Język jest abstrakcyjny, a na poziomie abstrakcyjnym składa się kolejno z cząstek, począwszy od najmniejszych – morfemów.
Podwójna artykulacja języka – bierna, kiedy rozumiemy słowa, odbierając je
Z leksemów tworzymy zdania, a ze zdań tekst.
Dwustopniowość znaków językowych:
Cechy języka:
dwustopniowość - „Język jest dwustopniowy, to znaczy, że znaki językowe […] zbudowane są z elementów mniejszych, nic nieznaczących – diakrytów, których ilość nie jest zbyt wielka, około kilkudziesięciu elementów […]. Omawiana cecha jest przejawem ogromnej ekonomiczności języka” – takiego języka nie stworzyły żadne zwierzęta.
Grzegorczykowa
dwuklasowość - 1. zbiór znaków, leksemy (słownik) + 2. wzór (gramatyka), z którego wydobywamy zasady budujące zdania
abstrakcyjność znaków językowych – możliwość mówienia o zjawiskach uniwersalnych, pomyślanych, bez odniesienia do świata realnego
wieloznaczność znaków językowych (polisemiczność) – kreatywność, np. grzbiet góry, przeniesienie w inną rzeczywistość. Twory polisemiczne – dane określenia przypisujemy do kolejnych zjawisk, na zasadzie metafory, np. kolanko (w zlewie) i kolanko ludzkie
neosemnatyzacja – nabieranie przez slowa nowego znaczenia
metonimia – redakcja (wg. Greg.) jako odniesienie nazwy edycji tekstu do grupy ludzi, którzy t ę pracę wykonują. Zjawisko to można określić mianem przedstawienia częście zamiast całości.
samozwrotność, polegająca na mówieniu w języku o nim samym, zjawisko metajęzykowe
samowystarczalność – np. możliwość manipulowania człowiekiem z poziomu perswazji , kreowanie odmiennego wizerunku samego siebie
języka uczymy się razem z kulturą
Język składa się leksykonu, ze zbioru słów i z zasad, według których tworzymy komunikaty. Znakiem w komunikacji może być każdy element, który znaczy cokolwiek poza tym, że jest. Znakiem może być każdy element rzeczywistości, który jest nośnikiem jakiejś dodatkowej treści, czyli informuje nas o czymś różnym od siebie. znakiem językowym jest słowo butelka, kreda, słowo „puk puk”, ale znakiem może też być mimika lub gest.
Znaki dzielimy na:
znaki naturalne
cechy znaków naturalnych: nie są to znaki wysyłane przez kogoś specjalnie, są niecelowe, nie mają nadawcy, są jednostronne (nie możemy na nie odpowiedzieć, np. chmura)
znaki konwencjonalne (umowne)
cechy znaków konwencjonalnych: są nadane z rozmysłem i świadomie, są celowe (zamierzone), są dwustronne (maja nadawce i odbiorce), są zwrotne (możemy na nie odpowiedzieć).
Milewski podzielił znaki konwencjonalne na:
- asemantyczne apele (nie odnoszące się do świata zewnętrznego), zwłaszcza muzyka, taniec, malarstwo abstrakcyjne
- sygnały semantyczne – znaki nadawane świadomie, które są zbudowane na zasadzie odniesienia do świata rzeczywistego,
+ ikoniczne - przekreślony papieros, „uwaga dzieci”
+ symboliczne
-> jednoklasowe np. nieikoniczne znaki drogowe, np. zakaz wjazdu
-> dwuklasowe są otwarte i produktywne, tzn. ze znaków już istniejących możemy wykreować kolejny znak.
- proste
- złożone – język ludzki
Zbiór znaków tworzący system (to jest taki układ, w którym każdy element pełni ściśle określoną funkcję, i pozostaje w określonej relacji do innych elementów tego układu), nazywa się kodem.
Znaki odbieramy przy użyciu zmysłów takich jak węch, wzrok.
„Granice mojego języka, to granice mojego poznania”