Język jako system znaków. (Istota znaku oraz struktura języka.)
JĘZYK – system wzajemnie powiązanych ze sobą elementów, czyli znaków konwencjonalnych i semantycznych, służących do porozumiewania się ludzi w obrębie danej społeczności.
Znaki konwencjonalne – znaki ustalone wg pewnych przyjętych reguł.
Znaki semantyczne – odnoszą się do znaczenia słów.
Systemowość języka przejawia się w jego hierarchicznej budowie, w której wyróżniamy:
poziom fonologiczny
jednostki – fonemy → elementy nieznaczące (np. k-o-t)
poziom morfologiczny
jednostki – morfemy → najmniejsze cząstki znaczące (np. dzien-nik-ar-stw-o)
poziom składniowy
jednostki – składniki syntaktyczne
poziom semantyczny, czyli znaczeniowy
Język stanowi dwuklasowy system znaków [składa się z dwóch rodzajów (klas) znaków]:
I klasa: wyrazy, czyli słownik;
II klasa: zdania budowane wg określonych reguł gramatyki z wyrazów
(znaków I klasy)
Dzięki dwuklasowości języka można wyrażać również takie treści, których nie da się wyrazić za pomocą znaków tylko I klasy.
Pod względem przekazywania najróżnorodniejszych treści jednoklasowe systemy znaków (np. znaki drogowe) są ułomnymi narzędziami komunikacji, a w ich obrębie nie da się budować znaków złożonych metodą odpowiedniej kombinacji i łączenia znaków prostych.
Tylko dwuklasowy system znaków, taki jak język naturalny, może w pełni sprostać komunikatywnym potrzebom człowieka.
Definicja języka wynikająca z dwuklasowości systemu językowego:
JĘZYK to słownik plus gramatyka.
System znaków języka jest otwarty i elastyczny – powstają w nim wciąż nowe wyrazy, a inne wychodzą z użycia. Bardzo powoli zachodzą też zmiany w jego budowie gramatycznej . Język ewoluuje, w naturalny sposób dostosowując się do potrzeb jego użytkownika, jest tworem społecznym.