Już w Egipcie przywiązywano dużą uwagę do wyglądu zewnętrznego i pielęgnacji ciała. Uwieczniony wizerunek Nefretete zachował wzór ówczesnego makijażu. Kanon urody wyznaczała nieopalona twarz o prawie pergaminowej skórze. Dużą uwagę przywiązywano do makijażu oczu. Robiono go w następujący sposób: obrysowywano oko węglem, a powierzchnię powieki malowano zieloną farbą z malachitem. Nadawano oczom charakterystyczny migdałowy kształt. Za pomocą sadzy, oliwy i białka usztywniano i przyciemniano rzęsy. Całkowicie wyrywano brwi i malowano ich kształt na nowo. Do malowania ust ochry, która nadawała pomarańczowy bądź jaskrawo czerwony kolor. Na policzki stosowano liście henny, a do malowania twarzy jasną ochrę. Pielęgnacji ciała, paznokci i włosów polegała na wonnych kąpielach z substancjami odtłuszczającymi takimi jak popiół i glina. Korzystano z kremów przeciwzmarszczkowych wyrabianych z wosku, oliwy z oliwek i cyprusa. Włosy farbowano za pomocą indygo, ihenny i latsonu. Sprasowany alabaster służył do wygładzania ścieranego uprzednio naskórka. Cienie do powiek były powszechnie stosowane przez kobiety, dzieci i mężczyzn. W starożytnym Egipcie makijaż spełniać miał trzy podstawowe funkcje: zdobniczą, higieniczną, (która polegała na ochronie oczu przed kurzem i zanieczyszczeniami) i religijną.
Na Dalekim Wschodzie Gejsze wykonywały typowy makijaż charakteryzatorki, używając dużej ilość pudru oshiroi, który wykonywany był z maki ryżowej i ekstraktu kwiatu krokosza barwierskiego. Usta i policzki malowano na kolor czerwony. W tamtych czasach korzeń żeńszenia uważany był za korzeń życia. Na ciało człowieka ma podobny wpływa jak witaminy czy hormony, działa wzmacniająco i regenerująco. Do tamtejszych balsamów i pachnideł możemy zaliczyć ambrozję, tuberozę, kamforę i piżmo. Chińczycy byli wynalazcami lakieru do włosów, tuszu do rzęs, lakieru do paznokci a także lustra ze szkła.
Afrodyta- Bogini Piękna- była w czasach starożytnej Grecji uważana za ideał kobiety. W tym regionie kosmetyka miała pielęgnować, odnawiać i udoskonalać ludzkie ciało, co jest kultywowane do tej pory. Nadal kanonem piękna był brak opalenizny, dlatego też pudrowano ciało używając papki wybielającej wykonanej z miąższu chleba i mleka. Pielęgnacja i zdobienie oczu było bardzo podobne do tego z starożytnego Egiptu. Grecy stworzyli także dużą gamę odcieni i barw.
W starożytnym Rzymie higiena była bardzo ważna. Dowodem tego było stworzenie term. Były to publiczne łaźnie, używane również do celów rekreacyjnych a nie tylko pielęgnacyjnych, odbywały się tam spotkania, głównie mężczyzn. Bardzo modne były kąpiele w mleku koźlim i oślim. Wszystkie wystające części ciała takie jak np. ramiona malowano na biało, policzki i usta natomiast na czerwono, a rzęsy na czarno. Aby zretuszować niedoskonałości cery na czole noszono ozdobne plastry. Chcąc uzyskać efekt jaśniejszych włosów, rozjaśniano je henną, rumiankiem, żółtkiem jaja i dużą ilość czasu przebywano na słońcu. Jasne włosy były elementem idealnego wyglądu. Często włosy posypywano także złotem, aby nadać im blask. Rzymianie potrafili traktować kosmetykę jak medycynę.
Średniowiecze charakteryzowało się nowym zawodem, jakim był Cyrulik. Przygotowywał on kąpiele, masował ciało, nacierał olejkami, obsługiwał łaźnie, goił rany, usuwał odciski, ścinał włosy. Zasady religijne zabraniały kobietom w krajach katolickich przykładania dużej uwagi do wyglądu, preferowano skromność. Z tego powodu szerzyły się choroby takie jak dżuma, cholera czy czarna ospa. W okresie średniowiecza znacznie rozwinął się rynek zielarstwa. Powszechnie w pielęgnacji stosowano także pachnidła przywożone z wypraw krzyżowych. Jeżeli chodzi o makijaż nie był wymagany i preferowany przez płeć piękną.
Kobiety średniowiecznego Dalekiego Wschodu bardzo dbały o wygląd. Arabki stosowały maseczki odmładzające wykonane z cytryn, jaj, ryżu, orzechów i innych roślin. Taka mikstura nosiła nazwę tikha. Włosy były farbowane na czarno bądź rudo. Religia arabska zabraniała upiększania się i tatuażu. Arabowie używali wody różanej do receptur lotionoio, które zawierały miód i gumę arabską.
Renesans był okresem w którym nastąpił powrót do dbania o urodę i piękno. Bardzo ważną rolę odgrywały włosy, które musiały być gęste, długie, lśniące z bujnymi lokami. Francuzki używały pomadek, róży i dużych palet barw czerwieni i fioletu. Sztuka makijażu, peruki i stroje głównie maskowały wady urody. W renesansie panował całkowicie inny stosunek do higieny niż w średniowieczu. Zamożni uważając, iż mycie się jest pospolite pozostawiali to jedynie biedakom, sami stosowali perfumy i wody pachnące. W tym okresie kosmetyka miała znaczenie maskujące.
W baroku najważniejsza była estetyka i przepych. Włosy były golone a na głowy zakładano perfumowane peruki. Kobiety nosiły ze sobą specjalne perfumowane woreczki, do których zwabiano wszy i inne robactwo. Stosowano także różnego rodzaju drapaczki. Nie kąpano się, za to używano większe ilości kosmetyków. Makijaż oczu był barwny, brwi podkreślano ciemnymi kolorami, na policzki kładziono róż. Ozdobne naklejki z jedwabiu służyły do ukrywania wykwitów i ukąszeń przez owady.
Wiek oświecenia nazywany był czasem rozumu i oświaty. Kobiety żyły w nieświadomości, jeżeli chodzi o środki czystości. W XVII wieku Parlament zabronił kobieta ubierać się godnie jak i stosować kosmetyki upiększające. Wiek XVII nazywany jest czasem naturalności, kobiety nie malowały się, ale używały ozdobne naklejki.
Dopiero w XIX wieku zaczęto dbać o higienę po 500 latach wstrzemięźliwości od kąpieli. Ksiądz Sebastian Kneipp zalecał kąpiele lecznicze, polewanie się wodą i owijanie kompresami, które stosowane
są do dziś. Kobiety prawie w ogóle nie stosowały kosmetyków do makijażu. Parasole chroniły je przed słońcem, ponieważ opalenizna kojarzyła się z pracą fizyczną, zatem pergaminowa, biała skóra wyróżniała osoby zamożne.
Na początku XX wieku pożądana była jasna karnacja a nawet bladość. Stosowano kosmetyki z domieszką talku. Wszelkie defekty kosmetyczne retuszowano balsamem brzozowym. Używano kredki do dyskretnego makijażu brwi i ust. Policzki zrobiono różem.
W latach 20. królował styl kreowany przez Coco Chanel. Jeżeli chodzi o stroje, modna była męska prostota. Odeszło się od sukien, kapeluszy i wszelkich zdobień na ubraniach. W 1914 roku został wyprodukowany pierwszy podkład w kremie firmy Max Factor. Panowała harmonia barw dla kobiet o różnych karnacjach. Makijaż był dziecinnie zaokrąglony. Usta malowano na kształt serduszka. Oczy były pogłębiane, pomalowane całościowo, powieka cieniowana, a na dole oka była rysowana kreska wzmocniona cieniem do powiek. Brwi golono i rysowano kredką jak najcięższą kreskę.
W latach 30. modna stała się twarz symetryczna, zmysłowa i wyrzeźbiona. Kobiety nie umalowane były symbolem zaniedbania. Używano sztucznych rzęs, oczy malowano troszkę jaśniej niż w latach 20. Dolne powieki nie były malowane a rzęsy modelowano w długi łuk. Cera była gładka, bez skazy, wymodelowana za pomocą pudrów i fluidów. Usta podkreślano konturówką, pomadkę nakładano precyzyjnie za pomocą pędzelka. Preferowano czerwień, róż i brąz. Oczy były malowane za pomocą cieni pod kolor garderoby. Ogólny wygląd stylizowany był na diwę, idealną i perfekcyjnie pomalowaną.
Lata 40. to okres mody militarnej. Brwi idealnie podkreślano kredką, na policzki nakładano puder i wyraźnie podkreślano usta na czerwono. Ogólny wygląd twarzy był bardzo dziewczęcy naturalny, makijaż bardziej podkreślał usta niż oczy. Po wojnie powrócił trend na bardziej kobiecy i dopracowany wygląd.
W latach 50. makijaż stał się bardziej elegancki i połyskujący. W zimie 1949/1950 w Paryżu wprowadzono makijaż oka w kocim stylu. Oczy podkreślano za pomocą konturówki na czarny kolor, unoszono zewnętrzne kąciki. Do ich makijażu używano eyelinery, maskary i ciemne cienie. Końcówki brwi depilowano i dorysowywano linie biegnąca ku górze. Twarz pozostawała matowa z podkreślonymi kośćmi policzkowymi na blady odcień różu. Królowały trzy trendy: typ urwiski, kobieta luksusowa i wyrafinowana oraz dziecinna niewinność połączona z erotyką. Jako przedstawicielki tych trendów uznaje się między innymi Marilyn Monroe czy Elizabeth Taylor.
Lata 60. to dekada młodości, młodzieńczego wyglądu i stylu pop art. Rzęsy miały być długie i mocno wytuszowane, usta blade w odcieniu perły, a oczy w kolorze pistacji bądź jasno niebieskim. Obraz twarzy był nieco wulgarny i przerysowany, bez użycia techniki światłocienia. W tych latach odbywały się pierwsze podróże w kosmos, które przyniosły zastosowanie koloru złota, miedzi i srebra w makijażu.
Lata 70. to lata pozbawione nurtu. Otaczały nas Dzieci Kwiaty i ogólny trend Hippie. Makijaż był w stylu etnicznym, dość niewyraźny. Gwiazdy utożsamione z tym okresem to Abba i Freddy Mercury.
W latach 80. pojawiła się Madonna propagująca wysportowane ciało, świeży, zdrowy wygląd twarzy. W makijażu stosowano kolory beżowe, brązowe i matowe. Zaczęto wykonywać pierwsze operacje plastyczne. W tym okresie panował tak zwany styl California Look propagowany przez wystylizowanych aktorów w filmach typu Dynastia czy Aniołki Charliego.
W latach 90. wprowadzono dokładne cieniowanie powiek, bardziej przykładano się do wyglądu makijażu, dopasowania go do kształtu twarzy, stylu ubierania się. Z roku na rok zmieniają się obowiązujące trendy wyznaczane przez największych kreatorów mody i producentów wielkich marek koncernów kosmetycznych.