Zagadnienia
wstępne
Pojęcie
socjologii-nauka o życiu społecznym i człowieku jako istota
społeczna, jest nauka, której przedmiotem jest ogół zjawisk i
procesów związanych z tworzeniem, funkcjonowaniem,
przekształcaniem, rozpadem różnych form życia
zbiorowego.
Przedmiot
socjologii-zjawisko społeczne, wszystko co należy do
rzeczywistości, wszystko co istnieje.
Zakres
badań socjologii-: zjawiska i procesy tworzenia się różnych form
życia zbiorowego ludzi, struktury tych zbiorowości, zjawiska i
procesy, zachodzące w tych zbiorowościach, wynikające ze
wzajemnego oddziaływania ludzi na siebie, siły skupiające i siły
rozbijające te zbiorowości, zmiany i przekształcenia zachodzące w
tych zbiorowościach. Socjologia bada więc strukturę i
funkcjonowanie wszelkich zbiorowości społecznych oraz zjawiska i
procesy w nich zachodzące. Przedmiot badań socjologii jest bardzo
szeroki, dokonuje się więc jego podziału na trzy główne działy,
którymi są:
-
zbiorowości społeczne, czyli kręgi, grupy, klasy, warstwy,
kategorie, zbiorowości etniczne i terytorialne oraz inne, oparte na
podobieństwie zachowań;
-
instytucje społeczne, które są definiowane jako historycznie
ukształtowane układy, skupiające ludzi w różnego rodzaju
organizacje i stowarzyszenia, wśród których można wyróżnić
gospodarcze, kulturalne, medyczne, naukowe, oświatowe, polityczne,
religijne, socjalne i inne;
-
procesy i zjawiska masowe, a wśród nich głównie ruchliwość
społeczna, industrializacja, urbanizacja, alkoholizm, prostytucja,
współzawodnictwo, aktywność społeczna, wynalazczość.
Geneza
i twórcy socjologii-termin „socjologia” wprowadził francuski
filozof August Comte w 1838 roku. Wcześniej zamiast pojęcia
„socjologia” używano terminów: „filozofia społeczna”,
„fizyka społeczna”.
Ontologiczne
koncepcje rzeczywistości społecznej:
Nominalizm-grupa
społeczna jest tylko sumą cech jej członka, a więc nie istnieje
jakaś specjalna rzeczywistość społeczna, która składałaby się
z czegoś więcej niż cech jej członków. Jeśli zatem chcemy
wyjaśnić zajście w grupie musimy dokonać redukcji
indywidualizującej tzn. sprowadzić je do cech ich
członków.
Realizm-socjologizm-grupa
stanowi samoistny rodzaj rzeczywistości społecznej ani materialnej,
ani społecznej. Ich istota zawiera się w „wyobrażeniach
zbiorowych”, które stwarzają specyficzny rodzaj faktów
społecznych tj. język, które są zewnętrzne w stosunku do
psychiki jednostki wywierane na nie nacisk
obiektywny.
Psychologizm-grupa
to całość złożona z aktów psychicznych i wyobrażeń jej
członków. Rzeczywistość społeczna jest zbiorem dążeń, aktów
woli, myśli, popędów i wzajemnych powiązań w skomplikowanym
mechanizmie psychicznym. To one zapewniają funkcjonowanie grupy,
antagonizmy, przystosowanie. Istotę zbiorowości stanowią zjawiska
i procesy psychiczne.
Fikcjonizm-grupa
społeczna to pewna fikcja, istniejąca w wyobraźniach ludzi.
Istnienie, byt grupy społecznej polega na tym, że ludzie wierzą w
jej istnienie i zachowują się tak jakby ona istniała. Gdy ludzie
przestają wierzyć w jej egzystencje, przestają się zachowywać
jakby ona istniała, grupa rozwiewa się jak mgła.
Holizm-stanowisko
filozoficzne i metodologiczne oparte na założeniu, że
rzeczywistość należy ujmować całościowo i organicznie oraz, że
całość nie da się zredukować do sumy poszczególnych składników.
W naukach społecznych holizm to stanowisko zgodnie, z którym
społeczeństwo jest wewnętrznie powiązanym układem całościowym
podlega specjalistycznym właściwościom o właściwościach różnych
od jego części.
Przyrodnicze
i ekonomiczne podstawy życia społecznego ludzi.
Pojęcie
życia społecznego-życie społeczne to ogół zjawisk wynikających
ze wzajemnego oddziaływania jednostek zbiorowości znajdujących się
na określonym terytorium. Ogół zjawisk wzajemnego modyfikowania
procesów życiowych wynikających ze znajdowania się na wspólnej
przestrzeni i korzystanie ze znajdowania zasobów koniecznych do
zaspokojenia potrzeb.
Główne
formy życia społecznego:
Społeczność
roślin-zbiorowość organizmów połączonych wzajemnym
oddziaływaniem na procesy życiowe i oddziaływaniem na ich wspólne
środowisko.
a)stosunki
współzawodnictwa
b)stosunki
zależności-występowanie jednych roślin jest koniecznym warunkiem
występowania innych,
c)symbioza-przynoszenie
korzyści obu organizmom
d)pasożytnictwo-czerpanie
pokarmu z innego organizmu.
Warunki
środowiskowe wyznaczają procesy życiowe społeczności
roślinnej:
1.
Warunki klimatyczne-opady.
2.
Warunki fizjograficzne-gleba, bilans wody.
3.
Warunki biotyczne.
Społeczność
zwierząt-wśród zwierząt występują trwałe związki oparte na
więzi popędowej, która występuje także u ludzi. Społeczność
zwierząt to tylko takie zbiorowości, w których występuje wzajemne
oddziaływanie na zachowanie się innych osobników.
Rodzaje
zgrupowań:
1.
Zgrupowania nieskoordynowane-stałe miejsca.
2.
Proste zgrupowanie skoordynowane-wspólne wędrówki.
3.
Niższe społeczności zwierzęce-wspólnie wykonują zadania.
4.
Społeczności wyższe-stałe zgrupowania, np. termity, osy.
5.
Zgrupowania rodzinne kręgowców monogamicznych-żyją samotnie.
6.
Społeczność kręgowców monogamicznych żyjących w
stadach-ptaki.
7.
Społeczność kręgowców poligamicznych-małpy.
Społeczność
ludzka-formy życia zbiorowego ludzi ukształtowane
historycznie-specyficzny system między jednostkami, tworzącymi
względnie samowystarczalna zbiorowość, która zajmuje określone
terytorium, wytwarza i uczestniczy we wspólnocie kulturowej.
Definiując samą siebie na zasadzie poczucia odrębności pod jakimś
względem.
Przyrodnicze
podstawy życia społecznego zbiorowości ludzkich:
Czynniki
biologiczne:
1.
Cechy organizmu ludzkiego-fizjologia, mechanizm dziedziczenia cech,
potrzeby biologiczne, popędy, skłonności, anatomia.
2.
Postawa wyprostowana jako cecha anatomiczna: wzrok, mózg, złożony
system nerwowy.
3.
Złożony mechanizm głosowy-krtań, wargi, język.
4.
Długie dziedzictwo i długa socjalizacja.
5.
Elastyczność popędów i skłonności wrodzonych.
6.
Trwały popęd seksualny.
Krytyka
teorii rasowej głoszącej prymat cech i czynników biologicznych
jako zasadniczych wyznaczników procesów
społecznych.
Geograficzno-geofizyczne
czynniki:
-ukształtowanie
geograficzne,
-klimat,
-roślinność-flora,
-zwierzęta-fauna,
-gleby,
-zasoby
wodne-rzeki,
-bogactwa
mineralne,
-czynnik
naturalny granic,
-determinizm
geograficzny.
Demograficzne
czynniki-wszystko co się dzieje z ludźmi na danym
terytorium:
-przyrost
demograficzny(naturalny)-liczba rodzących się i imigrujących
osób,
-gęstość
zaludnienia na danym obszarze wyznacza formy wykorzystania ziemi i
bogactw naturalnych zwiększa konkurencje, sprzyja szybkiemu krążeniu
idei, wpływa na wzrost wynalazków(wpływa na rozwój
kultury),
-odsetek
ludności w wieku przedprodukcyjnym(dzieci, młodzież, które nie
podjęły pracy zarobkowej), produkcyjnym(ludzie, którzy są czynni
zawodowo, tworzą majątek państwa) i poprodukcyjnym(emigranci,
renciści),
-szybki
przyrost ludności jest przyczyna(jeśli nie idzie w parze z
możliwościami wytwórczymi społeczeństw) utrzymującego się
zacofania gospodarczego, obniżenia stopy życiowej.
Kultura
i jej wpływ na życie zbiorowości ludzkich
Pojęcie
kultury w socjologii i antropologii społecznej-całokształt
zobiektywizowanych elementów dorobku społeczeństwa wspólnych
grupom i dzięki swej obiektywności zdolnych rozszerzać się w
przestrzeni. Do kultury przechodzi to co zostało zobiektywizowane(z
subiektywizmu na obiektywizm przejścia z czegoś idea do
materii(tego co istnieje)). Obiektywizacja jest to również
upowszechnienie. Obejmuje ona materię rzeczową i także
duchowość(kultura materii i kultura duchowa).
Kultura
a cywilizacja-wyłącznie ta część kultury co jest kulturą
materialną(technologia, technika)
-stan
kultury materialnej osiągnięty przez społeczeństwo w danej epoce
historycznej,
-potocznie:
rozwój techniczny w odróżnieniu od rozwoju kultury duchowej,
moralności, obyczajów,
-część
kultury obejmująca ogół wytworów materialnych oraz umiejętności
technicznych i produkcyjnych(technologia) uzyskanych przez dane
społeczeństwo w procesie rozwoju umożliwiającym opanowanie
przyrody i realizację celów praktycznych,
-odrębna
całość społeczno-kulturowa, charakteryzująca się istnieniem:
a)
rolnictwa
b)
skupieniem na zwartym na ogół niewielkim obszarze dużej liczby
ludzi, dóbr i usług
c)
istnieniem stratyfikacji społeczeństwa(uwarstwienie)
d)
istnienie struktur politycznych wykraczających poza
rodzinę(państwo)
Cywilizacja
to efekt dążenia do racjonalizacji życia ludzkiego i adaptacji do
zewnętrznych warunków(elementami cywilizacji są wszelkie wynalazki
i udoskonalenia techniczne) podczas gdy: „kultura sytuuje się poza
sferą wymogów adaptacyjnych, tam, gdzie zaczyna się kształtowanie
naszego życia przez wyznaczanie mu celów, których nie da się
wyprowadzić z potrzeby dalszej egzystencji albo lepszego
zaspokajania naturalnych potrzeb życiowych”
Struktura
wewnętrzna kultury –znaczenie kultury:
a)
atrybutywne-kultura jest cechą stałą, atrybut ludzkości w ujęciu
globalnym lub jednostkowe(człowiek jako przedstawiciel gatunku
ludzkiego)
b)
dystrybutywne-zbiór cech określonej zbiorowości, występuje w
liczbie pojedynczej, liczbie mnogiej(kultura, kultury).
Sposób
przypisania kultury do określonej zbiorowości może mieć
charakter:
1.
Konkretny-kultura konkretnego społeczeństwa, Np. kultura polska.
2.
Typologiczny-kultura zbiorowości określonego typu, Np. kultura
robotnicza.
Kultura
zbiorowości a kultura osobista jednostki:
1.
Neutralne, opisowe, deskryptywny.
2.
Wartościujący, oceniający-w nauce tych należy unikać bo oceniają
postępowanie ludzi.
Kultura
osobowości jednostki-wszystko co jednostka przyjęła do swojego
systemu etycznego; ogół jej osobistych wzorów postępowania, jej
metod postępowania, wytworów jej działalności, jej idei, sposobów
myślenia i odczuwania.
Wzór
kulturowy-społeczeństwo uaktualnione, ideały(wzory osobowe
działań) określające pożądane sytuacje, uznawane przez grupę
społeczna za zgodne naśladowanie, najczęściej nie osiągalne w
rzeczywistości, stanowią kryterium oceny sytuacji istniejących
przyjmowane są świadomie lub nieświadomie; ważne w
socjalizacji.
Kultura
zbiorowości-ogół wytworów, wartości, sposobów postępowania,
które zostały przyjęte i uznane przez zbiorowość i nabrały
ważność dla jej członków wyznaczając zachowania uznane za
„obowiązkowe”.
Dziedzictwo
kulturowe-część kultury zbiorowości, która została przekazana
następnym pokoleniom i zdała egzamin trwałości w czasie. Jest
całością żywych, aktualnych funkcjonujących wzorów.
Mechanizm
wpływu kultury na życie społeczne: socjalizacja i kształtowanie
osobowości jednostek-proces uspołeczniania przez instytucje
społeczne(przekształcenie) indywiduum(jednostki) ludzkiego w
jednostce obdarzoną osobowością społeczną uwewnętrznianiu i
uczeniu uznawanych przez daną zbiorowość norm społecznych,
wartości, wzorów kulturowych i umiejętności. Jednocześnie
formuje się jej tożsamość co umożliwia uczestnictwo w życiu.
Główne
czynniki ewolucji kultury: czynniki wewnętrzne(innowacje kulturowe,
wynalazki), zewnętrzne(dyfuzja). Ewolucja może być
jednokierunkowa-zakładająca, że ludzie rozwijają się tak samo,
wielokierunkowa-społeczeństwa rozwijają się inaczej, na różne
sposoby.
Socjologiczna
koncepcja osobowości społecznej
Pojęcie
osobowości społecznej-element społeczności człowieka,
upowszechniana kultura, dynamiczna organizacja postaw, nawyków nad
naturą biologiczną; system zorganizowanego weń życia człowieka
wyrażający się w jego zachowaniu. Występują 3 podstawowe modele
osobowości:
1.
Model, w którym osobowość traktowana jest jako zbiór różnego
rodzaju cech ludzkich, które stanowią względnie trwałe dyspozycje
do określanych zachowań. Model ten jest najprostszy i najbardziej
rozpowszechniany, bliski celom: uczciwość, lojalność,
pracowitość.
2.
Model, w którym osobowość przedstawiona jest jako struktura, w
którym wewnętrzne mechanizmy odpowiadają poziomowi jej
organizacji.
Na
podstawie psychoanalizy Z.Freuda osobowość składa się z 3
poziomów:
1.
Id-zbiór prymitywnych impulsów i popędów, działają one na
zasadzie przyjemności.
2.
Ego(świadoma jaźń człowieka)-zespół wewnętrznych mechanizmów
zabezpieczających przed konfliktami zewnętrznymi.
3.
Super ego(nadjaźń)-rezultat przyswajania sobie przez jednostkę
norm, zasad, wartości.
Socjalizacja
pierwotna a proces internalizacji(uwewnętrznienia) wartości i norm
macierzystego środowiska społecznego:
Socjalizacja
pierwotna-człowiek przechodzi w dzieciństwie i dzięki której
staje się członkiem społeczeństwa. W jej toku uczy się
posługiwać językiem i gestem, uczy się, że jest dzieckiem,
dziewczynką bądź chłopcem, uczy się, że nie należy bić
młodszego rodzeństwa, tylko opiekować się nim, czyli uczy się
wzorów zachowań i podstawowych ról społecznych. Uczy się także,
że rodzice mają nad nim władzę i należy ich słuchać, że są
ważniejsi od innych otaczających go ludzi, że są ZNACZĄCYMI
INNYMI. Rodzice tacy jacy są, są dla dziecka jedynymi znaczącymi
innymi, na których jest nieodwołalnie skazane.
Proces
internalizacji-najważniejszy aspekt socjalizacji-proces
uwewnętrzniania przez jednostkę elementów rzeczywistości
społeczeństwa(role społeczne) właściwych rodzinie, grupom
społecznym, której jest członkiem.
Socjalizacja
wtórna a role społeczne-dotyczy jednostki mającej już za sobą
socjalizację pierwotną i zna w wersji wyniesionej z domu abecadło
życia społecznego. Socjalizacja wtórna uczy, jak się nim
posługiwać. Ważna część tej nauki jest zdobywana w szkole. W
socjalizacji wtórnej uczy się jak być uczniem, kolegą stolarzem,
mężem, ciocią, babcią, dziadkiem, przyjacielem. Na sposób
odbioru treści socjalizacji wtórnej i na to czy zostaną one
przyjęte czy odrzucone ma wpływ socjalizacja pierwotna. W toku
socjalizacji człowiek poznaje i przyswaja sobie:
-umiejętności,
które leżą u podstaw wszelkich interakcji społecznych, tj.
zdolność rozumienia znaków, w tym języka, symboli oraz
umiejętność posługiwania się nimi,
-normy
i wzory zachowań, zarówno społecznie akceptowane i kulturowo
określone wzory zaspokajania biologicznych potrzeb i popędów, jak
i wzory reakcji emocjonalnych. Uczy się jak zachować się w
określonych sytuacjach i jak te sytuacje rozpoznawać.
-umiejętności
posługiwania się rozmaitymi przedmiotami, która jest konieczna do
sprawnego funkcjonowania w danej cywilizacji.
1.
Socjogenne(socjologiczne)-przekazywanie w procesie socjalizacji
polegające na wprowadzeniu w życie społeczne.
2.
Biogenne(biologiczne) biologiczne przekazywanie wzrostu, budowy
organizmu, właściwości fizjologiczne.
3.
Psychogenne(psychologiczne) przekazywane dziedziczne psychologiczne
wyposażenie, które w przeciwieństwie do biologicznego
charakteryzuje się plastycznością i możliwością modyfikacji pod
wpływem socjalizacji.
Socjogenne
elementy osobowości:
1.
Kulturowy ideał osobowości, narzucany przez społeczeństwo w toku
socjalizacji a zwłaszcza wychowania.
2.
Role społeczeństwa pełnione w grupach społecznych polegające na
wykonywaniu czynności narzuconych przez te grupy.
3.
Jaźń subiektywna-wyobrażenie o własnej osobie wytworzone pod
wpływem innych ludzi.
4.
Jaźń odzwierciedlona-zespół naszych wyobrażeń na temat tego jak
wyobrażają nas siebie inni ludzie.
Zagadnienia
więzi społecznej
Pojęcie
więzi społecznej-zorganizowany system stosunków, instytucji,
środków kontroli społecznej skupiającej jednostki, podgrupy i
inne elementy składowe zbiorowości w całość do tworzenia i
rozwoju. Istnieją 3 stany, w których występuje więź:
-więź
jako coś naturalnego, społecznego, spontanicznego, Np. wieź między
matką a dzieckiem,
-więź
jako intencjonalny związek, w którym stosunki zależności między
partnerami oparte są na zasadzie umowy bądź chęci do
przystąpienia do spójnej grupy(więź zrzeszeniowa),
-więź
jako przymus, nacisk wobec partnerów interakcji, coś
narzuconego(więź stanowiono z zewnątrz pod przymusem) więź to
przeciwieństwo wolności, powinności, brak przyzwolenia.
Szerokie
rozumienie więzi społecznej odnosi się do wszelkich zjawisk
zachodzących w grupie społecznej.
Wąskie
rozumienie odnosi się do zespołu elementów wspólnych koniecznych
i wystarczających do istnienia grupy społecznej.
Subiektywne
i obiektywne aspekty więzi społecznej: subiektywne-traktuje więź
jako ogół procesów zbiorowego działania wyprowadzonego z wewnątrz
stanów psychicznych jednostek, procesów identyfikacyjnych;
obiektywne-traktuje więź jako ogół stosunków i zależności
występujących w grupie społecznej.
Więź
społeczna jako integracja i organizacja zbiorowości ludzkich:
1.
Zespół elementów i czynników wspólnych, koniecznych i
wystarczających dla powstania grupy społecznej.
2.
Zespół czynników koniecznych dla istnienia grupy społecznej.
3.
Zespół zjawisk zachodzących w trakcie tworzenia i funkcjonowania
grupy społecznej.
4.
Zespół czynników prowadzących do powstania i istnienia grupy
społecznej.
5.
Wszelkie powiązania, zależności, relacje i stosunki jakie zachodzą
między jednostkami będącymi nośnikami więzi.
Proces
tworzenia się więzi społecznej:
1.
Styczność przestrzenna między jednostkami, która może mieć
charakter bezpośredni lub pośredni; można ją określić jako akt
spostrzeżenia innego osobnika lub uświadomienie sobie jego
istnienia w przestrzeni, w której przebiega działalność
człowieka, jego podstawowym składnikiem jest zdanie sobie sprawy z
istnienia innych ludzi i postrzeżenia ich cech.
2.
Styczność i łączność psychiczna, ma to miejsce wtedy, gdy
wystąpi zainteresowanie drugą osobą z punktu widzenia świadomych
i nieświadomych potrzeb, może to być zainteresowanie jednostronne
lub dwustronne. Styczność psychiczną tworzą wzajemne
zainteresowania, może mieć ona charakter też pośredni i
bezpośredni, które nie koniecznie muszą wywoływać pozytywne
emocje i postawy. Styczność psychiczna może przeobrazić się w
łączność psychiczną prowadzącą do wzajemnej sympatii,
przywiązania.
3.
Styczność społeczna to nie tylko element zainteresowania do
podejmowania działania. Są to układy złożone co najmniej z 2
osób oraz pewnej wartości, która jest przedmiotem tej styczności,
a także też czynności dotyczące tej wartości. Wyróżnia się
kilka styczności: przelotne-trwałe, publiczne-prywatne,
pośrednie-bezpośrednie.
Interakcje(bezpośrednie
i pośrednie)-wzajemne oddziaływania jednostek i zbiorowości:
interakcja-wzajemne oddziaływania na siebie jednostek, może mieć
charakter bezpośredni(intencjonalny) i wynikać z subiektywnych
zamierzeń jak i pośredni oparty na symbolach i uczestnictwie
jednostek w szerszych zbiorowościach bez subiektywnych zamierzeń.
Są systematycznym, trwałym wykonywaniem działań skierowane na
wywołanie u partnera określonej reakcji, przy czym reakcja ta
wywołuje nowe działania pierwszego osobnika. Wzory działań
społecznych-metody działań społecznych:
1.
Negatywny przymus-nakaz i zakaz.
2.
Pozytywne nakłanianie-persfazja, przekonanie.
Stosunki
społeczne i zależności społeczne-podstawowe składniki więzi
społecznej-wzajemne oddziaływania prowadzące do modyfikowania
postaw, wartości, są trwałym elementem więzi społecznej, które
stanowią podstawę do rozwoju stosunków społecznych. Stosunki
społeczne odnoszą się do oddziaływań partnera na partnera, które
są względnie uregulowane poprzez płaszczyznę, na której te
oddziaływania przebiegają. Stosunki społeczne porządkują,
systematyzują i organizują życie społeczne w całości. Pewien
układ zawierający następujące elementy:
-dwóch
partnerów(jednostki i grupy)
-łącznik(przedmiot,
postawę, interes), która stanowi platformę tego stosunku,
-układ
powinności i obowiązków, czyli unormowanych czynności, które
partnerzy powinni wobec siebie wykonywać.
Zależności
społeczne-oznacza przede wszystkim dysponowanie zespołem
środków(przemocy, prawnych, ekonomicznych, emancypacyjnych)
zapewniających asymetryczny przebieg stosunków społecznych. Ważnym
elementem tego procesu są instytucje społeczne.
Instytucje
społeczne a system kontroli społecznej-instytucje społeczne, które
są określonymi sposobami, zasadami wedle, których przebiegają
stosunki społeczne zwłaszcza zasad wyprowadzonych z określonych
norm i wartości.
1.
Instytucje społeczne-rozumiane jako zespół ludzi powołane do
realizacji zadań ważnych danej społeczności.
2.
Instytucja jako zespoły czynności wykonywanych przez niektórych
członków grupy w jej imieniu.
3.
Instytucja jako dobra materialne i środki działania umożliwiające
wskazanym członkom grupy publiczne wykonywania zadań, regulujących
funkcjonowanie grupy i zaspokajania ich potrzeb.
4.
Instytucja jako istotne role społeczne niektórych członków grup,
Np. role starosty wśród studentów.
Instytucja
społeczna-zespoły urządzeń, w których wybrani członkowie
otrzymują uprawnienia do wykonywania czynności publicznie i
interpersonalnie dla zaspokojenia potrzeb jednostkowych i grupowych i
dla regulowania zachowań innych członków grupy. Podział
instytucji społecznych:
-formalne-instytucje
totalne
-nieformalne-ich
funkcjonowanie nie zostało określone wg zasad formalnych,
zaakceptowanych przez szersze zbiorowości.
Kontrola
społeczna-element więzi społecznej powodujący, iż przebieg życia
społecznego jest uporządkowany, zaś jego uczestnicy mogą
przewidywać i oczekiwać wzajemnych zachowań.
Elementy
strukturalne kontroli społecznej: mechanizmy
psychospołeczne-kontrola ma charakter wewnętrzny oznaczający
przekaz moralny.
Mechanizmy
materialno-społeczne-stosowanie się przez instytucje określonego
przymusu maja charakter zewnętrzny wobec jednostki.
Obyczaj-ustalony
sposób postępowania, jego naruszenie wywołuje sankcje
negatywne.
Zwyczaj-uwzorowane
sposoby zachowań jednostkowych lub grupowych sytuacjach, które nie
wywołują negatywnego reagowania społeczeństwa.
Sankcja
społeczna-reakcje grupy na zachowania jej członków w sytuacjach
społecznie ważnych. Dzielimy je na: pozytywne(nagrody),
negatywne(kary); formalne, nieformalne(reakcje opinii publicznej
kręgów koleżeńskich, sąsiedzkich, grup rówieśników, znajdują
swój wyraz w działaniach instytucji nieformalnych). Rodzaje
sankcji: etyczne, prawne, religijne(dotyczą norm moralnych),
satyryczne(stosowane przez opinie publiczna i instytucje nieformalne
pod adresem jednostki).
Rozpad
więzi społecznej-procesy dezorganizacji społecznej-z takim
procesem mamy do czynienia, gdy nie tyle załamuje się określona,
zastana struktura społeczna, ale gdy pojawia się w określonym
społeczeństwie niemożność podjęcia skutecznego działania.
Sytuacje, w której proces dopasowywania wzajemnych czynności
zostaje bądź to przerwany, bądź też zaniechany czy
przekształcony. Dezorganizacja społeczna przejawiająca się w
postaci jednego lub wielu problemów społecznych następuje wówczas,
gdy znaczna część znaczeń i wartości przestaje być
wystarczająco zinternalizowana na to, by kierować zachowaniem
większości osób pozostających nadal we wzajemnym kontakcie
fizycznym.
Anomia-stan
świadomości człowieka wykorzenionego moralnie, człowieka który
zamiast norm posiada już tylko chaotyczne popędy, który został
pozbawiony poczucia ciągłości, wspólnoty, zobowiązania.
Alienacja
oznacza często samotność, bezradność człowieka w otaczającym
go świecie, bierność społeczna, nieprzystosowanie. Amerykański
socjolog M.Seemann wyróżnił 5 jej odrębnych rozumień. Mówi więc
o alienacji jako o: poczuciu bezsilności, poczuciu bezsensu,
poczuciu anomii, poczuciu izolacji kulturowej i społecznej, poczuciu
samo wyobcowania.
Poczucie
bezsilności odnosi się do przekonania jednostki, że od jej
zachowania nie zależą skutki tego zachowania bądź też oczekiwane
nagrody.
O
poczuciu bezsensu mówi się najczęściej wtedy, gdy jednostka nie
posiada minimum jasności, koniecznej do podejmowania
decyzji.
Poczucie
anomii oznacza przekonanie jednostki, iż po to, aby osiągnąć
zakładane przez siebie cele , musi postąpić w sposób społecznie
nieakceptowany, że można, a nawet trzeba lekceważyć propagowane
normy i wartości.
Poczucie
izolacji odnosi się do przekonania jednostki o tym, iż jest
wyobcowana ze społeczeństwa i kultury.
Poczucie
samo wyobcowania wiązane jest z brakiem możliwości samo
realizacyjnych, określanych w kategoriach autodeprecjacji negatywnej
samooceny.
Zbiorowości
społeczne a społeczeństwo globalne
Pojęcie
zbiorowości społecznej-społeczeństwem możemy nazwać te
wszystkie formy życia zbiorowego, współwystępujące, krzyżujące
i uzupełniające się, które posiadają określona zasadę
odrębności kulturowej i strukturalnej utrzymywaną w dłuższym lub
krótszym przedziale czasowym. O zbiorowościach społecznych możemy
mówić dopiero wtedy, gdy w ramach określonych, dowolnych skupień
ludzi, wytworzyła się i występuje więź społeczna.
Typy
zbiorowości społecznych:
-pary
i dwójki, skupiające dwie osoby różnej lub tej samej płci,
połączone więzią stosunków pokrewieństwa, przyjaźni, pomocy,
stosunków seksualnych, wychowawczych, zwierzchnictwa czy zależności
przelotnych,
-kręgi
społeczne, złożone z niewielkiej liczby osób, których
członkostwo w kręgi jest bardzo płynne, nieokreślone i nie jest
celem samym w sobie, lecz powstaje na marginesie innych celów,
-grupy
społeczne, skupiające co najmniej trzy osoby, powiązane systemem
stosunków uregulowanych przez instytucje, posiadające pewne wspólne
wartości i oddzielone od innych zbiorowości wyraźną zasada
odrębności, prowadzącą do wytworzenia się wśród ich członków
poczucia przynależności do grupy,
-społeczności
lub wspólnoty, odnoszone zazwyczaj do zbiorowości lokalnych, w
ramach których członkowie mogą zaspokajać swoje podstawowe
potrzeby w sensie kulturowym i ekonomicznym,
-zbiorowości
oparte na podobieństwie zachowań, które choć mogą być
zbiorowościami krótkotrwałymi, to jednak między ich członkami
mogą wytwarzać się niezwykłe silne związki emocjonalne,
prowadzące do opisywanych przez socjologię zjawisk
dezindywidualizacji i tzw. Zarażania emocjonalnego,
-zbiorowości
oparte na wspólnej kulturze, które mogą być grupami w ścisłym
tego słowa znaczeniu, bądź tez zbiorowościami swoistymi, zaś
podstawę ich wyróżnienia stanowi zazwyczaj wspólne terytorium,
kultura.
Grupy
społeczne-podstawowy typ zbiorowości. Wartościami są określone
idee wyrażające cele i ideały grupy, symbole, przedmioty
materialne oraz jakiś ośrodek skupienia, którym zazwyczaj jest
określone terytorium, lokal.
Zasada
odrębności jest zespołem idealnych określeń i warunków, jakim
powinien odpowiadać członek danej grupy, z jednej strony, a z
drugiej-wyraża ona kryteria przyjmowania i usuwania jednostek z
grupy.
Przynależność
jednostek do grupy wynika z faktu członkostwa. Można jednak
wyróżnić dwie postacie tej przynależności: przynależność
obiektywną i subiektywną.
Grupę,
z którą jesteśmy ściśle związani w sensie emocjonalnym
określamy mianem grupy odniesienia. Aby grupa mogła trwać
konieczne jest zdefiniowanie przez jej członków własnej roli
społecznej w tej grupie i choćby częściowa identyfikacja z celami
i zasadami jej funkcjonowania.
Charakterystyka
grupy społecznej-zbiorowość względnie trwała, w odróżnieniu od
publiczności zebranej na koncercie czy od tłumu; jest zbiorowością
zorganizowaną i strukturalizowaną, w której poszczególne role są
zdefiniowane; w zbiorowości określanej mianem grupy zachodzą
względnie trwałe stosunki i interakcje; grupa społeczna składa
się z wybranej i ograniczonej liczby członków. Fakt członkostwa
oraz subiektywne poczucie przynależności uznaje się dość
powszechnie za podstawowe właściwości grupy społecznej.
Rodzaje
grup społecznych: grupy małe-grupy posiadające prostą strukturę,
wyrażającą się w tym, iż składają się one wyłącznie z
niewielkiej liczby członków i nie posiadają żadnych podgrup;
grupy duże-grupy o złożonej strukturze, z dużą liczbą członków