Wolfram i molibden.
Metale te są trudno topliwe i ciężkie. Mają sieć A2 bez odmian alotropowych. Wolfram topi się w temperaturze 3380 C, molibden w 2620°C. Gęstość wolframu wynosi 19,3 Mg/m3, molibdenu 10,2 Mg/m3. Wolfram osiąga bardzo wysoką wytrzymałość dochodzącą w stanie umocnionym przez zgniot do 4200 MPa, molibden do 2500 MPa. Temperatura rekrystalizacji tych metali jest wysoka, dzięki czemu wykazują dobrą odporność na pełzanie do około 1000°C. Dalsze zwiększenie temperatury rekrystalizacji występuje po wprowadzeniu dodatków, np. tlenku toru do wolframu, a do molibdenu cyrkonu lub tytanu (w ilości 0,5%). Wadą wolframu i molibdenu jest duża skłonność do utleniania; tlenki molibdenu są lotne i nie zabezpieczają przed dalszym utlenianiem. Odporność na utlenianie można zwiększyć stosując powłoki dyfuzyjne z Al. lub Si.
Metale trudnotopliwe wytwarza się metodą metalurgii proszków. Obróbkę plastyczną - walcowanie lub ciągnienie przeprowadza się na gorąco.
Z wolframu wytwarza się włókna lamp żarowych i do zbrojenia kompozytów (borsic), elementy grzewcze pieców, lamp elektronowych i aparatów, anody lamp rentgenowskich. W postaci blach jest stosowany w budowie rakiet i samolotów naddźwiękowych na osłony powierzchni narażonych na silne tarcie o powietrze (np. krawędzi skrzydeł). W formie odkuwek jest używany na dysze silników odrzutowych. Bardzo szerokie zastosowanie znalazł wolfram jako dodatek stopowy do stali i stopów specjalnych oraz do wytwarzania węglików spiekanych.
Molibden jest stosowany na elementy grzewcze pieców i włókna żarówek oraz jako dodatek stopowy do stali. W piecach molibdenowych można wytwarzać temperaturę do 2000°C ale muszą pracować w próżni lub atmosferze ochronnej (np. argonu lub wodoru). Duże zastosowanie znalazły związki molibdenu, np. dwusiarczek molibdenu, jako środek smarowniczy do temp. 400°C, zaś tlenek jako barwnik (błękit molibdenowy). Przez spojenie drutu wolframowego z molibdenowym można uzyskać termoparę do pomiaru wysokich temperatur.