– Wiem, że twoje głupie romantyczne serce pod­powiadało ci, że skoro pracuję z Evanem, to ta cała nie odwzajemniona miłość nagle rozkwitnie.

– Właśnie tak myślałam – powiedziała Cathy.

– Posłuchaj. Evan Dryden jest wspaniałym chło­pakiem, ale to mężczyzna nie dla mnie.

– Dlaczego?

– Bo... – Nawet teraz było jej trudno mówić o tym, co czuła do Damiana. Nie wiedziała, jak to opisać. – Po pierwsze, Evan nie jest emocjonalnie gotów do następnego romansu, co mi odpowiada.

– Co się stało? – zapytała Cathy. – Myślałam, że cię zaprosił na przyjęcie zorganizowane przez jego rodzinę.

– Zaprosił, ale tylko dlatego, że namówił go Da­mian. Zanim tam przyszłam, poznał piękną Europej­kę i potem byli nierozłączni.

– To świństwo!

– Wcale nie.

– Nie jesteś rozczarowana?

Najwidoczniej Cathy nie całkiem jeszcze się obu­dziła, jak sądziła Jessica.

– Ani trochę. Pojechałam z Damianem na Can­non Beach i jeździłam diabelską kolejką.

– Ty, taka delikatna i ta potworna jazda? To nieprawda, przyznaj się.

– To prawda – stwierdziła Jessica z dumą. – I było świetnie. – Przez następne pięć minut relacjonowała najważniejsze wydarzenia wieczoru: wygranie przez Damiana wypchanego słonia, spacer po molo, wspó­lne jedzenie cukrowej waty. Kiedy skończyła, w słu­chawce przez chwilę panowała cisza.

– Hmm – odezwała się wreszcie przyjaciółka zatro­skanym głosem. – To mogło być bardzo interesujące.

W poniedziałek rano zadowolona Jessica zjawiła się w biurze pierwsza. Evan był widocznie w pracy podczas weekendu, bo znalazła kartkę z poleceniami od niego, w tym cały spis ustaw, które miała przeanalizować. Od razu zabrała się do pracy.

Damian znalazł ją w bibliotece.

– Więc jesteś – powiedział ze zdziwieniem. – Pani Sterling myślała, że dzisiaj nie przyszłaś. Zadzwoniłem do ciebie do domu i usłyszałem automatyczną se­kretarkę.

Jessica wyprostowała się na krześle i przeciągnęła, chcąc rozruszać zmęczone mięśnie. Rzuciła okiem na zegarek – była już prawie jedenasta. Czytała tak zapamiętale, że zapomniała o czasie.

– Jestem tu od rana – wyjaśniła, pocierając grzbiet nosa. Litery zaczęły jej się zamazywać przed oczami. Niektóre teksty były nudne, lecz kilka ją zainteresowało.

Damian wyszedł i za chwilę wrócił z parującą filiżanką kawy.

– Proszę – powiedział. – Zrób sobie przerwę, bo oślepniesz.

– Czy Evan już jest? – Kawa smakowała jej jak ambrozja.

Damian westchnął.

– Jeszcze nie. Ale on od kilku miesięcy przychodzi i wychodzi, kiedy chce.

– Zostawił dla mnie kartkę z poleceniami, więc musiał być tu wczoraj. – Przerwała. – A co z nim i Romildą? – Szczerze pragnęła, by zainteresowali się sobą.

– Jeszcze trudno powiedzieć, ale kto wie, czy nie można się czegoś spodziewać.

Dobrze. Wyglądało na to, że Damian naprawdę tak myśli.

– Chciałabym, żeby Evan był szczęśliwy – powie­działa. Czuła, że Damian powinien o tym wiedzieć.

– Właśnie. – Damian uśmiechnął się, wstał i pod­szedł do półki z książkami. Wziął z niej zniszczony tom.

– Posłuchaj mojej rady – powiedział i włożył książkę pod pachę.

– Słucham?

– Nie przegap lunchu.

– Dobrze – obiecała.

Wyszedł, a Jessica uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Po chwili zaczęła czytać, ale uśmiech na długo pozo­stał na jej twarzy.

Zgodnie z obietnicą poszła na lunch. Po powrocie zastała w bibliotece Evana. Usiadł obok i przeglądał jej notatki. Zadawał dużo inteligentnych pytań, kilka razy ją pochwalił. Sam zrobił parę notatek, a potem prawie przez godzinę omawiali różne aspekty sprawy Earla Kressa.

Po wyjściu Evana Jessica ożywiła się. Damian wykazał dobrą znajomość osobowości brata, powie­rzając mu tę sprawę. Reprezentowanie Earla Kressa stało się dla Evana wyzwaniem, którego potrzebował, stanowiło cel godny walki. Evan znów był dyna­miczny, skoncentrowany, gotów do wykorzystania wszystkich swych umiejętności i możliwości, jakie dawało prawo.

Zostało jej jeszcze roboty na kilka godzin. Było już późno, lecz postanowiła pracować, dopóki nie skończy.

– Jest szósta, pora, żebyś poszła do domu – po­wiedział za jej plecami Damian, tonem, który już znała. Mówił tak wtedy, gdy nie przekonywały go żadne argumenty. Ten ton wpływał na decyzje ławy przysięgłych.

– Za moment skończę.

– Już skończyłaś.

– Damianie...

– Nie sprzeczaj się ze mną, Jessico. Nie warto.

Zamknęła książkę, którą właśnie czytała, i pod­niosła się z krzesła. Każdym ruchem giętkiego ciała pokazywała, że robi to niechętnie.

– Czy jadłaś lunch?

– Zaczynasz się zachowywać, jakbym była pod twoją opieką!

– Pewnie nie jadłaś, skoro tak się odgryzasz.

– Jadłam... i wcale się nie odgryzam!

– Właśnie to robisz!

A może ją zwolni za niesubordynację? Spojrzała na Damiana i zaczęła się zastanawiać, co teraz będzie.

– Idziemy na kolację – mruknął.

– Na kolację! Ale przecież już...

– Na specjalną pizzę. Za rogiem jest mała włoska restauracja. To jedna z największych tajemnic Bos­tonu, przysięgam.

– Pizza – powiedziała Jessica powoli i poczuła, że burczy jej w brzuchu. – Zgoda, jeśli koniecznie chcesz. – Sięgnęła po torebkę.

Restauracja mieściła się w suterenie starego domu, którego architektura świadczyła o tym, że pochodzi z początku lat trzydziestych. Marmurowe posadzki były mocno zniszczone. Jessica mijała ten budynek setki razy, ale nie zwracała na niego uwagi.

– Skąd wiedziałeś o tej restauracji? – zapytała.

– Od strażnika. Polecił mi ją, bo często tam jada. Włoskie potrawy nigdzie mi bardziej nie smakowały.

Właściciel powitał Damiana jak długo oczekiwa­nego kuzyna. Pocałował go w oba policzki i mówił coś po włosku, spoglądając z aprobatą na Jessicę.

– Co on powiedział? – zapytała, kiedy usiedli przy stole nakrytym obrusem w czerwono–białą kratę. W czerwonej miseczce stała migocąca świeca, rzuca­jąca na ścianę tańczące cienie. .

– Nie jestem pewien. Znam tylko kilka włoskich słów.

– W takim razie nieźle potrafisz to ukryć.

– No dobrze. Jeśli koniecznie chcesz wiedzieć, An­tonio myśli, że jesteśmy kochankami – powiedział swobodnie i otworzył menu.

– Wyprowadziłeś go z błędu, prawda? – zapytała, przykładając rękę do piersi. Czuła, że się czerwieni.

– Nie.

– Damianie, nie możesz pozwolić, żeby ten czło­wiek przypuszczał, że ty i ja...

– Chyba masz rację. Nie powinienem. Zwłaszcza dlatego, że kochasz mojego brata, nie mnie.

Jessica odłożyła menu i pochyliła się w jego stronę. Powinni to sobie wyjaśnić raz na zawsze.

– Nie kocham Evana – powiedziała gniewnym szeptem.

– No, dobrze, dobrze.

– Wydaje mi się, że nie jesteś o tym przekonany.

– Jestem – odpowiedział, nie patrząc na nią.

Całą jego uwagę zdawał się teraz pochłaniać spis potraw.

– W porządku – powiedziała i też sięgnęła po menu. Właśnie chciała poprosić o pizzę z kiełbasą, gdy miła ciemnowłosa kobieta postawiła na stole koszy­czek z gorącym chlebem, a potem ujęła twarz Damia­na w dłonie i głośno pocałowała go w oba policzki. Jessica musiała wyglądać na bardzo zaskoczoną, bo starsza pani roześmiała się głośno.

– Nie musisz się niepokoić, nie ukradnę ci Damia­na – powiedziała i dodała coś po włosku.

Jessice wydawało się, że Damian zbladł. Nie znała włoskiego, ale wiedziała, co znaczy bambino.

– Damianie, co ona powiedziała?

Czekał, aż Włoszka naleje im wina i przyniesie talerze z przystawkami. Potem westchnął.

– Nona mówi, że wyglądasz na uczciwą i silną dziewczynę.

– Co? Na pewno powiedziała więcej.

– Jessico, już ci tłumaczyłem, że znam tylko kilka włoskich słów.

– Znasz więcej niż ja. Powiedziała bambino. Czy to nie znaczy dziecko?

Damian znów westchnął.

– Tak. Jeśli musisz wiedzieć, Nona powiedziała, że będziesz dobrą matką moich dzieci.

– Och. – Jessica zerknęła na kobietę, która w dru­gim końcu sali łyżką wazową nalewała minestrone do fajansowych miseczek. Po chwili postawiła je przed nimi.

– Przypuszczam, że nie dadzą nam pizzy – mruknął Damian, gdy odeszła.

Antonio przyniósł butelkę włoskiego wina i znów napełnił kieliszki, wydając przy tym okrzyk zadowo­lenia. Damian podziękował mu po włosku, a potem rozmawiali przez kilka minut.

– Kiedy nauczyłeś się mówić po włosku? – zapytała.

– Nigdy się nie uczyłem. Liznąłem odrobinę tu i ówdzie. Przed pójściem na studia spędziłem kilka miesięcy we Włoszech. To wszystko.

– Jesteś wszechstronnie uzdolniony – powiedziała. Zjadła łyżkę zupy. Była gęsta i pachnąca. Prawdę mówiąc, wszystko było wyśmienite – i łagodne czer­wone wino, i deser, i kawa cappuccino. Za każdym razem, gdy myślała, że nie przełknie już ani kęsa, Nona przynosiła coś nowego i namawiała, by spró­bowali. – Albo już wyjdziemy, albo będziesz musiał mnie stąd wyturlać – powiedziała.

Damian zaśmiał się, zapłacił rachunek i wrócili do biurowca. Wieczór był piękny, a Jessica czuła się wspaniale. Nie była pewna, czy dzięki pogodzie, smacznemu jedzeniu i winu, czy towarzystwu – a mo­że wszystkiemu naraz.

– Dziękuję – powiedziała w windzie.

– Proszę bardzo. – Damian był dziwnie milczący, gdy szli do biblioteki. Przed wyjściem Jessica chciała ustawić na półkach książki, z których korzystała. Pomagał jej bez słowa. Kiedy skończyli, pierwszy poszedł w stronę drzwi i bezwiednie zgasił światło.

W pokoju nagle zrobiło się ciemno i Jessica ude­rzyła w stół.

– Jessico.

– Wszystko dobrze – zapewniła, idąc do światła wpadającego z holu.

– Rzecz w tym... – wyciągnął ku niej ręce i, zanim zdała sobie z tego sprawę, znalazła się w jego ramio­nach – ...że ze mną nie. – W tym momencie ich usta się spotkały.

ROZDZIAŁ PIĄTY

To nie był niewinny pocałunek. Gorące wargi Damiana przywarły do jej ust. Jessica westchnęła i przytuliła się do niego, oddając się bez reszty doznaniom. Było jej dobrze w jego ramionach.

Zacisnęła dłonie, gniotąc mu klapy marynarki, gdy całował ją coraz namiętniej. Na szyi poczuła dotyk jego palców, tak delikatny, jakby obawiał się, że może zrobić jej krzywdę.

Jeszcze żaden pocałunek nie dostarczył jej takich przeżyć. Każdym nerwem czuła jego zmysłowość – zapierającą dech w piersiach, wyzwalającą u obojga pomruk rozkoszy. Kiedy wreszcie oderwali się od siebie, żadne nie odezwało się ani słowem. Chciała, żeby coś powiedział, cokolwiek, byle przerwać tę ciszę. Oczekiwała, że wytłumaczy jej, co się stało, bo czuła się zagubiona i zaskoczona – a jednocześnie bezgranicznie zadowolona.

Damian odwrócił się i odszedł.

Nie mogła w to uwierzyć. Łza spłynęła jej po policzku i spadła na bluzkę, pozostawiając na jed­wabiu wilgotne kółeczko. Podniosła rękę i ze zdziwie­niem dotknęła twarzy.

Ta łza mówiła bardzo dużo, lecz Jessica nie do końca rozumiała jej znaczenie.

Nagle poczuła przemożną chęć ucieczki. Chwyciła torebkę, wyszła z biblioteki i szybkim krokiem podą­żyła przez hol. Przystanęła obok otwartych drzwi gabinetu Damiana. Stał przy oknie z rękami założo­nymi za siebie i patrzył w noc.

– Dobranoc – powiedziała cicho.

Odwrócił się i lekko uśmiechnął.

– Dobranoc, Jessico. Do zobaczenia jutro rano.

Chętnie usiadłaby i porozmawiała o tym, co się zdarzyło, ale wystarczył jeden rzut oka, by spostrze­gła, że Damian jest zakłopotany i bez porównania mniej zadowolony niż ona. Wyglądał na zmartwione­go, nawet przybitego. Zaczęła się zastanawiać, czy czasem nie żałuje, że ją pocałował.

– Dziękuję ci za kolację – powiedziała. – Miałeś rację. Nigdzie nie jadłam tak dobrych włoskich po­traw. – Nie chciała odejść, ale nie miała pretekstu, żeby zostać.

– Cieszę się, że ci smakowało.

Poszła do windy. Jadąc metrem do domu, w głowie miała zamęt. Omal nie przegapiła przystanku, na którym powinna wysiąść. Zanim cokolwiek zrobiła po wejściu do mieszkania, odnalazła czerwonego słonia, którego wygrał dla niej Damian. Otoczyła go ramio­nami i mocno przytuliła. Dzięki temu czuła, że jest bliżej Damiana. Wystarczyło, że zamknęła oczy, i znów była z nim na Cannon Beach. Niemal słyszała hałas karuzeli, własny śmiech, gdy pytał, czy chce słonia. Słyszała krzyki pasażerów kolejki, czuła za­pach prażonej kukurydzy, kandyzowanych jabłek i hot–dogów.

Ciągle obejmując słonia, usadowiła się wygodnie w miękkim fotelu, sięgnęła po telefon i wykręciła numer. W tych sprawach Cathy miała znacznie lepszą intuicję, więc Jessica spodziewała się, że pomoże jej wyjaśnić sens pocałunku Damiana.

– Cześć – powiedziała, kiedy przyjaciółka podnio­sła słuchawkę.

– Co się stało?

– A dlaczego myślisz, że coś się stało?

– Słyszę to w twoim głosie.

Jessica uśmiechnęła się, podciągnęła kolana pod brodę i zebrała myśli. Nie wiedziała, jak opowiedzieć, co się przydarzyło. Chyba im prościej, tym lepiej.

– Damian pocałował mnie dziś wieczorem.

– A tobie to sprawiło przyjemność, prawda? – W głosie Cathy brzmiała radość, jakby za moment miała zaśpiewać.

– No, tak... ale jestem zupełnie zdezorientowana – przyznała Jessica cicho.

– Zaskoczył cię, co? – zapytała Cathy, a potem zachichotała, nie kryjąc zadowolenia. – Przeczuwałam to, od kiedy wspomniałaś o nim w sobotę. Wydaje mi się, że on świetnie do ciebie pasuje.

– Nie bądź śmieszna.

– A co w tym śmiesznego?

– Nigdy o nim nie myślałam... w ten sposób. A właściwie ostatnio tak, ale, mówiąc szczerze, bardzo się tego boję. Już raz zrobiłam z siebie wariatkę z powodu jednego z Drydenów. Nie mam ochoty powtórzyć tego błędu z powodu drugiego.

– Wtedy byłaś dzieckiem. Jest ogromna różnica między tym, co było wtedy, a co dzieje się teraz.

– Być może – zgodziła się Jessica bez przekonania.

– Myśl, kobieto – powiedziała Cathy dramatycznie. – On na pewno coś do ciebie czuje. Inaczej by cię nie całował.

– Tego nie wiem, i ty też nie. Całowaliśmy się, a potem zachował się tak, jakby już nic gorszego nie mógł zrobić. Nie powiedział ani słowa i po prostu poszedł sobie. Nie wiem, co o tym sądzić. – Przycisnęła dłoń do czoła.

– Myślisz, że żałował?

– Na pewno. W przeciwnym razie... wszystko po­toczyłoby się inaczej. Patrzył na mnie, jakbym była obca, jakby nie chciał mnie więcej widzieć.

– A czego się spodziewałaś? Że ci wyzna miłość do grobowej deski? Przecież mi mówiłaś, jak oceniasz tę całą sytuację. Damian zatrudnił cię przede wszystkim po to, żebyś podtrzymywała na duchu jego brata. Przemyśl to, Jess. On jest uczciwy. Nie bardzo może zacząć spotykać się z tobą, jeśli uważa, że nadal wzdychasz do Evana.

– Wściekła jestem, że tak myśli!

– Wiem, ale musisz spojrzeć na to z jego punktu widzenia.

– Wbrew sobie?

– Przynajmniej na razie – powiedziała Cathy pate­tycznie.

– Nie wiem, co robić! – wykrzyknęła Jessica.

– To nie wszystko – powiedziała Cathy, coraz bardziej się zapalając. – Jeśli jesteś zainteresowana Damianem, to, logicznie rzecz biorąc, do ciebie należy pierwszy krok. Damian ma związane ręce, dopóki istnieje cień podejrzenia, że interesujesz się jego bra­tem. Chłopak nie ma wyjścia.

– Akurat! Ta cała sprawa z Evanem to przesada. Biedak dusi się od cudzej troskliwości. Naprawdę mi go żal. Został skrzywdzony, ale czas byłby dla niego najlepszym lekarstwem. Nic więcej mu nie było potrzebne. A tu Damian ograniczył mu obo­wiązki, jakby chciał, żeby się zanudził na śmierć. Rodzice, zwłaszcza matka, bez umiaru demonstrują współczucie.

Zaczerpnęła powietrza i mówiła dalej.

– Damian dał mi pracę tylko dlatego, że sądził, iż wyciągnę Evana z depresji. Nie rozmawiałam o tym z Evanem, ale jestem pewna, że złości go to wszystko. I wcale mu się nie dziwię.

– A co z tobą i Damianem?

– Sama chciałabym wiedzieć. Jeśli jest mną zainte­resowany, to właśnie on powinien coś powiedzieć, coś zrobić. Bez względu na to, co sądzi o mnie i Evanie.

– Ejże...

– Znam Damiana.

– Hmm... Podobno znasz też E vana.

– Tak myślę, a raczej myślałam. – Z minuty na minutę rozmowa stawała się coraz bardziej dener­wująca. – Poza tym powiedziałam ci już, że nie zamierzam zrobić z siebie wariatki dla jeszcze jednego Drydena. Już miałam nauczkę. Do diabła, tyle lat minęło, a moi rodzice ciągle o tym mówią. Nie dalej jak w zeszłym tygodniu mama napomknęła, jaka byłaby zadowolona, gdybym wyszła za Evana!

– Mam pomysł – powiedziała Cathy powoli, jakby właśnie teraz rodził się w jej głowie. – Przedstaw mnie Damianowi.

– A dlaczegóż to chciałabyś go poznać? – Jessica nie była zachwycona.

– Tak sobie. Z Davidem nie układa mi się dobrze...

– Z Davidem? – wykrzyknęła Jessica. – Kto to jest David?

– Reżyser „Chłopaków i dziewczyn”. A teraz po­słuchaj. Wiem, że to wygląda na zwariowany pomysł, ale może być skuteczne.

– Co może być skuteczne? – Jessica zaczęła tracić resztki cierpliwości.

– Nasze spotkanie. Będę czarująca, zrobię, co po­trafię, żeby wpadł w zachwyt, i wtedy...

– Chwileczkę, Cath, mówisz o mężczyźnie, którym ja jestem zainteresowana.

– Wiem – odparła, jakby to wszystko było cał­kiem logiczne. – Ale chcesz się przekonać, jak poważne są jego zamiary względem ciebie, prawda? Oprócz tego, może obserwowanie go w towarzyst­wie innej kobiety pomoże ci zrozumieć własne uczucia.

– Tak, ale...

– Słuchaj, Jess. Sama powiedziałaś, że nie masz ochoty zrobić z siebie wariatki po raz drugi. W ten sposób przekonasz się...

– To mi się wydaje bez sensu.

– A poza tym – ciągnęła Cathy, jakby Jessica nic nie powiedziała – będę miała okazję do wypróbowa­nia paru moich najlepszych ról. Przedstaw nas tylko sobie, a ja obiecuję, że nie zrobię nic, co mogłoby być dla ciebie kłopotliwe.

– No, dobrze – zgodziła się Jessica bez entuzjazmu. – Jak to mamy zrobić?

– Mogłabym za parę dni wpaść do ciebie do pracy i zaproponować ci lunch. A ty zwyczajnie przed­stawiłabyś mnie wszystkim. Co ty na to?

– Bo ja wiem... Czy to nie będzie szyte zbyt grubymi nićmi?

– Możliwe. Masz lepszy pomysł?

– Nie. – Westchnęła. – W porządku. Czy chcesz, żebym zaprosiła Damiana, żeby poszedł z nami? Idę do pracy w sobotę, muszę przygotować jeszcze coś dla Evana na jego wielką rozprawę, która zaczyna się w przyszłym tygodniu. Przypuszczam, że Damian też będzie w biurze.

– To jeszcze lepiej. Do zobaczenia w sobotę koło południa.

Jessica miała wątpliwości.

– Jesteś pewna, że się uda?

– Absolutnie! Mam swoje sposoby, żeby nakłonić mężczyznę do mówienia.

– To brzmi jak zdanie z filmu.

Cathy roześmiała się.

– Bo tak jest.

– Tego się spodziewałam – mruknęła Jessica.

Punktualnie o dwunastej Cathy wkroczyła do biura. Jessica zazdrościła przyjaciółce figlarnego wy­glądu, krótkich ciemnych włosów i wielkich niebies­kich oczu. Cathy wyglądała frapująco w czarnych spodniach w wielkie białe grochy i pasiastych różno­kolorowych szelkach. Oprócz tego miała na sobie białą bluzkę w czarne groszki i czarne szpilki. Na ulicy z pewnością nie umknęła niczyjej uwagi. Gdyby Evan był w biurze, bez wątpienia bardzo chciałby ją poznać.

– Chyba zapomniałaś o naszym lunchu – powie­działa głośno, stając w drzwiach pokoju Jessiki. Tak głośno, żeby usłyszał ją Damian.

Fortel się udał, ponieważ za chwilę wyszedł z ga­binetu.

– Damianie, to moja przyjaciółka, Cathy Hudson. Chyba ci o niej wspominałam.

Damian i Cathy uścisnęli sobie ręce.

– Jessica zapomniała, że miałyśmy się spotkać dzisiaj na lunchu.

– Kto jak kto, ale Jessica powinna jadać regularnie – powiedział. Oczy mu błysnęły, a kąciki ust zadrgały, kiedy starał się ukryć uśmiech.

– Więc już wie pan, co się dzieje, kiedy jej burczy w brzuchu. Łatwiej się dogadać z rannym niedźwie­dziem niż z głodną Jessicą.

– Hej, to nieprawda! – rozzłościła się Jessica. Roz­mawiali, jakby jej tam nie było. Wzięła się pod boki i patrzyła na tych dwoje. Od początku nie była przekonana do pomysłu Cathy i okazało się, że przeczucie jej nie myliło.

Cathy przysunęła się do Damiana i zalotnie pa­trzyła mu w oczy. Nie wyglądało na to, żeby miał cokolwiek przeciwko temu; prawdę mówiąc, sprawiał wrażenie zadowolonego.

– Pójdę po torebkę – powiedziała Jessica sucho. Zostawiła ich wpatrzonych w siebie i wróciła za biurko. Ta cała gra irytowała ją; była wściekła, że pozwoliła się w nią wciągnąć.

Cathy udało się oderwać oczy od Damiana i posłać przyjaciółce znaczące spojrzenie. Dopiero po chwili Jessica zrozumiała sygnał. Prawda – miała poprosić, by poszedł z nimi.

– Czy masz ochotę wybrać się z nami na lunch? – zapytała uprzejmie, lecz bez entuzjazmu.

– Bardzo proszę – powiedziała Cathy słodkim głosem.

Damian spojrzał na Jessicę, jakby szukał potwier­dzenia. Udało się jej uśmiechnąć, choć sama nie wiedziała, dlaczego się na to godzi.

– Z przyjemnością się do was przyłączę. – Od­powiedź Damiana zaskoczyła ją. Ten człowiek ciągle sprawiał jej niespodzianki.

– Wspaniale, po prostu świetnie – powiedziała półgłosem.

– Fantastycznie. – Usłyszała melodyjny głos Cathy.

Jessica wzniosła oczy do nieba. Po chwili cała trójka wyszła z biura. Damian zaproponował znaną, drogą restaurację i zanim Jessica zdołała cokolwiek powiedzieć, Cathy się zgodziła. Jessica zacisnęła moc­no usta, bojąc się, że powie coś, czego mogłaby żałować. Było jej przykro, że Damian tak łatwo dał się usidlić jej przyjaciółce. Nawet jeśli była to tylko gra.

Damian przywołał taksówkę i Cathy udało się zająć miejsce na tylnym siedzeniu, obok niego. Jessica siedziała obok kierowcy, a jej najlepsza przyjaciółka chichotała, kiedy jechali ulicami Bostonu.

Nagle Jessica uświadomiła sobie, że zachowuje się jak zazdrosna idiotka. Zazdrosna o Damiana i Cathy? Mgła, która od paru dni zaciemniała jej myśli, zniknęła.

Była coraz bardziej zakochana w Damianie Drydenie. Nic bardziej oczywistego. Właśnie to postano­wiła udowodnić Cathy – i dopięła swego.

Kochała Damiana. Od chwili gdy weszła do jego gabinetu i poprosiła o pracę. Gdy zabrał ją do wesołego miasteczka. Gdy ją pocałował.

Właśnie o tym Cathy starała się ją przekonać.

W restauracji przeprosiła Damiana i zaciągnęła Jessicę do toalety.

Zanim Jessica zdołała otworzyć usta, Cathy wy­krzyknęła:

– Damian jest wspaniały!

– Wiem.

– Nie znam Evana, ale mówię ci od razu, że jeśli nie jesteś zainteresowana jego starszym bratem, to ja owszem. Jest bardzo inteligentny, jest piękny, jest...

– Wszystko to wiem. – I jeszcze więcej, pomyślała.

– Słuchaj – powiedziała Cathy. – Chcę, żebyś znalazła jakąś wymówkę i poszła.

Jessica nie wierzyła własnym uszom.

– Co mam zrobić?

Cathy stanęła przed lustrem i zaczęła poprawiać makijaż.

– Przypomnij sobie pilne spotkanie, coś, co zmusi cię do wyjścia, żebyśmy mogli być sami, we dwoje. Tylko zrób to przekonywająco, żeby się nie domyślił, o co chodzi.

– Sama nie wiem, o co chodzi.

– Chcę, żebyś mi pozwoliła zostać z nim trochę sam na sam.

– Dlaczego? Posłuchaj, już dowiodłaś, że miałaś rację. Zależy mi na Damianie. I nie zamierzam dzielić się nim z tobą.

– Wiem, co czujesz – powiedziała Cathy powoli, jakby to było oczywiste od samego początku. – Ale nasze sam na sam pokaże, kim jesteś dla niego, a to przecież był główny cel mojego planu.

– Jesteś tego pewna?

– Ile razy będziesz mnie o to pytać? Oczywiście, że jestem pewna.

– Mam wrażenie, że obie powinnyśmy pójść do psychoanalityka!

Cathy roześmiała się.

– Nie martw się, nie ukradnę ci go, chociaż słowo daję, że miałabym ochotę. Ten chłopak to łakomy kąsek. Dlaczego się nie ożenił?

– Skąd miałabym wiedzieć?

– A próbowałaś zapytać? – Dla Cathy wszystko było proste. – Nie szkodzi. Sama się tego dowiem. I całej reszty też.

Jessica zawahała się. Ufała Cathy – na ogół. Wie­działa też, że jej najlepszą przyjaciółkę stać na nieroz­ważny krok. To ją właśnie niepokoiło.

– Wracaj do domu – wydała polecenie Cathy i przystąpiła do nakładania na swe pełne usta nowej warstwy błyszczącej szminki.

– Nadal nie rozumiem, co robisz.

Cathy spokojnie schowała szminkę do torebki i potrząsnęła głową, co miało chyba znaczyć, że odpowiedź jest oczywista.

– Nie musisz. Kiedy Damian i ja skończymy lunch, zdam ci sprawozdanie. Czy już wszystko jest jasne?

– Ani trochę.

Cathy wzniosła oczy do góry.

– Staram się być pomocna. A ty mogłabyś chociaż mi w tym nie przeszkadzać.

– Dobrze, już dobrze – mruknęła Jessica, choć to wszystko coraz mniej jej się podobało.

– Nie każmy naszemu księciu czekać dłużej – po­wiedziała Cathy i wzięła przyjaciółkę pod rękę. – Pa­miętaj, że musisz mieć jakieś inteligentne usprawied­liwienie.

Wróciły do stołu. Jessica postawiła torebkę na podłodze. Po chwili torebka przewróciła się, więc nachyliła się i z jej zewnętrznej kieszeni wyjęła kartecz­kę. Wyprostowała się i zaczęła ją czytać.

– Którego dziś mamy?

– Dwunastego. A dlaczego pytasz? – Oczy Cathy nigdy nie były bardziej okrągłe i niewinne.

– Tu jest napisane, że mam dzisiaj wizytę u dentysty. – Ostentacyjnie spojrzała na zegarek. – Za pół godziny.

– W sobotę? – spytał Damian.

– Wielu dentystów przyjmuje w soboty – wyjaśniła Cathy, rozkładając serwetkę na kolanach. – Nie dalej jak miesiąc temu sama byłam u dentysty właśnie w sobotę.

– Już za późno, żeby zadzwonić i odwołać wizytę – powiedziała Jessica z zawiedzioną miną. – A poza tym, wyznaczono mi ją przed paroma miesiącami. W sobotę zawsze jest dużo chętnych.

– Nic dziwnego, że zapomniałaś, skoro to było kilka miesięcy temu. – Cathy starała się usprawied­liwić przyjaciółkę.

– Spróbuję złapać taksówkę – powiedziała pod nosem Jessica. Czuła, że już dłużej nie jest w stanie ciągnąć tego przedstawienia. To byłby cud, gdyby Damian się nie zorientował.

– Szkoda, że musisz iść. – Cathy powiedziała to w taki sposób, że można było uwierzyć w szczerość jej słów.

Damian się nie odezwał. Gdyby teoria Cathy była prawdziwa, powinien powiedzieć, że mu przykro, pomyślała. Zamiast tego uśmiechnął się i skinął gło­wą, jakby był zadowolony, że będzie sam z jej przy­jaciółką. Jessica zacisnęła dłonie na pasku torebki, wstała i pożegnała się.

Portier przywołał taksówkę. Usiadła na tylnym siedzeniu, podała kierowcy adres swego mieszkania i pomyślała, że czeka ją pewnie najdłuższe popołudnie w życiu.

Miała rację.

Przez dwie godziny krążyła po pokoju i nerwowo gryzła precle. Wielka torba była prawie pusta, gdy odezwał się dzwonek. Cathy! Pobiegła do drzwi, chcąc czym prędzej usłyszeć, czego się dowiedziała.

Za drzwiami stał Damian. Jej osłupienie musiało rzucać się w oczy, bo roześmiał się i wszedł do mieszkania, nie poczekawszy na zaproszenie.

– Jak tam wizyta u dentysty?

– Ja... ja nie miałam wizyty.

– Wiem. – Podszedł do szafy z książkami i zaczął studiować tytuły, jakby właśnie w tym celu przyjechał.

– Wiedziałeś?

– Ani trochę nie dorównujesz przyjaciółce zdolnoś­ciami aktorskimi – powiedział i odwrócił się do niej.

Powinna była się domyślić, że przejrzy ich grę.

– To był głupi pomysł – przyznała. Czuła żal i skruchę. Pozwoliła się namówić na udział w tym zwariowanym planie i poprowadzić jak owca na rzeź. – Ja... my nie chciałyśmy cię urazić. Nie gniewasz się, prawda?

– Nie, to było przemiłe, ale niepotrzebne. – Na jego twarzy na chwilę pojawił się uśmiech.

Mrugała oczami, nie wiedząc, co powiedzieć, gdyż nie była pewna, czy go dobrze rozumie.

Damian podszedł bliżej, wyciągnął rękę i delikatnie dotknął jej policzka. Patrzył na nią poważnie szarymi oczami.

– Doceniam twoje starania, ale sam sobie potrafię znaleźć dziewczynę. – Mówił, jakby słowa sprawiały mu ból. Potem pochylił się i lekko dotknął ustami jej warg. Kiedy podniósł głowę, poczuła, jak bardzo pragnie, żeby całował ją jeszcze.

– Do zobaczenia w poniedziałek. – Odwrócił się i poszedł do drzwi.

Chciała poprosić, żeby został, ale zanim zdołała wykrztusić słowo, już go nie było. Najwyraźniej są­dził, że próbuje związać go z Cathy. I nic dziwnego, bo przecież wszystko właśnie na to wskazywało. Dlaczego nie pomyślała o tym przedtem? Jessica osunęła się na sofę, zakryła twarz rękami i ledwie powstrzymała się od płaczu.

Nie minęło pięć minut od wyjścia Damiana, kiedy zjawiła się Cathy. Rzuciła się na kanapę i zsunęła z nóg szpilki.

– To twardy orzech do zgryzienia.

– Co to znaczy?

– Myślę, że jest tylko jeden możliwy wniosek z te­go, że nic na twój temat nie chciał powiedzieć.

– Jaki?

Cathy przerwała rozcieranie dużych palców u nóg i zwróciła swe wielkie niebieskie oczy na Jessicę.

– Pytasz poważnie? Naprawdę nie wiesz?

– Nie pytałabym, gdybym wiedziała!

– Jest w tobie zakochany.

– To niemożliwe.

– Dlaczego? Czy jest gdzieś napisane, że zakochać się w Jessice Kellerman to przestępstwo?

– No, nie...

– Mną nie jest zainteresowany, a możesz mi wie­rzyć, że się starałam.

Jessica zesztywniała. Nie podobały jej się próby nawiązania przez Cathy flirtu z Damianem. Jeszcze nigdy żaden z jej zwariowanych pomysłów nie za­groził ich przyjaźni, lecz teraz mogło się tak stać. Damian był nie dla niej i Jessica chciała się upewnić, że Cathy zdaje sobie z tego sprawę.

– On myśli, że próbowałam zbliżyć go do ciebie.

– Nie rób z tego tragedii. Przecież właśnie o to chodziło, żeby tak myślał.

– Ale dlaczego?

Na twarzy Cathy powoli pojawił się pewny siebie uśmiech.

– Bo jestem twoją najlepszą przyjaciółką. Dzięki mojemu dzisiejszemu przedstawieniu odniosłaś po­dwójną korzyść: poznałaś nie tylko jego, ale i swoje uczucia. Chyba się nie mylę?

Jessica niechętnie przytaknęła. Musiała przyznać, że plan Cathy się powiódł. Ale pozostał pewien problem.

– Damian uważa, że zaaranżowałam wasze spot­kanie, ponieważ nie jestem nim zainteresowana.

– Dlaczego tak myślisz?

– On właśnie to powiedział.

– Kiedy?

– Kilka minut temu. Był tutaj. Ten cały ekspery­ment ma nie przewidziane skutki.

– Wyprowadziłaś go z błędu?

– Nie... Nie zdążyłam. – Jessica czuła się coraz gorzej. Za wszystko mogła winić tylko siebie. To ona pozwoliła wciągnąć się do tej idiotycznej gry i teraz ponosiła konsekwencje.

Cathy niespodziewanie ucichła.

– Ale myślę, że z nim porozmawiasz, prawda? – zapytała powoli.

– Nie... nie wiem. Chyba tak.

– To dobrze. Powiedz mu, co czujesz, bo inaczej będzie myślał, że ci na nim nie zależy.

Jessica zamknęła oczy i jęknęła.

– To nie będzie trudne – zapewniła Cathy. – On za tobą szaleje, Jess.

Kiedy po paru minutach wyszła, Jessica uświado­miła sobie, że zawsze miała w niej oddaną przyjaciółkę – mimo jej skłonności do przedstawień.

Rozmyślała nad radą Cathy przez resztę weekendu. W poniedziałek przyszła do pracy wcześnie i ze zdziwieniem ujrzała, że Evan już siedzi przy biurku. Przywitał ją szerokim uśmiechem.

– Dzień dobry, miła Jessico. – Był w świetnym humorze. – Właśnie ciebie chciałem zobaczyć.

Postawiła torebkę na biurku i weszła do jego gabinetu z notatnikiem pod pachą, spodziewając się kolejnego czasochłonnego zadania.

– Siadaj, proszę – wskazał krzesło. – A teraz powiedz mi coś.

– Chętnie. – Próbowała się domyślić, o co mu chodzi.

– Ostatnio jestem tutaj kimś w rodzaju niegrzecz­nego chłopca, nie robię tego, co powinienem, i tak dalej. Wiesz o tym, prawda?

– Ja... ja pracuję tu niedługo – powiedziała, chcąc zyskać na czasie. – I nie do mnie należy ocenianie, czy się wywiązujesz ze swoich obowiązków.

– Jess, naprawdę nie musisz się krępować.

– No, dobrze – powiedziała, niezadowolona, że się znalazła w takiej sytuacji. – Wiem, że doznałeś zawo­du, ale wszystkich spotykają w życiu rozczarowania. Pora, żebyś wziął się w garść.

Evan roześmiał się. Nie był urażony, przeciwnie – sprawiał wrażenie ucieszonego.

– Jak ja lubię kobiety, które mówią to, co myślą.

Jessica poczuła odprężenie.

– Czy to już wszystko?

– Nie. – Odchylił się do tyłu, potarł policzek i przyjrzał się jej uważnie. – Kiedyś byłaś zakochana we mnie, prawda?

– Tak. – Zaczerwieniła się. – Dawno.

– Masz rację, przeżyłem zawód – ciągnął. – Czułem potrzebę sprawdzenia się. Kiedy teraz spoglądam wstecz, widzę, jaki byłem powierzchowny. Nie mogę się szczycić moim postępowaniem w ciągu ostatnich miesięcy, ale mam nadzieję, że zrehabilituję się dzięki sprawie Earla Kressa.

Jessica nie wiedziała, co na to powiedzieć, ani czy w ogóle powinna cokolwiek mówić.

– W niedzielę miałem długą rozmowę z ojcem – dodał.

– Słyszałam, że zastanawia się nad kandydowa­niem do senatu.

– Już się zdecydował. Damian i ja włączymy się do jego kampanii. Wniosek z naszej rozmowy był prosty. Mam sobie uporządkować życie i kogoś znaleźć.

– Nic bardziej słusznego – zgodziła się bez waha­nia, sądząc, że Evan ma na myśli córkę europejskiego dyplomaty.

– Wspaniale. – Posłał jej zabójczy uśmiech. – Mia­łem nadzieję, że tak powiesz.

– Dlaczego? – zdziwiła się.

– Ponieważ, droga Jessie, postanowiłem poznać cię lepiej. Jesteś bardzo miła i szalenie pracowita. Ojciec przypomniał mi, że byłaś we mnie zakochana przed paru laty, a ja mam nadzieję, że uda mi się to wykorzystać.

– Ale... – To nie był chyba odpowiedni moment, by mówić o uczuciu do Damiana. A z drugiej strony lepiej to zrobić, zanim sprawy znów wymkną jej się z rąk.

– Nie muszę ci mówić – dodał, nim zdążyła się odezwać – jak to wszystko nadwerężyło moją pewność siebie. Z tobą czuję się bezpieczny. Szczerze mówiąc, nie wiem, jak bym teraz dał sobie radę z jeszcze jedną odmową.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

– Czy nie widujesz Romildy? – zapytała Jessica, ogarnięta nagłym przygnębieniem. Powinna coś po­wiedzieć, wyjaśnić wszystko, ale Evan przyglądał się jej badawczo z niecierpliwym oczekiwaniem, i nie potrafiła się na to zdobyć. – Wydaje mi się, że dobrze się z nią bawiłeś na przyjęciu, a jej politycz­ne koneksje mogłyby się przydać w kampanii twoje­go ojca.

– Już wróciła do Europy.

– Aha...

– Zrozum mnie dobrze. Romilda jest sympatyczna, ale mi nie odpowiada – wyjaśnił. – Ja chcę mieć zwyczajną, trochę staroświecką dziewczynę, która ceni to co ja: mamę, dom, ciasto z jabłkami. Kobietę, która wie, co naprawdę się liczy w życiu. Kogoś takiego jak ty, Jessico.

Ani przez chwilę nie miała wątpliwości, że słyszy echo słów ojca Evana. Może rzeczywiście opisana kobieta byłaby dla niego odpowiednia, ale Jessica nią nie była. Właśnie miała dyplomatycznie wytłumaczyć mu, że już jest ktoś w jej życiu – nie mówiąc kto – gdy znów się odezwał.

– Dzisiaj mam jeszcze mnóstwo roboty, ale rodzice prosili, żebym się z nimi spotkał, więc myślę, że moglibyśmy zjeść lunch w piątkę.

– W piątkę?

– Będzie też Damian. Czy dwunasta ci odpowiada?

– Świetnie. – Zajął się leżącymi przed nim pa­pierami.

Poczekała chwilę, potem wstała i wyszła z gabine­tu. Blada jak ściana, dotarła do biurka i opadła na krzesło.

– Czy jest tu pan Dryden? – Jessica nie zauważyła wejścia pani Sterling.

Podniosła oczy i skinęła głową.

– Ale przecież dopiero dziewiąta.

– Wiem – mruknęła.

– Co mu się stało? – Sekretarka nie mogła ukryć zdziwienia. – Wszystko jedno, nie ma co się za­stanawiać. Ważne, że coś się zaczyna zmieniać. Już niewiele brakowało, żebym się do niego znie­chęciła. Bałam się, że Damian za bardzo mu po­puścił.

Jessica zdobyła się na niewyraźny uśmiech. Pani Sterling krzątała się po pokoju z właściwą sobie energią. Zapach świeżo zaparzonej kawy ożywił Jessicę. Pani Sterling napełniła filiżankę i zaniosła Evanowi. Wróciła radośnie uśmiechnięta – widocznie Evan był w dobrym humorze.

Jessica siedziała za biurkiem w odrętwieniu. Stra­ciła okazję, by powiedzieć Evanowi, że kocha Damia­na. Ale czy nie byłoby nieuczciwie wyznać to jego bratu, jeśli jemu samemu nie powiedziała ani słowa? Nie była też przekonana co do uczuć Damiana. Pozostawało jej tylko polegać na opinii Cathy.

Jej przyjaciółka miała skłonność do teatralnej prze­sady, do poszerzania prawdy, nadawania jej znacze­nia, jakiego wcale nie musiała mieć. Jessica nie wąt­piła, że Damian ją lubi. Ale czy jest w niej zakochany?

Powinna uzbroić się w cierpliwość i czekać na rozwój wydarzeń. Evan postępował zgodnie z wolą ojca, ale nie oznaczało to, że chciałby, aby ich związek był czymś więcej niż tylko grą na pokaz. Na pewno nie zabiegał o jej względy. Zwłaszcza że był tak mocno związany z ową nie znaną Mary Jo.

Przedpołudnie minęło im szybko na przygotowa­niach do sprawy Earla Kressa, która miała się rozpocząć następnego dnia. Zwróciła ona uwagę lokalnych stacji telewizyjnych, było więc pewne, że wzbudzi zainteresowanie firmą Drydenów i kandydowaniem ojca Evana do senatu. Mogła mieć też wpływ na jakość kształcenia w okręgach szkolnych w całym kraju.

Na kwadrans przed południem Evan wyszedł z ga­binetu, posłał Jessice ciepły uśmiech i powiedział do sekretarki:

– Zabieram pani tę śliczną dziewczynę na kilka godzin.

Pani Sterling z aprobatą skinęła głową. Jessica wstała i sięgnęła po torebkę. Spodziewała się, że podczas lunchu będzie mogła choć przez chwilę po­rozmawiać tylko z Damianem. Bardzo chciała wszys­tko mu wytłumaczyć i poprosić o radę.

Niestety, ku jej rozczarowaniu okazja do takiej rozmowy się nie nadarzyła. Lunch w restauracji ho­telu „Hilton” był bardzo smaczny, atmosfera serdecz­na, wszyscy sprawiali wrażenie zadowolonych. Da­mian ignorował Jessicę, prawie wcale nie zwracał na nią uwagi.

Postanowiła spróbować ujawnić swoje uczucia dla starszego z braci.

– Damian i ja byliśmy niedawno na Cannon Beach – obwieściła radośnie, gdy konwersacja przy stole na chwilę ucichła. Lois i Walter wymienili znaczące spojrzenia.

– Od dzisiaj to Evan będzie cię tam zabierał, prawda? – odezwał się Damian do brata.

– Szkoda, że nie powiedziałaś nic wcześniej, Jess – podchwycił Evan. – Bardzo lubię Cannon Beach. Będziemy tam czasem chodzić, dobrze? Jak tylko zakończy się sprawa Earla Kressa.

– Dobrze – zgodziła się Jessica ze ściśniętym ser­cem. Spojrzała na Damiana, który z apetytem jadł sałatkę. Wszystko świadczyło o tym, że było mu obojętne, z kim ona będzie się spotykać. Najwidoczniej myśl o Evanie, przytulającym ją w wagoniku dia­belskiej kolejki, nie sprawiała mu przykrości. Naj­mniejszej.

Po lunchu przeszli do sali na piętrze. Rozpoczęła się konferencja prasowa. Walter Dryden, w otocze­niu rodziny, ogłosił zamiar ubiegania się o fotel senatora.

Jessica wmieszała się w tłum dziennikarzy, sym­patyków i członków partii politycznej, i z daleka przyglądała się czwórce Drydenów. Stanowili wspa­niałą rodzinę, pełną wiary w amerykańskie ideały. Czuła dla nich podziw i życzyła Walterowi Drydenowi sukcesu.

Rozbłysły flesze, Jessica wycofała się na koniec sali. Evan nalegał, żeby poszła z nimi na konferencję; chyba tylko po to, by przekonać ojca, że wziął sobie ich rozmowę do serca.

Zdawała sobie sprawę, że życie często bywa powi­kłane, lecz dlaczego właśnie ona musiała być na­rażona na takie frustracje? Była niemal pewna, że to ojciec podsunął Evanowi pomysł, by zaczął się z nią spotykać. Właściwie trudno się temu dziwić. Przecież wszyscy wiedzieli, że kiedyś była w nim zakochana. A ich rodziny są blisko zaprzyjaźnione. To był rozsądny wybór, zwłaszcza że teraz pra­cowała z Evanem.

Młodszy z braci Drydenów pragnął poprawić swój wizerunek, pomóc ojcu w kampanii wyborczej i dowieść, że już otrząsnął się z miłosnej porażki. Cóż prostszego, jak przystąpić do tego z kobietą, dla której kiedyś był idolem?

Tyle tylko, że teraz jego miejsce zajął ktoś inny. Jego starszy brat, który jednak, powodowany szla­chetnością, postanowił się usunąć.

Po raz pierwszy od wielu miesięcy Evan okazał chęć, by zapomnieć o przeszłości i żyć normalnie. Damian uważał, że była tego powodem. Dlatego nic nie zrobi, by to się zmieniło – nawet jeśli sam ją kocha.

Przez następny tydzień nazwisko Dryden poja­wiało się codziennie we wszystkich środkach maso­wego przekazu. Stacje radiowe i telewizyjne relac­jonowały rozprawę na bieżąco, a popołudniówki zamieszczały sprawozdania z sali sądowej. Tam właśnie Jessica spotkała po raz pierwszy Earla Kressa, który zrobił na niej dobre wrażenie swą szczerością. Młody człowiek nie dążył do uzyskania wysokiego odszkodowania; jego celem były zmiany w systemie szkolnym, pomocne dla innych sportow­ców. Dzięki staraniom Evana, Earl miał prywatnego nauczyciela. Spodziewał się, że za rok wróci do college'u.

Ława przysięgłych zebrała się w piątek. Na wynik rozprawy Jessica wolała czekać w biurze. Mimo pewności co do wygranej Earla, oczekiwanie na werdykt było udręką.

W biurze był hałas, jak zwykle po południu. Szumiały komputery, telefaksy i fotokopiarki, gońcy biegali z pokoju do pokoju. Panowała atmosfera oczekiwania.

Jessica podeszła do biurka, zsunęła z nóg panto­felki i zaczęła przebierać obolałymi palcami. Bolały ją mięśnie, czuła się psychicznie wyczerpana. To był bardzo pracowity tydzień. Miała zamiar od razu po powrocie do domu zrobić sobie gorącą kąpiel, trochę poczytać dobrą książkę, a potem spać aż do południa następnego dnia.

Pani Sterling wyszła po coś do miasta, a Jessica właśnie z ulgą osunęła się na krzesło, gdy do biura wszedł Damian. Zatrzymał się gwałtownie, zobaczy­wszy, że jest sama.

Jessica zamarła.

– Dzień dobry, Jessico – powiedział sztywno.

– Dzień dobry – wykrztusiła.

– Gdzie jest pani Sterling? – zapytał, odzyskawszy równowagę. Był ożywiony, lecz poważny, jakby ni­gdy nie trzymał jej w ramionach, jakby nigdy nie była dla niego niczym więcej niż tylko znajomą, w dodat­ku mało ważną.

– Wyszła w jakiejś sprawie – odparła, a po chwili dodała: – Przysięgli jeszcze obradują.

– Domyślam się. – Podszedł do biurka pani Ster­ling i położył na nim stos dokumentów.

– Czy byłeś ostatnio we włoskiej restauracji? – za­pytała, pragnąc za wszelką cenę podtrzymać roz­mowę. Bardzo chciała przypomnieć mu razem spę­dzone chwile i wytłumaczyć, co stało się potem. Pragnęła, żeby zrozumiał, co te chwile dla niej znaczyły, i że ma nadzieję, iż dla niego też są ważne. Żeby zdał sobie sprawę, jak bardzo za nim tęskni.

– Ostatnio nie jadam na mieście. – Odwrócił się nagle i szybko wyszedł z pokoju.

Obrażona i zła, Jessica miała ochotę krzyknąć, żeby wrócił. Ale wiedziała, że to by nic nie pomogło. Bez namysłu i chyba bez żalu wyłączył ją ze swego życia.

Godzinę później wpadł do biura Evan. Zatrzymał się w progu, odrzucił głowę do tyłu i wydał ogłusza­jący okrzyk.

– Udało się!

Wstała, żeby mu pogratulować, a on podbiegł, uniósł ją do góry i zawirował z nią po pokoju.

– Wygraliśmy! – krzyknął.

• Evan! – śmiała się, obejmując go za ramiona. Wirował tak szybko, że poczuła zawrót głowy.

Jego triumfalne okrzyki zwróciły uwagę obecnych w biurze, lecz ani myślał puścić Jessicę. Postawił ją ostrożnie, objął ramieniem i przyciągnął do siebie. Wszyscy z entuzjazmem składali mu gratulacje.

– To byłoby niemożliwe bez Jessiki – oświadczył. – I bez Damiana – dodał, wyciągając ku niemu wolną rękę. – Trudno sobie wyobrazić lepszego brata.

Jessica patrzyła na Damiana, on spojrzał w jej kierunku – przypuszczała, że przypadkiem – i ich oczy się spotkały. Już nie był taki nieprzystępny, a jego twarz wyrażała tak intensywne uczucia, że nie mogła oderwać od niego wzroku. Były to duma, lojalność i oddanie. Widać było, że nie zrobiłby niczego, co mogłoby zranić brata, nawet gdyby musiał poświęcić własne szczęście.

Łzy napłynęły jej do oczu. Jak przez mgłę widziała otaczające ją twarze, lecz zmusiła się do uśmiechu. Starała się wyglądać tak, jakby to była najszczęśliw­sza chwila w jej życiu, choć naprawdę nigdy nie była bardziej przygnębiona.

Evan uparł się, że wieczorem zabierze ją na uroczystą kolację dla uczczenia zwycięstwa. Wy­brał restaurację znaną z doskonałego jedzenia i świetnej obsługi. Gdy usiedli przy stole, Jessica zorientowała się, że zazdroszczą jej wszystkie ko­biety wokół. Evan nigdy nie był bardziej przystoj­ny i pełen uroku.

Kiedy wyszli z restauracji i czekali, aż podjedzie taksówka, zatrzymał ich fotograf z agencji prasowej i zrobił zdjęcie. Jessica zaprotestowała, lecz Evan powiedział, że to cena sławy i powinna się uśmie­chnąć.

Następnego dnia obudził ją wcześnie rano telefon od matki, choć zamierzała wstać dopiero w południe. Czuła się strasznie przygnębiona i sen był dla niej ratunkiem.

– Widziałaś? – zapytała Joyce Kellerman pod­ekscytowanym głosem. – Już zadzwoniłam do redak­cji i zrobią odbitki dla mnie i dla Lois. Oboje wyglądacie świetnie.

– Czy co widziałam, mamo? – odezwała się za­spanym głosem Jessica.

– Zdjęcie w gazecie, kochanie. Twoje i Evana. Z mi­łym podpisem. A może nie wiesz, że w czwartek twoje nazwisko było wymienione w kronice towarzyskiej, w związku z Evanem. Och, kochanie, tak się cieszę.

– O Boże – wyszeptała Jessica. – Już sobie przy­pomniałam. Wczoraj wieczorem zaczepił nas fo­tograf.

– Wiem, właśnie o tym mówię. Zdjęcie jest w po­rannym wydaniu. Oboje z ojcem jesteśmy wzruszeni, o Lois i Walterze nawet nie wspominam. Jessice daleko było do wzruszenia.

– To tylko zdjęcie, mamo.

– To coś więcej, Jessico. To marzenie, które się ziszcza, twoje i moje także. Twoje uczucie do Evana zawsze było tak silne i nareszcie, po tylu latach, on je odwzajemnia.

– Mamo, ty nic nie rozumiesz. Ja i Evan...

– Nie wyobrażasz sobie, jak się cieszymy... Lois i ja. Zdajemy sobie sprawę, że jest jeszcze dużo za wcześnie na plany związane ze ślubem, ale przyjaciół­ki przepadają za tym, kiedy ich dzieci są sobą zainteresowane. Jesteś naszą jedyną córką i już teraz mogę powiedzieć, że to będzie ślub roku. Twojemu ojcu i mnie bardzo na tym zależy. – Przerwała na chwilę, żeby nabrać oddechu, i ciągnęła dalej. – By­libyśmy bardzo zadowoleni, gdybyście się zdecydo­wali na ślub jesienią. Lois jest moją przyjaciółką od tylu lat, i pomyśleć, że kiedyś będziemy miały wspól­ne wnuki!

Jessica tarła oczy, starając się powstrzymać płacz.

– Mamo...

– Naturalnie nie chcę wywierać na ciebie nacisku.

– Wiem, że nie chcesz.

– To dobrze. Przepraszam, że cię obudziłam, ko­chanie. Powinnam była się domyślić, że jesteś zmę­czona tym pracowitym tygodniem. Spij sobie dalej. Porozmawiamy później.

O śnie nie było już mowy. Jessica powędrowała boso do kuchni, zaparzyła kawę, wlała ją do kubka i obejmując go dłońmi usiadła na kuchennym stole.

Oparła stopy na krawędzi krzesła, kolana podciąg­nęła pod brodę i czekała, aż kawa wystygnie na tyle, że będzie mogła wypić pierwszy łyk. Kawa niewiele poprawiła jej nastrój, który stawał się coraz gorszy, gdy zastanawiała się, co robić dalej.

Czuła się jak w pułapce, skrępowana tym, co wszyscy uznali za najlepsze, przekonani, że ona tego chce. A Jessica kochała przecież Damiana, nie Evana.

Podskoczyła, gdy nagle zadzwonił telefon, i oblała sobie dłonie kawą.

– Halo – mruknęła do słuchawki.

– Co się dzieje, do diabła? – W głosie Cathy brzmiało oburzenie.

– Przepraszam! – Jeszcze tylko tego brakowało, by naraziła się swej najlepszej przyjaciółce.

– Biorę rano gazetę do ręki, a tu wita mnie twoja buźka, cała w promiennym uśmiechu.

– No, właśnie...

– Tylko że coś tu się nie zgadza. Jesteś nie z tym bratem, co trzeba. Czy byłabyś łaskawa to wytłu­maczyć?

– Nie.

– Czemu nie?

Jessica westchnęła.

– To długa historia.

– To ją streść.

Westchnęła jeszcze raz.

– Evan postanowił wydobyć się z depresji...

– W samą porę, jak myślisz?

– Tak, oczywiście, ale nie robi tego dla siebie. Jego ojciec ubiega się o stanowisko senatora, więc Evan stara się być uśmiechnięty i mieć za­dowoloną minę.

– Dzięki spotkaniom z tobą.

– Na to wygląda.

– Wiem wszystko o jego ojcu. Nazwisko Walter Dryden było przez cały tydzień na pierwszych stronach gazet, obok Evana i Earla Kressa – powie­działa Cathy niecierpliwie. – Wytłumacz mi lepiej, dlaczego byłaś tam z Evanem, a nie z Damianem.

Jessica nie potrafiła wyjaśnić tego w prosty spo­sób. To było najbardziej skomplikowane niepowo­dzenie w jej życiu.

– Nie miałaś racji, Cath – odezwała się nieszczęś­liwym głosem. – Damian wcale nie jest mną tak zainteresowany, jak myślałaś. Inaczej już dawno coś by powiedział.

– Co miałby powiedzieć? – jęknęła Cathy.

– Że mu na mnie zależy – wyszeptała. Czuła się tak, jakby była po pachy zanurzona w grzęzawisku, bez szans na wydostanie się.

– No dobrze. Widzę, że nie ma mowy, żeby ci się udało skrócić tę smętną historię. Zacznij od począt­ku i staraj się opowiedzieć wszystko.

Cathy uważnie wysłuchała sprawozdania z minio­nego tygodnia, o wszystkim, co się wydarzyło po rozmowie Jessiki i Evana w poniedziałkowy ranek. Gdy Jessica skończyła, w słuchawce niespodziewanie długo panowała cisza.

– Teraz już rozumiem – odezwała się wreszcie Cathy, bynajmniej nie wesołym głosem. – Damian jest między młotem a kowadłem. Szaleje za tobą, Jess. Wiem to od czasu naszego wspólnego lunchu.

– Widać jeszcze za mało. – Myśl o tym była tak bolesna, że Jessica zamknęła oczy.

– Mylisz się. Damian ma tak silne poczucie więzi rodzinnej i obowiązku, że gotów jest poświęcić włas­ne szczęście. Nie o to chodzi, że kocha cię za mało, moja droga. Chodzi o to, że kocha cię, i Evana, za bardzo.

– Jeśli tak, to dlaczego chętnie skoczyłabym z mo­stu? Moja matka i Lois Dryden już rozmawiają o ślubie i wnukach.

Cathy puściła to mimo uszu.

– Jak często spotykasz Evana? – spytała.

– Codziennie. Nie pamiętasz, że pracujemy ra­zem?

– Chodzi mi o spotkania we dwoje.

To nie było uczciwe pytanie. W związku z roz­prawą byli razem każdego wieczoru, nie tylko każ­dego dnia. W czasie lunchów i kolacji omawiali szczegóły, dyskutowali nad strategią. To były służ­bowe spotkania, nic więcej.

– Widujemy się często – odparła, i wyjaśniła, co to znaczy.

– Rozumiem. I co teraz sądzisz o Evanie?

– Cieszę się, że próbuje uporządkować swoje ży­cie. Ale nie jest we mnie zakochany ani nie stara się tego udawać.

– W takim razie, dlaczego nic nie powiedziałaś Damianowi? Nie wyjaśniłaś?

– Nie mogłam – odpowiedziała z goryczą, bo sama myślała dziesiątki razy, żeby to zrobić. – Oboje byliśmy bardzo zaabsorbowani sprawą Earla Kressa, więc to nie byłby dobry moment. Może bym coś powiedziała w czasie ostatniej kolacji, gdyby Damian choć trochę dodał mi odwagi, ale nie zrobił tego. Nic na to nie poradzę, ale myślę, że mylisz się co do nas.

– O tym już nie będziemy dyskutować – przerwała jej Cathy głosem pełnym zniecierpliwienia.

– Wiem, że Evan spotyka się ze mną na pokaz. Nie byłabym zdziwiona, gdyby to on zamówił tego fotografa. To do niego podobne.

– Czy się nie boisz, że się w tobie zakocha?

– Nie. Jego serce zostało tak zranione, że dużo czasu upłynie, nim znów odważy się kochać.

– Pilnuj się, Jess – powiedziała Cathy niespodzie­wanie łagodnym tonem. – On jest teraz wrażliwszy niż zwykle i łatwo może się w tobie rozkochać. A to byłaby katastrofa.

Jessica niepokoiła się tym już wcześniej i poczuła wielką ulgę, gdy okazało się, że ich związek jest czysto platoniczny.

– Widzę, że nie brak ci wesołych pomysłów – od­parła.

– Kiedy się z nim spotkasz? – Cathy pominęła jej uwagę milczeniem.

– Jutro po południu. Zabiera mnie na piknik, gdzie będą zbierane pieniądze na fundusz wyborczy jego ojca. – Nie miała na to ochoty. Gdyby nie chęć spotkania Damiana, znalazłaby wymówkę, żeby się wycofać.

– Baw się dobrze.

– Dziękuję – odpowiedziała, choć była przekona­na, że to wcale nie będzie zabawne.

Odłożyła słuchawkę i poszła do łazienki. Stanęła pod prysznicem i poddała się kłującym strumyczkom wody. Kiedy skończyła, czuła się lepiej – i wiedziała, co zrobi.

Następnego dnia Evan przyjechał wcześnie. Gdy zobaczył Jessicę w wesołej letniej sukience i białym żakiecie, oczy mu zabłysły.

– Nie mogę wyjść z podziwu, wyrosłaś na piękną dziewczynę. – Miał świetny humor.

– A ty zawsze byłeś niepoprawnym komplemen–ciarzem – próbowała mu dokuczyć.

Sportowy samochód Evana stał pod domem. Ot­worzył przed nią drzwi i pomógł wsiąść. Droga do Szepczących Wierzb, gdzie odbywał się piknik, minęła im na uprzejmej wymianie zdań. Cała posiadłość została udekorowana transparentami i flagami, była też mała trybuna i orkiestra.

Postanowiła, że znajdzie okazję do rozmowy z Da­mianem, aby wyjawić mu swoje uczucia. Nie może przecież bezustannie mnie unikać, pomyślała.

Rodzice Jessiki byli tam już wcześniej. Teraz wrę­czali nadchodzącym gościom małe amerykańskie fla­gi. Przed trybuną, z której miał przemówić Walter Dryden, stały rzędy składanych krzeseł.

Wszyscy byli czymś zajęci. Jessica pomagała, roz­glądając się za Damianem.

Właśnie nakładała na talerz sałatkę ziemniaczaną, gdy go zobaczyła. Z kimś rozmawiał i przypadkowo spojrzał w jej kierunku. Ich oczy spotkały się na ułamek sekundy, a potem szybko odwrócił wzrok. Sprawiło jej to ból.

Kiedy jedzenie zostało już podane, podszedł do niej Walter Dryden. Był to mężczyzna wysoki i silny, o równie silnym charakterze. Uścisnął ją i podziękował za pomoc.

– Wyrosłaś na piękną młodą kobietę, Jessico. – Głę­bokim głosem powtórzył to, co wcześniej usłyszała od Evana.

– Dziękuję. Jeszcze nie miałam okazji, żeby powie­dzieć, jak się cieszę, że zdecydował się pan kandydować do senatu.

– Żałuję, że nie rozpocząłem kampanii dużo wcześ­niej. Muszę to nadrobić przez najbliższe miesiące i cze­ka mnie w związku z tym mnóstwo ciężkiej pracy.

– Ten stan potrzebuje właśnie kogoś takiego jak pan – powiedziała Jessica szczerze.

– Twoje zaufanie bardzo mnie cieszy. – Szli po­woli obok siebie. – A ja ostatnio dużo myślałem o tym, że jesteś właśnie taką kobietą, jakiej potrze­buje mój syn.

– Słucham?

– Myślę o tobie i Evanie.

Nie wiedziała, co powiedzieć. Powinna od razu wyjaśnić, że kocha Damiana, ale gardło miała ściśnięte, a język jakby jej przyrósł do podniebienia.

– Jesteś mu potrzebna – powtórzył Walter Dryden.

– On już wraca do siebie, proszę pana. Myślę, że nie powinien się pan niepokoić.

– Lois i ja uważamy, że dzięki tobie.

– Jestem pewna, że to nieprawda. – Zaczynała wpadać w popłoch.

– Nic podobnego. Musisz się nauczyć przyjmo­wania pochwał, młoda damo. To ci się później przyda w życiu. I Evanowi też, jeśli już o tym mowa. – Przerwał i zamyślił się na chwilę. – Sądzę, że mój syn też się kiedyś zajmie polityką. To urodzony polityk, ale trzeba jeszcze kilku lat, żeby nabrał doświadczenia. Muszę się gryźć w język, żeby zbytnio na niego nie wpływać. Lois nigdy by mi nie wybaczyła, gdybym go popchnął do czegoś, czego sam nie chce.

Jessica miała nadzieję, że Walter Dryden podobnie myśli o nakłanianiu Evana do nie chcianego związku z kobietą.

– Odeszliśmy od tematu – powiedział. – Chcę ci podziękować, moja droga. Za to, że pomogłaś Evanowi.

– Ależ ja mu w niczym nie pomogłam.

– Mylisz się. W ciągu kilku tygodni mój syn dzięki tobie zmienił się nie do poznania. Jak to dobrze, że Damian cię zatrudnił. Sam nie wpadłbym na lepszy pomysł.

– Mam Damianowi dużo do zawdzięczenia – po­wiedziała tak cicho, że nie była pewna, czy ją usłyszał.

– A, tu jesteście – odezwał się zza ich pleców Evan. – Czyżby własny ojciec podrywał moją dzie­wczynę?

– Nie ma obawy, synu – zaśmiał się Walter Dryden. – Nacieszcie się teraz sobą. Pracowaliście przez całe popołudnie, więc zróbcie sobie przerwę, wymknijcie się stąd i bawcie się dobrze.

– Ale pana przemówienie... – zaprotestowała Jes­sica.

– To nieważne. Możesz mnie usłyszeć każdego dnia. Idźcie już sobie.

Evan wziął ją za rękę i, omijając trybunę, poszli w kierunku kępy wierzb płaczących. Jessica zauważyła, że nastrój Evana nieco się zmienił. Wyglądał na za­kłopotanego. Czekała, aż sam coś powie.

– Czy chcesz porozmawiać ze mną trochę? – zapytał po chwili.

– Bardzo chętnie. – Jej serce wezbrało poczuciem ulgi. Właśnie tego potrzebowali – szczerej rozmowy.

Przystanęła i oparła się o pień drzewa. Byli tu prawie ukryci przed ludzkim wzrokiem.

– Nie czuję, żebyśmy byli ze sobą związani, Jessico.

– Wiem. – Pomyślała o matce, o tym, co mówiła na temat ślubu i wnuków. Przypomniała sobie rozmowę z ojcem Evana przed paroma minutami. To wszystko zaszło za daleko.

– Już od tygodnia chcę z tobą porozmawiać, ale to były takie gorączkowe dni; sprawa Earla Kressa, zgło­szenie kandydatury ojca.

– To był wyjątkowy tydzień – zgodziła się Jessica.

– Gazeta napisała o nas obojgu.

– Twoje nazwisko często pojawia się w gazetach. – Nie na darmo pochodził z jednej z najsłynniejszych bostońskich rodzin.

Evan roześmiał się.

– To prawda. – Ujął jej rękę w dłonie. – Chciałbym, żeby skończyły się te wszystkie domysły na nasz temat. Jestem gotów związać się z jedną kobietą.

Serce w niej zamarło. Jeśli zaproponuje jej małżeń­stwo, nie wytrzyma i wybuchnie płaczem. Wszyscy się sprzysięgli przeciwko niej, nawet rodzice.

– Ja... ja cię zawsze lubiłam, Evanie, ale myślę, że powinieneś wiedzieć...

– „Lubić” to zbyt zwyczajne słowo – przerwał jej, marszcząc brwi.

Nie chciała deptać jego i tak poranionego ja.

– Wiem, ale...

– Czy zdajesz sobie sprawę, że nawet się nie poca­łowaliśmy? – Uśmiechnął się, patrząc na nią oczami iskrzącymi się chłopięcym zapałem. – Zaraz to na­prawimy, moja miła Jessico. – Ujął jej twarz w dło­nie i, zanim zdążyła zaprotestować, dotknął ustami jej ust.

To był delikatny pocałunek, i nienatarczywy. Jessica nie czuła nic prócz coraz większej ochoty do płaczu. Jak zresztą mogłaby czuć cokolwiek, skoro tak jej zależało na Damianie? Skoro kochała Damiana?

Evan podniósł głowę i spojrzał na nią ciemnymi oczami, z których teraz nic nie mogła wyczytać. Przy­glądał jej się przez chwilę.

– Nie będę nalegał, Jessico. Nie musimy się spieszyć. – Odsunął loczek z jej policzka i pocałował ją. Wargi miał wilgotne i ciepłe.

W tym momencie Jessica zobaczyła Damiana. Stał wśród tłumu słuchających przemówienia Waltera Drydena. Jego oczy były utkwione w Jessicę i Evana. Kiedy dostrzegł, że go zauważyła, odwrócił się i odszedł szybkim krokiem.

Przez chwilę Jessica zastanawiała się, czy za nim nie pobiec, lecz Evan objął ją władczo i poprowadził w kierunku trybuny.

Już było za późno.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

– No i co? – zapytała Cathy bez słowa przywita­nia, stojąc w niedzielny wieczór na progu miesz­kania przyjaciółki. Zsunęła z ramion plecak i nie­dbale rzuciła go w kąt przedpokoju. – Jak się udał piknik?

– To był polityczny sukces. Słyszałam, że fundusz wyborczy pana Drydena bardzo się powiększył. – Wiedziała, że nie to interesuje Cathy, lecz temat Evana i Damiana stał się zbyt bolesny, żeby chciała o nim choćby myśleć.

Cathy znała ją za dobrze, by nie rozpoznać niepo­kojących objawów.

– Siadaj – wydała polecenie, wskazując miękki fotel, najulubieńsze miejsce Jessiki w całym miesz­kaniu. Cathy potrafiła zachowywać się wręcz po dyktatorsku, jeśli tylko była czegoś pewna; najwidocz­niej teraz była.

Jessica potulnie posłuchała. Brak jej było siły woli, by się sprzeciwić. Usadowiła się w fotelu i czekała, a Cathy nerwowo przemierzała pokój.

– Trochę zastanawiałam się nad tą sprawą – za­częła.

– To widać – odparła Jessica, próbując się domyś­lić, co też tym razem wykoncypowała jej rozgorącz­kowana przyjaciółka.

– Chcę, żebyś zaczęła kuleć – zakomunikowała takim tonem, jakby to był pomysł godny geniusza.

– Chyba żartujesz?

– Mówię najpoważniej w świecie. Ale chcę, żebyś kulała tylko w obecności Damiana, nie przy Evanie.

Jessica potrząsnęła głową, jakby to miało poprawić jej słuch.

– A w jakim, do licha, celu miałabym robić coś tak idiotycznego, jak udawanie kulawej?

– Tylko pamiętaj, żebyś utykała na tę samą nogę. – Cathy zignorowała pytanie Jessiki. – Najlepiej zrób znak na czubku buta, wtedy się nie pogubisz.

Jessica podniosła ręce do góry.

– Cathy, czy ty aby na pewno dobrze się czujesz? To najbardziej zwariowany z twoich dotychczaso­wych pomysłów.

– Zaufaj mi – powiedziała Cathy z niecierpliwoś­cią. – Pracuję w teatrze, więc wiem, co robię.

– Twoja pewność siebie wcale mnie nie przekonuje.

– Powinna. Znam się na tym.

– Czy nie będę zbyt wymagająca, jeśli poproszę, żebyś mi wyjaśniła, co się kryje za twoim nowym planem?

– Ani trochę. – Cathy lekkim krokiem podeszła do sofy, usiadła i założyła nogę na nogę. – Współ­czucie. Chcę, żeby Damian myślał, że coś ci się stało: skręcona kostka, zwichnięte kolano, coś z tych rzeczy. Jeśli kocha cię choć w połowie tak mocno, jak przypuszczam, to nie będzie mógł pozostać obo­jętny. Pospieszy z pomocą, a kiedy tylko cię dotknie, nie będzie w stanie ukryć swoich uczuć. – Nagle przerwała. – Ale pilnuj się. Musisz być przygoto­wana...

– Na co?

– On może być na ciebie po prostu wściekły. Złość u mężczyzny to coś znacznie bardziej skom­plikowanego niż u nas, kobiet. Będzie myślał, że nie dbasz o siebie, i będzie się poczuwał do od­powiedzialności za to. Z mężczyznami tak bywa. Może nawet dojść do wniosku, że to wina Evana. Weź to wszystko pod uwagę.

– Pewnie, że Damian będzie zły! – wykrzyknęła Jessica. – Będzie miał pełne prawo, by się wściec, kiedy odkryje, że udaję, aby wywołać w nim współ­czucie.

– Nie może o tym wiedzieć – stwierdziła po prostu Cathy.

– Słuchaj – Jessica głęboko westchnęła – doceniam twoją pomysłowość, naprawdę, ale nie potrafię uda­wać. Damian od razu by się zorientował. Nie jestem tak dobrą aktorką jak ty, więc przejrzałby mój pod­stęp w jednej chwili. Zapominasz, że jest doświad­czonym adwokatem.

Cathy zmarszczyła brwi, przygryzła dolną wargę i zamyśliła się.

– Zgoda – powiedziała po minucie. – Nie myśl już o skręconej nodze. Jedyne, co mogę ci zaproponować, to całkowita szczerość. Nie masz pojęcia, jak to czasem dobrze działa. Może teraz właśnie tak będzie.

– Tak się składa, że zgadzam się z tobą w zupełno­ści. Ta cała sytuacja stała się bezsensowna. Ani trochę nie umiem grać. Chciałabym pomóc Evanowi, lecz nie kosztem mojego dobrego samopoczucia.

– Co zamierzasz powiedzieć Damianowi?

– Jeszcze nie wiem. – Myśl o tym przygnębiła ją. – Najbardziej się boję, że Damian uśmiechnie się czule i powie, że moje wyznanie mu pochlebia i że czuje się zaszczycony...

– A jego głos będzie pełen smutku – dokończyła Cathy, demonstrując właściwą sobie skłonność do dramatyzowania.

– Właśnie. Potem westchnie i doda, że niestety nie może odwzajemnić moich uczuć.

– To do niego podobne – zgodziła się Cathy.

– Oczywiście będzie łgał jak najęty... przez wzgląd na brata. Po prostu go nie słuchaj. Uwierz mi, Jess, on cię kocha.

Jessica całym sercem pragnęła, żeby to była praw­da. Spojrzała na przyjaciółkę, uświadomiła sobie, jak bardzo ceni jej wsparcie, i podniosła kciuki w geście uznania. Cathy roześmiała się i zrobiła to samo.

Evan był już w swoim gabinecie, kiedy Jessica weszła do biura w poniedziałek rano.

– Dzień dobry – zawołał wesoło. – Cieszę się, że już jesteś.

– Czy chcesz, żebym zaparzyła kawę? – zapytała. Spojrzała na ekspres i zauważyła, że Evan już to zrobił.

Wyszedł z gabinetu z kubkiem w ręku i przysiadł na rogu jej biurka. Patrzył na nią iskrzącymi się oczami.

– Czy jesteś wypoczęta i gotowa stawić czoło światu?

Jessica uśmiechnęła się. Tego nie mogłaby po­wiedzieć nawet w najlepszy z poniedziałkowych po­ranków.

– Niezupełnie. Zapytaj mnie o to w środę albo w czwartek.

– W takim razie może to poprawi ci humor – po­wiedział. Podał jej dwa bilety, które wyjął z kieszeni marynarki. – Dwa miejsca w loży na mecz drużyny Red Sox dziś wieczorem.

– Moja ulubiona drużyna! – wykrzyknęła.

– To właśnie powiedziała mi twoja mama. Przygo­tuj się, moja śliczna Jessico. Zaplanowałem sobie, że cię usidlę.

Spojrzała na niego badawczo. Tego ranka obudziła się z postanowieniem, że raz na zawsze wyjaśni wszys­tko między sobą i braćmi Drydenami, a tu Evan krzyżuje jej szyki. Na domiar złego, wspomagany przez matkę.

– Evanie, musimy porozmawiać – powiedziała, nie patrząc mu w oczy. Przez całą drogę do biura powtarzała w myślach to, co zamierzała mu oznajmić.

– Teraz nie mogę, Jess. Przepraszam. Zaraz muszę być w sądzie w związku ze sprawą Portera. Ale nie martw się, później będzie dużo czasu na rozmowę. Przyjadę po ciebie o wpół do siódmej, dobrze?

– Dobrze. – Zmusiła się do uśmiechu.

Kiedy Evan zjawił się wieczorem, była już zdecy­dowana – po meczu powie mu, co jej leży na sercu.

Mieli bardzo dobre miejsca, wszystko widzieli do­skonale. Jedli parujące hot–dogi i słone orzeszki, pili piwo z kufli. Evan już dawno nie był w tak dobrym nastroju. Dopingował swoją drużynę, krzyczał na sędziego. Kiedy Red Sox uzyskali przewagę, przeraź­liwie zagwizdał.

W pewnej chwili wziął ją za rękę i ścisnął jej drobne palce. Zawsze lubiła Evana i nie potrafiła dłużej się na niego złościć. Na tym polegał jego czar. To było to, o czym mówił jego ojciec na pikniku. Evan miał dar zjednywania sobie ludzi, był urodzonym liderem. Zawsze był mile widziany, podziwiany, szanowany. W trudnych sytuacjach u niego szukano rozwiązania.

Nagle wyczuła w nim zmianę. Puścił je dłoń i za­marł w bezruchu. Wydawało się, że nie oddycha.

– Evan?

Próbował się uśmiechnąć. W tym momencie try­buny ryknęły, a kibice wstali z miejsc, lecz Jessica nie wiedziała, co się dzieje na boisku. Patrzyła na Evana.

– Co ci jest? – zapytała, kiedy okrzyki ucichły.

– Nic. – Próbował przekonać ją o tym uśmiechem, lecz mu się nie udało. Na pewno zdarzyło się coś złego; musiała się dowiedzieć, co.

– Chodź – powiedziała, i wstała, nie czekając na niego. – Idziemy.

– Jessico, nie trzeba, nic mi nie jest.

– To nieprawda i nawet nie próbuj mnie przeko­nywać, że nie mam racji.

– Nic się nie stało – powtórzył.

Nie zwracając na niego uwagi, wzięła torebkę i wyszła z loży. Nie miał innego wyjścia, musiał pójść za nią.

– Czy ktoś ci kiedykolwiek powiedział, jaka jesteś uparta? – zapytał, kiedy ją dogonił. Ich kroki dźwię­czały na betonowych stopniach, prowadzących ku wyjściu ze stadionu. Od czasu do czasu słyszeli za plecami okrzyki kibiców. Evan obejrzał się z żalem kilka razy.

– No, teraz powiedz, co się tam z tobą działo – zażądała Jessica, kiedy byli już blisko parkingu.

– Nic się nie działo.

– Jeśli jeszcze raz powiesz „nic”, zacznę krzyczeć. Kogo zobaczyłeś? – zapytała, choć już znała od­powiedź. Tylko jedna osoba mogła wywołać tak pełną bólu reakcję Evana – kobieta, którą kochał i którą utracił.

– Dlaczego myślisz, że kogoś zobaczyłem? – żach­nął się. Był zdenerwowany i nie próbował tego ukryć.

– Czy to była Mary Jo?

Zatrzymał się tak gwałtownie, że zrobiła kilka kroków, zanim się zorientowała, że nie ma go obok.

– Kto ci powiedział o Mary Jo? – zapytał ochryp­łym głosem.

– Jeszcze nikt, lecz zaraz ty to zrobisz.

– Przykro mi, Jess, ale...

– Posłuchaj mnie, Evanie Drydenie. Musisz zrzucić z siebie ten ciężar raz na zawsze. Już dostatecznie długo starasz się ukryć ból, jaki ci sprawiła. Najwyższy czas się go pozbyć! – Włożyła mu rękę pod ramię i zaczęli kluczyć po parkingu w poszukiwaniu samochodu.

Kiedy wchodzili do jej mieszkania, Evan był po­nury i zamyślony. Nie była pewna, czy dobrze zrobiła, nalegając, by opowiedział jej o kobiecie, którą kiedyś kochał. Bała się, że jej upór mógł otworzyć na wpół zagojoną ranę, ale wiedziała też, że nie powinien dłużej tłumić tego w sobie.

Poszła od razu do kuchni i zaczęła parzyć kawę. Evan usiadł przy kuchennym stole, lecz prawie na­tychmiast wstał i zaczął krążyć niecierpliwie po jej małym mieszkaniu.

Z filiżanką kawy w ręku usiadła w swym ulu­bionym fotelu i obserwowała Evana. Czekała, aż zacznie mówić.

– Spotkaliśmy się przypadkowo – zaczął przytłu­mionym, pełnym napięcia głosem – chociaż nie jestem pewien, czy to naprawdę był przypadek.

– Przypuszczasz, że zaaranżowała spotkanie?

Evan spojrzał na nią zdumionym wzrokiem.

– Nie... nie to. Myślę, że w życiu niewiele się zdarza naprawdę przez przypadek.

– Rozumiem – powiedziała cichym głosem.

– Byłem na plaży z przyjaciółmi. Graliśmy w piłkę, piliśmy piwo i było nam dobrze. Wyrwaliśmy się z kieratu codziennych obowiązków. Chłonęliśmy słońce i pozbywaliśmy się nadmiaru energii.

Zatrzymał się przed Jessicą i mówił dalej.

– Większość moich przyjaciół już poszła, a ja szed­łem brzegiem plaży i wtedy spotkałem Mary Jo. Wyszła na spacer z psem i on jej się wyrwał. Goniła go po plaży, a ja, jak przystało na dżentelmena, złapałem smycz. Podziękowała mi i zaczęliśmy roz­mawiać. Ona jest mała i ładna, ma brązowe oczy, które... Ale to wszystko już nieważne.

– Od razu ją polubiłeś?

Evan skinął głową.

– Była w niej jakaś świeżość, entuzjazm, który aż kipiał. Od pierwszej chwili wiedziałem, że chcę ją lepiej poznać, więc zaproponowałem jej kolację. Od­mowa zaskoczyła mnie.

Dla Evana to rzeczywiście musiała być nowość, pomyślała Jessica.

– Czy podała ci powód odmowy?

– Niejeden, ale udało mi się ją przekonać, że niepotrzebnie ma obiekcje. Cudownie się śmiała. Ła­pałem się na tym, że mówię różne absurdalne rzeczy tylko po to, żeby usłyszeć jej śmiech. Jej bliskość mnie samego skłaniała do śmiechu. To był mój najweselszy dzień od wielu lat.

– Więc umówiła się z tobą?

– Niezupełnie. – Evan zatopił się we wspomnie­niach i milczał przez długą chwilę. – Spędziłem z nią resztę dnia i prawie całą noc. Rozpaliliśmy na plaży ognisko i rozmawialiśmy do rana. Potem zaczęliśmy się regularnie spotykać. Przynosiła ze sobą ożywienie i wesołość. Żyliśmy w zupełnie innych warunkach. Mary Jo jest najmłodsza z całej sześcioosobowej rodziny, i jest jedyną córką. Którejś soboty jej matka zaprosiła mnie na obiad. Jeszcze nigdy nie widziałem takiej gromady pod jednym dachem. Wszędzie biegały dzieci. Kilka szwagierek Mary Jo było w ciąży. Wcześ­niej nie znałem takiej rodziny, tych przekomarzań, żartów, wesołości. Zrozum mnie dobrze. Sam mam dużą rodzinę, lecz tamta jest inna. Czułem się wśród nich naprawdę dobrze.

– A oni na pewno czuli się dobrze z tobą.

Spojrzał na nią z powątpiewaniem.

– Chciałbym, żeby tak było.

– Co się wydarzyło potem? – ponagliła Jessica, gdy zamilkł na chwilę. Była ciekawa szczegółów.

– Już pierwszego dnia, na plaży, wiedziałem, że się w niej zakocham. – Mówił tak cicho, że z trudem odróżniała słowa. – Nie traktuję miłości lekko, ale wtedy czułem się jak porażony... dlatego wiedziałem.

– Doskonale to rozumiem – powiedziała. Tak sa­mo się czuła przy Damianie.

– Kiedy poznałem jej rodzinę, zdałem sobie spra­wę, jak bardzo chcę się z nią ożenić, jak bardzo chcę, żebyśmy mieli pięcioro albo sześcioro dzieci. Dom Summerhillów był pełen miłości i chciałem, żeby kiedyś moje dzieci też wyrosły w takiej szczęśliwej, swobodnej atmosferze.

– Zdaje się, że Mary Jo to niezwykła kobieta – powiedziała Jessica łagodnie.

– Niezwykła – wyszeptał.

– Poprosiłeś, żeby została twoją żoną, prawda?

– Tak. – Na twarzy Evana pojawił się bolesny uśmiech. – Potem przedstawiłem ją rodzicom. Była onieśmielona bogactwem mojej rodziny, od razu to zauważyłem. Kto by nie był, zobaczywszy po raz pierwszy Szepczące Wierzby. Moi rodzice mieli wątp­liwości, czy pasujemy do siebie, ale kiedy poznali Mary Jo, zmienili zdanie.

– Nie przypominam sobie, żebym słyszała o zarę­czynach – powiedziała Jessica.

– Chciałem dać jej pierścionek z brylantem, ale wybrała z perłą. Właśnie skończyła praktykę po stu­diach i zaczęła pracować jako nauczycielka. Wołała odwlec formalne ogłoszenie zaręczyn, do czasu gdy zaaklimatyzuje się w pracy, a przede wszystkim, gdy minie czterdziesta rocznica ślubu jej rodziców, która przypadała w październiku. Nie miałem specjalnej ochoty na czekanie – przyznał Evan – ale zgodziłem się, ponieważ... no cóż... ponieważ byłem gotów zrobić wszystko, czego chciała Mary Jo. – Przerwał i nabrał głęboko powietrza. – Po raz pierwszy za­cząłem coś podejrzewać na początku października. Wynajdywała coraz to inne usprawiedliwienia, żeby się ze mną nie zobaczyć. Początkowo je akceptowa­łem, bo sam byłem zajęty, i choć tęskniłem, nie robiłem z tego problemu. Oczywiście nie byłem z tego zadowolony, ale rozumiałem, że jest pochłonięta pra­cą i obowiązkami rodzinnymi. Kilka razy zajrzałem do jej rodziców. Wydawało mi się, że cieszą ich moje odwiedziny, a jej matka zawsze zapraszała mnie na obiad, jakby była przekonana, że głoduję. – Uśmiech­nął się.

– To chyba bardzo mili ludzie.

Evan mówił dalej, jakby jej w ogóle nie słyszał.

– Kiedy Mary Jo odesłała mi pierścionek pocztą, czułem się ogłuszony. Miałem już kilka niespodzianek w życiu, przyjemnych i nieprzyjemnych, ale żadna nie była dla mnie takim szokiem.

Jessica poczuła złość do Mary Jo za brak odwagi, by spotkać się z Evanem twarzą w twarz. Jeśli chciała zerwać zaręczyny, nawet nieformalne, to mogłaby przynajmniej powiedzieć mu to osobiście. Odsyłanie pierścionka pocztą było tchórzliwe i okrutne.

– Pojechałem do niej wściekły – ciągnął Evan.

– Miałeś pełne prawo być wściekły.

Pokręcił głową.

– Powinienem był odczekać, ochłonąć. Żałuję, że tak nie zrobiłem. Kiedy stanąłem przed nią, powie­działa, że jest ktoś inny – wyszeptał. – Początkowo jej nie uwierzyłem. Broniłem się przed myślą, że kobieta, której podstawową zasadą była uczciwość, mogłaby spotykać się z kimś za moimi plecami. To mi się nie mieściło w głowie. Ale myliłem się. – Znów zniżył głos do szeptu. – Widocznie spotykali się w szkole, gdzie ona uczy. On też jest nauczycielem. Być zaręczoną ze mną i jednocześnie kochać innego, to musiała być dla niej udręka.

Jessica spuściła oczy. Wprawdzie nie była zaręczo­na z Evanem, lecz spotykała się z nim – a jednocześnie kochała Damiana. Słuchając Evana, w myślach potę­piała Mary Jo, a sama robiła właściwie to, co tamta.

– Zobaczyłeś ją na meczu?

Evan skinął głową.

– Była z nim... Sądzę, że to był on. – W jego oczach znów pojawił się ból i Jessica miała ochotę się roz­płakać. Nad Evanem, ale i nad samą sobą. Ładna z nich para... każde zakochane w kimś innym, każde nieszczęśliwe. – Mary Jo to niezwykła kobieta – wy­szeptał. – Szczęśliwy ten, kto się z nią ożeni... – prze­rwał, a na jego twarz powrócił dziwny uśmiech, będący połączeniem zachwytu i bólu. – Będzie wspa­niałą żoną i matką.

– To wielkoduszne, co mówisz. W twojej sytuacji...

– Gdybyś znała Mary Jo, mówiłabyś to samo. Podczas tych miesięcy, które upłynęły od naszego rozstania, doszedłem do wniosku, że w tym wszystkim istotną rolę odgrywała moja osobowość. Mary Jo była pierwszą kobietą, która ze mną zerwała. – Uśmiechnął się, jakby chciał powiedzieć, że wcześ­niej dobrze na to zasłużył. – Myślę, że stałem się trochę zbyt pewny siebie.

– Wszyscy jesteśmy temu w jakiś sposób winni.

Spojrzał na Jessicę i twarz mu spoważniała.

– Zepsułem cały nasz wieczór, prawda?

– Wcale nie – odparła, spodziewając się, że wyczuje szczerość w jej głosie. Zrozumiała, jak żarliwie Evan kochał i jak głęboko tkwił w nim ciągle ból rozstania.

Po wysłuchaniu opowieści Evana o utracie ukocha­nej kobiety, utwierdziła się w przekonaniu, że nie może dopuścić, by teraz przez nią stało się to samo. Nie może dalej wprowadzać go w błąd, pozwalając mu wierzyć, że ich znajomość przerodzi się w coś, czym nigdy nie mogłaby być.

Minął tydzień. Przy każdej okazji Evan opowiadał jej coraz więcej o swym związku z Mary Jo. Doszła do wniosku, że każde zaproszenie, na kolację czy do teatru, to tylko pretekst do dalszych opowieści. Było to tak, jakby pękła w nim tama, jakby potrzeba, by dać ujście długo tłumionym emocjom, była zbyt silna, żeby mógł się jej przeciwstawić.

Ich spotkania przestały Jessicę niepokoić. Byli przyjaciółmi, nic więcej. Dzięki częstym rozmowom jej też udało się trochę przed nim otworzyć.

– Czy jesteś zakochana? – spytał niespodziewanie któregoś wieczora, gdy szli przez Boston Common.

– Chyba tak – odparła niepewnie. – Tak – potwier­dziła szybko. – Ale to nie to, o czym myślisz.

– To znaczy...?

– Nie w tobie, więc niech ci się nie przewraca w głowie. – Zdała sobie sprawę, że to zabrzmiało obraźliwie, więc natychmiast przeprosiła.

Evan roześmiał się.

Wieczór był piękny. Gwiazdy przypominały isk­rzące się cekiny, zawieszone tak nisko, że wydawały się przyczepione do gałęzi drzew.

– Wiesz, że to miłość, prawda?

– O, tak – szepnęła.

– Czy ten tajemniczy mężczyzna też cię kocha?

– Nie... nie wiem. Chciałabym, żeby tak było. Prawdę mówiąc, nic na to nie wskazywało.

Damian nadal jej unikał. Od czasu gdy przez chwilę spotkali się w biurze, nie rozmawiała z nim ani razu.

Codziennie przychodził do biura punktualnie o ós­mej i wychodził o piątej po południu. Przypuszczała, że jego rozkład dnia jest związany z zaangażowaniem w kampanię wyborczą ojca, więc jeśli chciała się z nim spotkać, musiała szukać okazji w czasie pracy. Oka­zało się, że chyba łatwiej uzyskałaby audiencję u pa­pieża. Nie mogła pojąć, jak to możliwe, żeby ktoś potrafił tyle zrobić w ciągu jednego dnia. Próbowała z nim porozmawiać, lecz zawsze ktoś był w pobliżu.

Zaczęła tracić cierpliwość. I gdy już była gotowa podnieść ręce do nieba i krzyczeć ze złości, nadarzyła się okazja. Zupełnie przypadkowo, kiedy najmniej się tego spodziewała.

Szepczące Wierzby. Jego dom rodzinny.

Evan dowiedział się od jej matki, że Jessica grała w college'u w tenisa. Zaintrygowany, zaproponował jej mecz. Uznała, że to może być miły sposób spędze­nia sobotniego popołudnia, i zgodziła się. Ponieważ zapomniał zarezerwować kort w klubie tenisowym, pojechali do Szepczących Wierzb.

Odbijali piłkę przez całą godzinę i Evan zdecydo­wanie wygrywał. Jessica nie była zaskoczona jego sportowymi umiejętnościami, ale chciała mu zaimpo­nować i nadwerężyła sobie kolano. To nie było nic poważnego, ale nalegał, by przerwali grę.

Poszli roześmiani w kierunku domu. Szybko zapo­mnieli o kolanie. Z daleka zauważyli matkę Evana, która siedziała w samochodzie i bezskutecznie próbo­wała go uruchomić. Za godzinę musiała być w sztabie wyborczym, więc denerwowała się coraz bardziej.

– Nie martw się, mamo – powiedział Evan i poca­łował ją czule w policzek. – Zawiozę cię.

– Nie ma mowy – zaprotestowała Lois Dryden i spojrzała na jego dwuosobowe sportowe auto.

– Przecież mówiłaś, że dałaś Richmondowi wolny dzień – powiedział i otworzył drzwi swego samo­chodu. – Wsiadaj, mamo, nie ma rady.

– A co będzie z Jessicą?

– Doskonale potrafię zająć się sama sobą – zapew­niła Jessica. Poczekała, aż samochód odjechał, otarła ramieniem pot z czoła i weszła do domu. W lodówce w kuchni znalazła zimną wodę mineralną.

Nuciła pod nosem popularną melodię, gdy drzwi kuchni nagle się otworzyły.

– Mamo, co ty tu jeszcze robisz? Powinnaś już być... – Damian stanął jak wryty. – Jessica?

– Twoja mama nie mogła uruchomić samochodu, więc pojechała z Evanem – wyjaśniła.

– Pojechała z Evanem... W takim razie zobaczę, co się stało z jej samochodem. – Już chciał być od niej daleko.

– Damianie... – Nagle przypomniała sobie pomysł Cathy: bolące kolano. Właśnie ją bolało, co prawda lekko, ale trudno byłoby o lepszy moment, by to wykorzystać.

Skupiła się na swej prawej nodze i pokuśtykała w jego stronę. Nienawidziła uciekania się do tego rodzaju podstępnych metod, lecz za wszelką cenę chciała z nim porozmawiać. Na pewno jej wybaczy, jeśli pozna prawdę.

Spojrzał na jej kolano z wyraźnym niepokojem. Miała na sobie białą koszulkę i krótką tenisową spódniczkę.

– Co z twoim kolanem? – zapytał i podszedł do niej.

– Nic mi nie jest – szepnęła.

– Usiądź. – W jego głosie bynajmniej nie było czułości. – Czy Evan o tym wie?

– Tak, ale to nic wielkiego – wykrztusiła. Przysunął taboret i posadził ją. Zamknęła oczy, poczuwszy dotknięcie jego rąk. Boże, jak za nim tęskniła! Od wielu dni czekała na okazję, żeby być z nim sam na sam, i teraz nie miała zamiaru jej stracić. – Musimy porozmawiać – powiedziała. – Słuchaj, ja...

– Porozmawiamy, jak obejrzę twoje kolano. Co u licha opętało mojego brata, że cię zostawił w takim stanie?

– Damianie, posłuchaj, proszę.

– Później. – Zaczął wkładać lód do plastikowej torebki.

Zdenerwowana, wstała i, kulejąc, poszła w jego stronę.

– Nic mi nie będzie. To pewnie tylko naciągnięty mięsień.

– Powinien cię zbadać lekarz – powiedział stanow­czo. Jeszcze raz posadził ją na taborecie, a na drugim oparł jej nogę. Do kolana przyłożył torebkę z lodem.

– Muszę z tobą porozmawiać o Evanie i o mnie. Nie kocham Evana, a on nie kocha mnie. Jesteśmy przyjaciółmi, nic więcej. On kocha Mary Jo, a ja kocham...

– Masz trzymać lód na kolanie co najmniej przez dwadzieścia minut, rozumiesz?

Jessica podniosła się z taboretu i wrzuciła lód do zlewu. Była wściekła.

– Musisz mnie wysłuchać, Damianie! Wiem, że sama wszystko komplikuję. Nie powinnam była wy­korzystywać kolana, żeby cię tu zatrzymać, ale wyda­wało mi się, że to jedyny sposób.

– Więc skręciłaś nogę, czy nie?

– Tak, ale tylko trochę. Chcę porozmawiać o nas. O tobie i o mnie.

– Jessico – odparł, z trudem ukrywając zniecier­pliwienie – spotykasz się z moim bratem.

– Twój brat i ja jesteśmy przyjaciółmi, to wszystko. Ile razy muszę ci to powtarzać?

– Evan się zmienił – stwierdził stanowczo. – Są­dzisz, że tego nie zauważyłem? Po wielu miesiącach jest wreszcie sobą. Odzyskaliśmy Evana dzięki tobie.

– Być może, ale nie w taki sposób, jak myślisz.

– Nieważne, co myślę – powiedział ze złością. – Spotykasz się z moim bratem, więc nie może być żadnego „ty i ja”. Rozumiesz?

– Nie! – krzyknęła. – Nie rozumiem!

– Musi tak być, Jessico.

– Ale dlaczego? – Ledwie go widziała przez łzy. Nie odpowiadał przez kilka długich jak wieczność sekund.

– Bo już tak jest.

– Czy... czy to znaczy, że chcesz, żeby tak było? – Gardło miała ściśnięte. Dłonie zwinęła w pięści.

– Tak – odparł po chwili, która wydawała się najdłuższą chwilą w jej życiu. – Chcę, żeby tak było.

Odwróciła się do niego plecami. Jak to dobrze, że nie wyznała mu swej miłości! I bez tego czuła się upokorzona.

– Jessico... – W jego ustach zabrzmiało to jak wymówka.

Zwiesiła głowę. Była pewna, że zaraz odejdzie, tak jak zwykle – ale nie zrobił tego. Odwrócił ją ku sobie i objął, jakby musiał poczuć jej bliskość, jakby tylko dzięki temu mógł się uchronić przed szaleństwem. A potem przycisnął wargi do jej ust.

Ten pocałunek był gwałtowny i pełen pożądania, zupełnie inny niż poprzednie. Przywarła do niego i zapomniała o wszystkim. Był tylko on i radość, że jest w jego ramionach. Pieściła twarz Damiana roz­bieganymi palcami. Odchyliła głowę, a on pokrywał pocałunkami jej policzki i szyję.

– Dość – jęknął i spróbował uwolnić się z jej ramion. Nie puściła go. Objęła za szyję i ukryła twarz na jego piersi. – Jessico, proszę. – Kiedy rozrywał jej splecione ręce, czuła, że drży podobnie jak ona. Objął jej dłonie i pochylił się ku niej.

Dźwięk zamykanych frontowych drzwi zabrzmiał jak grzmot. Damian odsunął się i stał już do niej tyłem, gdy do kuchni wszedł Evan, pogwizdując. Zobaczył brata i zatrzymał się.

– Cześć, Damianie. Cieszę się, że dotrzymałeś to­warzystwa mojej dziewczynie.

Damian mruknął coś na temat samochodu matki i wyszedł z kuchni, ledwie skinąwszy bratu głową.

Jessica myślała, że pęknie jej serce.

ROZDZIAŁ ÓSMY

– Dziękuję ci – powiedział Evan, gdy pół godziny później wysiadali z samochodu pod jej domem. – Wiesz, w poniedziałek będzie uroczysta kolacja, na którą mój ojciec zaprasza trzystu najbliższych znajo­mych. Chciałbym, żebyś poszła na nią ze mną.

Jessica spojrzała na Evana i uświadomiła sobie, że nie wie, co powiedział. Była pełna bólu. Damian nie kochał jej, nie chciał. Prawie wyznała mu miłość, a on ją odtrącił i odszedł.

– Jessico, nic ci nie jest?

– Czuję się świetnie – skłamała, choć była bliska płaczu.

– Mówiłem ci o kolacji.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem. Kolacja?

– W poniedziałek wieczorem – powiedział powoli i pomachał jej ręką przed oczami. – Może jednak mi powiesz, co się z tobą dzieje?

– Czy mogę już pójść na górę? – zapytała, zamiast mu odpowiedzieć. Nie miała nastroju do wyjaśniania czegokolwiek, a zwłaszcza tego, co się wydarzyło między nią a Damianem.

– Proszę bardzo.

Odprowadził ją do mieszkania, wyjął jej z rąk rakietę tenisową i schował do szafki w przedpokoju, a potem poszedł za nią do kuchni i podał jej szklankę wody z lodem.

Jessica usiadła przy stole i uśmiechnęła się.

– Czuję się świetnie – powiedziała, i tym razem kłamała już nieco mniej. Owszem, została zraniona, lecz było to precyzyjne ciecie, głębokie i szybkie.

Wiedziała teraz to, czego się spodziewała od początku. Damian jej nie kochał.

– Dziękuję, Jess – powiedział jeszcze raz Evan, i choć były to zwykłe słowa, wyczuła w nich głębsze znaczenie.

– Za to, że pozwoliłam się pokonać w tenisa? – zapytała, choć wiedziała, że miał na myśli coś znacznie więcej.

Uśmiech zniknął z jego oczu.

– Za to również, lecz przede wszystkim za cierpliwe wysłuchiwanie mnie przez kilka dni. Rozmowa o Mary Jo rozjaśniła mi w głowie. Uświadomiłem sobie, co było złego między nami i jak bardzo ciągle ją kocham. – Westchnął z bólem.

– To nie grzech, Evanie.

– Pomogła mi rozmowa. Może więc warto, żebyś i ty mi opowiedziała, co cię gnębi? Nie oszukasz mnie, widzę łzy w twoich oczach.

Spuściła wzrok i zaczęła się wpatrywać w szklankę.

– Nie... nie jestem jeszcze przygotowana, żeby o tym mówić. Nie złość się na mnie. Muszę najpierw uporządkować swoje uczucia.

– Rozumiem. – Ujął jej dłoń. – Czy pójdziesz ze mną na poniedziałkową kolację?

– Dobrze – zgodziła się, choć początkowo chciała odmówić. Doszła do wniosku, że siedzenie w domu i użalanie się nad sobą nic nie pomoże. Od tej chwili miała zamiar bawić się i cieszyć życiem.

– Damian też tam będzie – zawiesił głos, jakby spodziewał się komentarza.

Skinęła głową. Po dzisiejszym popołudniu to nie robiło jej różnicy.

– Ma kogoś przyprowadzić – dodał. – Czy masz coś przeciwko temu, żebyśmy siedzieli przy jednym stole?

– Ani trochę – odparła pogodnie. – Im nas będzie więcej, tym będzie weselej.

– Pomyślałam sobie, że przejrzymy twoją szafę, zanim pojedziesz na tę kolację – powiedziała Cathy, wchodząc do mieszkania Jessiki. Jessica zrozumiała swój błąd już w chwilę po tym, gdy powiedziała przyjaciółce o zaproszeniu. Cathy od razu uparła się, że to ona wybierze jej sukienkę.

– Od wielu lat bez problemów sama sobie radzę z ubieraniem się – podjęła próbę obrony.

Cathy już buszowała wśród sukienek, przesuwając je to w tę, to w drugą stronę, jakby to było zadanie o pierwszorzędnym znaczeniu. Przerwała na chwilę i niecierpliwie tupnęła nogą.

– Nie masz pojęcia, jak się zawiodłam na Damianie. Czy jesteś pewna, że go dobrze zrozumiałaś? – Mówiła takim tonem, jakby wszystkiemu była winna Jessica.

– Nie ma mowy o nieporozumieniu – odparła sta­nowczo. Żałowała, że w ogóle cokolwiek powiedziała przyjaciółce. Nie zrobiłaby tego, gdyby Cathy nie była we wszystko wtajemniczona. – On nie chce mieć ze mną do czynienia. Nie mógłby tego wyrazić w sposób bardziej oczywisty.

– Ja w to nie wierzę. Coś tu jest nie w porządku i ty to powinnaś wyjaśnić.

– Wiem, co to jest – zaoponowała Jessica. Nie trzeba było dzielić włosa na czworo, skoro odpowiedź była taka prosta. Gdyby Damianowi naprawdę na niej zależało, znalazłby sposób, żeby wszystko uporząd­kować. Nie znalazł, bo mu nie zależało.

Cathy dalej badała zawartość szafy.

– Chyba przyjdziesz na premierę, prawda? – zapytała.

– Nic by mnie nie mogło zatrzymać. – Jessica była dumna z sukcesu Cathy, która dostała świetną rolę Adelajdy w sztuce „Chłopaki i dziewczyny”, wystawia­nej przez bostońskiego producenta. Domyślała się też, że Cathy jest zakochana w reżyserze, Davidzie Carsonie. Wspominała o nim ostatnio kilkakrotnie i za każdym razem jej głos jakby lekko się załamywał.

– Myślę, że zaproszę też Damiana – rzuciła non­szalancko Cathy. – Przecież go już znam. – Spojrzała na Jessicę. – Nic nie masz do powiedzenia?

– Rób, co chcesz, Cathy.

Cathy zaśmiała się krótko, ale wymownie.

– Nie oszukasz mnie, Jess, za dobrze cię znam. Nie wiem, co się stało Damianowi, ale możesz mi wierzyć, że wkrótce powróci.

– Szczerze w to wątpię. – Nie potrafiła ukryć pesymizmu.

Cathy wyjęła z szafy trzy sukienki i rozłożyła je na łóżku. Wzięła się pod boki, obeszła łóżko dookoła, a potem dwie z nich schowała z powrotem.

Pozostała długa czarna suknia, gładka i połys­kująca, ze srebrnymi ozdobami.

– Przymierz ją.

Jessica niechętnie zdjęła ubranie i włożyła sukienkę wybraną przez Cathy. Odgarnęła włosy, żeby przyja­ciółka mogła zapiąć suwak do końca. Potem podeszła do lustra i wydała pełne zawodu westchnienie.

– Przypominam Natashę ze szpiegowskiej kreskó­wki.

– Nic podobnego. Sukienka jest świetna.

– Chyba tylko wśród szpiegów. – A z drugiej strony, może to właśnie dobrze? Jeśli ma siedzieć przy jednym stole z Damianem i jego towarzyszką, to chciałaby mieć pewność, że zwróci na siebie jego uwagę, i że będzie wiedział, co traci.

Evan przyjechał po nią pięć minut przed czasem, kiedy właśnie kończyła makijaż.

– Jesteś piękna – powiedział. – Naprawdę piękna.

Po tych słowach uznania czuła się pewniej – do czasu gdy znaleźli się przy stole, gdzie siedzieli już Damian i towarzysząca mu kobieta, wysoka blondyn­ka, piękna i wyniosła.

– Nadine Powell – przedstawił ją Damian. – Mój brat Evan i Jessica Kellerman.

Jessica zerknęła na Damiana i z zadowoleniem zauważyła, że patrzy na nią jak dziecko na choinkę w dniu Bożego Narodzenia. Cathy miała rację – suknia była świetna. Damian nagle odwrócił wzrok, jakby zły na samego siebie, że nie potrafił zachować się obojętnie.

– Nadine. – Evan ujął jej dłoń i przytrzymał nieco dłużej, niż było to konieczne.

Kolacja trwała bardzo długo, głównie z powodu przemówień wielu gadatliwych polityków. Jessica straciła rachubę co do liczby mówców i liczby poda­wanych potraw. Przemówienia prawie uniemożliwiały prowadzenie konwersacji przy stole, lecz zdołała się dowiedzieć, że Nadine i Damian byli od dawna przyjaciółmi. Przyjaciółmi i niczym więcej, zaczęła wyjaśniać Nadine, oceniwszy sytuację zadziwiająco trafnie. Damian natomiast zachowywał się tak, jakby Jessiki tam nie było. Przez cały wieczór nie odezwał się do niej ani słowem.

Kiedy talerzyki po deserze zostały uprzątnięte, na niskiej estradzie, obok dębowego wypolerowanego parkietu do tańca, zaczęła grać dziesięcioosobowa orkiestra.

– Zatańczymy? – zapytał Evan i wyciągnął rękę do Jessiki. Orkiestra grała jej ulubione bigbandowe melo­die z lat czterdziestych. Evan wystukiwał rytm i ko­łysał się do taktu.

Odmówiła. Nie lubiła być pierwsza na parkiecie.

– Wolałabym przeczekać pierwsze tańce, jeśli po­zwolisz.

– Ani myślę. – Poderwał ją z krzesła, zaprowadził na parkiet i, choć taniec był szybki, otoczył ramieniem i przytulił do siebie.

– Evanie – syknęła, zdając sobie sprawę, jakie muszą robić wrażenie. Wyglądali jak para zakochana do szaleństwa.

– Ciii... – szepnął jej do ucha.

– Co ci się stało?

– Mnie? – zapytał, po czym odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się, jakby powiedziała coś bardzo zabaw­nego. – Nic. Po prostu dobrze się bawię.

– Moim kosztem – szepnęła ze złością. – Niedługo wszyscy będą o nas mówić.

– Niech sobie mówią.

– Z tobą naprawdę jest niedobrze – stwierdziła. Znów się roześmiał.

– Niekoniecznie. Ale zaraz wszystko powinno być w porządku.

Nie miała pojęcia, co Evan ma na myśli, ale nie chciała ciągnąć tej farsy. Gdy tylko melodia się skończyła, wysunęła się z jego objęć i wróciła do stołu.

– Jessice dokucza kolano – wyjaśnił Evan, po czym bez żadnych wstępów poprosił Nadine i poszedł z nią na parkiet. Damian wyglądał na wyprowadzonego z równowagi.

– No cóż – powiedziała Jessica z poważną miną. – Do odważnych świat należy.

Damian zmarszczył brwi.

– Mógł poprosić kogoś innego. – Zacisnął palce wokół szklanki i skupił się na obserwowaniu tań­czących par. Dobrze, że nie chce ze mną rozmawiać, pomyślała Jessica. Bardzo dobrze. Uważała, że wszys­tko już zostało powiedziane; Damian widocznie był tego samego zdania. – Jak twoje kolano? – zapytał niespodziewanie.

– Zupełnie dobrze. To tylko Evan znalazł sobie pretekst, żeby zatańczyć z Nadine.

Spowiły ich nastrojowe dźwięki muzyki. Po chwili Jessica zaczęła wystukiwać rytm nogą. Żałowała, że nie chciała zostać dłużej na parkiecie.

– Chodźmy – powiedział Damian, wyraźnie bez entuzjazmu. Wstał i podał jej rękę.

Spojrzała na niego ze zdziwieniem.

– Nie ma nic gorszego, niż siedzieć obok kobiety, która najwidoczniej chce tańczyć.

– Ja... – Zamierzała powiedzieć, że nie ma nic gorszego, niż tańczyć z kimś, kto najwidoczniej nie chce być jej partnerem. Ale zanim zdążyła się ode­zwać, wziął ją za rękę i poprowadził na parkiet. Po drodze mruczał coś pod nosem niewyraźnie. Zro­zumiała tylko, że chodziło o Evana i że nie był z niego zadowolony.

Chętnie udusiłaby Evana za to, że zostawił ją samą z Damianem. Orkiestra grała szybkie melodie, lecz kiedy weszli na parkiet, rozpoczęła wolny, ro­mantyczny utwór. Światła przygasły, a Jessica w du­chu jęknęła.

– Poczekajmy na następny – zaproponowała.

– Nie ma mowy – odparł i wziął ją w ramiona. Nie rozumiała, dlaczego poczuwał się do obowiązku za­tańczenia z nią. Obejmował ją sztywno, jakby bał się jej bliskości. Był wyprostowany, patrzył wprost przed siebie. – Rozluźnij się – szepnął niecierpliwie. – Prze­cież nie gryzę.

– Ja? – zapytała ze zdziwieniem. – Czuję się, jak­bym tańczyła z manekinem.

– No dobrze, spróbujmy oboje.

Nie zdawała sobie sprawy, że była tak spięta. Zamknęła oczy i głęboko westchnęła. Czuła, jak opada napięcie z Damiana. Kiedy otworzyła oczy, objął ją mocniej. Oparła głowę o jego policzek. Ich ciała poruszały się łagodnie w rytm muzyki. Ulga, jaką jej to przyniosło, była warta każdej minuty oczekiwania, by znaleźć się w jego ramionach.

To jest moje miejsce, pomyślała ze smutkiem; to zawsze było moje miejsce. Damian na pewno też to czuje. Gdyby było inaczej, czy obejmowałby mnie tak, jakbym była czymś najcenniejszym na świecie? Dla­czego dotykałby ustami moich włosów, jakby nie mógł się doczekać pocałunku?

Oboje milczeli; obawiali się, że słowa zepsują na­strój. Muzyka ucichła, a ona nadal tuliła się do Damiana, nie chcąc, by minęły te chwile błogości.

– Powinniśmy wrócić do stołu – odezwał się Da­mian. Brak przekonania w jego głosie dał jej nadzieję.

– Nie widzę Evana ani Nadine. Czy chcesz zatań­czyć jeszcze raz? – zapytała.

Milczał przez długą chwilę, a potem powiedział ochryple: – Tak.

– Ja też chcę.

– Jessico, posłuchaj...

Nieśmiało podniosła głowę i spojrzała na niego. W oczach miała tęsknotę tak wielką, że nie potrafiła jej ukryć.

– Nie teraz, Damianie, proszę.

Zamknął na moment oczy, westchnął i kiwnął głową.

Straciła poczucie czasu. Wiedziała, że tańczą dużo dłużej niż powinni. Spoglądała w kierunku stołu, lecz nie było tam ani Nadine, ani Evana.

Damian zaczął zdradzać oznaki zdenerwowania dopiero wtedy, gdy orkiestra zagrała szybciej. Wie­działa, że coś jest nie w porządku, kiedy tylko wypuś­cił ją z ramion. Patrzyła na jego zaciętą minę i niczego nie rozumiała.

– Braciszek zapłaci mi za to – mruknął.

– Za co? – zapytała cichym głosem.

Zamiast odpowiedzieć, zacisnął zęby. Widać było, że stara się opanować.

Usiedli przy stole jak obcy. Jessica nie mogła tego znieść. Wstała, przeprosiła i obeszła sąsiednie stoliki, witając się ze znajomymi. Gdy wróciła, obok Damia­na siedział Evan. Nadine nigdzie nie było widać. Bracia rozmawiali ze sobą gwałtownie, lecz na jej widok Damian zamilkł i zaczął patrzeć w innym kierunku.

– Zaniedbuję cię – powiedział Evan ze skruchą, ująwszy jej rękę w swoje dłonie. – Przepraszam, Jessico. Czy możesz mi wybaczyć?

– Oczywiście. – Cóż innego mogłaby zrobić? Zażą­dać, żeby ją natychmiast odwiózł do domu? To byłoby idiotyczne. Zwłaszcza że uważała go tylko za przyja­ciela. A poza tym, dzięki niemu mogła być długo z Damianem.

Kilka minut później wróciła Nadine, zdyszana i roześmiana. Cała czwórka zamówiła drinki. Kelner­ka właśnie je przyniosła, gdy do stołu podeszli Walter i Lois Drydenowie.

– Mamy nadzieję, że się dobrze bawicie.

Evan powiedział, że oczywiście tak.

Lois uśmiechnęła się życzliwie do Jessiki, a potem delikatnie położyła dłonie na jej ramionach, pochyliła się i zbliżyła twarz do jej twarzy.

– Tyle ci zawdzięczamy – powiedziała i pocałowała ją w policzek.

– Ależ nie. – Słowa pani Dryden wprawiły ją w zakłopotanie.

– To prawda. Powiedz sam, Walterze. Już niemal wpadliśmy w rozpacz w związku z tym, co się działo z Evanem, i nagle wszystko się zmieniło, gdy tylko zaczęłaś pracować w firmie.

– Mamo... – Evan też nie wyglądał na zachwy­conego.

– To prawda. Nawet nie wiesz, jak bardzo jesteśmy zadowolone, Joyce i ja, że się tak często oboje widu­jecie – ciągnęła Lois Dryden.

– Muszę przyznać rację twojej matce – powiedział Walter Dryden głębokim, dźwięcznym głosem. – Jes­teś zdolnym człowiekiem, Evanie, i przed tobą wspa­niała przyszłość. To było diabelnie przykre patrzeć, jak marnujesz życie z powodu kobiety, która nie może być twoja. Wszystko się zmieniło, od kiedy spotykasz się z Jessicą.

Po tych słowach przy stole zapanowała nienatural­na cisza. W kilka minut po odejściu państwa Drydenów pożegnali się pod jakimś pretekstem Damian i Nadine. Evan też nie miał ochoty zostać dłużej. Jessica z przyjemnością znalazła się w domu. Miała już tego dość.

Prawie przez całą noc, zamiast spać, rozmyślała. O świcie podjęła decyzję. Rano weszła do biura stanowczym krokiem, z oczami piekącymi z niewy­spania.

– Muszę się zobaczyć na chwilę z panem Drydenem – powiedziała sekretarce Damiana.

W jej głosie było tyle determinacji, że młoda ko­bieta natychmiast sięgnęła po słuchawkę, aby ją za­powiedzieć.

Wkroczyła do gabinetu Damiana, który siedział za biurkiem i coś czytał. Podniósł oczy i spojrzał na nią, jak zawsze z nieodgadniona miną.

– Czym mogę ci służyć, Jessico?

– Rezygnuję z pracy w tej firmie, od zaraz – po­wiedziała kategorycznie. Serce jej waliło. Wiedziała, że ryzykuje, bo o pracę było trudno. Ale ważniejsza była jej psychika. Gdy będzie trzeba, znajdzie sobie pracę dorywczą. Albo w innej dziedzinie.

Jeśli Damiana zaskoczyło jej oświadczenie, to nie pokazał tego po sobie. Był zupełnie spokojny.

– To nagła decyzja, prawda?

– Tak... ale konieczna.

– Czy Evan już wie?

– Jeszcze nie – odparła. – Ponieważ to ty mnie przyjmowałeś, czułam się w obowiązku powiedzieć najpierw tobie.

– Byłbym ci wdzięczny, gdybyś mogła przepraco­wać dwutygodniowy okres wypowiedzenia.

Jessica nie była pewna, czego oczekiwała. Niczego, powiedziała sobie, ale teraz wiedziała, że to niepraw­da. W skrytości ducha modliła się, by Damian po­prosił, żeby powtórnie wszystko przemyślała, by cho­ciaż spróbował ją nakłonić do zmiany decyzji. Za­miast tego spokojnie przyjął jej rezygnację, jakby był zadowolony, że odejdzie.

To było bolesne. Kiedy poczuła, że nie jest w stanie dłużej ukrywać cierpienia, odwróciła się i poszła w kierunku drzwi.

– Jessico.

Przystanęła, lecz już się nie odwróciła.

– Byłaś wartościowym pracownikiem naszej firmy. Będzie nam ciebie brakowało.

Tylko tyle miał jej do powiedzenia. Diabelnie mało.

– Dziękuję – szepnęła, a potem wyszła z gabinetu. Rozdygotana usiadła przy biurku. Odczekała chwilę, żeby się uspokoić, a potem sięgnęła po słucha­wkę i wykręciła numer Cathy.

– Co takiego?! – wrzasnęła jej przyjaciółka. Jessica nigdy przedtem nie prowadziła prywatnych rozmów przez służbowy telefon, ale tego dnia zrobiła wyjątek.

– Przecież słyszysz. Zwolniłam się.

– Ale dlaczego?

– To długa historia – mruknęła. – Powiem ci tylko, że mam dość tej całej bezsensownej gry.

– Damian cię kocha.

Dała się zwieść opiniom Cathy i własnemu głupie­mu sercu, bo bardzo pragnęła, żeby tak było.

– Nie – wyszeptała. – Nie kocha.

– Jessico, Jessico, Jessico – powiedziała Cathy znie­cierpliwionym głosem – nie bądź taka w gorącej wodzie kąpana.

Miała do wyboru: zwolnić się albo oszaleć. Telefon do Cathy to był błąd; jej przyjaciółka po prostu nic nie rozumiała.

– Co powiedział Evan?

– Jeszcze nie wie – odparła niechętnie. Choć to i tak niczego by nie zmieniło. Evan nie miał takich argumentów, które mogłyby wpłynąć na jej decyzję.

– Informuj mnie o wszystkim, dobrze? Śledzenie tego, co się dzieje w twoim życiu, jest ciekawsze niż moje melodramatyczne seriale.

Do pokoju weszła pani Sterling. Patrzyła na Jessicę, jakby miała wybuchnąć płaczem.

– Odchodzi pani!

To biuro miało siatkę informacyjną, której i CIA mogłoby pozazdrościć. Jessica nie zadała sobie trudu, żeby zapytać, skąd sekretarka Evana wie; to nie miało znaczenia.

– Ale nie może pani tego zrobić teraz, kiedy pan Dryden znów jest sobą.

– Przykro mi, że opuszczam was w potrzebie.

– Może pani przemyśli to jeszcze? – Jessica potrząsnęła głową. – Jeśli o mnie chodzi – powiedziała pani Sterling – to jestem zdania, że to niedobrze, kiedy mężczyźni i kobiety z tego samego biura są sobą zainteresowani. To się zwykle kończy źle.

– Co się kończy źle? – spytał Evan, wchodząc do pokoju. Zatrzymał się przy biurku sekretarki i sięgnął po czekające na niego pisma.

– Jessica odchodzi – powiedziała pani Sterling otwarcie.

Evan rzucił pisma i odwrócił się w stronę Jessiki. Utkwił w niej wzrok i z niedowierzaniem otworzył usta.

– Czy to prawda?

Kiwnęła głową. Nie wierzyła, by żywił do niej choć trochę prawdziwego uczucia, dopóki teraz nie zoba­czyła żalu na jego twarzy.

– Chodź do gabinetu – powiedział rozkazująco. Kiedy byli już w środku, zamknął drzwi. – O co tu chodzi?

Nie mogła sobie przypomnieć, żeby kiedykolwiek Evan był taki. Wyglądał i zachowywał się jak Damian.

– Pora ruszyć dalej – odparła niepewnie.

Nie wiedziała, czy powiedzieć – i ile – o praw­dziwych przyczynach.

– Po niecałych dwóch miesiącach?

Skrzyżowała ręce na piersi i wzruszyła ramionami.

– Czy dzień pracy jest za długi?

– Nie.

– Płacimy ci za mało?

– Mam dobrą pensję. – Nie podobało jej się, że zmusza ją do obrony, więc zaczęła odzyskiwać stanowczość. A poza tym Evan jeszcze nie znał pewnej jej cechy – uporu.

– Musi być jakiś powód, że praca ze mną stała się dla ciebie taka okropna.

– Nigdy nie powiedziałam, że praca z tobą jest okropna. – Opuściła ręce i zacisnęła pięści. Evan zachowywał się jak typowy prawnik.

– Więc nie podoba ci się firma. Czy cię czymś obraziliśmy?

– Nie! – krzyknęła. Miała już dość tego prze­słuchania. Evan zareagował zupełnie inaczej niż Da­mian. Był wyraźnie zdenerwowany myślą o tym, że ją straci.

– W takim razie, dlaczego? Musisz mi to wyjaśnić – nalegał.

– Nie czuję się na siłach...

– Czy to ja coś zrobiłem? – Mówił teraz łagodniej­szym tonem, jakby chciał ją uspokoić, pozyskać jej zaufanie.

– Nie – zapewniła. – Jesteś wspaniały... jak praw­dziwy przyjaciel. Zachowam w pamięci spędzone z tobą chwile, Evanie, ale nie kochasz mnie ani ja ciebie nie kocham. Wydaje mi się, że powinniśmy cieszyć się tym, co nas łączy, ale nie możemy do­szukiwać się czegoś, czego nie ma. – Ani pozwalać na to rodzicom, dodała w myślach.

Wyglądał na zaskoczonego.

– To nie powód, żeby rzucać pracę w firmie.

– Być może, ale ja uważam, że tak trzeba. Damian prosił, żebym przepracowała jeszcze dwa tygodnie, co oczywiście zrobię, ale nie zamierzam zmienić zdania.

– Trudno – zgodził się niechętnie. – A tymczasem, czy masz coś przeciwko temu, żebyśmy się nadal spotykali?

– Nie jestem pewna, czy to byłoby rozsądne.

Odrzucił gwałtownie głowę, zdumiony jej odpo­wiedzią.

– Chyba nie mówisz poważnie?

– Najzupełniej, Evanie. Czuję się dobrze w twoim towarzystwie i uważam cię za przyjaciela, ale...

– To może umówimy się na kawę, żeby poroz­mawiać o dawnych czasach?

– Może – odpowiedziała, a na twarzy Evana poja­wił się uśmiech, ten zniewalający uśmiech, któremu nie potrafiła się oprzeć żadna kobieta.

– Mimo wszystko nie zgadzam się, żebyś zrezyg­nowała z naszego spotkania na żaglówce. Bardzo na nie liczę. Chyba mnie nie zawiedziesz?

– Nie zawiodę. – Poczuła przygnębienie, przypo­mniawszy sobie, że już dawno obiecała Evanowi, że popływa z nim na żaglówce. Umówili się jeszcze przed ostatnią uroczystą kolacją, zanim nabrała przekona­nia, że chce się uwolnić od Drydenów.

Uśmiechnął się do niej promiennie.

Jessica została w pracy trochę dłużej, żeby zrobić porządek w biurku. Evan, nie zrażony jej niechęcią do dalszych spotkań, zaproponował kolację, lecz odmówiła. Również dlatego, że po ostatniej nocy była niewyspana i chciała jak najszybciej znaleźć się w domu.

Właśnie wychodziła, gdy w drzwiach swego gabi­netu stanął Damian.

– Dobranoc – powiedziała uprzejmie i poszła ko­rytarzem do windy.

Przez chwilę czekali razem i razem weszli do kabiny. Stali obok siebie jak obcy. Jessica obser­wowała zapalające się kolejno numerki nad drzwiami. Zaledwie tydzień wcześniej byłaby podekscytowana takim kilkusekundowym sam na sam z Damianem; teraz dałaby wiele, żeby tego uniknąć. Być tak blisko niego fizycznie, a tak daleko emocjonalnie – to była udręka w najczystszej postaci.

Drzwi windy rozsunęły się bezszelestnie i Jessica z ulgą znalazła się w holu. Teraz każde pójdzie w swoją stronę.

– Jessico. – W głosie Damiana słychać było iryta­cję; nie wiedziała, czy na nią, czy na samego siebie. – Wracasz metrem?

– Tak. Stacja jest za rogiem. – Ruszyła ku wyjściu.

– Zawiozę cię do domu.

– Nie, dziękuję.

– Musisz się zgodzić – powiedział twardym tonem. – Pora, żebyśmy porozmawiali.

Gdy rano wchodziła do jego gabinetu, serce biło jej mocno, teraz waliło jak oszalałe.

Bez słowa zaprowadził ją do podziemnego garażu. Kiedy już siedzieli w samochodzie, zapytał:

– Czy rozmawiałaś z Evanem o swojej rezygnacji?

– Tak.

– Co powiedział?

Wykonała kilka niepewnych gestów.

– Poprosił, żebym się zastanowiła.

– I co?

– Nic. Przepracuję jeszcze dwa tygodnie, bo mnie o to prosiłeś, ale decyzji nie zmienię.

Damian zacisnął ręce na kierownicy.

– Dlaczego, Jessico?

– A dlaczego miałoby cię to obchodzić, Damia­nie? – odparła, wyprowadzona z równowagi. – Dziś rano nie mogłeś się doczekać, kiedy się mnie po­zbędziesz.

– To nieprawda – powiedział ostro.

– Nie sądzę, żeby ta dyskusja cokolwiek rozwiąza­ła. – Położyła rękę na klamce, zamierzając wysiąść.

Atmosfera była jak naładowana elektrycznością.

– Jessico, zostań na kilka minut. Proszę. – Mówił cicho, pozornie bez emocji.

Zawahała się.

– Dobrze. – Cofnęła rękę.

– Czy złożyłaś rezygnację z powodu tego, co zaszło podczas kolacji? – zapytał.

Popatrzyła na niego zmieszana.

– Wczoraj wieczorem?

– Evan cię po prostu zostawił. Wiem, że twoje uczucia zostały zranione, ale...

– Poczekaj – powiedziała i odwróciła się do niego, spoglądając mu prosto w oczy. – Szczerze mówiąc, sam w to nie wierzysz, prawda?

Na jego twarzy malował się wyraz zakłopotania.

– Mój brat, zostawiając cię w ten sposób, zachował się jak grubianin.

Od niepamiętnych czasów nie była tak wściekła. Rozsadzająca ją złość, gdy dała jej upust, przybrała postać czkawki.

– Myślisz... hik... że jestem tak płytka, że rzuciła­bym... hik... pracę w napadzie... hik... zazdrości? Czy to... hik... chciałeś powiedzieć, Damianie?

Wysiadła z samochodu i trzasnęła drzwiami.

– Uważam... hik... że ta rozmowa... hik... prowa­dzi donikąd.

To powiedziawszy, pomaszerowała do domu. Wy­dawało jej się, że słyszy odgłos zamykania drzwi samochodu, ale nie zadała sobie trudu, żeby się obejrzeć.

– Jessica! – zawołał, wpadając do pustego holu. Zawahała się. Czkawka nie ustąpiła i trudno jej było normalnie oddychać.

– Przykro mi – powiedział po chwili pełnej na­pięcia.

Wtedy zrozumiała. Przepraszał za coś więcej niż ich sprzeczka w samochodzie. Chciał jej powiedzieć, jak bardzo żałuje, że jej nie kocha.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

Przez następne dwa tygodnie Jessica widywała Damiana tylko przelotnie. Firma zatrudniła nowego asystenta prawnego, Petera McNicholsa, więc poma­gała w szkoleniu tego sumiennego młodego człowieka.

Ostatniego dnia pani Sterling przyniosła wiado­mość, że Damian chce rozmawiać z Jessicą.

– Mam nadzieję, że zmieni pani zdanie – powie­działa smutnym głosem. – Świetnie pani pracuje i bardzo mi przykro, że pani odchodzi. – Rzuciła domyślne spojrzenie w kierunku drzwi gabinetu Evana. – Jestem pewna, że panu Drydenowi też będzie pani brakowało.

W ciągu minionych dwu tygodni Evan kilkakrotnie próbował ją przekupić, lecz pozostała nieugięta. Jej decyzja, choć podjęta nagle, była słuszna.

Z przyzwyczajenia wzięła notatnik i pióro i poszła do Damiana. Sekretarka od razu ją wpuściła.

Stał przy oknie, odwrócony do niej tyłem. Ręce założył za siebie, jak zwykle, gdy był zamyślony lub czymś się martwił. Zaczęła się zastanawiać, czy zmar­twiło go jej odejście, lecz doszła do wniosku, że gdyby tak było, dawno by o tym powiedział.

– Chciałeś mnie widzieć? – zapytała spokojnie. Odwrócił się i uśmiechnął uspokajająco.

– Tak. Siadaj, proszę. – Wskazał jej krzesło, a sam zajął miejsce za biurkiem. Wziął do ręki leżącą na środku kopertę i wręczył ją Jessice. – To dla ciebie – wyjaśnił. – Pozwoliłem sobie dodać niewielką premię.

– To nie było konieczne – powiedziała zaskoczona.

– Być może, lecz chciałem, żebyś wiedziała, iż nasza firma wysoko ocenia twoją pełną poświęcenia pracę nad sprawą Earla Kressa.

– Zostawałam dłużej, bo to było potrzebne.

– Wiem. – Odchylił się do tyłu i spojrzał na nią z ciekawością. – Czy znalazłaś już inną pracę?

– Nie. – Dopiero teraz będzie na to dość czasu, w ciągu następnych dni i tygodni, pomyślała smutno.

– Jeśli chcesz, z przyjemnością napiszę ci list pole­cający.

To była cenna propozycja, tym bardziej że praco­wała w firmie tak krótko.

– Będę bardzo zobowiązana. – List polecający na pewno się przyda.

– Znam dużo firm, które mogą być zainteresowane tak dobrą asystentką prawną. Mógłbym do kilku zadzwonić w twoim imieniu.

Damian jest naprawdę wielkoduszny, pomyślała.

– Dziękuję. Będę ci wdzięczna.

Skinął głową. Jessica podniosła się z krzesła. Pożeg­nanie z Damianem okazało się o wiele trudniejsze, niż przypuszczała. Nie wiedziała, ile czasu upłynie, zanim znów go zobaczy. Ich rodziny są zaprzyjaźnione, lecz oni żyją własnym życiem. Mogą minąć miesiące, a nawet lata, zanim się spotkają. Lecz może tak będzie najlepiej. Nerwowo bawiła się żółtym notatnikiem.

– Chcę, żebyś wiedział, że bardzo ceniłam sobie pracę z tobą i Evanem – powiedziała łamiącym się głosem. – Daliście mi szansę, mimo że nie miałam żadnego doświadczenia.

– Przez ten czas sprawdziłaś się wielokrotnie.

Cofała się małymi krokami, aż plecami dotknęła drzwi.

– Dziękuję ci też – powiedziała zduszonym głosem – za wszystko inne.

Podniósł brwi z wyrazem zdziwienia.

– Za wspólne kolacje i nasz wieczór na Cannon Beach – dodała. Więcej nie odważyła się powiedzieć.

Była pewna, że gdyby teraz otworzyła przed nim serce, oboje czuliby się zażenowani. W oczach Damiana odbijał się smutek.

– Żegnaj, Jessico.

Odwróciła się i nacisnęła klamkę, lecz zanim ode­szła z jego życia, zanim zrobiła ten pierwszy krok, spojrzała przez ramię, żeby zobaczyć go jeszcze raz, żeby zatrzymać w pamięci ostatnie wspomnienie o nim.

Damian stał tam, gdzie go widziała, gdy zjawiła się tu po raz pierwszy. Patrzył przez okno, ręce założył za siebie.

– Nie mogę uwierzyć, że tak się to odbyło. – Cathy, pełna oburzenia, chodziła po pokoju jak lew w klatce. Nie była w stanie usiedzieć na miejscu, od chwili gdy Jessica opowiedziała jej o swoim ostatnim spotkaniu z Damianem.

– A spodziewałaś się, że co mu powiem? – zapytała Jessica z irytacją. Siedząca w niej romantyczka miała nadzieję, że Damian pobiegnie za nią, ale nic takiego się nie stało. Nawet Evan zdawał się podporządkować jej życzeniu. To był dla niej jeden z najbardziej emocjonalnie wyczerpujących dni w życiu, i czego jak czego, ale zarzutów przyjaciółki teraz nie potrzebo­wała. – Gdyby miał dla mnie choćby odrobinę uczu­cia, to byłaby to dla niego najlepsza okazja, żeby coś powiedzieć. Jak myślisz?

– Lepiej, żebyś nie wiedziała, co myślę o tym człowieku – odparła ponuro Cathy.

– List polecający... na nic więcej nie było go stać. Damianowi Drydenowi po prostu na mnie nie zależy. – Klęczała na dywanie przy stoliku. Wyszarpnęła kawałek pizzy z pudełka. Ser spadł na podłogę.

– Czy on wie, że nie widujesz się z Evanem?

– Oczywiście.

– Jesteś pewna? Powiedziałaś mu o tym?

– Nie.

Cathy podniosła ręce w geście rozczarowania.

– No, to już wszystko jasne. On myśli, że spotykasz się z jego bratem.

–W tym tygodniu Evan dwa razy umówił się z Nadine Powell. Damian o tym wie. A poza tym, Evan i ja zawsze byliśmy tylko przyjaciółmi. Powie­działam to Damianowi. Jak by na to nie patrzeć, nie jest mną zainteresowany, więc nie ma o czym mówić.

Cathy usiadła na dywanie i wzięła sobie kawałek pizzy.

– Jestem naprawdę zawiedziona.

– Ja też. – To było przesadnie lakoniczne, ale Jessica nigdy nie należała do ludzi, którzy rozwodzą się nad popełnionymi błędami. I jeszcze dużo czasu musiałoby upłynąć, żeby mogła uznać miłość do Damiana za błąd. Tymczasem dobrze poznała siebie i dużo się dowiedziała o miłości.

– Czy mi się zdaje, że mówiłaś, że podczas najbliż­szego weekendu masz zamiar pływać z Evanem ża­glówką? – zapytała Cathy z wyraźną ciekawością.

– Nie. W czasie następnego.

– Aha! – Cathy wolną ręką uderzyła w stolik. – Więc jednak nadal widujesz się z Evanem. Nie­możliwe, żeby Damian o tym nie wiedział. Nic dzi­wnego, że...

– Cathy – przerwała jej Jessica – daj spokój. Prawdopodobnie już nie będę widywała Damiana, a on najwidoczniej też chce, żeby tak było. Bóg mi świadkiem, że nie mogłam jaśniej wyrazić tego, co czułam.

Cathy ze smutkiem potrząsnęła głową.

– Jestem chyba większą romantyczką, niż myś­lałam. Byłam taka pewna, że on cię kocha. Przeko­nana, że mam rację. Chyba dlatego, że chciałam ją mieć. Tyle lat czekałam, żebyś się zakochała, a teraz, kiedy masz... – Jej głos cichł w miarę, jak robiła się coraz smutniejsza. – Taka byłam pewna – wyszeptała, a jej twarz przybrała wyraz zdziwienia, jakby miała ochotę zapytać, co u diabła było przyczyną niepowo­dzenia.

– Tu jest naprawdę przyjemnie – powiedziała Jessica. Siedziała naprzeciw matki w ich ulubionej re­stauracji morskiej, przy stole z widokiem na Back Bay. Zielone wody zatoki były spokojne, w oddali, jak korki, podskakiwały rybackie łodzie.

Joyce Kellerman rozłożyła na kolanach płócienną serwetkę i uśmiechnęła się łagodnie.

Jessica w duchu jęknęła. Dobrze znała to spo­jrzenie, pełne bolesnego zawodu. Właśnie tak pat­rzyła na nią matka, kiedy dowiedziała się, że Jessica zrezygnowała z lekcji gry na fortepianie. Albo gdy jako dwunastolatka nie chciała pojechać na obóz skautowski, chociaż matka była drużynową. To był matczyny sposób wyrażania całkowitego rozczarowa­nia postępowaniem córki. Jessica nie próbowała uda­wać, że nie wie, jaki jest powód tego wspólnego lunchu.

– Uważasz, że popełniłam błąd, zwalniając się z pracy, prawda, mamo?

Joyce Kellerman wyglądała na nieco zaskoczoną, że to Jessica zaczęła mówić na ten temat.

– Po prostu nie rozumiem, dlaczego. Nic więcej. To była dla ciebie wymarzona posada, u zaprzyjaź­nionej rodziny. Wydawało się, że współpraca między tobą a Evanem układa się bardzo dobrze. I nagle, bez widocznej przyczyny, zwalniasz się.

– Przyszła pora na zmianę – powiedziała Jessica niepewnie.

– Ależ przepracowałaś zaledwie dwa miesiące – za­protestowała Joyce. – Zmienianie pracy jak rękawi­czek nie wygląda dobrze w życiorysie zawodowym. Wiesz, co o takim postępowaniu sądzi twój ojciec.

No tak, to było do przewidzenia. Zawiodła ojca, człowieka, który przez całe życie poświęca się, aby zapewnić jej szczęście.

– Praca u Drydenów stała się... nieprzyjemna, mamo. – Cóż mogła więcej powiedzieć?

– Muszę ci się przyznać, że Lois i ja same się za to winimy. Byłyśmy obie tak podekscytowane, kiedy ty i Evan zaprzyjaźniliście się, że poniosła nas wyobraź­nia. My już rozmawiałyśmy o ślubie i wnukach, a wy przecież dopiero zaczęliście się spotykać.

– Mamo, to nie było tak.

Joyce kurczowo zacisnęła dłonie na blacie stołu i nachyliła się do Jessiki.

– Tak mi przykro z powodu tego wszystkiego. Mam nadzieję, że przyjmiesz moje przeprosiny, Jessico.

– Mamo, posłuchaj. Między mną i Evanem nigdy nie było żadnych romantycznych uniesień. On kocha kogoś innego. Mieliśmy kilka długich rozmów, i wiem, że on po prostu nie ma ochoty na zaangażo­wanie się w nowy romans. To zupełnie zrozumiałe.

– Och, kochanie. Przepraszam, że się spóźniłam. – Do stołu podeszła podniecona Lois Dryden.

Jessica była zaskoczona. To był jej pierwszy tydzień po rezygnacji z posady w firmie Drydenów. Kiedy matka zaproponowała jej lunch, potraktowała to jako świet­ny sposób spędzenia kilku godzin między rozmowami w sprawie pracy, na które umówił ją Damian. Nie wiedziała, że jej matka zaprosiła też Lois Dryden.

– Chyba jeszcze nigdy nie byłam taka zajęta! Pra­wybory za niecałe trzy tygodnie. – Lois odsunęła krzesło i usiadła obok przyjaciółki.

– Mama nic nie mówiła, że pani też tu będzie. – Jessica zerknęła na matkę z łagodnym wyrzutem. Jeszcze tylko brakowało następnego śledztwa.

– Mam nadzieję, że to ci nie przeszkadza – po­wiedziała Lois skruszonym tonem. – To rzeczywiście wygląda, jakbyśmy spiskowały przeciwko tobie, pra­wda? Nie mamy zamiaru, kochanie. Po prostu je­steśmy bardzo ciekawe, co się dzieje między tobą a Evanem.

Więc nie tylko jej matka szukała odpowiedzi. Pani Dryden także. I ta para coś knuła przeciwko niej.

– Obie jesteśmy za bardzo wścibskie – ciągnęła Lois – ale tak to już jest z matkami.

– Jessica mi powiedziała, że Evan nadal kocha kogoś innego – wyjaśniła Joyce.

– Mój Boże – odezwała się smutnym głosem Lois. – Tego się właśnie obawiałam. Czy to ta Mary Jo, w której był taki zakochany kilka miesięcy temu?

Jessica spojrzała na zalane słońcem wody zatoki i westchnęła.

– Nie chciałabym, żeby to zabrzmiało nieprzyjem­nie, ale proszę zrozumieć, że Evan i ja jesteśmy przyjaciółmi i niezręcznie mi mówić o tym, czego dowiedziałam się od niego w zaufaniu.

Joyce Kellerman spojrzała z dumą na przyjaciółkę.

– Mówi zupełnie jak adwokat, prawda?

– To skutek zbyt długiego przebywania w towarzy­stwie moich synów. – Lois pochyliła się nad stołem z miną pełną ubolewania. – Obawiam się, że popeł­niłam straszny błąd, gdy Evan przyprowadził Mary Jo do naszego domu, żeby ją przedstawić.

– To przecież nie do pomyślenia, żebyś ty zrobiła cokolwiek, co mogłoby kogoś obrazić – powiedziała lojalnie Joyce.

– Nietrudno było zauważyć, że to nieśmiałe biedac­two czuje się strasznie skrępowane w naszej obecno­ści. Próbowałam ją przekonać, że powinna być swo­bodniejsza, ale zdaje się, że kiepsko mi to poszło. Widzicie, to bardzo ważne, żeby Evan ożenił się z... odpowiednią kobietą...

– Z odpowiednią kobietą? – zdziwiła się nieco Jessica. Znała państwa Drydenów od dawna. Nie byli snobami. Tak wielkodusznych i prawych ludzi jeszcze nie spotkała.

– W przyszłości czeka Evana kariera polityczna – wyjaśniła Lois. – Być żoną polityka to być osobą publiczną. Wiem coś o tym. Przez ostatnie tygodnie czułam się tak, jakbym to ja kandydowała do senatu, nie Walter.

Jessica miała zdziwioną minę.

– Evan nigdy nic nie mówił o swoim zainteresowa­niu polityką.

– Ostatnio może nie, ale dawniej był bardzo zainte­resowany i dużo na ten temat rozmawialiśmy.

– Powiedziałaś to wszystko Mary Jo? – spytała Joyce.

Lois skinęła głową. Jej spojrzenie zdradzało wyrzuty sumienia.

– Wiele razy myślałam o tamtej naszej rozmowie i teraz widzę, że zrobiłam więcej złego niż dobrego.

– Czy Evan wie, co jej pani powiedziała? – zapytała Jessica.

– Jestem przekonana, że mu nie powtórzyła. Potem zastanawiałam się, czy się z nią nie skontaktować. Może gdybym ją przeprosiła, potrafiłaby mi wybaczyć okropną pewność siebie.

Teraz już pewnie można by wyjaśnić, co zaszło między Mary Jo a Evanem, pomyślała z bólem Jessica. Niestety, za późno. Mary Jo prawdopodobnie wyszła za mąż. Pewnie za tego nauczyciela.

– Czuję się również odpowiedzialna za popsucie stosunków między tobą a Evanem – ciągnęła Lois. – Naprawdę staram się nie wtrącać do życia moich synów, słowo daję, ale nie zawsze mi się to udaje. Mam nadzieję, że wybaczysz mnie i Walterowi, że próbowa­liśmy wywierać na was nacisk.

– Ależ proszę pani, niczemu nie jest pani winna.

– Jesteś taką kochaną dziewczyną, mieliśmy z Walte­rem nadzieję, że między wami wszystko będzie dobrze. – Przerwała i sięgnęła po menu. – Piękna z was para.

– Dziękuję.

Podszedł kelner i przyjął zamówienie. Z Lois Dryden opadło napięcie.

– Coś gnębi Damiana – napomknęła. – Próbowa­łam go podpytywać, ale wiecie, jaki jest Damian. Skryty jak jego ojciec. Evan, dzięki Bogu, bardziej przypomina mnie. Zawsze... no, powiedzmy, do nie­dawna... wiedziałam, co myśli, bo nie kryje się ze swoimi uczuciami.

– I co z Damianem? – zapytała Jessica, starając się, żeby zabrzmiało to jak najbardziej zdawkowo.

– Kochanie, prawdopodobnie ty mogłabyś mi wy­jaśnić więcej niż ja tobie – odparła Lois. – Widywałaś go znacznie częściej niż ja.

– Damian nie miał zwyczaju mi się zwierzać.

Lois westchnęła głośno.

– Domyślam się. Wspomnicie moje słowa, za tym się kryje kobieta. Może sobie być skryty jak jego ojciec, ale znam swego syna. Myślę, że chyba się zakochał.

Jessica spojrzała na zatokę. Wiedziała, że jeśli matka Damiana mą rację, to chodzi tu o inną kobietę. Nie o nią.

– Jak już będziemy na łodzi, idź od razu na dół i rozpakuj jedzenie – pouczył ją Evan. Szli przez teren przystani, obok pływającego doku. Gdy dotarli na miejsce, pomógł Jessice wejść na pokład.

Zeszła na dół, a on zajął się żaglami. Postawił kliwer i zaczął przygotowywać spinaker.

– Wydaje mi się, że tego jedzenia wystarczyłoby na tydzień – krzyknęła spod pokładu. Dzień był piękny, wiatr jak wymarzony do żeglowania. Chociaż Evan odgrażał się wcześniej, że będzie kapitanem, a ona załogą, sam zajął się prawie wszystkim.

– Zaraz odbijamy – krzyknął. – Nie przestrasz się, kiedy poczujesz, że łódź się porusza.

Jessica miała niewielkie pojęcie o żeglarstwie. Evan już przed kilkoma tygodniami oświadczył, że musi to zmienić. Wystarczy jeden dzień, twierdził, i będzie pierwszorzędną żeglarką. Widocznie naukę trzeba za­cząć od kuchni, pomyślała.

Podśpiewując, wypakowała zawartość trzech du­żych toreb. Wyglądało na to, że nie będą musieli żałować sobie jedzenia podczas tego weekendu. Właś­nie myła rzodkiewki, gdy z góry dobiegły ją głosy. Próbowała zobaczyć, z kim Evan rozmawia, ale nie mogła dojrzeć nikogo. Pewnie z kimś, kto stoi na brzegu, doszła do wniosku.

Po minucie rozległ się szum silnika. Evan postawił żagle i łódź zanurzyła się nieco. Gdy silnik ucichł, domyśliła się, że są już w bezpiecznej odległości od przystani.

Uporała się ze swoim zadaniem, wzięła kilka puszek z zimną wodą sodową i wspięła się na pokład. Dopiero po chwili zorientowała się, że jest tam ktoś oprócz nich.

To był Damian.

Rzuciła Evanowi oskarżycielskie spojrzenie, które jednak było niczym w porównaniu z tym, co wyrażał wzrok Damiana.

– Nie wiedziałam, że Evan cię zaprosił – odezwała się pierwsza.

– Nie wiedziałem, że zaprosił ciebie – odparł Damian.

Evan śmiał się od ucha do ucha, najwyraźniej zachwycony własnym sprytem.

– Czy nie wspomniałem, że wybiera się z nami Damian? – zapytał niewinnie.

– Nie – odpowiedziała. Wręczyła każdemu z braci puszkę i wycofała się do kuchni. Evan udawał, że ta sytuacja była wynikiem nieporozumienia, lecz wiedzia­ła, że doprowadzi do niej celowo.

Po kilku minutach Damian poszedł w jej ślady. Siedziała oparta o burtę, z nogami wyciągniętymi wzdłuż miękkiej ławki. Otworzył lodówkę i wstawił do niej puszkę, jakby tylko w tym celu zszedł na dół.

– Chcę ci powiedzieć, że nie ja zaaranżowałem to spotkanie, jeśli tak myślisz.

Jessica nie miała mu nic do powiedzenia. Nie była na niego zła; on też został w to wmanewrowany. Nie wiedziała, jaką grę prowadzi Evan, ale nie chciała w niej uczestniczyć.

– Przypuszczam, że przez moją obecność masz ze­psuty dzień, który zamierzałaś spędzić z Evanem – po­wiedział tonem usprawiedliwienia. Zajrzał do szafki, jakby szukał czegoś do zjedzenia. Wyjął torebkę chip­sów. – Czy znalazłaś już pracę?

– Jeszcze nie, ale jestem umówiona na rozmowę. – Przypuszczała, że Damian o tym wie. Zorientowała się, że w nowej firmie zarekomendował ją niczym zesłaną przez niebiosa gwiazdę prawniczej profesji. Taka opinia bardzo zobowiązuje. – Czy mogę cię o coś zapytać?

– Oczywiście. – Usiadł naprzeciwko niej.

– Jeśli masz o mnie takie dobre zdanie, to dlaczego przyjąłeś moją rezygnację? – To niezupełnie uczciwe pytanie, uświadomiła sobie. Przecież sama chciała odejść.

– Czy chciałaś, żebym poprosił, byś została?

Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.

– Myślę, że trochę tak, chociaż trudno mi się teraz do tego przyznać.

– Dlaczego zdecydowałaś się odejść? – Otworzył torebkę i podał jej. Jessica wyjęła garść chipsów i poło­żyła je na stole, zadowolona, że może czymś zająć ręce.

– Dlaczego zdecydowałam się odejść? – powtórzyła w zamyśleniu pytanie. – Przede wszystkim z powodu tego, co zaszło na kolacji.

W oczach Damiana zabłysło oburzenie.

– Więc to jednak miało coś wspólnego z zaintereso­waniem Evana Nadine?

– Nie – wybuchnęła. – Zwolniłam się z powodu presji ze strony rodziców. Oni właściwie zaręczyli Evana i mnie.

– Małżeństwo z moim bratem nie byłoby taką złą rzeczą.

– Jak możesz choćby sugerować coś takiego? – za­pytała drżącym głosem. Nigdy nie wyszłaby za czło­wieka, którego by nie kochała. – Co się z tobą dzieje, Damianie?

– Ze mną?

– Słyszałeś czy nie, co powiedziałam w kuchni, w domu twoich rodziców, niecałe trzy tygodnie temu?

Zmarszczył czoło.

– Tak – odpowiedział ze złością.

– Więc jak mogłeś powiedzieć coś tak głupiego?

W oczach Damiana widać było wściekłość. Nie należał do mężczyzn, którzy tolerują obelgi.

Jessica chwyciła kilka chipsów i wszystkie naraz włożyła do ust. Chrupanie czegoś kruchego i słonego pomagało jej rozładować napięcie.

– Ale Evan...

– Jeśli ośmielisz się sugerować, że Evan mnie kocha – przerwała mu w pół słowa – to nie odpowiadam za siebie, przysięgam.

Damian wyglądał na zaskoczonego jej pełną złości ripostą. Zacisnął usta i zmarszczył czoło, a potem sięgnął do torebki z chipsami. Przez chwilę w ciasnej kuchni słychać było jedynie chrzęst ziemniaczanych płatków.

– Wiesz na czym polega mój problem?

– Czyżbyś miała tylko jeden? – zapytał z sarkazmem. Jessica pominęła jego pytanie milczeniem.

– Założyłam, iż mężczyzna, który jest adwokatem i jednym z najlepszych w Bostonie specjalistów od prawa spółek, będzie...

– Co tam u was na dole słychać? – dobiegł ich okrzyk Evana. – Czy już ze sobą rozmawiacie?

Jessica spojrzała w górę. Evan otworzył drzwi do kuchni i siedział teraz prawie prosto nad nimi, z ręką na sterze. Wiatr wichrzył mu włosy i opinał kurtkę na piersiach.

– Wymieniamy obelgi! – odkrzyknął Damian.

– To dobry początek. – Głos Evana był irytująco wesoły. – Jedno musicie wiedzieć – dodał. – Nie zamierzam zawrócić, dopóki nie dojdziecie do porozu­mienia.

– W sprawie czego? – zapytała Jessica.

– Zaraz do tego dojdziemy. A teraz, Damianie, przyznaj się, że jesteś zakochany w Jessice, i miej to już za sobą. Przestań grać tę bezsensowną grę.

– Damian zakochany we mnie? – powtórzyła z nie­dowierzaniem. – To nieprawdopodobne.

– Więc już wiecie, co was czeka – zawołał Evan z góry. – Nie martwcie się, jedzenia mamy dość na trzy albo i cztery dni.

– Nie pleć głupstw. – Damian zaczynał tracić cierp­liwość.

– Posłuchaj, braciszku – krzyknął Evan. – Myślałeś, że nie widziałem, jak całowałeś Jessicę w kuchni u ma­my, ale ja widziałem. Szalejesz za nią. Jednego nie rozumiem: dlaczego uparłeś się, żeby to ukryć.

– To ty się z nią spotykałeś.

– No to co?

– Nie wiążę się z kobietami, z którymi się spotykasz.

– Zawsze może się zdarzyć wyjątek od reguły. Jes­sica jest wolną kobietą. Jeśli ją kochasz, jak pode­jrzewam, to dlaczego nic nie powiedziałeś?

– Nie zrozumiałbyś.

– Sprawdź – zażądał Evan.

– Słuchajcie no – przerwała im Jessica. – Jeśli nie macie nic przeciwko temu, wolałabym, żebyście nie rozmawiali o mnie tak, jakby mnie tu nie było.

Bracia nie zwracali na nią uwagi.

– Jessica kochała się w tobie od dziecka – oznajmił Damian.

– No to co? – odparł Evan. – Dorosła i zakochała się w tobie. Kobiety potrafią zmieniać zdanie, jeśli chcą. One są z tego znane.

– Ale ty ją kochasz! – upierał się Damian.

– Masz rację, ale jak siostrę. Byłaby z niej wspaniała bratowa. Świetnie się zgadzamy.

Damian wpatrywał się w Jessicę. Jego pociemniałe oczy były pełne napięcia.

– Czy chciałaś mi powiedzieć, że mnie kochasz? – zapytał ochrypłym szeptem.

– I to nie jeden raz, ty idioto! Ale tak się przed tym broniłeś!

– Nie chciałbym ci dawać rad, braciszku – krzyknął Evan z góry – ale teraz jest chyba dobry moment, żebyś ją pocałował.

– Doceniam twoją pomoc, braciszku, ale już sobie poradzę sam – odkrzyknął Damian i wstał. Zamknął i zaryglował drzwi, a potem odwrócił się do Jessiki. – Na pewno myślałaś, że jestem upartym głupcem – powiedział. Chwycił ją za kostki i pociągnął wzdłuż ławki, na której siedziała. Potem objął, podniósł i wziął w ramiona.

– Czy mnie kochasz, Damianie? – spytała.

– Całym sercem – wyznał i ujął jej twarz w dłonie.

– Przecież mogłeś powiedzieć o tym wcześniej – szepnęła.

– Nie miałem odwagi. Sądziłem, że Evan cię kocha i potrzebuje. Ale w ciągu ostatnich tygodni przekona­łem się, jak bardzo ja cię kocham i potrzebuję. – Po­głaskał jej włosy, jakby nawet teraz nie mógł uwierzyć, że jest z nim.

Poszukał ustami jej warg. Oplotła go ramionami i przywarła do niego całym ciałem. Całował ją raz po raz, aż do utraty tchu. Nie mogła pojąć, jak potrafiła tak długo żyć bez jego miłości. Oboje nie mogli się sobą nasycić.

– To nie do uwierzenia, że jesteś tak blisko – szepnął między pocałunkami.

– Byłeś głupi, Damianie Drydenie.

– Wiem. Już nie będę. Sądziłem, że postępuję szla­chetnie, usuwając się z drogi Evanowi. Po tej uroczystej kolacji byłem na niego wściekły, ale jeszcze bardziej na samego siebie.

– Dlaczego?

– Ponieważ nie potrafiłem się powstrzymać od przy­tulania cię. – Objął ją mocniej. Poczuła, jak jego pierś miarowo podnosi się i opada, i wtuliła się w niego jeszcze bardziej.

– Pozwoliłeś, żebym odeszła z twego życia. – Przy­pomniała sobie, z jakim bólem opuszczała firmę.

– Pozwoliłem ci odejść z mojego biura – przytulił policzek do jej włosów – ale nie z mojego życia. Niecierpliwie czekałem, co wyniknie z twoich spotkań z Evanem.

Przerwało mu dobiegające z góry głośne pukanie. Nie wypuszczając Jessiki z objęć, Damian jedną ręką odciągnął zasuwę i otworzył drzwi.

– Słucham? – zapytał.

– Czy możemy już zawracać?

– Jeszcze nie! – krzyknęła Jessica.

– Daj nam jeszcze kilka minut – poprosił Damian. Evan zaśmiał się cicho.

– Obiecaj mi jedną... nie, dwie rzeczy.

– Dobrze – odpowiedział Damian bez namysłu.

– Po pierwsze, muszę być drużbą na ślubie.

– Na ślubie... – powtórzyła powoli Jessica. Damian stanowczo kiwnął głową.

– Im szybciej, tym lepiej. Już za długo na ciebie czekam.

– Będę drużbą, czy nie? – spytał Evan.

– Nigdy nikogo innego nie brałem pod uwagę, braciszku.

– A po drugie, chcę być przy tym, gdy oznajmisz mamie i tacie, że Jessica wychodzi za ciebie, a nie za mnie.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

– Uspokoję się, jak mnie pocałujesz. – Jessica spojrzała na Damiana. Z przystani zatelefonowali do jego rodziców i powiedzieli Lois, że chcą się z nimi zobaczyć i żeby zaprosiła też państwa Kellermanów.

– Jeśli nie chcesz, to ja to zrobię – zażartował Evan, przyglądając się spod oka bratu.

– Nie tym razem, braciszku. – Damian otoczył Jessicę ramieniem i delikatnie ją pocałował. Gdyby to się nie działo na środku przystani, oboje chętnie prze­dłużyliby tę chwilę.

– Sama nie wiem, czemu jestem taka zdenerwowana – powiedziała Jessica, wsuwając dłoń w rękę Damiana. Szli w kierunku parkingu.

– Ja wiem. – Wyglądało na to, że ostatnio tylko Evan ma na wszystko odpowiedź. – Nasi rodzice, wszyscy czworo, myślą, że wychodzisz za mnie. – Evan roześmiał się wesoło. Widać było, że cieszy go myśl o tym spotkaniu.

To właśnie Evan nalegał, żeby od razu porozmawia­li z rodzicami. Zgodzili się, lecz Jessica teraz żałowała, że nie poprosiła, by najpierw pojechali do niej. Powin­na się przebrać, uczesać potargane przez wiatr włosy, przypudrować zaczerwienioną od słońca twarz.

Damian podniósł jej dłoń do ust.

– Nie martw się. Mama i tata będą zachwyceni.

Nie obawiała się reakcji rodziców. Nie będą prze­ciwni ich małżeństwu. Pewnie się rozczulą. Po prostu sama myśl o tym, że Damian ją kocha, była wciąż jeszcze tak nowa, że aż niewiarygodna.

Wsiadła do samochodu Damiana, Evan jechał za nimi. Na autostradzie stracili go z oczu. Kiedy skręcili w długą krętą aleję prowadzącą do Szepczących Wierzb, Jessica z daleka zauważyła, że auto Evana już stoi na podjeździe.

– Demon szybkości – rzucił ze śmiechem Damian. Zaparkował obok samochodu brata i wyłączył silnik. Pochylił się ku Jessice i ostentacyjnie ją pocałował. – Czy nie boisz się wejść tam ze mną?

Uśmiechnęła się i pokręciła głową. Poszłabym za tobą wszędzie, pomyślała.

Pomógł jej wysiąść z samochodu, Jessica wzięła go pod ramię i razem weszli do jego rodzinnego domu. W salonie przywitały ich pełne ciekawości i niepokoju spojrzenia rodziców.

– Dzień dobry – powiedział Damian i podprowadził Jessicę do krzesła. Stanął za oparciem i położył dłonie na jej ramionach. Podniosła ręce i nakryła jego pałce swoimi.

– Przypuszczam, że się zastanawiacie, dlaczego was tutaj poprosiliśmy – zwróciła się Jessica do swoich rodziców.

– Poczekaj! – krzyknął Evan z kuchni. – Nie mów ani słowa więcej, dopóki nie przyjdę.

– Synu – Walter Dryden posłał Damianowi zdziwio­ne spojrzenie – co to wszystko znaczy?

– No, to zaczynajcie – wydał polecenie Evan, wno­sząc na srebrnej tacy siedem kryształowych kieliszków i dwie butelki szampana.

Damian skłonił się w stronę rodziców Jessiki i po­wiedział oficjalnym tonem:

– Mam zaszczyt prosić o rękę państwa córki.

Hamilton Kellerman spojrzał na żonę. Był wyraźnie zdezorientowany.

– Powiedziałaś, że wychodzi za Evana.

– To znaczy... spodziewaliśmy się... – wyjąkała Joyce.

– Kocham Damiana – oznajmiła Jessica.

Jej ojciec podrapał się po głowie.

– Pamiętam, że było inaczej. Przez całe lata sza­lałaś za Evanem. Słyszałem, że byłaś diablo doku­czliwa.

– Tatusiu, to było tak dawno.

– Ona teraz szaleje za mną – wtrącił Damian i lekko ścisnął jej ramiona. – A ja za nią.

– Och, Damianie. – Lois Dryden zakryła usta dło­nią. – Tak się cieszymy. Joyce, pomyśl tylko, jednak będziemy mieć wspólne wnuki!

Obie panie objęły się i prawie tańczyły z radości. Evan podał kieliszki milczącym, nadal zaskoczonym ojcom.

– Czy coś z tego rozumiesz, Walterze?

– Nie jestem pewien, Ham.

– Jesteś przeciwny?

– Skądże znowu. Nie przypominam sobie, kiedy ostatni raz widziałem Lois tak pełną życia. A ty? Wolałbyś, żeby Jessica wyszła za kogoś innego?

– Ależ nie. – Hamilton potrząsnął głową. – Joyce przez całe lato mówiła o związku między naszymi rodzinami, tylko myślała, że to będzie związek Jessiki i Evana. A ja na to patrzę tak: związek to związek, a ci dwoje tutaj rzeczywiście wyglądają na zakochanych.

– Tak, nie mam co do tego wątpliwości – powiedział Walter i uśmiechnął się do nich.

Rozległ się dźwięk korka wystrzelającego z butelki.

– Chciałbym wznieść toast – powiedział Evan, na­pełniając kieliszki – za Jessicę i Damiana. – Odstawił butelkę i podniósł swój kieliszek do góry. – Niech będą zawsze szczęśliwi, niech ich miłość trwa wiecznie.

– Jak pięknie, Evanie – powiedziała Lois, wycierając chusteczką kąciki oczu.

– Niech trwa wiecznie – powtórzyła Joyce. Wszyscy podnieśli kieliszki i napili się szampana.

– Teraz porozmawiajmy o ślubie. – Lois usiadła na sofie obok męża. Była gotowa od razu uzgadniać szczegóły.

– Powinien się odbyć po listopadowych wyborach – powiedziała Joyce w zamyśleniu.

– Poczekajmy na wynik prawyborów we wrześniu – odparła Lois. – Po co opóźniać ślub, kiedy nie wiemy, czy Walter na pewno uzyska nominację.

– Ależ Lois, nie wątpię, że znajdzie się na liście.

– Czy to wszystko ma dla ciebie znaczenie? – zapytał Damian Jessicę. Nachylił się i zbliżył usta do jej ucha. Gorący dreszcz przebiegł jej po plecach.

Uśmiechnęła się łagodnie i potrząsnęła głową. Nic nie miało znaczenia oprócz Damiana i jego miłości.

– Wyszłabym za ciebie choćby jutro.

– Nie kuś mnie, kochanie.

– Albo za pół roku, jeśli to konieczne. Czekałam na ciebie całe życie, Damianie, więc jeszcze trochę też mogę poczekać.

Rodzice pogrążyli się w rozmowie. Rozważali ter­miny, ustalali szczegóły. Obie rodziny znały się od dawna, przeżyły w przyjaźni wiele lat – lepszych i gor­szych. Jessica była przekonana, że ich miłość – jej i Damiana – też przetrwa lata i pokona przeciwności losu, które może przynieść czas.

Wiedziała teraz, że dotarła do kresu swej długiej podróży. Nareszcie czuła się bezpieczna, pewna jego miłości.

EPILOG

Ktoś zapukał do drzwi. Evan z ulgą odłożył pióro i potarł zmęczone oczy.

– Proszę wejść – zawołał.

Wszedł Damian. Przez kilka miesięcy, które minęły od ślubu z Jessicą, znacznie się zmienił. Evan pamiętał okres, gdy jego życie było zdominowane przez prak­tykę adwokacką. Pracował wieczorami i w czasie weekendów, rzadko odpoczywał. Teraz wyglądał na młodszego, szczęśliwszego i tak zakochanego, że Evan poczuł ukłucie zazdrości.

Obserwując zmiany zachodzące w Damianie, za­stanawiał się, jak potoczyłoby się jego życie, gdyby poślubił Mary Jo. Do tej pory pewnie mieliby już dziecko. Przypomniał sobie, że zobaczył ją przelotnie na meczu, prawie przed rokiem. Sprawiło mu to ból.

Starał się nie myśleć o Mary Jo, próbował wspomnie­nie o niej umieścić w jakiejś odległej komórce pamięci, lecz od czasu do czasu wymykało się ono i szydziło z niego za pomocą takich właśnie „co by było, gdyby”.

Od ich rozstania minęło prawie półtora roku, a ona wciąż miała nad nim władzę. Czasem z kimś się spotkał, lecz nigdy nie było to nic poważnego. Nie mógł o niej zapomnieć.

Zazdrościł bratu szczęścia i nie spodziewał się, by sam mógł być kiedyś taki szczęśliwy. Oczyma wyobra­źni widział siebie za lat trzydzieści, posiwiałego, siedzą­cego w bonżurce przed kominkiem, z fajką w zębach, z czarnym nowofundlandem, drzemiącym u stóp.

– Wyglądasz na zamyślonego – powiedział Damian i przysunął sobie krzesło.

– To tylko roztargnienie.

– Pamiętasz, jak w zeszłym miesiącu Jessica za­dzwoniła od lekarza?

Evan roześmiał się.

– Jak mógłbym zapomnieć? – Całe biuro to pamięta­ło. Damian rzadko bywał taki podekscytowany, wręcz pełen uniesienia. Do wszystkich szczerzył zęby w uśmie­chu, jakby był niespełna rozumu. Mężczyzna niecodzien­nie się dowiaduje, że będzie ojcem, powiedział wtedy.

To zabawne, pomyślał Evan, ale mój brat znowu ma na twarzy podobny uśmiech.

– Co się stało? Czyżby Jessica miała urodzić bliźnięta?

– Niezupełnie. Rada adwokacka zwróciła się do mnie z propozycją objęcia stanowiska sędziego.

– Damianie! – Evan wyszedł zza biurka i bracia się uściskali. – Przyjmiesz ją. – To nie było pytanie. Nie mogło być inaczej.

– Jeśli Jessica się zgodzi.

– Na pewno. – Evan co do tego też nie miał wątpliwości. – Czy wybieracie się gdzieś, żeby to uczcić?

– Tak. Cathy Hudson, przyjaciółka Jessiki, gra główną rolę w nowej sztuce, która ma dzisiaj premierę. Mówiłem ci chyba, że Cathy niedawno zaręczyła się ze swym przyjacielem reżyserem?

Zanim Evan zdążył odpowiedzieć, odezwał się dzwonek. Pani Sterling poinformowała Evana, że chce się z nim widzieć Earl Kress.

– Earl? – zdziwił się Evan. Nie miał z nim kontaktu od pół roku. – Niech wejdzie.

– Porozmawiamy później – powiedział Damian od progu. – Pozdrów go ode mnie.

Po chwili w drzwiach pojawił się Earl. Evan wyszedł mu naprzeciw. Serdecznie uścisnęli sobie ręce.

– Cieszę się, że cię widzę. Siadaj, proszę.

– Mam mało czasu. – Earl przysiadł na brzegu krzesła. – Powinienem się wcześniej zapowiedzieć, ale byłem w pobliżu...

– Dobrze, że przyszedłeś. Jak tam szkoła?

– W porządku. Niedawno zdałem egzamin komisyj­ny – oświadczył z dumą.

– Gratuluję. – Evan też czuł się dumny z jego postępów.

– Jest dużo ludzi, którym powinienem za to dzięko­wać, ale wszystko zaczęło się od pana. Myślę, że nigdy nie zdawał pan sobie sprawy, jak bardzo się bałem powiedzieć przed całym światem, że nie umiem czytać ani pisać.

– Wiedziałem, że to było dla ciebie bardzo trudne.

– Myślę, że bez pana pomocy nie przebrnąłbym przez sprawę sądową.

– Naprawdę się cieszę, że ci się udało.

– Ja też. Jeszcze jak – zaśmiał się głośno Earl. – Bez tego moje życie byłoby na pewno inne. Wie pan, nie chcę zabierać panu czasu, ale musiałem powiedzieć, jaki jestem za wszystko wdzięczny.

– Nie ma o czym mówić.

– Sam teraz pracuję w szkole, społecznie. Pomagam dzieciom, które mają kłopoty z czytaniem. Nie wyrósł­bym na analfabetę, gdyby mi ktoś pomógł od razu w pierwszej klasie.

Evan uśmiechnął się szeroko.

– To wspaniale, Earl.

– Byłbym zapomniał. Spotkałem kogoś z pana zna­jomych. Też pracuje tak jak ja.

– Tak?

– Nazywa się Mary Jo Summerhill.

– Mary Jo. – Evan wyszeptał jej imię z przejęciem.

– Dziwne, ale ona zareagowała tak samo, kiedy wspomniałem o panu.

– Myślałem, że wyszła za mąż.

– O ile wiem, nie. – Earl wstał i wyciągnął do Evana rękę. – Już nie zabieram panu czasu. Chciałem tylko wpaść na chwilę, żeby pan wiedział, co u mnie.

– Dobrze zrobiłeś. – Evan odprowadził swego daw­nego klienta do drzwi. Stał tam przez chwilę. W głowie miał zamęt.

Kilka minut później znów przyszedł do niego Damian.

– Co Earl miał do powiedzenia? – zapytał.

– Mary Jo nie wyszła za mąż. – Specjalnie powie­dział to głośno. Chciał usłyszeć brzmienie własnych słów. Damian nie zrozumie w pełni ich wagi, ale to nie jest ważne.

– Rozumiem. I co masz zamiar w związku z tym zrobić?

Evan długo się zastanawiał. Wreszcie na jego twarzy pojawił się uśmiech.